Ομιλία του αγωνιστή βορειοηπειρώτη Δημήτρη Περδίκη.

Την Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου και ώρα 6.30 μ.μ, ο γνωστός αγωνιστής για τα Βορειοπειρωτικά θέματα κ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ  ΠΕΡΔΙΚΗΣ, (Αντιπρόεδρος της Κίνησης για την Αναγέννηση της Βορείου Ηπείρου – «Κ.Α.Β.Η.») έδωσε διάλεξη  στην αίθουσα «Γεώργιος Γρίβας – Διγενής», με θέμα: 

«Ο ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ. 17 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1914 – ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΗΜΕΡΑ»

 

 Σας παραθέτουμε τα κυριότερα σημεία :  

Έχουν περάσει 99 χρόνια από την ημέρα που ο ΒΗπειρωτικός Ελληνισμός σύσσωμος, μην αντέχοντας στην σκέψη πως η ελευθερία και η ένωση με την μητέρα πατρίδα που μόλις πριν από έναν χρόνο είχε αποκτηθεί, μετά από αιώνες δουλείας κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό, επρόκειτο την ελευθερία αυτή να την χάσει και να υποδουλωθεί και πάλι σε αλβανικό ζυγό αυτή την φορά.

Εξεγείρεται και πλέον, αφού δεν μπορεί τμήμα της μητέρας πατρίδας να είναι, κηρύσσει στις 17 Φεβρουαρίου  1914 στο Αργυρόκαστρο την Βορειοηπειρωτική αυτονομία, την Αυτόνομη Πολιτεία  της Βορείου Ηπείρου με πρόεδρο  τον Γεώργιο Χρηστάκη Ζωγράφο.   Οκτώ ημέρες πριν η Χειμάρρα είχε ήδη σηκώσει την σημαία της αυτονομίας, με αρχηγό τον ελευθερωτή της, Σπύρο Σπυρομήλιο. «Ελευθερία ή Θάνατος» ήταν το σύνθημα που κυριάρχησε στην Χειμάρρα.

Ήδη μερικούς μήνες πριν, στις 17 Δεκεμβρίου 1913, οι ισχυροί της Γης συνεδρίαζαν στην Φλωρεντία της Ιταλίας, μελετούσαν τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα, σχεδίασαν, συμφώνησαν και τελικά αποφάσισαν και διέταξαν. Στο νεοσύστατο κράτος της Αλβανίας θα περιλαμβανόταν και το βορειότερο τμήμα της Ηπείρου που μόλις πριν λίγους μήνες είχε απελευθερωθεί από τον Ελληνικό Στρατό. Η Ελλάδα έπρεπε να εκκενώσει την Βόρειο Ήπειρο, διαφορετικά δεν θα της αποδίδονταν οι νήσοι του Ανατολικού Αιγαίου. Χάραξαν τα σύνορα με μια μολυβιά σε έναν χάρτη, αδιαφορώντας αν κατοικούσαν Έλληνες και από την μια πλευρά και από την άλλη της γραμμής. Δεν δέχθηκαν να υπάρξει ούτε καν δημοψήφισμα για να μπορέσει ο λαός να εκφράσει την βούλησή του. Απλά αποφάσισαν και ωμά εκβίασαν.

Στις περισσότερες περιοχές της Βορείου Ηπείρου με την αποχώρηση του Ελληνικού Στρατού την εξουσία αναλαμβάνει η Αυτονομιακή κυβέρνηση, είχαμε μάλιστα και περιπτώσεις που Έλληνες αξιωματικοί δεν υπάκουσαν στις διαταγές της ηγεσίας τους, δεν εγκατέλειψαν την Βόρειο Ήπειρο αλλά προσχώρησαν στις Αυτονομιακές Δυνάμεις. Στην περιοχή της Κορυτσάς όμως ο εκεί διοικητής συνταγματάρχης Κοντούλης παραδίδει την διοίκηση σε Αλβανούς, οι Κορυτσαίοι επαναστατούν, όμως η πράξη τους αυτή πνίγεται στο αίμα από τους Αλβανούς, 114 Έλληνες Κορυτσαίοι νεκροί. Θα χρειαστούν περισσότεροι από δύο μήνες, με εξαιρετικά σκληρές μάχες για να ανακαταληφθεί η Κορυτσά από τις Αυτονομιακές δυνάμεις.

Οι ΒΗπειρώτες εδέχοντο συνεχείς επιθέσεις από αλβανικές δυνάμεις στελεχωμένες με ευρωπαίους αξιωματικούς, οι οποίες προσπαθούσαν να καθυποτάξουν την αυτόνομη πολιτεία και να υποδουλώσουν το επιδικασθέν τμήμα της Βορείου Ηπείρου. Οι Βορειοηπειρώτες όμως πολεμούσαν ηρωικά, άνδρες και γυναίκες μαζί στην μάχη, φθάνουν εκατοντάδες εθελοντές από όλη την Ελλάδα. Πολλοί τέως Μακεδονομάχοι γίνονται τώρα Ηπειρομάχοι. Η μία νίκη διαδέχεται την άλλη.

Οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις θορυβημένες  ζητούν συνάντηση με τους Αυτονομιακούς. Η συνάντηση πραγματοποιείται στην Κέρκυρα, προτείνεται αυτονομία που γίνεται από την κυβέρνηση της Αυτονόμου Βορείου Ηπείρου δεκτή και υπογράφεται έτσι το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας, το οποίο στην συνέχεια υπογράφεται και από την αλβανική κυβέρνηση. Σύμφωνα με αυτό, η Βόρειος Ήπειρος γίνεται αυτόνομη περιοχή μέσα όμως στην αλβανική επικράτεια, αυτόνομη σε κάθε τομέα της διοίκησης εκτός από τα θέματα αρμοδιότητας υπουργείου εξωτερικών και αμύνης σε περίπτωση πολέμου. Οι Χειμαρριώτες είναι οι μόνοι που διαφωνούν. Αποχωρούν με τον αρχηγό τους τον Σπυρομήλιο να μην δέχεται τίποτα λιγότερο από την Ένωση με την μητέρα Ελλάδα. Σε λίγους μήνες ξεσπά ο Α’ Μεγάλος Παγκόσμιος Πόλεμος. Οι σύμμαχοι στην Αντάντ, Βρεττανία και Γαλλία καλούν την Ελλάδα να ανακαταλάβει την Βόρειο Ήπειρο, έτσι η Ελληνική Διοίκηση επανέρχεται, δημιουργούνται δυο νομοί, Αργυροκάστρου και Κορυτσάς εκλέγονται ΒΗπειρώτες βουλευτές που καταλαμβάνουν τα έδρανα του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Όμως στην  Ελλάδα αρχίζει ο διχασμός  ανάμεσα στον Βασιλέα Κωνσταντίνο,  που επιμένει σε μία ουδέτερη Ελληνική στάση και στον Βενιζέλο που ζητά την είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Μέσα στην δίνη του πολέμου, η διχασμένη Ελλάδα τυπικά ουδέτερη, γίνεται χώρος διέλευσης, στάθμευσης και εμπλοκής στρατευμάτων. Το ίδιο συμβαίνει και στην Βόρειο Ήπειρο όπου Ιταλικά και Γαλλικά στρατεύματα ασκούν διοίκηση και αναγκάζουν τις Ελληνικές αρχές να αποχωρήσουν. Το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα πλέον παραπέμπεται για επίλυση στην μετά τον πόλεμο εποχή. Όμως μετά το τέλος του πολέμου έρχεται η εθνική καταστροφή στην Μικρά Ασία και η άνοδος του Μουσολίνι στην Ιταλία.

Με αφορμή την δολοφονία του Ιταλού στρατηγού Τελλίνι καταλαμβάνει την Κέρκυρα και από θέσεως ισχύος υπαγορεύει τους όρους του. Την Αλβανία την θέλει ιταλικό προτεκτοράτο και προγεφύρωμα για μια εισβολή και σε άλλες βαλκανικές χώρες.

Το 1920 η Αλβανία γίνεται δέκτη ως μέλος στην  Κοινωνία των Εθνών, κατά την εισδοχή της ζητείται να  υποβάλει και δύο υποσχετικά  τα οποία συνάπτονται ως παραρτήματα  στην συμφωνία εισδοχής. Mε το πρώτο, υπόσχεται η Αλβανία πως θα σεβαστεί την Ελληνική Εθνική Μειονότητα. Με το δεύτερο,  υπόσχεται πως θα σεβαστεί τα Αρχαία Προνόμια της Χειμάρρας.  Όμως η Αλβανία πολύ σύντομα αποδεικνύει πως δεν θέλει να σεβαστεί τίποτα. Το 1922 προσπαθεί να επιβάλει την λειτουργία στις εκκλησίες στην Αλβανική γλώσσα. Το 1924 παρά τις δεσμεύσεις της περί «Αρχαίων Προνομίων της Χειμάρρας» εξορίζει τους δημογέροντες και η Αλβανική Χωροφυλακή δεν διστάζει να ανοίξει πυρ και να σκοτώσει γυναίκες της Χειμάρρας, που πήγαιναν στον τρύγο. Η μαρτυρική Βόρειος Ήπειρος στενάζει πλέον κάτω από την αλβανική διοίκηση, η οποία θα προσπαθήσει να κλείσει τα ελληνικά σχολεία, να την αλβανοποιήσει με κάθε τρόπο, να της στερήσει κάθε δικαίωμα.

Το 1932, με τον νόμο περί απαγόρευσης λειτουργίας ιδιωτικών σχολείων, η Αλβανική Κυβέρνηση θα κλείσει τα Ελληνικά Σχολεία. Ξεσηκώνεται όλος ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός και πραγματοποιείται προσφυγή στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης όπου τελικά το 1935 το δικαστήριο δικαιώνει την Ελληνική πλευρά και αναγκάζει την Αλβανία να ξανανοίξει τα σχολεία, όχι όμως πλέον όλα. Χάρη στην αδυναμία της Ελληνικής διπλωματίας και στην πονηρία της αλβανικής πλευράς πολλά σχολεία δεν θα ανοίξουν ποτέ πια. Αργότερα το 1940-41 θα γνωρίσει και πάλι την ελευθερία που θα φέρει ο Ελληνικός Στρατός, για λίγους μήνες όμως μόνο. Και μετά το καθεστώς του Ενβέρ Χότζα θα ρίξει πάνω της το μαύρο απαίσιο πέπλο την απόλυτης δουλείας, εξαθλίωσης και ταπείνωσης. Μια ατέλειωτη νύχτα με τον λαό καρτερικά να περιμένει με βαθειά στην θύμησή του χαραγμένο το ηρωικό 1914.

Το 1946 στην διάσκεψη των Παρισίων η Ελλάς προσφεύγει και ζητά την ενσωμάτωση της Βορείου Ηπείρου, το αίτημα αντιμετωπίζεται ευνοϊκά από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Βρετανία, όμως η Σοβιετική Ένωση συντάσσεται με την Χοτζική Αλβανία και δεν δέχεται να συζητήσει το θέμα, με την απειλή ότι δεν θα προσυπογράψει την ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα. Τελικά το θέμα της Βορείου Ηπείρου παραπέμπεται στο Διαρκές Συμβούλιο των τεσσάρων νικητριών δυνάμεων για μία μελλοντική διευθέτηση.

Πολλοί ερωτούν αν ισχύει και σήμερα το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας. Κάποιοι ισχυρίζονται πως είναι μία παλαιά νεκρή σήμερα συμφωνία. Εγώ πιστεύω πως όχι, το Πρωτόκολλο της Κέρκυρας ισχύει, μαζί με αυτό ισχύουν και άλλα διεθνή έγγραφα, αυτά είναι:

α] Η συμφωνία της Καπεστίτσας, 15 Μαΐου 1920, ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αλβανία. Βάσει αυτής η Αλβανία αποδέχεται και αναγνωρίζει τα εθνικά δίκαια του Ελληνισμού και πως κατέχει προσωρινά την περιοχή της Κορυτσάς μέχρι της οριστικής τακτοποίησης του θέματος.

β] Τα υποσχετικά της εισδοχής της Αλβανίας στην Κοινωνία των Εθνών και κατά συνέπεια στον ΟΗΕ που θεωρείται η διάδοχος κατάσταση.

 γ] Η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης

δ] Το συνέδριο των Παρισίων (1946) και η απόφαση για την παραπομπή του θέματος της Βορείου Ηπείρου στην Διαρκή Σύνοδο των Τεσσάρων.

ε] Μαζί με αυτά υπάρχουν και τα πιο σύγχρονα εργαλεία, οι ευρωπαϊκές και διεθνείς συμβάσεις περί μειονοτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το ευρωπαϊκό κεκτημένο καθώς και οι συμβάσεις και τα ψηφίσματα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση.

Η Βόρειος Ήπειρος είναι ίσως το μοναδικό μέρος στην Ευρώπη όπου, παρά το ότι κατοικείται από μία εθνική μειονότητα, δεν έχει κανένα δικαίωμα από αυτά που απορρέουν από τις διεθνείς και ευρωπαϊκές συμβάσεις περί ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων, και ούτε βέβαια οι καλούμενες μειονοτικές ζώνες μπορεί να θεωρηθεί ότι καλύπτουν την Βόρειο Ήπειρο. 

Ότι έχουν επιτύχει οι Αλβανοί στις δικές τους μειονότητες που διαβιούν στην ΠΓΔΜ, στο Πρέσεβο της Σερβίας και στο Μαυροβούνιο δεν θέλουν να το αποδώσουν στην Ελληνική Εθνική Μειονότητα της Βορείου Ηπείρου. Παντού σε όλη την Ευρώπη οι μειονότητες κάθε χώρας έχουν κάθε διοικητικό, γλωσσικό, εκπαιδευτικό, πολιτιστικό δικαίωμα. Κάποιοι μου έχουν θέσει στο παρελθόν την άποψη πως ότι ζητήσουμε για την Βόρειο Ήπειρο, η Τουρκία θα ζητήσει το ίδιο για την Θράκη. Όμως δεν είναι έτσι. Στην Θράκη υπάρχει μια αναγνωρισμένη Μουσουλμανική και όχι Τουρκική μειονότητα ενώ στην Βόρειο Ήπειρο υπάρχει μια αναγνωρισμένη Ελληνική Εθνική Μειονότητα. 

Ας δούμε ποιά είναι η σημερινή κατάσταση. 

Στην Βόρειο Ήπειρο σήμερα διαβιούν πληθυσμοί ορθόδοξοι και μουσουλμανικοί. Οι μουσουλμάνοι είναι η συνέχεια των Τουρκαλβανών της Τουρκοκρατίας. Οι ορθόδοξοι σε ένα μεγάλο ποσοστό έχουν ελληνική εθνική συνείδηση. Άλλοι απόλυτα συνειδητοποιημένοι, άλλοι όμως όχι πλήρως αφυπνισμένοι. Η μητρική γλώσσα επίσης ποικίλει. Έχουμε πληθυσμούς ελληνόφωνους, βλαχόφωνους αλλά και αρβανιτόφωνους. Οι τελευταίοι είναι ή άτομα από χωριά που από αιώνες ομιλούν τα αρβανίτικα ή ακόμα και άτομα που έχουν χάσει στις τελευταίες δεκαετίες την ελληνική από μητρική γλώσσα. Έχουν αλβανοποιηθεί γλωσσικά χάρη στις πιέσεις του αλβανικού συστήματος.

Το δεύτερο θέμα είναι το πόσοι είναι οι Βορειοηπειρώτες. Η Ελληνική Πολιτεία έχει αναγνωρίσει  ως τώρα περίπου 260.000 άτομα που έχουν  λάβει τα Ειδικά Δελτία Ταυτότητας Ομογενούς ή την Ελληνική Ιθαγένεια. Οι περισσότεροι όμως πλέον ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα και γυρίζουν στα χωρά τους στην Βόρειο Ήπειρο τα καλοκαίρια οπότε και ξαναζωντανεύουν τα χωριά της Βορείου Ηπείρου. Υπάρχουν όμως και πολλοί που δεν έχουν πάρει ακόμα ούτε ΕΔΤΟ ούτε Ελληνικές Ταυτότητες, άρα ο αριθμός μπορεί να είναι σημαντικά πάνω από τις 260.000.

Οι αλβανικές  κυβερνήσεις προσπαθούσαν και  προσπαθούν να μειώσουν ή μάλλον  να ελαχιστοποιήσουν τον αριθμό  των ΒΗπειρωτών. Στην τελευταία αλβανική απογραφή, της οποίας τα μεγέθη πριν λίγες εβδομάδες δημοσιοποιήθηκαν, οι ΒΗπειρώτες εμφανίζονται 25.000. Στην κραυγαλέα ανακριβή απογραφή που ξεσήκωσε διαμαρτυρίες και της Ευρωπαϊκής Ένωσης,  στοχοποιημένα ελάχιστοι εμφανίζονται και οι ορθόδοξοι της Αλβανίας.  Εδώ υπεισέρχεται και ο παράγων Τουρκία. Τα τελευταία χρόνια η αλβανική πολιτική όλο και περισσότερο ταυτίζεται με την Τουρκική. Στα πλαίσια του δόγματος του Νεοοθωμανισμού η Αλβανία παρουσιάζεται ως μία αδελφή χώρα. Η Τουρκία εξάλλου ενδιαφέρεται για την προβολή και καταδίκη ενός μυθικού κατασκευάσματος. Της Γενοκτονίας των Τσάμηδων από την Ελλάδα. Για τον λόγο αυτόν ανεγείρεται και σχετικό μνημείο κοντά στα Ελληνικά σύνορα, ανάμεσα στα ΒΗπειρωτικά χωριά Τζάρα και Μουρσί.

Στα ίδια πλαίσια, η Τουρκία με Αραβική συνεργασία, δημιούργησε στην Κορυτσά μουσουλμανικό σχολείο, ο στόχος είναι προφανής.

Στις Αλβανικές σφυγμομετρήσεις για  τα αποτελέσματα των βουλευτικών  εκλογών σε αυτήν την χώρα  που θα διενεργηθούν τον προσεχή  Ιούνιο, το ακραίο ανθελληνικό κόμμα «Ερυθρόμαυρη Συμμαχία» εμφανίζεται τρίτο με ποσοστό 15%. Το κόμμα αυτό έχει γεμίσει τους δρόμους της Αλβανίας με αισχρολογήματα κατά της Ελλάδος και με εκφράσεις αγάπης για την καλούμενη Τσαμουριά. Και ο ίδιος ο Αλβανός πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα, στην ομιλία του στην Αυλώνα στις 28 Νοεμβρίου 2012, κατά τον εορτασμό της 100ετίας του αλβανικού κράτους, μπροστά σε ένα πλήθος που παραληρούσε, διεκήρυττε πως η Αλβανία αρχίζει από την Πρέβεζα. Πλέον οι ανθελληνικές διακηρύξεις είναι καθημερινό φαινόμενο. Σε όλα αυτά υπάρχουν σίγουρα από πίσω και οι Τουρκικές πλάτες. Η Αλβανία έχει κατορθώσει να φτιάξει αξιόλογα λόμπυ ώστε να περνάει τις θέσεις της σε αυτό που καλείται διεθνής παράγοντας.

Εξ άλλου έχει, από την εποχή ακόμα του Ενβέρ Χότζα, αναπτύξει τέτοιες υπηρεσίες διείσδυσης τόσο στον Βορειοηπειρωτικό όσο και στον Ελλαδικό χώρο, οι οποίες υπόγεια να υπαγορεύουν συμφέρουσες προς αυτήν αποφάσεις, να στοχοποιούν ενοχλητικά για αυτούς πρόσωπα και να διοχετεύουν ψεύτικες πληροφορίες που δημιουργούν διαιρέσεις και διχόνοια. Το μήνυμα που προσπαθεί να περάσει η Αλβανία τόσο στους ΒΗπειρώτες, όσο και στον πολιτικό κόσμο στην Αθήνα είναι ότι η μητέρα πατρίδα του ΒΗπειρώτη δεν είναι η Ελλάδα αλλά… η Αλβανία, η οποία νοιάζεται για τα δικαιώματά τους.

Στην πραγματικότητα η Αλβανία διαχρονικά, πάντα και  τώρα προσπαθεί να αλβανοποιήσει την Βόρειο Ήπειρο, να υφαρπάξει τις Ελληνικές περιουσίες, να τρομοκρατήσει τους ΒΗπειρώτες, να μην επιτρέψει κανένα είδος ελληνικής έκφρασης. Σε αυτό το κράτος, το παρακράτος και η μαφία συνεργάζονται αρμονικά.

Ο ΒΗπειρωτικός Ελληνισμός εμφανίζεται διαιρεμένος. Ποσοστό άνω του 65% των ΒΗπειρωτών ψηφίζει αλβανικά κόμματα. Ο ραγιαδισμός, η συναλλαγή, το ρουσφέτι,η ισχύς των μεγάλων αλβανικών κομμάτων, η στοχοποίηση της ΒΗπειρωτικής ηγεσίας και η αποστασία πολλών στελεχών της Βορείου Ηπείρου, έχουν δημιουργήσει αυτήν την κατάσταση. Κάποιοι το έχουν παραλληλίσει με το σύνδρομο της βιασθείσης. Η ενότητα του ΒΗπειρωτικού Ελληνισμού, ο οποίος τώρα είναι διηρημένος, είναι απαραίτητη όσο ποτέ άλλοτε   Η Ελλάδα, η οποία στο παρελθόν έχει πολλάκις διακηρύξει «δεν διεκδικούμε τίποτα», εμφανίζεται χωρίς την απαιτούμενη διεκδικητικότητα και αποτελεσματικότητα.

Πρέπει λοιπόν να χαραχθεί μια νέα πορεία, με την αγωνιστική διάθεση του 1914, με το πνεύμα του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου, δημιουργίας ΒΗπειρωτικών θεσμών, έστω άτυπων στο πρώτο στάδιο. Μία πορεία που θα αμφισβητήσει την αλβανική κεντρική εξουσία και θα δώσει στους ΒΗπειρώτες αυτά που τους ανήκουν.

Επειδή η Γη της Βορείου  Ηπείρου ανήκει στον λαό της. 

Δημήτρης Περδίκης

Share