Ενοποίησα 2 αναρτήσεις του φιλικού μας ιστολογίου Λόγια του Αέρα για να σας παρουσιάσω ένα εκπληκτικό ιστορικό -φωτογραφικό οδοιπορικό στα σημεία της Βασιλεύουσας όπου έπεσε η αυλαία της Αλώσεως....
Για όλους εμάς που δεν μπορούμε να αποδεχτούμε το γεγονός ότι η πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας μας βρίσκεται ακόμα στα χέρια των Τουρκομογγόλων και ως εκ τούτου δεν μπορούμε λόγω συναισθηματικής φόρτισης να επισκεφθούμε όλα αυτά τα ιερά μας εδάφη, οι φωτογραφίες αυτές αποτελούν μια εκπληκτική και μοναδική εμπειρία...
Ταυτόχρονα όμως κι ο πόνος που προκαλεί η τουρκική σημαία πάνω από τα ελληνικά τείχη είναι αβάστακτος...
Το κείμενο είναι διανθισμένο με αποσπάσματα από τον εξαιρετικό βυζαντινολόγο Σερ Στήβεν Ράνσιμαν.
(το ΓΘ είναι τα αρχικά του συντάκτη-ιστολόγου του Λόγια του Αέρα Γιώργου Θαλάσση)
Καλή ανάγνωση...
Γ.Θ: Σχεδόν ολόκληρο το τμήμα των χερσαίων τειχών της Κωνσταντινούπολης
σώζεται μέχρι σήμερα, καθώς και οι περισσότερες Πύλες και πολλοί πύργοι.
Φίλοι του Έκτακτου Παραρτήματος μας έστειλαν την παραπάνω φωτογραφία.
Αν έχει σωθεί η Κερκόπορτα μέχρι τις μέρες μας, είναι αυτή που βλέπετε.
Το πιο πιθανό όμως είναι να βρισκόταν λίγα μέτρα βορειότερα, όπου το τουρκικό κράτος κατοχής την γκρέμισε για να δημιουργηθεί δρόμος.
Ξαφνικά κάποιος κοίταξε ψηλά και είδε τουρκικές σημαίες να κυματίζουν στον πύργο επάνω από την Κερκόπορτα. Ακούστηκε η κραυγή : «η Πόλης εάλω!»
Ενόσω παρακαλούσε τον Τζουστινιάνι, (να μην αποχωρίσει από την μάχη) ο Αυτοκράτορας πληροφορήθηκε την είσοδο των τούρκων μέσα από την Κερκόπορτα. Έσπευσε αμέσως εκεί, αλλά έφτασε πολύ αργά. Μερικοί από τους Γενοβέζους εκεί είχαν καταληφθεί από πανικό (λόγο αποχώρησης του Τζουστινιάνι). Μέσα στην σύγχυση ήταν αδύνατο να κλείσουν την πόρτα. Οι τούρκοι ξεχύθηκαν μέσα από αυτή, και τώρα οι άνδρες των Μποκκιάρντι ήταν πολύ λίγοι για να τους απωθήσουν.
Το πιο πιθανό όμως είναι να βρισκόταν λίγα μέτρα βορειότερα, όπου το τουρκικό κράτος κατοχής την γκρέμισε για να δημιουργηθεί δρόμος.
Ξαφνικά κάποιος κοίταξε ψηλά και είδε τουρκικές σημαίες να κυματίζουν στον πύργο επάνω από την Κερκόπορτα. Ακούστηκε η κραυγή : «η Πόλης εάλω!»
Ενόσω παρακαλούσε τον Τζουστινιάνι, (να μην αποχωρίσει από την μάχη) ο Αυτοκράτορας πληροφορήθηκε την είσοδο των τούρκων μέσα από την Κερκόπορτα. Έσπευσε αμέσως εκεί, αλλά έφτασε πολύ αργά. Μερικοί από τους Γενοβέζους εκεί είχαν καταληφθεί από πανικό (λόγο αποχώρησης του Τζουστινιάνι). Μέσα στην σύγχυση ήταν αδύνατο να κλείσουν την πόρτα. Οι τούρκοι ξεχύθηκαν μέσα από αυτή, και τώρα οι άνδρες των Μποκκιάρντι ήταν πολύ λίγοι για να τους απωθήσουν.
Steven Runciman
Γ.Θ: Η Θρυλική Πύλη του Αγίου Ρωμανού, που πήρε το όνομά της από την ομώνυμη
εκκλησία που βρισκόταν στην περιοχή. Από τις 29 Μαΐου 1453 το
τουρκοφέγγαρο σκέπασε την Πόλη σε μια ατελείωτη νύχτα, που κάποτε όμως
θα τελειώσει και ο ήλιος της δικαιοσύνης θα ανατείλει ξανά!
Ο Κωνσταντίνος έστρεψε το άλογο του πίσω στην κοιλάδα του Λύκου (Πύλη Αγίου Ρωμανού) και στα ανοίγματα στο φράχτη (διαλυμένα τείχη). Μαζί του βρισκόταν ο γενναίος Ισπανός που ισχυριζόταν ότι ήταν εξάδερφος του, ο Δον Φρανσίσκο από το Τολέδο, ο πραγματικός του εξάδελφος, Θεόφιλος Παλαιολόγος, και ένας πιστός συμπολεμιστής, ο Ιωάννης Δαλμάτης. Μαζί προσπάθησαν, αλλά μάταια, να συσπειρώσουν τους Έλληνες. Η σφαγή ήταν πολύ μεγάλη. Κατέβηκαν από τα άλογα τους και για μερικά λεπτά οι τέσσερις τους κράτησαν την πρόσβαση προς την Πύλη από την οποία είχε μεταφερθεί ο Τζουστινιάνι. Η Πύλη είχε φρακάρει από χριστιανούς στρατιώτες που προσπαθούσαν να διαφύγουν, καθώς έπεφταν επάνω τους όλο και περισσότεροι γενίτσαροι.
Ο Κωνσταντίνος έστρεψε το άλογο του πίσω στην κοιλάδα του Λύκου (Πύλη Αγίου Ρωμανού) και στα ανοίγματα στο φράχτη (διαλυμένα τείχη). Μαζί του βρισκόταν ο γενναίος Ισπανός που ισχυριζόταν ότι ήταν εξάδερφος του, ο Δον Φρανσίσκο από το Τολέδο, ο πραγματικός του εξάδελφος, Θεόφιλος Παλαιολόγος, και ένας πιστός συμπολεμιστής, ο Ιωάννης Δαλμάτης. Μαζί προσπάθησαν, αλλά μάταια, να συσπειρώσουν τους Έλληνες. Η σφαγή ήταν πολύ μεγάλη. Κατέβηκαν από τα άλογα τους και για μερικά λεπτά οι τέσσερις τους κράτησαν την πρόσβαση προς την Πύλη από την οποία είχε μεταφερθεί ο Τζουστινιάνι. Η Πύλη είχε φρακάρει από χριστιανούς στρατιώτες που προσπαθούσαν να διαφύγουν, καθώς έπεφταν επάνω τους όλο και περισσότεροι γενίτσαροι.
Steven Runciman
Ο Θεόφιλος φώναξε ότι προτιμούσε να πεθάνει παρά να
ζει και εξαφανίστηκε μέσα στις ορδές που κατέφθαναν. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος γνώριζε
τώρα ότι η αυτοκρατορία ήταν χαμένη, και δεν επιθυμούσε να ζήσει περισσότερο από
αυτήν. Πέταξε από πάνω του τα αυτοκρατορικά του εμβλήματα και με τον Δον Φρανσίσκο
και τον Ιωάννη Δαλμάτη στο πλευρό του ακολούθησε το Θεόφιλο. Δεν τον ξαναείδαν
πια.
Steven Runciman
 |
| Ο τελευταίος Αυτοκράτορας του Γένους μας |
Συνεχίζοντας
τους ατελείωτους περιπάτους μου στην Πόλη, βρέθηκα σε ένα σημείο θρυλικό
και ιδιαίτερο. Σε ένα σημείο που μνημονεύεται σε τραγούδια, βιβλία και
παραδόσεις του λαού μας.
Στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού, εκεί που
σφραγίστηκε το τέλος της Βασιλεύουσας, εκεί που χάθηκε ο τελευταίος
Αυτοκράτορας των Ελλήνων.
Πραγματικά πιστεύω πως δεν υπάρχει ούτε μια σπιθαμή γής στην Πόλη που να μην έχει τεράστια συναισθηματική και ιστορική αξία.
Πολλές φορές ''συλλαμβάνω'' τον εαυτό μου να περπατά πολύ προσεκτικά στα
σοκάκια της Πόλης. Και αυτό γιατί κάθε κομμάτι γής που πατώ, είναι
'ζωντανό'', κρύβει θρύλους και είναι ποτισμένο με αίμα ηρώων σαν και του
Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
Περπατώντας λοιπόν γύρω απο την
Πύλη, φαντάστηκα τον Αυτοκράτορα να μάχεται με ελάχιστους πολεμιστές και
τον θρυλικό Ιουστινιάνι ενάντια στους πολυπληθείς πολιορκητές. Με πόση
ψυχική δύναμη κράτησαν την Πόλη για βδομάδες ανελέητης πολιορκίας. Και
σαν η Πόλη είχε σχεδόν χαθεί, ο Σουλτάνος του πρότεινε να παραδώσει την
Πόλη, με αντάλλαγμα την ζωή του και των υπολοίπων πολιορκημένων. Εκείνος
όμως ακολουθώντας τον ιερό κώδικα τον προγόνων του αρνήθηκε να
παραδωθεί,να υποταχτεί. Προτίμησε τον ηρωικό θάνατο,τηρώντας αξίες και
ιδανικά όπως το ''ή ταν ή επι τας''.
Τα τείχη της Βασιλεύουσας άντεξαν όσο μπορούσαν στην πολιορκία
Η Πυλη του Αγίου Ρωμανού
Κοιτάζοντας τα τείχη, είναι σαν να ακούω σαν ψιθύρισμα στα αυτία μου την απάντησή του προς τον Σουλτάνο: Το να σου παραδώσω την Πόλη δεν είναι στην δυναμή μου,ούτε κανενός άλλου απο τους κατοικούντες σε αυτήν. Είμαστε λοιπόν όλοι σύμφωνοι να πεθάνουμε αυτοπροαίρετα δίχως να λυπηθούμε για την ζωή μας.
Λίγα μόνο μέτρα απο το σημείο που ''έφυγε'' ο Αυτοκράτορας
Η Πύλη απο την εσωτερική πλευρά.
Εδώ σφραγίστηκε το τέλος της Βασιλεύουσας.
Οι Οθωμανοί είχαν μπεί ήδη απο την Κερκόπορτα και σύντομα έφτασαν στο σημείο που βρίσκονταν ο Παλαιολόγος. Άρχισαν να περικυκλώνουν τον Αυτοκράτορα και τους λιγοστούς συνπολεμιστές τους. Βλέποντας τους αγωνιστές να πέφτουν ένας-ένας, ο θρύλος λέει ότι ο Κωνσταντίνος αναφώνησε: "Δεν υπάρχει ένας χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;" αρνούμενος να σκοτωθεί απο χέρια εχθρού. Ίσως αυτά να ήταν και τα τελευταία του λόγια... Έχοντας χάσει στην μάχη τα αυτοκρατορικά εμβλήματα και το κράνος, σκοτώθηκε αποκεφαλισμένος σαν απλός στρατιώτης, από κάποιον μισθοφόρο.
Ο θάνατός του πήρε μορφή θρύλου για
το Γένος μας. Είτε μέσω της άρνησης του λαού να δεχτεί τον θάνατό
του, βλ. Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, είτε μέσω του ηρωισμού του, λέγεται ότι ο
Κολοκοτρώνης τον μνημόνευσε αιώνες αργότερα.
Στις
τελευταίες εκείνες στιγμές του Αυτοκράτορα, εκπληρώθηκε ένας ακόμα θρύλος
που έλεγε πως η Πόλη ιδρύθηκε με έναν Κωνσταντίνο και με έναν
Κωνσταντίνο θα πέσει.
Μέρες
μετά λέγεται πως ανάμεσα στα πτώματα βρέθηκε το κεφάλι του και απο εκεί
και μετά οι πληροφορίες σταματούν. Είμαι βέβαιος πάντως πως ο
Αυτοκράτορας αναπαύεται
ακόμα στα ιερά χώματα της Πόλης! Κόβωντας δρόμο μέσα απο τα στενά και
τραβώντας για το Βεφά, ξανασκέφτηκα τον Αυτοκράτορα μα και άλλους
διαχρονικούς ήρωες που το ανθελληνικό κράτος προσπαθεί να απαξιώσει και
να σβήσει απο την συλλογική μας μνήμη. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Το
παρατημένο, στην παλαιά εθνική οδό, μνημείο του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες. Η
πλήρης απουσία προτομής ή αγάλματος του Μ.Αλεξάνδρου σε όλη την
πρωτεύουσα. Το μοναδικό και σε μια γωνιά παραχωμένο άγαλμα του
Κών. Παλαιολόγου έξω απο την Μητρόπολη Αθηνών. Και η λίστα μπορεί να
συνεχίζεται επι μακρόν. Σκεφτόμενος λοιπόν τους διαχρονικούς ήρωες, τις
πράξεις τους,τα διαχρονικά ιδανικά και τις Αξίες που μας διδάξαν, την
άρνηση υποταγής και τα ΌΧΙ που μας γαλούχισαν, σκεφτηκα για άλλη μια
φορά την κατάσταση στην πατρίδα. Εκεί που οι προδότες και ελληνόφωνες δεν
ακολουθούν την διαχρονικότητά μας και υποταγμένοι λένε σε όλα ΝΑΙ. Μήπως
είναι καιρός σύντομα να λογοδοτήδουν για τις πράξεις τους; 
1 σχόλιο:
Συγκίνηση! Πάλι μέ χρόνια μέ καιρούς, πάλι δικά μας θᾶναι. Υπομονή.
Δημοσίευση σχολίου