Βαβέλ.

Γράφει ο Παπα-Ηλίας Υφαντής 

Ο άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, λένε, έκανε κήρυγμα στα πουλιά.

Ο σύγχρονός μας Γέροντας Παΐσιος τα καλούσε και τα τάιζε στη φούχτα του. 

Ο άγιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης είχε στην υπηρεσία του ένα λιοντάρι. Και ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ δεχόταν τακτικά την επίσκεψη μιας αρκούδας. 

Ο Γέροντας Πορφύριος και ο Γέροντας Παΐσιος μιλούσαν με ξενόγλωσσους επισκέπτες, χωρίς να γνωρίζουν καμιά ξένη γλώσσα. Και χωρίς βέβαια τη μεσολάβηση κάποιου διερμηνέα.

Ο Χριστός πρόσταζε τη θάλασσα να κοπάσει κι εκείνη τον υπάκουε. Έκανε τα παράλυτα ή ακόμη και τα νεκρά μέλη να ξαναβρίσκουν την ευρωστία τους και τη ζωντάνια τους. Κι ακόμη τόσα άλλα. 

Και πώς συνέβαιναν και συμβαίνουν όλα αυτά; 

Γιατί, απλούστατα, ο Χριστός και οι άγιοι μιλούν τη γλώσσα του θαύματος.

Τη γλώσσα, που μίλησαν και οι Απόστολοι, κατά τη μέρα της Πεντηκοστής, όταν δέχτηκαν την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Όταν μιλούσαν την τοπική τους διάλεκτο και γίνονταν καταληπτοί από ξενόγλωσσους. Κι ακόμη, πιο πέρα, έκαναν σωρεία θαυμάτων ανάλογων μ' αυτά, που έκανε ο Χριστός. 

Και μπαίνει το ερώτημα: 
Οι άγιοι συνεννοούνται με τους ξενόγλωσσους. Ακόμη και με τα ζώα και τ' άψυχα.

Εμείς γιατί δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε ούτε καν με τους κοντινούς συνανθρώπους μας; Παρότι μιλούμε την ίδια μ' αυτούς γλώσσα. Ή μπορεί να κατοικούμε ακόμη και κάτω απ' την ίδια στέγη;

Γιατί, απλούστατα, εμείς, αντί για τη γλώσσα του θαύματος, μιλούμε τη γλώσσα της Βαβέλ. 

Τη γλώσσα, που θαυμάσια συμβολίζει η σχετική αφήγηση της Παλαιάς Διαθήκης. Και η οποία δεν βρίσκεται στο στόμα μας, αλλά στην καρδιά μας. Και λειτουργεί διεστραμμένα και αλλοπρόσαλλα, γιατί είναι διεστραμμένη από την άμπωτη και την παλίρροια των κοσμικών μας σχέσεων.

Με αποτέλεσμα να μας ζητούν οι συνάνθρωποί μας φάρμακα, για να γιάνουν απ' τις αρρώστιες τους κι εμείς να τους προσφέρουμε δηλητήρια, για να αργοπεθαίνουν. Ή να μας ζητούν ψωμί, για να χορτάσουν την πείνα τους κι εμείς να τους προσφέρουμε το θάνατο. 

Με όπλα και μέσα, που κοστίζουν πολλαπλάσια, σε σύγκριση με το ψωμί και τα φάρμακα.

 Πράγμα, που κάνουν και σήμερα, συστηματικά, οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι σε βάρος των Αφρικανών και των Ασιατών. 

Ή οι πάσης φύσεως ρατσιστές σε βάρος εκείνων, που τους θεωρούν ότι ανήκουν σε κατώτερη φυλή: 

Όπως στ' αρχαία χρόνια σε βάρος των δούλων. Αλλά και στα νεότερα χρόνια. Με τους πάσης φύσεως γαλαζοαίματους:

Τους δούκες, δηλαδή, τους βαρόνους, τους κόμητες, τους τσιφλικάδες από το ένα μέρος. Κι από το άλλο τους δουλοπάροικους, τους μουζίκους, τους κολίγους, τους παρίες, κλπ, κλπ.

Ή, όπως οι δουλέμποροι σε βάρος των μαύρων της Αφρικής, οι Γερμαναράδες σε βάρος των Εβραίων. Και τόσων άλλων.

Ή οι Εβραίοι σε βάρος των Παλαιστινίων. Αλλά και, όπως φαίνεται σε βάρος και πολλών άλλων λαών της Γης. Με τον οικονομικό και πληροφορικό ρατσισμό, που έχουν δικτυώσει και επιβάλλει. 

Ή ακόμη, όπως επιχειρούν, τώρα, να κάνουν οι Γερμαναράδες σε βάρος των Νοτιοευρωπαίων. Και ιδιαίτερα σε βάρος ημών των Ελλήνων. 

Που με τη συνέργεια και των δικών μας εφιαλτών, μας έχουν μεταβάλλει, στην ανατολή του 21ου αιώνα, σε δουλοπάροικους και την πατρίδα μας σε αποικία.

Πράγματα, που βέβαια τα λέμε και τα ξαναλέμε. Έτσι, που με το «πες-πες», τα 'χουμε συνηθίσει και δεν μας κάνουν ιδιαίτερη εντύπωση. 

Γεγονός, που εκμεταλλεύεται, όπως φαίνεται, το καθεστώς των αποικιοκρατών και των ντόπιων εφιαλτών. 

Και με το θράσος και την αναίδεια, που τους διακρίνει, έρχονται και πάλι να ζητήσουν την ψήφο μας. Και μάλιστα εξαπολύοντας εναντίον μας καταιγισμό τρομοκρατίας.

Για να μπορέσουν έτσι να μας πτοήσουν και να μας λυγίσουν, προκειμένου να διαιωνίσουν το βάρβαρο και κανιβαλικό καθεστώς της σύγχρονης Βαβέλ τους. 

Και το πλέον εξωφρενικό είναι ότι στο καθεστώς αυτό γίνονται ανήθικα ηθικά στηρίγματα και κάποιοι μισθωτοί ποιμένες της Εκκλησίας. 

Οι οποίοι μπορεί να λένε «για τα μάτια» πού και πού καμιά «βαριά» κουβέντα για τους εφιάλτες και τους αποικιοκράτες, αλλά όταν πρέπει, δεν κάνουν αυτά, που πρέπει και όπως πρέπει.

Και, όχι μόνο αφήνουν τα πρόβατα να τα αρπάζουν οι ληστές και να τα κατασπαράζουν οι λύκοι, αλλά, συχνά, μοιράζονται μαζί τους και τη λεία.

Που σημαίνει ότι, σε τελική ανάλυση, μιλάνε τη γλώσσα των κανιβάλων της σύγχρονης Βαβέλ και παίζουν το παιχνίδι τους.

Εμπαίζοντας μαζί τους το λαό!. 

παπα-Ηλίας
Ποσειδώνας

Share