Αθάνατα λόγια και συμβουλές του μακαριστού Γέροντος Αμβροσίου της Μονής Δαδίου (+2006).

Ο Γέροντας Αμβρόσιος με τον Μακαριστό Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιο. Δύο οσιακές μορφές της Ορθοδοξίας μας που όπως φαίνεται και στην φωτογραφία είχαν ψυχές μικρών παιδιών όπως δίδαξε ο Κύριός μας.

Γέροντας Αμβρόσιος της Μονής Δαδίου

1) Στο τέλος Αυγούστου 2001, κάποιος τον παρακάλεσε να προσευχηθεί στον Άγιο Νεκτάριο, για να τον βοηθήσει. Και ο Γέροντας:

- Άστον, παιδί μου, τον Άγιο. Αυτός είναι στην Αμερική. Τρέχει να σώσει ζωές.

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 έπεσαν οι Δίδυμοι Πύργοι. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε πει ότι εκείνο που πρόκειται να συμβεί στην Αμερική θ’ αλλάξει τον ρου της Ιστορίας:

- Μεγάλο κακό θα βρει την Αμερική, και όχι μόνο μέσα στον Σεπτέμβριο. Αλλοίμονο!

Αυτό το είχε προαναγγείλει επίσης και στον μακαριστό Επίσκοπο Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιο σε μία από τις επισκέψεις του τελευταίου (φωτογραφία), και ήταν παρόντες κι άλλοι, χωρίς όμως να δώσει εξηγήσεις:

- Σεβασμιώτατε, να δείτε τί θα πάθουν οι Αμερικανοί σε δύο μήνες, είχε πει. (σελ. 119)

2) Το 1990 είχε πει ότι σύντομα ο Θεός, επειδή θέλει να στηρίξει τους ανθρώπους, θα αποκαλύπτει τους Αγίους Του οφθαλμοφανώς. Επειδή οι πειρασμοί θα είναι μεγάλοι και τα βάσανα δυσβάσταχτα, θα παραχωρήσει ο Κύριος να εμφανίζονται Άγιοι, και μάλιστα μεγάλοι, όπως ο Άγιος Δημήτριος ή ο Άγιος Γεώργιος. Θα ακούν οι άνθρωποι ότι τη μία εβδομάδα παρουσιάστηκε ο τάδε Άγιος στην Κρήτη, την άλλη ο τάδε στη Μακεδονία, άλλος εδώ, άλλος εκεί. (σελ. 122)

3) – Τί να κάνω με τα παιδιά μου, γέροντα, που είναι δύσκολα; Μου φωνάζουν, κοιτάζουν τα επικίνδυνα προγράμματα της τηλεόρασης και επηρεάζονται.

- Μόνος ο Κύριος διορθώνει την κατάσταση, θα λες: «Κύριε, σώσε εμένα, διόρθωσέ με, και φώτισε και τα παιδιά μου να είναι κοντά Σου».

Και ο Κύριος θα σε ακούσει και θα σου δώσει εκείνο που πρέπει.

- Μας ακούει, όμως, ο Κύριος; Φτάνει η φωνή μας εκεί;

- Δεν ξέρω… τον περασμένο μήνα τον πονούσαν τ’ αυτιά (!)

- Θα έρθουν χρόνια δύσκολα, αλλά μη φοβάστε. Τα παιδιά Του ο Θεός δεν τα εγκαταλείπει, θα τα φυλάει σκανδαλωδώς.

- Δηλαδή, Γέροντα;

- Τί δηλαδή; Να, άμα δεν θα έχεις να φας, θα ξυπνάς το πρωί, θα βρίσκεις μια φραντζόλα πάνω στο τραπέζι και θα λες: «Αυτό από πού ήρθε»; Αλλά πρέπει να έχεις πίστη. Χωρίς πίστη, δεν γίνεται τίποτα. (σελ. 178)

4) – Από εδώ και πέρα, δεν έχεις διανοηθεί τί θα δεις και τι θα ακούσεις. Δεν έχουν ξαναγίνει ποτέ στον κόσμο, είπε μια μέρα το καλοκαίρι του 2005.

- Στην Ελλάδα θα συμβούν;

- Σε όλο τον κόσμο και σ’ εμάς. Και γιατί; Γιατί εμείς, λέει, είμαστε ο φάρος της Ορθοδοξίας, αλλά καταντήσαμε από την αμαρτία χειρότεροι από τους άθεους. (σελ. 178)

5) Ο Γέροντας έλεγε για τη συντέλεια του κόσμου ότι θα διαρκέσει όσο κρατάει ο Εξάψαλμος, λίγα λεπτά. Την ώρα πού θα κρινόμαστε, στον ουρανό θα ψέλνουν τον Εξάψαλμο οι Άγγελοι. Όλοι οι άνθρωποι που θα ζουν εκείνη τη στιγμή θα βιώσουν τον θάνατο ακαριαία και αμέσως μετά θα αναστηθούν, θα είμαστε όλοι με τα σώματα μας άϋλα, δεν θα πιάνουμε χώρο, ο ένας θα βλέπει το σώμα του άλλου και όλοι θα είναι στην ηλικία των 33 χρόνων.

Ο Κύριος θα κρατά το βιβλίο της ζωής, το Ευαγγέλιο, και αυτομάτως θα πηγαίνουμε δεξιά ή αριστερά από μόνοι μας, γιατί θα ξέρουμε αν είμαστε για τον Παράδεισο ή όχι. Γι’ αυτό και στο Δεσποτικό, πού κάθεται ο Δεσπότης, στην εικόνα του Χριστού είναι ανοιχτό το βιβλίο και δεν υπάρχει καντήλι επάνω – δηλώνει ότι δεν υπάρχει έλεος στη Δευτέρα Παρουσία. Ενώ στο τέμπλο είναι κλειστό το βιβλίο πού κρατάει ο Χριστός και υπάρχει καντήλι, διότι ακόμη έχουμε έλεος. (σελ. 183)

6) Επειδή έρχονται πολύ δύσκολες μέρες για την ανθρωπότητα, ο Θεός πήρε ορισμένους ανθρώπους και τους έκανε αξιωματικούς. (σελ. 210)

7) Τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ γρήγορα. Ο διάβολος θα κυριαρχήσει. Όσοι τον πλησιάσουν, θα τους τσακίσει, θα τους συντρίψει. Φίλους αυτός δεν έχει. (σελ. 210)

8) Να προσέχετε, γιατί ο κακός στήνει παγίδες. Μη γελάτε! Είναι δίπλα μας κι εσείς δεν μπορείτε να τον δείτε. Ακουστέ τι σας λέω. Μη σταματάτε να προσεύχεσθε!

Βάζει ο διάβολος τον κόσμο να αμαρτήσει, και μετά την αμαρτία τους φοβίζει και τους κάνει να ντρέπονται να εξομολογηθούν.

Πήγα ένα τέταρτο στην κόλαση και νόμιζα ότι ήμουν τρεις ώρες. (σελ. 210)

9) Όσοι κάνουν το χάραγμα, δεν θα βρουν στιγμή ησυχίας. Πρέπει ν’ αποκτήσετε ισχυρή πίστη, μόνοι σας, με υπομονή, με καλοσύνη, με δικαιοσύνη. Να μη χάσουμε την πίστη! Σταθερή πίστη, και ο Θεός θα δώσει βοήθεια. Χωρίς την προσευχή, πάμε χαμένοι. Μη σκέφτεστε για το μέλλον. Είναι όλα στα χέρια του Θεού. Να διαβάζετε Πατερικά κάθε μέρα από λίγο και ο Θεός θα φωτίζει. Ύστερα θα δυναμώνει ο νους σας. (σελ. 211)

10) Η ευχή «Κύριε, ελέησον» είναι σαν ένα σπαθί που κόβει στα δύο τον Σατανά.

Βρεθήκαμε στους έσχατους καιρούς εμείς οι ταλαίπωροι, και οι μοναχοί και κοσμικοί, αλλά ο αγώνας είναι αγώνας. Δεν θα σταματήσεις τον αγώνα ούτε δευτερόλεπτο. Αγώνας μέχρι τέλους! και τότε ο Κύριος, πού στεφανώνει τους ανθρώπους και τους αποκαθιστά αιώνια, Εκείνος την τελευταία ώρα θα σου χαρίσει όχι πράγματα ψεύτικα και μάταια της ζωής αυτής, αλλά θα σε κάνει άξια να βασιλεύεις μέσα στη Βασιλεία του Θεού. Αιώνια! Όχι για 1.000 χρόνια, για 100.000 χρόνια.

Αιώνια [σημαίνει] δεν έχει τέλος. (σελ. 211)

11) Άλλη τόση να είναι η γη (σε πληθυσμό), μπορεί ο Θεός να τη θρέψει. Περί αναστάσεως των σωμάτων μην αμφιβάλλετε. Να, είμαι 90 χρόνων. Αυτό το σώμα πρέπει να λιώσει στον τάφο, για να βγει καινούριο, άφθαρτο, αιώνιο, χωρίς να αρρωσταίνει, χωρίς να πονά, χωρίς να διψά, χωρίς να ζεσταίνεται, θα είναι όπως τα αγγελικά σώματα. Αρκεί να μην πέσουμε στην αμαρτία. Ο Θεός θέλει να Του πούμε ότι μόνο γι’ Αυτόν θα ζούμε. Αν μείνουμε στην αμαρτία, τότε και τα καταχθόνια είναι αιώνια. Δεν αλλάζει από κει η κατάσταση, η βάσανος, η οδύνη, ο πόνος, οι φωτιές.

Εσάς στη Θεολογική Σχολή αυτά σας τα λένε μαλακά. Ούτε ο Ιάκωβος ούτε ο Πορφύριος τα έλεγαν αυστηρά. Έτσι έπρεπε να τα πουν, να τα ακούσει ο κόσμος και να μετανοήσει. Έρχεται ο διάβολος και με χτυπάει αλύπητα. Μου λέει: «Μην τους τα λες τόσο καθαρά. Άστους να κοιμούνται. Μην τους αφήνεις να ξυπνούν». (σελ. 211)

12) Η αμαρτία μπαίνει από τα αισθητήρια όργανα. Πρέπει να τη σταματάμε στο μυαλό με την προσευχή και με την ευχή.

Ο φθόνος είναι το χειρότερο αμάρτημα και δεν έχουμε ελαφρυντικά. Πρέπει να φεύγει από μέσα μας.

Και οι Άγιοι αμάρτησαν, αλλά αγίασαν. Ως άνθρωποι, κι αυτοί έπεσαν σε παραπτώματα, αλλά αγίασαν. (σελ. 214)

13) (Για κάποιον που υπέφερε από κατάθλιψη) Ακόμα δεν έχει τελειοποιηθεί ως προς την πίστη του. Όταν πιστέψουμε πραγματικά, μιλάμε στον Χριστό όπως σε φίλο, όπως στον πατέρα. Και τότε Αυτός θα συνομιλήσει μαζί μας. Ο Χριστός θα μας μιλήσει σε κάθε μας ζήτημα, είτε μέσω κάποιου άλλου είτε εσωτερικά θα μιλήσει και θα τον καταλάβουμε.

Ο Θεός δεν έχει άκρες.

Ο Θεός με ένα χάδι διορθώνει τα πάντα.
Εάν σφάλλουμε, ο Άγγελος-φύλακας φεύγει, κάθεται πιο πέρα στενοχωρημένος. Αλλά μ’ ένα «συγγνώμη», παιδί μου, όταν είναι από το βάθος της ψυχής μας, επιστρέφει.

Αυτοί που φεύγουν την εβδομάδα των Παθών πάνε κατευθείαν επάνω. Είναι ευλογημένος ο άνθρωπος πού πεθαίνει Σάββατο και κηδεύεται Κυριακή. Ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι ανοιχτός. (σελ. 214)

14) Οι δαίμονες κάποιες φορές του εμφανίζονταν και δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που ήρθε σε αντιπαράθεση μαζί τους, προκειμένου να προστατέψει κάποιον άνθρωπο, μάλιστα κάποτε τον χτυπούσαν κιόλας. Αλλά αυτό δεν το αποκάλυπτε εύκολα. Για παράδειγμα, μια φορά του εμφανίστηκε ένας γιγαντόσωμος δαίμονας πού του έδωσε μια γροθιά στο πρόσωπο και ο Γέροντας, ο οποίος τότε ήταν όρθιος και γερός, δεν δίστασε και του την ανταπέδωσε. Τα σημάδια των χτυπημάτων επάνω του μερικές φορές ήταν ορατά, σαν τότε που τον είχαν δαγκώσει στο δεξί χέρι, ανάμεσα στον δείκτη και τον αντίχειρα, και ο μακαριστός Επίσκοπος Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιος, ο οποίος το είδε, γύρισε και είπε σε ένα πνευματικό παιδί του που τον συνόδευε:

- Είδες τι του έχει κάνει ο σατανάς;

Μιαν άλλη φορά, όταν πλέον ήταν κατάκοιτος και δεν μπορούσε ούτε να εξομολογεί, ο γιατρός Θ. Ντούρος γύρευε Πνευματικό και ο Γέροντας τον εξομολόγησε, όμως τη νύχτα υπέφερε από τις επιθέσεις των δαιμόνων πού τον χτυπούσαν, γιατί πήρε επάνω του τις αμαρτίες του γιατρού. Αλλά όταν κάποτε ένα πνευματικό του παιδί του ζήτησε να τον συγχωρήσει που του έφερε τόση ταλαιπωρία μετά την εξομολόγηση, εκείνος τον ανέπαυσε:

- Αυτή είναι η δουλειά μου, παιδί μου, είπε. (σελ. 89)

15) Πήγε ο Γέροντας σε κάποιο Μοναστήρι μ’ ένα νέο ιερέα, πνευματικό του παιδί, για να προσκυνήσουν. Στο αρχονταρίκι που κάθισαν, υπήρχε μία παλιά φωτογραφία μοναχών της Μονής. Την ώρα που έπιναν τον καφέ, έπιασε τη φωτογραφία και του είπε στο αυτί, δείχνοντας ένα μοναχό από τους 20 περίπου πού εικονίζονταν:

- Τους βλέπεις; Μόνο αυτός σώθηκε. (σελ. 107)

16) Δύο χρόνια πριν την κοίμηση του, είχε πει σε ένα πνευματικό του παιδί που εκτιμούσε πολύ, όταν εκείνος του πρότεινε να τον πάει μια σύντομη βόλτα για να ξεσκάσει, λίγο μετά την έξοδο του από το «Αττικό» νοσοκομείο:

- Εγώ, Γιώργο, από εδώ πού είμαι πηγαίνω παντού. Τα βλέπω όλα.

Τα γνωστά περιστατικά είναι αποκαλυπτικά γι’ αυτό το χάρισμα που του είχε δώσει ο Θεός, ιδίως κατά τα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του. Για παράδειγμα, κάποια φορά αποκάλυψε ότι ήταν σε μια σπηλιά και έκανε λειτουργία με τους πρωτοχριστιανούς.

Τα πνευματικά του ταξίδια όμως, δεν αφορούσαν μόνο το παρελθόν. Μπορούσε να μεταφέρεται πνευματικά και να πληροφορείται για διάφορα πού συνέβαιναν και στο παρόν ή στο μέλλον. Μια φορά, για παράδειγμα, είχε εκμυστηρευτεί ότι ήταν στην Κρήτη και συλλειτουργούσε με έναν Ιερέα, αγαπημένο πνευματικό του παιδί, ήταν δε πολύ ευχαριστημένος από αυτό πού είχε ζήσει. (σελ. 124)

17) Όπως θα θυμούνται όλοι, το πρωί της 11ης Σεπτεμβρίου 2004 κατέπεσε στη θαλάσσια περιοχή του Σιγγιτικού κόλπου, οκτώ ναυτικά μίλια από το Άγιον Όρος, το ελικόπτερο Σινούκ, το οποίο μετέφερε τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Πέτρο και τους 16 ανθρώπους που ήταν μαζί του, κληρικούς και λαϊκούς. Το ίδιο βράδυ ο Γέροντας ήταν σε μεγάλη προσευχή. Έβλεπε που είναι και πονούσε γι’ αυτό πού έβλεπε, γιατί το πρόσωπο του μαζευόταν και έκανε γκριμάτσες. Αποκάλυψε μόνο ότι οι άνθρωποι έφυγαν μαρτυρικά, γιατί κατάλαβαν ότι πεθαίνουν και πολύ ταλαιπωρήθηκαν.

Κάποιος τον ρώτησε:

- Γέροντα, γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο, σ’ αυτό το μέρος, και τόσο πολλοί;

- Τους μάζεψε όλους ο Θεός, παιδί μου, γιατί έτσι ήταν το θέλημα Του, απάντησε.

Αλλά έπειτα από κάποιες μέρες, όταν είχαν πάλι το θέμα αυτό στη συζήτηση, πρόσθεσε και τα εξής:

- Ο τρόπος που πεθάνανε τους πάει στον Παράδεισο όλους. (σελ. 124)

http://vatopaidi.wordpress.com

www.gerontas.gr

το είδαμε στο Σεραφείμ του Σάρωφ

Share