Αναπάντητα ερωτήματα για το "Πολυτεχνείο". Τι συνέβει πραγματικά; Υπήρξαν νεκροί μέσα στο Πολυτεχνείο το 1973;

Για τον μύθο του «έπους» του Πολυτεχνείου, έναν μύθο που δεν θα μπορούσε να φανταστεί ούτε ο Αίσωπος, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά όλα αυτά τα χρόνια.

Τι ήταν λοιπόν το Πολυτεχνείο; Μην ήταν σύμβολο της παλλαϊκής αντίστασης του Ελληνικού λαού στη δικτατορία; Φυσικά όχι, γιατί παλλαϊκή αντίσταση δεν υπήρξε. Μην ήταν η σχεδιασμένη εξέγερση από τα κόμματα που διεκδικούν σήμερα την «πρωτοπορία της επανάστασης»; Φυσικά όχι, γιατί αυτά τα κόμματα που σήμερα λυμαίνονται τη μνήμη μιλούσαν για «προβοκάτορες που έπαιζαν το παιγνίδι της χούντας». Έχει γίνει θρύλος το φύλλο 8 της «Πανσπουδαστικής» (όργανο της φοιτητικής οργάνωσης του παράνομου τότε ΚΚΕ) που καταδίκασε με βαριές εκφράσεις την εξέγερση.
Μην ήταν εκείνο η αιτία ώστε να πέσει το τότε καθεστώς; Βεβαίως όχι, διότι ακολούθησε για μεγάλο χρονικό διάστημα ένα νέο στρατιωτικό καθεστώς.
Γιατί λοιπόν αυτή την «εθνική γιορτή», το ΚΚΕ και οι άλλες αριστερές και «δημοκρατικές» δυνάμεις την έχουν κάνει σημαία τους; Γιατί το έχουν ιδιοποιηθεί αισχρά, ως να μην υπήρχαν εκείνες τις στιγμές του 1973 μέσα στο Πολυτεχνείο, άτομα που ανήκαν ή ανήκουν σε άλλες παρατάξεις του πολιτικού χώρου;
Γιατί δηλητηριάζονται τα νέα παιδιά με τα τόσα ψευδή και ανυπόστατα που ακούν στα σχολεία, στις συγκεντρώσεις, στα κανάλια και αλλού από ινστρούχτορες της κομματικής αποχαύνωσης;
Διότι η επέτειος του Πολυτεχνείου παραμένει χρήσιμη, ως λιτανεία βολικών μύθων για τη δικτατορία, ως εκμετάλλευση από τα κόμματα, ως δεκανίκι υπάρξεως ορισμένων, ως κομματική δεξαμενή άγρας οπαδών, ως σκαλοπάτι κομματικής επιβιώσεως, ως ο μύθος των μύθων…..

Δεν μπορεί να είναι «εθνική γιορτή» και μάλιστα τριήμερος, όταν οι συμμετέχοντες δέρνονται μεταξύ τους και για να εορταστεί απαιτείται η μαζική κινητοποίηση της αστυνομίας, ο αποκλεισμός του κέντρου των Αθηνών και ο θωρακισμός των χώρων. Δεν είναι γιορτή αυτή όταν κατά την διάρκεια της κατακαίγεται η Αθήνα και ρημάζονται περιουσίες πολιτών.
Δεν είναι γιορτή αυτή, όταν όλη την τελετουργία την επιβάλλει και την οργανώνει μονομερώς πάντα η ίδια φοιτητική παράταξη, όταν την σημαία του Πολυτεχνείου την κατακρατεί ετσιθελικά η νεολαία του ΠΑΣΟΚ, όταν ακούγεται η μονομέρεια της ξύλινης γλώσσας, η προπαγάνδα, τα ψευδή γεγονότα και εν μέσω ύβρεων καίγεται και η Ελληνική Σημαία για σασπένς.
Όταν μία εορτή δεν οργανώνεται από το κράτος δεν είναι εθνική γιορτή.
Δεν ντρέπονται όσοι καταθέτουν στεφάνια, πολιτικοί και στρατιωτικοί, αλλά και οι άλλοι οι παραβρισκόμενοι συνεορτάζοντες τον μύθον, πάντα εν μέσω ύβρεων, χλευασμών, εκτοξεύσεως νερατζιών, ασχημονιών και άλλων απρεπών πράξεων, επί της κεφάλας καθηγητή, ο οποίος όταν έγινε το περίφημο αυτό το μνημείο των ανύπαρκτων πεσόντων, ήταν εν ζωή και δεν κάνουν μεταβολή να φύγουν για να σώσουν την ελάχιστη αξιοπρέπειά τους.
Και από πάνω και οι γνωστοί άγνωστοι, αναρχικοί και άλλοι αυτόνομοι αριστεριστές και αντεξουσιαστές, να δίδουν το δικό τους ρεσιτάλ στα έκτροπά και στις καταστροφές.

Και αντικρίζουμε το ίδιο σκηνικό να επαναλαμβάνεται επί 37 χρόνια τώρα. Και ουδείς έχει το σθένος και την γενναιότητα να βάλει τέρμα σε όλη αυτόν τον ακατανόητο πανηγυρισμό.
Ο κατ’ αυτόν τον τρόπο «γιορτασμός» του Πολυτεχνείου απευθύνεται σε ανθρώπους με δεσμευμένη και ισοπεδωτική σκέψη και πράξη και μάλιστα αξιόποινη και όσες φορές η αξιόποινη πράξη κρύφτηκε πίσω από πολιτικά δήθεν αιτήματα, με πρώτη από όλα την Δημοκρατία, τότε, δυστυχώς, γίνανε οι χειρότερες αλητείες και τα μεγαλύτερα εγκλήματα εις βάρος της Πατρίδας διαχρονικώς.
Τα ίδια εγκλήματα και οι ίδιες αλητείες γίνονται κάθε χρόνο σ’ αυτόν τον απίθανο γιορτασμό του μύθου.

Αλλά ας δούμε μερικά αδιάψευστα γεγονότα της εποχής, αλλά και κάποια ντοκουμέντα:
Η υπ’ αριθμόν 33437 αναφορά της συγκλήτου του Πολυτεχνείου της 11/10/1975, προς τον εισαγγελέα Δ. Τσεβάν, που επιβεβαιώνει ότι κανένας σπουδαστής δεν σκοτώθηκε κατά το τριήμερο.

Η μαρτυρία του πρυτάνεως του Ε.Μ.Π. Κωνσταντίνου Κονοφάγου στις 20/1/1975, στο πενταμελές εφετείο Αθηνών, ότι μέσα στο πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς φοιτητής και τα ίδια βεβαιώνει και στο βιβλίο του « Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου» 1982 με την προσθήκη ότι ούτε κανείς άλλος πολίτης έχασε την ζωή του μέσα στο Πολυτεχνείο.
Μολονότι το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδος απεφάσισε, κατόπιν εντολών του τότε υπουργού Δημοσίων Έργων και μετέπειτα Δικαιοσύνης Γ.Α.Μαγκάκη, να απονείμει «τιμητική σύνταξη» στις οικογένειες των σπουδαστών που «έχασαν την ζωή τους στο Πολυτεχνείο», ουδείς δικαιούμενος ή μαυροφορεμένη μητέρα ανευρέθη ή έλαβε την ανωτέρω σύνταξιν, που παρέμεινε τελικώς αζήτητη.

Στην μαρμάρινη πλάκα ( την οποίαν απεκάλυψεν ως Πρωθυπουργός το 1988 ο Ανδρέας Παπανδρέου) και η οποία εναποτέθη πλησίον της μεγάλης ασώματης κεφάλας, στο χώρο «της θυσίας» στο Πολυτεχνείο, τελικώς έχουν αναγραφή δεκαοκτώ ονόματα με την μισοσβυσμένη πλην όμως αναγνώσιμη, διευκρινιστική περιγραφή, «Φοιτητές που έδωσαν την ζωή τους για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944». Δηλαδή ελλείψει, ευτυχώς, θυμάτων, στον αποκαλούμενο «ιερό χώρο » θυσίας, της λογικής και της αλήθειας μάλλον ή φανταστικών νεκρών αγωνιστών, επιστρατεύθησαν οι φοιτητές του 1941-1942!! .

Τα ατυχή θύματα των γεγονότων του Νοεμβρίου 1973, που όλα τους σκοτώθηκαν έξω και μακριά από το Πολυτεχνείο επιβεβαιώθησαν από το υπ αριθμόν 677/1975 παραπεμπτικό βούλευμα και την υπ αριθμόν 723/1975 απόφαση του πενταμελούς Εφετείου Αθηνών από τα οποία προέκυψε ότι οι πολίτες που σκοτώθησαν κατά το τριήμερο των συγκρούσεων είναι συνολικώς 23.
Όμως με την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία κατόπιν εντολής του τότε υπουργού Δημόσιας τάξεως Γ. Σκουλαρίκη επαναφέρθη στην ενεργό υπηρεσία με τα εύσημα του αντιστασιακού και ανέλαβε αστυνομικός διευθυντής ο Γ. Σαμπάνης . Η έρευνα του αστυνομικού διευθυντού Γ. Σαμπάνη κατέληξε στην διαπίστωση ότι κατά το τριήμερο έχασαν την ζωή τους συνολικώς δώδεκα.

Η Έκθεση του Εισαγγελέως Κυριαζή:
«..Ολόκληρον το κτιριακόν συγκρότημα πλην του τελευταίου προς την οδόν Τοσίτσα οικοδομήματος, καθώς και οι πέριξ αυτού χώροι, προαύλια και κλιμακοστάσια, παρουσιάζουν όψιν γενικής λεηλασίας και εκτεταμένων φθορών. Ιδία αι φθοραί παρουσιάζονται εις τους τοίχους εσωτερικώς και εξωτερικώς, αι επιφάνειαι των οποίων γέμουν συνθημάτων και εμβλημάτων.. Ενδεικτικώς τα αναγραφέντα συνθήματα, άτινα συνοδεύονται και με ρυπάνσεις δια διαφόρων χρωστικών ουσιών, έχουσιν ως ακολούθως: Λαοκρατία, Προλετάριε σήκω, Ζήτω το προλεταριάτο, Προλετάριοι της Ελλάδος ενωθήτε, ΚΚΕ, KNE, SS = US, σεξουαλική επανάσταση, κάτω η χούντα, θάνατος στον Παπαδόπουλο, παραιτήσου Παπαδόπουλε, θάνατος στο φασισμό, σπιούνοι φασίστες θα πεθάνετε, Χούντα στο απόσπασμα, έξω το NATO, ψωμί – παιδεία – ελευθερία, εργάτες, φοιτητές στον αγώνα, εργάτες – φοιτητές – αγρότες, όχι εκλογές, θάνατος στον ιμπεριαλισμό, ελευθερία – ισότητα – δικαιοσύνη, κάτω το κεφάλαιο και η γραφειοκρατία, ΕΣΑ = βασανιστές, έφτασε η ώρα σας καθάρματα, Έλληνες αντισταθήτε, Αμερικανοί σπίτια σας, απόψε πεθαίνει η Χούντα, επανάσταση λαέ, ζήτω ο ελληνικός απελευθερωτικός στρατός, ζήτω ο λαϊκός απελευθερωτικός στρατός, ζήτω η λαϊκή αντίσταση, κ.ά. … Επίσης ο εσωτερικός χώρος των προαυλίων, των κλιμακοστασίων γέμει τεμαχίων εκ κατεστραμμένων ξύλινων επίπλων, πάσης φύσεως απορριμμάτων και ιχνών εσβεσμένων πυρών.»

Δείτε ολόκληρη την ανάρτηση στο Σύνδεσμος 71

Δεν επιθυμώ να σχολιάσω το αφήνω σε όποιον από εσάς το επιθυμεί.

Share