H πρώτη Ελληνική σημαία με τον ΛΕΥΚΟ ΣΤΑΥΡΟ σε ΓΑΛΑΝΟ ΦΟΝΤΟ σχεδιάστηκε, υφάνθηκε, ευλογήθηκε και υψώθηκε στην Μονή Ευαγγελίστριας στην Σκιάθο το 1807. Σ' αυτήν ο μοναχός Νήφωνας όρκισε τους οπλαρχηγούς Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, Ανδρέα Μιαούλη, Παπαθύμιο Βλαχάβα, Γιάννη Σταθά, Νικοτσάρα κι άλλους, μετά από σύσκεψη που έκαναν, για να καταστρώσουν το σχέδιο δράσης τους. H Ελληνική Σημαία με την επίσημη μορφή της καθορίστηκε το 1822 από το Σύνταγμα της Επιδαύρου, είχε ΣΤΑΥΡΟ ως σύμβολο της ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. Αποτελούσε δε την επίσημη Ελληνική Σημαία έως το 1978 και καθιερώθηκε με νόμο στις 21-12-1978, οπότε και υιοθετήθηκε η ΝΑΥΤΙΚΗ, με τις οριζόντιες λευκές και γαλάζιες γραμμές. Το ριγωτό πρότυπο επιλέχτηκε λόγω της ομοιότητάς του με την κυματιστή θάλασσα, που περιβάλλει τις ακτές της Ελλάδας. Η εκδοχή του Λευκού Σταυρού μέσα σε κυανό πλαίσιο χρησιμοποιείται ακόμα και σήμερα, παράλληλα με την πιο διαδεδομένη μορφή με τις ρίγες.
Από το 1832 έως το 1974 η μπλε Σημαία με τον κεντρικό απλό λευκό σταυρό ήταν για το εσωτερικό της χώρας και η σημερινή Σημαία με τον σταυρό πάνω αριστερά και τις ρίγες, ήταν για το εξωτερικό. Τα χρώματα ΓΑΛΑΖΙΟ και ΛΕΥΚΟ συμβολίζουν το Γαλάζιο της Ελληνικής θάλασσας και το Λευκό των αφρισμένων κυμάτων. Οι οριζόντιες γραμμές είναι 9, όσες και οι συλλαβές του συνθήματος της Ελληνικής Επανάστασης, "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ `Η ΘΑΝΑΤΟΣ". Ο Λευκός Σταυρός συμβολίζει την αφοσίωση των Ελλήνων στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη και την συμβολή της Εκκλησίας στον σχηματισμό του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους. Η Εθνική Σημαία της Ελλάδος αποτελείται από 9 ίσου πλάτους οριζόντιες παράλληλες γραμμές, 5 Κυανές και 4 Λευκές σε διαδοχή, έτσι ώστε η πρώτη και η τελευταία να είναι Κυανές. Στο πάνω αριστερό τμήμα σχηματίζεται ένα κυανό τετράγωνο, που καταλαμβάνει τις 5 πρώτες γραμμές, μέσα στο οποίο υπάρχει Λευκός Σταυρός. Η Σημαία αναρτάται πάνω σε λευκό κοντάρι στην κορυφή του οποίου υπάρχει (σε συγκεκριμένες περιπτώσεις) Λευκός Σταυρός. Ο τύπος και τα χρώματα (κυανό και λευκό) της Εθνικής Σημαίας καθιερώθηκαν τον Ιανουάριο του 1822 στην Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου.
Στις 15 Μαρτίου 1822 το Εκτελεστικό Σώμα (Κυβέρνηση), όρισε με το Διάταγμα 540 τρεις τύπους Σημαιών: μια Σημαία ξηράς για το Πολεμικό και δυο θαλάσσης για το Εμπορικό Ναυτικό. Η Σημαία της ξηράς είχε σχήμα τετράγωνο, κυανό κι έφερε έναν λευκό Σταυρό σε όλη της την επιφάνεια. Οι Σημαίες της θαλάσσης είχαν την ίδια μορφή, που διαθέτει η σημερινή Εθνική Σημαία. Μοναδική διαφορά στην Σημαία του εμπορικού ναυτικού ήταν η αντιστροφή των χρωμάτων (κυανό αντί λευκού) στην θέση του ΣΤΑΥΡΟΥ. Η Σημαία των εμπορικών πλοίων εξομοιώθηκε με εκείνη των πολεμικών το 1828, όταν αναγνωρίστηκε ότι τα εμπορικά πλοία είχαν λάβει μέρος στον αγώνα ως πολεμικά.
Το 1833 προστέθηκε στις Σημαίες του Στρατού Ξηράς και του Πολεμικού Ναυτικού ο Βαυαρικός Θυρεός, που διατηρήθηκε μέχρι την ανατροπή του Όθωνα το 1862. Με την άφιξη του Γεωργίου Α΄ το 1863 περιελήφθη στις Σημαίες των ανωτέρω σωμάτων το ΣΤΕΜΜΑ, που παρέμεινε μέχρι το 1924. Από το 1864 η Σημαία για τα Τάγματα Πεζικού αποτελείτο από μεταξωτό ύφασμα, που έφερε τριγύρω χρυσά κρόσσια και στο κέντρο του λευκού σταυρού την εικόνα του προστάτη της Αγίου Γεωργίου. Οι πολεμικές Σημαίες που ισχύουν σήμερα, είναι για το Ναυτικό η Εθνική Σημαία και για το Στρατό Ξηράς και την Πολεμική Αεροπορία ο τύπος της ορθογώνιας κυανής με το λευκό σταυρό, που εκτείνεται μέχρι τις πλευρές της χωρίζοντάς την σε 4 ίσα τμήματα. Στο κέντρο του Σταυρού η Σημαία του Στρατού Ξηράς φέρει την εικόνα του Αγίου Γεωργίου, η δε Σημαία της Αεροπορίας την εικόνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ.
Σε όλους τους αγώνες του Έθνους οι Έλληνες πολέμησαν και υπερασπίστηκαν με την ζωή τους το ΙΕΡΟ αυτό σύμβολο. Μπορεί κανείς να ξεχάσει τον γενναίο σημαιοφόρο, που σκοτώθηκε από εχθρικά πυρά, την στιγμή που έστηνε την Ελληνική Σημαία στην κορυφή του Μπιζανίου το 1912; Στην μάχη σκοτώθηκαν 10 στρατιώτες, για να μην πέσει η Σημαία στα χέρια του εχθρού. Ο Λοχίας, που είχε απομείνει, όρμησε στο ύψωμα, αγκάλιασε την Σημαία, κατρακύλησε αιμόφυρτος στην πλαγιά και φτάνοντας στον Διοικητή του, στάθηκε όρθιος χαιρέτησε κι ανάφερε: "Κύριε διοικητά, έχω την τιμή να σας παραδώσω την Σημαία". Κι έπεσε νεκρός. Η Ιστορία μας είναι γεμάτη από περιστατικά αυτοθυσίας για την προστασία της Σημαίας μας.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΣΗΜΑΙΩΝ
Στα βάθη της ιστορίας κάποιοι λαοί χρησιμοποιούσαν αντί Σημαίας απομεινάρια ζώων, κρανία κλπ. Κανείς δεν γνωρίζει από ποιον, πού και πότε φτιάχτηκε και χρησιμοποιήθηκε η πρώτη Σημαία, αν και υπάρχουν πληροφορίες ότι στην αρχαία Κίνα χρησιμοποιούνταν Σημαίες πριν από χιλιετίες. Οι αρχαίοι Έλληνες στην απώτατη αρχαιότητα δεν φαίνεται να μεταχειρίζονταν Σημαίες. Αντ' αυτών χρησιμοποιούσαν διακριτικά σημεία και συμβολικά γράμματα (Α, ΑΡ, Λ, Μ, Τ), ζώα (αετός, κουκουβάγια, λιοντάρι, πήγασος, σφίγγα, ταύρος, φίδι) ή σύμβολα (16-κτινο άστρο, ημισέληνος, οφθαλμός, ρόδο, ρόπαλο του Ηρακλή, στάχυ, τρίαινα), τα οποία ονόμαζαν επίσημα και φέρονταν στις ασπίδες, τα κοντάρια ή τις πρώρες των πλοίων.
Στην αρχαία εποχή οι πρώτοι που επιβεβαιωμένα έκαμαν χρήση Σημαίας στον πόλεμο ήσαν οι Σκύθες. Πληροφορίες λένε πως οι φάλαγγες του Μεγάλου Αλέξανδρου χρησιμοποιούσαν κόκκινες υφασμάτινες Σημαίες, τις οποίες ύψωναν σε σάρισες κι έδιναν το σήμα έναρξης της μάχης. Αργότερα και οι υπόλοιποι Έλληνες άρχισαν να κάνουν χρήση Σημαιών, θεσμό τον οποίο υιοθέτησε η Εκκλησία του Δήμου, η οποία αρχικά μεταχειριζόταν κόκκινες Σημαίες, για να δηλώσει την έναρξη ή λήξη συγκέντρωσης. Από το έντονο αυτό κόκκινο χρώμα πήραν το όνομά τους (φοινικίδες) και έτσι διασώθηκαν στην κλασική και ελληνιστική εποχή, τόσο στην κυρίως Ελλάδα όσο και στην Σικελία, στην Κάτω Ιταλία και φυσικά στο Βυζάντιο. Οι Σημαίες αυτές μετά την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους, συνέχιζαν να κυματίζουν σε κάθε πόλη-κράτος, παράλληλα με την κοινή Ρωμαϊκή Σημαία, στην οποία απεικονιζόταν ένας αετός (aquila). Όμως η χρήση των Σημαιών από την αρχαία ακόμη εποχή δεν περιορίζεται μόνο στην χερσαία (στρατιωτική) χρήση, αλλά επεκτείνεται και στην ενάλια (ναυτική) χρήση, όπου, σύμφωνα με τα στοιχεία που διαθέτουμε, ξεκίνησε η χρήση τους με την σημασία, που τους αποδίδουμε σήμερα. Ονομάζονταν γενικά επίσημα καθώς και σημεία (Ηρόδοτος, Θουκυδίδης και Σουίδας), φοινικίδες (Πλούταρχος και Πολύαιμος) και παράσημα (Πλούταρχος). Ιδιαίτερες ναυτικές Σημαίες φαίνεται ότι διέθεταν τόσο οι Μυκηναίοι, οι Ρωμαίοι και οι Βυζαντινοί, όσο και όλοι οι ανεπτυγμένοι λαοί του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης.
Από την Μεσαιωνική Εποχή γίνεται ευρεία χρήση εμπορικών Σημαιών κάποιων Βασιλείων, φτάνοντας στο αποκορύφωμα στην (Σκανδιναβία 13ος και 14ος αιώνας), Ισπανία και Πορτογαλία (15ος και 16ος αιώνας), Ολλανδία (16ος και 17ος αιώνας), Ηνωμένο Βασίλειο (17ος και 18ος αιώνας). Δημοφιλείς στην ξηρά έγιναν οι Σημαίες κατά την Βυζαντινή και Μεσαιωνική Εποχή όπου, εκτός από τους Αυτοκράτορες, Σημαίες είχαν και οι οικογένειες (φατρίες) Ευγενών και Ηγεμόνων. Η χρήση του ήταν πρακτική, δηλαδή περιοριζόταν στην σηματοδότηση μιας εδαφικής θέσης, που είχε καταληφθεί από την Φυλή ή την Στρατιά ή στην από μακριά αναγνώριση σημείου συγκέντρωσης (σαν τα σημερινά στρατόπεδα). Προχωρώντας στην μεσαιωνική Ευρώπη (η οποία μαστιζόταν από συχνές και σποραδικές μάχες και πολύχρονους και οργανωμένους πολέμους), η χρήση των πολεμικών ΛΑΒΑΡΩΝ βρίσκει πρόσφορο έδαφος στον τομέα της αναγνώρισης στο πεδίο της μάχης.
Από εδώ γεννιούνται και οι ιδιαίτερες σημαίες, τα γνωστά οικόσημα των διαφόρων Ευγενών. Από αυτά τα οικόσημα και τα αυτοκρατορικά λάβαρα δημιουργούνται στην Αναγεννησιακή Εποχή οι Σημαίες των Βασιλείων, οι οποίες στη νεότερη εποχή αποτέλεσαν την χρωματική βάση για τις Σημαίες των Κρατών. Η πρώτη Κρατική Σημαία εμφανίζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής τον Μάιο του 1776 (η γνωστή ΑΣΤΕΡΟΕΣΣΑ) και καθιερώνεται επίσημα από το Ηπειρωτικό Κογκρέσο στις 14 Ιουνίου του 1777, ακολουθούμενη χρονικά από την Γαλλική (γνωστή και ως tricolore), η οποία, αν και υπήρχε από τον Ιούλιο του 1790, καθιερώθηκε στις 4 Φεβρουαρίου του 1794 από την Γαλλική Εθνοσυνέλευση.
Αναλογιζόμενοι ότι η Ελληνική Σημαία (γνωστή και ως γαλανόλευκη) πρωτοεμφανίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1807 και καθιερώθηκε τον Ιανουάριο του 1822 από την Α΄ Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου, αντιλαμβανόμαστε ότι η βαμμένη με ΑΙΜΑ ΗΡΩΩΝ και τιμημένη με τις ζωές χιλιάδων πολεμιστών ΣΗΜΑΙΑ της Ελλάδας, αποτελεί μια από τις παλαιότερες ιστορικά Σημαίες της σύγχρονης εποχής κι ως εκ τούτου της αξίζει η απότιση του ελάχιστου φόρου τιμής της ιστορικής της διαδρομής. Είναι η ίδια που σηκώθηκε στην ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, η ίδια που έγραψε τα ΕΠΟΣ του 40 και η ίδια που ο Ελληνικός Λαός αγωνίζεται σήμερα για την ΔΙΑΣΩΣΗ της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου