Κρίμα που η Αγκάθα Κρίστι δεν βρίσκεται εν ζωή για να θρηνήσει τη Χεβρίν Καλάφ, όπως θα της άρμοζε. Προσεγγίζοντας με την πένα της το ελικοειδές και σκοτεινό βάθος του χαμού της. Από εκεί, άλλωστε, που απορρέει και το επίχρισμα του πόνου. Τι σχέση, όμως, έχει η αδιαμφισβήτητη βασίλισσα του εγκλήματος με την αδικοχαμένη επικεφαλής της “Μελλοντικής Συρίας”, ενός φιλοδυτικού κόμματος που ιδρύθηκε το 2018;
Αν και περισσότερο γνωστή για τα αστυνομικά μυθιστορήματα της, η διάσημη συγγραφέας είχε πραγματοποιήσει ένα οδοιπορικό στη Μέση Ανατολή. Ήταν τόσο κομβικό το βίωμά της, σαν μία εγκάρσια τομή στη ζωή της, που αναθεώρησε ό,τι είχε ζήσει και κάνει μέχρι τότε. Θέλοντας να μοιραστεί την εμπειρία της αυτή, αφιέρωσε ένα βιβλίο, ειδικά για την παραμονή της στη Συρία και τη γνωριμία της με Κούρδισες.
Τις παρομοίασε με σύγχρονες αμαζόνες: περήφανες, μαχητικές και συνάμα ευάλωτες. «Είναι σαν μεγάλα λουλούδια με χαρούμενα χρώματα», έτσι τις είχε περιγράψει. Πιθανότατα, κάπως έτσι θα περιέγραφε και την Χέβριν, αν η ζωή και ο θάνατος των δύο γυναικών είχε χρονική αντιστοιχία, επιτρέποντάς τες να συναντηθούν στο διάβα τους.
Ένα φρικιαστικό έγκλημα πολέμου
Το τέλος της Χεβρίν, παρά τις πρώιμες πληροφορίες που υποστήριξαν ότι ο θάνατός της επήλθε από αεροπορικά πυρά, αποδεικνύεται τόσο μαρτυρικό που ούτε η Άγκαθα Κρίστι θα τολμούσε να το αναλογιστεί. Πόσο μάλλον να το αποτυπώσει στις σελίδες των βιβλίων της. Εξάλλου, δεν εστίαζε ποτέ στην φρίκη. Οι φόνοι της ήταν πάντα συμβατοί με το βρετανικό savoir vivre που την χαρακτήριζε.
Η Χεβρίν Καλάφ, όμως, πέρασε τις τελευταίες στιγμές της, χωρίς ίχνος καλών τρόπων, ή έστω των στοιχειωδών κανόνων που ισχύουν ακόμα και υπό καθεστώς πολέμου. Σκοτώθηκε σε ενέδρα. Την είχαν στοχοποιήσει οι τουρκικές δυνάμεις και οι εντολές ήταν ξεκάθαρες. Οι Τούρκοι μισθοφόροι είχαν ξεχυθεί με έναν στόχο: να την εξοντώσουν. Την ώρα που ταξίδευε από το Τζαζίρα στην Άιν Ισά, την πυροβόλησαν στο αυτοκίνητό της.
Δεκάδες άνδρες, αφού την αναγνώρισαν και επιβεβαίωσαν την ταυτότητά της, την έσυραν μακριά από τους συνεπιβάτες της. Εκείνη, ακόμα και την ύστατη στιγμή, τότε που προφανώς γνώριζε τι θα ακολουθούσε, δεν ζήτησε έλεος. Με σταθερή φωνή παρακάλεσε να αφήσουν ελεύθερο τον οδηγό του αυτοκινήτου και τον τρίτο συνεπιβάτη του αυτοκινήτου και ας έκαναν ότι ήθελαν με την ίδια.
Τελικά δολοφονήθηκε, κοντά στο σημείο του διεθνούς αυτοκινητοδρόμου M4. Οι Τούρκοι μισθοφόροι σκότωσαν όλους τους ανθρώπους που τη συνόδευαν. Στέλεχος του κόμματος της μας αποκάλυψε, ότι πράγματι την έσυραν έξω από το αυτοκίνητο και την εκτέλεσαν.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες, οι δολοφόνοι της (Τούρκοι και μισθοφόροι) αφού γάζωσαν το αυτοκίνητο και τη συνοδεία της, έσυραν έξω ζωντανή την Καλάφ, τη βίασαν ομαδικά και στη συνέχεια τη λιθοβόλησαν μέχρι θανάτου.
Το σώμα της ήταν γεμάτο και από σφαίρες, στις οποίες είχε αποτυπωθεί το μίσος των δολοφόνων της. Η τουρκική εισβολή την βρήκε εν μέσω περιοδείας. Όργωνε επί μήνες περιοχές της Βόρειας Συρίας, καθώς ήταν ιδιαίτερα δραστήρια σε ζητήματα ισότητας των δύο φύλων και χειραφέτησης των γυναικών. Ειδικά εκείνων που είχαν τα τελευταία χρόνια πληγεί από την επέλαση του ISIS. Επιθυμούσε να τις απομακρύνει από την καταπίεση του Χαλιφάτου, αλλά και να τις ενημερώσει για τα δικαιώματά τους.
Πίστευε ότι οι γυναίκες στον μουσουλμανικό κόσμο όφειλαν να συμβάλουν στην αλλαγή. Ζούσε, άλλωστε, σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα, εκπροσωπώντας την ισότητα, ακόμα και στα ενδότερα της ίδιας της κοινότητάς της. Κοινό μυστικό ήταν ότι ακόμα και εκεί έπρεπε να δώσει μάχες. Μηχανικός στο επάγγελμα, είχε σπουδάσει στο πανεπιστήμιο στο Χαλέπι, διάβαζε πολύ και μιλούσε άπταιστα αγγλικά.
Στα 35 της χρόνια, δεν είχε καταφέρει μόνο να αφήσει το στίγμα της. Κατά γενική ομολογία, είχε αναδυθεί σε μία από τις εξέχουσες φυσιογνωμίες στους πολιτικούς κύκλους των Κούρδων και, μάλιστα, με ιδιαίτερη απήχηση στον δυτικό πολιτικό κόσμο. Συνδύαζε επιτυχημένα τον ρόλο της πολιτικού, της ακτιβίστριας, αλλά και του στρατιώτη, όταν αυτό χρειαζόταν. Δεν ήταν λίγες οι φορές που και η ίδια, παρ’ ότι ιδιαίτερα δημοφιλής και εδραιωμένη πια, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της μάχης, αν και σιχαινόταν τα όπλα και κατέφευγε πάντα στο διάλογο.
Το θάρρος της, όμως, συνδυαζόταν με ένα μεγάλο ταλέντο στη διπλωματία. Ταλέντο που είχε αναγνωριστεί και από τα δυτικά κλιμάκια, με τα οποία είχε έρθει σε επαφή. Εξάλλου, ήταν πρόσωπο-κλειδί σε όλες τις κρίσιμες διαπραγματεύσεις με τους Αμερικανούς. Αν και γενική γραμματέας του Κόμματος “Μελλοντική Συρία”, θέση που μοιραζόταν με έναν άνδρα κατά τις συνήθειες διακυβέρνησης των Κούρδων, κατείχε τον άτυπο ρόλο της “υπουργού Εξωτερικών” του συριακού Κουρδιστάν.
Μεγάλη απώλεια ο θάνατος της
Ήταν η πρώτη γυναίκα που βρέθηκε σε τόσο υψηλό αξίωμα, στην κεφαλή ενός κόμματος, ανοίγοντας δρόμο για πολλές συντρόφισσες της, που μέχρι τότε απλά πολεμούσαν, χωρίς να ελπίζουν ότι μπορεί να διεκδικήσουν ηγετικό ρόλο. Είχε επισκεφτεί πολλές φορές την Ελλάδα, αλλά και την πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών, σε μία προσπάθεια να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για το κουρδικό ζήτημα.
Ο Μουτλού Τιβίρογλου, ειδικός στην κουρδική πολιτική, χαρακτήρισε τον θάνατο της μεγάλη απώλεια. «Είχε ταλέντο στη διπλωματία, πάντα συμμετείχε σε συναντήσεις με τους Αμερικανούς, τους Γάλλους, τις ξένες αντιπροσωπείες». Ακόμα και σημαίνουσες πολιτικές προσωπικότητες που ήρθαν σε επαφή μαζί της κάνουν λόγο για μία τεράστια απώλεια, ένα εξωφρενικό έγκλημα πολέμου.
Την περιγράφουν ως μία έξυπνη, παθιασμένη γυναίκα, αφοσιωμένη στο κουρδικό ζήτημα. Δεν είχε αποκτήσει παιδιά, αλλά θεωρούσε τα παιδιά της Συρίας, δικά της. Μιλούσε συνεχώς για «την πολυπόθητη ειρήνη και την συνύπαρξη». Ήλπιζε ότι ο πόλεμος στην Συρία θα τελειώσει σύντομα και θα μπορέσει ο λαός της χώρας, όχι μόνο να επιστρέψει εκεί, αλλά και να ξαναχτίσει την ζωή του.
Παρ’ ότι το τουρκικό υπουργείο Άμυνας διέψευσε τη δολοφονία της, τα ηχητικά ντοκουμέντα που ανάρτησαν στο Διαδίκτυο οι ίδιοι οι δολοφόνοι της, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας για το έγκλημα που διαπράχθηκε. Όταν τα επίμαχα στοιχεία είδαν το φως της δημοσιότητας, οι τουρκικές αρχές έκαναν λόγο για «εξόντωση τρομοκρατών»! Και, όμως, η ίδια μαχόταν ενάντια στους τρομοκράτες.
Στις ομιλίες της πάντα αναφερόταν σε μία Συρία, στην οποία μπορούσαν να συνυπάρξουν όλοι ειρηνικά. Ήταν διαποτισμένη από αξίες, όπως η ισονομία, η ισοτιμία, η δημοκρατία, αλλά και ο σεβασμός της διαφορετικότητας. Όταν το κοινό που την παρακολουθούσε αναρωτιόταν τι επιφυλάσσει η επόμενη ημέρα, εκείνη πάντα έδινε την ίδια απάντηση: «Ελπίζω διάλογο. Εποικοδομητικό και ψύχραιμο διάλογο».
Ο κόσμος την αγαπούσε ιδιαίτερα. Ήταν ευγενική με όλους και οι απόψεις της έβρισκαν απήχηση εκτός της κουρδικής κοινότητας. Πολλοί έδωσαν το παρόν στην κηδεία της. Κηδεύτηκε με τα υπόλοιπα θύματα της επίθεσης. Και εκεί, μέσα στα ενδότερα του πόνου, κάποιος είπε: «Ακόμα και η σήψη που φέρνει ο θάνατος, σε προετοιμάζει για μια καινούργια αρχή. Ας ελπίσουμε ότι η ειρήνη θα διαδεχθεί γρήγορα την οδύνη και την απώλεια».
πηγή
ΣΧΟΛΙΟ
Δυστυχώς η άτυχη κοπέλλα δεν κατάλαβε ακριβώς με ποιούς είχε να κάνει....
Η Τουρκία δεν έχει ιστορία αλλά ποινικό μητρώο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου