“Έταῖρε, ἐφ᾿ ᾧ πάρει;” (Η Ιστορία του Γένους μας τα τελευταία 2000 χρόνια μέσα από τα μάτια ενός Αγιορείτη)

(Κείμενο αφιερωμένο στα 1123 χρόνια της ένδοξης Χριστιανικής Αυτοκρατορίας, στον τελευταίο Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο Δραγάση και στους πεσόντες υπερασπιστές της προδομένης Πόλης, που πριν από 561 χρόνια, την αποφράδα Τρίτη της 29ης Μαΐου 1453, έδωσαν το αίμα τους, πέφτοντας υπέρ Πίστεως και Πατρίδος)

Ιερομονάχου Γεωργίου Καυσοκαλυβίτου, Ιερά Καλύβη Ζωοδόχου Πηγής - Ιεράς Σκήτης Αγίας Τριάδος Καυσοκαλυβίων Αγίου Όρους.

Πριν από 2000 χρόνια η ανθρωπότητα ζει την πιο τραγική της νύχτα. Ο Ιησούς μέσα στον κήπο της Γεθσημανή δέχεται το φιλί του Ιούδα. Η έσχατη πράξη προδοσίας της ανθρωπότητας έναντι του Θεού, ολοκληρώνεται μέσα από ένα φιλί, μία έκφραση της αγάπης. Η αντίθεση αυτή, που εκφράζει ο Ιούδας μέσα από την πράξη του αυτή, χαρακτηρίζει την σιωπηλή πίκρα του Θεανθρώπου και του Αγίου Πάθους Του, που ενώ σταυρώθηκε και αναστήθηκε για τη σωτηρία όλου του κόσμου, οι άνθρωποι επιλέγουν να κλείσουν τις καρδιές τους, παραδομένοι στα πάθη, στις κενοδοξίες και τυφλωμένοι από εγωισμό. Διαπράττουμε μέχρι και σήμερα αυτή την φοβερή προδοσία. Ενώ μας έχει αποκαλυφθεί η αλήθεια και η αγάπη του Χριστού, πουλάμε τα πάντα για τα αργύρια της φιλοδοξίας, της καταξίωσης, της αποδοχής.

O Άγιος Πορφύριος παρομοίαζε την εποχή μας όπως εκείνη που υπήρχε στα χρόνια του Χριστού. Η φράση του Χριστού «ἑταῖρε, ἐφ᾿ ᾧ πάρει;» (φίλε γιατί ήλθες), απευθύνεται στον καθένα μας, όπως εκείνα τα χρόνια, έτσι και τώρα. Από την στιγμή της προδοσίας του Ιούδα μέχρι και κάθε στιγμή σήμερα. Όμως ακόμη και εκείνη την έσχατη στιγμή ο Ιησούς τον αποδέχεται ως φίλο.
 
Ο Ιούδας είχε μια εκκοσμικευμένη ιδέα και γνώμη για τον Ιησού. Δεν είχε καμία σχέση με την απλότητα των αγράμματων ψαράδων. Κατά παράδοση λένε, ότι κατείχε κοσμική γνώση και είχε σπουδάσει οικονομικά. Δηλαδή ήταν ένας ορθολογιστής και τεχνοκράτης για την εποχή του, δηλαδή ένας επιστήμων.  Η επιστήμη  δεν είναι κακό πράγμα, αντιθέτως είναι ευλογία Θεού.

Ο Θεός έδωσε τις επιστήμες, τις τέχνες και τα γράμματα, αλλά αυτά θα πρέπει να τα περιβάλλει κυρίως η γνώση και η αγαθότητα του Θεού. Επιστήμη χωρίς αρετή, όπως έλεγαν οι πρόγονοί μας, πανουργία εστί. Άλλο η εκπαίδευση, οι γνώσεις και τα πτυχία, και άλλο η παιδεία, που σημαίνει ένδυμα της ψυχής με αρετές. Άς μην ξεχνάμε την ρητή άποψη του Πλάτωνος στους Νόμους του. 

(Παιδεία που στοχεύει στις γνώσεις, παιδεία που στοχεύει στα χρήματα, παιδεία που στοχεύει στην κατάκτηση της εξουσίας δεν είναι παιδεία, αλλά και ούτε παιδεία θα πρέπει να αποκαλείται).  Δυστυχώς η δύση έχει αποκόψει την επιστήμη από την αληθινή γνώση του Θεού, που είναι η ταπείνωσις και η αγάπη. Είναι  ακριβώς αυτό που έλεγε και ο Όσιος Ιωσήφ ο Βρυέννιος ότι: «η Θεολογία είναι τέχνη τεχνών και επιστήμη κατ’ εξοχήν των επιστημών, της οποίας αρχή και υποκείμενο και τέλος είναι αυτός ο Θεός». 

Οι Απόστολοι μπορεί να μην κατείχαν τις επιστήμες του κόσμου, παρά μόνο την τέχνη του ψαρά, αλλά η ειλικρινή τους αγάπη, η απλότητά τους και το άδολον, τους κατέστησε αληθινούς μαθητές, για να τους τελειοποιήσει ο Ιησούς Χριστός στέλνοντας τον Παράκλητο. Όμως δεν συνέβη και το ίδιο με τον άτυχο Ιούδα. Του έλειπαν τα φυσικά χαρίσματα των Αποστόλων, οι αρετές. Σε τίποτα δεν τον εβοηθήσαν οι επιστήμες του κόσμου τούτου.

Αντιθέτως τον οδήγησαν στο ανοσιούργημα, το να προδώσει τον ίδιο τον Θεό, διότι η καρδιά του ήταν ακάθαρτη από τα πάθη της φιληδονίας, της φιλαργυρίας και της φιλοδοξίας. Εν τέλει γεμάτος από το πάθος της δειλίας, επρόδωσε τον Αθώο στους πονηρούς και σκοτεινούς ανθρώπους εκείνης της εποχής.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία πορεύεται 2000 χρόνια μετά την Πεντηκοστή μέχρι και σήμερα δια πολλών μαρτυρίων, προβλημάτων, αντιπαραθέσεων, διχασμών εντός αλλά και εκτός της Εκκλησίας. Ο Χριστός είπε στον Πέτρο ότι η Εκκλησία θα πορεύεται εις τους αιώνες «και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ.16,18). Η Εκκλησία για τους Αποστόλους αλλά και για τους Ορθοδόξους Χριστιανούς είναι το σύνολο των πιστών κατά το πρότυπο της σύναξης  των πρώτων Χριστιανών. Ο Απόστολος Πέτρος μίλησε στο πλήθος τον ομοεθνών του και πίστεψαν 3000 εξ αυτών και βαπτίστηκαν χριστιανοί. Αυτοί αποτέλεσαν και την πρώτη εκκλησία, της οποίας η ίδρυση έγινε με την σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος. Αυτή είναι η Μία  Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει Αποστολική διαδοχή 2000 χρόνων.

Τηρούμε κατά γράμμα τους κανόνες και τις παραδόσεις της πρώτης Χριστιανικής Εκκλησίας. Όλοι οι πιστοί της πρώτης Εκκλησίας ήσαν Άγιοι. Ο βίος των πρώτων πιστών της πρώτης Εκκλησίας είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος. Δυστυχώς όμως και εμείς οι Ορθόδοξοι, μπορεί να διατηρούμε την Αποστολική διαδοχή και τον τύπο ως προς τους κανόνες και τις συνόδους, αλλά 2000 χρόνια μετά δεν ζούμε ως προς την ουσία του Χριστιανισμού, όπως οι πρώτοι Χριστιανοί.

Μέχρι τους τρεις πρώτους αιώνες οι Χριστιανοί είχαν τη φλόγα για τον Θεάνθρωπο Ιησού και επιζητούσαν διακαώς να φύγουν το συντομότερο δυνατό από τον κόσμο και να βρεθούν κοντά του. Όπως έλεγε ο φλογερός Απόστολος Παύλος «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Εβρ. 13,14). Τους πρώτους τρεις αιώνες οι Χριστιανοί ονειρεύονταν και επιζητούσαν την άνω Ιερουσαλήμ. 

Ο κόσμος για τους πρώτους Χριστιανούς ήταν σκύβαλα.  Ήταν αυτό που έλεγε ο Απόστολος Παύλος: «ηγούμαι πάντα σκύβαλα είναι, ίνα Χριστόν κερδήσω».  Μόνο τους τρεις πρώτους αιώνες είχαμε πάνω από 11.000.000 μάρτυρες. «Των εν όλω τω κόσμω Μαρτύρων σου, ως πορφύραν και βύσσον τα αίματα, η Εκκλησία σου στολισαμένη, δι' αυτών βοά σοι, Χριστέ ο Θεός. Tω λαώ σου τους οικτιρμούς σου κατάπεμψον, ειρήνην τη πολιτεία σου δώρησαι, και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος».

Ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Νέστωρ, ο Άγιος Δημήτριος και άλλοι χιλιάδες μάρτυρες, είναι τα λαμπρά παραδείγματα που με τα αίμα τους στόλισαν και στερέωσαν την Ορθοδοξία. 

Το μεγαλύτερο στολίδι της χριστιανικής εκκλησίας μας είναι οι μάρτυρες των πρώτων αιώνων, οι ομολογητές. Όμως ο Ιησούς Χριστός ήθελε να στολίσει την Εκκλησία και με ένα άλλο στολίδι, των ασκητών, των πατέρων, των μοναχών, των οσίων και των ομολογητών. Από τη στιγμή που ο Μέγας Κωνσταντίνος και κυρίως ο Μέγας Θεοδόσιος ανακήρυξε τον Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του κράτους, οι διωγμοί σταμάτησαν. 

Ο Χριστιανισμός βγήκε από τις κατακόμβες κλείνοντας τον κύκλο των Μαρτύρων και εγκαινιάζοντας έναν νέο κύκλο, αυτόν των Οσίων πατέρων της ερήμου. 

Οι Άγιοι Αντώνιος, Παχώμιος, Αρσένιος, Αθανάσιος και οι μεγάλοι Άγιοι Ιεράρχες Χρυσόστομος, Βασίλειος και Γρηγόριος έλαμψαν με την Άγιότητά τους και την Ορθόδοξη βιωτή τους. Όταν πέρασε η εποχή των διωγμών, ο αρχέκακος διάβολος εμφάνισε τις αιρέσεις.

Άρχισαν να εμφανίζονται οι αιρέσεις και ο διάβολος επέφερε σοβαρό πλήγμα  με την αίρεση του Αρείου. Μια  αίρεση που συγκλόνισε τον Χριστιανικό κόσμο, η οποία υπάρχει ως και σήμερα. Η θέση του Αρείου, ότι Ιησούς ήταν δημιούργημα και όχι υπόσταση του Θεού βρήκε ιδιαίτερη απήχηση μεταξύ των υπηκόων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όπως το ίδιο πράττει σήμερα ο Χιλιασμός. 

Ο διάβολος είναι πάντα εφευρετικός και όταν οι Χριστιανοί βρίσκουν διέξοδο, αυτός θα σπείρει κάτι καινούργιο για να εμποδίσει την σωτηρία τους. Ο Άρειος ήταν και αυτός ένας μαθητής του Ιησού, που όμως τον πρόδωσε ως ένας άλλος Ιούδας, διότι είχε το πάθος της φιλοδοξίας. Ο ίδιος επηρεασμένος και συμμεριζόμενος απόψεις που εξέφραζε και ο Ωριγένης έπεσε στην αίρεση. Η αιρετική διδασκαλία και κακοδοξία του Αρείου και του Ωριγένη καταδικάστηκε από την ορθόδοξη εκκλησία.  Η ατυχία τους ήταν ότι θέλησαν να Θεολογήσουν για την Αγία Τριάδα, ακάθαρτοι όντες. Θεολόγοι όμως είναι αυτοί οι οποίοι όψονται τον Θεόν «Μακάριοι οι καθαροί την καρδίαν ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Οι Όσιοι και οι Άγιοι εκείνης της εποχής ήταν μεγάλοι, γιατί εναντιώθηκαν στα πάθη και είχαν άσκηση μεγάλη για την απόκτηση των αρετών της ταπείνωσης, της διάκρισης. Μόνο αυτοί μπορούσαν να μιλήσουν για τον Τριαδικό Θεό. Με την άσκησή τους έφθασαν να γίνουν τα πραγματικά και αληθινά νήπια του Θεού. «ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις» (Λουκ.10,21). Οι  Άγιοι πατέρες έγιναν τα αληθινά νήπια του Χριστού. 

Ο πρώτος μαθητής που Θεολόγησε ήταν ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ο Αγαπημένος και Παρθένος, στον οποίο δόθηκε το μέγα και ύψιστο χάρισμα της Θεολογίας, γιατί ήταν καθαρός στην καρδιά περισσότερο από όλους τους Αποστόλους.

Ο δεύτερος Θεολόγος της Εκκλησίας μας ήταν ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ο Ναζιανζηνός. Ήταν μία σπάνια προσωπικότητα και φυσιογνωμία εκείνης της εποχής, όπου έδρασε εναντίον του Αρειανισμού και κατόπιν εντολής του Μεγάλου Βασιλείου πήγε στην πρωτεύουσα του Χριστιανισμού την Κωνσταντινούπολη όπου επικρατούσε ο Αρειανισμός. Ήταν λεπτοφυής νούς, ποιητική ψυχή, υψιπετής αετός της Θεολογίας. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ήταν ένα μικρό και ασθενικό γεροντάκι που κατατρόπωσε τον Αρειανισμό στην Κωνσταντινούπολη και έλαμψε η Ορθοδοξία. Οι εχθροί έβλεπαν επάνω του τον Θεό.  Για αυτό στα φλογερά του κηρύγματα έλεγε: «Εμείς οι Χριστιανοί δεν μιλούμε για τον Θεό, αλλά βιώνουμε τον Θεό». 

Ο Μέγας Θεοδόσιος θα ανεβάσει τον Γρηγόριο στο υψηλότερο βάθρο, αυτό του Πατριάρχου, που από κει ψηλά θα φώτιζε όλη την Χριστιανική αυτοκρατορία. Από εκεί θα επικρατούσε το φως και η αλήθεια διώχνοντας το σκοτάδι του Αρειανισμού, που επί δύο αιώνες βασάνιζε τους πραγματικά ευσεβείς Χριστιανούς. Ήταν εκείνος που θυσιάστηκε για να σωθεί το καράβι της εκκλησίας, όταν επαναλήφθηκε η προδοσία στο πρόσωπό του με κατηγορίες και πονηρίες. Εκείνος όμως είπε: «αφήστε να είμαι σαν τον προφήτη Ιωνά! Ήμουν υπεύθυνος για την καταιγίδα αλλά θα θυσιαστώ για να σώσω το πλοίο, δεν ήθελα να αναλάβω τον θρόνο και με χαρά θα τον αφήσω». Ο άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός είναι πραγματικά  Θεολόγος Πατέρας της Εκκλησίας, ιε­ρουργός του Λόγου και των θείων Μυστηρίων, που αποχαιρέτιζε τη δεύτερη οικουμενική Σύνοδο κι έλεγε: «Καθαράν και ακίβδηλον την ιερωσύνην εφύλαξα».

Για μεγάλο διάστημα στον Χριστιανισμό επικρατούσε η ειρήνη και η αληθινή ευσέβεια. Ο διάβολος όμως έπρεπε να βρει καινούργια τεχνάσματα. Όσο περνούσαν τα χρόνια, άρχισε στον κόσμο σιγά-σιγά να ψύχεται η αγάπη των Χριστιανών μέσα στην ευμάρεια και στην καλοπέραση. Μέσα σε μια τέτοια αυτοκρατορία, όπου από πνευματική άρχισε να μετατρέπεται σε υλιστική, οι Χριστιανοί δεν είχαν τις αφορμές ώστε να επιδίδονται σε αγώνες για να πλησιάζουν τον Θεάνθρωπο Ιησού. Οι μόνες ευκαιρίες δίνονταν μέσα από τα μοναστήρια, τις σκήτες και τις ερήμους, που εκεί μέσα μόνο μπορούσαν να επιδίδονται σε αγώνες πραγματικής άσκησης και ομολογίας, για να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα, που δεν είναι άλλο από τον να ενωθεί ο άνθρωπος,  ο Χριστιανός με τον Θεό. 

Στα χρόνια του Ιουστινιανού η αυτοκρατορία και ο Χριστιανισμός γνώρισε τις μεγαλύτερες προκλήσεις και αντιθέσεις. Η στάση του Νίκα αποτέλεσε μια πρόκληση και δύσκολη στιγμή για την Χριστιανική Αυτοκρατορία, με κίνδυνο να χάσει την συνοχή και την ενότητά της. Υπήρξε η χειρότερη περίοδος βίας και αναρχίας που γνώρισε η Κωνσταντινούπολη. Η τάξη αποκαταστάθηκε  χάρη στην ανδρεία μιας γυναίκας, της  Αυτοκράτειρας Θεοδώρας. Όμως αυτή η ανδρεία που επέδειξε η Θεοδώρα και ο Ιουστινιανός , δεν αποκατέστησε μονο την τάξη στην αυτοκρατορία, αλλά είχαμε και την εξάπλωσή της από ανατολών μέχρι δυσμών, με αποκορύφωμα την δημιουργία του μεγαλοπρεπέστατου και μοναδικού Ναού της του Θεού Σοφίας, την σημερινή Αγιά Σοφιά.

Αυτός ο Ναός από την ώρα που στήθηκε μέχρι και σήμερα, είναι το κέντρο και το σημείο αναφοράς όλης της Ορθοδόξου εκκλησίας αλλά και όλου του Χριστιανικού κόσμου. Όταν είδε ολοκληρωμένο τον Ναό ο Ιουστινιανός αναφώνησε: «Νενίκηκά σε Σολομών». 

Σε όλα τα χρόνια της αυτοκρατορίας οι αυτοκράτορες ήταν εκείνοι που μετά από «αίτησιν εκκλησιαστικήν» συγκαλούσαν τις οικουμενικές συνόδους, με σκοπό «πρώτον μεν σύμβολα ή όρους ή τόμους ή ομολογίας και εκθέσεις, αναφερομένας εις τον δογματικήν πίστην και αι διάφοροι αιρέσεις κατά καιρούς εμφανισθείσαι αίτιναις δια της κακοδιδασκαλίας αυτών εζήτουν να διαστρέψουσιν τα της ευαγγελικής διδασκαλίας νοήματα» και επίσης «κανόνας αναφερομένους εις την διοίκησιν, την ευταξίαν, το πολίτευμα και τον καθόλου βίον της εκκλησίας και επέχοντας θέση νόμων υποχρεωτικών διά τα μέλη της εκκλησίας και δια το κράτος».

Η τελευταία οικουμενική σύνοδος που συγκλήθηκε από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ΣΤ’ το 787 μ.Χ και κατόπιν αίτησης του πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ταρασίου, αποφάσισε την αναστήλωση των εικόνων καταδικάζοντας την εικονομαχία που αποτέλεσε ένα ακόμα πλήγμα στην καρδιά της αυτοκρατορίας.

Για να φθάσουμε στην ίδρυση του Αγίου Όρους από τον Μέγα Αθάνασιο, όπου προνόησε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και η Κυρία Θεοτόκος να γίνει αυτό το αγιώνυμο Όρος, η κιβωτός της Ορθοδοξίας και του Γένους. Εκείνα τα σπουδαία  χρόνια με την ίδρυση του Αγίου Όρους και της Ι.Μ Μεγίστης  Λαύρας, έχουμε δύο σημαντικές προσωπικότητες τον Άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο και τον Μέγα Φώτιο.

Μετά από 600 χρόνια περίπου η Εκκλησία μας αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Αγίου Συμεών, το της Θεολογίας μέγα χάρισμα. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης περί θεολογίας καταθέτει τα εξής: «γνωρίζω ότι το χάρισμα της ιεράς θεολογίας είναι το υψηλότερο και πλατύτερο από όλα τα χαρίσματα του  Αγίου Πνεύματος. Γι αυτό και τα σκεπάζει όλα, όπως η όρνις σκεπάζει τα νοσσία της». Χάρισμα το θεωρούσε και ο Όσιος Μάξιμος ο Καυσοκαλυβίτης.

Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος παρόλο που αμφισβητήθηκε από πολλούς μοναχούς και ιεράρχες της εποχής του, από νεαρή ηλικία αγάπησε πάρα πολύ και υπέρ του δέοντος τον πνευματικό του πατέρα τον Άγιο Συμεών τον Ευλαβή. Από μικρή ηλικία, μέσα από αυτή την αγάπη μετείχε των άκτιστων ενεργειών του Θεού και είχε  επίσης, από μικρή ηλικία, την εμπειρία του ακτίστου φωτός του Θεού. Για την αγαπητική αυτή σχέση με τον πνευματικό του πατέρα και κυρίως για τους καρπούς αυτής της σχέσης, φθονήθηκε πάρα πολύ από το ίδιο του το οικείο περιβάλλον, του μοναστηριού και των μοναχών. Ο Μέγας αυτός Θεολόγος όσο προχωρούσε εις την αρετήν και την βαθειά γνώση  του Θεού, αποτολμούσε ολοένα και περισσότερα πράγματα. Η πρόοδός του αυτή προς τον Θεό αντί να αποτελέσει πρότυπο για τους ανθρώπους της εκκλησίας της εποχής εκείνης, αποτέλεσε πρόκληση φθόνου. 

Όμως το αποκορύφωμα του φθόνου των ανθρώπων εμφανίστηκε όταν εκείνος έφτασε στο αποκορύφωμα της αγάπης του προς τον Θεό και τον πνευματικό του πατέρα. Ο φθόνος δεν άντεχε την αγάπη. Ο φθόνος δεν μπορούσε να αποδεχθεί την Αγιότητα του πνευματικού του, και πολύ περισσότερο τον Συμεών που πραγματοποιούσε μεγάλες εορτές τιμώντας τον ως Άγιο μετά την κοίμησή του. Αυτό όμως οδήγησε τον φθόνο των μοναχών και των εκκλησιαστικών ανθρώπων της εποχής σε δυσθεώρητα ύψη, θεωρώντας τον ως παραβάτη και παράτυπο, με το επιχείρημα ότι η εκκλησία δεν είχε αποφανθεί για την Αγιοκατάταξή του. Όμως αυτός συνέχιζε να τιμά τον Άγιο γέροντά του, αδιαφορώντας για όλους τους επικριτές, αλλά ταυτόχρονα και υποκριτές και φαρισαίους της εποχής, που θέλανε να εμφανίζονται ως η εκκλησία της εποχής, και επομένως ήσαν οι μόνοι να αποφασίζουν. Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος εύστοχα ανταπαντούσε, «και γω εκκλησία είμαι...». Αντιλαμβανόταν στον Χριστιανισμό της εποχής εκείνης, μετά από δέκα αιώνες Χριστιανικής πορείας, ότι οι αληθινοί και πραγματικοί Χριστιανοί ήταν ελάχιστοι. Χαρακτηριστικά έλεγε ότι στους πρώτους τρεις αιώνες, κλήρος και λαός ήσαν όλοι Άγιοι. 

Μετά όμως από το διάταγμα των Μεδιολάνων και την ανεξιθρησκία, άρχισε να ψύχεται η αγάπη των πολλών, να έχουμε περισσότερο Χάρη και Αγιότητα στον κλήρο και αντίθετα ο λαός να παραπαίει στα πάθη. Όμως στην πορεία δυστυχώς άρχισε να ψύχεται και ο κλήρος,  και ελάχιστοι πλέον και από κει, να αγαπούν αληθινά τον Θεό και να αγιάζονται. Χαρακτηρίζοντας την εποχή του «ότι τώρα οι Χριστιανοί είτε στον κλήρο, είτε στον λαό, κατά μόνας  ο καθένας και με την δική του προαίρεση έπρεπε να αγωνίζεται για τη σωτηρία του» διαπίστωνε ότι πλέον δεν υπήρχαν πολλά πρότυπα προς μίμηση.

Η Ορθόδοξη εκκλησία έχει τρεις Θεολόγους. Ο τρίτος και τελευταίος ο Άγιος Συμεών… Η Θεολογία δεν σπουδάζεται σε πανεπιστήμια και πολύ περισσότερο δεν διδάσκεται με τον νού. Το ποιος είναι πραγματικά Θεολόγος το άφησε παρακαταθήκη ο τρίτος Θεολόγος της Ορθοδοξίας μας ο Άγιος Συμεών. Θεολόγος είναι αυτός που γνωρίζει τον Θεό, και τον γνωρίζει γιατί πολύ απλά Τον είδε. Όχι με τα μάτια του νού, αλλά με τα αυθεντικά μάτια της καρδιάς, αρκεί αυτή η καρδιά να μην είναι ακάθαρτη. Ίσως γι’ αυτό να έχουμε αυτή την πνευματική τραγωδία στις μέρες μας. 

Ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ έγραψε: «Όποιος επικαλεστεί το όνομα του Θεού ακάθαρτος ων, θα  τον κατασπαράξουν οι δαίμονες»" ἦσαν δέ τινες υἱοὶ Σκευᾶ Ἰουδαίου ἀρχιερέως ἑπτὰ οἱ τοῦτο ποιοῦντες. ἀποκριθὲν δὲ τὸ πνεῦμα τὸ πονηρὸν εἶπε· τὸν Ἰησοῦν γινώσκω καὶ τὸν Παῦλον ἐπίσταμαι· ὑμεῖς δὲ τίνες ἐστέ; καὶ ἐφαλλόμενος ἐπ᾿ αὐτοὺς ὁ ἄνθρωπος, ἐν ᾧ ἦν τὸ πνεῦμα τὸ πονηρόν, καὶ κατακυριεύσας αὐτῶν ἴσχυσε κατ᾿ αὐτῶν, ὥστε γυμνοὺς καὶ τετραυματισμένους ἐκφυγεῖν ἐκ τοῦ οἴκου ἐκείνου. τοῦτο δὲ ἐγένετο γνωστὸν πᾶσιν Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι τοῖς κατοικοῦσι τὴν Ἔφεσον, καὶ ἐπέπεσε φόβος ἐπὶ πάντας αὐτούς, καὶ ἐμεγαλύνετο τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ·" (Πραξ. 19,14-17) 

Ο Άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος εκοιμήθη το 1037 μ.Χ. Χρειάστηκαν μόλις 17 χρόνια για  να επαληθευθεί  ότι ο Χριστιανισμός περνούσε όντως μεγάλη κρίση. Το σχίσμα του 1054 μ.Χ ήταν το πρώτο δυνατό ταρακούνημα. Η Δύση είχε πλέον αποσπαστεί δυστυχώς από την αλήθεια, εξαιτίας του ορθολογισμού και της εκκοσμίκευσης. Επικράτησε ο εγωισμός, ο παραλογισμός. Ο διάβολος κατάφερε ένα μεγάλο πλήγμα μετά από δέκα αιώνες στην Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού. Στην συνέχεια και στην πορεία της μικρής και περιορισμένης Αυτοκρατορίας, άρχισαν να έρχονται τα κακά το ένα μετά το άλλο. 

Ενα άλλο μεγάλο πλήγμα που ήρθε από τη Δύση ήταν οι σταυροφορίες του 1204 μ.Χ. Και αυτό το κακό πάλι από τη Δύση μας ήρθε. Ενώ ο προορισμός των Σταυροφόρων ήταν να απελευθερώσουν τα Ιεροσόλυμα, εστράφησαν προς την Κωνσταντινούπολη. Οι Σταυροφόροι στις σταυροφορίες της Κωνσταντινούπολης καταλήστεψαν την Πόλη, πλούτισαν από τον χρυσό της Πόλης, αλλά ο πολιτισμός τους καταφάνηκε όταν κειμήλια αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων έγιναν προσάναμμα για να ψήνουν τα κρέατα τους. Είναι τραγικό μα συνάμα αληθινό σήμερα οι Έλληνες να χρωστούν στην Δύση 400 δις ευρώ. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Οι σταυροφόροι της Δύσης  καταλήστευσαν τον Ελληνισμό και μας δανείζουν από τα κλεμμένα. Οι Ευρωπαίοι εταίροι συνεχώς μας ασπάζονται και μας φιλούν, αλλά  συνεχώς μας προδίδουν για τα τριάκοντα αργύρια και για ακόμη μία φορά μας σταυρώνουν. Αλλά όμως να γνωρίζουν ότι οι Έλληνες και το ρωμέηκο θα αναστηθούν μετά την Σταύρωση. Όμως προσοχή! Όχι από οποιαδήποτε σταύρωση, όχι απ’ την ακούσια σταύρωση, αλλά απ’ την ΕΚΟΥΣΙΑ ΣΤΑΥΡΩΣΗ.

Εάν είναι εκούσια όπως και του Θεανθρώπου θα επέλθει η Ανάσταση. Διαφορετικά θα είναι τιμωρία για τους πολλούς και η Ανάσταση θα αφορά λίγους.

Αυτός ο Γολγοθάς και το μαρτύριο της καταληφθείσας αυτοκρατορίας κράτησε 57 χρόνια. Στις 15 Αυγούστου 1261 ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Μιχαήλ Παλαιολόγος ανακατέλαβε την πόλη και στέφθηκε για δεύτερη φορά αυτοκράτορας, επιχειρώντας τεράστιες προσπάθειες για την αναστήλωση των ερειπίων που είχαν αφήσει πίσω τους οι Λατίνοι. 

Διαφαίνεται πλέον σε όλους στην αυτοκρατορία αλλά και εκτός αυτής, ότι το λάδι σώνεται αυτής της ένδοξης Χριστιανικής Αυτοκρατορίας. Στην πορεία θα εμφανιστούν στο Άγιον Όρος μετά τον Μέγα Αθανάσιο και άλλες μεγάλες προσωπικότητες που θα διαδραματίσουν σπουδαίο ρόλο και για το Άγιον Όρος και για την Αυτοκρατορία. Μία από αυτές είναι και ο Άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλυβίτης  που και αυτός μεγάλωσε στα ανάκτορα της Κωνσταντινούπολης, αλλά κατέληξε στους πρόποδες του Άθωνα να ασκητεύει και να διαπρέπει. Μια σπάνια και μεγάλη προσωπικότητα της εποχής . Για πολλά χρόνια ήταν ο περίγελος των μοναχών του Αγίου Όρους. Πλανεμένο τον αποκαλούσαν. Χρειάστηκε ο ερχομός του Αγίου Γρηγορίου του Σιναίτου για  να τον αποκαταστήσει και να φανερώσει,  ότι ήταν ένας σπάνιος και μοναδικός  φωστήρας της Ορθοδοξίας. 

Κάποια φορά μάλιστα ο Άγιος Μάξιμος θα έχει και μιαν απρόσμενη συνάντηση καθώς θα τον επισκεφθεί ο Μέγας Δομέστιχος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας Ιωάννης Καντακουζηνός. Ο Άγιος Μάξιμος θα προφητέψει ότι θα λάβει και το στέμμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.  Ο Καντακουζηνός δεν τον πίστεψε, όχι γιατί αμφισβήτησε την Χάρη του, αλλά γιατί ο ίδιος δεν το επιθυμούσε. Θα τον θυμηθεί όταν μετά την στέψη του θα λάβει ένα μικρό δέμα απ’ τον Άγιο. Ένα δέμα που περιείχε ένα παξιμάδι, ένα σκόρδο, και ένα κρεμμύδι. Ο Καντακουζηνός κατάλαβε ότι μετά την στέψη αυτά θα ήταν το φαγητό του. Έγινε μοναχός με το όνομα Ιωάσαφ. Για περίπου τριάντα χρόνια θα ασκητέψει στον Μυστρά. 

Ο Ιωάννης ο Κατακουζηνός ήταν ένας σπάνιος Αυτοκράτορας ο οποίος συνδύαζε την Αγιότητα και την διπλωματία για το καλό και της Αυτοκρατορίας και της Εκκλησίας.

Διέβλεψε τον κίνδυνο των Τούρκων, των Οθωμανών και προσπάθησε επί της βασιλείας του να έχει καλές σχέσεις και να δώσει την κόρη του Θεοδώρα στον Χαλίφη της Βιθυνίας Ορχάν. 

Επί των ημερών του ήταν ένας Πατριάρχης ο Ιωάννης Καλέκας ο οποίος δεν τιμούσε πραγματικά την θέση του Πατριαρχικού θρόνου. 

Υπήρχαν μετά το σχίσμα πολλές προσπάθειες των δυτικών για διάλογο  με την ανατολική Ορθόδοξη εκκλησία. Ο τότε Πατριάρχης είπε σε κάποια αποστολή των δυτικών, ότι ο μόνος που μπορεί να κάνει διάλογο ήταν ο Ιωάννης Κατακουζηνός.

Ήταν ο υπέρμαχος της εποχής του και τίμησε τον αυτοκρατορικό θώκο και την εκκλησία.

Για να έρθει εκείνη την περίοδο και μια άλλη τεράστια φυσιογνωμία της εποχής ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, Μέγας Θεολόγος της εποχής. Ο Ιωάννης Καντακουζηνός μάλιστα τον προόριζε για Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Υπήρξε για ένα διάστημα ασκούμενος στα μέρη της Ι.Μ. Μεγίστης Λαύρας, του οποίου σώζεται μέχρι και σήμερα το ιερόν του Κάθισμα. Είναι  αυτός που θα εκπροσωπήσει την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία και θα αντιπαρατεθεί σε ένα μοναχό της δύσης με το όνομα Βαρλαάμ, ο οποίος χλεύαζε τους μοναχούς και ασκητές του Αγίου Όρους αποκαλώντας αυτούς ομφαλοσκόπους, γιατί ο τρόπος της άσκησης των μοναχών ήταν να κοιτούν με σκυμμένο το βλέμμα προς την καρδιά. Η Ορθοδοξία έλαμψε δια του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά. Εκείνη την εποχή του Αγίου Γρηγορίου  και του Ιωάννου Κατακουζηνού υπήρχε, και υπάρχει ως τις μέρες μας, η προσπάθεια για την σύγκλιση της 8ης Οικουμενικής συνόδου για την αποκατάσταση του σχίσματος από το 1054 μ.Χ. 

Για να φθάσουμε στη σύνοδο της Φεράρας – Φλωρεντίας (1438 - 1439), όπου ήταν μία σύνοδος απάτης και απογοήτευσης των δυτικών εναντίων των Ορθοδόξων. Είχαν υπογράψει όλοι οι Ιεράρχες της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, φοβούμενοι και πιεζόμενοι από την κατάρρευση της Αυτοκρατορίας από τους Οθωμανούς. Τα αποτελέσματα της συνόδου για τους Βυζαντινούς ήταν ο εμφύλιος διχασμός. Οι πάντες θα χωριστούν σε ενωτικούς και ανθενωτικούς. Όμως υπήρχε ένας σπουδαίος Ιεράρχης εκείνη την εποχή με το όνομα Μάρκος ο Ευγενικός, ο οποίος ήταν ο μόνος που  δεν υπέγραψε την ένωση και ανάγκασε τον Πάπα να πει: «Ουδέν εποιήσαμεν». 

Δεν είναι τυχαίο ότι λέγεται «Ευγενικός», διότι δεν προκάλεσε σχίσμα μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Ιωάννης ο Ευγενικός, αδερφός του Αγίου Μάρκου Ευγενικού γράφει στην βιογραφία του αδερφού του: «μόνος εφάνη και πρώτον και μέσον καν τω τελεί μάχαιρα μεν δίστομος κατά τον επί τω ευγενεί σπόρω των ιερών της εκκλησίας δογμάτων νόθων και μοχθηρών ζηζανίων». 

Παρόλη τη στάση του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι. Η ένδοξη αυτοκρατορία με κέντρο την Κωνσταντινούπολη κατέρρευσε, και μία κερκόπορτα  προδοσίας επέτρεψε την άλωσή της, την αποφράδα ημέρα της 29^ης Μαΐου του 1453. Η πραγματική Άλωσή της είχε επέλθει χρόνια νωρίτερα. Ο τελευταίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έπεσε στην πύλη του Αγίου Ρωμανού, για να ενθυμούμαστε και το ανοσιούργημα της προδοσίας εις βάρος του Ρωμανού Δ΄ Διογένη, διότι σε εκείνον διαπράχθηκε η μεγάλη προδοσία στη μάχη του Μαντζικέρτ. Ο ηγέτης των Τούρκων Άρπ Ασλάν άφησε ελεύθερο τον αυτοκράτορα και εκείνος επιστρέφοντας στην πολή, με μαρτύρια φρικτά τυφλώθηκε από τους δικούς του ανθρώπους.  Η πτώσης της πόλης και του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου Δραγάση στην πύλη του Ρωμανού, ήταν το τίμημα για την μεγαλύτερη προδοσία στα χρόνια της αυτοκρατορίας.

Ο Λουκάς Νοταράς, ο τελευταίος μεγάλος δούκας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας που άφησε την τελευταία του πνοή τον Ιούνη του 1453, εμψυχώνοντας πάντα τους υπερασπιστές της πόλης , είπε το θρυλικό «καλύτερα τουρκικό φέσι παρά τιάρα παπική» δείχνοντας έτσι την αποστροφή του στη δύση και στη μεγάλη συμβολή της στην Άλωση της Πόλης. 

Σε αυτό το κομβικό σημείο της Άλωσης δεν πρέπει να λησμονούμε και τη συμβολή του πρώτου Πατριάρχου της Κωνσταντινουπόλεως μετά την αποφράδα ημέρα του 1453. Μια εξέχουσα και μεγάλη μορφή ήταν και ο Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος. Η Πατριαρχία του, αν και σύντομη, θεωρείται σπουδαιότατη, καθώς έθεσε τα θεμέλια για τη συνέχιση της ύπαρξης του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο πλαίσιο πλέον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Πήρε πάρα πολλά προνόμια και πλεόν ο Οικουμενικός Πατριάρχης ήταν ο εκκλησιαστικός και πολιτικός ηγέτης όλων των ρωμηών. 

Μετά την άλωση ανοίγει ένας νέος κύκλος εσχατολογικός, ένας καινούργιος κύκλος ενδόξων μαρτύρων της εκκλησίας. Ο Άγιος Διονύσιος ο φιλόσοφος, ο Άγιος Σεραφείμ, ο Άγιος Γρηγόριος ο Ε’, ο Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης, ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ανήκουν σε αυτό τον κύκλο ενδόξων μαρτύρων που με το αίμα τους στερέωσαν Ελληνισμό και Ορθοδοξία.

Όλοι οι φωτισμένοι άνθρωποι της αυτοκρατορίας μετά την άλωση διεσκορπίστηκαν σε ανατολή και δύση, βορρά και νότο. Ακόμη και σήμερα οι Έλληνες διαπρέπουν σε γράμματα και επιστήμες σε όλο τον πλανήτη. Η δύση, παρά την κατάρρευση της ανατολικής αυτοκρατορίας ευεργετείται. Αλλά «ουδείς αχαριστότερος εκ του ευεργετηθέντος». Η παιδεία των Ελλήνων φωτίζει τον δυτικό σκοταδισμό μέσα από φωτισμένους ρωμηούς, ανθρώπους του πνεύματος. Η Αναγέννηση του 15ου αι. συντελείται από τους μετανάστες Ρωμιούς της Ανατολής. 

O AΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗΣ

Ο κύκλος των νεομαρτύρων κλείνει το 1922 με την Μικρασιατική καταστροφή, με προδοσία και σταύρωση και πάλι από τη Δύση. Για μία ακόμη φορά οι Ευρωπαίοι προδίδουν και σταυρώνουν τους Έλληνες. Αυτά λέει η αληθινή ιστορία και όχι η ιστορία που δημιουργούν αυτοί που κυβέρνησαν και κυβερνούν σήμερα την Ελλάδα, οι προδότες και οι εγκάθετοι. Μετά την μικρασιατική καταστροφή ο Θεός ανοίγει στην ταλαιπωρημένη Ελλάδα έναν άλλο κύκλο. Τον κύκλο των γερόντων του Αγίου Όρους, τον Άγιο Γέροντα Πορφύριο, τον γέροντα Παΐσιο και τον γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ και πολλούς άλλους. 

Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ

Αυτοί παρηγόρησαν αυτόν τον βασανισμένο λαό επί των ημερών μας. Όχι από διώκτες,  ειδωλολάτρες, Οθωμανούς αλλά δυστυχώς από Έλληνες που κυβέρνησαν αυτόν τον λαό χωρίς χριστιανικό και ελληνικό ήθος. 

Ο χριστιανισμός πορευόταν 2000 χρόνια με σοβαρές και σπουδαίες προσωπικότητες είτε στον χώρο της εκκλησίας, είτε  της πολιτείας. Οι χιλιετής ένδοξη ιστορία του βυζαντίου έγραψε ημέρες δόξης και σωθήκανε πολλοί ρωμιοί πολίτες, όταν υπήρχαν ευσεβείς αυτοκράτορες και Άγιοι πατριάρχες. 

ΓΕΡΩΝ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΤΟΥ ΕΣΣΕΞ

Όταν όμως έσπαζε αυτή η ενότητα του ευσεβούς αυτοκράτορα και του Αγίου Πατριάρχη τότε έμπαινε σε περιπέτειες η αυτοκρατορία. Όμως όσο και ευσεβείς και άγιοι να ήσαν οι Πατριάρχες, από την στιγμή που οι αυτοκράτορες και οι βασιλείς ήταν ασεβείς και ανήθικοι, τότε το μέλλον την Χριστιανικής Αυτοκρατορίας ήταν δυσοίωνο, με αποτελέσματα να χάνονται άνθρωποι σωματικά και ψυχικά. Για αυτό και μέχρι σήμερα ταλανίζεται το γένος των Ρωμιών, διότι από την ώρα που έπεσε ο τελευταίος αυτοκράτορας, απέμεινε στο Έθνος στήριγμα και παρηγοριά μόνον ο Πατριάρχης τους.

Το 1776 είχαμε τη γέννηση ενός σπουδαίου ανθρώπου του Ιωάννη Καποδίστρια. Αυτός ο άνθρωπος, προφητευμένος από τον Θεό δια στόματος του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, που είχε πει: «Αυτό το παιδί θα προκοψει, θα κυβερνήσει και στο τέλος θα δοξασθεί».  Ήταν ο πρώτος μεταβυζαντινός ηγέτης μετά τον ένδοξο Κωνσταντίνο Παλαιολόγο Δραγάση.

Η Ελλάδα και το ρωμέηκο ήλπιζε να αναστηθεί. Όμως οι εχθροί του ελληνισμού και της ρωμηοσύνης δεν πρόσβλεπαν με καλό μάτι το πρόσωπο του Ιωάννη Καποδίστρια και των Ελλήνων.

Δεν ήθελαν ποτέ ένας τέτοιος άνθρωπος να κυβερνά την Ελλάδα.  Ανέλαβε ως πρώτος κυβερνήτης το 1828, αφού διέπρεψε ως διπλωμάτης σε όλη την Ευρώπη. Δεκαοκτώ χρόνια ως υπουργός εξωτερικών της τσαρικής Ρωσίας,   αγωνίστηκε για την ενότητα όλης της Ευρώπης πάνω στις αξίες του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, και όχι σαν την «ενότητα» του σημερινού οικονομικού, ευρωπαϊκού μορφώματος. Η Ελβετία, η Γαλλία, η Γερμανία και όλη η Ευρώπη, ευεργετήθηκαν τα μέγιστα από έναν μεγάλο Έλληνα Χριστιανό Ορθόδοξο Κυβερνήτη, και  του οφείλουν την ύπαρξή τους και την  ευρωπαϊκή ειρήνη των 99 χρόνων (1815-1914) του οποίου η πένα είχε υπογράψει.

Στο τέλος της πορείας του ήρθε στην βασανισμένη Ελλάδα για να σηκώσει τον προσωπικό του Σταυρό, προσφέροντας και αυτός οικειοθελώς το αίμα του για να αναστήσει  το ρωμέηκο.

Ολο το κακό του κόσμου και της δύσης έπεσε επάνω να μας κατασπαράξει. Ο Ιωάννης Καποδίστριας κυβέρνησε τρισήμισι χρόνια και αφού άρχισε να κτίζει την Ελλάδα δολοφονήθηκε. Δολοφονήθηκε όμως η Ελλάς. Έκτοτε ο Ελληνισμός και η ρωμιοσύνη δεν είχε ποτέ έναν Χριστιανό ηγέτη. Μας στέρησε ο Θεός έναν άξιο ηγέτη , ένεκα των αμαρτιών μας. Όμως ο Θεός όπως προαναφέραμε, μετά την Μικρασιατική καταστροφή έστειλε τους μεγάλους Αγίους γέροντες Πορφύριο, Παίσιο, Σωφρόνιο και όχι μόνο. Ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος άφησε ως παρακαταθήκη τα προφητικά λόγια του: «είναι επιτακτική ανάγκη προβολής ενός προτύπου, πρωτίστως για τους πολιτικούς αλλά και για υποβοήθηση του λαού στο να αποκτήσει ορθά πολιτικά κριτήρια στην επιλογή των κυβερνητών του έθνους». Σε αυτές τις δύσκολες ημέρες που ζούμε, αν δεν έχουμε ένα τέτοιο  κυβερνήτη πρότυπο, τότε δεν έχει μέλλον ο Ελληνισμός και η Εκκλησία.

Προσφάτως πριν από λίγους μήνες, το Οικ. Πατριαρχείο ανακοίνωσε, την 27η  Νοεμβρίου 2013, την αγιοκατάταξη του Αγίου Πορφυρίου. Στις 2 Δεκεμβρίου, ημέρα της μνήμης του, εορτάστηκε στο Ιερό ησυχαστήριο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Μήλεσι Αττικής, η Αγία του μνήμη. Στον εγκωμιαστικό του λόγο ο Άγιος φιλαδελφείας κ. Μελίτων αποκάλεσε τον Άγιο Γέροντα Πορφύριο ως τον πραγματικό ηγέτη του λαού. Όμως υπάρχει μια λεπτομέρεια που ίσως κάποιοι δεν την αντιλήφθηκαν. Δεν τον αποκάλεσε πραγματικό ηγέτη των Ελλήνων, των Ρωμιών, τον αποκάλεσε όμως ηγέτη για όλο τον λαό του Θεού που βρίσκεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, δείχνοντας την Οικουμενικότητα του Αγίου Πορφυρίου. «ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός» (Κολ.3,11). 

Όλοι γνωρίζουμε ότι οι τελευταίες στιγμές του Αγίου Πορφυρίου ήταν με την αρχιερατική προσευχή του Ιησού το «Ίνα Ώσιν Εν». Την πρώτη στιγμή που επισκέφθηκε η ταπεινώτις μου τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, του εξομολογήθηκα,  ότι ο Άγιος γέροντας Πορφύριος με ευλόγησε όχι μόνο να γίνω καλός Χριστιανός και να βοηθήσω 4-5 ανθρώπους, αλλά να υπηρετήσω την ενότητα της εκκλησίας όπου και όπως ο Θεός επιτάσσει, η οποία άλλωστε ήταν και η τελευταία του Αγία παρακαταθήκη. Και γι’ αυτό το πρώτο μικρό αντίδωρο αγάπης προς τον Άγιο Πνευματικό μου Πατέρα υπήρξε η δημιουργία της εικόνας της Παναγίας της Πατριώτισσας «Ίνα Ώσιν Εν». 

Το δεύτερο αντίδωρο αγάπης ήταν ένα αντίγραφό της στα χέρια του Οικουμενικού μας Πατριάρχη. Η παρακαταθήκη αυτή του Αγίου Πορφυρίου δεν είναι ανθρώπινη επιθυμία. Είναι φώτισις  Θεού και επιθυμία Θεού. Για μας τους έσχατους ανθρώπους να μετανοήσουμε, να γνωρίσουμε την αλήθεια εν Αγίω Πνεύματι και να ενωθούμε με τον Τριαδικό Θεό. Είναι παρακαταθήκη Ιησού. Είναι τα τελευταία Λόγια από χείλη Θεού στιγμές πριν την σύλληψη Του απ’ το ιερατείο της εποχής."Την δόξαν ήν δέδωκάς μοι δέδωκα αυτοίς ίνα ώσιν εν καθώς ημείς εν εσμέν"(Iωαν.17,22)

Κάποιοι έχουν παρεξηγήσει αυτή την ενότητα. Νομίζουν ότι μπορεί να γίνει υπό αυτές τις σημερινές προϋποθέσεις, όμως λανθάνουν. Αυτό θα συμβεί μέσα από τη συμφορά που έρχεται όπως είπε προφητικά ο Άγιος Πορφύριος: «Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού. Και τότε ο κόσμος είχε φθάσει σε μία αθλία κατάσταση. Ο Θεός, όμως μας λυπήθηκε. Και τώρα δεν πρέπει ν' απελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα από τη συμφορά να εμφανίζεται κάποιος πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού, ο οποίος θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο προς το καλό». 

Αυτή η εικόνα της Παναγίας της Πατριώτισσας  είναι εμπνευσμένη από την Αγία παρακαταθήκη του Αγίου Πορφυρίου και είναι ένας Πρόδρομος για αυτόν τον άνθρωπο, όπου θα εμφανιστεί μετά τη συμφορά που έρχεται πιθανών στις μέρες μας, για το καλό της ανθρωπότητας.  Πρέπει όλοι μας να είμαστε στην αναζήτηση και προσανατολισμένοι στην αναζήτηση αυτού του σπουδαίου ανθρώπου του Θεού. Όπως ο Ισραήλ ήταν εις την αναζήτηση του Μεσσία και όχι του μεσσία της παγκοσμιοποίησης. Και όπως είναι προφητευμένο από τον Άγιο Πατριάρχη Ταράσιο, θα έλθει η στιγμή να έχουμε Μια ποίμνη και έναν ποιμένα.

Στην εποχή της σύγχυσης, που η παγκόσμια ειρήνη κρέμεται σε μια κλωστή και στον ορίζοντα διαφαίνονται καταιγίδες, η Ορθοδοξία είναι η κιβωτός σωτηρίας των ανθρώπων και η κιβωτός «έχει έναν καλό τιμονιέρη», όπως είπε ο Άγιος Πορφύριος με το άκουσμα της εκλογής του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ.Βαρθολομαίου. Αντιθέτως όμως αντί να στηρίζουμε τον μαρτυρικό θεσμό του Πατριάρχου μας, κι ενώ πολεμείται από όλους τους εχθρούς, να πολεμείται και από εμάς τους ίδιους τους Έλληνες είναι προδοσία εντός των τειχών. 

Το Πατριαρχείο μας στέκει μόνο μέσα σε μία χώρα, όμηρο της επιθετικής πολιτικής της Τουρκίας, και όμηρο της δικής μας εγκατάλειψης. Ο Θεσμός ίδιος εις τύπον Χριστού, σταυρώνεται καθημερινά από τα δικά μας καρφιά και τις συκοφαντίες μας προς εκείνον.

Συνδιαλέγεται με τους ρωμαιοκαθολικούς, όπως ακριβώς έλεγε ότι πρέπει να γίνεται,  ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, χωρίς υποχωρήσεις. Το ύφος και το ήθος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.Βαρθολομαίου είναι εις τύπον Χριστού. Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός μέχρι το τέλος του μαρτυρίου του Γολγοθά αποκαλούσε τον Ιούδα αδελφό και φίλο. Έτσι αποκαλεί και ο κ.Βαρθολομαίος τον πάπα των Ρωμαιοκαθολικών κ.Φραγκίσκο. 

Στη συνάντηση που επίκειται να γίνει στα Ιεροσόλυμα ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης θα δεχθεί, όπως πριν από 2000 χρόνια το φιλί του Ιούδα, της προδοσίας, της πλάνης. Αυτή τη φορά από τον «αλάθητο» πάπα Φραγκίσκο. Κάποιοι πάλι θα προτρέξουν να κατηγορήσουν, όμως ο Πατριάρχης μας πράττει ακριβώς εκείνο που έκανε και ο Χριστός.

Στην Ορθοδοξία μπορεί να υπάρχουν λάθη, αμαρτίες, προβλήματα, αλλά ζητούμε όλοι μας το έλεος Του Θεού από τον πρώτο μέχρι τον έσχατο. Ο «αλάθητος» Πάπας πώς να ζητήσει το έλεος του Θεού; Έτσι η Ορθοδοξία μας με μπροστάρη τον Πατριάρχη μας, σταυρώνεται και πάλι για να αναστηθεί και να λάμψει ξανά σε όλη την Οικουμένη.

O σπουδαίος βυζαντινολόγος

Σερ Στήβεν Ράνσιμαν

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, πολύ φειδωλή, προχώρησε στην αγιοκατάταξη το πιο ταπεινού ανθρώπου του Αγίου Γέροντα Πορφυρίου. Αντιθέτως η ρωμαιοκαθολική εκκλησία προχώρησε στην αγιοποίηση δύο Παπών. Πόσο αντίθετο πνεύμα υπάρχει. Όσο η δύση παραμένει σε αγκυλώσεις αιώνων και πλάνης, θα βυθίζεται στη φουρτούνα της εποχής μας. Η Ορθοδοξία θα πλέει με ασφάλεια, παρόλη την σφοδρή καταιγίδα, προς το λιμάνι του Χριστού. Αυτό πρέπει να καταλάβουν τα διασκορπισμένα πρόβατα που έφυγαν  το 1054 μ.Χ κι έπειτα, προς το στόμα του λύκου. Αυτό είχε  αντιληφθεί και ο σπουδαίος βυζαντινολόγος Σερ Στήβεν Ράνσιμαν. Είχε ανακαλύψει, μέσα από το έργο του, τη σπουδαιότητα και μοναδικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας: 

«Μερικές φορές - τι μπορώ να πω - αισθάνομαι πολύ απογοητευμένος από τις άλλες Εκκλησίες της Δύσης . Ωστόσο , χαίρομαι με τη σκέψη ότι μέσα στα επόμενα 100 χρόνια η Ορθοδοξία θα είναι η μόνη ιστορική Εκκλησία που θα υπάρχει . Η Αγγλικανική Εκκλησία είναι σε πολύ κακή κατάσταση.

Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία συνεχίζει να χάνει έδαφος . Αλλά, ευτυχώς, υπάρχει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο αυξανόμενος αριθμός των ανθρώπων που αγκαλιάζουν  την Ορθοδοξία είναι εντυπωσιακός, ειδικά στη Βρετανία. Πιστεύω ότι  η Ορθοδοξία προσφέρει πραγματική πνευματικότητα που οι άλλες Εκκλησίες δεν μπορούν να μεταδώσουν πια. Όλα αυτά με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Ορθοδοξία θα διατηρηθεί, σε αντίθεση με τους άλλους. Πρέπει να πω ότι πολύ αμφιβάλλω ότι θα έχουμε ποτέ μια ενωμένη Ευρώπη ή τον κόσμο. Πιστεύω, όμως, ότι η Ορθοδοξία προσφέρει μια θαυμάσια λύση στο πρόβλημα της ενότητας των λαών της, διότι  δεν προβάλλει τον εθνικισμό καθόλου. Αλλά και γιατί μέσα από αυτή δίνονται ευρύτερες και πιο φιλελεύθερες απόψεις σε σύγκριση με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Όλα αυτά με γεμίζουν με την πεποίθηση ότι η Ορθοδοξία έχει ένα συγκεκριμένο και πολύ καλό μέλλον μπροστά της».

(Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΛΟΓΟΥ Σερ ΣΤΗΒΕΝ ΡΑΝΣΙΜΑΝ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΠΕΠΤΟΥΣΙΑ» ΔΕΚ.2000-ΜΑΡ.2011). 

Παναγία η Πατριώτισσα «Ίνα Ώσιν Εν». Αυτή η εικόνα είναι σύμβολο υπέρ πίστεως και πατρίδος. Αυτή η εικόνα συμβολίζει την Ανάσταση της Ρωμιοσύνης. Αυτή η εικόνα συμβολίζει την έγερση και την ενότητα.

Προνόησε ο Θεός το πραγματικό ρωμέηκο να σώζεται μέσα στην καρδιά της Τουρκίας και η πλειονότητα των Τούρκων να αγαπούν τον Οικουμενικό Πατριάρχη και τους Έλληνες.

Μπορώ να πω μετά βεβαιότητας, ότι είναι αδελφός λαός μας περισσότερο από κάθε άλλο λαό. Κάποιοι όμως  φίλοι της προδοσίας επιθυμούν τη σύγκρουση. Ίσως επίκειται μία μεγάλη προδοσία εις βάρος του Ελληνισμού και των ρωμηών. Διαφαίνεται κάτι τέτοιο από τα δεινά που ήδη περνάμε. Ελπίζουμε όμως στις πρεσβείες της Κυρίας Θεοτόκου, των Αγίων μας, ότι ο Ιησούς Χριστός θα δώσει μετάνοια στον λαό του, για να ΄χουμε το δικαίωμα να αναστηθούμε.

Άγιον Όρος 24 Μαΐου 2014

πηγή

Share