Γράφει ο Ηλίας Σχορετσανίτης
Οικονομολόγος
Για
ακόμη μια φορά η ιστορία χτυπά την πόρτα της Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που
δείχνει αδύναμη να ανταποκριθεί τόσο σε εξωτερικές προκλήσεις όσο και
εσωτερικές αναδιαρθρώσεις. Πάντοτε ήμασταν οδηγοί και συνδιαμορφωτές των
εξελίξεων και το γεγονός ότι βρισκόμαστε σήμερα στο μάτι του κυκλώνα
παγκόσμιων οικονομικών αναταραχών και ανατροπών δε μπορεί να το
αποκαλούμε τύχη. Γιατί τύχη και συμπτώσεις είναι ότι δεν αντιλαμβάνεται
κάποιος ως θέλημα Θεού και ότι όλα υπόκεινται σε Αυτόν.
Αυτό το μικρό δαντελωτό κομμάτι γης, με ατελείωτες ομορφιές και ευλογία
Χριστού αποτέλεσε ιστορικώς αποδεδειγμένα εμπόδιο στα επεκτατικά και
εξουσιαστικά σχέδια ξένων κέντρων. Γι’ αυτό και στον εθνικό μας ύμνο
αποτυπώνεται το συμπύκνωμα της πορείας του γένους μας εδώ και χιλιάδες
χρόνια: «απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτα
ανδρειωμένη χαίρε, ω, χαίρε λευτεριά!». Για ακόμη μια φορά οι κατ’
ευφημισμόν «μεγάλες δυνάμεις» (γιατί μεγάλες δυνάμεις μόνο ο Θεός έχει)
επιδιώκουν να αρπάξουν τη λευτεριά μας, μας ζητούνε να γονατίσουμε και
εμείς και τα παιδιά μας και ποιος άραγε γνωρίζει πόσες μελλοντικές
γενιές ελλήνων εάν υπάρχουμε με αυτό το όνομα. Από την ώρα που τα
οπλισμένα από τις «μεγάλες δυνάμεις» χέρια των Μαυρομιχαλαίων
δολοφονούσαν τον Άγιο κυβερνήτη μας Ιωάννη Καποδίστρια και ένθεν, το
καράβι που λέγεται Ελλάς έχει απομείνει χωρίς τιμονιέρη, χωρίς ηγέτη με
όραμα, χωρίς μπροστάρη με αγάπη για το λαό του, αλλά κυρίως χωρίς
Χριστό.
Ο ελληνικός λαός ήταν
πάντοτε δύσκολο να καταβληθεί, και για να δηλώνουμε σήμερα παρόντες μια
χούφτα άνθρωποι στο πολιτισμικό σταυροδρόμι τριών ηπείρων, είναι
αδύνατον να καταβληθούμε ολοκληρωτικά. Δεν είμαστε ούτε Σουμέριοι, ούτε
Ίνκας, ούτε Βαβυλώνιοι αν και πολλοί θα χαιρόντουσαν να μας δούνε
ερμητικά κλεισμένους -ως μια μακρινή ανάμνηση- στο χρονοντούλαπο της
ιστορίας και να έχουν ξεμπερδέψει μαζί μας, γιατί αυτό επιδιώκεται, όσο
δραματικά και να ηχεί.
Από τη μία πλευρά η τραχιά
ελληνική ύπαιθρος με τους αφιλόξενους ορεινούς όγκους, τους ελώδεις και
ζεστούς κάμπους και τα άγονα νησιά μας διαμόρφωσαν ένα λαό μόχθου και
εργασίας, ενώ από την άλλη πλευρά πότε το σάλπισμα του πολέμου και πότε
οι ζώσες σε γυάλα ηγεσίες των Αθηνών και οι κρατικοδίαιτοι μανδαρίνοι
τους προσέθεταν στο μυϊκό κάματο των ελλήνων τον πολιτικό και ένοπλο
αγώνα για την ελευθερία. Τον αγώνα για μία ώρα ελεύθερης ζωής.
Τα τελευταία τριάντα χρόνια οι Έλληνες αφεθήκαμε στην υλική ευμάρεια, αποβιομηχανοποιηθήκαμε και γίναμε χώρα υπηρεσιών όπου οι περισσότερες δουλειές γίνονται από μία καρέκλα. Επιπρόσθετα μας βόλεψαν οι οικονομικοί μετανάστες και γίναμε μικροί τσιφλικάδες, εργολάβοι, αφεντικά αναζητώντας με εύκολο τρόπο και λιγότερο κόπο την ανταμοιβή που χρωστά η μοίρα στην εξυπνάδα μας. Ω, πόσο γλυκά και ύπουλα αστικοποιηθήκαμε! Τα πανηγύρια στα χωριά σιωπούν, τα σχολειά κλείνουν, οι εκκλησιές τις Κυριακές σφαλίζουν. Γίναμε αστοί, τα παιδιά μας επιστήμονες σε κορεσμένους από δουλειά κλάδους και τα χέρια μας πιο μαλακά και από βαμβάκι. Χάσαμε τη σκληράδα της επιβίωσης στην ύπαιθρο και μαζί την ευγενή άμιλλα και την ευθύτητα των σχέσεων. Η τεχνολογία εξελίχθηκε και μας ξελόγιασε.
Η διαβολή που λέγεται τηλεόραση απέκτησε αξιοπιστία και διεκδικεί αλάθητο που θα ζήλευε και ο ίδιος ο πάπας! Υπάρχει πλέον μια ολόκληρη γενιά ελλήνων που δεν ξέρει τίποτε άλλο από αυτό που σταθερά κατηχεί το «μικρό παράθυρο στον κόσμο». Μας υπέβαλλε ακόμη και ποιες να είναι οι ανάγκες μας. Σπίτια, εξοχικά, αυτοκίνητα, υπέρμετρες διασκεδάσεις, τυχερά παιχνίδια, χρηματιστήριο. Όλα κομμάτια του παζλ της νέας μας ζωής κατά τα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα. Δε μας αναγνωρίζω πια! Συμπεριφερθήκαμε ως πεινασμένοι μουσαφίρηδες γεμίζοντας το πιάτο μας «όσο δεν πάει άλλο», κοιτώντας παράλληλα μήπως κάποιος άλλος έβαλε περισσότερο φαγητό από εμάς.
Και όλοι ανεξαρτήτως ιδιότητας, φύλου και ηλικίας μπήκαμε στο στίβο του άπληστου κυνηγιού του χρήματος, λησμονώντας τη ματαιότητα των υλικών και παραμερίζοντας τις πραγματικές αξίες της ζωής. Τις αξίες που θρέφουν το πνεύμα. Παλαιότερα χτιζόταν ένα σπίτι στο χωριό και βοηθούσαν όλοι οι συγχωριανοί. Σήμερα υπάρχει το άγρυπνο βλέμμα του καλοθελητή έτοιμο να αναφέρει στις αρχές την κάθε παρατυπία. Ζούμε πλέον με τις ζωές των άλλων! Κάποτε ο λόγος του οικογενειάρχη, του εμπόρου, του διευθυντή ήταν συμβόλαιο τιμής και ήθους. Σήμερα δεν είναι δυνατόν να πεισθούμε για κάτι παρά μόνον εγγράφως. Ποιοι είμαστε επιτέλους οι νεοέλληνες; Τι θέλουμε; Πώς γίναμε έτσι; Αλωθήκαμε και αλλοιωθήκαμε παραδομένοι στο νέκταρ του εγωισμού μας. Ο απατεώνας θεωρείται μάγκας και ο ηθικός και ευσυνείδητος γραφικός αν όχι κάτι υποδεέστερο. Είναι δυνατόν να βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και να είμαστε χίλια χρόνια πίσω από το πνεύμα των αρχαίων μας προγόνων;
Συνεπακόλουθα τέτοιοι που είμαστε, έχουμε και την ηγεσία που μας αξίζει. Ας αναρωτηθούμε σε τι διαφέρει ο λαός από την εξουσία του. Νομίζω σε τίποτε. Η ηγεσία πρόδωσε για ακόμη μια φορά το λαό, όπως ξέρει πολύ καλά να κάνει. Μήπως δε μας πρόδωσε ο συμπολίτης που βόλεψε το παιδί του με πλάγιους τρόπους ανεξαρτήτως εάν άξιζε ή όχι; Μήπως δε μας πρόδωσε ο τεχνικός που μας υπερχρέωσε βασιζόμενος στην άγνοιά μας; Δε μας πρόδωσε ο εργολάβος, ο εφοριακός, ο αυτοκινητιστής, ο παππάς, εγώ ο ίδιος; Όλοι μας προδώσαμε τούτο το λαό και τούτη τη χώρα! Αλλά πάνω απ’ όλους και όλα προδώσαμε το Χριστό μας. Διότι εάν Τον είχαμε μέσα μας δε θα φτάναμε σε αυτή την κατάντια και δυστυχώς έπονται χειρότερα κατά τα φαινόμενα! Αφού λοιπόν αποποιηθήκαμε τις παραδόσεις μας, τις ρίζες που μας κράτησαν τόσα χρόνια όρθιους, και μεταλλαχθήκαμε με την κατάλληλη προπαγάνδα σε Λονδρέζους, Παριζιάνους και Νεοϋορκέζους ήρθε η ώρα το σύστημα να μας δώσει τη χαριστική βολή. Φοβούμαστε μήπως χάσουμε τις διακοπές μας, το αυτοκίνητό μας, το σπίτι μας, την καλοπέρασή μας. Και αν δεν ξεπεράσουμε αυτό το όριο του φόβου, αυτό το σύνδρομο ραγιαδισμού, δεν πρόκειται να αλλάξουμε τον κόσμο. Γιατί η Ελλάδα αυτό καλείται να πράξει την σήμερον. Να παραδειγματίσει την ανθρωπότητα, να σηκώσει το λάβαρο της Ορθοδοξίας ψηλά και να αλλάξει τον κόσμο ολάκερο.
Τα τελευταία τριάντα χρόνια οι Έλληνες αφεθήκαμε στην υλική ευμάρεια, αποβιομηχανοποιηθήκαμε και γίναμε χώρα υπηρεσιών όπου οι περισσότερες δουλειές γίνονται από μία καρέκλα. Επιπρόσθετα μας βόλεψαν οι οικονομικοί μετανάστες και γίναμε μικροί τσιφλικάδες, εργολάβοι, αφεντικά αναζητώντας με εύκολο τρόπο και λιγότερο κόπο την ανταμοιβή που χρωστά η μοίρα στην εξυπνάδα μας. Ω, πόσο γλυκά και ύπουλα αστικοποιηθήκαμε! Τα πανηγύρια στα χωριά σιωπούν, τα σχολειά κλείνουν, οι εκκλησιές τις Κυριακές σφαλίζουν. Γίναμε αστοί, τα παιδιά μας επιστήμονες σε κορεσμένους από δουλειά κλάδους και τα χέρια μας πιο μαλακά και από βαμβάκι. Χάσαμε τη σκληράδα της επιβίωσης στην ύπαιθρο και μαζί την ευγενή άμιλλα και την ευθύτητα των σχέσεων. Η τεχνολογία εξελίχθηκε και μας ξελόγιασε.
Η διαβολή που λέγεται τηλεόραση απέκτησε αξιοπιστία και διεκδικεί αλάθητο που θα ζήλευε και ο ίδιος ο πάπας! Υπάρχει πλέον μια ολόκληρη γενιά ελλήνων που δεν ξέρει τίποτε άλλο από αυτό που σταθερά κατηχεί το «μικρό παράθυρο στον κόσμο». Μας υπέβαλλε ακόμη και ποιες να είναι οι ανάγκες μας. Σπίτια, εξοχικά, αυτοκίνητα, υπέρμετρες διασκεδάσεις, τυχερά παιχνίδια, χρηματιστήριο. Όλα κομμάτια του παζλ της νέας μας ζωής κατά τα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα. Δε μας αναγνωρίζω πια! Συμπεριφερθήκαμε ως πεινασμένοι μουσαφίρηδες γεμίζοντας το πιάτο μας «όσο δεν πάει άλλο», κοιτώντας παράλληλα μήπως κάποιος άλλος έβαλε περισσότερο φαγητό από εμάς.
Και όλοι ανεξαρτήτως ιδιότητας, φύλου και ηλικίας μπήκαμε στο στίβο του άπληστου κυνηγιού του χρήματος, λησμονώντας τη ματαιότητα των υλικών και παραμερίζοντας τις πραγματικές αξίες της ζωής. Τις αξίες που θρέφουν το πνεύμα. Παλαιότερα χτιζόταν ένα σπίτι στο χωριό και βοηθούσαν όλοι οι συγχωριανοί. Σήμερα υπάρχει το άγρυπνο βλέμμα του καλοθελητή έτοιμο να αναφέρει στις αρχές την κάθε παρατυπία. Ζούμε πλέον με τις ζωές των άλλων! Κάποτε ο λόγος του οικογενειάρχη, του εμπόρου, του διευθυντή ήταν συμβόλαιο τιμής και ήθους. Σήμερα δεν είναι δυνατόν να πεισθούμε για κάτι παρά μόνον εγγράφως. Ποιοι είμαστε επιτέλους οι νεοέλληνες; Τι θέλουμε; Πώς γίναμε έτσι; Αλωθήκαμε και αλλοιωθήκαμε παραδομένοι στο νέκταρ του εγωισμού μας. Ο απατεώνας θεωρείται μάγκας και ο ηθικός και ευσυνείδητος γραφικός αν όχι κάτι υποδεέστερο. Είναι δυνατόν να βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και να είμαστε χίλια χρόνια πίσω από το πνεύμα των αρχαίων μας προγόνων;
Συνεπακόλουθα τέτοιοι που είμαστε, έχουμε και την ηγεσία που μας αξίζει. Ας αναρωτηθούμε σε τι διαφέρει ο λαός από την εξουσία του. Νομίζω σε τίποτε. Η ηγεσία πρόδωσε για ακόμη μια φορά το λαό, όπως ξέρει πολύ καλά να κάνει. Μήπως δε μας πρόδωσε ο συμπολίτης που βόλεψε το παιδί του με πλάγιους τρόπους ανεξαρτήτως εάν άξιζε ή όχι; Μήπως δε μας πρόδωσε ο τεχνικός που μας υπερχρέωσε βασιζόμενος στην άγνοιά μας; Δε μας πρόδωσε ο εργολάβος, ο εφοριακός, ο αυτοκινητιστής, ο παππάς, εγώ ο ίδιος; Όλοι μας προδώσαμε τούτο το λαό και τούτη τη χώρα! Αλλά πάνω απ’ όλους και όλα προδώσαμε το Χριστό μας. Διότι εάν Τον είχαμε μέσα μας δε θα φτάναμε σε αυτή την κατάντια και δυστυχώς έπονται χειρότερα κατά τα φαινόμενα! Αφού λοιπόν αποποιηθήκαμε τις παραδόσεις μας, τις ρίζες που μας κράτησαν τόσα χρόνια όρθιους, και μεταλλαχθήκαμε με την κατάλληλη προπαγάνδα σε Λονδρέζους, Παριζιάνους και Νεοϋορκέζους ήρθε η ώρα το σύστημα να μας δώσει τη χαριστική βολή. Φοβούμαστε μήπως χάσουμε τις διακοπές μας, το αυτοκίνητό μας, το σπίτι μας, την καλοπέρασή μας. Και αν δεν ξεπεράσουμε αυτό το όριο του φόβου, αυτό το σύνδρομο ραγιαδισμού, δεν πρόκειται να αλλάξουμε τον κόσμο. Γιατί η Ελλάδα αυτό καλείται να πράξει την σήμερον. Να παραδειγματίσει την ανθρωπότητα, να σηκώσει το λάβαρο της Ορθοδοξίας ψηλά και να αλλάξει τον κόσμο ολάκερο.
Ναι, είμαστε οι αδικημένοι της Ιστορίας. Ποτάμια το αίμα των προγόνων μας έρευσε σε τούτο τον τόπο υπέρ πίστεως και πατρίδας. Μας αποπροσανατόλισαν, μάθαμε στα εύκολα και σήμερα ήρθε ένας στρατός χαρτογιακάδων να μας αποτελειώσει με το γάντι. Προσωπικά αδυνατώ να πιστέψω ότι θα μείνουμε άπραγοι. Τουναντίον θεωρώ ότι έχουνε χειραγωγήσει το λάθος λαό και τα βάζουν με δυνάμεις που είναι έξω από τα μέτρα τους! Αλλοίμονο στα σχέδια της νέας τάξης άμα ξυπνήσει ο έλληνας! Γιατί, όλοι μα όλοι μέσα μας, ξέρουμε που να στραφούμε, έστω και την ύστατη στιγμή. Ο Χριστός είναι δίπλα μας και μας περιμένει με τα χέρια ανοιχτά. Εμείς οφείλουμε να αλλάξουμε στάση, τρόπο ζωής, να καταδικάσουμε τον μέχρι τώρα εαυτό μας και να αλλάξουμε ήθη και ηθική. Εξάλλου έχουμε αποδείξει πολλάκις μέσω του αθλητισμού ότι δεν πρέπει να παρατάμε καμία μάχη έστω και εάν είναι φαινομενικά είναι χαμένη. Έτσι και σήμερα, όπως και να έρθουν τα πράγματα, δεν πρέπει να λυγίσουμε, αλλά με οδηγό το Χριστό θα μας δοθεί η δύναμη να ξεπεράσουμε την κάθε δυσκολία. Και όπως γράφει ο Ιωάννης Καποδίστριας στην πρώτη διακήρυξή του προς τον ελληνικό λαό: «Ει ο Θεός μεθ' ημών, ουδείς καθ' ημών»
Με αγάπη Χριστού
Σχορετσανίτης Ηλίας
Οικονομολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου