Οι τυχεροί Έλληνες… δηλαδή εσείς οι απόγονοι ένδοξων πολιτικών που εφεύραν την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ! Πόσο περήφανοι πρέπει να νιώθετε και πόσο με κάνετε να ζηλεύω! Οι δικοί μου πρόγονοι ήταν απλά γήινα φυτά εσωτερικής κατανάλωσης! Σαν ξύπνιο (δεν είμαι;) ονειρεύτηκα να γνωρίσω αυτή την σπουδαία Κυρία, που εσείς δεν τιμάτε όπως της ΑΞΙΖΕΙ!
Με ταχύτητα μνήμης (πιο γρήγορη κι απ' του φωτός) "πεταξα" ως την Αρχαία Αθήνα σας. Εκεί που ο γιός του Ξανθίπου του Χολαργέα ο περίδοξος ΠΕΡΙΚΛΗΣ, ο πολιτικός, ο ρήτορας, ο Στρατηγός, ο περίφημος ηγέτης, ο πρώτος πολίτης της Αθήνας, στον οποίο οφείλει την δόξα της, που έκανε την Ελλάδα Αθάνατη στον χρόνο. Δικαιώνοντάς τον η Ιστορία χαρακτήρισε τον 5ο π. Χ. αιώνα ως ΧΡΥΣΟΝ ΑΙΩΝΑ.
Ο Χρυσός Αιώνας ήταν αποκλειστική δημιουργία του πιο ευγενικού, του πιο αυθεντικού διαπρεπέστατου πολιτικού ΑΝΔΡΑ, με βαθύτερη καλλιέργεια, που αγάπησε την Αθήνα του πιο πολύ κι απ' τον εαυτό του. Πίστεψε τόσο πολύ στους συμπολίτες του, ώστε να αντλήσει την δύναμή του απ' αυτούς, τελειοποιώντας στην πράξη τις βασικές αρχές της λαϊκής βούλησης και με τους όρους της ανθρώπινης ΥΠΑΡΞΗΣ.
Απέκτησε την δύναμή του με το προσωπικό του κύρος, την έμφυτη διανοητική του δεινότητα, την διορατικότητα, την οξυδέρκεια και τον ανιδιοτελή χαρακτήρα του. Βασιζόμενος μόνο στις εμπνεύσεις του φωτεινού πνεύματός του, πήρε με θάρρος τις γενναίες αποφάσεις για το σύνολο και δημιούργησε το μεγαλείο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Το κολοσσιαίο επίτευγμά του τον δικαίωσε ιστορικά σ' όλη την ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ!
Έγινε ο προστάτης των τεχνών και της λογοτεχνίας, που στην εποχή του αποθεώθηκαν. Έκανε την Αθήνα πολιτιστικό και πνευματικό κέντρο όλου του αρχαίου κόσμου. Υποστήριξε την Δημοκρατία και την Ελευθερία του Λόγου, θέτοντας έτσι τις βάσεις του Δυτικού Πολιτισμού. Σ' αυτόν οφείλεται η κατασκευή των σημαντικών Μνημείων, που κοσμούσαν την Αθήνα, όπως της Αιώνιας Ακρόπολης! Το αθάνατο Μνημείο που διατηρεί και σήμερα εξέχουσα θέση παγκοσμίως. Ο Περικλής σας κληροδότησε την κλασική ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ.
Θάμπωσαν τα μάτια μου (βλέπω;) με τα Αρχιτεκτονικά αριστουργήματα και ταράχτηκαν τα φυλλοκάρδια μου απ' την Φιλοσοφική Σκέψη τόσων Σοφών. Η ευεργετική θετική ενέργεια που διαπνεόταν στην ατμόσφαιρα με παρέσυρε σε περίεργους συνειρμούς. Με την ενεργοποίηση της φυτονόησής μου οραματίστηκα πως… ήμουν ο τυχερός εμπνευστής τέτοιας μεγαλοπρέπειας κι άρχισαν να μου κατεβαίνουν "ψωνισμένες" ΙΔΕΕΣ. Όπως μπορεί το όνομά μου να έμενε στην ΙΣΤΟΡΙΑ!
Μεγαλεία το σποράκι σας και για να διατηρήσω την ουσία τους… την αποτύπωσα σε… σκονάκι, για να την μεταδώσω, σε όσους θα' θελαν (από σπόρο) να την αντιγράψουν. Ξεναγήθηκα… ιδιωτικώς σε όλα τα Αρχιτεκτονήματα και η θέα τους με γέμισε ψυχική ευφορία… κι έτσι μου φύτρωσε μια τρελή ΙΔΕΑ στον φυτοχώρο μου. Να επεδίωκα και μαζί με το σκονάκι μου… να σας έφερνα και τον ίδιο τον Αθάνατο πρόγονό σας, για μια μοναδική και ζωντανή ΓΝΩΡΙΜΙΑ!
Κι επειδή ό,τι φυτρώνει στις ρίζες μου, ξεφυτρώνει γόνιμους καρπούς για την Φυλή σας… πήρα την παράτολμη απόφαση, να… ζωντανέψω τον ΧΡΥΣΟ ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ στην εποχή σας. Απίθανο για σας μα δυνατό για μένα, που με τα κρυφά χαρίσματά μου γουστάρω να σας… εκπλήττω. Πάρτε το σαν ένα δώρο ευγνωμοσύνης, για την καλοσύνη σας που με δεχτήκατε κοντά σας. Ένα δώρο μνήμης τεράστιας ΑΞΙΑΣ και που εμένα θα με γέμιζε αγαλλίαση, να βλέπω την ΧΑΡΑ ΣΑΣ.
Επί του έργου λοιπόν και… με μια δρασκελιά βρέθηκα μπροστά στον Σοφό Ηγέτη. Προσκυνώντας στην αξιοσύνη του, του ζητώ να ζωντανέψει το όνειρό μου. Δεν λέω πως τον έπεισα αμέσως, αλλά με την οξύτατη διαίσθησή του διέβλεψε το μέγεθος αυτής της καρποφορίας και… εδώ τελειώνει η ζωντανή μετάδοση απ' την Αρχαία Αθήνα, χωρίς περαιτέρω ερωτήσεις και πρακτικές εξηγήσεις. ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΣΤΕ!
Βρίσκοντας την ιδέα μου καταπληκτική, δέχτηκε να τον μεταφέρω με τα φτερά μου στην χώρα των απογόνων του, για να δει με τα μάτια του, πόσο εκτιμούν την αθάνατη κληρονομιά του. Η άχρονη μεταφορά μας απ' το παρελθόν στο δικό σας παρόν, ήταν πολύ ευχάριστη, αφού θαυμάσαμε από ψηλά τις ομορφιές του γήινου παραδείσου σας κι ευχαριστημένοι προσγειωθήκαμε σώοι κι αβλαβείς στην ΑΘΗΝΑ ΣΑΣ.
Περιπλανηθήκαμε ανάμεσα στους σκυθρωπούς διαβάτες, που τον… κοίταζαν περίεργα, σα να ήταν ένας θεατρίνος περιοδεύοντος θιάσου. Ο φίλος μου ο Περικλής (αχ πόσο το χαίρομαι!) περπατούσε έκθαμβος απ' την εξέλιξη της πόλης του και κάθε τόσο με ρωτούσε, αν ονειρεύεται. Τι κρίμα που δεν μπορούσα να τον τσιμπήσω, για να καταλάβει πως πατάει γερά στα πόδια του και με σταθερά βήματα εισχωρεί με την πνευματική ευφυΐα του στα πάτρια εδάφη του ΕΘΝΟΥΣ ΤΟΥ!
Κάποια στιγμή όμως κουράστηκε κι έκατσε σ' έναν βράχο κάτω απ' την Ακρόπολη, για να ξαποστάσει. Αρπάζοντας την ευκαιρία, τον ενημέρωσα για την τραγική μοίρα της πατρίδας σας και με άκουγε με μεγάλη προσοχή. Μα στο άκουσμα πως η χώρα του βρίσκεται υπό ξένη κατοχή… πετάχτηκε πάνω απογοητευμένος. Αμέσως μου ζήτησε να τον πάω στην ΠΝΥΚΑ, εκεί όπου εκφωνούσε τους λόγους του ενώπιον των υπηκόων του. Ίσως δεν είχε προσαρμοστεί ακόμα ΧΡΟΝΙΚΑ.
Έμεινε έκθαμβος στην θέα της αγαπημένης του ΠΝΥΚΑΣ. Έδειξε ξαφνιασμένος απ' την σημερινή της μορφή κι έπεσε σε περισυλλογή. Μου εξήγησε πως ο λόφος της Πνύκας ήταν αφιερωμένος στον "Πατέρα ανδρών τε θεών" τον Δία, τον μέγα προστάτη του Αθηναϊκού Πολιτεύματος. Για τον λόγο αυτό υπήρχε ο μεγάλος Βωμός του Αγοραίου Διός, με τα λαξεύματα στον φυσικό βράχο με την αναφορά: ΙΕΡΟ ΔΙΟΣ ΥΨΙΣΤΟΥ.
Αυτός ο ένδοξος ηγεμόνας - πρόγονός σας δάκρυσε μπρος στην θέα της ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ με τον ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ, με μια χειρονομία αγαπημένης αγκαλιάς, σκεφτόμενος (και την δική του σκέψη πιάνω…) πως αυτό το μοναδικό αριστούργημα οικοδομήθηκε με την τολμηρή του απόφαση και με την μνημειακή χωροταξία της, την έστειλε μαζί με όλη την Ελλάδα του στο βάθρο, που μέχρι τότε ανήκε μόνο στους ΘΕΟΥΣ.
Αυτός ο αριστοκράτης έπαιρνε αποφάσεις, όχι με γνώμονα τα συμφέροντα της τάξης του αλλά το καλό του λαού, δίνοντάς του δικαιώματα εις βάρος της Αριστοκρατίας. (Όπως οι δικοί σας ηγέτες! Εδώ γελάνε; Καλά που δεν με έβλεπε… για να μην νομίζει πως τον υποτιμώ!) Και μου υποσχέθηκε, πως θα μιλήσει στους σημερινούς Αθηναίους, μόλις ενημερωθεί πλήρως, για τους λόγους που επέτρεψαν να τους υποτάξουν βάρβαροι λαοί, που απ' τους ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΗΚΑΝ!
Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ
Το σποράκι
(της Μαίρης Καρά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου