Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης
Κοπιώδεις προσπάθειες καταβάλλουν τα συστημικά ΜΜΕ να αναστηλώσουν την καταρρέουσα απήχηση της ΛΟΑΤΚΙ+ ατζέντας, εγκωμιάζοντας τον Γιώργο Καπουτζίδη για τη σειρά «Σέρρες».
Στη δεύτερη σεζόν αυτής της σειράς, ήρθε η ώρα να βανδαλίσουν (και) το σύμβολο της ηλικιωμένης επαρχιώτισσας με τον προπαγανδιστικό ρόλο της «θείας Σταματίνας», του «πρώτου ίντερσεξ χαρακτήρα στην ελληνική τηλεόραση» όπως αναπαράγουν σαν χαλασμένα φωτοτυπικά μηχανήματα τα ΜΜΕ.
Η ηθοποιός Γιούλη Τσαγκαράκη υποδύεται τη «θεία Σταματίνα» η οποία μαθαίνει από μια γιατρό ότι υπάγεται στην κατηγορία «ίντερσεξ» (γιατί προφανώς η ελληνική λέξη «ερμαφρόδιτος» είναι πολύ… πασέ για τον «προοδευτισμό» τους), δηλαδή η ανατομία της δεν είναι ούτε αμιγώς γυναικεία, ούτε αμιγώς ανδρική.
Αφού προβλήθηκε το συγκεκριμένο επεισόδιο, ξεκίνησε μια «ξεχειλωμένη» προσπάθεια να αποθεωθεί η «θεία Σταματίνα» στα social και σε πανομοιότυπα άρθρα, παρουσιάζοντας τον Καπουτζίδη σαν να πήρε Χρυσή Σφαίρα, Όσκαρ και βραβείο Emmy ταυτόχρονα.
Σε μια σειρά πραγματικό «τουρλουμπούκι» όπου ο κάθε χαρακτήρας ενσαρκώνει και κάποιο από τα… 72 -κατά φαντασίαν – φύλα, μια εξηντάχρονη κυρία που γεννήθηκε με μια γονιδιακή διαταραχή, εξισώνεται με τις επίκτητες διαταραχές των «σεξουαλικών προσανατολισμών» που πρεσβεύουν οι άλλοι ρόλοι. Έτσι ο χαρακτήρας της «θείας Σταματίνας» λειτουργεί ως «πιστοποιητικό» φυσιολογικότητας για όλα τα αφύσικα (πλην της ίδιας), διαθέτοντας παράλληλα το παραδοσιακό και χαριτωμένο στυλ της ώστε να κερδίζει το κοινό.
Μόνο που ο ερμαφροδιτισμός είναι ένα εξαιρετικά σπάνιο σύμπτωμα της φύσης (εντοπίζεται μόλις στο 0,05% των ανθρώπων), ενώ ο – 72 λογιών – «προσανατολισμός» είναι παράκαμψη της φύσης, είναι προϊόν θελήματος και απόφασης. Επομένως αυτά τα δύο δεν μπορούν να μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι. Η «θεία Σταματίνα» ούτε επέλεξε την κατάσταση της, ούτε είναι μεγαλύτερο πρότυπο ζωής από κάποιον που γεννήθηκε τυφλός ή αυτιστικός ή με σύνδρομο Down. Αλλά βλέπετε αυτές οι περιπτώσεις δεν λειτουργούν το ίδιο καλά ως «κράχτες» της γνωστής ατζέντας.
Τα δε λόγια του σεναρίου είναι λες και οι ηθοποιοί διαβάζουν εγχειρίδια «πολύχρωμης» κατήχησης. Περισσότερο αυθορμητισμό αποπνέει το δελτίο ειδήσεων της Βόρειας Κορέας, από 30 δευτερόλεπτα με ατάκες από τη σειρά «Σέρρες». Δεν υπάρχει δημιουργικότητα, δεν υπάρχει η ωραία καλλιτεχνική «αφέλεια» που κάποτε χαρακτήριζε τον Καπουτζίδη. Υπάρχει μόνο ωμός προσηλυτισμός και υστεροβουλία που ξεπερνά τα όρια της πλύσης εγκεφάλου. Και όλα αυτά καμουφλαρισμένα κάτω από το «συντηρητικό» περιτύλιγμα μιας… θείας.
Που ακριβώς βρίσκεται η ποιότητα εδώ; Ένας ρόλος παίρνει διάσταση δημοφιλίας αναλόγως το περιεχόμενο των εσωρούχων του ή αναλόγως τους ενοίκους της κρεβατοκάμαράς του. Ακριβώς ότι συμβαίνει δηλαδή και με τον κάθε πολίτη που αυτοπροσδιορίζεται ως δικαιωματιστική ταμπέλα «κρεοπωλείου» και όχι ως ελεύθερος άνθρωπος.
Στον αντίποδα της αξιαγάπητης «θείας Σταματίνας», μπορούμε να θυμίσουμε ένα άλλο άτομο που παρουσιάστηκε ως «ίντερσεξ» στην κοινή γνώμη, το οποίο δεν είναι φανταστικός ρόλος, αλλά τραγική πραγματικότητα. Τραγική για τις γυναίκες που ξυλοκοπήθηκαν άγρια από την «ίντερσεξ» περσόνα, δηλαδή τον Αλγερινό πυγμάχο Ιμάν Κελίφ που χρησιμοποιούσε πρόφαση «γυναίκας» για να αγωνίζεται με γυναίκες, και δύναμη άνδρα για να τις ταπεινώνει με τις «ΧΥ» γροθιές του. Αυτά γίνονται όταν η βιολογία δεν ελέγχεται από ξεκάθαρους κανόνες και όταν οι προπαγάνδες επιβάλλονται στην πραγματικότητα. Σε αντίθεση με τη «χαριτωμενιά» της «θείας Σταματίνας», ο παγκόσμιος εξευτελισμός που υπέστη ο γυναικείος αθλητισμός προς όφελος της ατζέντας που προωθεί ο Καπουτζίδης, δεν είναι καθόλου χαριτωμένος.
Επιτέλους, γκώσαμε με την «κοινωνική προσφορά» των αχαμνών. Αν θέλετε να περάσετε ποιοτικά μηνύματα, απεκδυθείτε τα θελήματα του εαυτούλη σας. Ασχοληθείτε με τα φλέγοντα προβλήματα. Δείξτε μας τις κάποτε περήφανες «θείες Σταματίνες» που τώρα μαραζώνουν σε ερημωμένα χωριά, βασανίζονται σε ράντζα νοσοκομείων, ζουν σε ημιυπόγεια με πενιχρές συντάξεις, μαζεύουν πεταμένα λαχανικά στις λαϊκές, και παρόλη τη φρικτή τους ανέχεια αγκαλιάζουν όλον τον κόσμο στο εικονοστάσι τους και τον σκεπάζουν με τις προσευχές τους. Αν θέλετε επαρχιώτισσες ηρωίδες, έχουμε χιλιάδες, αλλά κανείς δεν τους δίνει σημασία.
Εγχειρήματα σαν του Γιώργου Καπουτζίδη που δίνουν στο «πιάτο» μια εμμονική προπαγάνδα, πέρα του ότι πλέον θεωρούνται ξαναζεσταμένο και μπαγιάτικο φαγητό, κάνουν ακόμα και τους ίδιους τους ανθρώπους που παλεύουν με τα σαρκικά πάθη τους να νιώθουν εξαιρετικά άσχημα. Άνθρωποι που δεν θέλουν να επιβάλλονται στανικώς στην κοινή γνώμη, δεν θέλουν να είναι το κέντρο του κόσμου, δεν τους αρέσει να σέρνονται πίσω από ακρωνύμια, σημαίες, μανιφέστα και κατηγορίες.
Οι «Σέρρες» και η «θεία Σταματίνα» δεν «ενθουσίασε» κανέναν, πέρα από μια μικρή μειοψηφία που αναπολεί έντονα την πρόσφατη τυραννική δόξα της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου