Ξεκινώ υπογραμμίζοντας ότι σύμφωνα με την απογραφή του 2021 στην Ελλάδα υπάρχουν συνολικά 4.872.087 νοικοκυριά από τα οποία 1.779.599 είναι νοικοκυριά ενός ατόμου τα οποία αποτελούν το 36.5% του συνόλου των νοικοκυριών στη χώρα.
Ένας στους τρείς συμπατριώτες μας, νέοι, νέες, άνδρες, γυναίκες, παππούδες, γιαγιάδες ως «νοικοκυριά ενός ατόμου» αποτελούν σημαντικό ποσοστό του συνόλου αναδεικνύοντας την δραματική αύξηση της μονοπρόσωπης διαβίωσης στη χώρα μας. Κάποια άτομα είναι φοιτητές και εργαζόμενοι αλλά οι περισσότεροι άτομα 3ης ηλικίας!..
Μοναξιά!...
Η λέξη φέρνει δυναμικά στο προσκήνιο, το βουβό, ανελέητο δράμα συνανθρώπων μας που έχουν πάψει να υπάρχουν για μας λησμονημένοι, τυλιγμένοι στο μανδύα αυτής της σύγχρονης τραγικής ψυχοκοινωνικής πραγματικότητας!…
Ποιος θα πίστευε, κάποιες άλλες εποχές, ότι εδώ στην κάποτε Ψωροκώσταινα, θα φτάναμε στο σημείο να μιλάμε για το φριχτό υποκειμενικό συναίσθημα της αποκοπής από την αγέλη, της απομόνωσης από την αίσθηση της ομάδας, της καταδίκης στο φριχτό κόσμο της… Μοναξιάς!
Και καθώς σε καθημερινή βάση γευόμαστε εδέσματα και γλυκίσματα, καθώς ανοίγουμε το δέκτη της έγχρωμης τηλεόρασης, για να βιώσουμε την εικονική πραγματικότητα της συμμετοχικής διαδικασίας σε κάποια σύναξη με ποικιλώνυμες ονομασίες, μισόγυμνες καλλονές, μη-φανατικούς αρσενικούς και χαζοχαρούμενες γλάστρες, κάποιοι συνάνθρωποί μας, μέσα στην ίδια μας την πολυκατοικία, βουλιάζουν πνιγμένοι στο βουβό, το ανελέητο αίσθημα της μοναξιάς τους…
Ακούστε αυτό:
Μοναξιά!..
Κατάρα για το ανθρώπινο γένος συλλογικά και για εμάς τους νέο-Έλληνες ειδικά; Να δούμε το φαινόμενο στις πρακτικές του διαστάσεις;
Αμέτρητοι οι συνοδοιπόροι μας στους πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας, του Ηράκλειου και όλων των άλλων μεγαλουπόλεων της πατρίδας μας.
Στριμωγμένα ασφυκτικά τα σώματα ανδρών, γυναικών και παιδιών στα αστικά μας λεωφορεία και θέσεις μόνο για όρθιους στις κάθε λογής πιτσαρίες, καφετέριες, παμπ, «ορθάδικα», κλασικά ελληνικά κουτούκια και ελληνοπρεπείς ταβέρνες...
Περιφέρουμε την πλήξη, την ανία, τα βιωματικά μας τραύματα στα στενόχωρα κλουβιά που τα ονοματίσαμε γραφεία, μαγαζιά, εργοστάσια, σχολεία και πανεπιστημιακές αίθουσες, με άλλα λόγια στους κάθε λογής χώρους εργασίας και αναψυχής. Μόνοι, ολομόναχοι, κατασιγάζοντας όπως-όπως τις έντονες, τις αδυσώπητες διαμαρτυρίες του «είναι» μας, τη λαχτάρα μας να ξεφύγουμε από το ανελέητο μαρτύριο της απομόνωσης, της μοναξιάς!…
Είμαστε τώρα πια και οι νέο-Έλληνες παραγωγοί και παράγωγα, αίτια και αποτελέσματα ενός ψυχοκοινωνικού και πολιτισμικού συστήματος με οικονομικές δομές που εδραιώνονται στο ατομικό κίνητρο και τα συλλογικά «ένστικτα» για άντληση κέρδους και συλλογή δύναμης και εξουσίας και απολήγουν εξαντλημένες στην εδραίωση ενός αντικειμενικού κόσμου, μιας πραγματικότητας που επιβεβαιώνει την πανάρχαια αλήθεια, την απλή και συνάμα δυσβάστακτη διαπίστωση της αναπόφευκτης υπαρξιακής μας μοίρας –όχι του θανάτου– αλλά του ψυχοκοινωνικού του υποκατάστατου που είναι η μοναξιά!
Έχει η μοναξιά δυο όψεις. Η πρώτη ταυτίζεται με την υποκειμενική διαπίστωση κάθε ατόμου ότι είναι μόνος από τη στιγμή που έρχεται στον κόσμο και κόβεται ο ομφάλιος λώρος. Η δεύτερη πηγάζει από την αποξένωση του ατόμου από τον ίδιο του τον εαυτό, αποτελεί «αγχωτική αντίδραση» φυγής από την αλήθεια της ζωής, υποκειμενική διαστρέβλωση κάποιας ανεπιθύμητης αντικειμενικής πραγματικότητας.
Έτσι, ενώ η συνειδητοποίηση της πρώτης όψης της μοναξιάς αποτελεί μια υγιή, βαθιά και ανεξάντλητη πηγή ψυχοπνευματικής κατανόησης και δύναμης, η δεύτερη είναι σαφώς παθολογική.
Το άγχος της μοναξιάς που διαπιστώνω εγώ, όπως υποθέτω και εσείς σε καθημερινή βάση ότι διακατέχει τώρα πια πολλούς Έλληνες, Ελληνίδες και μαζί τα παιδιά μας, αποτελεί μια ακόμα πικρόγευστη ένδειξη, μια χειροπιαστή απόδειξη του γεγονότος ότι χάσαμε την αυθεντικότητά μας…
Είμαστε, λοιπόν, εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες όπως όλοι οι άνθρωποι των οικονομικά αναπτυγμένων κοινωνιών του πλανήτη μας, καταδικασμένοι στην κατάσταση της απάνθρωπης ΜΟΝΑΞΙΑΣ;
Όχι βέβαια!... Στη μοίρα του καθένα μας, στο αντί-εγωιστικό «δόσιμο» στο συνάνθρωπό μας, στην παρέα, την ανθρώπινη ομάδα, αποτελούσε πάντοτε και μπορεί να συνεχίσει να αποτελεί ένα καθοριστικά σημαντικό αντισταθμιστικό παράγοντα. Και από αυτήν την έννοια, αυτό το «δόσιμο» μπορεί να ξεκινήσει μια ατέλειωτη σχεδόν σειρά από ενέργειες που μπορούν, αναμφίβολα, να μειώσουν το σοκ της συνειδητοποίησης της μοναξιάς του σύγχρονου ανθρώπου.
«Αείποτε ο άνθρωπος ήταν αγελαίο ζώο», όπως το διατύπωσε και ο μεγάλος Μακεδόνας, ο Σταγειρίτης φιλόσοφος Αριστοτέλης, δυόμιση χιλιάδες χρόνια πριν. Και αν σκύψουμε προσεκτικά εσείς και εγώ, βαθιά μέσα στα φυλλοκάρδια του απέραντου ελλαδικού μας υποσυνείδητου, στα αρχέτυπα ανθρώπινης ομαδικής συμπεριφοράς που χάνουν τις καταβολές τους στην ιστορία Πελασγών, Δωριέων και Αχαιών, θα ανακαλύψουμε ότι υπάρχουν ΟΛΑ τα απαραίτητα στοιχεία της σωτηρίας μας από την αρνητική όψη της σύγχρονης αυτής ψυχοκοινωνικής και πολιτισμικής ασθένειας που ακούει στο όνομα… ΜΟΝΑΞΙΑ!..
Εκεί βαθιά στην ψυχή της Ελλάδας μας υπάρχει απωθημένη η δημιουργικότητα της ελληνικής ψυχοσύνθεσης. Υπάρχει το εσώτερο μήνυμα της ΕΛΠΙΔΑΣ με την οποία μεγαλώσαμε και γαλουχηθήκαμε, υπάρχει μπόλικο φιλότιμο και ατέλειωτο «κυμπαριλίκι» και μπέσα.
Οι σύγχρονες τάσεις της «παγκοσμιοποίησης” και της μαρκετίστικης αντίληψης για τις ανθρώπινες σχέσεις, οι εμμονές στη συσσώρευση πλούτου και δύναμης είναι σίγουρα ξενόφερτες και έντονα απομονωτικές.
Προσέξτε, με αυτά που λέω ΔΕΝ εννοώ να επιστρέψουμε στη φτώχεια και την κακομοιριά, αλίμονο.
Απέχουν όμως πολύ αυτές οι διαπιστώσεις μου από την εσκεμμένα καλλιεργούμενη ψευδαίσθηση από τους οπαδούς της άκρατης, βάρβαρης και ανελέητης φιλελεύθερης οικονομίας ότι το κέρδος και ο πλούτος μας φέρνουν την ευτυχία…
Σίγουρα με τα λεφτά μπορείς να αγοράσεις πολλά πράγματα… Αλλά με την ίδια σιγουριά μπορεί ο καθένας μας να πει ότι, όταν κανείς απολαμβάνει «πληρωμένο έρωτα» δεν μπορεί να μιλάει για… αγάπη!..
Έφτασαν οι πλούσιοι και «επιτυχημένοι» του Χόλυγουντ να νοικιάζουν φίλους, για να ελαχιστοποιήσουν τη βασανιστική τους μοναξιά!…
Ελάτε να βοηθήσουμε την Οικουμένη στο γεφύρωμα της μοναξιάς, προβάλλοντας την ομορφιά του κλασικού ελληνικού συναισθηματισμού ώστε να ξαναγίνουμε ΕΜΕΙΣ και η ανθρωπότητα συγκάτοικοι, συμπολίτες, συνοδοιπόροι, συνάνθρωποι στο ταξίδι της ζωής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου