Μέχρι τον 14ο αιώνα, όταν οι ισλαμικές εισβολές εξαπλώθηκαν στη Νοτιοανατολική Ασία, το ιστορικό Κασμίρ είχε κατά πλειοψηφία ινδουιστικό πληθυσμό, ενώ κατοικούνταν επίσης από βουδιστές. Οι ινδουιστές αυτόχθονες της κοιλάδας του Κασμίρ είναι γνωστοί ως Πάντιτ Ινδουιστές του Κασμίρ· αποτελούν τους γηγενείς κατοίκους της περιοχής, με μια ιδιαίτερη εθνοθρησκευτική ταυτότητα που μετρά πάνω από 5.000 χρόνια ιστορίας.
Η Ένωση Τζαμού και Κασμίρ (J&K) αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Ινδίας από αμνημονεύτων χρόνων, και διατηρεί αυτήν τη θέση μετά την επίσημη προσάρτησή της στην Ινδική Ένωση το 1947, μετά την αποαποικιοποίηση. Παρ’ όλα αυτά, το Πακιστάν κατέχει 30.159 τετραγωνικά μίλια του Κασμίρ — μια περιοχή γνωστή ως Πακιστανικά Κατεχόμενα Εδάφη του Κασμίρ (PoK) — στην οποία σήμερα δεν υπάρχει ούτε ινδουιστικός ούτε άλλος μη μουσουλμανικός πληθυσμός.
Η ιστορία της ισλαμοποίησης των κατεχομένων του Κασμίρ δείχνει πώς οι εισβολές, οι σφαγές, οι εκτοπίσεις και οι εξαναγκαστικοί προσηλυτισμοί άλλαξαν τη δημογραφία, τον πολιτισμό και το πολιτικό τοπίο.
Ξένες μουσουλμανικές στρατιές στόχευσαν το Κασμίρ ήδη από τον 8ο αιώνα, και για αιώνες αλλεπάλληλοι κατακτητές επέβαλαν ξένη κυριαρχία μέχρι το 1819. Κατά τη μουσουλμανική περίοδο, οι ινδουιστές υπέστησαν διώξεις που προκάλεσαν μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών. Οι Σιχ ανέλαβαν τον έλεγχο το 1819 και κυβέρνησαν μέχρι το 1846, όταν την εξουσία ανέλαβαν οι Ινδουιστές Ντόγκρα του Τζαμού, που κυβέρνησαν μέχρι το 1947.
Η 22α Οκτωβρίου 1947 αποτέλεσε σημείο καμπής: η εισβολή του Πακιστάν στο Τζαμού και Κασμίρ άλλαξε την ιστορία της περιοχής.
Το ηγεμονικό κράτος του Κασμίρ κυβερνούσε τότε ο μαχαραγιάς Χάρι Σινγκ, μέλος της δυναστείας των Ντόγκρα. Μετά τη διαίρεση της Ινδίας, το Πακιστάν εξαπέλυσε εισβολή στο Κασμίρ, χρησιμοποιώντας Πατζτούν φυλάρχους και τακτικές στρατιωτικές μονάδες. Οι επιτιθέμενοι διέπραξαν μαζικές θηριωδίες εις βάρος μουσουλμάνων και ινδουιστών, ενώ εκατοντάδες γυναίκες αιχμαλωτίστηκαν.
Η 22α Οκτωβρίου τιμάται στην Ινδία ως “Μαύρη Ημέρα”, σε ανάμνηση της πακιστανικής επίθεσης και των χιλιάδων θυμάτων που προκάλεσε. Ήταν η πρώτη οργανωμένη απόπειρα του Πακιστάν να καταλάβει το Κασμίρ — μια επιδίωξη που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Χιλιάδες ινδουιστές και σιχ εκδιώχθηκαν ή σφαγιάστηκαν.
Αρχικά, Ινδία και Πακιστάν είχαν δεχτεί μια συμφωνία παύσης ενεργειών, αλλά στις 24 Αυγούστου 1947, το Πακιστάν απείλησε τον Μαχαραγιά: «Αν το Κασμίρ δεν ενωθεί με το Πακιστάν, θα υπάρξουν οι σοβαρότερες συνέπειες». Δύο μήνες αργότερα, στις 22 Οκτωβρίου, η απειλή έγινε πράξη.
Η εισβολή είχε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Gulmarg» και σχεδιάστηκε από τον πακιστανικό στρατό. Επισήμως παρουσιαζόταν ως “εξέγερση φυλών”, αλλά τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι επρόκειτο για στρατιωτική επιχείρηση με πλήρη εμπλοκή του Πακιστάν.
Ο Υποστράτηγος Ακμπάρ Χαν (κωδική ονομασία “Στρατηγός Ταρίκ”), Διευθυντής Οπλισμού του στρατού, και ο Ταξίαρχος Σερ Χαν συντόνισαν τη δράση. Ο πολιτικός Σαρντάρ Σαουκάτ Χαγιάτ Χαν, στενός συνεργάτης του Τζινάχ, παραδέχθηκε στα απομνημονεύματά του ότι συμμετείχε ενεργά στη χρηματοδότηση και καθοδήγηση της επιχείρησης, με κονδύλια 300.000 ρουπιών από το κρατικό ταμείο.
Περίπου 1.000 Πατζτούν πολεμιστές ενσωματώθηκαν στις τακτικές μονάδες του Πακιστάν, ενώ συνολικά 22 φυλές συμμετείχαν, σύμφωνα με τον ερευνητή Shuza Nawaz του Atlantic Council. Οπλισμένοι από διοικητές του πακιστανικού στρατού σε Πεσαβάρ, Μπάνο, Κοχάτ και Νόουσερα, οι εισβολείς επιτέθηκαν στην πόλη Μουζαφαραμπάντ.
Η κατάληψη της πόλης, όπως περιγράφεται στο Freedom at Midnight των Larry Collins και Dominique Lapierre, συνοδεύτηκε από σφαγές μη μουσουλμάνων. Ο Πακιστανός συγγραφέας Zahid Chaudhary, στο έργο του Pakistan ki Siyasi Tarikh, κατέγραψε πως ο Ταγματάρχης Χουρσίδ Ανουάρ ενθάρρυνε τους εισβολείς να λεηλατήσουν και να βιάσουν αδιακρίτως για τρεις ημέρες. Υπολογίζεται ότι 5.000 Ινδουιστές, Σιχ και μουσουλμάνοι του Κασμίρ σκοτώθηκαν και 1.600 γυναίκες απήχθησαν.
Οι επιδρομείς προχώρησαν προς Μίρπουρ, Ούρι και Μπαραμουλά, αφήνοντας πίσω τους κύματα φόνων και λεηλασίας. Στο Μπαραμουλά λεηλάτησαν επί τρεις ημέρες, ενώ στις 25 Νοεμβρίου 1947, στο Μίρπουρ, πάνω από 20.000 Ινδουιστές και Σιχ σφαγιάστηκαν — γεγονός γνωστό ως Σφαγή του Μίρπουρ.
Στο Μπαραμουλά, ο καθολικός ιερέας π. Σανκς, διευθυντής του Κολεγίου St. Joseph’s, είδε με τα μάτια του τη δολοφονία μιας νοσοκόμας, δύο ιερωμένων και του συνταγματάρχη Ντάικς με τη σύζυγό του. Περίπου 11.000 κάτοικοι σκοτώθηκαν και ο υδροηλεκτρικός σταθμός Mohra που ηλεκτροδοτούσε τη Σριναγκάρ καταστράφηκε.
Συνολικά, οι απώλειες από την πακιστανική εισβολή ανήλθαν σε 35.000–40.000 νεκρούς.
Μετά τις σφαγές, ο Μαχαραγιάς υπέγραψε στις 26 Οκτωβρίου 1947 τη Συνθήκη Προσχώρησης στην Ινδία, με αποτέλεσμα η Ινδία να αποστείλει στρατεύματα στη Σριναγκάρ.
Στις 27 Οκτωβρίου, η πρώτη ινδική μεραρχία αποβιβάστηκε στη Σριναγκάρ, δίνοντας μάχη στο Σαλτένγκ, όπου ανακαταλήφθηκαν Μπαραμουλά, Ούρι και Πουντς. Σε λίγους μήνες, ο ινδικός στρατός απώθησε τους εισβολείς από τα περισσότερα εδάφη, εκτός από την περιοχή που μέχρι σήμερα κατέχει το Πακιστάν (PoK).
Η εισβολή της 22ας Οκτωβρίου υπήρξε τραγωδία για ολόκληρη τη Νότια Ασία. Ήταν το πρώτο πλήγμα στην έννοια της Kashmiriyat — μιας φιλοσοφίας θρησκευτικής ανεκτικότητας και συναισθηματικής ενότητας που χαρακτήριζε το Κασμίρ επί αιώνες.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εξέδωσε το Ψήφισμα 47, που απαιτούσε την απόσυρση όλων των πακιστανικών στρατευμάτων πριν από οποιοδήποτε δημοψήφισμα. Ωστόσο, το 1948 η Επιτροπή του ΟΗΕ για την Ινδία και το Πακιστάν (UNCIP) διαπίστωσε ότι το Πακιστάν αύξησε τη στρατιωτική του παρουσία.
Η σύγκρουση οδήγησε τελικά σε κατάπαυση του πυρός στις 1 Ιανουαρίου 1949, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Μετά την εκεχειρία, το Πακιστάν διατήρησε περίπου το ένα τρίτο του κράτους, ενώ τα υπόλοιπα δύο τρίτα ενσωματώθηκαν στην Ινδία, με ειδικό καθεστώς βάσει του Άρθρου 370 του ινδικού Συντάγματος και του Άρθρου 35Α.
Η εισβολή του 1947 και οι σφαγές που τη συνόδευσαν σημάδεψαν την απαρχή της πακιστανικής κρατικής τρομοκρατίας στο Κασμίρ — μια κατάσταση που συνεχίζεται ως σήμερα. Η πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στο Πάχαλγκαμ, που αποδόθηκε στη Lashkar-e-Taiba (LeT), οργάνωση με έδρα το Πακιστάν, αποτελεί ένα ακόμη αιματηρό επεισόδιο της ίδιας πολιτικής.
Ο στρατιωτικός ιστορικός Ταξίαρχος Agha Humayun Amin, στο έργο του The 1947-48 Kashmir War: The War of Lost Opportunities, σημειώνει ότι η πακιστανική τακτική χρήσης παραστρατιωτικών ομάδων ως κρατικών υποκατάστατων επαναλήφθηκε το 1965, στο Κασμίρ μεταξύ 1988-2003 και στον πόλεμο του Κάργκιλ το 1999.
Σήμερα, οι κάτοικοι των Πακιστανικών Κατεχομένων του Κασμίρ ζουν υπό δυσμενείς συνθήκες, χωρίς βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, υποφέροντας από φτώχεια, ενεργειακές ελλείψεις και κρατική βία. Αντίθετα, η πλευρά της Ινδίας στο J&K καταγράφει διπλάσιο κατά κεφαλήν εισόδημα και πενταπλάσιες δαπάνες για υποδομές σε σχέση με το PoK.
Από την κατάργηση του Άρθρου 370 το 2019, η ανάπτυξη στο ινδικό Κασμίρ έχει επιταχυνθεί, ενώ στο Πακιστάν οι μαζικές διαδηλώσεις στο PoK καταδεικνύουν τη συνεχιζόμενη κοινωνική και πολιτική κρίση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου