Γράφει ο Παναγιώτης Λιάκος
Το πρόβλημα του εκπαιδευτικού συστήματος δεν εντοπίζεται μόνο στον συμπεριφορικό κώδικα του διδακτικού προσωπικού, ο οποίος διαχρονικά κινήθηκε μόνο στα άκρα του εκκρεμούς και ποτέ στα ενδιάμεσα σημεία.
Η εκπαίδευση για θύματα και θύτες δεν «επιτυγχάνεται» μόνο με τις σφαλιάρες, τις ξυλιές με τον χάρακα ή, αργότερα, με την αδιαφορία, την ασυδοσία, την ατιμωρησία και την αποχαλίνωση. Η παιδαγωγία όχι πολιτών αλλά αποκομμένων μονάδων ενός δυσλειτουργικού συνόλου προϋποθέτει και προβληματικό περιεχόμενο διδασκαλίας. Ο ίδιος ο κύκλος των μαθημάτων κάθε αποτυχημένου εκπαιδευτικού συστήματος πρέπει να είναι ελλιπής, πρόχειρος, ετεροβαρής και φαύλος.
Η κατάργηση της καθαρεύουσας και του πολυτονικού συστήματος ισοπέδωσαν το πνευματικό επίπεδο.
Και τον 20ό και στις αρχές του 21ου αιώνα ως μείζον πρόβλημα σ’ αυτόν τον τομέα του συλλογικού βίου αναδεικνύεται η τυπολατρεία, η επικράτηση του «γράμματος» έναντι του πνεύματος που θα έπρεπε να έχει μια παιδεία απευθυνόμενη σε σκεπτόμενα πρόσωπα μικρής ηλικίας, που επιδιώκει να τα γαλουχήσει ελληνικά, με ανθρωπιστικές αξίες και πρακτικό πνεύμα.
Η στείρα εμμονή στη γραμματική και το συντακτικό κατόρθωσε να καταστήσει αντιπαθή τα υψηλής ποιότητας προϊόντα της λογοτεχνίας μας και μισητά τα αρχαία ελληνικά. Η πληθώρα της ύλης και ο κακός σχεδιασμός της διδασκαλίας των θετικών επιστημών μπόρεσαν να μετατρέψουν τα μαθήματα της φυσικής, της χημείας και των μαθηματικών σε εφιάλτες.
Κι έπειτα ήρθαν και οι γλωσσικές «μεταρρυθμίσεις» του ’76 και του ’82, η διά νόμων κατάργηση της καθαρεύουσας και του πολυτονικού συστήματος κι αποτέλειωσαν το ασθμαίνον, ημιθανές σώμα του εκπαιδευτικού συστήματος και ισοπέδωσαν το πνευματικό επίπεδο του ελληνικού λαού.
Αυτοί είναι οι υπεύθυνοι
Σ’ αυτό το σημείο αξίζει να σημειωθεί πως δύο φαινομενικά αντίπαλοι κομματικοί πόλοι εξουσίας συνεργάστηκαν ιδανικά για να καταφέρουν στρατηγικά πλήγματα εναντίον του Ελληνισμού.
Το 1976 με νόμο που πρότεινε προς ψήφιση από Κοινοβούλιο ο τότε υπουργός «Εθνικής» Παιδείας Γεώργιος Ράλλης, γιος του δοσιλόγου κατοχικού πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη, καταργήθηκε η Καθαρεύουσα ως επίσημη γλώσσα του ελληνικού κράτους.
Χρειάστηκε μια «συντηρητική» κυβέρνηση με υπουργό Παιδείας τον γιο συνεργάτη των Γερμανών για να γκρεμίσει την κραταιά γέφυρα που ένωνε το κράτος με την ελληνική αρχαιότητα. Η Καθαρεύουσα, ουσιαστικά, είναι η γλώσσα του Ευαγγελίου, η Ελληνιστική Κοινή, μια απλοποιημένη εκδοχή της Αττικής διαλέκτου η οποία ομιλείτο από τα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου μέχρι τον 6ο μεταχριστιανικό αιώνα.
Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή έπληξε τις πνευματικές ρίζες του λαού μας διά νόμου! «Απλοποιώντας» την γλώσσα του δημοσίου στέρησε από τους πολίτες την πρόσβαση σε πηγές αστείρευτου πνευματικού πλούτου. Οι Έλληνες, ερχόμενοι σε υποχρεωτική επαφή με την καθαρεύουσα όποτε έπρεπε να διεκπεραιώσουν υποθέσεις με το Δημόσιο αποκτούσαν εξοικείωση με λέξεις και φράσεις, που άκουγαν στα ιερά μυστήρια και τις θείες λειτουργίες της Εκκλησίας μας.
Με την κατάργησή της, πλέον, ελάχιστοι δύνανται να καταλάβουν τι ακούνε, όποτε πηγαίνουν στους ιερούς ναούς. Η ουσία του Λόγου έγινε τύπος ακατάληπτου περιεχομένου. Η ιεραρχία της Εκκλησίας ίσως να μην έχει αντιληφθεί ακόμα πόσο μεγάλο και βαθύ ήταν το πλήγμα που δέχτηκε στις σχέσεις της με το σώμα των πιστών. Αλλά ακόμα κι αν αντιλήφθηκε τι συνέβη, απλώς σιώπησε.
Την θεαματική έναρξη της επιχείρησης του αφελληνισμού από την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή συνέχισε με φανατισμό ζηλωτού η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Κοντεύαν μεσάνυχτα της 11ης Ιανουαρίου 1982, όταν με αιφνιδίως εισαχθείσα τροπολογία, ο υπουργός «Εθνικής» Παιδείας Λευτέρης Βερυβάκης, κατ’ εντολήν του Ανδρέα Παπανδρέου κατήργησε το πολυτονικό σύστημα γραφής.
Μ’ αυτή την πράξη άλλαξε ένα σύστημα γραφής (καθώς και επαφής με την ετυμολογία των λέξεων και την προφορά τους στην αρχαιότητα), που χρονολογείται από την έναρξη της λεγομένης «ελληνιστικής» περιόδου, δηλαδή τον 4ο προχριστιανικό αιώνα. Για λόγους πρακτικούς αλλά και σημειολογικούς το μόνο σημείο τονισμού που παραμένει είναι η οξεία και το μόνο διακριτικό σημείο γραφής τα… διαλυτικά. Η επίθεση εναντίον του Ελληνισμού ήταν οξεία και επέφερε και επιφέρει τη διάλυση της Παιδείας, της κοινωνίας και του έθνους.
Η βίαιη, διά νόμου διάρρηξη των σχέσεων του πληθυσμού με την γλώσσα και την ορθογραφία συνοδεύτηκε από την σταδιακή μείωση της διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας.
Μηδέν, οι ώρες διδασκαλίας για την αρχαία ελληνική γλώσσα
Ενδεικτικό του ανθελληνικού πνεύματος που επικρατεί στις ανώτατες βαθμίδες της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας είναι το ακόλουθο: Από την Πέμπτη τάξη του Δημοτικού οι μαθητές υποχρεούνται να επιλέξουν ως δεύτερη ξένη γλώσσα τα Γαλλικά ή τα Γερμανικά. Οι ώρες διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής είναι… μηδέν! Ούτε ως ξένη γλώσσα δεν είναι αρεστή στους κυβερνώντες!
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου