Σήμερα (εννοεί την Πέμπτη 02/10) είμαι εξαιρετικά χαρούμενος γιατί ανανέωσα στα 97 μου χρόνια την άδεια οδήγησης για δύο χρόνια με το σπαθί μου, χωρίς δηλαδή να καταφύγω όπως φημολογείται σε κυκλώματα «ευκολίας» έκδοσης αδειών οδήγησης. Αυτό ποτέ δεν θα το έκανα πρώτον για το καλό μου, αλλά και ένεκα σεβασμού προς τους νόμους της πατρίδας μας. Έτσι θεού θέλοντος θα οδηγώ αισίως ως τα 99 μου και βλέπουμε.
Είμαι ο αρχαιότερος οδηγός της Ελλάδας από απόψεως χρόνων οδήγησης, γιατί μπορεί να υπάρχουν γηραιότεροι οδηγοί από τον γράφοντα. Όταν βγήκαμε από την ΣΣΕ ανθυπολοχαγοί εκπαιδευτήκαμε το 1950 στην Σχολή Διαβιβάσεων στο Χαϊδάρι (ΚΕΔ) στην οδήγηση και μηχανολογία μηχανών εσωτερικής καύσης. Οδηγήσαμε στρατιωτικά οχήματα και δίκυκλα του Β’ Π.Π (αγγλικά καμιόνια Bedford, και Fordson και μοτοσυκλέτες BSA και Norton και αργότερα στα Αμερικανικά REO).
Τότε το νεότευκτο Όπλο των Διαβιβάσεων ήταν το πρώτο που εφάρμοσε εκπαίδευση οδηγών οχημάτων και μοτοσυκλετών και ικανότητα τεχνικής υποστήριξης 1ου Κλιμακίου στους νέους Αξιωματικούς. Τα αυτοκίνητα εκείνης της εποχής απαιτούσαν στοιχειώδεις γνώσεις συντήρησης (ρυθμίσεις, γρασάρισμα, αλλαγή ελαστικών κ.α), οι οποίες σήμερα έχουν καταργηθεί και μόνον τα συνεργεία έχουν δυνατότητα ρυθμίσεων και ελέγχων με ηλεκτρονικά μέσα. Τότε οι δρόμοι ήταν διάσπαρτοι από καρφιά από τα πέταλα των αλόγων, πρόκες και άλλα αιχμηρά αντικείμενα.
Το 1956 αγόρασα το πρώτο μου αυτοκίνητο ένα Renault dauphin με αριθμό κυκλοφορίας 42.882. Tόσα εν συνόλω αυτοκίνητα κυκλοφορούσαν τότε στην Ελλάδα.
Εκτοτε είχα πάντα ΙΧ στην κατοχή μου ακόμη και στην Σμύρνη. Ως τώρα έχω αλλάξει αρκετές μάρκες αυτοκινήτων, όμως εκείνο το πρώτο ΙΧ θα μου μείνει αξέχαστο, καθώς ήμουν νέος και εργένης. Τότε είχα πάει για μετεκπαίδευση στις ΗΠΑ Σχολή ΔΒ στο Fort Monmouth N.J και απέκτησα τη δυνατότητα να αγοράσω είτε ένα ΙΧ, είτε ένα ακίνητο. Η αείμνηστη μητέρα μου που την ρώτησα μου έδωσε σιβυλλική απάντηση: «Οτι σε ευχαριστεί παιδί μου». Το ΙΧ μου κόστισε 45.000 δρχ με αυτά τότε μπορούσα να αγοράσω ένα δυάρι διαμέρισμα, ή ένα οικόπεδο στις συνοικίες των Αθηνών εκείνης της εποχής.
Πάντα φρόντιζα το εκάστοτε αυτοκίνητο μου και όταν το πουλούσα ο αγοραστής με ευχαριστούσε για την άριστη κατάσταση του.
Εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε Κ.Ο.Κ, υπήρχαν μόνο απαγορευτικές διατάξεις της τροχαίας. Οι περισσότεροι δρόμοι πλην των κεντρικών αρτηριών ήταν χωματόδρομοι στενοί με λακκούβες. Εκτός Αθηνών, οι δύο εθνικές αρτηρίες προς Πελοπόννησο και προς Θεσσαλονίκη ήταν σε άθλια κατάσταση και το ταξίδι ήταν σωστή «Οδύσσεια». Στην ίδια κατάσταση και χειρότεροι ήταν οι δρόμοι της Αττικής. Για να πάμε στο θερινό στρατόπεδο της ΣΣΕ στον Άγιο Ανδρέα έπρεπε να διασχίσουμε μια ζούγκλα από πεύκα με ελάχιστους μικροοικισμούς μετά τους Αμπελοκήπους.
Οι δρόμοι εντός πόλεων και οικισμών τότε ήταν για τους ανθρώπους, για τα κάρα, για τις σούστες, τα δίτροχα καροτσάκια της εποχής και για τα ζώα. Αυτούς τους δρόμους έπρεπε να διασχίζεις σφυρίζοντας με το κλάξον για να μεριάσουν να περάσεις με ασφάλεια. Καλός οδηγός τότε δεν ήταν αυτός που έτρεχε πολύ, αλλά αυτός που φρόντιζε να δει τι θα κάνει ο άλλος που ερχόταν απέναντι ή από το πλάι του δρόμου, προκειμένου να αποφύγει πιθανό ατύχημα. Οι δρόμοι ήταν στενοί και μόλις και μετά βίας επαρκούσαν για την διασταύρωση δύο οχημάτων. Έπρεπε να πλαγιάζεις σχεδόν ακινητοποιημένος για να περάσει κάποιο μεγαλύτερο όχημα. Λίγα τότε τα αυτοκίνητα και πολύ φτωχά σε δυνατότητες, στενοί και ανώμαλοι οι δρόμοι και δύσκολη η οδήγηση μέσα σ’ αυτό το κομφούζιο. Ελάχιστα όμως τα ατυχήματα γιατί τότε οδηγούσαμε με πολύ μικρές ταχύτητες και είμαστε σε συνεχή εγρήγορση στο τιμόνι.
Εκείνο τον καιρό πάρκαρα συχνά απέναντι από του Ζόναρς στην Πανεπιστημίου, αλλά επειδή είχαν αρχίσει οι κλήσεις της Αστυνομίας, επιτρεπτή στάθμευση υπήρχε στο Πολυτεχνείο και στους γύρω δρόμους. Τότε δεν ασφαλίζαμε τα αυτοκίνητα για ατυχήματα, ούτε περνούσαν από ΚΤΕΟ. Η απόκτηση ΙΧ εκείνη την εποχή ήταν λίαν δαπανηρή υπόθεση, αλλά το ΙΧ τότε ήταν άκρως δελεαστικό και πολύ ελκυστικό στον κοινωνικό περίγυρο.
Δεν θέλω να αυτοεπαινεθώ αλλά στα 75 χρόνια οδηγός ως τώρα δεν έπαθα ατύχημα, δεν σκότωσα και δεν τραυμάτισα άνθρωπο ούτε σκύλο ή γάτα και δεν καταδικάστηκα για τροχαία παράβαση.
Στην Καστοριά μόνο βράδυ χτύπησα ένα λαγό που είχε ακινητοποιηθεί από τα φώτα. Για αντικανονική στάθμευση πλήρωσα ελάχιστα πρόστιμα γιατί σεβόμουν τα σήματα της τροχαίας. Ελαφρά στραπατσαρίσματα (λαμαρινοφθορές) πάντα επισκευάσιμα είχα μερικά όχι όλα από φταίξιμο δικό μου. Πάντα σεβόμουν τον Κ.Ο.Κ και δεν έκανα παραβάσεις. Έχω οδηγήσει σε πολλές χώρες της Ευρώπης, στην Αμερική και στην Τουρκία.
Σήμερα το κυκλοφοριακό είναι το υπ’αρίθμ. ένα πρόβλημα της Αττικής και όχι μόνον. Τούτο οφείλεται στην υπερβολική αύξηση των οχημάτων και των ανθρώπων, ενώ οι δρόμοι παραμένουν σχεδόν οι ίδιοι με την εποχή εκείνη με διαπλατύνσεις, ασφαλτοστρώσεις και βελτιώσεις. Σε άλλες μεγαλουπόλεις που επισκέφθηκα έχουν θεσπίσει εντός πόλεων πυκνό δίκτυο μέσων μαζικής μεταφοράς με παράλληλη αυστηροποίηση εισόδου των οχημάτων εντός πόλεων. Τώρα γίνεται και στη χώρα μας σοβαρή προσπάθεια για την βελτίωση του κυκλοφοριακού.
Τώρα πια οδηγώ μόνο σε περίπτωση ανάγκης και μόνο σε γνωστά δρομολόγια, σε κάποια κοντινά νοσοκομεία, ιατρεία και το καλοκαίρι από το σπίτι ως την αγορά ή την κοντινή παραλία για μπάνιο. Έχω πλήρη συνείδηση ότι δεν διαθέτω τα αντανακλαστικά του νέου ανθρώπου και γι’ αυτό οδηγώ πολύ συντηρητικά με μικρές ταχύτητες στο δεξιό της οδού, προσέχω τα φανάρια και ιδιαιτέρως το κόκκινο για να μην γίνω πρόξενος ατυχήματος. Γι’ αυτό δεν οδηγώ σε άγνωστα πλέον μέρη, σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας όπως οι εθνικές οδοί και δεν οδηγώ την νύχτα. Για όλες τις εργασίες στα πέριξ προτιμώ να πηγαίνω με τα πόδια ώστε να συμπληρώσω στο ρολόι μου 6.000 βήματα κατ’ ελάχιστον ημερησίως συμπεριλαμβανομένης και της πρωινής γυμναστικής.
Το υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών με τον δρακόντιο ΚΟΚ- και πολύ καλά κάνει για να μειώσει τα ατυχήματα- μοιράζει απλόχερα μέσω της αστυνομίας και των δικαστηρίων ποινές που σου κόβουν την ανάσα. Όμως ποτέ δεν έδωσε κάποιον έπαινο σε καλούς οδηγούς που τερματίζουν την οδήγηση με μηδέν ατυχήματα. Δεν το λέω για τον εαυτό μου γιατί εγώ δεν τερμάτισα ακόμη. Το μαστίγιο πρέπει να συνοδεύεται και από το καρότο προς παραδειγματισμό.
(1/10/25)
*Αμφικτύων ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
Συγγραφέας, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
amphiktyon@gmail.com
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου