Η μάχη του Αγίου Γεωργίου Κερύνειας (μέρος 2ο)

Πίνακας του Κων. Αργυρόπουλου που εικονίζει την μάχη στον Αγιο Γεώργιο Κερύνειας

 

(συνέχεια από το 1ο μέρος)
 

Προς το τουρκικό προγεφύρωμα

 

Αυτά ήταν τα δεδομένα με τα οποία ξεκίνησε ο Ουλαμός των οκτώ ΠΑΟ “για να κατευθυνθεί στην περιοχή των συγκρούσεων και να καταστρέψει τα τουρκικά άρματα”.

 

Πάντα στο πρώτο αυτοκίνητο οδηγός ο στρατιώτης Ανδρέας Πογιατζής, στην πρώτη γραμμή κρούσης και δίπλα συνοδηγός ο Υπολοχαγός Κωνσταντίνος Αργυρόπουλος, επικεφαλής της επιχείρησης. Ξεκίνησε και τον ακολούθησαν τα άλλα επτά λαντ ρόβερ με τα ΠΑΟ και το φορτηγό με τα εφεδρικά βλήματα και πυρομαχικά στο τέλος.

 

Η ώρα ήταν 6.10 το απόγευμα, δηλαδή 12 και πλέον ώρες μετά την έναρξη της τουρκικής εισβολής (5.30 π.μ.) και η φάλαγγα των ΠΑΟ όδευε προς το τουρκικό προγεφύρωμα.

 

Τα τουρκικά ελικόπτερα σε αλλεπάλληλα κύματα πετούσαν ανενόχλητα προς τα νότια, πολιτικά οχήματα με πολίτες κατευθύνονταν προς τον νότο, εγκαταλείποντας και τα χωριά γύρω από την Κερύνεια.

 

Η φάλαγγα των ΠΑΟ προχωρούσε πολύ αργά, προσεκτικά σε ένα δρόμο με μικρές στροφές κάθε 80-100 μέτρα και δεξιά και αριστερά έβλεπες ελαιόδεντρα, εσπεριδοειδή και αραιές κατοικίες.

 

Καθώς προχωρούσαν, φτάνοντας σε ένα σημείο του δρόμου που ήταν υπερυψωμένο, από κάτω φαινόταν πανοραμικά ο μικρός κόλπος του Πέντε Μίλι όπου γινόταν η απόβαση. Ο δεκανέας στοιχειάρχης-σκοπευτής Απόστολος Αποστόλου, που ήταν στο δεύτερο στοιχείο ΠΑΟ, θυμάται:

- Φώναξα στον υπολοχαγό Αργυρόπουλο «έτους δαμαί, κύριε υπολοχαγέ. Πρέπει να τους βάλουμε».

 

Στη θάλασσα ήταν γύρω στα 15 πλοία. Ένα είχε προσεγγίσει στην ξηρά και άλλα περίμεναν λίγο πιο πέρα.

 

Ο υπολοχαγός Κ. Αργυρόπουλος απάντησε:

- Ακολουθήστε-με. Έχουμε διαταγές.

 

Και ο Απ. Αποστόλου παρατηρεί:

«Τα τουρκικά πλοία ήταν τόσο κοντά. Ήσαν ακίνητα στη θάλασσα, το πολύ στα 800 μέτρα και μάς έδιναν εύκολο στόχο.

»Αν δεν μάς παρέσυρε με διαταγές ο αντισυνταγματάρχης και κτυπούσαμε τους Τούρκους από το ύψωμα, τότε θα τους κάναμε μεγάλο χαλασμό.

»Δεν λέω ότι θα τους νικούσαμε, αλλά οκτώ ΠΑΟ αν εκτελούσαν ομοβροντίες στα τουρκικά αποβατικά θα τους προκαλούσαμε τέτοια καταστροφή, που θα την θυμούνταν για πολλά-πολλά χρόνια».

 

Όμως οι διαταγές ήταν άλλες. Έπρεπε να συνεχίσουν, για να συναντήσουν τα φίλια τμήματα.

 

Σε λίγο είδαν και την πινακίδα που τους πληροφορούσε ότι έμπαιναν στο χωριό Άγιος Γεώργιος. Όπως τούς τα είχαν περιγράψει, περίμεναν στη συνέχεια να δουν την ομώνυμη εκκλησία και εκεί να βρουν “τους δικούς μας”, δηλαδή «τον διοικητή του λόχου που είχε τον εχθρό υπό έλεγχο».

 

Έφτασαν στην εκκλησία και ο επικεφαλής υπολοχαγός έκανε σήμα στη φάλαγγα να σταματήσει.

 

Κατέβηκε από το όχημα, κοίταξε γύρω δεν ήταν κανένας. Κι όμως πριν 20 μόλις λεπτά ο συνταγματάρχης Στ. Μιχόπουλος του είχε πει ρητά «είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, θα βρεις τους δικούς μας μόλις φθάσεις στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου».

– Μήπως και δεν είναι αυτή η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου; ρώτησε ο υπολοχαγός.

– Όχι, αυτή είναι, απάντησαν με μια φωνή ένας ανθυπολοχαγός και μερικοί στρατιώτες που στο μεταξύ προχώρησαν εκεί.

 

Οι ασύρματοι που διέθεταν ήταν μόνο για εσωτερική επικοινωνία, μεταξύ των λαντ ρόβερ. Ο Στ. Μιχόπουλος δεν τούς έδωσε ασύρματο για να επικοινωνούν, ούτε οδηγό. Τώρα τί έπρεπε να κάνουν;

 

Ο υπολοχαγός Κ. Αργυρόπουλος σκέφτηκε πως εφόσον ο αντισυνταγματάρχης τούς είπε πριν λίγη ώρα πως ο λόχος Τζίτζα ελέγχει τον εχθρό και πως τα τουρκικά άρματα είναι στριμωγμένα, τότε προφανώς το τμήμα του είναι στην ακτή δυτικά του χωριού και ενδεχόμενα να πραγματοποιεί αντεπίθεση για να στριμώξει περισσότερο τον εχθρό.

 

Έτσι αποφάσισε να συνεχίσουν την πορεία τους δυτικά για να τους βρουν.

Προχώρησαν γύρω στα 500 μέτρα και μετά από μια στροφή, λίγα μέτρα πριν τη διασταύρωση του δρόμου που οδηγεί αριστερά προς Τριμίθι, φάνηκε ένα στρατιωτικό τμήμα.

 

Ήταν σε απόσταση 40 μέτρων, γύρω στους 60 στρατιώτες. Σύμφωνα με τη στρατιωτική ορολογία έδειχναν «της διάλυσης” αφού οι πιο πολλοί ήταν ξαπλωμένοι σ’ ένα χωράφι στα δεξιά και άλλοι κάθονταν στο παγκέτο του δρόμου.

«Ανέβηκε το αίμα του στο κεφάλι», μόλις τούς είδε ο υπολοχαγός.

«Πως είναι δυνατό» σκέφτηκε «εδώ κοντά να γίνεται πόλεμος κι αυτοί να ξαπλώνουν αμέριμνοι στο χωράφι;»

 

Το λαντ ρόβερ του Κ. Αργυρόπουλου, που οδηγούσε ο Α. Πογιατζής, προχώρησε και σταμάτησε ακριβώς μπροστά από το στρατιωτικό τμήμα.

 

Ταυτόχρονα ο υπολοχαγός σήκωσε το χέρι και έδωσε σήμα στα ακολουθούντα λαντ ρόβερ να σταματήσουν.

 

Στη στροφή του δρόμου που πέρασαν ήταν ένα εξοχικό σπίτι και στα 15 μέτρα είχε ένα δεύτερο, και τα δυο στη δεξιά πλευρά του δρόμου. Στις ταράτσες τους πρόσεξαν ότι υπήρχαν στρατιώτες.

 

Ο Κ. Αργυρόπουλος κατέβηκε από το λαντ ρόβερ, το διασταύρωσε από το μπροστινό μέρος και περίμενε στην άκρη του ασφαλτόδρομου, ερευνώντας με τα μάτια τον γύρω χώρο. Χωρίς να αρθρώσει ούτε μια λέξη, έμεινε να περιμένει τον επικεφαλής τους τμήματος.

 

Από τους στρατιώτες που ήταν ξαπλωμένοι στο χωράφι ένας σηκώθηκε και αμέσως κατευθύνθηκε προς το μέρος του. Ήταν ένας ψηλός, μελαμψός, αδύνατος άντρας γύρω στα 30. Ήταν ντυμένος με “στολή παραλλαγής του ΝΑΤΟ” όπως κι ο Κ. Αργυρόπουλος. Στα πέτα του φαίνονταν διακριτικά που δήλωναν πως ήταν αξιωματικός, αλλά δεν φορούσε πηλίκιο.

Τον πλησίασε στα δυο μέτρα. Πρώτος είπε κάποιες λέξεις ο λιγνός αξιωματικός.

Μίλησε στα… τουρκικά!

 

Πάγωσε προς στιγμήν ο υπολοχαγός Κ. Αργυρόπουλος. Αστραπιαία κοίταξε και τα διακριτικά του και αντιλήφθηκε πως ήταν Τούρκος αξιωματικός.

Τα χέρια του αμέσως πήγαν στο αυτόματο καλάσνικοφ που κρατούσε και εκτέλεσε μια ριπή εναντίον του Τούρκου αξιωματικού, ο οποίος έκαμε μια κίνηση προς το πιστόλι του, αλλά δεν πρόλαβε να την ολοκληρώσει.

 

Ακολούθως ο Κ. Αργυρόπουλος όρθιος όπως ήταν από τη θέση εκείνη, ακάλυπτος στη μέση του δρόμου, άδειασε τη φυσιγγιοθήκη με ριπές εναντίον των συγκεντρωμένων Τούρκων στρατιωτών.

 

- Εκείνη την ώρα σκέφθηκα “δεν γλιτώνω εδώ που είμαι”, ας σκοτώσω όσο μπορώ περισσότερους, θυμάται ο υπολοχαγός.

 

(Σήμερα ο Κ. Αργυρόπουλος, μιλώντας για εκείνη τη σκηνή των ξαπλωμένων στρατιωτών στο χωράφι, είναι πέρα από σίγουρος ότι βρίσκονταν περίπου στο κέντρο του δημιουργηθέντος τουρκικού προγεφυρώματος, το οποίο η φάλαγγα των ΠΑΟ είχε διασχίσει, με τους τούρκους να νομίζουν ότι επρόκειτο για δικό τους τμήμα).

 

Τούρκοι στρατιώτες

 

Τα επόμενα δευτερόλεπτα εξελίχθηκαν σαν σε κινηματογραφική ταινία.

 

Το λαντ ρόβερ του υπολοχαγού, μένοντας εκτεθειμένο μπροστά στο τουρκικό τμήμα, κινήθηκε προς τα εμπρός, για να αποφύγει προφανώς τα τουρκικά πυρά.

 

Ο υπολοχαγός Κ. Αργυρόπουλος έπεσε στην άσφαλτο και με “βαρελάκια” καλύφθηκε στο χαντάκι αριστερά του δρόμου.

 

Οι στρατιώτες του τουρκικού τμήματος, μετά την πρώτη σαστιμάρα από τον αιφνιδιασμό, καλύφθηκαν στους γύρω χώρους και σε λίγο άρχισαν να εκτελούν πυρά, στην αρχή προς κάθε κατεύθυνση και μετά στοχευμένα και πυκνά.

 

Οι στρατιώτες του δεύτερου στοιχείου ΠΑΟ, που είχε σταματήσει 30 μέτρα μακριά από τη σκηνή της σύγκρουσης, κατέβηκαν από το όχημα με τον ατομικό τους οπλισμό και καλύφθηκαν στην αριστερή πλευρά του λαντ ρόβερ.

 

Το τρίτο λαντ ρόβερ των ΠΑΟ δεν είχε αντιληφθεί έγκαιρα το επεισόδιο και σταμάτησε πολύ κοντά στο δεύτερο όχημα. Οι στρατιώτες κατέβηκαν κι αυτοί και πήραν θέσεις κάλυψης. Το ίδιο έκαναν και οι στρατιώτες του τέταρτου λαντ ρόβερ που σταμάτησε 15 μέτρα πιο κάτω.

 

Το πέμπτο λαντ ρόβερ, όπως είπε ο δεκανέας στοιχειάρχης-σκοπευτής Κώστας Κοντόραχος, την ώρα έναρξης των πυροβολισμών ήταν ακριβώς στη στροφή και το μπροστινό μέρος του οχήματος ήταν εκτεθειμένο.

 

Έτσι ο οδηγός έβαλε πισινή και πήγε λίγα μέτρα πιο πίσω για να καλυφθεί. Ακολούθως οι τέσσερις επιβαίνοντες κατέβηκαν από το αυτοκίνητο με τον ατομικό τους οπλισμό και καλύφθηκαν πίσω από το αυτοκίνητο και σε παρακείμενες θέσεις.

 

Τα υπόλοιπα στοιχεία – οχήματα με την έναρξη των πυρών σταμάτησαν και οι στρατιώτες που τα επάνδρωναν κατέβηκαν και πήραν θέσεις κάλυψης, περιμένοντας οδηγίες από τους επικεφαλής.

 

Το έβδομο λαντ ρόβερ, όταν σταμάτησε η φάλαγγα, βρέθηκε απέναντι από ένα εξοχικό σπίτι. Επικεφαλής ήταν ο δεύτερος τη τάξει της αποστολής ανθυπολοχαγός που υπηρετούσε τη θητεία του Ιωάννης Βάκης και επέβαιναν άλλοι τέσσερις εθνοφρουροί, μεταξύ των οποίων και ο κληρωτός δεκανέας στοιχειάρχης-σκοπευτής Χρίστος Στασής. Ήταν το μόνο στοιχείο που είχε 5μελές πλήρωμα. Όλα τα άλλα είχαν από τέσσερις.

 

Με τους πρώτους πυροβολισμούς ο ανθυπολοχαγός κάλεσε με τον “εσωτερικό” ασύρματο τον επικεφαλής Κ. Αργυρόπουλο να δει τι συμβαίνει και για το πώς θα δράσει.

Καμιά απάντηση. Ξαναδοκίμασε, τίποτα.

 

Ύστερα από ένα-δυο λεπτά τα πυρά έγιναν πιο πυκνά και κατόπιν καταιγιστικά. Σφαίρες έσχιζαν τον αέρα δεξιά – αριστερά, ψηλά – χαμηλά προς κάθε κατεύθυνση. Επικρατούσε πανδαιμόνιο.

 

Οι τέσσερις στρατιώτες του έβδομου στοιχείου κατέφυγαν αρχικά πίσω από το εξοχικό που ήταν κοντά τους και κατόπιν το άνοιξαν και μπήκαν μέσα για να βρουν θέσεις μάχης μέσα από τα παράθυρα που έβλεπαν προς το μέρος όπου ακούγονταν τα μαζικά πυρά. Ήταν πυρά τυφεκίων, αυτόματων, πολυβόλων, αρμάτων, όλα μαζί έκαναν μια χορωδία τρόμου.

 

Ο ανθυπολοχαγός ξαναδοκίμασε να επικοινωνήσει με τον Κ. Αργυρόπουλο αλλά τίποτα. Καμιά απάντηση. Ο ασύρματος ήταν στο πρώτο λαντ ρόβερ που είχε προχωρήσει μπροστά.

 

Κοίταξε μπροστά του το 6ο στοιχείο, πιο πίσω το 8ο. Οι στρατιώτες του κατέβηκαν και καλύφθηκαν σε παρακείμενα δέντρα, πέτρες, άλλοι πίσω από τα αυτοκίνητα τους. Δεν είχαν ορατότητα από το πεδίο των πυροβολισμών και προφανώς των συγκρούσεων. Μπροστά τους απλώνονταν πυκνές φυτείες εσπεριδοειδών, μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, με τα κλαδιά τους να φτάνουν μέχρι το έδαφος σε αρκετές περιπτώσεις.

– Θα πάω μπροστά να δω τι γίνεται, είπε ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Βάκης. Για να μην απαντά ο Κ. Αργυρόπουλος, σκέφτηκε, ίσως να έχει σκοτωθεί.

 

“Κι εγώ σαν δεύτερος της φάλαγγας τι κάνω εδώ; Προχώρα ανθυπολοχαγέ γιατί η φάλαγγα είναι ακέφαλη. Πήγαινε μπροστά, δώσε εντολές πώς θα ταχθούν τα στοιχεία ΠΑΟ. Πώς θα πολεμήσεις τον εχθρό που ήρθε και μολύνει τον τόπο σου. Από την άλλη είναι και οι στρατιώτες χωρίς ηγεσία που δεν έχουν κάποιο ηγέτη να τους πει πώς θα δράσουν, αν θα επιτεθούν, αν θα οχυρωθούν στις θέσεις τους αν θα υποχωρήσουν…”

 

Με αυτές τις σκέψεις ξεκίνησε ο ανθυπολοχαγός Ιωάννης Βάκης διά μέσου του δρόμου για να φτάσει στα πρώτα στοιχεία που είχαν εμπλακεί σίγουρα σε μάχη.

Ξεκίνησε μόνος με τον ατομικό του οπλισμό.

Για το τί έγινε με αυτή την ομάδα στρατιωτών θα δούμε στη συνέχεια.

 

Προώθηση τουρκικών αρμάτων

Στην πρώτη γραμμή

 

Ας πάμε τώρα να παρακολουθήσουμε τι γίνεται στην πρώτη γραμμή της μάχης, όπου τα τέσσερα πρώτα λαντ ρόβερ είναι στον δρόμο μπροστά από τις τουρκικές θέσεις, με τους στρατιώτες τους να έχουν οχυρωθεί πρόχειρα πίσω από τα οχήματα τους και πίσω από παρακείμενες πέτρες και δέντρα.

 

Ο υπολοχαγός καλυμμένος στο ελάχιστο, αφού το χαντάκι ήταν ξέβαθο, 30 μόλις εκατοστά, δεν μπορούσε να σηκώσει κεφάλι και να σκοπεύσει με το μάτι καθώς έριχνε τις επόμενες ριπές. Στη συνέχεια δέχθηκε καταιγιστικά πυρά από όλες τις κατευθύνσεις. Έμεινε εκεί χωρίς να κινείται και οι Τούρκοι στην πολλή ώρα που δεν αντιδρούσε, προφανώς θεώρησαν πως τον είχαν σκοτώσει.

 

Οι στρατιώτες του δεύτερου ΠΑΟ, του τρίτου και του τέταρτου ήταν καλυμμένοι πίσω από τα αυτοκίνητα τους και εκτελούσαν σποραδικά πυρά με τα ατομικά τους όπλα, τα μαρτίνια. Όμως δεν μπορούσαν να ανεβούν στα οχήματα τους, που ήταν εκτεθειμένα στον ασφαλτόδρομο και δέχονταν πυκνά τουρκικά πυρά από πολυβόλα και σύγχρονα αυτόματα όπλα.

 

Οι βολές και τα πυρά από τις αντιμαχόμενες πλευρές συνεχίζονταν χωρίς σταματημό.

Το πιο σοβαρό πρόβλημα για το ελληνικό τμήμα ήταν πως ουσιαστικά είχε μείνει ακέφαλο. Όχι μόνο οι Τούρκοι θεώρησαν νεκρό τον επικεφαλής υπολοχαγό, αλλά το ίδιο και οι στρατιώτες της αποστολής του.

 

Τουρκικό άρμα το 1974 σε δρόμο κοντά στην Κερύνεια

 

Κόλαση φωτιάς και εκρήξεων

 

Το πρώτο λαντ ρόβερ, που κινήθηκε μπροστά, σταμάτησε 40-50 μέτρα πιο πέρα. Δεν γνωρίζουμε αν αυτό έγινε με στόχο να κατεβούν και να καλυφθούν οι τρεις στρατιώτες που επέβαιναν σ’ αυτό, ή αν σταμάτησαν γιατί πλήγηκε ο οδηγός από τα τουρκικά πυρά.

 

Οι στρατιώτες του δεύτερου οχήματος και ειδικότερα ο Απόστολος Αποστόλου, είπε πως είδε το πρώτο λαντ ρόβερ να σταματά στα 40-50 μέτρα. Μετά από ένα λεπτό το πρώτο στοιχείο πλήγηκε από βλήμα τουρκικού τανκ, το οποίο ήταν καλυμμένο στο βάθος πίσω από τα δέντρα, στα 200 μέτρα. Ανατινάχθηκαν αλυσιδωτά και τα επτά βλήματα που ήταν εξοπλισμένο το όχημα, δημιουργώντας μια κόλαση φωτιάς και εκρήξεων.

 

Κανένας δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει αν οι τρεις στρατιώτες που επέβαιναν, ο οδηγός του αντιαρματικού Ανδρέας Πογιατζής, ο κληρωτός λοχίας στοιχειάρχης-σκοπευτής Χριστάκης Νικολάου και ο στρατιώτης Χαράλαμπος Μιχαήλ, ήταν μέσα στο λαντ ρόβερ την ώρα της έκρηξης.

 

(Μετά από 45 χρόνια, το 2020, τα λείψανα των τριών πιο πάνω βρέθηκαν σε κοινό επιφανειακό τάφο σκεπασμένα με χώμα, ύψους 30 εκατοστών στον χώρο που έγινε η μάχη. Οι σκελετοί των Χριστάκη Νικολάου και Χαράλαμπου Μιχαήλ βρέθηκαν σχεδόν ολόκληροι, ενώ του Ανδρέα Πογιατζή βρέθηκε και ταυτοποιήθηκε μόνο η πατούσα του δεξιού του ποδιού. Μια εξήγηση είναι ότι πιθανό ο Ανδρέας Πογιατζής να ήταν μέσα στο λαντ ρόβερ τη στιγμή της τρομερής έκρηξης και οι άλλοι δυο να κατέβηκαν και να σκοτώθηκαν στη διάρκεια της μάχης. Όμως όλα αυτά είναι εικασίες. Το σίγουρο – για να βρεθούν και οι τρεις σε τάφο στον χώρο όπου έλαβε χώρα η σύγκρουση το απόγευμα του Σαββάτου 20 Ιουλίου 1974 – είναι πως σκοτώθηκαν και οι τρεις την ώρα της μάχης στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας, 700 μέτρα από τον χώρο απόβασης).

 

Μόλις ακούστηκαν οι μεγάλες αλυσιδωτές εκρήξεις από τα βλήματα του πρώτου στοιχείου επικράτησε πλήρης κατάπαυση των πυρών για λίγα δευτερόλεπτα. Λες και οι αντιμαχόμενοι ήθελαν να αποτίσουν φόρο τιμής στους νεκρούς.

 

Στη συνέχεια άρχισαν και πάλι τα πυρά πιο μαζικά, πιο επίμονα, από αυτόματα, τανκς, πολυβόλα, εκρήξεις χειροβομβίδων.

 

Οι άνδρες του δεύτερου στοιχείου, με σκοπευτή τον δεκανέα Απόστολο Αποστόλου, συνέχισαν να είναι καλυμμένοι στο αριστερό πλευρό του λαντ ρόβερ και να εκτελούν πυρά σχεδόν εκ του συστάδην με τους Τούρκους στρατιώτες που ήταν στις ταράτσες των δυο σπιτιών και τους άλλους που καλύφθηκαν πρόχειρα σε παρακείμενα δέντρα και πέτρες και πίσω από τα δυο σπίτια.

 

Ύστερα από λίγο, από το βάθος, ακούστηκαν ερπύστριες αρμάτων μάχης να κινούνται, μέσω παρακείμενου χωματόδρομου, προς τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο όπου βρίσκονταν τα τέσσερα λαντ ρόβερ με τα ΠΑΟ, που ήταν εκτεθειμένα στα τουρκικά πυρά.

 

Το δεύτερο στοιχείο ΠΑΟ ήταν τώρα στην πρώτη γραμμή και οι τέσσερις μαχητές του έβλεπαν μαύρα σύννεφα να τους κυκλώνουν. Όχι μόνο αυτούς, αλλά όλα τα λαντ ρόβερ και τους στρατιώτες που τα επάνδρωναν και ήταν σταματημένα στον δρόμο, τα τέσσερα χωρίς να έχουν καμιά επαφή με τα συμβαίνοντα.

 

Ο σκοπευτής του δεύτερου στοιχείου Απόστολος Αποστόλου αποφάσισε να αναλάβει πρωτοβουλία.

- Ρε θα μας φάνε… μονολόγησε. Πρέπει να τους ρίξουμε με τα ΠΑΟ!

Οι άλλοι τρεις στρατιώτες του στοιχείου έμειναν να τον κοιτάζουν…

- Ακούτε τις ερπύστριες. Έρχονται άρματα προς το μέρος μας. Πρέπει να τα κτυπήσουμε, συμπλήρωσε.

 

Τα άρματα διακρίνονταν αμυδρά πίσω από τους πορτοκαλεώνες, γύρω στα 200 μέτρα μακριά. Όμως δεν ήταν αυτό το θέμα. Το ζήτημα ήταν ποιοι θα πήγαιναν πίσω από το αυτοκίνητο θα έπαιρναν το κιβώτιο, θα έβγαζαν το βλήμα, θα το τοποθετούσαν στην θαλάμη και θα έκλειναν το κλείστρο και ποιος θα ανέβαινε στο λαντ ρόβερ για να στοχεύσει και να τραβήξει τη σκανδάλη.

 

Στις ασκήσεις που έκαναν οι κληρωτοί αυτή η διαδικασία δεν κρατούσε παραπάνω από 30 δευτερόλεπτα, μισό μόλις λεπτό. Όμως εδώ σε αυτές τις συνθήκες το μισό λεπτό ισοδυναμεί με… ώρες ολόκληρες!

 

Κάθε κλάσμα του δευτερολέπτου που σηκώνεις το κεφάλι για να στοχεύσεις, κινδυνεύεις να δεχθείς τα καταιγιστικά πυρά του εχθρού και να μείνεις στον τόπο. Και τα πυρά είναι από παντού και από πολλά όπλα. Από τα συζυγή πολυβόλα των αρμάτων, από τα πολυβολεία, από αυτόματα όπλα, από χειροβομβίδες. Κι εδώ δεν μιλάμε για ένα δευτερόλεπτο, αλλά για τριάντα ολόκληρα δευτερόλεπτα.

 

Όμως μέσα σ’ αυτή την κόλαση κάτι έπρεπε να γίνει.

– Θα ανεβώ εγώ να στοχεύσω. Πηγαίνετε δυο πίσω και βάλτε βλήμα, είπε με αποφασιστικότητα ο Αποστόλου και πετάχτηκε μεμιάς στο λαντ ρόβερ, χωρίς να τους δώσει καιρό ούτε να μιλήσουν, ούτε να το σκεφτούν, ούτε να το συζητήσουν.

 

Μόλις ανέβηκε στο λαντ ρόβερ δέχθηκε καταιγιστικά πυρά. Μια κάθετη ριπή, προφανώς από πολυβόλο, τον πέτυχε σε τέσσερα μέρη του σώματος του, μια σφαίρα στο αυτί, μια στο δεξί χέρι, μια στην πλευρά και μια στην άκρη του ποδιού. Το σοβαρότερο τραύμα ήταν στο δεξί χέρι.

- Είσαι λουσμένος στα αίματα, του είπε ένας συμπολεμιστής του. Τρέχουν αίματα από πάνω μέχρι κάτω, πρόσθεσε.

 

Εκείνη την ώρα, θυμάται μετά από χρόνια ο Απ. Αποστόλου, δεν ένιωθα τίποτα. Τα δευτερόλεπτα που μεσολάβησαν από τον τραυματισμό μου μέχρι την επόμενη κίνηση είδα μπροστά μου όλη τη ζωή μου σαν κινηματογραφική ταινία να ξετυλίγεται μπροστά μου.

 

Είναι πολύ χαρακτηριστικά τα λόγια που μάς είπε ο Αποστόλου κι έτσι θα τα μεταφέρουμε αυτούσια:

«Εκείνα τα δευτερόλεπτα πέρασε μπροστά από τα μάτια μου όλη η ζωή μου, η μάνα, ο πατέρας, τα αδέλφια μου, τα 18 χρόνια που πέρασα στο χωριό μου, τους Εργάτες. Είπα κατ’ αρχήν, σαν άνθρωπος θρησκευόμενος, την προσευχή του Αγίου Συμεών «Νυν απολύεις τον δούλον δέσποτα κατά το ρήμα σου εν ειρήνη». Είδα ανάμεσα σ’ άλλα στην «αστραπιαία κινηματογραφική ταινία» τηw ζωής μου, τον διευθυντή μας στο Δημοτικό Σχολείο Νίκο Λεοντίου να μάς μιλά για την ιστορία του Σαμψών και τη φράση «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», λίγο πριν γκρεμίσει τον ναό των Φιλιστίων. Σήμερα που τα φέρνω στο νου μου θαυμάζω τη δύναμη της σκέψης του ανθρώπου. Πώς έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο και τού έδωσε δύναμη απεριόριστη και κατέληξα πως αδύνατος είναι μόνο ο άνθρωπος που τα παρατά.

 

»Εκείνη την ώρα μπορεί η δύναμη του ανθρώπου να λειτούργησε με τον τρόπο “αφού ο Σαμψών τα κατάφερε, εγώ γιατί να μην τα καταφέρω” κι όταν η καταιγιστική ταινία από τη ζωή μου έληξε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου και είδα τους συμπολεμιστές μου που έσπευσαν να με μεταφέρουν, αντέδρασα και τους είπα αποφασιστικά:

- Βάλτε βλήμα, θα τους κτυπήσουμε!

 

Οι συμπολεμιστές του έμειναν να τον κοιτάζουν περίεργα, αφού τον έβλεπαν «πνιγμένο» στα αίματα και για να τους συνεφέρει τους ξαναφώναξε πιο δυνατά:

- Σας είπα, βάλτε βλήμα. Θα κτυπήσουμε το τανκ…

Υπάκουσαν μηχανικά. Με τις σφαίρες να σφυρίζουν δίπλα τους, πήγαν πίσω από το λαντ ρόβερ, πήραν το κουτί με το βλήμα, το άνοιξαν, το έβαλαν στη θαλάμη, έκλεισαν το κλείστρο, σαν σε εκπαίδευση, όσο πιο γρήγορα μπορούσαν.

- Έτοιμο, φώναξαν στον Αποστόλου.

 

Εκείνη την ώρα οι τύποι πηγαίνουν περίπατο…

Θα πρέπει να στοχεύσεις, λέει, με το τυφέκιο που είναι πάνω από το ΠΑΟ, να ρίξεις μια τροχιοδεικτική, να δεις πού κτύπησε κι αν πέτυχε τον στόχο, δηλαδή το άρμα μάχης, τότε να τραβήξεις τη σκανδάλη, να ρίξεις το βλήμα και θα το πετύχεις.

 

Εδώ, μέσα στη φωτιά της μάχης πρέπει να επιστρατεύσεις άλλες δυνάμεις. Τις δυνάμεις του μυαλού και της θέλησης, τις απεριόριστες δυνάμεις που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος.

 

Στοιχείο ΠΑΟ επί οχήματος λαντ ρόβερ

 

Οι Τούρκοι στρατιώτες ήταν τόσο κοντά που μια χειροβομβίδα έπεσε μέσα στο όχημα. Κύλησε μέσα στα πόδια του Αποστόλου. Με το που την είδε πάγωσε. Όμως εκεί που περίμενε την έκρηξη και το τέλος, συμμάχησε ο Θεός μαζί του, ή αν θέλετε οι προσευχές του ήταν τόσο δυνατές που αντήχησαν μεσούρανα και τις άκουσε ο Παντοδύναμος. Η χειροβομβίδα ήταν με την περόνη!

 

Φωτίστηκε το πρόσωπο του Αποστόλου. Την πήρε από κάτω, δάγκωσε και έβγαλε την περόνη με τα δόντια.

- Τους την έριξα πίσω «μέσα στη φωλιά τους», μάς είπε. Αμέσως τους άκουσα σε στιγμές πανικού και σύγχυσης. Φωνές, στριγκλιές, κραυγές και μετά η έκρηξη της χειροβομβίδας.

 

Αμέσως μετά, χωρίς να χάσει καιρό ο Αποστόλου στόχευσε το τανκ και τράβηξε τη σκανδάλη.

Ακούστηκε ο συριγμός του βλήματος να κατευθύνεται προς τον στόχο, αλλά η βολή δεν ήταν επιτυχής. Πέρασε δυο μέτρα από το άρμα μάχης και εξερράγη στο έδαφος.

 

Όμως η εκτόξευση του βλήματος ΠΑΟ άλλαξε τα δεδομένα, την ψυχολογία των αντιμαχόμενων. Μέχρι εκείνη τη στιγμή από τη μια πλευρά ήταν οι σποραδικοί πυροβολισμοί με τα μαρτίνια και καμιά ριπή αυτόματου, απ’ αυτά που πήραν κάποιοι στρατιώτες κατά το πραξικόπημα. Από την άλλη οι Τούρκοι στρατιώτες ήταν εξοπλισμένοι σαν αστακοί, με αυτόματα όπλα τελευταίας τεχνολογίας και υποστηρίζονταν από δυο πολυβόλα καθώς και από τανκς, τα οποία ενίσχυαν το τμήμα τους με τα συζυγή πολυβόλα τους, ενώ κινούνταν για να αποκτήσουν οπτική επαφή και να κτυπήσουν με βλήματα και τα άλλα λαντ ρόβερ με τα στοιχεία ΠΑΟ.

 

Η έκρηξη του βλήματος ΠΑΟ λίγα μέτρα κοντά στο τουρκικό άρμα μάχης άλλαξε το ισοζύγιο. Και τούτο φάνηκε από το γεγονός ότι για λίγα δευτερόλεπτα σταμάτησαν εντελώς τα πυρά.

 

Τούρκοι στρατιώτες σε θέση μάχης

 

Δεν είδαν τον Βάκη

 

Αλλά ας μεταφερθούμε για να δούμε την εικόνα στα υπόλοιπα τέσσερα ΠΑΟ που ήταν εκτός του πεδίου της μάχης.

 

Το 5ο στοιχείο και οι τέσσερις στρατιώτες του, καλυμμένοι πίσω από τη στροφή του δρόμου, εκτελούσαν τυφλά πυρά προς την κατεύθυνση του εχθρικού τμήματος. Το ίδιο και οι στρατιώτες του 6ου καθώς και του 8ου στοιχείου.

 

Το ανησυχητικό ήταν πως ούτε οι στρατιώτες του 6ου στοιχείου ούτε του 5ου είδαν τον ανθυπολοχαγό Ιωάννη Βάκη να προχωρά προς το μέρος τους. Λογικά έπρεπε να περάσει από κοντά τους αφού είχε ξεκινήσει από το 7ο στοιχείο, δια μέσου του δρόμου, για να πάει μπροστά και να αναλάβει τη διοίκηση της φάλαγγας.

 

Οι τέσσερις του 7ου στοιχείου, ταμπουρωμένοι στο εξοχικό σπίτι που βρήκαν εκεί, εκτελούσαν πυρά προς το μέρος όπου ακούονταν οι ριπές. Δεν έβλεπαν ούτε τους δικούς τους, ούτε τους Τούρκους.

 

Από το μπροστινό στοιχείο έμαθαν πως δυο στρατιώτες του είχαν τραυματιστεί, ο ένας στο πόδι, ονόματι Κουμής κι ένας δεύτερος στο χέρι.

 

Ο δεκανέας Χρίστος Στασής, στοιχειάρχης-σκοπευτής του 7ου στοιχείου, πήρε θέση μαζί με ένα άλλο συμπολεμιστή του στο δυτικό παράθυρο προς το μέρος όπου υπολόγιζαν πως ήταν οι Τούρκοι.

 

Στο επόμενο λεπτό είδαν δυο Τούρκους στρατιώτες να προχωρούν προς το μέρος που ήταν το 5ο στοιχείο ΠΑΟ. Ο Στασής, καλυμμένος στη δεξιά πλευρά του παραθύρου κι ο άλλος στρατιώτης στην αριστερή, αποφάσισαν να κτυπήσει ο ένας τον Τούρκο στα δεξιά κι ο άλλος εκείνον στα αριστερά.

- Έβαλα το μαρτίνι πάνω στο παράθυρο και καθώς ετοιμαζόμουν να τον βάλω στο στόχαστρο δέχθηκα μια ριπή από πάνω. Προφανώς ήταν από τα δύο πολυβόλα που ήταν στις ταράτσες των δυο σπιτιών, είπε ο Χρ. Στασής. Καθώς είδαν το μαρτίνι να προβάλλει μού έβαλαν ριπή.

 

Κτυπήθηκε στο πίσω μέρος του κράνους και στη ράχη. Ο συμπολεμιστής του γύρισε προς το μέρος του:

- Η ράχη σου έχει αίματα, του είπε.

Έβγαλε το υποκάμισο, ευτυχώς η σφαίρα τον πήρε ξυστά στη ράχη, χωρίς να του προκαλέσει σοβαρό τραύμα.

 

Χωρίς να έχουν οπτική επαφή με τον εχθρό, οι στρατιώτες των τεσσάρων πίσω στοιχείων περιορίστηκαν στη συνέχεια σε θέσεις καλύτερης κάλυψης, ρίχνοντας σποραδικούς πυροβολισμούς.

 

Εθνοφρουροί στον Πενταδάκτυλο

 

Φοβήθηκε να προχωρήσει

 

Πάμε τώρα στο δεύτερο στοιχείο, που έδινε την αποφασιστική μάχη της πρώτης γραμμής.

Μετά την ανεπιτυχή βολή του ΠΑΟ το τουρκικό άρμα έμεινε καθηλωμένο στη θέση του. Φοβήθηκε να προχωρήσει και να έρθει πιο κοντά, γιατί θα γινόταν πιο εύκολος στόχος.

 

Το δεύτερο στοιχείο ΠΑΟ δεχόταν καταιγιστικά πυρά από παντού. Τα αέρια, η λάμψη και η φωτιά που προκλήθηκαν από την εκτόξευση του βλήματος πρόδωσε ποιο λαντ ρόβερ ήταν ο δράστης και έπεσαν όλοι πάνω του να το φάνε. Πολυβολισμοί, ριπές, εκρήξεις από χειροβομβίδες.

 

Κι ο Αποστόλου εκεί στη θέση του σκοπευτή μέσα στο ΠΑΟ να προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στη φωτιά και το καυτό μολύβι.

- Πρέπει να υποχωρήσουμε, τού είπε ένας στρατιώτης του στοιχείου του. Να σε βοηθήσουμε να κατεβείς, συμπλήρωσε.

- Όχι, θα πρέπει να κτυπήσουμε πρώτα το τανκ, απάντησε ο Αποστόλου. Βάλτε βλήμα γρήγορα και θα το φάω, είπε με τόλμη.

 

Οι δυο στρατιώτες του δεύτερου στοιχείου ΠΑΟ κινήθηκαν αμέσως προς το πίσω μέρος του αυτοκινήτου, μέσα σε καταιγισμό πυρών. Οι γύρω στρατιώτες προσπαθούσαν με τα μαρτίνια να τους δώσουν πυρά κάλυψης, αλλά φαίνεται πως μόνο ο Θεός μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο.

 

Εθνοφρουροί επί τεθωρακισμένου

 

Από τη μια λειτουργούσε το ένστικτο της επιβίωσης και από την άλλη, όσο κι αν μετρούσε ο φόβος, ένιωθαν πως δεν μπορούσαν να ξεφύγουν απ’ εκείνο τον κυκεώνα των σφαιρών και των εκρήξεων αν δεν έκαναν κάτι για να τον ημερέψουν.

 

Σαν να υπήρχε εκεί ένα αόρατο χέρι και τους προστάτευε από τις σφαίρες που έπεφταν βροχή στο αυτοκίνητο, οι δυο στρατιώτες του δεύτερου στοιχείου πήγαν πίσω από το λαντ ρόβερ, έβαλαν το βλήμα, έκλεισαν το κλείστρο.

- Έτοιμο, φώναξαν στον σκοπευτή.

 

Ο Αποστόλου, που είχε στο μεταξύ χαθεί στη θέση του σκοπευτή προσπαθώντας να σμικρύνει όσο γινόταν τον όγκο του σώματος και να προστατευτεί από τα πυρά, έκανε να επανέλθει στη θέση του, όταν αντιλήφθηκε να προσγειώνεται στο πάτωμα του λαντ ρόβερ άλλη μια τουρκική χειροβομβίδα.

 

Πάνω που ετοιμαζόταν να στοχεύσει και να ρίξει το δεύτερο βλήμα κατά του τανκ αυτή η χειροβομβίδα ήταν κάτι περισσότερο από καταστροφή. Αν εξουδετερώνονταν το μοναδικό λαντ ρόβερ που εκτελούσε πυρά με το ΠΑΟ τότε τα πράγματα γίνονταν πραγματικά τραγικά για τη φάλαγγα του 120 ΛΒΟ.

 

Το πρώτο τανκ θα προχωρούσε στον ασφαλτόδρομο και θα εκτελούσε πυρά με βλήματα εναντίον όλων των στοιχείων που ήταν εκτεθειμένα εκεί. Και μετά θα προχωρούσε για να εξουδετερώσει και τα υπόλοιπα τέσσερα που ήταν πέρα από τη στροφή του δρόμου.

 

Όμως… άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει. Η χειροβομβίδα ήταν και πάλι με την περόνη! Την πήρε από κάτω ο Αποστόλου και αφού έβγαλε την περόνη, με το αριστερό γερό του χέρι την έριξε και πάλι «στη φωλιά τους».

 

Μόλις ακούστηκε η έκρηξη αυτής της χειροβομβίδας, που προκάλεσε νέα σύγχυση και πανικό στο τουρκικό τμήμα που ήταν δίπλα του, ο Αποστόλου βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία να στοχεύσει, με περισσότερη αυτοσυγκέντρωση, το άρμα μάχης που συνέχιζε να είναι ακίνητο, τώρα στα 150 μέτρα, μισοκαλυμμένο πίσω από πυκνές λεμονιές.

 

Έβλεπε τώρα τον στόχο πιο καθαρά και αγνοώντας ό,τι άλλο γίνονταν γύρω του επικεντρώθηκε στην σκόπευση του, σαν σε άσκηση. Έβαλε το τανκ στο κέντρο του κλεισοσκοπίου και τράβηξε τη σκανδάλη.

 

Το βλήμα έφυγε με δύναμη και όλοι του 2ου στοιχείου “κρατούσαν την αναπνοή τους” για το αποτέλεσμα. Γιατί απ΄ αυτό εξαρτάτο η επιβίωση τους.

 

Φαίνεται πως ο Θεός έβαλε και πάλι το χέρι του, γιατί το βλήμα καρφώθηκε στην «καρδιά» του τουρκικού τανκ. Διέτρησε τη θωράκιση χάλυβα 120μμ του άρματος και ακολούθησαν απανωτές εκρήξεις των βλημάτων που ήταν αποθηκευμένα στο εσωτερικό του.

 

Ήταν ένα πεδίο ολέθρου. Όλοι οι στρατιώτες, και από τις δυο πλευρές, έμειναν να κοιτάζουν με δέος το “τέρας” να παραδίδει το πνεύμα του μέσα σε κόλαση φωτιάς και εκρήξεων. Η περιοχή σείστηκε συθέμελα, τα πυρά σταμάτησαν, οι αντιμαχόμενοι έμειναν να κοιτάζουν με τρόμο το πύρινο θέαμα, με διαμετρικά αντίθετα συναισθήματα.

 

Οι τούρκοι στρατιώτες, μετά τον αξιωματικό τους, είδαν το πλήρωμα του άρματος μάχης, τους πέντε φίλους τους που λίγα λεπτά νωρίτερα ήταν εκεί αμέριμνοι ξαπλωμένοι στο χωράφι μαζί τους, να καίγονται μέσα στο τανκ.

 

Από την άλλη το τμήμα των ΠΑΟ άλλαξε προς στιγμή την εξίσωση των δυνάμεων. Όχι για να συνεχίσει τη μάχη, αλλά κέρδισε βασικά χρόνο για να κάνει την επόμενη του κίνηση.

 

Τουρκικό άρμα σε ελληνικό χωριό το 1974

 

Εμφανίζεται ο υπολοχαγός

 

Στον πόλεμο κάθε δευτερόλεπτο μετρά με αίμα, όλεθρο, ανθρώπινες ζωές. Σ’ εκείνα τα κρίσιμα δευτερόλεπτα της έκρηξης του πρώτου λαντ ρόβερ με το ΠΑΟ, της δεύτερης με την πρώτη βολή του δεύτερου ΠΑΟ εναντίον του τανκ και της τρίτης και μεγαλύτερης με την ανατίναξη του τανκ, ο υπολοχαγός Κωνσταντίνος Αργυρόπουλος βρήκε την ευκαιρία έρποντας προς τα πίσω, καλύπτοντας λίγη απόσταση κάθε φορά, κατάφερε να ξεφύγει πίσω από μια ελιά. Έτσι λίγα δευτερόλεπτα μετά την εξουδετέρωση του πρώτου τανκ ο υπολοχαγός Κ. Αργυρόπουλος έκανε την κίνηση της σωτηρίας.

 

Αμέσως μετά έσπευσε προς το δεύτερο στοιχείο ΠΑΟ, όπως θυμάται ο Αποστόλου, και τους είπε:

- Παιδιά πρέπει να υποχωρήσουμε για να γλιτώσουμε τα τέσσερα στοιχεία. Είναι όλα προδομένα.

 

Οι Τούρκοι με την έκρηξη του άρματος έδειξαν να πανικοβλήθηκαν. Σταμάτησαν εντελώς τα πυρά.

 

Έτσι η φάλαγγα βρήκε την ευκαιρία που περίμενε. Μπόρεσε να απαγκιστρωθεί μέσα σε ηρεμία. Το πρώτο λαντ ρόβερ με το ΠΑΟ εξερράγη, το 2ο, 3ο και 4ο ήταν κατεστραμμένα από τις πολλές βολές που δέχθηκαν και δεν μπορούσαν να μετακινηθούν. Το 5ο ΠΑΟ έκανε επαναστροφή και κατευθύνθηκε προς τα πίσω, το ίδιο και τα υπόλοιπα.

 

Στο μεταξύ το τουρκικό τμήμα ξανάρχισε τα πυρά με περισσότερη ένταση, με πιο πολλή μανία. Ήθελαν φαίνεται να εκδικηθούν τους πέντε που κάηκαν μέσα στο τανκ.

 

Ωστόσο μετά τη στροφή του δρόμου τα πυρά δεν ήταν στοχευμένα γιατί δεν υπήρχε ορατότητα. Στο μεταξύ άρχισε να πέφτει και το σκοτάδι. Σφύριζαν εδώ κι εκεί αδέσποτες σφαίρες, χωρίς να προκαλέσουν οποιονδήποτε τραυματισμό.

 

Η υποχώρηση της φάλαγγας του 120 ΛΒΟ έγινε με τάξη. Οι στρατιώτες ανέβηκαν στα τέσσερα λαντ ρόβερ που απέμειναν και κατευθύνθηκαν προς το στρατόπεδο του 251 Τ.Π.

 

Όμως υπήρχε ένας σοβαρά τραυματισμένος, ο Απόστολος Αποστόλου, ο δεκανέας χάρις στην ανδρεία του οποίου αλλά και των άλλων του στοιχείου του και των υπόλοιπων που ήταν στην πρώτη γραμμή, κατάφεραν να ξεγλιστρήσουν μέσα από τα δόντια του λύκου. Όμως υπεράνω όλων μετρούσε η θυσία των τριών παλικαριών που έπεσαν στο πεδίο της μάχης, υπερασπιζόμενοι την πατρώα γη, την τιμή και την αξιοπρέπεια του καθενός από εμάς. Αλλά και η αποφασιστικότητα του ανθυπολοχαγού Ιωάννη Βάκη που συνεχίζει μέχρι σήμερα να είναι αγνοούμενος.

 

- Ο υπολοχαγός Κωνσταντίνος Αργυρόπουλος καθώς υποχωρούσαμε ήρθε και μού έδεσε το τραύμα σφικτά με επιδέσμους και μού είπε χαρακτηριστικά ‘’Να προχωρήσουμε γρήγορα, χάνεις πολύ αίμα’’, θυμάται ο Απόστολος Αποστόλου και προσθέτει:

- Καθώς υποχωρούσαμε ακούσαμε άλλη μια μεγάλη αλυσιδωτή έκρηξη. Ήταν προφανώς το δεύτερο λαντ ρόβερ με το στοιχείο ΠΑΟ, το δικό μας, που ήταν εγκαταλειμμένο στην πρώτη γραμμή και προφανώς είχε πληγεί από το βλήμα του δεύτερου τουρκικού άρματος μάχης.

 

Σ’ εκείνη την τοποθεσία βρίσκονταν πέντε τουρκικά άρματα μάχης, τα πρώτα που αποβίβασαν οι Τούρκοι την πρώτη μέρα της εισβολής.

 

Απασχολημένοι οι Τούρκοι να κτυπούν τα τρία εγκαταλειμμένα λαντ ρόβερ με τα ΠΑΟ, η φάλαγγα υποχώρησε με την ησυχία της.

 

συνέχεια στο 3ο μέρος