Η Λογική της Ιστορίας ενός «πραξικοπήματος» (μέρος Β)

συνέχεια από το Α μέρος

Γράφει ο Νίκος Γκλεζάκος*

 

Ξεκινάει λοιπόν ανακοινώνοντάς το, η Wagner, και κατευθύνεται στο Ροστόφ επί του Ντον, μια πόλη 1 εκατομμυρίου. Φτάνει ανενόχλητη και καταλαμβάνει, χωρίς να πέσει τουφεκιά, κυριολεκτικά, το κτήριο του Κέντρου της Νότιας Στρατιωτικής Περιφέρειας, από το οποίο η Ρωσία διευθύνει όλη την επιχείρηση στην Ουκρανία και τον Καύκασο. Το πιο σημαντικό δηλαδή. Οι κακές γλώσσες λένε ότι ειδικεύεται σε αυτό η Wagner, στο να καταλαμβάνει χωρίς μάχη θέσεις, όπως στην Κριμαία το 2014. Ίσως να ήταν ευκολότερο επιχειρησιακά να καταλάβει το Υπουργείο άμυνας στη Μόσχα. Και η Ρωσική Εθνική Φρουρά και η Τσετσενικές δυνάμεις που οδηγήθηκαν προς την πόλη δεν ενεπλάκησαν πουθενά με τους «πραξικοπηματίες». Οι τελευταίοι δεν βρίσκουν στο Ροστόφ αυτούς που ψάχνουν και θεωρούν υπεύθυνους (Σοϊγκού – Γερασίμωφ) και ανακοινώνουν, ξανά, ότι θα πάνε να τους βρούν, αυτή τη φορά στη Μόσχα. Μέχρι το Βορόνεζ η πομπή της Wagner είναι ανενόχλητη. Μια απόσταση 570 χιλιομέτρων οι «πραξικοπηματίες» την διανύουν ανενόχλητοι… Οι Ρωσικές Αρχές δείχνουν όπως βλέπετε, μεγάλες ανοχές επιείκειας και ο Ρωσικός Στρατός… δεν υπάρχει για να τους σταματήσει. Σε αυτό το σημείο γίνονται οι πρώτες αναφορές για σύγκρουση μεταξύ των δυο πλευρών. Αν δεχθούμε τις αναφορές, προσωπικά δεν τις ασπάζομαι, ο Ρωσικός στρατός χτύπησε την πομπή της Wagner η οποία ανταπέδωσε προκαλώντας το μεγαλύτερο πλήγμα στην σύγχρονη ιστορία των Ρωσικών Αεροδιαστημικών Δυνάμεων. Εάν αληθεύουν αυτά, η Wagner προκάλεσε στη Ρωσική Αεροπορία μεγαλύτερες απώλειες σε μια ημέρα, ουσιαστικά δυο ώρες, από ότι μπόρεσαν ποτέ μέσα σε μια ημέρα να της επιτύχουν οι αντίπαλοί της στη Συρία, αλλά και πολύ παραπάνω οι Ουκρανοί που χρησιμοποιούν ότι πιο εξελιγμένο έχει να τους δώσει σε συστήματα αεράμυνας όλη η Δύση.

 

Σημειώστε εδώ ότι τα ονόματα των στρατιωτικών, πιλότων και πληρωμάτων, που έπεσαν στο καθήκον εκείνη τη μέρα, αργήσαμε να τα μάθουμε, δημοσιοποιήθηκαν αρκετές μέρες μετά. Ήταν ένα τραγικός απολογισμός, εάν αληθεύει, και μιας και είχε ανοίξει ο ασκός του Αιόλου, δεν γίνεται κατανοητό το γιατί δεν ισοπεδώθηκε ύστερα από αυτό η πομπή των «πραξικοπηματιών». Η άποψη που ισχυρίζεται την τακτική της αποφυγής απωλειών στερείται κάθε λογικής αλλά και επιχειρησιακής σοβαρότητας, είναι αστεία. Μιλάμε για πολεμική περίοδο ουσιαστικά, έχει ξεπεραστεί το σοκ των ανθρώπινων απωλειών, στην μικροσκηνή του «πραξικοπήματος» έχει χυθεί ήδη το πρώτο αίμα. Όλος ο αυτοκινητόδρομος Μ4 τον οποίο διένυε η πομπή, είναι ένα ανοιχτό πεδίο ουσιαστικά, το οποίο θα εξασφάλιζε ότι δεν θα υπήρχαν απώλειες αμάχων. 

 

Η μη καταστροφή της πομπής, επιχειρησιακά, σε ένα πραγματικό γεγονός, μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Ότι η πομπή κουβαλούσε πυρηνικά. Μόνο σε αυτή την περίπτωση θα δέχονταν η Ρωσική ηγεσία να καταρρίπτονται εναέρια μέσα της από «πραξικοπηματίες» και να μην αντιδρά. Μόνο αυτό θα μπορούσε να εξασφαλίσει ότι η «Πορεία Δικαιοσύνης», όπως την ονόμασαν, θα πέρναγε «την παγίδα του Μ4» που ήταν υποχρεωμένη και θα έφτανε στη Μόσχα. Και φυσικά, φτάνοντας στη Μόσχα, είναι παιδαριώδες αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι αυτό που δεν κατάφερε να σταματήσει η αεροπορία σε ανοιχτό πεδίο, θα το σταμάταγαν χερσαίες δυνάμεις εντός κατοικημένου αστικού ιστού. Να σημειώσουμε εδώ ότι οι δυνάμεις που θα παράτασσε στη Μόσχα η ρωσική ηγεσία θα ήταν πιθανότατα μόνο οι διπλάσιες από όσες κατευθύνονταν εκεί. Μονάδες χωρίς μάχιμη εμπειρία στην μεγάλη πλειοψηφία τους, θα αντιμετώπιζαν τους ήρωές τους, ουσιαστικά έναν στρατό από τις καλύτερες μονάδες εφόδου και αστικού αγώνα αυτή τη στιγμή στον πλανήτη. Αυτό θα ήταν ένα πραγματικό σενάριο το οποίο δεν κολακεύει ιδιαίτερα την ρωσική ηγεσία. Είτε ο ρωσικός στρατός αδυνατούσε καταρχήν να εντοπίσει την πομπή (δεν έχουμε ακόμα και σήμερα αξιόπιστες εικόνες και βίντεο) και για αυτό και δεν μπορούσε να την αναχαιτίσει, είτε η πομπή κουβαλούσε πυρηνικά και δεν μπορούσε να της επιτεθεί. Και τα δύο αυτά σενάρια είναι εξέχων ντροπιαστικά. Και να μην μπορεί να έχει αναγνώριση του «εχθρού» ο οποίος κινείται για πάνω από 7 ώρες στο εθνικό οδικό δίκτυο (διόδια κτλ). Και να μην μπορούν να γνωρίζουν οι Μυστικές Υπηρεσίες αν έχει στην κατοχή του ένας μη κρατικός δρων πυρηνικά.

 

Αναφορικά με το τελευταίο (κατοχή πυρηνικών από τη Wagner) παρατηρούμε και ένα μοτίβο δημοσιευμάτων. Στις 15 Ιουνίου μετά τη συνάντηση Πούτιν Πριγκόζιν αναφέρεται ότι η Wagner δεν θα έχει πρόσβαση στην επονομαζόμενη πυρηνική τριάδα των Ρωσικών Ενόπλων Δυνάμεων. Κατά τη διάρκεια της «Πορείας Δικαιοσύνης» γίνεται αναφορά ότι η πομπή κατευθύνεται κοντά σε χώρους αποθήκευσης πυρηνικών. Για το ενδεχόμενο κατοχής πυρηνικών από την Wagner ανησυχεί και το ΝΑΤΟ και επικοινωνούν οι αξιωματούχοι του με το Σοϊγκού, την ώρα της κρίσης για να τους ενημερώσει. Η Κίνα δεν ξέρουμε αν ανησύχησε και είχε επικοινωνία τις κρίσιμες αυτές ώρες με τον Σοϊγκού. Όταν γίνεται γνωστό ότι και άλλα μέλη της Wagner θα ακολουθήσουν τον Πριγκόζιν στην Λευκορωσία (σήμερα μπορούμε με ασφάλεια να μιλήσουμε για 15000 μέλη), η λευκορωσική πλευρά αναφέρει ότι τα μέλη της Wagner δεν θα αξιοποιηθούν στη φύλαξη πυρηνικών εγκαταστάσεων. Και όλως τυχαίως αμέσως μετά ανακοινώνεται ότι η μεταφορά πυρηνικών από τη Ρωσία προς τη Λευκορωσία, που έχει εδώ και καιρό ανακοινωθεί, μόλις είχε ολοκληρωθεί. Προφανώς δεν θα μάθουμε ποτέ εάν τα τελευταία πυρηνικά τα μετέφεραν τα φορτηγά της Wagner. Πάντως η ολοκλήρωση της μεταφοράς τους, συνέπεσε και με την μετεγκατάσταση της τελευταίας εκεί.

 

Επιχειρησιακά δικαιολογείται να έχουν βρεθεί στην κατοχή της Wagner πυρηνικά; 

 

Η Wagner επιχείρησε ως γνωστόν στο Soledar. Αυτή εισήλθε νικήτρια στον οικισμό διώχνοντας τις ουκρανικές δυνάμεις. Στο Soledar υπάρχουν εκτεταμένα υπόγεια δίκτυα αλατορυχείων, κάποια εν ενεργεία, κάποια παροπλισμένα. Οι στοές των ορυχείων της περιοχής είναι αρκετών εκατοντάδων χιλιομέτρων και σε μεγάλο βάθος. Στα αλατορυχεία υπάρχει απουσία συνθηκών διάβρωσης, κάτι το οποίο τα κάνει ιδανική τοποθεσία αποθήκευσης πυρηνικών, αλλά και όχι μόνο. Από το Soledar και τις στοές του ήταν που η Wagner ανάρτησε ένα βίντεο με την ανακάλυψη μεγάλων ποσοτήτων οπλισμού. Το πιθανότερο μέρος για την αποθήκευση πυρηνικών σε πολεμικό περιβάλλον είναι εκεί. Μετά το Soledar, η Wagner προχώρησε προς το Bakhmut, πλέον Artyomsk, στη γνωστή μάχη που θύμισε κρεατομηχανή και την παρουσίασαν με τον Α΄Π.Π. Σωστή και εύλογη κίνηση που δικαιολογείται απόλυτα επιχειρησιακά. Στη σκιά των γεγονότων στις 23-24 Ιουνίου όμως, ο διάσημος και βραβευμένος με Pulitzer, Seymour Hersh, μας πληροφορεί ότι η Wagner προχώρησε στην επίθεση στο Bakhmut πρωτοβουλιακά και παρά τη θέληση και τον σχεδιασμό του ρωσικού επιτελείου. Με δικούς της πόρους, έμψυχους και άψυχούς, σχεδιασμό και τακτική. Η Ρωσική νίκη στο Bakhmut είναι η πρώτη και σημαντικότερη μετά τις αποχωρήσεις από το Κίεβο, το Χάρκοβο, το Ιζιούμ και τη Χερσώνα. Εάν όντως ισχύει αυτό που λέει ο καταξιωμένος ερευνητής και δημοσιογράφος, πέραν του «ομιχλώδης» ρωσικού σχεδιασμού, φανερώνει και κάτι ακόμα. Την επιχειρησιακή ανωτερότητα της Wagner έναντι του ρωσικού στρατού, τουλάχιστον σε στοιχεία εφόδου, αλλά κυρίως σε θέληση για την νίκη επί του αντιπάλου. Η απόπειρα «πραξικοπήματος», εάν όντως έχουμε γεγονός, απλά το επιβεβαίωσε. Γιατί αντικειμενικά, και μόνο η εκδήλωση όλης αυτής της ενέργειας, ως στρατιωτική αποτυχία των ρωσικών δυνάμεων μπορούμε να την εκλάβουμε, έστω και αν αποσοβήθηκε διπλωματικά. Επιχειρησιακά άφησαν να εκδηλωθεί το «πραξικόπημα» ή δεν μπόρεσαν να το συγκρατήσουν.

 

Το «πραξικόπημα» και η «προδοσία» έγινε στη συνέχεια «ανταρσία». Ο Πούτιν σε τρεις ομιλίες του εκείνες τις μέρες δεν κατονόμασε ποτέ τον Πριγκόζιν, ιδίως ως προδότη. Οι κατηγορίες αποσύρθηκαν για όλους, και όντως αυτό μας κάνει πολύ σκεπτικούς με το πόσο σκληρά αντιμετωπίζονται οι προδότες στη Ρωσία. Παρακολουθήσαμε το πρώτο πραξικόπημα στην ιστορία που ανακοίνωσαν ότι θα το κάνουν. Το πρώτο πραξικόπημα στην ιστορία κατά το οποίο οι δρώντες δε διέκοψαν τις επικοινωνίες και το διαδίκτυο. Ροστόφ «έβγαζες γραμμή» όχι μόνο από Ρωσία αλλά και από Ελλάδα. Το πρώτο πραξικόπημα κατά το οποίο οι πολίτες όχι μόνο δεν επιτίθονταν στους πραξικοπηματίες αλλά φωτογραφίζονταν μαζί τους.

 

Θυμάστε αντίστοιχες σκηνές από Τουρκία το 2016; Το πρώτο στο οποίο οι πολίτες ήταν στους δρόμους κανονικά αψηφώντας τις οδηγίες της κεντρικής διοίκησης για μη κυκλοφορία. Το πρώτο πραξικόπημα στην ιστορία όπου οι οδοκαθαριστές συνέχιζαν αμέριμνοι τη δουλειά τους δηλώνοντας ότι όλα πάνε βάση σχεδίου. Το πρώτο πραξικόπημα στο οποίο οι κάνες των αρμάτων ήταν ταπωμένες και τα ίδια τα άρματα στην πλειοψηφία τους ήταν πάνω σε φορτηγά μεταφοράς. Εκτός από δυο που κατέβηκαν μάλλον για τις φωτογραφίες. Το πρώτο πραξικόπημα κατά το οποίο οι στρατιώτες των πραξικοπηματιών είναι τόσο ανέμελοι που κυκλοφορούν με καφέδες στο χέρι και περιμένουν υπομονετικά στη σειρά να ψωνίσουν στα καταστήματα. Λες και ήξεραν ότι δεν θα συγκρουστούν. Το πρώτο πραξικόπημα στην ιστορία στο οποίο δεν είδαμε άμεση πρώτη ενέργεια εναντίων του επικεφαλής, αντιθέτως είδαμε τον Πριγκόζιν να μιλάει ήρεμα με τον Εφκούροφ (Αναπληρωτή Υπουργό Άμυνας) το νο2 μετά τον Σοϊγκού, και τον Αλεξιέγεφ (Αναπληρωτή Επικεφαλής της Διεύθυνσης Στρατιωτικών Πληροφοριών) επίσης νο2 της υπηρεσίας του, στο κατειλημμένο από τη Wagner κτήριο της Στρατιωτικής Διοίκησης στο Ροστόβ.

 

Είδαμε το πρώτο πραξικόπημα παγκοσμίως στο οποίο οι πραξικοπηματίες δεν επέβαλαν τους όρους τους και δεν διέκοψαν τις εργασίες στα κτήρια που κατέλαβαν. Ούτε στη Στρατιωτική Διοίκηση της Νότιας Περιφέρειας, ούτε στα κτήρια της FSB και των λοιπών υπηρεσιών τα οποία κύκλωσαν και απέκλεισαν. Απλώς έλεγχαν τις εισόδους και χωρίς μάλιστα να παρεμποδίζουν την είσοδο και έξοδο σε αυτά. Είναι το πρώτο πραξικόπημα στο οποίο ο δρων δεν ύψωσε τη σημαία του σε κτήρια που καταλάμβανε, δεν έκανε υποστολή της άλλης σημαίας και δεν κάλεσε τον κόσμο ή άλλες δυνάμεις να μετέχουν σε αυτό. Είδαμε το πρώτο πραξικόπημα στην ιστορία που στρατιωτικοί εντός των κατειλημμένων κτηρίων από τους «πραξικοπηματίες» μαγνητοσκοπούσαν βίντεο ένοπλοι όπου καλούσαν τους τελευταίους να σταματήσουν τις ενέργειές τους (Surovikin). 

 

Είδαμε το πρώτο πραξικόπημα που έκαναν στρατιωτικές μονάδες και η υπάρχουσα ηγεσία θα το αντιμετώπιζε όχι με αντίστοιχες στρατιωτικές αλλά με κατασταλτικές, αντιτρομοκρατικές και γενικά με αστυνομικές δυνάμεις επί της ουσίας. Γιατί τέτοιες είναι και η Rosvgardia (Εθνική Ρωσική Φρουρά) και οι Τσετσενικές Δυνάμεις, που κινούνταν προς το Ροστόφ. Για να έχουμε μια ιδέα σύγκρισης με την δική μας πραγματικότητα, είναι σαν να κινούταν πραξικοπηματικά μια ταξιαρχία και το κράτος και η κυβέρνηση να έστελναν να τους καταστείλουν την ΟΠΚΕ τα ΥΜΕΤ και την ΔΑΕΕΒ. Είναι κατανοητό νομίζω ότι όσο και αν είναι ικανές αυτές οι μονάδες, και οι ελληνικές και οι ρωσικές, ακόμα και αν εμπίπτει στις αρμοδιότητες τους η αντιμετώπιση μιας τέτοιας κατάστασης, δεν εμπίπτει ο εξοπλισμός τους όμως για να αντιμετωπίσουν άρματα μάχης. Και αν προφανώς οι ελληνικές αστυνομικές μονάδες δεν έχουν την εμπειρία των αντίστοιχων ρωσικών με την πολεμική κυρίως εμπειρία, που αναφέρουμε παραπάνω, η αναλογία παραμένει σχεδόν ίδια γιατί αντίστοιχα στην ελληνική πραγματικότητα, η πλειοψηφία των στελεχών της ταξιαρχίας θα έχει μικρότερο, ίσως κατά πολύ, μέσω όρο κανόνων εμπλοκής με πυροβόλα όπλα από ότι για παράδειγμα τα μέλη της ομάδας ΔΙΑΣ.

Άρματα με αναψυκτικά και καφέδες…

 

Ταπωμένες κάνες

 

Με τον… καφέ στο χέρι

 

Θα μπορούσα να γράψω πολλές σελίδες ακόμα με την παράλογη επιχειρησιακά δράση των επίδοξων αυτών πραξικοπηματιών. Θα μπορούσαμε όλα να τα δικαιολογήσουμε με μια υποτιθέμενη επιχειρησιακή ανεπάρκεια των διοικητών τους. Όπως δήλωσε και ο ίδιος ο πρόεδρος Πούτιν, μη κατονομάζοντας πάλι ποιους εννοεί. Οι διοικητές της Wagner όμως, μόνο ανεπαρκείς δεν μπορούν να θεωρηθούν, και το έχουν αποδείξει αυτό στο πεδίο των πολεμικών επιχειρήσεων. Τα «πραξικοπήματα» ήταν η ειδίκευσή τους, προφανώς, και στην σχεδίαση εκτέλεσης και αντιμετώπισης, πολύ πριν διακριθούν στο θέατρο επιχειρήσεων στην Ουκρανία. Είδαμε το πρώτο πραξικόπημα στο οποίο οι πραξικοπηματίες αποχωρούν με ζητωκραυγές και επιφωνήματα θαυμασμού και υποστήριξης από το πλήθος, ενώ όλοι τους έλεγαν «προδότες». Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τον Πριγκόζιν ο οποίος είναι αυτός που δέχθηκε τα κατηγορηματικά πυρά αναλαμβάνοντας την ευθύνη. Ο Λουκασένκο της Λευκορωσίας ο οποίος μεσολάβησε στην εύρεση λύσης, δήλωσε ότι ο Πριγκόζιν απλώς παρασύρθηκε από την αγάπη του προς τους διοικητές του. Ότι αυτοί τον παρέσυραν στη «στάση».

 

Πώς όμως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο και να μην είναι αληθινό; Και κυρίως, γιατί; Εάν έπρεπε να γίνει μια τέτοια εσκεμμένη ενέργεια από την ρωσική ηγεσία, θα έπρεπε καταρχήν να το ξέρουν ελάχιστοι, η συνάντηση Πούτιν – Πριγκόζιν, η οποία σχεδόν αποσιωπήθηκε, μας δίνει ένα τέτοιο μοτίβο. Η προετοιμασία μιας τέτοιας διαδικασίας δεν είναι κάτι που περνάει απαρατήρητο, για παράδειγμα από Μυστικές Υπηρεσίας, και από τις δυο μεριές, ετοιμάζεται καιρό. Καιρό αρκετό επίσης θα έπρεπε να προετοιμαστεί μια διαδικασία για να γίνει πιστευτό από τον αντίπαλο. Η ρωσική βιβλιογραφία είναι γεμάτη με αναφορές από αυτή την τακτική τεχνική την οποία μάλιστα ονομάζουν «Μασκιρόβκα». Ένα πολύ καλό και τυπικό παράδειγμά της, αποτελεί η «Επιχείρηση Εμπιστοσύνη» (1921-1926), μια μεγάλη επιχείρηση αντικατασκοπίας κατά την οποία στήθηκε ένα ολόκληρο κράτος για να μπορέσουν να εξοντώσουν τους τελευταίους τσαρικούς στη Ρωσία. Αλλά και στην Ελλάδα κατά την περίοδο του μεσοπολέμου ο Σπύρος Παξινός δημιούργησε έναν ολόκληρο, ψεύτικο πολιτικό φορέα, για να εξοντώσει και να συλλάβει τα στελέχη του κανονικού, που διέφευγαν υπό καθεστώς παρανομίας. Δεν είναι λοιπόν κάτι άγνωστο ή πρωτοεμφανιζόμενο στην πολεμική τακτική.

 

Ο Πριγκόζιν δεν φθάνει στο ξέσπασμα στις 23 Ιουνίου από το πουθενά, έτσι ξαφνικά, δεν τρελάθηκε. Υπάρχει μια αλληλουχία πραγμάτων και μια αν θέλετε προοδευτική αύξηση της έντασης που κορυφώνεται στις 23-24 Ιουνίου. Είναι γνωστό σε διάφορους κύκλους, περιορισμένους μεν, αλλά γνωστό (βλέπε και δηλώσεις Bryen St.), ότι ο Πριγκόζιν ήταν σε επαφή με την Στρατιωτική Μυστική Υπηρεσία της Ουκρανίας ήδη από τον Ιανουάριο. Συναντήθηκε μαζί τους, και προφανώς και με τους Αμερικάνους ομολόγους τους, στην Αφρική, εκείνη την συγκεκριμένη περίοδο. Σχεδόν ένα μήνα μετά ξεκινάει την πρώτη φραστική επίθεση εναντίων της ρωσικής στρατιωτικής ηγεσίας. Η αλληλουχία των συμβάντων είναι απίθανο να πέρασε απαρατήρητη από τις Μυστικές Υπηρεσίες της Ρωσίας. Ή μήπως όχι;

 

Κάτι που μπορεί να φαίνεται άσχετο αλλά μάλλον δεν είναι καθόλου. Στις 8/12/2022 απελευθερώνεται με πρόγραμμα ανταλλαγής από τις αμερικανικές φυλακές ο Victor Bout, ο οποίος έχει συλληφθεί το 2008 και εκτίει ποινή στις ΗΠΑ. Θρυλική μορφή δε χρειάζεται να πω περισσότερα. Ο Bout τόσα χρόνια φυλακή δεν «έσπασε». «Υπεύθυνος Προμηθειών» θα έλεγε κάποιος ότι ήταν η ειδίκευσή του. Στις 14/12, μόλις 6 μέρες μετά τον επαναπατρισμό του, ανακοινώνεται ότι αναλαμβάνει διευθυντής του Wagner Center στην Αγία Πετρούπολη.

 

Με φραστικά επεισόδια μόνο όμως δεν γίνεσαι μάλλον πειστικός. Τότε ο Πριγκόζιν, επικαλούμενος ένα υπαρκτό πρόβλημα των ρωσικών δυνάμεων, την έλλειψη πυρομαχικών, ιδίως τα βλήματα 152mm, που είναι ο βασιλιάς του πεδίου, δηλώνει ανοιχτά ότι μένει «ακάλυπτος» από τους Ρώσους και συνεχίζει τις φραστικές επιθέσεις. Θέτει έτσι τις βάσεις της σύγκρουσης που θα επέλθει, και επικεντρώνεται στους Σοϊγκού, Γεράσιμωφ, αποκλειστικά. Σήμερα ξέρουμε περισσότερα για αυτή την έλλειψη σε βλήματα των 152mm των ρωσικών δυνάμεων και από που καλύφθηκε. Είναι πολλά τα δείγματα από κινέζικα βλήματα που εκτοξεύουν πλέον οι Ρώσοι. Είναι σίγουρο όμως ότι αυτό το είχαν ήδη διαπιστώσει και οι Ουκρανοί και οι Αμερικάνοι, δεν έλεγε κάτι νέο ως πληροφορία ο Πριγκόζιν σε αυτούς για να γίνει πιστευτός. Ταυτόχρονα βέβαια με τις δημόσιες καταγγελίες του ο Πριγκόζιν, ασκούσε και μια πίεση στη ρωσική πλευρά, ώστε η Wagner να μπορέσει να ανεξαρτητοποιηθεί και στο κομμάτι των προμηθειών. 

 

συνέχεια στο Γ μέρος

 

πηγή