Ούτε βασιλικοί, ούτε βενιζελικοί
Ούτε βασιλικοί, ούτε βενιζελικοί είναι οι Έλληνες. Κι όποιος μπαίνει σε αυτή την μάταια αντιπαράθεση διαπράττει ένα τεράστιο στρατηγικό λάθος αφού επιλέγει κάτι για να αποφύγει το άλλο, θεωρώντας ότι κάνει καλή κίνηση. Στη στρατηγική όταν σου δίνουν δύο επιλογές, πάρε την τρίτη αν δεν θέλεις να χάσεις. Στο Σχέδιο Ανάν μας έδιναν δύο επιλογές με τους χάρτες Α και Β για το εδαφικό και πάλι καλά τις απορρίψαμε, γιατί επιλέξαμε την απελευθέρωση κι όχι κάποια σκλαβιά από μόνοι μας.
Στην περίπτωση των βασιλικών και των βενιζελικών, η κάθε παράταξη μας εξηγεί ότι έκανε το καθήκον της κι ότι οι άλλοι ήταν οι προδότες κλπ. Στην πραγματικότητα έχουν και οι δύο δίκιο, αλλά μ’ έναν τρόπο παράξενο αφού και οι δύο έκαναν όντως το καθήκον τους, αλλά για την παράταξή τους και μόνο, και ποτέ προς όφελος της πατρίδας. Έτσι και οι δύο έχουν δίκιο για το δεύτερο σκέλος, αφού ο συνδυασμός των δράσεών τους έφερε καταστροφή στην Ελλάδα και τίποτα άλλο. Τώρα όσοι θεωρούν ότι έπραξαν στο πλαίσιο της Μεγάλης Ιδέας και μόνο, ξεχνούν ότι καμία ιδέα δεν μπορεί να είναι μεγάλη αν δεν είναι στρατηγική κι επίσης ότι οι περιοχές που απελευθερώθηκαν πραγματικά κι όχι περιστασιακά, το έκαναν μόνο και μόνο μετά από παρέμβαση ξένων δυνάμεων ή μη κι όχι βέβαια λόγω εσωτερικής πράξης. Διότι οι δύο παρατάξεις ήταν απελπιστικά ανίκανες και ως βασιλικοί και ως πραξικοπηματίες. Και δεν ήξεραν τι σημαίνει όντως δημοκρατία όσο και να παρίσταναν το αντίθετο.
πηγή
Το παράδειγμα της Κρήτης
Είναι απίστευτο το τι έχουμε ακούσει για την απελευθέρωση και την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Όλα παρουσιάζονται μ' ένα τρόπο που υποστηρίζει είτε τους βενιζελικούς είτε τους βασιλικούς αλλά επί του πρακτέου δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Σίγουρα υπήρξαν προσπάθειες απελευθέρωσης, αλλά δίχως υψηλή στρατηγική με αποτέλεσμα να έχουμε εξεγέρσεις που δεν οδηγούσαν όντως σε επανάσταση με την έννοια της εθνικής, παρόλο που πολλοί προσπαθούν να το παρουσιάσουν με αυτόν τον τρόπο για να καλύψουν με έντεχνο τρόπο τα κενά τα απαράδεκτα της στρατηγικής. Έτσι δεν δίνουν έμφαση στο γεγονός ότι η Τούρκοι της Κρήτης έκαναν το τεράστιο λάθος να σκοτώσουν 17 μέλη του βρετανικού στρατού, πράγμα το οποίο ήταν το τέλος της παρουσίας των τούρκων στρατιωτικών στη περιοχή.
Με αποτέλεσμα στη συνέχεια να φύγουν όλοι οι λεγόμενοι κρητικότουρκοι από την Κρήτη. Μιλούν για την Κρητική Πολιτεία για να πουν κάτι για τον Βασιλιά, μιλούν για την κατάργηση της αρμοστείας για να πουν κάτι για τον Βενιζέλο δίχως να διευκρινίσουν ότι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να καθυστερήσουν την όλη διαδικασία για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας και βέβαια ότι τελικά η Κρήτη ενώθηκε με την Ελλάδα μόνο και μόνο μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους και μάλιστα μέσω της Συνθήκης του Λονδίνου. Έτσι το κρητικό ζήτημα δεν επιλύθηκε από κανέναν από τους δύο όσο και να προσπαθούν ο καθένας να μειώσει τον ρόλο του άλλου, για να φανεί ο μόνος υπεύθυνος.
πηγή
Το παράδειγμα των Δωδεκανήσων
Για τα Δωδεκάνησα και οι Βασιλικοί και οι Βενιζελικοί έχουν άποψη, ενώ η απελευθέρωσή τους και η ένωσή τους με την Ελλάδα δεν οφείλεται σε κανέναν από τους δυο. Και οι δυο παρατάξεις, για τις οποίες πραγματικά αναρωτιέται κανείς αν έχουν διαβάσει ιστορία, διότι σίγουρα ποτέ δεν την έγραψαν, ξεχνούν με έντεχνο τρόπο τον τεράστιο ρόλο της Ιταλίας και από την καλή και από την κακή πλευρά.
Το 1909 που καταργήθηκαν τα προνόμια των Προνομιούχων νησιών του Αρχιπελάγους, ο παράγοντας ήταν αποκλειστικά εξωτερικός και δεν υπήρξε καμιά εσωτερική αντίδραση. Όταν έγινε ο ιταλοτουρκικός μεταξύ του Σεπτεμβρίου 1911 και του Οκτωβρίου 1912, πού ήταν οι ανταγωνιστικές παρατάξεις; Ο πρώτος Βαλκανικός Πόλεμος δεν αφορούσε καθόλου τα Δωδεκάνησα, αλλά ακόμα κι εκεί είχαμε άχρηστες και επικίνδυνες αντιπαραθέσεις.
Τελικά για να γίνει κάτι το ουσιαστικό στα Δωδεκάνησα έπρεπε να περιμένουμε τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου για να αποφασιστεί στο Παρίσι, στο Συμβούλιο των Υπουργών Εξωτερικών των τεσσάρων δυνάμεων στις 27 Ιουνίου 1946 για να ενωθούν με την Ελλάδα. Αυτό έγινε, βέβαια, γιατί η φασιστική Ιταλία έχασε τον πόλεμο και η δημοκρατική Ιταλία τα παραχώρησε χωρίς εμπόδια. Η Συνθήκη Παρισίου υπογράφτηκε το 1947. Μάλιστα είναι ο Βρετανός Διοικητής των συμμαχικών Δυνάμεων Κατοχής Δωδεκανήσου που παραδίδει τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμιά ανάμειξη των Βενιζελικών, ούτε των Βασιλικών. Όλα έγιναν μέσω εξωτερικού παράγοντα λόγω υψηλής στρατηγικής.
πηγή
Το παράδειγμα της Θράκης
Οι θέσεις των Βασιλικών και των Βενιζελικών για τη Θράκη είναι τόσο προβληματικές σε επίπεδο λογικής που είναι δύσκολο να τις μελετήσει κανείς, πρώτον χωρίς να εκνευριστεί και δεύτερον χωρίς να τις βρει εντελώς παράλογες. Όχι μόνο δεν έδωσαν έμφαση στην Κωνσταντινούπολη και δεν βοήθησαν καν τους ANZAC, τους Άγγλους και τους Γάλλους, στην περίπτωση της Καλλίπολης το 1915. Έτσι η Θράκη αφέθηκε στη μοίρα της και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους από πριν την είχαν διαμελίσει οι Συνθήκες Αγίου Στεφάνου και Βερολίνου το 1878, όπου η Ελλάδα δεν έπαιξε κανένα ρόλο, άρα ας μην το διεκδικούν ούτε οι Βασιλικοί, ούτε οι Βενιζελικοί. Μετά την Καταστροφή της Σμύρνης το 1922, ακολούθησαν οι καταστροφικές Συνθήκες Λωζάννης και Άγκυρας το 1923 και 1930.
Κι ενώ μερικοί περηφανεύονται για τη Δυτική Θράκη του 1920, έχουν ξεχάσει εντελώς την Ανατολική Θράκη. Και, βέβαια, βλέπουμε πάντα ότι παρόλο που ο καθένας μιλούσε για απελευθέρωση, ακόμα και η Συνθήκη Σεβρών δεν είχε συμπεριλάβει την Κωνσταντινούπολη, διότι οι σύμμαχοι είδαν ακριβώς τι έγινε στην Καλλίπολη και είχαν τα δικά τους συμφέροντα. Επίσης, με τη βουλγαρική κατοχή από το 1941 έως το 1944, που ήταν οι Βασιλικοί και οι Βενιζελικοί και ποιος πραγματικά απελευθέρωσε την κατεχόμενη Θράκη; Διότι είχαμε διαρροή ελληνικού πληθυσμού και εποικισμού βουλγαρικού πληθυσμού. Ποιος έσωσε, λοιπόν, τη Θράκη;
πηγή
Το παράδειγμα της Μικράς Ασίας
Και οι Βενιζελικοί και οι Βασιλικοί είναι υπεύθυνοι για την Καταστροφή του Ελληνισμού στην Μικρά Ασία όσο και να θέλουν να αποδείξουν το φταίξιμο του άλλου. Προσπάθησαν να ξεφύγουν από την καταδίκη της ιστορίας, θυσιάζοντας έξι ανθρώπους για εξιλέωση μπροστά στον ελληνικό λαό, αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν αθώοι. Ενώ σώθηκαν ο Βασιλιάς, ο Βενιζέλος, ο Πλαστήρας. Η ανικανότητα, η αβουλία, ο κομματισμός, η έλλειψη στρατηγικής είναι το μόνο που πρόσφεραν στους Έλληνες.
Η υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης και η Συνθήκη της Άγκυρας το 1923 και το 1930 είναι απλώς άκρως απαράδεκτες και αποτελούν πρακτικές προσπάθειες να μπει ταφόπλακα πάνω στο θέμα της Μικράς Ασίας. Και αυτό δεν έγινε από λάθος, γιατί όλοι ήθελαν να μπαλώσουν τα λάθη τους με οποιοδήποτε τρόπο ακόμα κι αν έπρεπε να θυσιάσουν όλους τους πρόσφυγες. Αλλά ποιος νοιαζόταν για αυτούς τους αθώους, ούτε οι Βασιλικοί, ούτε οι Βενιζελικοί. Ο καθένας προσπαθούσε να σώσει το τομάρι του και τίποτα άλλο. Καταντήσαμε, βέβαια, ακόμα και σε πραξικοπήματα, τα οποία ονομάστηκαν λόγω ευφημισμού κινήματα για να καταλάβει ο λαός τον αντιδημοκρατικό τους χαρακτήρα. Όλη η εκστρατεία ήταν καταδικασμένη εξαρχής και ανώτατοι αξιωματούχοι το είχαν πει, αλλά τους έβγαλαν από τη μέση κι έβαλαν στη θέση τους ανίκανους, φιλόδοξους που κατάφεραν μόνο να οδηγήσουν την πατρίδα μας σε μια από τις πιο οδυνηρές καταστροφές.
πηγή
Ο Νίκος Λυγερός είναι καθηγητής Γεωστρατηγικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου