ΟΙ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ (μέρος 2ο)

συνέχεια από το 1ο μέρος

Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας
Δρ Βυζαντινής Ιστορίας

Καὶ μετὰ καὶ ἀπὸ τὴ βαθύτατα τραγικὴ περίοδο τῆς λεγόμενης Μεταπολίτευσης, ὁπότε καὶ ὅλος ὁ προηγούμενος κατήφορος μεταβλήθηκε σὲ ὀφθαλμοφανῆ ἐλεύθερη πτώση, φτάσαμε πιὰ ἐδῶ, στὴν Ἑλλάδα τοῦ σήμερα, στὴν Ἑλλάδα τοῦ ἀσύδοτου πλουτισμοῦ, τῆς ἐκσυγχρονιστικῆς ὑστερίας, τῆς πολιτιστικῆς ἀσυναρτησίας, τῆς πολιτικῆς διαφθορᾶς, τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐκκοσμίκευσης, τῆς μιθριδατικῆς ἄμβλυνσης ὅλων τῶν ἀξιῶν, τῆς εὐρύτερης κρίσης ὅλων τῶν θεσμῶν. Σὲ μία Ἑλλάδα, ποὺ ἐδῶ καὶ μερικὲς δεκαετίες τὴ λυμαίνονται σκοτεινοὶ μεγαλοεργολάβοι καὶ μεγαλοεκδότες, τραγικοὶ πολιτικοί, ἀγύρτες δημοσιογράφοι, ἐθνομηδενιστὲς ψευδο- κουλτουριάρηδες, ἐκκοσμικευμένοι ρασοφόροι, ἀντάξιοι ὅμως δυστυχῶς ὅλοι τους ἡμῶν, δηλαδὴ ἑνὸς λαοῦ τυφλοῦ πλέον καὶ ἀμνησιακοῦ, ἑνὸς λαοῦ ποὺ καθημερινὰ βουλιάζει ὁλοένα καὶ περισσότερο στὴ βαθύτερη παρακμὴ καὶ στὴν ἀπόλυτη ἀνοησία, ἑνὸς λαοῦ ποὺ δὲν ξέρει πιὰ ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια «ποῦ πατᾶ καὶ ποῦ πηγαίνει». Αὐτὴ ἦταν ἡ πρώτη μεγάλη ἀλλοίωση τῆς ταυτότητάς μας. Ἡ μεταποίηση  τῆς Ὀρθοδοξίας σὲ ἠθικιστικὸ σύστημα ἀξιῶν. Καὶ ἐπειδή, ὅπως ἤδη προανέφερα, ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἦταν ἁπλῶς μία «θρησκεία», ἀλλὰ ἐν συνόλῳ ὁ καθ᾿ ἡμᾶς Τρόπος, μία βιωματικὴ σχέση μὲ τὰ πάντα, τὸν Θεό, τὸν συνάνθρωπο καὶ τὴ φύση, μία σχέση μὲ τὸ ὑπὲρ Λόγον, ἀλλὰ καὶ τὸ κατὰ Λόγον, ἡ μετάλλαξη αὐτὴ δὲν μᾶς μετέτρεψε ἁπλῶς σὲ ἄλλου εἴδους… χριστιανούς. Μᾶς μετέτρεψε σὲ ἄλλου εἴδους ὄντα – ἀπὸ κάθε ἄποψη. 

Ἡ μεταποίηση καὶ ὁ συνεπαγόμενος ἐκφυλισμὸς τῆς πίστης σὲ ἰδεολογία ἄλλαξαν σταδιακὰ ὁλόκληρη τὴ στάση μας ἀπέναντι στὸν κόσμο καὶ στὰ πράγματα. Ἡ ταυτότητά μας, ἡ νεοελληνικὴ ταυτότητα, ἦταν μέχρι τότε συνολική, ὁλιστική, τὰ περιλάμβανε ὅλα: ἱστορία, παράδοση, πίστη, γλῶσσα, τέχνη, τὰ πάντα. Τώρα πλέον αὐτὴ ἡ ταυτότητα σταδιακὰ διασπᾶται, κατακερματίζεται σὲ πολλαπλὲς ἐπιμέρους ταυτότητες. Ταυτότητες λειψές, ἀτελέσφορες, ἀκρωτηριασμένες. Καὶ ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι ποὺ ξεκινᾶ ἡ σύγχρονη νεοελληνική μας ὑπαρξιακὴ σύγχυση. Ἢ -μᾶλλον ἀκριβέστερα- ἡ νεοελλαδική μας σύγχυση, καθὼς αὐτὴ ἡ ἐξέλιξη ἔχει ὡς πηγὴ της τὸ κρατικὸ ἐξάμβλωμα τοῦ 1830. Τὸν ὑπόλοιπο Ἑλληνισμὸ δὲν τὸν ἀφορᾶ κατ᾿ ἀρχάς. Ἀρχίζει νὰ τὸν ἀφορᾶ, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ καὶ αὐτὸς ἀρχίζει νὰ συνδέεται ἢ σταδιακὰ νὰ ἐνσωματώνεται στὸ συγκεκριμένο πανάθλιο μόρφωμα. Μία ἀντίδραση τώρα ἀπέναντι σὲ ὅλα αὐτὰ διαφάνηκε βεβαίως μὲ τὴν ἄνθηση τοῦ Ἁγιορείτικου (καὶ ὄχι μόνο) Ὀρθόδοξου μοναχισμοῦ καὶ τὸ ἄνοιγμά του πρὸς τὸν πνευματικὰ χειμαζόμενο ἑλληνικὸ λαό. 

Ἡ ἄνθηση αὐτή, ἡ ὁποία ἀσφαλῶς συνοδεύτηκε καὶ ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση κάποιων πολὺ ἐμβληματικῶν περιπτώσεων σύγχρονης ἁγιότητας, ποὺ ἔπαιξαν τὸν ρόλο τοῦ πνευματικοῦ φάρου, συνέπεσε χρονικὰ μὲ τὴν ἔσχατη κατάπτωση τῶν τελευταίων 3-4 δεκαετιῶν, καὶ φυσικὰ αὐτὸ μόνο… συμπτωματικὰ δὲν μπορεῖ νὰ συνέβει, ἀλλὰ (γιὰ τοὺς ἔχοντας τοὐλάχιστον ὦτα ἀκούειν καὶ ὀφθαλμοὺς ὁρᾶν) ὀφείλει νὰ ἐκληφθῆ ὡς μία ξεκάθαρη ἐκδήλωση τῆς πρόνοιας τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴ στήριξη τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντι στὴν ἐν ἐξελίξει ὁλομέτωπη ζοφοπνεμένη λαίλαπα τοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ». 

Ταυτόχρονα πάντως ἀξίζει γιὰ ἱστορικοὺς λόγους νὰ ἀναφερθεῖ καὶ ἡ ἐμφάνιση (πάλι κάπου ἐκεῖ, μέσα στὴ δεκαετία τοῦ ᾿70) καὶ κάποιων παρεῶν ἀπὸ θεολόγους καὶ διανοητές, ποὺ κήρυξαν τὴν ἐπιστροφὴ στὶς πηγὲς καὶ τὴν αὐθεντική μας ταυτότητα, στὴν προπτωτική της περίοδο. Χαρακτηριστικότερη ἴσως ἀνάμεσά τους ἡ κίνηση τῶν λεγόμενων Νεο-ὀρθοδόξων, μία κίνηση ὡστόσο ποὺ εἶχε δυστυχῶς πολὺ βασικὲς ἀτέλειες, μὲ κυριότερη τὸν διανοουμενίστικο χαρακτήρα της. Καὶ ὄχι πὼς αὐτὸ εἶναι κατ᾿ ἀνάγκην κακό, στὴν προκειμένη ὅμως περίπτωση εἶναι φανερὸ ὅτι δὲν μπορεῖς νὰ μιλᾶς γιὰ τὸ Ὀρθόδοξο βίωμα – καὶ τὸ βίωμα αὐτὸ νὰ προσπαθεῖς νὰ τὸ προσεγγίσης ἐγκεφαλικὰ καὶ μάλιστα μὲ φιλοσοφικὴ ἀλαζονικὴ αὐταρέσκεια, τοὐτέστιν ἄνευ ἴχνους ταπεινώσεως. Αὐτὸς ἦταν πιθανότατα καὶ ὁ λόγος ποὺ ἡ συγκεκριμένη κίνηση ἀπέτυχε τελικά, ἐκτρεπόμενη μάλιστα καὶ σὲ ἐξίσου αὐτάρεσκες (νεο-νικολαϊτικές, εὐδαιμονιστικὲς ἢ ἄλλες) θεολογικὲς πλάνες. Ἡ κατάληξη εἶναι βεβαίως γνωστή, μὲ ἐμφανέστερα παραδείγματα ἀσφαλῶς τὴν τραγικὴ νεοεποχίτικη κατάντια τοῦ πάλαι ποτὲ ἐνδιαφέροντος (ἂν μὴ τί ἄλλο) χώρου τῆς «Σύναξης», ἀλλὰ βεβαίως καὶ τὴν περίπτωση διανοητῶν τύπου Ράμφου, ποὺ ὄχι μόνο δὲν μπόρεσαν ποτὲ τους νὰ γίνουν… Κόντογλου, ἀλλὰ ὑπὸ τὸ βάρος τῆς πλάνης τους κατάντησαν τελικὰ ἐδῶ καὶ χρόνια νεοταξίτες ἀπολογητὲς τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ θλιβερὰ ἐξαπτέρυγα τοῦ συστήματος. 

Παρ᾿ ὅλα αὐτὰ ὅμως, γιὰ νὰ μὴν εἴμαστε ἰσοπεδωτικοί, ὀφείλουμε νὰ ἀναγνωρίσουμε ὅτι ἡ ἐν λόγῳ κίνηση στὸν καιρό της, ἕναν καιρὸ βαθιᾶς πνευματικῆς ξηρασίας, ἔπαιξε ἀναμφίβολα καὶ αὐτὴ τὸν ρόλο μίας γέφυρας, ὥστε κάποιοι ἄνθρωποι νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὰ ἀστεῖα προτεστάντικα κειμενάκια τῶν θεολόγων τῆς δεκαετίας τοῦ ᾿50 καὶ τοῦ ᾿60 καὶ νὰ ξαναβροῦν τὸν Μέγα Βασίλειο, τὸν Γρηγόριο Νύσσης, τὸν Συμεὼν τὸν Νέο Θεολόγο, νὰ ξαναψάξουν πίσω στὴν Παράδοση καὶ τὸν ξεχασμένο μας πνευματικὸ πλοῦτο. Καὶ ἐπειδὴ τίποτε δὲν πάει χαμένο, τὸν ρόλο αὐτὸ τὸν συνέχισαν τὰ τελευταῖα χρόνια ἄλλες ὁμάδες καὶ παρέες, βασισμένες ἀναμφίβολα σὲ πιὸ ὑγιεῖς καὶ στέρεες πνευματικὲς βάσεις. Βλέπουμε ὅμως ὅτι (ἴσως ἐπειδὴ καὶ νὰ ζοῦμε σὲ ἔσχατους καιροὺς) ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε στὸ ἐν Ἑλλάδι σύστημα νὰ ἀναδιπλωθεῖ καὶ νὰ ἀντεπιτεθεῖ. Ὁ λόγος ἄλλωστε εἶναι ἀναφανδὸν γιὰ ἕνα σύστημα ποὺ βρισκόταν πάντοτε σὲ εὐθεία ἐξάρτηση (ἐντολοδόχου) ἀπὸ τὴν παγκόσμια κραταιὰ σιωνιστικὴ συμμορία καὶ εἶχε ὡς ἐκ τούτου ἄπειρα ὑλικὰ μέσα στὴ διάθεσή του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ νέα αὐτὴ ἐπίθεση δὲν ἐκφύλισε μόνο κάποιες παρέες θεολογούντων διανοητῶν τοῦ ὕστερου 20οῦ αἰῶνα σὲ πλανεμένες παρα-ὀρθόδοξες σέχτες, οὔτε διέλυσε μόνο μὲ τὸ νεοεποχίτικό της δηλητήριο τὶς θεολογικὲς σχολές, οὔτε γέννησε μόνο τὴν ἐκτρωματικὰ ἀπερινόητη τραγικωμωδία τῆς (αὐτοφερόμενης ὡς) «μετα- πατερικῆς θεολογίας», ἀλλὰ οὔτε καὶ διάβρωσε μόνο τοὺς πλείστους ταγοὺς τῆς ἑλλαδικῆς διοικοῦσας Ἐκκλησίας. 

Τὴν ἐπίθεση αὐτὴ τὴν ἔνιωσε στὸ πετσὶ του ἐν τέλει μέχρι καὶ ὁ Ἁγιορείτικος μοναχισμός: ἡ ἐκκοσμίκευση καὶ ἡ ἐξάρτηση ἀπὸ ὑλικὰ ἀγαθὰ (καὶ κοινοτικὰ κεφάλαια) ἦταν δυστυχῶς γιὰ τὸν τελευταῖο ἡ ἄλλη (καὶ ὁλωσδιόλου θλιβερὴ) ὄψη τοῦ νομίσματος – σὲ σχέση μὲ τὴν προαναφερθεῖσα του ἄνθηση. Καὶ γιὰ νὰ τὸ ποῦμε πλέον καὶ μὲ ἄλλα λόγια (καὶ καθὼς συνεχίζουμε βεβαίως νὰ μιλᾶμε γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη  νεοελληνικὴ ταυτότητα): ὡς ἄμεση καὶ βασικότατη συνέπεια αὐτῆς τῆς ἔσχατης ἐπίθεσης ζοῦμε σήμερα μία ἀκόμη νέα μεγάλη μετάλλαξη. Καὶ αὐτὴ πλέον δὲν ἀφορᾶ ἀσφαλῶς μόνο σ᾿ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες, ἀλλὰ ἀποτελεῖ ἕνα φαινόμενο παγκόσμιο. Ζοῦμε τὴν ἀπόπειρα ἐπιβολῆς τοῦ τέλους τῶν θρησκειῶν, μέσα ἀπὸ μία ὀφθαλμοφανῶς τεχνητὴ διαδικασία ἑνὸς γενικότερου θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ, ποὺ ἔχει ὡς ἄμεσους στόχους του τὴν ἄμβλυνση τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης τῶν λαῶν, τὴ σταδιακὴ ἰσοπέδωση (μέσα ἀπὸ τὴ μιθριδατικὴ ἐξοικείωση μὲ τὶς συνεχεῖς ἐπαφές, τοὺς «διαλόγους» καὶ τὶς συμπροσευχὲς) τῶν θρησκευτικῶν τους ἰδιαιτεροτήτων καὶ τὴν ψυχολογική τους προετοιμασία γιὰ τὸ σερβίρισμα τῆς νεοεποχίτικης πανθρησκειακῆς σαλάτας, τῆς ὁποίας ἡ παρασκευὴ βρίσκεται ἤδη ἐν πλήρῃ ἐξελίξει. Ποιοί εἶναι τώρα αὐτοὶ ποὺ τὴν παρασκευάζουν καὶ τὴ σερβίρουν, μὲ ὄργανα τὰ κατὰ τόπους «παπαγαλάκια» τους; Μὰ ἀσφαλῶς τὰ ἴδια ἀφεντικὰ ποὺ προωθοῦν καὶ τὶς ἄλλες ἀπόπειρες συγκρητισμοῦ, σὲ εὐρύτερα πολιτισμικὸ πλέον καὶ κοινωνικὸ ἐπίπεδο. Ὅλες αὐτὲς οἱ ἀπόπειρες φυσικὰ ὑποκρύπτονται στὸ δεύτερο ἐπίπεδο ἀνάγνωσης τῆς λεγόμενης Παγκοσμιοποίησης. 

Γιὰ τὴν Παγκοσμιοποίηση θὰ πρέπει ἀσφαλῶς νὰ ξεκαθαρίσουμε ὅτι δὲν ἔχει μόνο τὶς δεδομένες οἰκονομικὲς καὶ πολιτικὲς διαστάσεις (τὶς ὁποῖες ὅλοι λίγο- πολὺ γνωρίζουν), ἀλλὰ καὶ ἄλλες, πολὺ βαθύτερες παραμέτρους (τὶς ὁποῖες πολὺ λιγότεροι ἔστω ὑποψιάζονται). Καὶ ἐννοῶ φυσικὰ τὴν πλήρη πνευματικὴ καὶ πολιτισμικὴ διαπλανητικὴ ἰσοπέδωση, ἡ ὁποία προωθεῖται μέσα ἀπὸ τὶς ἄοκνες προσπάθειες γιὰ διάλυση τῶν θρησκειῶν, τῶν ἐθνικῶν πολιτισμῶν καὶ τῶν ἐθνικῶν γλωσσῶν. Καὶ νὰ ξεκαθαρίσουμε ἀκόμη ὅτι τὸ παιχνίδι ποὺ αὐτὴ τὴ στιγμὴ παίζεται πάνω στὸν πλανήτη, εἶναι πρωτίστως πνευματικὸ καὶ θρησκευτικὸ – καὶ ἐντελῶς δευτερευόντως πολιτικὸ καὶ οἰκονομικό. 

Σὲ πεῖσμα ὅλων τῶν προσεγγίσεων ποὺ ἑδράζονται στὸ (ἐνίοτε χρήσιμο μέν, ἀλλὰ βεβαίως καὶ ἀπελπιστικὰ ἁπλοϊκὸ) μαρξιστικὸ μοντέλο, εἶναι ἀρίδηλο ὅτι ἡ οἰκονομικὴ καὶ πολιτικὴ ὑποτα­γὴ τῶν λαῶν ἀποτελεῖ στὴν πραγματικότητα τὸ μέσο γιὰ τὴν πνευματική τους ἅλωση – καὶ ὄχι τὸ ἀντίστροφο. Αὐτὸ δείχνουν δυστυχῶς ἐνίοτε νὰ τὸ ἀγνοοῦν ἀκόμη καὶ κάποιοι πολὺ σοβαροὶ -κατὰ τὰ ἄλλα- καὶ ἰδιαίτερα καλοπροαίρετοι μελετητὲς τοῦ «δικοῦ» μας εὐρύτερου χώρου, ποὺ ὅμως ἔτσι ἀδυνατοῦν ἀσφαλῶς νὰ ἑρμηνεύσουν τὸ τί πραγματικὰ κρύβεται πίσω ἀπὸ τὶς σύγχρονες παγκόσμιες ἐξελίξεις. Καὶ ἐννοῶ φυσικὰ ἀνάμεσα σὲ αὐτὲς καὶ τὴ λεγόμενη «παγκόσμια οἰκονομικὴ κρίση», γιὰ τὴν ὁποία π.χ. εἶναι ἐντελῶς κωμικὸ τὸ νὰ ἐπιχειροῦμε νὰ τὴν ἀποδώσουμε (καὶ τὸ λέω πολὺ σχηματικὰ) σὲ μία ἁπλῶς κρίση τοῦ καπιταλιστικοῦ συστήματος. 

Ἀντίθετα, αὐτὴ ἡ ἀπερίγραπτα ἐκτρωματικὴ ἱστορία, ὅπου ἅπας οὐσιαστικὰ ὁ πλανήτης ἐμφανίζεται νὰ χρωστᾶ ἰλιγγιώδη ποσὰ σὲ κάποια ὁλότελα μυστηριώδη κέντρα καί… παράκεντρα (τύπου Παγκόσμιας Τράπεζας ἢ ἑτέρων συναφῶν… φιλανθρωπικῶν σωματείων), ποσὰ μάλιστα ποὺ στὴν πραγματικότητα δὲν ὑφίστανται κἄν, εἶναι μία ἱστορία ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ μὲ οἰκονομικοὺς ὅρους. Μπορεῖ ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο μὲ πνευματικούς. Εἶναι προδήλως μία ἀπολύτως τεχνητὴ καὶ κατευθυνόμενη ἐξέλιξη, ποὺ στοχεύει ἀφ᾿ ἑνὸς στὴν ἀνακατανομὴ τοῦ παγκόσμιου πλούτου καὶ ἀκολούθως τὴ συγκέντρωσή του στὰ χέρια ὅλο καὶ λιγότερων (καὶ βασικότατων -κατὰ θαυμαστή… σύμπτωση- μελῶν τῆς σιωνιστικῆς μαφίας) καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου στὴν παγκόσμια ἀποσταθεροποίηση, ποὺ ἁπλούστατα θὰ διαμορφώσει τὶς κατάλληλες οἰκονομικές, κοινωνικὲς καὶ πολιτικὲς συνθῆκες γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τοῦ νέου μεγάλου παγκοσμίου δόγματος. Καὶ βεβαίως τὸ νέο αὐτὸ δόγμα εἶναι «Μία θρησκεία – Μία οἰκονομία – Ἕνας πολιτισμὸς – Μία ἡγεσία». 

Ὅ, τι κι ἂν σᾶς θυμίζει αὐτὸ (εἴτε Τζὼρτζ Ὄργουελ, εἴτε Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη) ἡ οὐσία δὲν ἀλλάζει. Καὶ τὸ δόγμα αὐτό, γιὰ νὰ ἐπιβληθεῖ, προϋποθέτει λαοὺς ἀπαίδευτους, ἱστορικὰ ἀποπροσανατολισμένους, ἐθνικὰ διαλυμένους, γλωσσικὰ κατεστραμμένους καὶ θρησκευτικὰ ἀποχρωματισμένους. Καὶ ταυτόχρονα βεβαίως λαοὺς καταβεβεβλημένους ἀπὸ τὸν φόβο, ὅθεν καὶ ἡ συνεχόμενη ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια τρομολαγνεία μὲ τὶς δῆθεν Ἂλ Κάιντες, τὶς δῆθεν ἐπιδημίες καὶ πανδημίες καὶ τὴν ἐπίσης δῆθεν ἀπειλὴ τῆς παγκόσμιας οἰκονομικῆς κατάρρευσης (ποὺ φυσικά, ὅπως προαναφέρθηκε, εἶναι ὄντως ἀπειλή, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα οὐδεμίαν σχέσιν ἔχουσα μ᾿ αὐτὸ ποὺ μᾶς σερβίρουν καθημερινὰ τὰ ἐγκάθετα ΜΜΕ).

Τὰ πάντα – ἀπὸ τὰ γνωστὰ κουρελογραφήματα τύπου Ρεπούση καὶ τὴ δῆθεν ἀνάγκη ἐπαναπροσέγγισης τῆς Ἱστορίας (ὥστε νὰ πάψει νά…«διχάζει»), ἕως τὴν «ἀνάγκη» γιὰ παγκόσμια οἰκονομικὰ μέτρα καὶ ἕως τὶς ἀγκαλιὲς τῶν Ἱεραρχῶν μας μὲ τοὺς καρδινάλιους καὶ τοὺς ἰμάμηδες – εἶναι ὅλα σελίδες τοῦ ἴδιου ἀκριβῶς βιβλίου, σελίδες φαινομενικὰ μόνο (γιὰ τοὺς ἀνυποψίαστους ἀφελεῖς) διαφορετικὲς μεταξύ τους. Καὶ ἀπὸ τὴν ἴδια ἀκριβῶς πηγὴ ξεκινᾶ καὶ ὅλη αὐτὴ ἡ θρησκευτικὴ ἀγαπολογία μὲ ὑποτιθέμενο σκοπὸ τὴν ἐξουδετέρωση τῶν θρησκευτικῶν φανατισμῶν, ἀλλὰ καὶ ὅλη αὐτὴ ἡ ἐπιχειρηματολογία γιὰ τὴν ἀνάγκη «σεβασμοῦ τοῦ διαφορετικοῦ», «κατανόησης τοῦ Ἄλλου» καὶ προσέγγισης τῶν λαῶν μέσα ἀπὸ τὸ γνωστὸ πολυπολιτισμικὸ μοντέλο. Ἀπὸ τὴν ἴδια τέλος πηγὴ ξεκινᾶ καὶ ἡ τρομολαγνεία. Ἤδη ἐδῶ καὶ χρόνια μάλιστα ἀκούγονται ἀπὸ ἐπίσημα χείλη καὶ φωνὲς γιὰ τὴν «ἀναγκαιότητα μίας Παγκόσμιας Κυβέρνησης». Φωνὲς ποὺ εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ πολλαπλασιαστοῦν στὸ ἄμεσο μέλλον. Καὶ θὰ πολλαπλασιάζονται συνεχῶς, μέχρι νὰ πειστοῦν ὅλοι ὅτι ὁ πλανήτης βαδίζει πρὸς τὸν ὄλεθρο – καὶ ἔχει συνεπῶς ἀνάγκη ἀπὸ ἕνα Παγκόσμιο Σωτῆρα.

συνεχίζεται 

πηγή