ΟΙ ΜΕΤΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ (μέρος 3ο)

συνέχεια από το 2ο μέρος

Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας
Δρ Βυζαντινής Ιστορίας

Ἂς ἐπιστρέψουμε ὅμως στὸν θρησκευτικὸ συγκρητισμό, τὴ βασικὴ -ἐπαναλαμβάνω- παράμετρο ὅλου αὐτοῦ τοῦ παιχνιδιοῦ ποὺ ἀποσκοπεῖ στὴν ὁμογενοποίηση τοῦ πλανήτη καὶ ἀπειλεῖ νὰ καταπιεῖ καὶ νὰ συγχωνεύσει ὅλες τὶς ἐθνικὲς ταυτότητες (καὶ ἀνάμεσά τους βεβαίως -καὶ ἴσως πρωτίστως- καὶ τὴν ἑλληνική). Καὶ αὐτὸ τὸ παιχνίδι μαίνεται ἐδῶ καὶ δεκαετίες μὲ τὴ συνενοχὴ ἐννοεῖται καὶ ἡμῶν τῶν ἰδίων. Τίποτε ἄλλωστε δὲν γίνεται διὰ τῆς βίας. Κανεὶς δὲν ἀναγκάζει π.χ. τὸν μέσο νεοέλληνα νὰ θεωρεῖ τὴν ἀντίδραση στὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς φονταμενταλιστικὸ φανατισμό. Αὐτὸ ἀπορρέει ἐμφανῶς ἀπὸ τὴν ἰδεολογικοποίηση τῆς πίστης τῶν πατέρων του, αὐτὸ ποὺ συνέβη δηλαδή, ὅπως προαναφέρθηκε, τὰ τελευταία 200 χρόνια. 

Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ Ἐκκλησία μετατρέπεται σέ… Χριστιανισμό, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ σύναξη γύρω ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ποτήριο ἐκφυλίζεται (μέσα στὸ μυαλὸ τῶν περισσοτέρων) σὲ νεοπουριτανικὸ κώδικα εὐσεβισμοῦ, ὅλα πλέον εἶναι σχετικὰ καὶ συνεπῶς ἀμφισβητήσιμα, ὅπως ἀκριβῶς δηλαδὴ καὶ κάθε ἄλλη ἰδεολογία. Κανεὶς δὲν ἀναγκάζει ἐπίσης τὴν ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία νὰ ἐκπροσωπεῖται σταθερὰ στὴν παρωδία τοῦ -αὐτοφερόμενου ὡς- Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν. Καὶ κανεὶς βέβαια δὲν ἀναγκάζει τέλος συγκεκριμένους ὑψηλόβαθμους κληρικούς μας ἢ μεγαλοκαθηγητάδες Θεολογικῶν σχολῶν νὰ συναγελάζονται σὲ διαθρησκειακὲς λατρευτικὲς μυστικοσυνάξεις μαζὶ μὲ καρδινάλιους, πάστορες, γκουρού, ἰμάμηδες καὶ μάγους. 

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ὅμως, μία ποὺ ἔγινε ἀναφορὰ στὸν Οἰκουμενισμό, δὲν θὰ ἐστερεῖτο σημασίας νὰ εἰπωθοῦν κάποια πράγματα καὶ γι᾿ αὐτόν, γιατί ἀποτελεῖ κομβικῆς σημασίας ἔννοια στὴν πορεία πρὸς τὴ διαμόρφωση αὐτῆς τῆς νέας παγκόσμιας ταυτότητας, τοῦ θρησκευτικὰ ἑνιαίου homo universalis. Ὁ τελικὸς στόχος, ποὺ εἶναι ἀσφαλῶς ἡ παγκόσμια Πανθρησκεία καὶ τὸν ὁποῖο εὐαγγελίζονται τὰ ὄργανα τῆς Νέας Τάξης καὶ τῆς Νέας Ἐποχῆς, προϋποθέτει κατ᾿ ἀρχὰς τὴν ἑνοποίηση τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου (ἢ τέλος πάντων τοῦ φερόμενου ὡς χριστιανικοῦ). Καὶ τὸ πρῶτο βῆμα εἶναι φυσικὰ ἡ περίφημη «Ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν», γιὰ τὴν ὁποία ὅλο καὶ περισσότερες κινήσεις πραγματοποιοῦνται τὰ τελευταῖα χρόνια. Εἶναι γνωστὸ βεβαίως ὅτι πολλοὶ χαρακτηρίζουν ὅλη τὴν πολεμικὴ κατὰ τῶν συγκεκριμένων ἑνωσιακῶν κινήσεων, ὡς ὑπερβολὴ ἢ καὶ ὡς πραγματεία περί… ὄνου σκιᾶς. Μπορεῖ καὶ νὰ θεωροῦν ὅτι σὲ τελικὴ ἀνάλυση τίποτε τὸ ἀξιοσημείωτο δὲν μᾶς χωρίζει ἀπὸ τοὺς Φραγκολατίνους, ὁπότε καλὸ θὰ ἦταν νὰ τελειώνει ἐπιτέλους αὐτὴ ἡ χιλιόχρονη διχαστικὴ ἱστορία. Ἴσως πάλι καὶ νὰ ἐνστερνίζονται καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ τεχνηέντως ὑποβολιμαῖα περὶ «ἀγάπης» καὶ «ὁμόνοιας». Ἐπειδὴ ὅμως καὶ ἡ πολλὴ «ἀγάπη» βλάπτει ἐνίοτε τὴν… ὑγεία, θὰ ἄξιζε ἴσως τὸν κόπο στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ ποῦμε ὁρισμένα πράγματα, ἔστω καὶ ἀδρομερῶς, μὲ τὸ πραγματικό τους ὄνομα… 

Καὶ κατ᾿ ἀρχὰς ὀφείλουμε νὰ ξεκαθαρίσουμε ὅτι οἱ θεολογικὲς διαφορὲς μὲ τὴ Δύση εἶναι στὴν πραγματικότητα χαώδεις καὶ φυσικὰ δὲν ἔχουν πάψει στὸ παραμικρὸ νὰ ὑφίστανται. Ὅσο κι ἂν εἶναι βέβαιο ὅτι γιὰ ἐκείνη τὴν τελικὴ ρήξη τοῦ 1054 ἔπαιξαν ῥόλο καὶ πολιτικὰ αἴτια (τὰ ὁποῖα ἀσφαλῶς ὑπερτονίζουν οἱ ἐγκάθετοι τοῦ συγκρητισμοῦ), εἶναι ἀκόμη πιὸ σίγουρο ὅτι αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἐπιστέγασε ἁπλῶς τυπικὰ μία μακραίωνη διαφοροποιητικὴ πορεία, ποὺ στὰ μέσα τοῦ 11ου αἰῶνα ἦταν πλέον μὴ ἀναστρέψιμη. Ἐπρόκειτο οὐσιαστικὰ γιὰ δύο κόσμους σὲ πλήρη ἀπόκλιση ἤδη ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα, τοὺς ὁποίους ἡ ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανισμοῦ ὄχι μόνο δὲν μπόρεσε νὰ ἑνοποιήση, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἔκανε τὸ μεταξύ τους χάσμα ἀκόμη πιὸ ἀγεφύρωτο, γιατί ἁπλούστατα ἡ (ἀρχικῶς λατινικὰ ἁπλοϊκὴ καὶ ἀκολούθως καὶ γερμανικὰ ἐκβαρβαρισμένη) Δύση -σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ βαθειὰ μυστικὴ ἐμπειρία τῆς Ἀνατολῆς- ποτὲ δὲν μπόρεσε νὰ φτάσει μακρύτερα ἀπὸ μία κοντόφθαλμη, ὀρθολογιστικὴ καὶ μέσῳ ἁπλοϊκῶν δικανικῶν προσεγγίσεων ἀπόπειρα κατανόησης καὶ ἑρμηνείας τοῦ Θείου. Ἡ θεμελιώδης αὐτὴ διαφοροποίηση, ποὺ τυγχάνει καὶ ἡ κύρια γενεσιουργὸς αἰτία ὅλων τῶν ἐπιμέρους δυτικῶν δογματικῶν παρεκκλίσεων (οἱ ὁποῖες φυσικὰ δὲν ἀφοροῦν μόνο στὸ filioque ἢ στὸ πρωτεῖο, ἀλλὰ εἶναι ἐπίσης πάρα πολλὲς καὶ οὐσιαστικές, παρὰ τὰ ὅσα οἱ οἰκουμενιστὲς διαπρυσίως διακηρύττουν), κατὰ κανένα τρόπο δὲν ἔχει ἔστω ἐξομαλυνθεῖ. Πολὺ περισσότερο φυσικὰ οὐδὲν σημεῖον ἐπαφῆς ὑφίσταται τόσο μὲ ὅλο ἐκεῖνο τὸ συνονθύλευμα ποὺ ἀπαρτίζουν τὰ ἀναρίθμητα καὶ θεολογικῶς ἔωλα προτεστάντικα παραμάγαζα, ὅσο καὶ μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες. 

Καὶ βέβαια ἡ ὑποβολιμαία βλακώδης «διαπίστωση» πὼς «ὅλοι στὸν ἴδιο Χριστὸ πιστεύουμε» (βλακώδης, γιατί ἁπλούστατα δ έ ν πιστεύουμε στὸν ἴδιο Χριστό), ἴσως νὰ εἶχε κάποιο νόημα σὲ περιπτώσεις ἰδεολογικοποίησης τῆς πίστης, σὰν κι αὐτὴν ποὺ ἀναφέρθηκε πρίν, ἢ θεώρησης τῆς ἔννοιας τῆς θέωσης ὡς ἀτομικῆς ὑπόθεσης τοῦ καθενὸς (ὁπότε θὰ μποροῦσε πράγματι νὰ ὑποτεθεῖ καὶ ἡ δυνητική της πραγμάτωση μέσα ἀπὸ πολλοὺς καὶ διαφορετικοὺς δρόμους). Ἐπειδὴ ὅμως ἐδῶ στὴν πραγματικότητα οὔτε περὶ ἰδεολογίας πρόκειται, οὔτε περὶ πράξεως περιχαρακωμένης ἰδιωτείας, εἶναι προφανὲς ὅτι κάθε ὀργανωμένη ἀπόπειρα σύγχυσης καὶ συγκρητισμοῦ, μόνο ἐκ τοῦ πονηροῦ ἀρύεται. 

Ὑπ᾿ αὐτὸ τὸ πρίσμα, ἐννοεῖται ἀσφαλῶς ὅτι τὴν ἀκόμη εὐρύτερη διαθρησκειακὴ «διαπίστωση» ὅτι «ὅλοι στὸν ἴδιο… Θεὸ πιστεύουμε», ἀπαξιῶ ἐδῶ ἀκόμη καὶ νὰ τὴ σχολιάσω. Περαιτέρω μάλιστα, ὀφείλουμε ἀκόμη νὰ ξεκαθαρίσουμε ὅτι ἐπὶ τῆς οὐσίας ὁ ὅρος «Διάλογος μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν» εἶναι παντελῶς ἀνυπόστατος καὶ μόνο κατὰ (ὁλωσδιόλου θλιβερὴ) οἰκονομία μπορεῖ νὰ χρησιμοποιεῖται. Στὴν πραγματικότητα δὲν ὑπάρχουν Ἐκκλησίες, ἄρα πῶς νά… διαλεχθοῦν καὶ πῶς ἀκολούθως νὰ προσπαθήσουν καὶ νά… ἑνωθοῦν; Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἁπλούστατα μία – ὅλα τὰ ἄλλα ἀποτελοῦν ἁπλῶς βάναυσες ἐκτροπὲς καὶ καρικατουρίστικες ἀλλοιώσεις. Καὶ ἀφοῦ εἶναι ἐκτροπές, δὲν ἐπενεργεῖται ἐκεῖ διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπολύτως τίποτε! Ἀπὸ τὸ Σχίσμα καὶ ἑξῆς οἱ Φραγκολατίνοι οὔτε ἁγίους βγάζουν, οὔτε ἱερωσύνη ἔχουν, οὔτε μυστήρια. Ὅσα γίνονται μέσα στοὺς ναοὺς τους ἔκτοτε πολὺ ἁπλὰ εἶναι ὅλα ἄκυρα. 

Πῶς λοιπὸν ὑπὸ αὐτοὺς τοὺς ὅρους νὰ ἐκτραποῦμε στὴ γνωστὴ ἀνοητολογία περὶ ἐπανενώσεως; Ἡ μόνη ἐπανένωση ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ δεχτοῦμε (καὶ μακάρι βέβαια νὰ γινόταν) εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ τῶν διαστρεβλωτῶν στὴν ἑνιαία Ἐκκλησία τῶν πρώτων αἰώνων, ἀπὸ τὴν ὁποία οἱ ἴδιοι παρεξέκλιναν. Τὸ νὰ ἐπανενωθοῦμε ὅμως μὲ τοὺς δικούς τους θεολογικοὺς δογματικοὺς ὅρους σημαίνει ὅτι αὐτομάτως ἐκτρεπόμαστε καὶ ἐμεῖς, τὴν ὥρα μάλιστα ποὺ ὁ ἐκτρωματικὸς (αὐτοφερόμενος ὡς) «Χριστιανισμὸς» τῆς Δύσης καταρρέει μέσα στὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ μεταφυσικά του ἀδιέξοδα καὶ τὴν ὥρα ποὺ πάμπολλοι Δυτικοευρωπαῖοι διανοητὲς μὲ ἀνησυχίες βαφτίζονται Ὀρθόδοξοι. Ἐνῷ συμβαίνουν λοιπὸν αὐτά, εἶναι δυνατὸν ἐμεῖς νὰ πετάξουμε στὰ σκουπίδια τὴ Φιλοκαλία, τοὺς Νηπτικοὺς καὶ τοὺς Ἡσυχαστές, καὶ νὰ γίνουμε ἄνευ ἀντιρρήσεων μέρος τοῦ διαθρησκειακοῦ χυλοῦ, τὸν ὁποῖο μᾶς ἑτοιμάζουν; Καὶ πολὺ περισσότερο βεβαίως μάλιστα ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἐδῶ τὸ ζήτημα δὲν εἶναι ποιὸς θὰ παρασύρει ποιὸν ὑπὸ τοὺς ὅρους του ἢ ποιὸς θὰ κερδίσει τίς… ἐντυπώσεις, δὲν πρόκειται οὔτε γιὰ πολιτικὸ παιχνίδι, οὔτε γιὰ θέμα προσωπικῶν ἐγωϊσμῶν, οὔτε γιὰ θέμα «ἐθνικισμῶν», ἐπειδὴ ἡ δική μας παράδοση εἶναι -τάχα- πιό… ὡραῖα. Δὲν εἶναι ζήτημα… γοητείας λοιπόν.

Τὸ πρόβλημα ἐδῶ ὑψώνεται πλέον σὲ ἐπίπεδο καθαρὰ σωτηριολογικό. Ἐκτὸς Ἐκκλησίας, δίχως τὴ σύναξη γύρω ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ποτήριο καὶ δίχως μυστηριακὴ ζωή, δὲν ὑπάρχει Θέωση, ἄρα οὔτε καὶ σωτηρία. Μιλᾶμε γιὰ τὴν ἴδια τὴν ψυχή μας λοιπόν! Νὰ ποιό εἶναι συνεπῶς στὴν προκειμένη περίπτωση τὸ μέγα διακύβευμα… Ἂς βάλουμε πάντως στὸ σημεῖο αὐτὸ μία τελεία. Κάνουμε λόγο ἄλλωστε γιὰ ἕνα ζήτημα ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ γιὰ πολλὲς ὧρες καὶ πού ἦταν ἐξαρχῆς δεδομένο ὅτι μόνο ἀκροθιγῶς θὰ καταπιανόμασταν μαζί του. Ἂς σταματήσουμε λοιπὸν κάπου ἐδῶ. 

Ἀνακεφαλαιώνοντας μόνο, μποροῦμε μὲ δύο λόγια νὰ ποῦμε ὅτι ὅσον ἀφορᾶ τὸ θέμα τῆς ὀρθόδοξης νεοελληνικῆς ταυτότητάς μας, γνωρίσαμε ἱστορικὰ μία μεγάλη βασικὴ μετάλλαξη κατὰ τοὺς τελευταίους δύο περίπου αἰῶνες καὶ πλέον εἴμαστε στὰ πρόθυρα καὶ μιᾶς δεύτερης. Τὴν πρώτη δὲν εἶμαι σίγουρος ἂν πρέπει πάντοτε νὰ τὴν ἀποδίδουμε σὲ κάποιο… ἔξωθεν καταχθόνιο σχέδιο, καθότι βεβαίως οἱ σιωνιστικὲς ἐπιβουλὲς ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι πράγματι μία πολὺ παλιὰ καὶ πολὺ σοβαρὴ ὑπόθεση, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἦταν τεράστια καὶ ἡ δική μας εὐθύνη – καὶ δὲν ἦταν λίγες οἱ φορὲς ποὺ στὸ παιχνίδι αὐτὸ τοῦ ἀποχριστιανισμοῦ καὶ τοῦ ἀφελληνισμοῦ τῆς σκέψης μας, τῆς Παιδείας μας καὶ τοῦ ὅλου τρόπου ζωῆς μας, ἀποδειχτήκαμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι πολύ… βασιλικότεροι τοῦ βασιλέως. Ἡ δεύτερη ὅμως ἐπὶ θύραις κείμενη μετάλλαξη εἶναι μία ἱστορία ποὺ κατευθύνεται καθαρὰ ἀπὸ ξένα κέντρα καὶ ἀπειλεῖ νὰ μᾶς μετατρέψει σὲ μία ἄμορφη μάζα μέσα σὲ ἕναν ἀπρόσωπο παγκόσμιο χυλό. Σὲ αὐτὴν τὴν ἀπόπειρα ὀφείλουμε φυσικὰ νὰ ἀντισταθοῦμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις. Εἶναι δύσκολο ἀσφαλῶς, γιατί ζοῦμε σὲ καιροὺς ἐξαιρετικὰ δυσχερεῖς καὶ βαθιὰ παρακμιακούς. Ἐπειδὴ ὡστόσο οἱ καιροὶ εἶναι τέτοιοι, αὐτὸ -ὅσο κι ἂν ἀκούγεται ὀξύμωρο- ἐμπεριέχει αὐτομάτως κι ἕναν… ἀέρα αἰσιοδοξίας. Κάποτε εἶχε πεῖ ὁ γέρων Παΐσιος ὅτι μία μέρα θὰ ἔρθει στὴν Ἑλλάδα μεγάλη κρίση καὶ πολλὴ πεῖνα καὶ τότε οἱ Ἕλληνες θὰ ξαναθυμηθοῦν τὸν Θεό.

Χωρὶς νὰ θέλω (πολλῷ δὲ μᾶλλον νὰ τολμῶ) νὰ τὸν ἑρμηνεύσω, οἱ τρέχουσες ἐξελίξεις δείχνουν ὅτι ἴσως βρισκόμαστε στὰ πρόθυρα μίας παρόμοιας κατάστασης. Καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη εἶναι βεβαίως μᾶλλον φανερὸ ὅτι ἔτσι ὅπως καταντήσαμε, μία ἀμνησιακή, ἀνόητη καὶ παρακμιακὴ κοινωνία, μᾶλλον μᾶς χρειάζεται μία μεγάλη δοκιμασία, ἕνα δυνατὸ σόκ, μήπως καὶ συνέρθουμε. Μέσα ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη οἰκονομική, κοινωνικὴ καὶ πνευματικὴ καταβαράθρωση, πρὸς τὴν ὁποία αὐτὴ τὴ στιγμὴ ὁλοταχῶς ὁδεύουμε, ὅλο καὶ κάτι καλὸ μπορεῖ τελικὰ νὰ βγεῖ…

πηγή