Η ανθρωπότητα βιώνει μία νέα περίοδο συρράξεων, απίστευτης φρίκης, εξόντωσης, αποτροπιασμού, παραλογισμού, αγωνίας και απαισιοδοξίας. Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ιράκ, Ιράν, Συρία, Νιγηρία, Σουδάν, Σομαλία, Ουκρανία, Λιβύη κ.α. είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα εστιών παγκόσμιας αποσταθεροποίησης. Η σφοδρότατη σύγκρουση μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων της Γάζας φέρνει εις την μνήμη όλων τις φρικαλεότητες, τις συστηματικές διώξεις, τα πογκρόμ με την υποκίνηση του κράτους, και την ολοκληρωτική εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης από την Ναζιστική Γερμανία, ως το πλέον ακραίο ιστορικό παράδειγμα αντισημιτισμού.
Το 1879, ο Γερμανός δημοσιογράφος Wilhelm Marr επινόησε τον όρο αντισημιτισμός, προκειμένου να δηλώσει το μίσος κατά των Εβραίων και συμφωνεί ότι ο αντισημιτισμός δεν οφείλεται εις την θρησκευτική διαφοροποίηση, αλλά εις το μίσος το εμπνεόμενο από τον Ιουδαϊκό Νόμο για κάθε μη Εβραίο. Άρα οι Εβραίοι προκαλούν τον αντισημιτισμό. Εκεί όπου ο Marr δεν έχει δίκιο, είναι ότι ο Ιουδαϊσμός εμπνέει εις τους Εβραίους το μίσος κατά των άλλων. Εις την πραγματικότητα η θρησκεία είναι παράγωγος της φυλετικής ψυχής. Ο Ιουδαϊσμός πλάσθηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση της εβραϊκής ψυχής.
Το ιδιαίτερο μίσος εναντίον των Εβραίων, ωστόσο, προηγήθηκε της σύγχρονης εποχής και της επινόησης του όρου αντισημιτισμός. Ο αντισημιτισμός απαντάται από τους αρχαιοτάτους χρόνους μέχρι σήμερα. Αντισημιτισμός χαρακτηρίζεται η οποιαδήποτε συστηματική αντίθεση προς την Εβραϊκή φυλή, καθώς και οποιαδήποτε προσπάθεια περιορισμού της όποιας έκφρασής της, φθάνοντας πολύ συχνά εις την εχθρότητα, αλλά και σε προσπάθειες ακόμη μέχρι και την εξόντωσή της.
Κατά την αρχαιότητα, σύμφωνα με τους υποστηρικτές αυτής της θεωρίας, φαίνεται πως είχε πολιτισμική και θρησκευτική βάση. Οι συνεχείς έριδες των φυλών της περιοχής με τους Εβραίους είχε π.χ. ως συνέπεια την εξορία αυτών εις την Αίγυπτο, όπου παρέμειναν 400 χρόνια. Αργότερα η υποταγή και η απελευθέρωση αυτών από την 48χρόνη βαβυλώνια αιχμαλωσία το έτος 539 π.χ. με την νίκη του Πέρση Κύρου. Σφοδρότατες ήταν οι συγκρούσεις με τους Φιλισταίους, τους μακρινούς προγόνους των Παλαιστινίων. Κατάφεραν όμως να ιδρύσουν νέο ανεξάρτητο κράτος με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Όμως οι ήττες εις τους Ιουδαίο-Ρωμαϊκούς πολέμους του 70 και 135 μ.Χ. είχε ως επακόλουθο τη διασπορά των Εβραίων σε όλο τον κόσμο.
Με άλλα λόγια, ως προαναφέρθηκε μάλλον ο αντισημιτισμός γέννησε την θρησκευτική αντίθεση παρά το αντίθετο. Ο Lazare γράφει: «Η Εκκλησία είναι η κόρη της Συναγωγής. Μεγάλωσε εις την σκιά του Ναού και, μόλις περπάτησε, αντιτάχθηκε εις την μητέρα της». Ο Χριστιανισμός ήταν βεβαίως εις την αρχή πολύ εβραϊκός, ακόμη και την Δευτέρα Παρουσία οραματιζόταν σαν εθνική αποκατάσταση του Εβραϊσμού έναντι των «εθνών». Οι Εβραίοι όμως τον απώθησαν, αφού δεν δέχθηκαν πως ένας ήδη εσταυρωμένος μπορούσε να ήταν ο Μεσσίας, που θα έφερνε την εθνική τους ανάσταση. Έτσι ο Χριστιανισμός μοιραία στράφηκε προς τον Ελληνισμό, ο οποίος τον μετασχημάτισε από διεθνιστικό σε εθνικιστικό («Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου …» κ.λπ.). Ο Ελληνισμός έδωσε εις τον Χριστιανισμό Πατρίδα.
Μετά την εξάπλωση του Χριστιανισμού και το Μεγάλο Σχίσμα το 1054 διαπιστώνεται ένας συστηματικός αντισημιτισμός εις την Καθολική Ευρώπη (Δύση), λίγο αργότερα και από τον Λούθηρο, τον εμπνευστή της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης, ο οποίος διατύπωσε τις αντισημιτικές του απόψεις εις το βιβλίο «Οι Εβραίοι και τα ψέματά τους». Εκεί εκφράζεται για τους Εβραίους με πολύ σκληρά λόγια και διατυπώνει συγκεκριμένες προτάσεις για πογκρόμ εναντίον τους και για διαρκή καταπίεση και αποκλεισμό τους. Σύμφωνα με το δημοσιογράφο Paul Johnson, «μπορεί να χαρακτηριστεί το πρώτο βιβλίο του σύγχρονου αντισημιτισμού και ένα γιγάντιο βήμα εις τον δρόμο προς το Ολοκαύτωμα».
Επακόλουθο της εχθρικής συμπεριφοράς της Καθολικής και Προτεσταντικής Εκκλησίας ήταν ο αποκλεισμός των Εβραίων από την Δημόσια Διοίκηση, τον Στρατό και μερικά επαγγέλματα, η απαγόρευση κτήσης γης, ως «υπαίτιοι για την σταύρωση του Ιησού» και της συλλογικής ευθύνης τους. Οι συνεχείς διωγμοί σε όλη την Ευρώπη είχε ως συνέπεια την αλλαγή του φρονήματος και την στροφή αυτών σε άλλα επαγγέλματα. Ως μία διέξοδο για να επιζήσουν, η ενασχόλησή τους με την ιατρική, νομική, τεχνική, το εμπόριο και κυρίως με το εμπόριο του χρήματος και τον τοκισμό. Οι 15ος – 16ος – 17ος ήταν οι αιώνες του «εμπορικού καπιταλισμού» με μεγάλη διακίνηση χρήματος, όταν ακόμη δεν είχε διαμορφωθεί το τραπεζικό σύστημα όπως το ξέρουμε σήμερα.
Άρα σε αυτή την εποχή του «εμπορικού καπιταλισμού» η θέση των Εβραίων, που συσσώρευαν πολύ χρήμα, ήταν πολύ σημαντική. Ο τοκισμός και το εμπόριο χρήματος ήταν πολύ διαδεδομένο φαινόμενο εκείνη την περίοδο. Όμως εις την Δύση ο τοκισμός απαγορευόταν σε όλους τους χριστιανούς, άρα το εμπόριο χρήματος το ανέλαβαν μόνο οι Εβραίοι. Μία από τις κύριες αιτίες του αντισημιτισμού ήταν ακριβώς αυτή η κυριαρχία, την οποία επέβαλλαν ή έτειναν να επιβάλλουν πάντοτε οι Εβραίοι εις την πολιτική και οικονομική ζωή των χωρών. Ως εκ τούτου εις την σύγχρονη εποχή οι αντισημίτες πρόσθεσαν μία φυλετική και πολιτική διάσταση σε αυτή την ιδεολογία του μίσους, διαμορφώνοντας μια κοινή αντίληψη ότι οι Εβραίοι είναι ξένοι εις τις τοπικές κοινωνίες, στηριζόμενη επάνω εις την ζηλοτυπία και σε ψευδοεπιστημονικά στοιχεία.
Ο Εβραϊσμός παρουσιάζει έτσι έντονο το «σοβινιστικό» πνεύμα, ο εκλεκτός λαός του Θεού. Ο εθνοκεντρισμός των Εβραίων είναι φοβερά προπετής. Αναμφισβήτητα δε η βαθύτερη ρίζα της εκρήξεως του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η βίαιη σύγκρουση των εθνοκεντρισμών των Εβραίων και των Γερμανών, η οποία παρέσυρε τότε εις τον όλεθρο όλον τον κόσμο, αλλά και εις το Ολοκαύτωμα αυτών. Δεν είναι αναλήθεια ή πρόκληση ο ισχυρισμός ότι οι τότε κυριαρχούσες Μεγάλες Δυνάμεις, ενώ γνώριζαν τις προθέσεις και τα εφιαλτικά σχέδια των Γερμανών Εθνικοσοσιαλιστών για την γενοκτονία των Εβραίων, σκόπιμα δεν έκαναν το παραμικρό για να την αποτρέψουν.
Η απόφαση 181 του ΟΗΕ το 1947 για την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ εις τα εδάφη των Παλαιστινίων, προσδίδει μία νέα, αλλά άκρως επικίνδυνη δυναμική εις τον αντισημιτισμό. Ο πνευματικός ηγέτης των Ιουδαϊστών (Τσατμάρων) Joel Teitelbaum στο πολύκροτο βιβλίο του κατηγορεί ευθέως τους Σιωνιστές ότι δια μηχανορραφιών προκάλεσαν οι ίδιοι τις γερμανικές διώξεις και το Άουσβιτς, με σκοπό να εκβιάσουν την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ.
H οξύτατη διαμάχη μεταξύ Ορθόδοξων Ιουδαϊστών (Νεομεσσιανιστών) οι οποίοι εναντιώθηκαν βίαια εις την ίδρυση οποιουδήποτε εβραϊκού Κράτους: «δεν επιτρέπεται η ίδρυση ιδιαίτερου εβραϊκού κράτος παρά όταν έλθει ο Μεσσίας», και των αντιπάλων των Σιωνιστών (π.χ. Theodore Herzl), οι οποίοι επί λέξει: εκθειάζουν την «διασπορά, η οποία μας καθιστά μία διεθνή δύναμη, είμαστε άτρωτοι. Διότι απλούστατα, και αν ακόμη μας επιτεθούν σε ένα κράτος, σε άλλα βρίσκομε πάντα συνηγόρους και υπερασπιστές. Ο Θεός χάρισε σ’ εμάς, τον εκλεκτό του λαό, το δώρο της Διασποράς. Και αυτό που φαίνεται σ’ όλα τα μάτια ότι είναι η αδυναμία μας, αυτό ακριβώς απέβη η μεγάλη μας δύναμη και μας οδήγησε εις το κατώφλι της παγκόσμιας κυριαρχίας».
Η σκόπιμη λοιπόν υποβολιμαία, υστερόβουλη επιλογή της Παλαιστίνης, με το τόσο βεβαρυμμένο ιστορικό παρελθόν, για την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ, με τον βίαιο εκτοπισμό και στραγγαλισμό των Παλαιστινίων, αποτέλεσε την απαρχή μίας νέας μετωπικής σύγκρουσης μεταξύ των Σιωνιστών και Αντισημιτικών. Την οποία πληρώνει δυστυχώς, με πολύ βαρύ τίμημα, ο Παλαιστινιακός Λαός. Με αποκορύφωμα την γενοκτονία των απροστάτευτων Παλαιστινίων, μία νέα παραλλαγή του «Ολοκαυτώματος της συνείδησης της ανθρωπότητας», την οποία παρακολουθεί ανίκανη και άβουλη η διεθνής κοινότητα, όπως συνέβη αυτό επί κυριαρχίας του 3ου Reich εις βάρος των Εβραίων. Με απρόβλεπτες όμως συνέπειες για την παγκόσμια ειρήνη και το μέλλον της ανθρωπότητας.
Γεώργιος Εμ. Δημητράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου