Επιμέλεια: Λουκάς Δ. ΣυμπεράςΣχετική ανάρτηση: International Crisis Group: "Ή δίνετε το 20% στην Τουρκία ή θα τα πάρει όλα"
Το για πολλούς έγκυρο και αξιόλογο …STRATFOR που ειδικεύεται σε γεωπολιτικές αναλύσεις έχει χαρακτηριστεί ακόμη και από ορισμένα αμερικανικά δημοσιεύματα ως και η προσωποποίηση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών στην ενημέρωση. "Πρόκειται για μία καλά οργανωμένη και στημένη ομάδα που διοχετεύει με τον ιδανικότερο (επιστημονικό ίσως) τρόπο τις ειδήσεις στο αναγνωστικό της κοινό, προβοκάρωντας χώρες, έχοντας πάντα ως προτεραιότητα τα αμερικανικά συμφέροντα" δήλωσαν ορισμένοι Αμερικανοί αναλυτές (Jonathan R. Lang).
Δεν είναι τυχαίες οι κατά καιρούς επισημάνσεις από ορισμένους αμερικανούς δημοσιογράφους/αναλυτές που όχι τυχαία κατέταξαν το STRATFOR στην κατηγορία των “στημένων” μέσων ενημέρωσης και με απλά λόγια το βάφτισαν ευθέως και ως…”σκιώδης CIA”!
Η Ελληνική κατάσταση που έτσι και αλλιώς είναι άκρως δυσάρεστη στα οικονομικά, πολιτικά και υπό την ευρύτερη έννοια κοινωνικά δρώμενα της χώρας, δέχεται μέσα σε όλα την εμμονή ορισμένων Αμερικανικών μέσων ενημέρωσης που τα χαρακτηρίζει η χρόνια επιμονή και εμμονή.
Πέρα των γεωπολιτικών αναλύσεων, το STRATFOR ανακάλυψε ουκ ολίγες φορές κινδύνους εμφύλιας σύρραξης, κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις στο εσωτερικό της χώρας. Ο καθένας μπορεί ως αγανακτισμένος πολίτης να επικαλεστεί κάτι σχετικό επικαλούμενος τη δυστυχία του, ωστόσο κανένα Αμερικανικό μέσο ενημέρωσης δεν είναι σε θέση να γνωρίζει το πως πραγματικά αισθάνεται ο Έλληνας πολίτης εκτός και αν έχει πράκτορες να τον ελέγχουν.
Τον Αύγουστο του 2010, το STRATFOR είχε δημοσιεύσει μια έκθεση που εξηγούσε ότι η χώρα μας έχει απωλέσει κάθε γεωπολιτική σημασία! Ουσιαστικά η έκθεση ήταν σαν να αναφερόταν σε κάποια αποικία και όχι σε χώρα μέλος του ΝΑΤΟ.
Η έκθεση τότε (ευτυχώς) επιβεβαίωνε ότι η Ελλάδα τελικά έχει στοχοποιηθεί γεωπολιτικά και γεωοικονομικά δεδομένης της εμπλοκής στρατηγικών εταίρων (συμφερόντων) στα Βαλκάνια αλλά και την Ανατολική Μεσόγειο.
“Λόγω των δομικών προβλημάτων της η Ελλάδα, μπορεί να στοχοποιηθεί μιας επίθεσης που θα μεταφραστεί ως και ουσιαστική προσπάθεια κατάργησης του έθνους κράτους, με την διατήρηση μόνο των τυπικών χαρακτηριστικών της”, τόνιζε τότε.
Το γιατί βεβαία το STRATFOR ασχολήθηκε τόσες φορές και με τόσες λεπτομέρειες για μία χώρα που όπως υποστηρίζει έχει ήδη απωλέσει κάθε γεωπολιτική σημασία, είναι απορίας άξιο!!!
Διαβάζοντας την τελευταία έκθεση του STRATFOR θα δούμε ότι επαναφέρουν ως ερώτημα το δικό τους συμπέρασμα του περσινού έτους.
Κοινώς… “Είναι η Ελλάδα έτοιμη να δεχτεί τη μείωση του γεωπολιτικού της ρόλου;”
Είναι ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα δεν έχει απωλέσει κανέναν γεωπολιτικό ρόλο, αλλά ούτε και δικαίωμα. Αν δεν είχε τον οποιονδήποτε ρόλο τότε το STRATFOR θα έγραφε για εμάς όσο συχνά γράφει για την Ελβετία! Το ανησυχητικό είναι μη τυχόν βρισκόμαστε στη διαδικασία απώλειας των πιο πάνω δικαιωμάτων.
Και αυτό γιατί παρατηρείται οργανωμένη αμερικανική επίθεση στα ελληνικά συμφέροντα στο Αιγαίο. Ας θυμηθούμε και συγκρίνουμε την αναλυτική έκθεση που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του International Crisis Group, στις 19 Ιουλίου 2011, περί των σχέσεων Ελλάδας – Τουρκίας και την αναγκαιότητα εξεύρεσης λύσης στο Αιγαίο.
Το International Crisis Group, που σημειωτέον δεν αναφέρε πουθενά την Ελλάδα στη λίστα που δημοσιεύσε τότε με τις Ευρωπαϊκές και Βαλκανικές χώρες, θεωρούσε πως οι αμοιβαίες υποχωρήσεις είναι η μοναδική λύση ώστε να λυθεί μια για πάντα το πρόβλημα που υπάρχει στο Αιγαίο.
INTERNATIONAL CRISIS GROUP & STRATFOR – ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΖΑΝΙ…
Αναφορά στην έκθεση του International Crisis Group κάνει και ο τουρκικός τύπος χωρίς προς το παρόν να σχολιάσει περαιτέρω το όλο ζήτημα. Ακολουθεί στα ελληνικά η περίληψη της 20-σέλιδης έκθεσης που ολόκληρη (αγγλικά) βρίσκεται εδώ:
International Crisis Group – ΕΚΘΕΣΗ: ΕΛΛΑΔΑ – ΤΟΥΡΚΙΑ.
ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΑ ΜΑΣ ΚΡΙΝΟΥΝ…
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΤΟΥ INTERNATIONAL CRISIS GROUP
Οι σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έχουν πλέον εξομαλυνθεί σε σχέση με τις εποχές όπου οι δύο σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ έφτασαν σε τρεις περιπτώσεις πολύ κοντά σε μια μεταξύ τους σύρραξη εξαιτίας των εντάσεων πάνω από το Αιγαίο. Το εμπόριο, οι επενδύσεις, η αμοιβαία συνεργασία και ο τουρισμός έχουν θέσει στο περιθώριο επί μέρους ζητήματα όπως το Κυπριακό, το οποίο πρώτο τροφοδότησε τη διένεξη στο Αιγαίο στις αρχές του 1970.
Οι συχνές διμερείς συνομιλίες και η ανεπίσημη παύση από πλευράς Τουρκίας των στρατιωτικών υπερπτήσεων πάνω από τα ελληνικά νησιά κατά το 2011 καταδεικνύουν ότι η περίοδος αυτή μπορεί να είναι κατάλληλη για την εξεύρεση μιας λύσης. Η νέα ισχυρή κυβέρνηση της Τουρκίας, η οποία εκλέχθηκε τον Ιούνιο, ενδιαφέρεται να επιδιώξει την περαιτέρω αναγνώρισή της ως υπεύθυνη περιφερειακή δύναμη, επιλύοντας τα προβλήματά της με τις γείτονες χώρες και υπερπηδώντας τα εμπόδια για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ).
Με την Αθήνα να χρειάζεται, εν μέσω οικονομικής κρίσης, οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια και τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια, αυτή η μη αναγκαία και δυνητικά επικίνδυνη διένεξη θα πρέπει να επιλυθεί. Μια καλή στρατηγική προΰποθέτει μια σειρά από συγχρονισμένα βήματα που θα προετοιμάσουν αντίστοιχα την κοινή γνώμη σε αμφότερες τις πλευρές και θα οδηγήσουν σε μια αμοιβαία συμφωνία, η οποία θα μπορούσε να περιλαμβάνει, σε περίπτωση που κριθεί αναγκαίο, και μια ενδεχόμενη προσφυγή σε διεθνή δικαστήρια.
Παρά τη σχετική ηρεμία των τελευταίων χρόνων, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να μη συγκαταλέγεται το Αιγαίο στα φλέγοντα ζητήματα που έχει να αντιμετωπίσει η διεθνής κοινότητα, το ρίσκο της αναζωπύρωσης εξακολουθεί να υφίσταται. Οι Έλληνες ανησυχούν για την ασφάλεια των εκατοντάδων νησιών που είναι πολύ εγγύτερα στην Τουρκία παρά στην ηπειρωτική χώρα. Οι Τούρκοι φοβούνται το ενδεχόμενο να αποκοπούν από το μεγαλύτερο μέρος του Αιγαίου και των ανοιχτών θαλασσών σε περίπτωση που η Ελλάδα οδηγηθεί μονομερώς σε επέκταση των χωρικών υδάτων της και σε καθιέρωση νέων θαλάσσιων ζωνών μέσα από τη διαδικασία της δικαιοδοσίας. Οι διαπραγματεύσεις για την επανένωση της Κύπρου και η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας οδηγούνται σε αδιέξοδο. Αν, παρ’όλα αυτά, η Άγκυρα και η Αθήνα οδηγηθούν σε επίλυση της διένεξης στο Αιγαίο, το βήμα αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει στο να πειστούν οι Ελληνοκύπριοι για τις καλές προθέσεις της Τουρκίας και θα αποτελούσε μέρος των διαπραγματευτικών διαπιστευτηρίων της Τουρκίας προς την ΕΕ.
Μεγάλος μέρος της διαφωνίας για το Αιγαίο αναπτύχθηκε μετά το σχεδιασμό από την Αθήνα του πραξικοπήματος του 1974 στη Λευκωσία με σκοπό την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, και την επακόλουθη εισβολή και κατοχή του βόρειου τμήματος του νησιού από την Τουρκία. Η διένεξη έχει πλέον πάψει να αφορά αποκλειστικά τις θαλάσσιες ζώνες (τα χωρικά ύδατα και την υφαλοκρηπίδα) και περιλαμβάνει πλέον ζητήματα που σχετίζονται με τον εναέριο χώρο, τις υπερπτήσεις, τη στρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου και τις περιοχές πληροφοριών πτήσεων. Η γεωγραφία του Αιγαίου Πελάγους είναι περίπλοκη, και περιλαμβάνει πλέον των 2.400 νησιών, κυρίως ελληνικών, αλλά και σημαντικές θαλάσσιες οδούς, οι οποίες αποτελούν την οικονομική δύναμη και την πηγή ασφαλείας της Τουρκίας.
Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι το διεθνές δίκαιο, όπως περιγράφεται με λεπτομέρειες στην ευρέως γνωστή επικυρωμένη σύμβαση του 1982 των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), της παρέχει το αναφαίρετο δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων της κατά δώδεκα ναυτικά μίλια από τα σημερινά έξι. Περιγράφει την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας ως το κυριότερο πρόβλημα και πιστεύει πως αυτό πρέπει να επιλυθεί από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ΔΔΧ) και όχι μέσα από διμερείς διαπραγματεύσεις. Για χρόνια η Τουρκία παρέμενε απρόθυμη να καταλήξουν στο ΔΔΧ για την εκδίκαση των ζητημάτων σε ό,τι αφορά το Αιγαίο και επέμενε στη λύση των διμερών συνομιλιών, αν και από το 1997 και έπειτα δεν αποκλείει την προσφυγή σε δικαστικά μέσα, εφόσον πρόκειται για από κοινού αποδεκτά όργανα. Η Τουρκία φοβάται ότι μια επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων θα μπορούσε να αποκόψει την πρόσβασή της σε σημαντικές θαλάσσιες οδούς και στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. Το κοινοβούλιό της απείλησε με κήρυξη πολέμου σε περίπτωση που η Ελλάδα μονομερώς επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα η Άγκυρα προβαίνει σε συμβολικές επιδείξεις της δύναμής της, οι οποίες μέχρι πρόσφατα περιελάμβαναν στρατιωτικές πτήσεις πάνω από ακατοίκητα ελληνικά νησιά. Όλοι, συμπεριλαμβανομένων και των κρατών στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας που διασχίζουν το Αιγαίο με κατεύθυνση τη Μεσόγειο και παραπέρα, επιθυμούν να εξασφαλίσουν ασφαλή και ανοιχτή πρόσβαση και πέρασμα προς αυτό.
Σήμερα, αμφότερα τα μέρη υιοθετούν μια πιο εποικοδομητική προσσέγγιση στο θέμα. Το επιτελείο των υπουργείων εξωτερικών τους έχει συναντηθεί περισσότερες από 50 φορές για “διερευνητικές συνομιλίες” από το 2002, με σκοπό να καταλήξουν για το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας και πιθανόν και για άλλα άλυτα ζητήματα στο ΔΔΧ. Κεκλεισμένων των θυρών, αμφότερα τα μέρη συμφωνούν ότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει αρκετά, ώστε να επέλθει επίλυση της διένεξης, η οποία σχετίζεται περισσότερο με την εσωτερική πολιτική των δύο χωρών αντίστοιχα, καθώς επίσης και με τον ψυχολογικό παράγοντα, παρά με μια πραγματική ανησυχία σχετικά με την ασφάλεια. Ωστόσο, η απουσία πολιτικής βούλησης για παραμερισμό των μαξιμαλιστικών θέσεων και αντιμετώπιση της κοινής γνώμης με συμβιβασμούς έχει διατηρήσει τις διαπραγματεύσεις σε αρχικό στάδιο.
Η λογική αυτή είναι κοντόφθαλμη. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία θα επωφεληθούν συμβάλλοντας στην επίλυση της μακροχρόνιας και δαπανηρής διένεξης, με τα οικονομικά πλεονεκτήματα του τερματισμού αυτής της επίπλαστης στρατιωτικής φιλονικίας να είναι ιδιαίτερα εμφανή για την Ελλάδα. Η Τουρκία, επίσης, θα επωφελούνταν οικονομικά, αλλά εξίσου σημαντικό, ένας τέτοιος διακανονισμός θα μπορούσε να ενδυναμώσει και πάλι τις σχέσεις της με την ΕΕ και να αυξήσει την αξιοπιστία της πολιτικής «των μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες. Η διαδικασία για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο θα μπορούσε να περιλαμβάνει τα ακόλουθα από κοινού βήματα:
Πρώτο στάδιο: Η Τουρκία επίσημα θέτει τέλος στις υπερπτήσεις πάνω από ακατοίκητα ελληνικά νησιά. Η Ελλάδα δεσμεύεται να προχωρήσει σε αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου με το που επιτευχθεί και επικυρωθεί μια περιεκτική συμφωνία με την Τουρκία που θα αφορά το Αιγαίο, σύμφωνα με δεσμεύσεις στις οποίες είχε προβεί σε μια σειρά προηγούμενων συνθηκών. Η Τουρκία δεσμεύεται να προχωρήσει σε ταυτόχρονη διάλυση του Τέταρτου Στρατού της ή σε μετεγκατάστασή του μακριά από το Αιγαίο.
Δεύτερο στάδιο: Αμφότερα τα μέρη να ανακοινώσουν ότι είναι έτοιμα να διαπραγματευτούν ειδικές συμφωνίες για το Αιγαίο, οι οποίες θα ευθυγραμμίζονται με τις γενικές αρχές της ισότητας και των ειδικών συνθηκών της UNCLOS. Η Ελλάδα να αναγνωρίσει δημόσια ότι η Τουρκία, ως παράκτιο κράτος, έχει δικαιώματα που πρέπει να συνυπολογιστούν σε περίπτωση οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών του Αιγαίου, λαμβάνοντας υπόψην ότι τέτοιου είδους ζητήματα έχουν διευθετηθεί ή επιδικαστεί από άλλα κράτη που διαθέτουν ακτογραμμές και μοιράζονται την ίδια θαλάσσια περιοχή. Η Τουρκία να δεσμευτεί δημοσίως ότι θα επικυρώσει τη UNCLOS και θα αναγνωρίσει καταρχήν το διεθνές δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα κατά δώδεκα ναυτικά μίλια. Οι δύο πλευρές από κοινού να ανακηρύξουν διαπραγματεύσεις, οι οποίες θα περιλαμβάνουν τη διατήρηση των διαδρόμων ανοιχτής θάλασσας προς όλα τα μείζονα τουρκικά λιμάνια, καθώς επίσης και τα τουρκικά στενά στη Μαύρη Θάλασσα, τα οποία μπορεί να χρησιμοποιηθούν για τη διεθνή ναυσιπλοΐα.
Τρίτο στάδιο: Η Ελλάδα και η Τουρκία να διαπραγματευτούν την οριοθέτηση των χωρικών υδάτων τους με βάση την αρχή των δώδεκα ναυτικών μιλίων ως όριο. Να συμφωνήσουν επί των ενδιάμεσων θαλάσσιων ορίων, όπου αυτά τα όρια συμπίπτουν και στη μείωση των ελληνικών χωρικών υδάτων, όπου αυτό κριθεί απαραίτητο, για να διασφαλιστούν οι διάδρομοι ανοιχτής θάλασσας για τις διεθνείς μεταφορές μέσω του Αιγαίου. Να συμφωνήσουν εκ των προτέρων ότι θα εξουσιοδοτήσουν το ΔΔΧ να επιδικάσει, σύμφωνα με τις αρχές που αναφέρθηκαν στα στάδια δύο και τρία, οποιαδήποτε διένεξη σχετικά με τη χάραξη των ορίων των χωρικών υδάτων.
Τέταρτο στάδιο: Η Τουρκία και η Ελλάδα να θίξουν τα οποιαδήποτε εναπομείναντα ζητήματα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας, και επομένως, να απευθυνθούν για οποιεσδήποτε εναπομείνουσες διαφορές στο ΔΔΧ.
Σημείο πρώτο: Η Τουρκία επίσημα θέτει τέλος στις υπερπτήσεις πάνω από ακατοίκητα ελληνικά νησιά. Η Ελλάδα δεσμεύεται να προχωρήσει σε αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου με το που επιτευχθεί και επικυρωθεί μια περιεκτική συμφωνία με την Τουρκία που θα αφορά το Αιγαίο, σύμφωνα με δεσμεύσεις στις οποίες είχε προβεί σε μια σειρά προηγούμενων συνθηκών. Η Τουρκία δεσμεύεται να προχωρήσει σε ταυτόχρονη διάλυση του Τέταρτου Στρατού της ή σε μετεγκατάστασή του μακριά από το Αιγαίο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγεται η συγκεκριμένη πρόταση. Στις 10 Μαρτίου 1996 (λίγο μετά τη κρίση των Ιμίων) η εφημερίδα «Μακεδονία» αποκάλυψε πως ο τότε Υπουργός Εξωτερικών, Θεόδωρος Πάγκαλος, σε συνέντευξή του στην τουρκική τηλεόραση έκανε λόγο για αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου εφόσον η Άγκυρα αποσύρει την τέταρτη στρατιά από τα μικρασιατικά παράλια.
Το δημοσίευμα: http://www.hyper.gr/makthes/960310/60310j07.html
Σύμφωνα πάντα με το τότε δημοσίευμα οι αντιδράσεις ήταν πολλές με συνέπεια το κλίμα για τον τότε υπουργό Εξωτερικών να είναι ιδιαίτερα βαρύ και κάποιοι από τους κόλπους της τότε κυβέρνησης να ζητήσουν την αποπομπή του.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΝΗΣΙΩΝ;
Η αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών δεν μπορεί να θεωρηθεί ως κίνηση ίδια ή ισόρροπη της απόσυρσης της τέταρτης τουρκικής Στρατιάς από τα Μικρασιατικά παράλια προς την ενδοχώρα. Και αυτό γιατί η τέταρτη Στρατιά μπορεί να επαναπροωθηθεί σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα σε αντίθεση με τα ελληνικά νησιά που είναι πολύ δύσκολο να επανδρωθούνε όπως πρέπει άμεσα.
Σχετικά με την αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών έχει γράψει πολλές φορές ο κος Δημήτριος Κουλουμπής.
Στις 14 Ιανουαρίου δημοσιεύτηκε στο φιλικό http://www.strategyreport.gr ένα από τα σχετικά του άρθρα:
Μία προσεκτική παρατήρηση στον χάρτη της γεωγραφικής θέσης των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, αλλά και γενικότερα της γεωπολιτικής θέσης των δύο χωρών, είναι κάτι παραπάνω από επαρκής για να κατανοήσουμε τους λόγους που η τουρκική διπλωματία διεκδικεί την αποστρατικοποίηση των νησιών, αλλά κυρίως να αντιληφθούμε την στρατιωτική απειλή που ελλοχεύει για τα νησιά μας και ακολούθως για την ενδοχώρα. Σε ενδεχόμενη ελληνοτουρκική σύρραξη, το κύριο θέατρο των επιχειρήσεων θα είναι ο ευρύτερος χώρος του Αιγαίου και δευτερευόντως η Θράκη και η Κύπρος. Και αυτό, διότι η γεωγραφική θέση εν προκειμένω, ορίζει αναπόφευκτα το πεδίο όπου θα κριθεί ο πόλεμος, ακόμα κι αν η Ελλάδα είχε αποφασίσει να κρατήσει για τον εαυτό της τον ρόλο του επιτιθέμενου. Επίσης, η περιορισμένη διάρκεια των εχθροπραξιών που επιτείνει τον στόχο για την όσο το δυνατόν ταχύτερη δημιουργία τετελεσμένων, καθώς και η στρατηγική σημασία του Αιγαίου Πελάγους για την Τουρκία, προεξοφλούν το πεδίο όπου θα διεξαχθεί και κριθεί η έκβαση του ελληνοτουρκικού πολέμου.
Γεωστρατηγικά, η Ελλάς έχει να αντιμετωπίσει ένα σημαντικό συγκριτικό μειονέκτημα. Η Τουρκία αποτελείται κατά 97% από μία συμπαγή γεωγραφική ενότητα μήκους έως και 1500 χλμ, ενώ μόλις 3% της συνολικής της επικράτειας διαχωρίζεται από τον γεωγραφικό αυτό κορμό (Αν. Θράκη, Ίμβρος, Τένεδος). Απέναντι σ’ αυτόν τον ολότμητο όγκο, η Ελλάδα αντιπαραβάλλει το Αν. Αιγαίο και τα Δωδεκάνησα, δηλαδή, χιλιάδες νησιά (κατοικημένα και μη), νησίδες και βραχονησίδες όπου απέχουν κυριολεκτικά ελάχιστα από τη μικρασιατική ακτή και εκατοντάδες χλμ από την ελληνική ενδοχώρα. Το συγκριτικό μειονέκτημα της Ελλάδας έγκειται σ’ αυτήν ακριβώς την κατάτμηση της επικράτειάς της και στην αναγκαιότητα να υπερασπίσει αποτελεσματικά χιλιάδες «κομμάτια γης» με περιορισμένο έως ελάχιστο στρατηγικό βάθος και δυνατότητα ελιγμών. Επιπροσθέτως, η μορφή του σύγχρονου πολέμου -δικτυοκεντρικές, πληροφοριακές, ηλεκτρονικές και ταχυκίνητες-αεροναυτικές επιχειρήσεις-, και δη του επαπειλούμενου ελληνοτουρκικού, επιτείνει ως επί το πλείστον αυτό το γεωγραφικό μειονέκτημα.
Η γεωγραφική συνιστώσα, όμως, επιδράει καθοριστικά και στα επιτελικά σχέδια των δύο χωρών. Η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη το τακτικό της πλεονέκτημα -εγγύτητα στους στόχους, κατάτμηση των εχθρικών δυνάμεων και ασφαλής υποστήριξη από την ενδοχώρα- και πιθανότατα την πρωτοβουλία του πρώτου μαζικού πλήγματος, θα προσπαθήσει να δημιουργήσει τετελεσμένα καθ’ όλο το μήκος του Αιγαίου, επιδιώκοντας αρχικά τον κατακερματισμό των ελληνικών δυνάμεων και κατόπιν τη συγκέντρωση μεγάλου όγκου και ισχύς πυρός στα σημεία-στόχους, ώστε να καταστεί ιδιαίτερα πιθανή και ταχεία η κατάληψη ελληνικών νησιών.
Πρώτα απ’ όλα, όμως, οι τουρκικές Ε.Δ. θα φροντίσουν να αμβλύνουν το δικό τους τακτικό μειονέκτημα, που δεν είναι άλλο από την έγκαιρη έξοδο του στόλου τους από τους ναυστάθμους και την πλεονεκτική ανάπτυξή του στις θαλάσσιες οδούς του Αιγαίου. Το ιδιότυπο καθεστώς του Αιγαίου με την ύπαρξη διεθνών χωρικών υδάτων ανάμεσα στα ελληνικά νησιά επιτρέπει στο TDK την έξοδό του στο κεντρικό και βόρειο Αιγαίο και το ναυτικό αποκλεισμό ελληνικών νησιών, καθοριστικής σημασίας παράγοντα για την απομόνωση νησιών και θαλάσσιων χώρων (εδώ ακριβώς έγκειται και η κύρια αμυντική συνδρομή της άσκησης του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ.).
Ο αποκλεισμός των νησιών, όμως, προϋποθέτει πέραν του ελέγχου των θαλάσσιων οδών, την αεροπορική υπεροχή στην περιοχή-στόχο, καθώς και τον τοπικό αποκλεισμό των επικοινωνιών, ώστε να νεκρώσει η παροχή υποστήριξης και πληροφοριών προς και από τη στοχευθείσα περιοχή. Ακόμα κι αν η μάχη στους αιθέρες για την αεροπορική υπεροχή παραμένει αμφίβολη, η ΤΗΚ θα επιδιώξει την τοπική αεροπορική υπεροχή στις επιλεχθείσες περιοχές εμπλέκοντας αυξημένο αριθμό μαχητικών.
Την απομόνωση των νησιών θα ακολουθήσουν σφοδροί αεροπορικοί βομβαρδισμοί και εκτεταμένη χρήση Πυροβολικού από τα τουρκικά παράλια, ώστε ν’ ανοίξει ο δρόμος για συνδυασμένες αποβατικές επιχειρήσεις δια αέρος και θαλάσσης. Ο Τoυρκικός Στρατός έχει καταβάλλει φιλόδοξες προσπάθειες τα τελευταία χρόνια για τη δημιουργία ενός πολύ ισχυρού Πυροβολικού Μάχης. Θανάσιμη απειλή για τα νησιά μας αποτελούν οι κινεζικής κατασκευής πολλαπλοί εκτοξευτές ρουκετών WS-1, ο τακτικός βαλλιστικός πύραυλος επιφανείας-επιφανείας B611 βεληνεκούς 150 χλμ., oι Πολλαπλοί Εκτοξευτές Πυραύλων (ΠΕΠ) MLRS με τους πυραύλους ATACMS, αλλά και οι τουρκικής κατασκευής ΠΕΠ T-122 και TR-107.
Καθοριστικό ρόλο στις επιχειρήσεις κατάληψης των νησιών θα διαδραματίσουν τα ελικόπτερα -επιθετικά και μεταφορικά- και οι ειδικές δυνάμεις. Το περιβάλλον του Αιγαίου είναι ιδανικό για τη διεξαγωγή αεροκίνητων και αεραποβατικών επιχειρήσεων με τη χρήση επίλεκτων δυνάμεων, σκοπός των οποίων θα είναι η δημιουργία αεροπρογεφυρωμάτων στα μετόπισθεν της νησιωτικής άμυνας, ενώ αν πρόκειται για κάποιο μικρό νησί η αεραποβατική επιχείρηση μπορεί να στοχεύει και στην κατάληψή του. Η δυνατότητα του κάθετου ελιγμού που προσφέρει η χρήση των ελικοπτέρων καθίσταται ιδιαίτερα αποτελεσματική στα νησιωτικά περιβάλλοντα, κάτι που θα εκμεταλλευθεί φυσικά ο αντίπαλος. Προς αυτόν τον σκοπό, οι τουρκικές Ε.Δ. διαθέτουν έναν μεγάλο και σύγχρονο στόλο μεταφορικών και επιθετικών που αναμένεται να χρησιμοποιηθούν κατά κόρον σε όλα τα στάδια της εισβολής.
Κρίσιμος αναμένεται να είναι και ο ρόλος των Ειδικών Δυνάμεων στο θέατρο του Αιγαίου. Η εγγύτητα των τουρκικών ακτών επιτρέπει τη διενέργεια ειδικών επιχειρήσεων δια αέρος και θαλάσσης και μάλιστα με την ευχέρεια πολλαπλών εναλλακτικών τρόπων κρούσης. Βασικοί στόχοι των τουρκικών ειδικών δυνάμεων θα είναι η προετοιμασία του εδάφους πριν την απόβαση, η διενέργεια δολιοφθορών σε σημαντικούς στόχους όπως σταθμούς επικοινωνίας και ραντάρ, μονάδες Πυροβολικού, αεροδρόμια, λιμένες, οδικές αρτηρίες, καθώς και η διενέργεια ψυχολογικών επιχειρήσεων ώστε να δημιουργηθεί μία ζοφερή κατάσταση για τους αμυνόμενους.
EΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΤΡΟΠΗ
Ποια, όμως πρέπει να είναι η ελληνική αντίδραση; Θα αποτελούσε μέγα στρατηγικό λάθος η αυτοπαγίδευση των ελληνικών δυνάμεων στα γεωστρατηγικά μειονεκτήματα της περιοχής, επιδιώκοντας μόνο την «άμυνα επί του πατρίου εδάφους». Η κρίση των Ιμίων κατέδειξε δραματικά ότι η πολιτική ηγεσία συγχέει τον «αμυντικό χαρακτήρα» του πολέμου με την «αμυντική διεξαγωγή» του. Άλλο η αμυντική στρατηγική ως πολιτική επιλογή και άλλο η αμυντική στρατηγική ως πολεμική επιλογή. Το πρώτο δεν συνεπάγεται το δεύτερο, ενώ η υιοθέτηση του δευτέρου οδηγεί επ’ ακριβώς σε συντριπτική ήττα.
Η Ελλάδα πρέπει να απαγκιστρωθεί από αμυντικοπαθείς λογικές και «ισοδύναμα τετελεσμένα». Ο μόνος τρόπος να κερδιθεί ο πόλεμος από τον αμυνόμενο είναι η επίθεση. Επίθεση σφοδρή, ενιαία και ολοκληρωτική. Η άμυνα επί των σημείων, προϋποθέτει σαφή ποιοτική και ποσοτική υπεροχή, κάτι που φυσικά δεν ισχύει στην περίπτωσή μας. Ο στόχος των ελληνικών Ε.Δ. πρέπει να είναι η έγκαιρη συντριβή του στρατιωτικού δυναμικού του εχθρού, το καίριο πλήγμα στις παραγωγικές δυνατότητές του που ως επί το πλείστον συγκεντρώνονται στη δυτική Τουρκία και που θα παραλύσει την χώρα για πολλά χρόνια και τέλος η κατάκτηση εδαφών στο ευνοϊκό για ‘μας μέτωπο της Θράκης ως αντιστάθμισμα της πιθανής απώλειας ελληνικών νησιών. Η προάσπιση ακατοίκητων νησιών και βραχονησίδων πρέπει να περάσει σε δευτερεύουσα μοίρα.
Ωστόσο, η χώρα μας πρέπει πάση θυσία να προασπίσει τα νησιά του Αν. Αιγαίου που έχουν τεράστια στρατηγική αξία. Και επειδή ο καλύτερος τρόπος να υπερασπιστείς έναν χώρο είναι να μην πολεμήσεις πάνω σ’ αυτόν, πρέπει οπωσδήποτε να αποφευχθεί κάθε σκέψη περί αμυντικής τακτικής. Οι ΕΕΔ οφείλουν να αντιληφθούν έγκαιρα την απειλή μέσω της δημιουργίας ενός εκτεταμένου και ισχυρού δικτύου πληροφοριών (δορυφόροι, επίγεια και εναέρια ραντάρ, μυστικές υπηρεσίες) και να αντιμετωπίσουν κάθε αποβατική επιχείρηση εν τη γενέση της. Προς αυτόν τον σκοπό πρέπει να ενισχυθούν περαιτέρω οι δυνάμεις Πυροβολικού με σύγχρονα ραντάρ, πυραύλους επιφανείας-επιφανείας μεγάλου βεληνεκούς για καταστροφικά πλήγματα στην τουρκική ενδοχώρα, σύγχρονα ΠΕΠ και αυτοκινούμενα πυροβόλα. Επίσης, καθοριστικό ρόλο θα διαδραματίσουν τα επιθετικά ελικόπτερα για την προσβολή της αποβατικής επιχείρησης εν πλω, αλλά και τα μεταφορικά ελικόπτερα για την ενίσχυση των αμυνομένων. Η συμβολή της Π.Α. είναι το κλειδί για την αποτροπή της εισβολής, όμως, τις πρώτες ώρες των εχθροπραξιών δεν είναι καθόλου βέβαιη η επαρκής συνδρομή της στις επίγειες και ναυτικές δυνάμεις. Έτσι προκύπτει η ανάγκη δημιουργίας ναυτικής αεροπορίας, αλλά και ανάγκη εφαρμογής παλλαϊκής άμυνας.
Η επιτυχής διεξαγωγή του πολέμου στο δύσκολο περιβάλλον του Αιγαίου έναντι ενός ισχυρού και αποφασισμένου αντιπάλου αποτελεί πραγματικά ηράκλειο άθλο για τις ΕΔ. Η ενδελεχής μελέτη της απειλής και η σοβαρή προετοιμασία εν καιρώ ειρήνης, καθώς και η ευφυής στρατηγική εν καιρώ πολέμου είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να μην ξαναζήσει ο Ελληνισμός μία νέα εθνική τραγωδία.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Το ζήτημα της αποστρατικοποίησης των νήσων του Αιγαίου, αποτελεί άλλη μία ψηφίδα στο μωσαϊκό, άλλο ένα βήμα προς τον στρατηγικό στόχο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Ο στόχος δεν είναι άλλος παρά η κατάκτηση του μισού Αιγαίου από τους «προαιώνιους» εχθρούς και η οικονομική και ενεργειακή εκμετάλλευση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων, του φυσικού αερίου και των πολύτιμων μεταλλευμάτων που κρύβει το Αιγαίο Πέλαγος. Η ολική αμφισβήτηση του παρόντος status quo μέσω της αμφισβήτησης εναέριου, θαλάσσιου και χερσαίου χώρου για το σχηματισμό μιας ουδέτερης ζώνης (no man’s buffer zone) είναι το πρώτο μεγάλο βήμα για την επίτευξη του αντικειμενικού σκοπού.
Κάθε διεκδίκηση της Άγκυρας πρέπει να λογίζεται ως άλλος ένας επιμέρους στόχος και κάθε νίκη της στη διπλωματική σκακιέρα ως άλλη μία αφορμή για εντατικοποίηση της τουρκικής επεκτατικότητας εις βάρος της Ελλάδας.
Η αποδοχή εκ μέρους μας «εκκρεμουσών συνοριακών διαφορών» με την Τουρκία αποτελεί στρατηγικό σφάλμα της εξωτερικής μας πολιτικής, ακριβώς επειδή προσφέραμε έτσι τη δυνατότητα στην τουρκική διπλωματία να νομιμοποιήσει τις διεκδικήσεις της στα μάτια της διεθνούς κοινότητας.
Μία διαπραγμάτευση για το στρατιωτικό καθεστώς των νήσων θα αποτελέσει άλλο ένα στρατηγικό σφάλμα της ελληνικής διπλωματίας, ενώ το ενδεχόμενο μερικής ή ολικής αποστρατικοποίησης των ακριτικών νησιών μας θα ανοίξει ουσιαστικά τη σύγχρονη κερκόπορτα του Ελληνισμού, αυτήν τη φορά για την άλωση του Αιγαίου.
Εν κατακλείδι, κάθε εξέταση του ζητήματος της αποστρατικοποίησης των νήσων, οφείλει να λαμβάνει υπ’ όψιν δύο κρίσιμους παραμέτρους: πρώτον, την επιδίωξη των διεθνών συμφερόντων και της Άγκυρας για την εκμετάλλευση του πλούτου του Αιγαίου και τον γεωπολιτικό έλεγχό του, δεύτερον, την ικανότητα και αποφασιστικότητα της Τουρκίας για στρατιωτική επέμβαση και κατάληψη ελληνικών νησιών.
Ο ελληνικός λαός και η ηγεσία του, λοιπόν, οφείλουν να αποφασίσουν εάν επιθυμούν οι επόμενες γενεές να απολαμβάνουν ένα Αιγαίο ελληνικό και εκμεταλλεύσιμο οικονομικά από την πατρίδα μας ή εάν προτιμούν το μοίρασμα και τη συνεκμετάλλευση.
ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ
Στις 27 Νοεμβρίου 2010 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ” απόρρητο έγγραφο με τίτλο: “Απεικόνιση των ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο”. Την ανάλυση/μελέτη έκαναν για την εφημερίδα οι έγκριτοι δημοσιογράφοι κ. Σταύρος Λυγερός και κ. Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος. Πιο κάτω γίνεται αναφορά στη μυστική διπλωματία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αλλά και στις παγίδες που κρύβει μια ενδεχόμενη προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης λόγω των δικών μας διαχρονικών πολιτικών παραλείψεων.
Δεν είναι τυχαία η συνεχόμενη αναφορά του ΔΔΧ σε όλα τα σημεία της έκθεσης του International Crisis Group.
Σε πολύ πιο προχωρημένο στάδιο απ’ ό,τι αναγνωρίζει δημοσίως η κυβέρνηση Παπανδρέου βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις Ελλάδας – Τουρκίας για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από πρόσφατο (1η Νοεμβρίου) άκρως απόρρητο έγγραφο της Δ1 Διεύθυνσης του υπουργείου Εξωτερικών (ΟΗΕ, διεθνείς οργανισμοί και διασκέψεις), τα κυριότερα αποσπάσματα του οποίου δημοσιεύει σήμερα ο «Κόσμος του Επενδυτή».
Το έγγραφο με τίτλο «Απεικόνιση των ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο» έχει αποδέκτη τον Α’ γενικό διευθυντή (αρμόδιος για τις Πολιτικές Υποθέσεις) κ. Τρύφωνα Παρασκευόπουλο και κοινοποιείται στο γραφείο του υπουργού κ. Δημήτρη Δροΰτσα.
Συντάχθηκε για να απαντήσει σε ερωτήματα που έχουν εγερθεί στην πορεία των ελληνοτουρκικών διερευνητικών επαφών γεγονός που επιτρέπει την εξαγωγή συμπερασμάτων για τη βάση και το περιεχόμενο των διμερών διαπραγματεύσεων. Η πρώτη αποκάλυψη είναι ότι η τουρκική πλευρά απαιτεί η διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο να είναι ξεχωριστή από τη διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Δεν πρόκειται για διαδικαστικό ζήτημα. Ουσιαστικά, η Άγκυρα επιχειρεί να αποσυνδέσει το νησιώτικο σύμπλεγμα του Καστελόριζου από τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα και να το εμφανίσει σαν αποκομμένες νησίδες, οι οποίες επικάθονται σε τουρκική υφαλοκρηπίδα, προκειμένου να αμφισβητήσει το νομικό δικαίωμα αυτών των νησιών να έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Ας σημειωθεί ότι η γεωγραφική θέση του Καστελόριζου και της Στρογγυλής επηρεάζει καθοριστικά τα οριακής υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο. Για την ακρίβεια (όπως φαίνεται και στον συνημμένο χάρτη), επιτρέπει στην Ελλάδα να διεκδικήσει την εκμετάλλευση μια μεγάλης θαλάσσιας έκτασης, στο υπέδαφος της οποίας υπάρχουν σοβαρότατες ενδείξεις πως βρίσκονται πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου.
ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ
Το εν λόγω έγγραφο εκφράζει κατηγορηματική αντίθεση στο ενδεχόμενο ξεχωριστής διαπραγμάτευσης για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Πηγές που είναι σε θέση να γνωρίζουν ισχυρίζονται ότι η κατηγορηματική αυτή θέση αλλά και μια σειρά ακόμα θέσεις που εκφράζονται στο έγγραφο έχουν ενοχλήσει τον γενικό διευθυντή Πολιτικών Υποθέσεων και τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Εξωτερικών κ. Ιωάννη-Αλέξιο Ζέππο. Σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πληροφορίες, οι δύο ανωτέρω αξιωματούχοι ήθελαν ανεπίσημες απαντήσεις και όχι μια αναλυτική έγγραφη και τεκμηριωμένη απάντηση, η οποία εκ των πραγμάτων δημιουργεί υπηρεσιακό προηγούμενο. Αυτό δεν θα είχε σημασία εάν η ελληνική πλευρά ήταν αποφασισμένη να απόρριψει κατηγορηματικά την τουρκική απαίτηση για ξεχωριστή διαπραγμάτευση, όπως και άλλες απαιτήσεις. Καλό θα ήταν επ’ αυτού να υπάρξει επίσημη απάντηση από το υπουργείο Εξωτερικών.
Από το κείμενο, εμμέσως πλην σαφώς, τεκμηριώνεται ότι η όλη διαπραγμάτευση διεξάγεται επί της βασικής διεκδίκησης της Τουρκίας, που είναι η άρνηση αναγνώρισης του δικαιώματος των νησιών να έχουν υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Η Άγκυρα επιδιώκει να επιβάλει ως βάση της διαπραγμάτευσης την αρχή της «ευθυδικίας», η οποία παρακάμπτει στις γενικές αρχές του Δικαίου της Θάλασσας. Το έγγραφο δίνει τεκμηριωμένη απάντηση, επικαλούμενο την υφιστάμενη νομολογία και τις διαφοροποιήσεις που έχουν σημειωθεί στον τρόπο αντιμετώπισης τέτοιων ζητημάτων από το Διεθνές Δικαστήριο.
ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ
Μεγάλη εντύπωση προξενεί το γεγονός ότι, ενώ η Τουρκία κινητοποιεί κάθε είδους πραγματικό, πολιτικό και νομικό όπλο, μεγιστοποιώντας τις διεκδικήσεις της, η ελληνική πλευρά συμπεριφέρεται με εγκληματική αμέλεια, αν πρόκειται μόνο για αμέλεια. Είναι απολύτως ενδεικτικό ότι δεν έχει περάσει στην ελληνική νομοθεσία τον σύγχρονο ορισμό της υφαλοκρηπίδας, που έχει προκύψει από τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας. Αν και έχει όχι μόνο εθνικό συμφέρον, αλλά και σχετική συμβατική υποχρέωση, διατηρεί μέχρι σήμερα τον πολύ πιο περιοριστικό ορισμό του 1958, ο οποίος περιορίζει την υφαλοκρηπίδα μέχρι το σημείο που το βάθος φθάνει τα 200 μέτρα. Ας σημειωθεί ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος επικαλέσθηκε προσφάτως τον εθνικά ασύμφορο και νομικά ξεπερασμένο αυτόν ορισμό, γεγονός που εκ των πραγμάτων αποδυναμώνει την ελληνική διαπραγματευτική θέση.
Μία δεύτερη «αμέλεια» είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει υποβάλει χάρτες με τα υποθετικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ στα αρμόδια όργανα του ΟΗΕ, παρ’ ότι η Υδρογραφική Υπηρεσία του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού έχει ετοιμάσει τέτοιους χάρτες. ‘Εχει υποβάλει μόνο τις συμφωνίες με την Ιταλία και την Αλβανία, οι οποίες αφορούν το Ιόνιο. Είναι αξιοσημείωτο ότι για τις υπόλοιπες θαλάσσιες περιοχές υπάρχουν χάρτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και χάρτες τρίτων χωρών, οι οποίοι απεικονίζουν τα υποθετικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ, χρησιμοποιώντας την αρχή της μέσης γραμμής.
Στο έγγραφο διατυπώνεται η γενική εκτίμηση ότι η πάγια ελληνική θέση είναι νομικά ισχυρή. Το Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπει ρητά ότι δεν έχουν δικαίωμα υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ μόνο οι ακατοίκητοι «βράχοι». Σ’ ορισμένες περιπτώσεις έχει υιοθετηθεί και η αρχή της αναλογικότητας, η οποία περιορίζει την υφαλοκρηπίδα απομονωμένων νησίδων, όταν η εφαρμογή του κανόνα της μέσης γραμμής προκαλεί μεγάλη δυσαναλογία στην κατανομή της υφαλοκρηπίδας μεταξύ μιας νησίδας και του παρακείμενου ηπειρωτικού κράτους.
Ήταν στοιχειώδες η Ελλάδα να εισέλθει σ’ αυτές τις διαπραγματεύσεις, διεκδικώντας όσα της εξασφαλίζει η ευνοϊκότερη ερμηνεία του Δικαίου της Θάλασσας. Αντ’ αυτού, εισήλθε με μειωμένες απαιτήσεις. Γιατί έχει ουσιαστικά αποδεχθεί αιγιαλίτιδα ζώνη πολλαπλού εύρους και όχι 12 μιλίων, όπως της επιτρέπει το διεθνές δίκαιο; Γιατί διαπραγματεύεται περιορισμούς στην υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ και δεν αφήνει το Διεθνές Δικαστήριο να προσαρμόσει τα όρια, εάν και όπου αυτό κρίνει αναγκαίο;
Ουσιαστικά, έτσι όπως διεξάγεται η διαπραγμάτευση, αφορά μόνο ελληνικά δικαιώματα και οδηγεί, σχεδόν αναπόφευκτα, σε απεμπόληση ενός μέρους τους. Για να έχει νόημα μια τέτοια διαπραγμάτευση, θα έπρεπε να έχει τεθεί ως προκαταρκτικός όρος η εγκατάλειψη εκ μέρους της Τουρκίας της θεωρίας των «γκρίζων ζωνών», με βάση την οποία όχι μόνο αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία σ’ έναν απροσδιόριστο αριθμό νησίδων, αλλά και ορισμένες εξ αυτών τις χαρακτηρίζει ρητά τουρκικές (π.χ. το κατοικημένο Αγαθονήσι). Εάν δεν ακυρωθεί η αμφισβήτηση της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας, είναι εθνικά βλαπτική και πρακτικά αδύνατη η διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών.
ΤΑ ΚΑΙΡΙΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ
«Στο πλαίσιο της oριoθέτησης των θαλάσσιων ζωνών με την Τουρκία, δεν είναι σκόπιμο να γίνεται διάκριση μεταξύ της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου και της υφαλοκρηπίδας της Ανατολικής Μεσογείου, όπως επιδιώκεται από την τουρκική πλευρά …
Τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας επί της υφαλοκρηπίδας της Ανατολικής Μεσογείου θα πρέπει να ενταχθούν στη συνολική διαπραγμάτευση (ή δικαστική επίλυση της διαφοράς) με την Τουρκία.
Ενδεχόμενη δε αποσπασματική εξέταση της υφαλοκρηπίδας του Καστελόριζου δεν θα είναι προς όφελος της Χώρας … Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι σχεδόν βέβαιη η αναγνώριση “μειωμένης επήρειας” στο Καστελόριζο, ενώ θα έχει χαθεί το διαπραγματευτικό χαρτί των χωρικών υδάτων, αλλά και το ενδεχόμενο “συμψηφισμού” με τις διεκδικήσεις μας στο Αιγαίο».
«Το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου, το οποίο αποτελείται συνολικά από 13 νησιά, νησίδες και βράχους, δεν είναι απομονωμένο – γεωγραφικά και διοικητικά ανήκει στα Δωδεκάνησα. Αυτή η πραγματικότητα αποτυπώνεται στην οριοθετική γραμμή του ιταλοτουρκικού Πρακτικού του Δεκεμβρίου του 1932, το οποίο συμπληρώνει την ιταλοτουρκική συμφωνία της Άγκυρας της 4ης Ιανουαρίου 1932, οριοθετώντας τα χωρικά ύδατα της Δωδεκανήσου με τις απέναντι ακτές της Aνατoλίας».
«Για λόγους πρακτικούς, είναι ορθότερο να αντιμετωπίζονται ως ενιαίο σύνολο τα θαλάσσια όρια της Ελλάδας με την Τουρκία από τις εκβολές του Έβρου μέχρι το Καστελόριζο».
«Οσον αφορά τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο, όλο το ανατολικό όριο επηρεάζεται από την νήσο Στρογγυλη του συμπλέγματος του Καστελόριζου … Η Ελλάδα και η Κύπρος θα έχουν κοινά όρια υφαλοκρηπίδας μόνον εάν η οριοθετική γραμμή της ελληνοτουρκικής υφαλοκρηπίδας χαραχθεί με βάση τη μέση γραμμή μεταξύ των τουρκικών ακτών και της νήσου Στρογγύλης.»
«Δεδομένης της γενικότητας της διατύπωσης του άρθρου 83 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά και λόγω των διακυμάνσεων της νομολογίας και της αvτίληψης των διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων ότι κάθε υπόθεση αποτελεί ένα unicum, δεν είναι δυνατόν να προβλεφθεί με ακρίβεια η επήρεια που θα απoδoθεί στο σύμπλεγμα του Καστελόριζου σε ενδεχόμενη δικαστική επίλυση της διαφοράς oριoθέτησης με την Τουρκία».
ΑΙΓΙΑΛΙΤΙΔΑ ΖΩΝΗ
«Το δικαίωμα στην αιγιαλίτιδα ζώνη υπερισχύει καταρχήν του δικαιώματος σε υφαλοκρηπίδα, έτσι ώστε να μην τίθεται ζήτημα περιορισμού της αιγιαλίτιδας ζώνης λόγω αλληλοεπικάλυψης με την υφαλοκρηπίδα γειτονικού κράτους, όπως υποστηρίζει η Τουρκία» (σ.σ. Η Τουρκία, δηλαδή, επιδιώκει να μειώσει την αιγιαλίτιδα ζώνη ελληνικών νησιών, με το επιχείρημα ότι επικάθονται σε τουρκική υφαλοκρηπίδα!)
ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΘΟΛΟΓΙΑ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗΣ
«Έχει ενοποιηθεί το εθιμικό με το συμβατικό δίκαιο της oριoθέτησης της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ … Η έννοια των “σχετικών περιστάσεων” (που δικαιολογούν την εφαρμογή της αρχnς της ευθυδικίας) λειτουργεί ως εξαίρεση στην αρχή της ίσης απόστασης (μέσης Γραμμής), που έχει καθιερωθεί πλέον ως κλασική μέθοδος oριoθέτησης».
«’Εχει απoκρυσταλλωθεί η μεθοδολογία oριoθέτησης. Σε πρώτο στάδιο χαράσσεται προσωρινά η γραμμή της ίσης απόστασης και στην συνέχεια εξετάζεται η ύπαρξη τυχόν περιστάσεων που επιβάλλουν τη μετατόπιση της γραμμής, προκειμένου να επιτευχθεί ένα δίκαιο αποτέλεσμα. Ειδικότερα ως προς τις περιπτώσεις κρατών με αντικείμενες ακτές, το Διεθνές Δικαστήριο έχει αποδεχθεί ήδη από το 1985 στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας Λιβύης – Μάλτας ότι η χάραξη της μέσης γραμμής αποτελεί καταρχήν τη δίκαιη λύση. Ωστόσο, στην πρόσφατη απόφασή του στην υπόθεση Θαλάσσιας Οριοθέτησης στην Μαύρη Θάλασσα, το Δικαστήριο προσέθεσε ένα τρίτο στάδιο στη διαδικασία oριoθέτησης, στο πλαίσιο του οποίου απέδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στην έννοια της “αναλογικότητας”, δηλαδή της αναλογίας μεταξύ του μήκoυς των ακτών και της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ που αντιστοιχεί σε κάθε κράτος … Η εν λόγω αναβάθμιση του κριτηρίου της αναλογικότητας δημιουργεί προβλnματισμό, ενώ μειώνει ακόμα περισσότερο τον βαθμό προβλεψιμότnτας».
«Περισσότερο από το 1/3 των εθνικών νομοθεσιών σχετικά με την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ προβλέπουν ότι, εκκρεμούσης της oριoθέτησης, τα εξωτερικά όρια των εν λόγω ζωνών προσδιορίζονται βάσει της αρχής της ίσnς απόστασης».
ΓΙΑ ΤΙΣ «ΑΜΕΛΕΙΕΣ» ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ
«Η ελληνική υφαλοκρηπίδα στο σύνολό της έχει απεικονισθεί χαρτογραφικά σε θεματικούς χάρτες μελετών της Υδρογραφικής Yπnρεσίας του ΓΕΝ, όπως αυτά καθορίζονται βάσει της αρχής της ίσης απόστασnς … Με εξαίρεση την οριοθετική γραμμή της υφαλοκρηπίδας του Ιονίου βάση της ελληνοιταλικής συμφωνίας του 1977, δεν έχουν κατατεθεί τα όρια της ελληνικής υφαλoκρηπίδας σε διεθνείς οργανισμούς. Το ίδιο ισχύει και για τα όρια των ελληνικών χωρικών υδάτων, τα οποία, ωστόσο, αποτυπόνωνται από το 2006 και εφεξής σε επίσημoυς ελληνικούς ναυτικούς χάρτες».
«Σύμφωνα με το άρθρο 16(1) της Σύμβασnς για το Δίκαιο της θάλασσας, τα παράκτια κράτη οφείλουν να απεικονίζουν σε ναυτικoύς χάρτες μεγάλης κλίμακας, αφενός τις ευθείες γραμμές βάσnς και τις ειδικές περιπτώσεις παρέκλισης από την “κανονική γραμμή βάσης” (όπως κλείσιμο των κόλπων) για μέτρηση του εύρους της αιγιαλίτηδας ζώνης και τα όρια που προκύπτουν από αυτές και, αφετέρoυ, τη χάραξn της οριοθετικής γραμμής της αιγιαλίτιδας ζώνης με γειτονικά κράτη. Τα παράκτια κράτη υποχρεούνται να προσδώσουν επαρκή δnμoσιότητα στους εν λόγω χάρτες και να καταθέσουν αντίγραφό τους n πίνακα των σχετικών γεωγραφικών συντεταγμένων στον γενικό γραμματέα των Η.Ε. Η Ελλάδα δεν έχει υιοθετήσει σύστημα ευθειών βάσnς, παρά το γεγονός οτι οι όροι που ισχύουν εθιμικά από το 1951 και ενσωματώθηκαν στη Σύμβασn συvτρέχoυν σε πολλές περιοχές της Χώρας … Aντίστοιχη υπoχρέωσn προβλέπεται στο άρθρο 84 της Σύμβασnς σχετικά με την απεικόvιση εξωτερικού ορίου και τη χάραξη της oριoθετικής γραμμής της υφαλοκρηπίδας … Θα πρέπει να σημειωθεί οτι στο άρθρο 75 της Σύμβασnς πρoβλέπεται αντίστoιχη ρύθμισn για το εξωτερικό όριο και την οριοθέτηση της ΑΟΖ».
«Παρά το γεγονός ότι δεν έχουν κατατεθεί επίσημα στον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, οι γεωγραφικές συντεταγμένες του ανατολικού ορίου στην Ανατολική Μεσόγειο έχουν γνωστοποιηθεί στη νορβηγική και τηv αμερικανική πλευρά στο πλαίσιο διαμαρτυριών μας για τη διενέργεια θαλασσίων ερευνών στην περιοχή. Έχουν εγχειρισθεί σχετικοί χάρτες και γεωγραφικές συvτεταγμένες στην Αίγυπτο και στη Λιβυή, αντιστοίχως στο πλαίσιο των διμερών διαπραγματεύσεων για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνώv».
ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗΣ
«Η ελληνική νομοθεσία εξακολουθεί να αναφέρεται στα κριτήρια της Σύμβασης της Γεvεύης για τηv υφαλοκρηπίδα (1958), δnλαδί το κριτήριο του ισοβαθούς των 200 μέτρων και το κριτήριο της εκμετάλευσης για τον προσδιορισμό του εξωτερικού ορίου της υφαλoκρηπίδας. Αντίθετα, n Σύμβασn, η οποία σύμφωνα με τη ρητή διάταξη του άρθρου 311(1) “υπερισχύει των Συμβάσεων της Γενεύnς της 29nς Απριλίου του 1958 για το Δίκαιο της Θάλασσας”, προβλέπει ότι νομικός τίτλος,επί της υφαλoκρηπίδας εντός του ορίου των 200 ν. μιλiων είναι το κριτήριο της απόστασnς. Την εθιμική υπόστασn του εν λόγω κανόνα έχει αποδεχθεί n διεθνής νομολογία ήδη από τη δεκαετία του 1980 … Θα ήταν σκόπιμo να εναρμονισθεί n ελληνική νομοθεσία με τις διατάξεις (της Σύμβασnς), υιoθετώντας τον ευμενέστερο για τα ελληνικά συμφέροντα ορισμό mς υφαλοκρηπίδας βάσει του κριτηρίου της απόστασnς. Το ίδιο ισχύει και για τηv οριοθέτηση της υφαλoκρnπίδας, εφόσοv n ελληνική νομοθεσία απλώς παραπέμπει στους κανόνες του διεθνούς δικαίου, χωρίς ουδεμία αναφορά στην αρχή της ίσnς απόστασnς … Στην απόφασn Οριοθέτησnς μεταξύ των Μπαρμπάντος και του Τρινιντάντ και Τομπάγκο, το Διεθνές Δικαστήριο απέδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στην εθνική νομοθεσία των διαδίκων κρατών στο πλαίσιo της απoσαφίνισnς των θέσεών τους ως προς τη μέθοδο οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ».
«Κατά την πρόσφατη ερευvnτική δραστηριότητα του αμερικανικού ωκεανογραφικού πλοίου R/V NAUTILUS, καταστήσαμε σαφές στην αμερικανική πλευρά οτι δεν δύναται να διενεργήσει έρευνες στα υποθαλάσσια όρη του Αναξίμανδρου χωρίς την άδεια των ελληνικών αρχών, εφόσον n προτεινόμενη περιοχή διεξαγωγής των ερευνών περιελάμβαvε και περιοχές ελληνικής υφαλοκρηπίδας … Η αμερικανική πλευρά επαναπροσδιόρισε τις περιοχές διεξαγωγής των ερευνών, γεγονός που επιβεβαίωσε n αμερικανική πρεσβεία με ρηματική διακοίνωση».
«Τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας βάσει της αρχής της ίσης απόστασης εμφανίζονται σε διεθνείς βάσεις δεδομένων στο Διαδίκτυο, αλλά και σε Χάρτες του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος και της Εύρωπαϊκής Ένωσnς, ως υπoθετικά όρια ΑΟΖ, αναγνωρίζοντας πλήρη επήρεια σε όλα τα ελληνικά νησιά … Μάλιστα, σε πρόσφατο χάρτη εργασίας του Δικτύου Natura 2000, πέραν του υφισταμένου ορίου των χωρικών υδάτων και των υπoθετικών ορίων ΑΟΖ, απεικoνίζεται με διακεκομμένη γραμμή και το όριο των ελληνικών χωρικών υδάτων με 12 ν.μ.».
Πηγές - Παραπομπές:
http://www.hyper.gr/makthes/960310/60310j07.html
http://strategyreports.wordpress.com/
http://www.stratfor.com/
http://www.rumormillnews.com/cgi-bin/archive.cgi?read=13032
http://www.crisisgroup.org/
GEOPOLITICS & DAILY NEWS
Δεν είναι τυχαίες οι κατά καιρούς επισημάνσεις από ορισμένους αμερικανούς δημοσιογράφους/αναλυτές που όχι τυχαία κατέταξαν το STRATFOR στην κατηγορία των “στημένων” μέσων ενημέρωσης και με απλά λόγια το βάφτισαν ευθέως και ως…”σκιώδης CIA”!
Η Ελληνική κατάσταση που έτσι και αλλιώς είναι άκρως δυσάρεστη στα οικονομικά, πολιτικά και υπό την ευρύτερη έννοια κοινωνικά δρώμενα της χώρας, δέχεται μέσα σε όλα την εμμονή ορισμένων Αμερικανικών μέσων ενημέρωσης που τα χαρακτηρίζει η χρόνια επιμονή και εμμονή.
Πέρα των γεωπολιτικών αναλύσεων, το STRATFOR ανακάλυψε ουκ ολίγες φορές κινδύνους εμφύλιας σύρραξης, κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις στο εσωτερικό της χώρας. Ο καθένας μπορεί ως αγανακτισμένος πολίτης να επικαλεστεί κάτι σχετικό επικαλούμενος τη δυστυχία του, ωστόσο κανένα Αμερικανικό μέσο ενημέρωσης δεν είναι σε θέση να γνωρίζει το πως πραγματικά αισθάνεται ο Έλληνας πολίτης εκτός και αν έχει πράκτορες να τον ελέγχουν.
Τον Αύγουστο του 2010, το STRATFOR είχε δημοσιεύσει μια έκθεση που εξηγούσε ότι η χώρα μας έχει απωλέσει κάθε γεωπολιτική σημασία! Ουσιαστικά η έκθεση ήταν σαν να αναφερόταν σε κάποια αποικία και όχι σε χώρα μέλος του ΝΑΤΟ.
Η έκθεση τότε (ευτυχώς) επιβεβαίωνε ότι η Ελλάδα τελικά έχει στοχοποιηθεί γεωπολιτικά και γεωοικονομικά δεδομένης της εμπλοκής στρατηγικών εταίρων (συμφερόντων) στα Βαλκάνια αλλά και την Ανατολική Μεσόγειο.
“Λόγω των δομικών προβλημάτων της η Ελλάδα, μπορεί να στοχοποιηθεί μιας επίθεσης που θα μεταφραστεί ως και ουσιαστική προσπάθεια κατάργησης του έθνους κράτους, με την διατήρηση μόνο των τυπικών χαρακτηριστικών της”, τόνιζε τότε.
Το γιατί βεβαία το STRATFOR ασχολήθηκε τόσες φορές και με τόσες λεπτομέρειες για μία χώρα που όπως υποστηρίζει έχει ήδη απωλέσει κάθε γεωπολιτική σημασία, είναι απορίας άξιο!!!
Διαβάζοντας την τελευταία έκθεση του STRATFOR θα δούμε ότι επαναφέρουν ως ερώτημα το δικό τους συμπέρασμα του περσινού έτους.
Κοινώς… “Είναι η Ελλάδα έτοιμη να δεχτεί τη μείωση του γεωπολιτικού της ρόλου;”
Είναι ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα δεν έχει απωλέσει κανέναν γεωπολιτικό ρόλο, αλλά ούτε και δικαίωμα. Αν δεν είχε τον οποιονδήποτε ρόλο τότε το STRATFOR θα έγραφε για εμάς όσο συχνά γράφει για την Ελβετία! Το ανησυχητικό είναι μη τυχόν βρισκόμαστε στη διαδικασία απώλειας των πιο πάνω δικαιωμάτων.
Και αυτό γιατί παρατηρείται οργανωμένη αμερικανική επίθεση στα ελληνικά συμφέροντα στο Αιγαίο. Ας θυμηθούμε και συγκρίνουμε την αναλυτική έκθεση που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του International Crisis Group, στις 19 Ιουλίου 2011, περί των σχέσεων Ελλάδας – Τουρκίας και την αναγκαιότητα εξεύρεσης λύσης στο Αιγαίο.
Το International Crisis Group, που σημειωτέον δεν αναφέρε πουθενά την Ελλάδα στη λίστα που δημοσιεύσε τότε με τις Ευρωπαϊκές και Βαλκανικές χώρες, θεωρούσε πως οι αμοιβαίες υποχωρήσεις είναι η μοναδική λύση ώστε να λυθεί μια για πάντα το πρόβλημα που υπάρχει στο Αιγαίο.
INTERNATIONAL CRISIS GROUP & STRATFOR – ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΖΑΝΙ…
Αναφορά στην έκθεση του International Crisis Group κάνει και ο τουρκικός τύπος χωρίς προς το παρόν να σχολιάσει περαιτέρω το όλο ζήτημα. Ακολουθεί στα ελληνικά η περίληψη της 20-σέλιδης έκθεσης που ολόκληρη (αγγλικά) βρίσκεται εδώ:
International Crisis Group – ΕΚΘΕΣΗ: ΕΛΛΑΔΑ – ΤΟΥΡΚΙΑ.
ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΑ ΜΑΣ ΚΡΙΝΟΥΝ…
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΤΟΥ INTERNATIONAL CRISIS GROUPΟι σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έχουν πλέον εξομαλυνθεί σε σχέση με τις εποχές όπου οι δύο σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ έφτασαν σε τρεις περιπτώσεις πολύ κοντά σε μια μεταξύ τους σύρραξη εξαιτίας των εντάσεων πάνω από το Αιγαίο. Το εμπόριο, οι επενδύσεις, η αμοιβαία συνεργασία και ο τουρισμός έχουν θέσει στο περιθώριο επί μέρους ζητήματα όπως το Κυπριακό, το οποίο πρώτο τροφοδότησε τη διένεξη στο Αιγαίο στις αρχές του 1970.
Οι συχνές διμερείς συνομιλίες και η ανεπίσημη παύση από πλευράς Τουρκίας των στρατιωτικών υπερπτήσεων πάνω από τα ελληνικά νησιά κατά το 2011 καταδεικνύουν ότι η περίοδος αυτή μπορεί να είναι κατάλληλη για την εξεύρεση μιας λύσης. Η νέα ισχυρή κυβέρνηση της Τουρκίας, η οποία εκλέχθηκε τον Ιούνιο, ενδιαφέρεται να επιδιώξει την περαιτέρω αναγνώρισή της ως υπεύθυνη περιφερειακή δύναμη, επιλύοντας τα προβλήματά της με τις γείτονες χώρες και υπερπηδώντας τα εμπόδια για την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ).
Με την Αθήνα να χρειάζεται, εν μέσω οικονομικής κρίσης, οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια και τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια, αυτή η μη αναγκαία και δυνητικά επικίνδυνη διένεξη θα πρέπει να επιλυθεί. Μια καλή στρατηγική προΰποθέτει μια σειρά από συγχρονισμένα βήματα που θα προετοιμάσουν αντίστοιχα την κοινή γνώμη σε αμφότερες τις πλευρές και θα οδηγήσουν σε μια αμοιβαία συμφωνία, η οποία θα μπορούσε να περιλαμβάνει, σε περίπτωση που κριθεί αναγκαίο, και μια ενδεχόμενη προσφυγή σε διεθνή δικαστήρια.
Παρά τη σχετική ηρεμία των τελευταίων χρόνων, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να μη συγκαταλέγεται το Αιγαίο στα φλέγοντα ζητήματα που έχει να αντιμετωπίσει η διεθνής κοινότητα, το ρίσκο της αναζωπύρωσης εξακολουθεί να υφίσταται. Οι Έλληνες ανησυχούν για την ασφάλεια των εκατοντάδων νησιών που είναι πολύ εγγύτερα στην Τουρκία παρά στην ηπειρωτική χώρα. Οι Τούρκοι φοβούνται το ενδεχόμενο να αποκοπούν από το μεγαλύτερο μέρος του Αιγαίου και των ανοιχτών θαλασσών σε περίπτωση που η Ελλάδα οδηγηθεί μονομερώς σε επέκταση των χωρικών υδάτων της και σε καθιέρωση νέων θαλάσσιων ζωνών μέσα από τη διαδικασία της δικαιοδοσίας. Οι διαπραγματεύσεις για την επανένωση της Κύπρου και η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας οδηγούνται σε αδιέξοδο. Αν, παρ’όλα αυτά, η Άγκυρα και η Αθήνα οδηγηθούν σε επίλυση της διένεξης στο Αιγαίο, το βήμα αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει στο να πειστούν οι Ελληνοκύπριοι για τις καλές προθέσεις της Τουρκίας και θα αποτελούσε μέρος των διαπραγματευτικών διαπιστευτηρίων της Τουρκίας προς την ΕΕ.
Μεγάλος μέρος της διαφωνίας για το Αιγαίο αναπτύχθηκε μετά το σχεδιασμό από την Αθήνα του πραξικοπήματος του 1974 στη Λευκωσία με σκοπό την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, και την επακόλουθη εισβολή και κατοχή του βόρειου τμήματος του νησιού από την Τουρκία. Η διένεξη έχει πλέον πάψει να αφορά αποκλειστικά τις θαλάσσιες ζώνες (τα χωρικά ύδατα και την υφαλοκρηπίδα) και περιλαμβάνει πλέον ζητήματα που σχετίζονται με τον εναέριο χώρο, τις υπερπτήσεις, τη στρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου και τις περιοχές πληροφοριών πτήσεων. Η γεωγραφία του Αιγαίου Πελάγους είναι περίπλοκη, και περιλαμβάνει πλέον των 2.400 νησιών, κυρίως ελληνικών, αλλά και σημαντικές θαλάσσιες οδούς, οι οποίες αποτελούν την οικονομική δύναμη και την πηγή ασφαλείας της Τουρκίας.
Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι το διεθνές δίκαιο, όπως περιγράφεται με λεπτομέρειες στην ευρέως γνωστή επικυρωμένη σύμβαση του 1982 των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), της παρέχει το αναφαίρετο δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων της κατά δώδεκα ναυτικά μίλια από τα σημερινά έξι. Περιγράφει την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας ως το κυριότερο πρόβλημα και πιστεύει πως αυτό πρέπει να επιλυθεί από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ΔΔΧ) και όχι μέσα από διμερείς διαπραγματεύσεις. Για χρόνια η Τουρκία παρέμενε απρόθυμη να καταλήξουν στο ΔΔΧ για την εκδίκαση των ζητημάτων σε ό,τι αφορά το Αιγαίο και επέμενε στη λύση των διμερών συνομιλιών, αν και από το 1997 και έπειτα δεν αποκλείει την προσφυγή σε δικαστικά μέσα, εφόσον πρόκειται για από κοινού αποδεκτά όργανα. Η Τουρκία φοβάται ότι μια επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων θα μπορούσε να αποκόψει την πρόσβασή της σε σημαντικές θαλάσσιες οδούς και στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. Το κοινοβούλιό της απείλησε με κήρυξη πολέμου σε περίπτωση που η Ελλάδα μονομερώς επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα η Άγκυρα προβαίνει σε συμβολικές επιδείξεις της δύναμής της, οι οποίες μέχρι πρόσφατα περιελάμβαναν στρατιωτικές πτήσεις πάνω από ακατοίκητα ελληνικά νησιά. Όλοι, συμπεριλαμβανομένων και των κρατών στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας που διασχίζουν το Αιγαίο με κατεύθυνση τη Μεσόγειο και παραπέρα, επιθυμούν να εξασφαλίσουν ασφαλή και ανοιχτή πρόσβαση και πέρασμα προς αυτό.
Σήμερα, αμφότερα τα μέρη υιοθετούν μια πιο εποικοδομητική προσσέγγιση στο θέμα. Το επιτελείο των υπουργείων εξωτερικών τους έχει συναντηθεί περισσότερες από 50 φορές για “διερευνητικές συνομιλίες” από το 2002, με σκοπό να καταλήξουν για το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας και πιθανόν και για άλλα άλυτα ζητήματα στο ΔΔΧ. Κεκλεισμένων των θυρών, αμφότερα τα μέρη συμφωνούν ότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει αρκετά, ώστε να επέλθει επίλυση της διένεξης, η οποία σχετίζεται περισσότερο με την εσωτερική πολιτική των δύο χωρών αντίστοιχα, καθώς επίσης και με τον ψυχολογικό παράγοντα, παρά με μια πραγματική ανησυχία σχετικά με την ασφάλεια. Ωστόσο, η απουσία πολιτικής βούλησης για παραμερισμό των μαξιμαλιστικών θέσεων και αντιμετώπιση της κοινής γνώμης με συμβιβασμούς έχει διατηρήσει τις διαπραγματεύσεις σε αρχικό στάδιο.
Η λογική αυτή είναι κοντόφθαλμη. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία θα επωφεληθούν συμβάλλοντας στην επίλυση της μακροχρόνιας και δαπανηρής διένεξης, με τα οικονομικά πλεονεκτήματα του τερματισμού αυτής της επίπλαστης στρατιωτικής φιλονικίας να είναι ιδιαίτερα εμφανή για την Ελλάδα. Η Τουρκία, επίσης, θα επωφελούνταν οικονομικά, αλλά εξίσου σημαντικό, ένας τέτοιος διακανονισμός θα μπορούσε να ενδυναμώσει και πάλι τις σχέσεις της με την ΕΕ και να αυξήσει την αξιοπιστία της πολιτικής «των μηδενικών προβλημάτων» με τους γείτονες. Η διαδικασία για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο θα μπορούσε να περιλαμβάνει τα ακόλουθα από κοινού βήματα:
Πρώτο στάδιο: Η Τουρκία επίσημα θέτει τέλος στις υπερπτήσεις πάνω από ακατοίκητα ελληνικά νησιά. Η Ελλάδα δεσμεύεται να προχωρήσει σε αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου με το που επιτευχθεί και επικυρωθεί μια περιεκτική συμφωνία με την Τουρκία που θα αφορά το Αιγαίο, σύμφωνα με δεσμεύσεις στις οποίες είχε προβεί σε μια σειρά προηγούμενων συνθηκών. Η Τουρκία δεσμεύεται να προχωρήσει σε ταυτόχρονη διάλυση του Τέταρτου Στρατού της ή σε μετεγκατάστασή του μακριά από το Αιγαίο.
Δεύτερο στάδιο: Αμφότερα τα μέρη να ανακοινώσουν ότι είναι έτοιμα να διαπραγματευτούν ειδικές συμφωνίες για το Αιγαίο, οι οποίες θα ευθυγραμμίζονται με τις γενικές αρχές της ισότητας και των ειδικών συνθηκών της UNCLOS. Η Ελλάδα να αναγνωρίσει δημόσια ότι η Τουρκία, ως παράκτιο κράτος, έχει δικαιώματα που πρέπει να συνυπολογιστούν σε περίπτωση οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών του Αιγαίου, λαμβάνοντας υπόψην ότι τέτοιου είδους ζητήματα έχουν διευθετηθεί ή επιδικαστεί από άλλα κράτη που διαθέτουν ακτογραμμές και μοιράζονται την ίδια θαλάσσια περιοχή. Η Τουρκία να δεσμευτεί δημοσίως ότι θα επικυρώσει τη UNCLOS και θα αναγνωρίσει καταρχήν το διεθνές δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα κατά δώδεκα ναυτικά μίλια. Οι δύο πλευρές από κοινού να ανακηρύξουν διαπραγματεύσεις, οι οποίες θα περιλαμβάνουν τη διατήρηση των διαδρόμων ανοιχτής θάλασσας προς όλα τα μείζονα τουρκικά λιμάνια, καθώς επίσης και τα τουρκικά στενά στη Μαύρη Θάλασσα, τα οποία μπορεί να χρησιμοποιηθούν για τη διεθνή ναυσιπλοΐα.
Τρίτο στάδιο: Η Ελλάδα και η Τουρκία να διαπραγματευτούν την οριοθέτηση των χωρικών υδάτων τους με βάση την αρχή των δώδεκα ναυτικών μιλίων ως όριο. Να συμφωνήσουν επί των ενδιάμεσων θαλάσσιων ορίων, όπου αυτά τα όρια συμπίπτουν και στη μείωση των ελληνικών χωρικών υδάτων, όπου αυτό κριθεί απαραίτητο, για να διασφαλιστούν οι διάδρομοι ανοιχτής θάλασσας για τις διεθνείς μεταφορές μέσω του Αιγαίου. Να συμφωνήσουν εκ των προτέρων ότι θα εξουσιοδοτήσουν το ΔΔΧ να επιδικάσει, σύμφωνα με τις αρχές που αναφέρθηκαν στα στάδια δύο και τρία, οποιαδήποτε διένεξη σχετικά με τη χάραξη των ορίων των χωρικών υδάτων.
Τέταρτο στάδιο: Η Τουρκία και η Ελλάδα να θίξουν τα οποιαδήποτε εναπομείναντα ζητήματα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας, και επομένως, να απευθυνθούν για οποιεσδήποτε εναπομείνουσες διαφορές στο ΔΔΧ.
Σημείο πρώτο: Η Τουρκία επίσημα θέτει τέλος στις υπερπτήσεις πάνω από ακατοίκητα ελληνικά νησιά. Η Ελλάδα δεσμεύεται να προχωρήσει σε αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου με το που επιτευχθεί και επικυρωθεί μια περιεκτική συμφωνία με την Τουρκία που θα αφορά το Αιγαίο, σύμφωνα με δεσμεύσεις στις οποίες είχε προβεί σε μια σειρά προηγούμενων συνθηκών. Η Τουρκία δεσμεύεται να προχωρήσει σε ταυτόχρονη διάλυση του Τέταρτου Στρατού της ή σε μετεγκατάστασή του μακριά από το Αιγαίο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγεται η συγκεκριμένη πρόταση. Στις 10 Μαρτίου 1996 (λίγο μετά τη κρίση των Ιμίων) η εφημερίδα «Μακεδονία» αποκάλυψε πως ο τότε Υπουργός Εξωτερικών, Θεόδωρος Πάγκαλος, σε συνέντευξή του στην τουρκική τηλεόραση έκανε λόγο για αποστρατικοποίηση των νησιών του Αιγαίου εφόσον η Άγκυρα αποσύρει την τέταρτη στρατιά από τα μικρασιατικά παράλια.
Το δημοσίευμα: http://www.hyper.gr/makthes/960310/60310j07.htmlΣύμφωνα πάντα με το τότε δημοσίευμα οι αντιδράσεις ήταν πολλές με συνέπεια το κλίμα για τον τότε υπουργό Εξωτερικών να είναι ιδιαίτερα βαρύ και κάποιοι από τους κόλπους της τότε κυβέρνησης να ζητήσουν την αποπομπή του.
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΠΟΣΤΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΝΗΣΙΩΝ;
Η αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών δεν μπορεί να θεωρηθεί ως κίνηση ίδια ή ισόρροπη της απόσυρσης της τέταρτης τουρκικής Στρατιάς από τα Μικρασιατικά παράλια προς την ενδοχώρα. Και αυτό γιατί η τέταρτη Στρατιά μπορεί να επαναπροωθηθεί σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα σε αντίθεση με τα ελληνικά νησιά που είναι πολύ δύσκολο να επανδρωθούνε όπως πρέπει άμεσα.
Σχετικά με την αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών έχει γράψει πολλές φορές ο κος Δημήτριος Κουλουμπής.
Στις 14 Ιανουαρίου δημοσιεύτηκε στο φιλικό http://www.strategyreport.gr ένα από τα σχετικά του άρθρα:
Μία προσεκτική παρατήρηση στον χάρτη της γεωγραφικής θέσης των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, αλλά και γενικότερα της γεωπολιτικής θέσης των δύο χωρών, είναι κάτι παραπάνω από επαρκής για να κατανοήσουμε τους λόγους που η τουρκική διπλωματία διεκδικεί την αποστρατικοποίηση των νησιών, αλλά κυρίως να αντιληφθούμε την στρατιωτική απειλή που ελλοχεύει για τα νησιά μας και ακολούθως για την ενδοχώρα. Σε ενδεχόμενη ελληνοτουρκική σύρραξη, το κύριο θέατρο των επιχειρήσεων θα είναι ο ευρύτερος χώρος του Αιγαίου και δευτερευόντως η Θράκη και η Κύπρος. Και αυτό, διότι η γεωγραφική θέση εν προκειμένω, ορίζει αναπόφευκτα το πεδίο όπου θα κριθεί ο πόλεμος, ακόμα κι αν η Ελλάδα είχε αποφασίσει να κρατήσει για τον εαυτό της τον ρόλο του επιτιθέμενου. Επίσης, η περιορισμένη διάρκεια των εχθροπραξιών που επιτείνει τον στόχο για την όσο το δυνατόν ταχύτερη δημιουργία τετελεσμένων, καθώς και η στρατηγική σημασία του Αιγαίου Πελάγους για την Τουρκία, προεξοφλούν το πεδίο όπου θα διεξαχθεί και κριθεί η έκβαση του ελληνοτουρκικού πολέμου.
Γεωστρατηγικά, η Ελλάς έχει να αντιμετωπίσει ένα σημαντικό συγκριτικό μειονέκτημα. Η Τουρκία αποτελείται κατά 97% από μία συμπαγή γεωγραφική ενότητα μήκους έως και 1500 χλμ, ενώ μόλις 3% της συνολικής της επικράτειας διαχωρίζεται από τον γεωγραφικό αυτό κορμό (Αν. Θράκη, Ίμβρος, Τένεδος). Απέναντι σ’ αυτόν τον ολότμητο όγκο, η Ελλάδα αντιπαραβάλλει το Αν. Αιγαίο και τα Δωδεκάνησα, δηλαδή, χιλιάδες νησιά (κατοικημένα και μη), νησίδες και βραχονησίδες όπου απέχουν κυριολεκτικά ελάχιστα από τη μικρασιατική ακτή και εκατοντάδες χλμ από την ελληνική ενδοχώρα. Το συγκριτικό μειονέκτημα της Ελλάδας έγκειται σ’ αυτήν ακριβώς την κατάτμηση της επικράτειάς της και στην αναγκαιότητα να υπερασπίσει αποτελεσματικά χιλιάδες «κομμάτια γης» με περιορισμένο έως ελάχιστο στρατηγικό βάθος και δυνατότητα ελιγμών. Επιπροσθέτως, η μορφή του σύγχρονου πολέμου -δικτυοκεντρικές, πληροφοριακές, ηλεκτρονικές και ταχυκίνητες-αεροναυτικές επιχειρήσεις-, και δη του επαπειλούμενου ελληνοτουρκικού, επιτείνει ως επί το πλείστον αυτό το γεωγραφικό μειονέκτημα.
Η γεωγραφική συνιστώσα, όμως, επιδράει καθοριστικά και στα επιτελικά σχέδια των δύο χωρών. Η Τουρκία, εκμεταλλευόμενη το τακτικό της πλεονέκτημα -εγγύτητα στους στόχους, κατάτμηση των εχθρικών δυνάμεων και ασφαλής υποστήριξη από την ενδοχώρα- και πιθανότατα την πρωτοβουλία του πρώτου μαζικού πλήγματος, θα προσπαθήσει να δημιουργήσει τετελεσμένα καθ’ όλο το μήκος του Αιγαίου, επιδιώκοντας αρχικά τον κατακερματισμό των ελληνικών δυνάμεων και κατόπιν τη συγκέντρωση μεγάλου όγκου και ισχύς πυρός στα σημεία-στόχους, ώστε να καταστεί ιδιαίτερα πιθανή και ταχεία η κατάληψη ελληνικών νησιών.
Πρώτα απ’ όλα, όμως, οι τουρκικές Ε.Δ. θα φροντίσουν να αμβλύνουν το δικό τους τακτικό μειονέκτημα, που δεν είναι άλλο από την έγκαιρη έξοδο του στόλου τους από τους ναυστάθμους και την πλεονεκτική ανάπτυξή του στις θαλάσσιες οδούς του Αιγαίου. Το ιδιότυπο καθεστώς του Αιγαίου με την ύπαρξη διεθνών χωρικών υδάτων ανάμεσα στα ελληνικά νησιά επιτρέπει στο TDK την έξοδό του στο κεντρικό και βόρειο Αιγαίο και το ναυτικό αποκλεισμό ελληνικών νησιών, καθοριστικής σημασίας παράγοντα για την απομόνωση νησιών και θαλάσσιων χώρων (εδώ ακριβώς έγκειται και η κύρια αμυντική συνδρομή της άσκησης του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ.).
Ο αποκλεισμός των νησιών, όμως, προϋποθέτει πέραν του ελέγχου των θαλάσσιων οδών, την αεροπορική υπεροχή στην περιοχή-στόχο, καθώς και τον τοπικό αποκλεισμό των επικοινωνιών, ώστε να νεκρώσει η παροχή υποστήριξης και πληροφοριών προς και από τη στοχευθείσα περιοχή. Ακόμα κι αν η μάχη στους αιθέρες για την αεροπορική υπεροχή παραμένει αμφίβολη, η ΤΗΚ θα επιδιώξει την τοπική αεροπορική υπεροχή στις επιλεχθείσες περιοχές εμπλέκοντας αυξημένο αριθμό μαχητικών.
Την απομόνωση των νησιών θα ακολουθήσουν σφοδροί αεροπορικοί βομβαρδισμοί και εκτεταμένη χρήση Πυροβολικού από τα τουρκικά παράλια, ώστε ν’ ανοίξει ο δρόμος για συνδυασμένες αποβατικές επιχειρήσεις δια αέρος και θαλάσσης. Ο Τoυρκικός Στρατός έχει καταβάλλει φιλόδοξες προσπάθειες τα τελευταία χρόνια για τη δημιουργία ενός πολύ ισχυρού Πυροβολικού Μάχης. Θανάσιμη απειλή για τα νησιά μας αποτελούν οι κινεζικής κατασκευής πολλαπλοί εκτοξευτές ρουκετών WS-1, ο τακτικός βαλλιστικός πύραυλος επιφανείας-επιφανείας B611 βεληνεκούς 150 χλμ., oι Πολλαπλοί Εκτοξευτές Πυραύλων (ΠΕΠ) MLRS με τους πυραύλους ATACMS, αλλά και οι τουρκικής κατασκευής ΠΕΠ T-122 και TR-107.
Καθοριστικό ρόλο στις επιχειρήσεις κατάληψης των νησιών θα διαδραματίσουν τα ελικόπτερα -επιθετικά και μεταφορικά- και οι ειδικές δυνάμεις. Το περιβάλλον του Αιγαίου είναι ιδανικό για τη διεξαγωγή αεροκίνητων και αεραποβατικών επιχειρήσεων με τη χρήση επίλεκτων δυνάμεων, σκοπός των οποίων θα είναι η δημιουργία αεροπρογεφυρωμάτων στα μετόπισθεν της νησιωτικής άμυνας, ενώ αν πρόκειται για κάποιο μικρό νησί η αεραποβατική επιχείρηση μπορεί να στοχεύει και στην κατάληψή του. Η δυνατότητα του κάθετου ελιγμού που προσφέρει η χρήση των ελικοπτέρων καθίσταται ιδιαίτερα αποτελεσματική στα νησιωτικά περιβάλλοντα, κάτι που θα εκμεταλλευθεί φυσικά ο αντίπαλος. Προς αυτόν τον σκοπό, οι τουρκικές Ε.Δ. διαθέτουν έναν μεγάλο και σύγχρονο στόλο μεταφορικών και επιθετικών που αναμένεται να χρησιμοποιηθούν κατά κόρον σε όλα τα στάδια της εισβολής.
Κρίσιμος αναμένεται να είναι και ο ρόλος των Ειδικών Δυνάμεων στο θέατρο του Αιγαίου. Η εγγύτητα των τουρκικών ακτών επιτρέπει τη διενέργεια ειδικών επιχειρήσεων δια αέρος και θαλάσσης και μάλιστα με την ευχέρεια πολλαπλών εναλλακτικών τρόπων κρούσης. Βασικοί στόχοι των τουρκικών ειδικών δυνάμεων θα είναι η προετοιμασία του εδάφους πριν την απόβαση, η διενέργεια δολιοφθορών σε σημαντικούς στόχους όπως σταθμούς επικοινωνίας και ραντάρ, μονάδες Πυροβολικού, αεροδρόμια, λιμένες, οδικές αρτηρίες, καθώς και η διενέργεια ψυχολογικών επιχειρήσεων ώστε να δημιουργηθεί μία ζοφερή κατάσταση για τους αμυνόμενους.
EΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΤΡΟΠΗ
Ποια, όμως πρέπει να είναι η ελληνική αντίδραση; Θα αποτελούσε μέγα στρατηγικό λάθος η αυτοπαγίδευση των ελληνικών δυνάμεων στα γεωστρατηγικά μειονεκτήματα της περιοχής, επιδιώκοντας μόνο την «άμυνα επί του πατρίου εδάφους». Η κρίση των Ιμίων κατέδειξε δραματικά ότι η πολιτική ηγεσία συγχέει τον «αμυντικό χαρακτήρα» του πολέμου με την «αμυντική διεξαγωγή» του. Άλλο η αμυντική στρατηγική ως πολιτική επιλογή και άλλο η αμυντική στρατηγική ως πολεμική επιλογή. Το πρώτο δεν συνεπάγεται το δεύτερο, ενώ η υιοθέτηση του δευτέρου οδηγεί επ’ ακριβώς σε συντριπτική ήττα.
Η Ελλάδα πρέπει να απαγκιστρωθεί από αμυντικοπαθείς λογικές και «ισοδύναμα τετελεσμένα». Ο μόνος τρόπος να κερδιθεί ο πόλεμος από τον αμυνόμενο είναι η επίθεση. Επίθεση σφοδρή, ενιαία και ολοκληρωτική. Η άμυνα επί των σημείων, προϋποθέτει σαφή ποιοτική και ποσοτική υπεροχή, κάτι που φυσικά δεν ισχύει στην περίπτωσή μας. Ο στόχος των ελληνικών Ε.Δ. πρέπει να είναι η έγκαιρη συντριβή του στρατιωτικού δυναμικού του εχθρού, το καίριο πλήγμα στις παραγωγικές δυνατότητές του που ως επί το πλείστον συγκεντρώνονται στη δυτική Τουρκία και που θα παραλύσει την χώρα για πολλά χρόνια και τέλος η κατάκτηση εδαφών στο ευνοϊκό για ‘μας μέτωπο της Θράκης ως αντιστάθμισμα της πιθανής απώλειας ελληνικών νησιών. Η προάσπιση ακατοίκητων νησιών και βραχονησίδων πρέπει να περάσει σε δευτερεύουσα μοίρα.
Ωστόσο, η χώρα μας πρέπει πάση θυσία να προασπίσει τα νησιά του Αν. Αιγαίου που έχουν τεράστια στρατηγική αξία. Και επειδή ο καλύτερος τρόπος να υπερασπιστείς έναν χώρο είναι να μην πολεμήσεις πάνω σ’ αυτόν, πρέπει οπωσδήποτε να αποφευχθεί κάθε σκέψη περί αμυντικής τακτικής. Οι ΕΕΔ οφείλουν να αντιληφθούν έγκαιρα την απειλή μέσω της δημιουργίας ενός εκτεταμένου και ισχυρού δικτύου πληροφοριών (δορυφόροι, επίγεια και εναέρια ραντάρ, μυστικές υπηρεσίες) και να αντιμετωπίσουν κάθε αποβατική επιχείρηση εν τη γενέση της. Προς αυτόν τον σκοπό πρέπει να ενισχυθούν περαιτέρω οι δυνάμεις Πυροβολικού με σύγχρονα ραντάρ, πυραύλους επιφανείας-επιφανείας μεγάλου βεληνεκούς για καταστροφικά πλήγματα στην τουρκική ενδοχώρα, σύγχρονα ΠΕΠ και αυτοκινούμενα πυροβόλα. Επίσης, καθοριστικό ρόλο θα διαδραματίσουν τα επιθετικά ελικόπτερα για την προσβολή της αποβατικής επιχείρησης εν πλω, αλλά και τα μεταφορικά ελικόπτερα για την ενίσχυση των αμυνομένων. Η συμβολή της Π.Α. είναι το κλειδί για την αποτροπή της εισβολής, όμως, τις πρώτες ώρες των εχθροπραξιών δεν είναι καθόλου βέβαιη η επαρκής συνδρομή της στις επίγειες και ναυτικές δυνάμεις. Έτσι προκύπτει η ανάγκη δημιουργίας ναυτικής αεροπορίας, αλλά και ανάγκη εφαρμογής παλλαϊκής άμυνας.
Η επιτυχής διεξαγωγή του πολέμου στο δύσκολο περιβάλλον του Αιγαίου έναντι ενός ισχυρού και αποφασισμένου αντιπάλου αποτελεί πραγματικά ηράκλειο άθλο για τις ΕΔ. Η ενδελεχής μελέτη της απειλής και η σοβαρή προετοιμασία εν καιρώ ειρήνης, καθώς και η ευφυής στρατηγική εν καιρώ πολέμου είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να μην ξαναζήσει ο Ελληνισμός μία νέα εθνική τραγωδία.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Το ζήτημα της αποστρατικοποίησης των νήσων του Αιγαίου, αποτελεί άλλη μία ψηφίδα στο μωσαϊκό, άλλο ένα βήμα προς τον στρατηγικό στόχο της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Ο στόχος δεν είναι άλλος παρά η κατάκτηση του μισού Αιγαίου από τους «προαιώνιους» εχθρούς και η οικονομική και ενεργειακή εκμετάλλευση των πετρελαϊκών κοιτασμάτων, του φυσικού αερίου και των πολύτιμων μεταλλευμάτων που κρύβει το Αιγαίο Πέλαγος. Η ολική αμφισβήτηση του παρόντος status quo μέσω της αμφισβήτησης εναέριου, θαλάσσιου και χερσαίου χώρου για το σχηματισμό μιας ουδέτερης ζώνης (no man’s buffer zone) είναι το πρώτο μεγάλο βήμα για την επίτευξη του αντικειμενικού σκοπού.
Κάθε διεκδίκηση της Άγκυρας πρέπει να λογίζεται ως άλλος ένας επιμέρους στόχος και κάθε νίκη της στη διπλωματική σκακιέρα ως άλλη μία αφορμή για εντατικοποίηση της τουρκικής επεκτατικότητας εις βάρος της Ελλάδας.
Η αποδοχή εκ μέρους μας «εκκρεμουσών συνοριακών διαφορών» με την Τουρκία αποτελεί στρατηγικό σφάλμα της εξωτερικής μας πολιτικής, ακριβώς επειδή προσφέραμε έτσι τη δυνατότητα στην τουρκική διπλωματία να νομιμοποιήσει τις διεκδικήσεις της στα μάτια της διεθνούς κοινότητας.
Μία διαπραγμάτευση για το στρατιωτικό καθεστώς των νήσων θα αποτελέσει άλλο ένα στρατηγικό σφάλμα της ελληνικής διπλωματίας, ενώ το ενδεχόμενο μερικής ή ολικής αποστρατικοποίησης των ακριτικών νησιών μας θα ανοίξει ουσιαστικά τη σύγχρονη κερκόπορτα του Ελληνισμού, αυτήν τη φορά για την άλωση του Αιγαίου.
Εν κατακλείδι, κάθε εξέταση του ζητήματος της αποστρατικοποίησης των νήσων, οφείλει να λαμβάνει υπ’ όψιν δύο κρίσιμους παραμέτρους: πρώτον, την επιδίωξη των διεθνών συμφερόντων και της Άγκυρας για την εκμετάλλευση του πλούτου του Αιγαίου και τον γεωπολιτικό έλεγχό του, δεύτερον, την ικανότητα και αποφασιστικότητα της Τουρκίας για στρατιωτική επέμβαση και κατάληψη ελληνικών νησιών.
Ο ελληνικός λαός και η ηγεσία του, λοιπόν, οφείλουν να αποφασίσουν εάν επιθυμούν οι επόμενες γενεές να απολαμβάνουν ένα Αιγαίο ελληνικό και εκμεταλλεύσιμο οικονομικά από την πατρίδα μας ή εάν προτιμούν το μοίρασμα και τη συνεκμετάλλευση.
ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ
Στις 27 Νοεμβρίου 2010 δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ” απόρρητο έγγραφο με τίτλο: “Απεικόνιση των ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο”. Την ανάλυση/μελέτη έκαναν για την εφημερίδα οι έγκριτοι δημοσιογράφοι κ. Σταύρος Λυγερός και κ. Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος. Πιο κάτω γίνεται αναφορά στη μυστική διπλωματία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας αλλά και στις παγίδες που κρύβει μια ενδεχόμενη προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης λόγω των δικών μας διαχρονικών πολιτικών παραλείψεων.
Δεν είναι τυχαία η συνεχόμενη αναφορά του ΔΔΧ σε όλα τα σημεία της έκθεσης του International Crisis Group.
Σε πολύ πιο προχωρημένο στάδιο απ’ ό,τι αναγνωρίζει δημοσίως η κυβέρνηση Παπανδρέου βρίσκονται οι διαπραγματεύσεις Ελλάδας – Τουρκίας για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από πρόσφατο (1η Νοεμβρίου) άκρως απόρρητο έγγραφο της Δ1 Διεύθυνσης του υπουργείου Εξωτερικών (ΟΗΕ, διεθνείς οργανισμοί και διασκέψεις), τα κυριότερα αποσπάσματα του οποίου δημοσιεύει σήμερα ο «Κόσμος του Επενδυτή».
Το έγγραφο με τίτλο «Απεικόνιση των ορίων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο» έχει αποδέκτη τον Α’ γενικό διευθυντή (αρμόδιος για τις Πολιτικές Υποθέσεις) κ. Τρύφωνα Παρασκευόπουλο και κοινοποιείται στο γραφείο του υπουργού κ. Δημήτρη Δροΰτσα.
Συντάχθηκε για να απαντήσει σε ερωτήματα που έχουν εγερθεί στην πορεία των ελληνοτουρκικών διερευνητικών επαφών γεγονός που επιτρέπει την εξαγωγή συμπερασμάτων για τη βάση και το περιεχόμενο των διμερών διαπραγματεύσεων. Η πρώτη αποκάλυψη είναι ότι η τουρκική πλευρά απαιτεί η διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο να είναι ξεχωριστή από τη διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου. Δεν πρόκειται για διαδικαστικό ζήτημα. Ουσιαστικά, η Άγκυρα επιχειρεί να αποσυνδέσει το νησιώτικο σύμπλεγμα του Καστελόριζου από τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα και να το εμφανίσει σαν αποκομμένες νησίδες, οι οποίες επικάθονται σε τουρκική υφαλοκρηπίδα, προκειμένου να αμφισβητήσει το νομικό δικαίωμα αυτών των νησιών να έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Ας σημειωθεί ότι η γεωγραφική θέση του Καστελόριζου και της Στρογγυλής επηρεάζει καθοριστικά τα οριακής υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο. Για την ακρίβεια (όπως φαίνεται και στον συνημμένο χάρτη), επιτρέπει στην Ελλάδα να διεκδικήσει την εκμετάλλευση μια μεγάλης θαλάσσιας έκτασης, στο υπέδαφος της οποίας υπάρχουν σοβαρότατες ενδείξεις πως βρίσκονται πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου.
ΥΠΗΡΕΣΙΑΚΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ
Το εν λόγω έγγραφο εκφράζει κατηγορηματική αντίθεση στο ενδεχόμενο ξεχωριστής διαπραγμάτευσης για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου. Πηγές που είναι σε θέση να γνωρίζουν ισχυρίζονται ότι η κατηγορηματική αυτή θέση αλλά και μια σειρά ακόμα θέσεις που εκφράζονται στο έγγραφο έχουν ενοχλήσει τον γενικό διευθυντή Πολιτικών Υποθέσεων και τον γενικό γραμματέα του υπουργείου Εξωτερικών κ. Ιωάννη-Αλέξιο Ζέππο. Σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πληροφορίες, οι δύο ανωτέρω αξιωματούχοι ήθελαν ανεπίσημες απαντήσεις και όχι μια αναλυτική έγγραφη και τεκμηριωμένη απάντηση, η οποία εκ των πραγμάτων δημιουργεί υπηρεσιακό προηγούμενο. Αυτό δεν θα είχε σημασία εάν η ελληνική πλευρά ήταν αποφασισμένη να απόρριψει κατηγορηματικά την τουρκική απαίτηση για ξεχωριστή διαπραγμάτευση, όπως και άλλες απαιτήσεις. Καλό θα ήταν επ’ αυτού να υπάρξει επίσημη απάντηση από το υπουργείο Εξωτερικών.
Από το κείμενο, εμμέσως πλην σαφώς, τεκμηριώνεται ότι η όλη διαπραγμάτευση διεξάγεται επί της βασικής διεκδίκησης της Τουρκίας, που είναι η άρνηση αναγνώρισης του δικαιώματος των νησιών να έχουν υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Η Άγκυρα επιδιώκει να επιβάλει ως βάση της διαπραγμάτευσης την αρχή της «ευθυδικίας», η οποία παρακάμπτει στις γενικές αρχές του Δικαίου της Θάλασσας. Το έγγραφο δίνει τεκμηριωμένη απάντηση, επικαλούμενο την υφιστάμενη νομολογία και τις διαφοροποιήσεις που έχουν σημειωθεί στον τρόπο αντιμετώπισης τέτοιων ζητημάτων από το Διεθνές Δικαστήριο.
ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ
Μεγάλη εντύπωση προξενεί το γεγονός ότι, ενώ η Τουρκία κινητοποιεί κάθε είδους πραγματικό, πολιτικό και νομικό όπλο, μεγιστοποιώντας τις διεκδικήσεις της, η ελληνική πλευρά συμπεριφέρεται με εγκληματική αμέλεια, αν πρόκειται μόνο για αμέλεια. Είναι απολύτως ενδεικτικό ότι δεν έχει περάσει στην ελληνική νομοθεσία τον σύγχρονο ορισμό της υφαλοκρηπίδας, που έχει προκύψει από τη Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας. Αν και έχει όχι μόνο εθνικό συμφέρον, αλλά και σχετική συμβατική υποχρέωση, διατηρεί μέχρι σήμερα τον πολύ πιο περιοριστικό ορισμό του 1958, ο οποίος περιορίζει την υφαλοκρηπίδα μέχρι το σημείο που το βάθος φθάνει τα 200 μέτρα. Ας σημειωθεί ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος επικαλέσθηκε προσφάτως τον εθνικά ασύμφορο και νομικά ξεπερασμένο αυτόν ορισμό, γεγονός που εκ των πραγμάτων αποδυναμώνει την ελληνική διαπραγματευτική θέση.
Μία δεύτερη «αμέλεια» είναι ότι η Ελλάδα δεν έχει υποβάλει χάρτες με τα υποθετικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ στα αρμόδια όργανα του ΟΗΕ, παρ’ ότι η Υδρογραφική Υπηρεσία του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού έχει ετοιμάσει τέτοιους χάρτες. ‘Εχει υποβάλει μόνο τις συμφωνίες με την Ιταλία και την Αλβανία, οι οποίες αφορούν το Ιόνιο. Είναι αξιοσημείωτο ότι για τις υπόλοιπες θαλάσσιες περιοχές υπάρχουν χάρτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και χάρτες τρίτων χωρών, οι οποίοι απεικονίζουν τα υποθετικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ, χρησιμοποιώντας την αρχή της μέσης γραμμής.
Στο έγγραφο διατυπώνεται η γενική εκτίμηση ότι η πάγια ελληνική θέση είναι νομικά ισχυρή. Το Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπει ρητά ότι δεν έχουν δικαίωμα υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ μόνο οι ακατοίκητοι «βράχοι». Σ’ ορισμένες περιπτώσεις έχει υιοθετηθεί και η αρχή της αναλογικότητας, η οποία περιορίζει την υφαλοκρηπίδα απομονωμένων νησίδων, όταν η εφαρμογή του κανόνα της μέσης γραμμής προκαλεί μεγάλη δυσαναλογία στην κατανομή της υφαλοκρηπίδας μεταξύ μιας νησίδας και του παρακείμενου ηπειρωτικού κράτους.
Ήταν στοιχειώδες η Ελλάδα να εισέλθει σ’ αυτές τις διαπραγματεύσεις, διεκδικώντας όσα της εξασφαλίζει η ευνοϊκότερη ερμηνεία του Δικαίου της Θάλασσας. Αντ’ αυτού, εισήλθε με μειωμένες απαιτήσεις. Γιατί έχει ουσιαστικά αποδεχθεί αιγιαλίτιδα ζώνη πολλαπλού εύρους και όχι 12 μιλίων, όπως της επιτρέπει το διεθνές δίκαιο; Γιατί διαπραγματεύεται περιορισμούς στην υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ και δεν αφήνει το Διεθνές Δικαστήριο να προσαρμόσει τα όρια, εάν και όπου αυτό κρίνει αναγκαίο;
Ουσιαστικά, έτσι όπως διεξάγεται η διαπραγμάτευση, αφορά μόνο ελληνικά δικαιώματα και οδηγεί, σχεδόν αναπόφευκτα, σε απεμπόληση ενός μέρους τους. Για να έχει νόημα μια τέτοια διαπραγμάτευση, θα έπρεπε να έχει τεθεί ως προκαταρκτικός όρος η εγκατάλειψη εκ μέρους της Τουρκίας της θεωρίας των «γκρίζων ζωνών», με βάση την οποία όχι μόνο αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία σ’ έναν απροσδιόριστο αριθμό νησίδων, αλλά και ορισμένες εξ αυτών τις χαρακτηρίζει ρητά τουρκικές (π.χ. το κατοικημένο Αγαθονήσι). Εάν δεν ακυρωθεί η αμφισβήτηση της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας, είναι εθνικά βλαπτική και πρακτικά αδύνατη η διαπραγμάτευση για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών.
ΤΑ ΚΑΙΡΙΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟ
«Στο πλαίσιο της oριoθέτησης των θαλάσσιων ζωνών με την Τουρκία, δεν είναι σκόπιμο να γίνεται διάκριση μεταξύ της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου και της υφαλοκρηπίδας της Ανατολικής Μεσογείου, όπως επιδιώκεται από την τουρκική πλευρά …
Τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας επί της υφαλοκρηπίδας της Ανατολικής Μεσογείου θα πρέπει να ενταχθούν στη συνολική διαπραγμάτευση (ή δικαστική επίλυση της διαφοράς) με την Τουρκία.
Ενδεχόμενη δε αποσπασματική εξέταση της υφαλοκρηπίδας του Καστελόριζου δεν θα είναι προς όφελος της Χώρας … Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι σχεδόν βέβαιη η αναγνώριση “μειωμένης επήρειας” στο Καστελόριζο, ενώ θα έχει χαθεί το διαπραγματευτικό χαρτί των χωρικών υδάτων, αλλά και το ενδεχόμενο “συμψηφισμού” με τις διεκδικήσεις μας στο Αιγαίο».
«Το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου, το οποίο αποτελείται συνολικά από 13 νησιά, νησίδες και βράχους, δεν είναι απομονωμένο – γεωγραφικά και διοικητικά ανήκει στα Δωδεκάνησα. Αυτή η πραγματικότητα αποτυπώνεται στην οριοθετική γραμμή του ιταλοτουρκικού Πρακτικού του Δεκεμβρίου του 1932, το οποίο συμπληρώνει την ιταλοτουρκική συμφωνία της Άγκυρας της 4ης Ιανουαρίου 1932, οριοθετώντας τα χωρικά ύδατα της Δωδεκανήσου με τις απέναντι ακτές της Aνατoλίας».
«Για λόγους πρακτικούς, είναι ορθότερο να αντιμετωπίζονται ως ενιαίο σύνολο τα θαλάσσια όρια της Ελλάδας με την Τουρκία από τις εκβολές του Έβρου μέχρι το Καστελόριζο».
«Οσον αφορά τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο, όλο το ανατολικό όριο επηρεάζεται από την νήσο Στρογγυλη του συμπλέγματος του Καστελόριζου … Η Ελλάδα και η Κύπρος θα έχουν κοινά όρια υφαλοκρηπίδας μόνον εάν η οριοθετική γραμμή της ελληνοτουρκικής υφαλοκρηπίδας χαραχθεί με βάση τη μέση γραμμή μεταξύ των τουρκικών ακτών και της νήσου Στρογγύλης.»
«Δεδομένης της γενικότητας της διατύπωσης του άρθρου 83 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά και λόγω των διακυμάνσεων της νομολογίας και της αvτίληψης των διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων ότι κάθε υπόθεση αποτελεί ένα unicum, δεν είναι δυνατόν να προβλεφθεί με ακρίβεια η επήρεια που θα απoδoθεί στο σύμπλεγμα του Καστελόριζου σε ενδεχόμενη δικαστική επίλυση της διαφοράς oριoθέτησης με την Τουρκία».
ΑΙΓΙΑΛΙΤΙΔΑ ΖΩΝΗ
«Το δικαίωμα στην αιγιαλίτιδα ζώνη υπερισχύει καταρχήν του δικαιώματος σε υφαλοκρηπίδα, έτσι ώστε να μην τίθεται ζήτημα περιορισμού της αιγιαλίτιδας ζώνης λόγω αλληλοεπικάλυψης με την υφαλοκρηπίδα γειτονικού κράτους, όπως υποστηρίζει η Τουρκία» (σ.σ. Η Τουρκία, δηλαδή, επιδιώκει να μειώσει την αιγιαλίτιδα ζώνη ελληνικών νησιών, με το επιχείρημα ότι επικάθονται σε τουρκική υφαλοκρηπίδα!)
ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΘΟΛΟΓΙΑ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗΣ
«Έχει ενοποιηθεί το εθιμικό με το συμβατικό δίκαιο της oριoθέτησης της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ … Η έννοια των “σχετικών περιστάσεων” (που δικαιολογούν την εφαρμογή της αρχnς της ευθυδικίας) λειτουργεί ως εξαίρεση στην αρχή της ίσης απόστασης (μέσης Γραμμής), που έχει καθιερωθεί πλέον ως κλασική μέθοδος oριoθέτησης».
«’Εχει απoκρυσταλλωθεί η μεθοδολογία oριoθέτησης. Σε πρώτο στάδιο χαράσσεται προσωρινά η γραμμή της ίσης απόστασης και στην συνέχεια εξετάζεται η ύπαρξη τυχόν περιστάσεων που επιβάλλουν τη μετατόπιση της γραμμής, προκειμένου να επιτευχθεί ένα δίκαιο αποτέλεσμα. Ειδικότερα ως προς τις περιπτώσεις κρατών με αντικείμενες ακτές, το Διεθνές Δικαστήριο έχει αποδεχθεί ήδη από το 1985 στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας Λιβύης – Μάλτας ότι η χάραξη της μέσης γραμμής αποτελεί καταρχήν τη δίκαιη λύση. Ωστόσο, στην πρόσφατη απόφασή του στην υπόθεση Θαλάσσιας Οριοθέτησης στην Μαύρη Θάλασσα, το Δικαστήριο προσέθεσε ένα τρίτο στάδιο στη διαδικασία oριoθέτησης, στο πλαίσιο του οποίου απέδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στην έννοια της “αναλογικότητας”, δηλαδή της αναλογίας μεταξύ του μήκoυς των ακτών και της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ που αντιστοιχεί σε κάθε κράτος … Η εν λόγω αναβάθμιση του κριτηρίου της αναλογικότητας δημιουργεί προβλnματισμό, ενώ μειώνει ακόμα περισσότερο τον βαθμό προβλεψιμότnτας».
«Περισσότερο από το 1/3 των εθνικών νομοθεσιών σχετικά με την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ προβλέπουν ότι, εκκρεμούσης της oριoθέτησης, τα εξωτερικά όρια των εν λόγω ζωνών προσδιορίζονται βάσει της αρχής της ίσnς απόστασης».
ΓΙΑ ΤΙΣ «ΑΜΕΛΕΙΕΣ» ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ
«Η ελληνική υφαλοκρηπίδα στο σύνολό της έχει απεικονισθεί χαρτογραφικά σε θεματικούς χάρτες μελετών της Υδρογραφικής Yπnρεσίας του ΓΕΝ, όπως αυτά καθορίζονται βάσει της αρχής της ίσης απόστασnς … Με εξαίρεση την οριοθετική γραμμή της υφαλοκρηπίδας του Ιονίου βάση της ελληνοιταλικής συμφωνίας του 1977, δεν έχουν κατατεθεί τα όρια της ελληνικής υφαλoκρηπίδας σε διεθνείς οργανισμούς. Το ίδιο ισχύει και για τα όρια των ελληνικών χωρικών υδάτων, τα οποία, ωστόσο, αποτυπόνωνται από το 2006 και εφεξής σε επίσημoυς ελληνικούς ναυτικούς χάρτες».
«Σύμφωνα με το άρθρο 16(1) της Σύμβασnς για το Δίκαιο της θάλασσας, τα παράκτια κράτη οφείλουν να απεικονίζουν σε ναυτικoύς χάρτες μεγάλης κλίμακας, αφενός τις ευθείες γραμμές βάσnς και τις ειδικές περιπτώσεις παρέκλισης από την “κανονική γραμμή βάσης” (όπως κλείσιμο των κόλπων) για μέτρηση του εύρους της αιγιαλίτηδας ζώνης και τα όρια που προκύπτουν από αυτές και, αφετέρoυ, τη χάραξn της οριοθετικής γραμμής της αιγιαλίτιδας ζώνης με γειτονικά κράτη. Τα παράκτια κράτη υποχρεούνται να προσδώσουν επαρκή δnμoσιότητα στους εν λόγω χάρτες και να καταθέσουν αντίγραφό τους n πίνακα των σχετικών γεωγραφικών συντεταγμένων στον γενικό γραμματέα των Η.Ε. Η Ελλάδα δεν έχει υιοθετήσει σύστημα ευθειών βάσnς, παρά το γεγονός οτι οι όροι που ισχύουν εθιμικά από το 1951 και ενσωματώθηκαν στη Σύμβασn συvτρέχoυν σε πολλές περιοχές της Χώρας … Aντίστοιχη υπoχρέωσn προβλέπεται στο άρθρο 84 της Σύμβασnς σχετικά με την απεικόvιση εξωτερικού ορίου και τη χάραξη της oριoθετικής γραμμής της υφαλοκρηπίδας … Θα πρέπει να σημειωθεί οτι στο άρθρο 75 της Σύμβασnς πρoβλέπεται αντίστoιχη ρύθμισn για το εξωτερικό όριο και την οριοθέτηση της ΑΟΖ».
«Παρά το γεγονός ότι δεν έχουν κατατεθεί επίσημα στον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, οι γεωγραφικές συντεταγμένες του ανατολικού ορίου στην Ανατολική Μεσόγειο έχουν γνωστοποιηθεί στη νορβηγική και τηv αμερικανική πλευρά στο πλαίσιο διαμαρτυριών μας για τη διενέργεια θαλασσίων ερευνών στην περιοχή. Έχουν εγχειρισθεί σχετικοί χάρτες και γεωγραφικές συvτεταγμένες στην Αίγυπτο και στη Λιβυή, αντιστοίχως στο πλαίσιο των διμερών διαπραγματεύσεων για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνώv».
ΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΗΣ
«Η ελληνική νομοθεσία εξακολουθεί να αναφέρεται στα κριτήρια της Σύμβασης της Γεvεύης για τηv υφαλοκρηπίδα (1958), δnλαδί το κριτήριο του ισοβαθούς των 200 μέτρων και το κριτήριο της εκμετάλευσης για τον προσδιορισμό του εξωτερικού ορίου της υφαλoκρηπίδας. Αντίθετα, n Σύμβασn, η οποία σύμφωνα με τη ρητή διάταξη του άρθρου 311(1) “υπερισχύει των Συμβάσεων της Γενεύnς της 29nς Απριλίου του 1958 για το Δίκαιο της Θάλασσας”, προβλέπει ότι νομικός τίτλος,επί της υφαλoκρηπίδας εντός του ορίου των 200 ν. μιλiων είναι το κριτήριο της απόστασnς. Την εθιμική υπόστασn του εν λόγω κανόνα έχει αποδεχθεί n διεθνής νομολογία ήδη από τη δεκαετία του 1980 … Θα ήταν σκόπιμo να εναρμονισθεί n ελληνική νομοθεσία με τις διατάξεις (της Σύμβασnς), υιoθετώντας τον ευμενέστερο για τα ελληνικά συμφέροντα ορισμό mς υφαλοκρηπίδας βάσει του κριτηρίου της απόστασnς. Το ίδιο ισχύει και για τηv οριοθέτηση της υφαλoκρnπίδας, εφόσοv n ελληνική νομοθεσία απλώς παραπέμπει στους κανόνες του διεθνούς δικαίου, χωρίς ουδεμία αναφορά στην αρχή της ίσnς απόστασnς … Στην απόφασn Οριοθέτησnς μεταξύ των Μπαρμπάντος και του Τρινιντάντ και Τομπάγκο, το Διεθνές Δικαστήριο απέδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στην εθνική νομοθεσία των διαδίκων κρατών στο πλαίσιo της απoσαφίνισnς των θέσεών τους ως προς τη μέθοδο οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ».
«Κατά την πρόσφατη ερευvnτική δραστηριότητα του αμερικανικού ωκεανογραφικού πλοίου R/V NAUTILUS, καταστήσαμε σαφές στην αμερικανική πλευρά οτι δεν δύναται να διενεργήσει έρευνες στα υποθαλάσσια όρη του Αναξίμανδρου χωρίς την άδεια των ελληνικών αρχών, εφόσον n προτεινόμενη περιοχή διεξαγωγής των ερευνών περιελάμβαvε και περιοχές ελληνικής υφαλοκρηπίδας … Η αμερικανική πλευρά επαναπροσδιόρισε τις περιοχές διεξαγωγής των ερευνών, γεγονός που επιβεβαίωσε n αμερικανική πρεσβεία με ρηματική διακοίνωση».
«Τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας βάσει της αρχής της ίσης απόστασης εμφανίζονται σε διεθνείς βάσεις δεδομένων στο Διαδίκτυο, αλλά και σε Χάρτες του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος και της Εύρωπαϊκής Ένωσnς, ως υπoθετικά όρια ΑΟΖ, αναγνωρίζοντας πλήρη επήρεια σε όλα τα ελληνικά νησιά … Μάλιστα, σε πρόσφατο χάρτη εργασίας του Δικτύου Natura 2000, πέραν του υφισταμένου ορίου των χωρικών υδάτων και των υπoθετικών ορίων ΑΟΖ, απεικoνίζεται με διακεκομμένη γραμμή και το όριο των ελληνικών χωρικών υδάτων με 12 ν.μ.».
Πηγές - Παραπομπές:
http://www.hyper.gr/makthes/960310/60310j07.html
http://strategyreports.wordpress.com/
http://www.stratfor.com/
http://www.rumormillnews.com/cgi-bin/archive.cgi?read=13032
http://www.crisisgroup.org/
GEOPOLITICS & DAILY NEWS
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου