Μια ανοιχτή επιστολή προς τους συναδέλφους μου Ισραηλινούς:
Αυτή είναι πιθανώς μια κορύφωση της σχεδόν δεκαετούς αναθεωρημένης μελέτης της ιστορίας μας. Σε κάποιο σημείο, πέρα από τις μοναδικές ιστορίες, τις περιπτώσεις και τα επιχειρήματα, νιώθω κάτι αδιαμφισβήτητες και πολύ γενικές ανάγκες που πρέπει να ειπωθούν για το Ισραηλινό μας “θαύμα”, την εκδήλωση του Σιωνιστικού “ονείρου”.
Δεν θα το γράψω αυτό στα εβραϊκά, αν και αυτό θα μπορούσε πιθανότατα να ήταν το πιο άμεσο ιδιωματικό εργαλείο για να φτάσει στο μυαλό σας.
Δεν θα το κάνω, γιατί έχω βαρεθεί τα άπλυτα να ανακυκλώνονται σε μας τους Ισραηλινούς με “αυτο-κατανόηση”.
Ενώ γράφω για να σας, οι ελπίδες μου για αλλαγή που έρχεται από εμάς τους Ισραηλινούς έχουν δυστυχώς μειωθεί κατά τα έτη – και ως εκ τούτου, επίσης, αν όχι περισσότερο, τοποθετώ τα στοιχήματά μου στη συμμετοχή της διεθνούς κοινότητας – της οποίας την βοήθεια χρειαζόμαστε τόσο άσχημα – όχι για περισσότερα μετρητά, όπλα, ή απολογητική «κατανόηση», αλλά μάλλον για την παρέμβασή της σε ό, τι είμαστε προφανώς σε θέση, και ως επί το πλείστον δεν επιθυμούμε, να διορθώσουμε.
Η στάση έτσι που θα παρουσιάσω εδώ είναι μια εξαιρετικά αντιδημοφιλής στην Ισραηλινή και εβραϊκή κουλτούρα. Είναι η φλέβα του “moser” – αυτός που “καταδίδει” εναντίον του “εβραϊκού έθνους” προς τους γκοίμ.
Λοιπόν, ξεπεράστε το. Υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά ζητήματα παρόντα.
Οφείλω να σας πω κατ ‘αρχάς ότι αξιολόγησή μας της Ισραηλινής ιστορίας παραλείπει τόση αγριότητα από την πλευρά μας.
Πράγματι, ένα μεγάλο μέρος της εξακολουθεί να κατατάσσεται – ακόμη και πίσω στο 1948.
Ναι, μπορεί να έχετε ακούσει για τη σφαγή του Ντέρι Γιασίν, ότι συχνά διδάσκεται στα σχολικά βιβλία, αλλά παρουσιάζεται ως μια εκτροπή, που διαπράχθηκε από “εξτρεμιστικές”, “άτιμες” φατρίες πριν από την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας (αν και οι ηγέτες αυτών των εξτρεμιστικών ομάδων έγιναν Πρωθυπουργοί μας).
Αλλά τι γίνεται με τις δεκάδες άλλες σφαγές που διαπράχθηκαν από – εμάς – το 1948, και μάλιστα από την ίδια την IDF;
Έχετε διαβάσει σχετικά με την Al Dawayima, η οποία ήταν εμφανώς χειρότερη από το Ντέρι Γιασίν;
Ο Γιαίρ Αουρόν έγραψε ακριβώς γι ‘αυτό στη Haaretz, μετέφρασα και το έβαλα εδώ και στη σελίδα μου στο Facebook.
Πήγαινε και διαβάστε.
Είναι μια επιστολή η οποία βγαίνει έξω για πρώτη φορά στο σύνολό της, αλλά δεν είναι κρυφή ως τέτοια – αποσπάσματα από αυτήν είχαν βγει για δεκαετίες – όπως και πολλές άλλες μαρτυρίες και έγγραφα, για όσους ενδιαφέρονται να αναζητήσουν και να εξετάσουν.
Όταν συνοψίζεις τις συστηματικές μαζικές εκτελέσεις, τις πολλές περιπτώσεις ομαδικού βιασμού (που άργησαν να αποκαλυφθούν, επειδή περιλαμβάνουν ντροπή και στα δύο μέτωπα), τη συντριβή των κρανίων των παιδιών με ραβδιά, το σκίσιμο εμβρύων από τις μήτρες των μητέρων τους – όλα, και πολλά άλλα, που διαπράχθηκαν από “εμάς”, τους “καλούς”, την “καλλιεργημένη ελίτ” – συχνά σε καταστάσεις που δεν παρουσίαζαν κανένα κίνδυνο, μόνο από καθαρό χαριστικό σαδισμό και μίσος για τους “Άραβες” – τότε θα μπορείτε να αρχίσετε να συνειδητοποιείτε, ότι το Ισραήλ δεν είναι σε πόλεμο επιβίωσης, έναν πόλεμο της ελίτ και του προηγμένου πολιτισμού σε μια «κακή γειτονιά» οπισθοδρομικής Αραβικής υπο-κουλτούρας.
Επιτρέψτε μου να το θέσω εκεί έξω, σαφώς και ευθέως:
Έχουμε ενεργήσει σαν τα ζώα, με βαρβαρότητα ενός βαθμού που πράγματι θα μπορούσε να είναι, και πρέπει να είναι, και ήταν, σε σύγκριση με εκείνους που αγαπάμε να μισούμε – τους Ναζί – των οποίων η σκληρότητα υποτίθεται ότι αθωώνει τη δική μας.
Όπως η Γκόλντα Μέιρ είπε στον Shulamit Aloni: “Μετά το Ολοκαύτωμα, στους Εβραίους επιτρέπεται να κάνουν οτιδήποτε”.
ΟΧΙ.
Διάολε σίγουρα όχι.
Έχουμε χρησιμοποιήσει αυτή τη δικαιολογία, με αυτές τις λέξεις ή άλλες, μαζί με μια συστηματική συγκάλυψη των δικών μας ωμοτήτων, από την αρχή.
Και επειδή έχουμε υποκύψει σε μεγάλο βαθμό στη δική μας προπαγάνδα σε αυτό, έχουμε αποτύχει να αντιληφθούμε το ιστορικό ίχνος, το οποίο, εάν ακολουθηθεί ειλικρινά, θα μας δείξει ότι είμαστε ουσιαστικά ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΠΟ όπως και πριν – ακόμα υποτάσσουμε, ακόμα σφάζουμε, ακόμα βασανίζουμε.
Αυτό δεν είναι μια αλυσίδα γεγονότων που μας έχει επιβληθεί ως αναπόφευκτη συνέπεια της προσπάθειας να “επιβιώσουμε”. Αυτό είναι ωστόσο μια προβλέψιμη συνέπεια του εγγενούς μας κράτους-θρησκείας – η οποία δεν είναι Ιουδαϊσμός, όπως πολλοί λανθασμένα πιστεύουν – αλλά μάλλον Σιωνισμός.
Υποστήκαμε πλύση εγκεφάλου να πιστεύουμε ότι ο Σιωνισμός είναι ο σωτήρας μας.
Ότι όπως ο Ιησούς πέθανε στο σταυρό για τους χριστιανούς, οι στρατιώτες μας έχασαν τη ζωή τους για τη χώρα μας.
Όχι – έχασαν τη ζωή τους κατά κύριο λόγο για τον Σιωνισμό.
“Η χώρα μας”, όπως συνήθως γίνεται αντιληπτή από εμάς, δεν είναι πραγματικά “χώρα μας”.
Είναι η χώρα τόσων άλλων, τους οποίους δεν έχουμε μόνο απελάσει με ανεξιχνίαστη βαρβαρότητα, αλλά τους οποίους και τώρα κρατάμε κλειδωμένους σε κλουβιά με διάφορες μορφές, σχήματα και στυλ, καθώς και κάτω από φρικτό καθεστώς απαρτχάιντ σε διάφορους βαθμούς – με σκοπό να διατηρήσουμε την ιερή “δημογραφική ισορροπία” μας – ενώ συνεχίζουμε, με αμείωτη ένταση, στην επέκτασή μας πάνω από την «γη της επαγγελίας».
Η κατοχή μας δεν άρχισε το 1967, ούτε και η σκληρότητα και τα εγκλήματα μας. Έχουμε δημιουργήσει ένα κράτος σε μαζικούς τάφους των άλλων. Αυτό δεν αναγκάστηκε επάνω μας.
Ακριβώς όπως ο Μπεγκίν είπε το 1982, σχετικά με τον πόλεμο του 1967 “πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας … αποφασίσαμε να επιτεθούμε.” Έτσι πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας σχετικά με όλες τις άλλες απεικονίσεις μας “αυτοάμυνας”.
Πράγματι, όλη η Σιωνιστική επιχείρηση ουσιαστικά παρουσιάζεται ως «αγώνας για επιβίωση», μια «πάλη για αυτοάμυνα».
Αν δεν κρύβαμε τα εγκλήματα μας τόσο καλά, τόσο βαθιά και με τόση ρητορική προπαγάνδα «αποτροπής», θα ήταν ίσως πιο εύκολο να πιστέψει κανείς την ειλικρίνειά μας. Από την άλλη πλευρά, όταν τα εν λόγω εγκλήματα εκτίθενται για αυτό που είναι, καθίσταται αδύνατο να δικαιολογήσουμε την ηθική δικαιοσύνη μας.
Πράγματι, καθώς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στον κόσμο έγιναν πολύ πιο άμεσα διαφανή, η πραγματικότητα των εγκλημάτων μας έγινε αδύνατο να κρυφτεί – έτσι βάλαμε μια επιπλέον έμφαση στην προπαγάνδα – για να γυρίσουμε όλα σε «αυτοάμυνα».
Αδιακρίτως βομβαρδίσαμε σπίτια και ισοπεδώσαμε γειτονιές στη Γάζα, για «αυτοάμυνα».
Βασανίζουμε παιδιά, για «αυτοάμυνα».
Ας το πούμε οριστικά: Βασανίζουμε και τρομοκρατούμε τους Παλαιστίνιους, προκειμένου να τους αποτρέψουμε και να κάνουμε τη ζωή τους τόσο άθλια ώστε να θέλουν να φύγουν – ή για εκδίκηση, η οποία θα δικαιολογεί το επόμενο χτύπημα μας.
Έχουμε δημιουργήσει ένα τέρας. Ποιος στο καλό θα ήθελε να “επιβιώσει”, αν έτσι φαίνεται η “επιβίωση”;
Πόσο άθλια είναι αυτή η “επιβίωση” που η ίδια διατηρείται με το θάνατο και την καταστροφή των «άλλων»;
Πράγματι, ποιοί είναι αυτοί οι «άλλοι»; Μήπως δεν είμαστε πραγματικά οι “άλλοι”, οι οποίοι ήρθαμε με την “γνωρίζουμε καλύτερα” κουλτούρα μας για “να κάνουμε την έρημο να ανθίσει”; Και όπως αυτή η έρημος “ανθίζει” με έναν ακόμη οικισμό, ένα άλλη μια πλασματική «στρατιωτική ζώνη», μια άλλη “επέκταση” – οι άνθρωποι που είναι εκεί, οι «άλλοι», σταδιακά απομακρύνονται, περικυκλώνονται, ή σκοτώνονται.
Εμείς οι Εβραίοι έχουμε δημιουργήσει έτσι μια βίαιη κληρονομιά να διαρκέσει για αιώνες, ακόμη και αν ήταν να σταματήσει τώρα. Αν όλες οι ιστορίες έχουν πλέον αποκαλυφθεί, όλα τα αρχεία έχουν αποχαρακτηριστεί (1948, 1967 και όλα τα άλλα), είναι βέβαιο ότι αυτή η Σιωνιστική επιχείρηση θα αποτελέσει άλλο ένα συγκλονιστικό και ουσιαστικό κεφάλαιο βαρβαρότητας και σκληρότητας στα χρονικά της παγκόσμιας ιστορίας.
Αλλά δεν έχει τελειώσει – προς το χειρότερο, αλλά και για το καλύτερο. Έχουμε τη δυνατότητα να το σταματήσουμε τώρα.
Όχι, αυτό δεν σημαίνει τον αφανισμό μας, όπως οι προπαγανδιστές Σιωνιστές υστερικοί θα πρεσβεύουν αντανακλαστικά.
Είναι μια επιλογή, στέκεται μπροστά μας – να εγκαταλείψουμε την κυριαρχία της αποκλειστικότητας, να διαχωρίσουμε το εβραϊκό από το κράτος, και να ζήσουμε ειρηνικά, με όλες τις προκλήσεις που μπορεί να αντιμετωπίσει κάθε άνθρωπος και κάθε κράτος.
Αλλά ΕΜΕΙΣ δεν είμαστε ένα κράτος. Ένα κράτος δεν είναι “άνθρωποι”. Ένα κράτος είναι ένα καθεστώς, ένα παράδειγμα διακυβέρνησης. Ένα κράτος μπορεί να ανήκει στους πολίτες του – αλλά τότε ούτε “εμείς”, ούτε το Ισραήλ αποτελεί ένα πραγματικό κράτος. Γιατί το Κράτος του Ισραήλ είναι το κράτος εκείνων που κατέχουν Εβραϊκή Εθνικότητα – η οποία αντικαθιστά την ιθαγένειά τους.
Και αρνούμαι να είμαι ένα μέρος αυτού του “εμείς” αν αυτό σημαίνει κάποιο συνονθύλευμα εθνοτικής-θρησκευτικής-εθνικής ανωτερότητας. Μήπως αυτό σημαίνει κατ ‘ανάγκη διαζύγιο από τον Ιουδαϊσμό;
Όχι, φυσικά όχι.
Σημαίνει απλά να χωρίσεις τον φαινομενικά άρρηκτο δεσμό ότι ο Σιωνισμός έχει γίνει μεταξύ του ίδιου και του Ιουδαϊσμού, μονοπωλώντας τον Ιουδαϊσμό, χρησιμοποιώντας έναν μαφιόζικο εξαναγκασμό όλων εκείνων που μιλούν εναντίον του, με την (πολύ συχνά) εφαρμοσμένη απόλυτη ρητορική του όπλου μαζικής καταστροφής – του ”αντι-σημιτισμού “.
Αυτή είναι μια τακτική εκφοβισμού που πρέπει να καταπολεμηθεί.
Αν δεν σηκωθούμε πάνω από τον πνευματικό αταβισμό που αυτή η ιδεολογία μας υποβάλλει, θα συνεχίσουμε να διαπράττουμε σοβαρά εγκλήματα και απαλλάσσοντάς τα όπως πάμε, στο όνομα αυτής της «θρησκείας».
Υπάρχει ένα μέλλον.
Ο Σιωνισμός, παρ ‘όλα αυτά, είναι ένα αδιέξοδο.
Αντιλαμβάνομαι ότι λέγοντας αυτά τα πράγματα σήμερα, είναι πολύ, πολύ μακριά από τη συναίνεση, και είναι με μη αβέβαιους τρόπους μια συνταγή για κοινωνικό αποκλεισμό.
Θα το πάρω αυτό. Έχω ήδη επιλυθεί σε αυτό. Αλλά αυτό δεν είναι κάποιο προφητικό μαρτύριο που εγώ ο ίδιος υποβάλλομαι.
Είναι πραγματικά ο μόνος σωστός δρόμος που βλέπω. Αν θέλετε να ελπίζουμε για ένα καλό μέλλον με τον Σιωνισμό, τουλάχιστον να κάνετε το ελάχιστο για να δούμε πραγματικά τι σημαίνει για τους Παλαιστίνιους.
Αυτό είναι, αναπάντεχα, ίσως το πιο εύκολο μέρος.
Το πιο δύσκολο μέρος είναι να δείτε την φρίκη κατάματα, και στη συνέχεια να δείτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη, και να δείτε τι σας έχει κάνει ο Σιωνισμός.
Ο Jonathan Ofir είναι Ισραηλινός μουσικός, μαέστρος και μπλόγκερ/συγγραφέας με βάση την Δανία.
Πηγή: http://mondoweiss.net/
το είδαμε ΕΔΩ
.jfif)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου