Περί τῆς τυραννίας τῶν μειοψηφιῶν

Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας

 

Γιά τήν περίφημη δημοκρατική συνείδηση αὐτουνοῦ πού παριστάνει τόν πρωθυπουργό τῆς ἑλληνέζικης ἀνθυπομπανανίας δέν χρειάζεται φυσικά νά ποῦμε πολλά, καθώς τά ἔργα τῆς τελευταίας 5ετίας τά λένε ὅλα. Ἐπειδή ὅμως καί οἱ λέξεις δέν στεροῦνται σημασίας, νά μήν ξεχάσουμε καί τόν καινοφανῆ ὅρο «τυραννία τῆς πλειοψηφίας» πού φοριέται πολύ ἐσχάτως ἀπό τούς κάθε λογῆς κολαούζους της νεοταξίτικης ἀθλιότητας καί πού χρησιμοποίησε πρόσφατα καί ὁ λεγάμενος, γιά νά «δικαιολογήσει» τήν νομοθέτηση τοῦ διαβόητου «γάμου» καί τήν γενικότερη στήριξη καί προώθηση (καί δή μέ τούς γνωστούς ἀκραίους φασιστικούς τρόπους) ὅλης τῆς woke ἀτζέντας. Μέ τό δῆθεν ἐπιχείρημα νά εἶναι ὅτι σέ θέματα ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων δέν ἀκοῦμε τήν πλειοψηφία καί ἄς διαφωνεῖ, καθώς στίς περιπτώσεις αὐτές ἡ πλειοψηφική της θέση εἶναι τυραννική.
 

Ἀσφαλῶς ὅμως πρόκειται γιά μία ἀκόμη χυδαία καί θρασύτατη διαστροφή - καί ἀντιστροφή - τῆς πραγματικότητας. Καί τοῦτο, ἐπειδή κατ’ ἀρχάς ἀκόμη καί ἄν δεχθοῦμε ὅτι ὅλος αὐτός ὁ μαζικός καί καθεστωτικά ἐπιβαλλόμενος δαιμονισμός τῶν τελευταίων χρόνων ἀποτελεῖ ἀνθρώπινο δικαίωμα, πρόκειται γιά «δικαίωμα» πού ὁδηγεῖ στήν κατάρρευση/ἀποσύνθεση τῆς κοινωνίας καί την πλήρη ἀποδόμηση βασικῶν ἀρχῶν καί ἀξιῶν τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ (καί συνεπῶς δέν μπορεῖ νά προβάλλεται πραγματικά ὡς τέτοιο). Ἐπίσης, ἐπειδή πρόκειται γιά «δικαίωμα» πού προωθεῖται ἐπιλεκτικά καί αὐταρχικά, τήν ὥρα πού συνειδητά ὑπονομεύεται καί διώκεται κάθε ἄλλος τρόπος ζωῆς πλήν αὐτοῦ πού προωθεῖ τό νεοεποχίτικο σύστημα (ἐνῷ πατάσσεται ἀκόμη καί τό ἁπλό δικαίωμα στόν ἀντίλογο καί τήν διαφωνία). Καί φυσικά, ἐπειδή αὐτή ἡ ἴδια ἡ τόσο... συγκινητική δημοκρατική «λογική» (τοῦ τύπου «πᾶμε κόντρα στή λαϊκή βούληση, ἐπειδή ὁ λαός εἶναι ἀνώριμος, ἐνῷ ἐμεῖς τά ξέρουμε καλύτερα»), δέν χρειάζεται κἄν νά τό ἀναλύσουμε γιά νά διαπιστώσουμε ὅτι τελικά χαρακτηρίζει τό σύνολο σχεδόν τῶν κυβερνητικῶν ἐνεργειῶν (καί προφανῶς μιλᾶμε καί γιά τίς προηγούμενες κυβερνήσεις): Ποῦ καί πότε εἴδαμε δηλαδή νά λαμβάνεται ὑπ’ ὄψιν ἡ γνώμη τῆς πλειοψηφίας; Στά μνημόνια καί τήν ὑποθήκευση τῆς χώρας; Στήν πάταξη τῆς διαφθορᾶς; 

 

Στήν προδοσία τῆς Μακεδονίας; Στήν ἄθλια στάση μας ἀπέναντι σέ Τούρκους καί Ἀλβανούς; 

 

Στήν ξεφτιλισμένη ἐμπλοκή μας στό Οὐκρανικό, ὡς ξετσίπωτο γιουσουφάκι τῆς Πρεσβείας; Στό ὅτι μετατρέψαμε σέ ἐχθρό μία παγκόσμια καί φιλική ὑπερδύναμη καί ξεπατώσαμε καί τήν ἀμυντική μας δύναμη στό Αἰγαῖο, χωρίς μάλιστα τό παραμικρό ἀντάλλαγμα; Στή λειτουργία τῆς Δικαιοσύνης; 

 

Στό κλείσιμο τῶν ἐκκλησιῶν καί τήν δίωξη τῆς πίστης μας; Ἤ μήπως στήν ἐπιβολή τῶν χυδαίων μέτρων τῆς ψευτοπανδημίας καί τοῦ ἐμβολιαστικοῦ ὀλέθρου μέσα ἀπό ἀπανωτά κύματα ἐκβιασμῶν, ψεύτικου τρόμου καί ψυχολογικῆς βίας; Ἀπολύτως πουθενά, ὅσα καί ἄν λέει ὁ ἀχαρακτήριστος ἐπί κεφαλῆς τῆς χούντας μέ τό δημοκρατικό προσωπεῖο. Ὁ ὁποῖος βεβαίως ὑπάρχει - καί μᾶς τυραννᾶ - ἀκριβῶς λόγῳ τῶν μειοψηφιῶν. Εἴτε μιλᾶμε γιά τίς ἰαχές τοῦ κάθε ἀντίχριστου καί μισελληνικοῦ γκρουπούσκουλου, εἴτε γιά τίς ἐντολές τῶν ἐκπροσώπων τῶν μαφιοσυμφερόντων, εἴτε ἀκόμη καί γιά τό 12% τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος πού τόν στηρίζει αὐτή τή στιγμή μέ τήν ψῆφο του. 

 

Καμία τυραννία συνεπῶς καμίας ἀπολύτως πλειοψηφίας δέν φαίνεται πουθενά στόν ὁρίζοντα τοῦ πολιτικοῦ σεληνιακοῦ τοπίου πού μᾶς περιβάλλει. Παντοῦ καί στά πάντα, τό μόνο πρᾶγμα πού βλέπουμε καί ζοῦμε καθημερινά ἐδῶ καί πολλά χρόνια (ἀλλά πλέον καί χωρίς τό παραμικρό πρόσχημα) εἶναι, ἀντιθέτως, ἡ «τυραννία τῶν μειοψηφιῶν». Καί εἶναι βεβαίως μία τυραννία ἀπερίγραπτα καταπιεστική καί ἀποπνικτική…