Άπονη ζωή

Tου Χρήστου Μπολώση

 

Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποιες είναι οι πολυπληθέστερες συνοικίες των Αθηνών;
Ψάξατε ποτέ ποια είναι η πολιτική παράταξη με τους – μακράν – περισσότερους οπαδούς;
Ρωτήσατε να μάθετε ποια είναι τα επαγγέλματα, που άσκησαν οι περισσότεροι συνάνθρωποί μας;

Αν όχι, μην ψάχνετε να βρείτε τρόπο να αυτοκτονήσετε, επειδή είστε ανενημέρωτοι.

 

Αρκεί να παρακολουθήσετε (ή να διαβάσετε σε έντυπο ή να ακούσετε σε ραδιόφωνο ή σε τηλεόραση) τη συνέντευξη ενός οποιουδήποτε (μα οποιουδήποτε…) «επώνυμου», είτε αυτός είναι πολιτικός, είτε καλλιτέχνης, ή οτιδήποτε άλλο.

 

Αν δεν έχετε χρόνο, εδώ είμαστε εμείς να βοηθήσουμε.

 

Λοιπόν, όσον αφορά την πολυπληθέστερη συνοικία, πρώτη και με διαφορά και σε ποσοστό πάνω από 70% είναι η Κοκκινιά. Προσέξτε. Όχι η Νίκαια, αλλά η Κοκκινιά, το όνομα της οποίας παραπέμπει ευθέως σε μπλόκα, «αντιστάσεις» κ.λπ.

 

Σε ποσοστό λοιπόν άνω του 70%, οι πάσης φύσεως συνεντευξιαζόμενοι, γεννήθηκαν στην Κοκκινιά, ένα 20% στην Καισαριανή (προσέξτε, ποτέ πίσω από το Χίλτον, αλλά στα προσφυγικά…) και ένα 10% μοιράζεται ανάμεσα σε Αιγάλεω και Περιστέρι (όπου μεγάλωσε και ο γράφων…).

 

Όλοι λοιπόν γεννήθηκαν σε φτωχογειτονιές και ουδείς στο Παγκράτι, στην Κυψέλη (την τότε, όχι την τώρα), στα Πατήσια (τα τότε, όχι τα τώρα) κ.λπ. Αν πεις δε για Κηφισιά, Εκάλη, Γλυφάδα κ.λπ., τότε διαπράττεις έγκλημα περίπου ανάλογο με αυτά του Τζένγκις Χαν. Τώρα αν όλοι αυτοί σήμερα μένουν σε αυτές ακριβώς, τις «απαγορευμένες» γειτονιές, είναι άλλο θέμα και να μη σας ενδιαφέρει.

 

Τις προάλλες, διάβαζα συνέντευξη εκκεντρικού καλλιτέχνη, ο οποίος δήλωνε ότι μένει σε βόρειο προάστιο, από τα καλύτερα, όχι επειδή του αρέσει, αλλά για να μπορεί να μελετά κάτω από ποιες συνθήκες ζουν οι Φιλιππινέζες οικιακές βοηθοί, με τις οποίες, κατά δήλωσή του, κάνει αποκλειστικά και μόνον παρέα (!!!) και να ελέγχει πώς τους φέρονται τα ανθρωπόμορφα τέρατα, δηλαδή τα αφεντικά τους, που εκμεταλλεύονται τον ιδρώτα του λαού και στραγγαλίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.λπ. κ.λπ. Κάτι σαν Ρομπέν των Δασών δηλαδή, αλλά στο πιο ροκ…

 

Εκτός του ότι αυτή η θέση του καλλιτέχνη ήταν μία πρώτης τάξεως αφορμή για αυτοκτονία, μετά από λίγες ημέρες και κατά διαβολική σύμπτωση, τον είδα σ’ αυτό το προάστιο, να οδηγεί πολυτελές αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού, ενώ στη θέση του συνοδηγού, βρισκόταν μια… κοινή απαστράπτουσα θνητή και όχι βεβαίως κάποια αναξιοπαθούσα Φιλιππινέζα…

 

Μήπως αρχίζετε να αισθάνεστε ολίγον κάπως;…

 

Συνεχίζοντας λοιπόν τη μελέτη των συνεντεύξεων, μαθαίνουμε ότι όλοι (εδώ το ποσοστό ξεπερνάει το… 100%), έχουν συγκεκριμένες καταβολές (και μη λες ονόματα Θωμά που έλεγε και ο αξέχαστος Χατζηχρήστος στους «Μακρυκωσταίους και Κοντογιώργηδες»). Ο πατέρας τους (ή ο παππούς τους αν είναι νεότεροι και ξεκινούν τώρα την καριέρα τους), ήταν οργανωμένος σε συγκεκριμένες οργανώσεις και άλλες αντιστασιακές δυνάμεις, ενώ ο ίδιος έχει περάσει τη μισή ζωή του στη φυλακή και σε εξορίες και την άλλη μισή παρακολουθούμενος από την Αστυνομία, την ΚΥΠ, την ΕΥΠ, την ΕΥΔΑΠ, τις κάμερες ρυθμίσεως της κυκλοφορίας, τους καταδρομείς, τους βατραχανθρώπους, τον παπά της ενορίας του και όποιον τέλος πάντων μπορεί να παρακολουθήσει κάποιον σ’ αυτόν τον τόπο… (πλην του predator…)

 

Και φθάνουμε στα πιο πολυφορεμένα επαγγέλματα.

 

Θα έχετε δει βέβαια την ταινία του μεγάλου μας Αλέκου Σακελλάριου «Πολυτεχνίτης κι Ερημοσπίτης» με τον επίσης μεγάλο μας Θανάση Βέγγο (έπρεπε κι αυτός να φθάσει σε μεγάλη ηλικία για να αναγνωρίσουν την αξία του οι κουλτουργιαρέοι και να συνωστίζονται τώρα ποιος θα τον πρωτοτιμήσει).

 

Ε, λοιπόν, τα επαγγέλματα στα οποία προσπαθούσε να στεριώσει ο «καλός μας άνθρωπος», ήταν μηδέν μπροστά σ’ αυτά που άσκησαν οι «μεγάλοι» μας.

 

Τι χτίστες, τι λασπάδες να κουβαλάνε τσιμέντο με τον τενεκέ (προσοχή, με τον τενεκέ και όχι με το πηλοφόρι που είναι πιο μαλακό) πάνω στις σκαλωσιές, τι λούστροι με το κασελάκι, τι μπογιατζήδες (προσοχή και πάλι, όχι ελαιοχρωματιστές, αλλά με τη μπαντανόβουρτσα και εφημερίδα στο κεφάλι σαν τον μακαρίτη τον Παπαμιχαήλ, να περιμένουνε πελάτες μπροστά στο Δημαρχείο), τι βοηθός σε μπακάλικο (Α, ρε φουκαρά Ζήκο…) κ.λπ.- κ.λπ.

 

Ξεχωριστή θέση στον επαγγελματικό γαλαξία της… κακομοιριάς, κατέχουν βεβαίως οι εφημεριδοπώλες και οι λαχειοπώλες.

Η δυστυχία προσωποποιημένη. Ο Βασιλάκης Καΐλας από κάτι τέτοιους ξεσήκωνε τους ρόλους του.

 

Τώρα, πώς όλοι αυτοί οι βουτηγμένοι στη φτώχεια, την ανέχεια και βέβαια την κοινωνική ανισότητα (άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους κατεβάζεις στα τάρταρα…) κατόρθωσαν, κατά δήλωσή τους, να τελειώσουν κολλέγια και να πάρουν μάστερ, εδώ και στην αλλοδαπή, πώς φοιτήσανε σε μεγάλες σχολές θεάτρου και κινηματογράφου, είναι μια άλλη ιστορία, την οποία αιδημόνως αποκρύπτουν.

 

Βέβαια για τους τραγουδιστές δεν το συζητώ.

 

Τώρα, όταν λέμε τραγουδιστές μην το δένετε και κόμπο και μην πηγαίνει το μυαλό σας στη Μαρία Κάλλας. Ούτε καν στη… Φούλη Δημητρίου, του μακαρίτη του Βαγγέλα! Ατάλαντες, πλην καλλίπυγες νεαρές και άφωνοι πλην «γραμμωτοί» νεαροί, ταλανίζουν τα αυτιά και τα νεύρα μας δολοφονώντας νότες, πεντάγραμμο, κλειδιά του σολ, αρμονίες, ακόρντα και διέσεις και παρόλα αυτά συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθεροι.

 

Βεβαίως αυτοί, δεν χρειάζονται σπουδές. Ένα «ριάλιτι» αρκεί (Πώς δεν ξέρετε τι θα πει «ριάλιτι»; Μηδέν και με τον κηδεμόνα σας). Το πεντάγραμμό μας, αυτή τη στιγμή, διαθέτει ίσα με 6.000 αοιδούς, μπορεί και «αηδούς», και κάθε ένας από αυτούς, έχει πάρει από 23 χρυσούς και 47 πλατινένιους δίσκους!!!

 

Α, ρε φουκαράδες Μπιθικώτση και Καζαντζίδη, που δεν πήρατε ούτε έναν…

Κάπου μακριά ακούγεται ο Σερ Μπιθί: «Άπονη ζωή μας πέταξες στου δρόμου την άκρη μας αδίκησες…»…

 

Κουίζ (καλά καλά πρόβλημα…)

 

Πόσα χέρια βλέπετε στη φωτογραφία και σε ποιόν ανήκουν;

Η απάντηση προσεχώς, όταν βρούμε κι εμείς τη λύση…

 

πηγή