Σελίδες

12 Απριλίου 2024

Αγιος Πορφύριος: Στο άγχος ζητάμε βοήθεια από τον Θεό

Μόλις είχα τελειώσει το στρατιωτικό μου – διηγείται ο κ. Ιωάννης Μακρυγιάννης –, αμέσως βρήκα εργασία, και μάλιστα μου δώσανε πολύ υπεύθυνη θέση από την πρώτη στιγμή και σε λίγο θα γινόμουν προϊστάμενος. Είχα τρομερό άγχος για να μπορέσω να μάθω σε λίγο διάστημα τόσα πολλά πράγματα.
 
Πήγα στο κελλί του Γέροντα Πορφυρίου για πρώτη φορά. Ο Γέροντας ήταν τυφλός και πάρα πολύ άρρωστος. Δεν μπορούσε ούτε να μιλήσει. Έπρεπε να μπούμε βιαστικά, να πάρουμε την ευχή του και να φύγουμε. Όταν ήρθε η σειρά μου, μόλις πήρα την ευχή του, γύρισε προς το μέρος μου, με κοίταξε, αν και τυφλός και μου είπε: «Όταν έχουμε άγχος, τι κάνουμε; Σηκώνουμε τα χέρια μας και ζητάμε βοήθεια από τον Θεό. Το άγχος κάνει πολύ κακό, παθαίνεις καρκίνο, καρδιά…». Με σταύρωσε και έφυγα. 
 
Μπήκα στο κελλί του χωρίς να πω μια λέξη. Πήρα απάντηση για το πρόβλημά μου, χωρίς να προλάβω να ρωτήσω. Με την ευχή του μου έφυγε και το μεγάλο άγχος. Αναρωτιέμαι «Πώς μια επίσκεψη σε έναν Αγιο, που μπορεί να διαρκέση 2 με 3 λεπτά, μπορεί να σου αλλάξη την ζωή;».
✶✶✶
 
Ο Γέροντας – διηγείται Ανώνυμη – παρηγορούσε με τον λόγο του, το βλέμμα του, μια του κίνηση, ένα τηλέφωνο, με όλα. Είχα κάποιες στενοχώριες που με ταλαιπωρούσαν και δεν άντεχα να τις υποφέρω. Αισθανόμουν απελπισία και κατάθλιψη. Κάποιος μου έδωσε το τηλέφωνο του Γέροντα. Δεν ήξερα από αυτά, δεν γνώριζα για χαρίσματα, είχα και δυσπιστίες – φοιτήτρια ήμουν τότε – αλλά πήρα δειλά-δειλά το τηλέφωνο.
 
– Ορίστεεε, ακούστηκε μια βαθειά φωνή από το υπερπέραν.
– Είστε ο γέροντας Πορφύριος;
– Ναι, παιδάκι μου …
– Τι κάνετε, Γέροντα; Δεν μπόρεσα να πω τίποτε άλλο για μένα.
– Πεθαίνω, μανούλα μου, πονάω πολύ.
 
Ήταν η εποχή που ο Γέροντας ήταν άρρωστος και πονούσε πολύ. Με το που άκουσα την φωνή του κι αυτό που είπε ότι υποφέρει ο ίδιος τόσο, παρηγορήθηκα αυτόματα. «Αν ο Γέροντας, ο άγιος αυτός άνθρωπος, υποφέρη και πονάη, σκέφτηκα, εμείς οι άλλοι τι περιμένουμε;». Παρηγορήθηκα μ’ αυτό, αυτόματα παραμέρισε η μυλόπετρα απ’ το στέρνο και απόκτησα μια αισιοδοξία και μια χαρά που δεν ήταν ανθρώπινη. Ο Γέροντας σαν βαθύς ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, είδε την κατάστασή μου από το τηλέφωνο και με παρηγόρησε αυτόματα.
 
Ας είναι η ευχή του Αγίου μας πια μαζί μας!
 
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 193, 191.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).

Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.

Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.