Δεδομένου ότι αξιόπιστα αρχεία για το κλίμα υπάρχουν μόνο για τους τελευταίους δύο ή τρεις αιώνες, το να υπολογίσουμε πώς ήταν το περιβάλλον πριν από αυτό το διάστημα είναι μια ανακριβής επιστήμη.
Υπάρχουν κάποια εμπειρικά δεδομένα που μπορούν να εξεταστούν, αλλά ακόμη και αυτά μπορούν να ερμηνευτούν με ακρίβεια μόνο όταν διασταυρωθούν με τα ιστορικά αρχεία - ημερολόγια, έργα τέχνης κ.λπ.
Για παράδειγμα, γνωρίζουμε εν μέρει για την περίοδο που είναι γνωστή ως Μικρή Εποχή των Παγετώνων (Little Ice Age) λόγω των περιγραφών του ψυχρού καιρού της Νέας Αγγλίας, όπως τον περιέγραψαν οι Πουριτανοί όταν έφτασαν στον Κόλπο της Μασαχουσέτης τον Ιούνιο του 1629.
Αρκεί να πούμε ότι δεν είχαν συνηθίσει να βλέπουν ροές πάγου στον ωκεανό στη μέση του καλοκαιριού.
Στο ίδιο μήκος κύματος, η Suzannah Lipscomb έγραψε ένα άρθρο που περιγράφει λεπτομερώς τις παράξενες κλιματικές ανωμαλίες της ίδιας εποχής.
Είναι ένα διαφωτιστικό ανάγνωσμα σε μια εποχή όπως η δική μας, όπου κάθε περιβαλλοντικό γεγονός - χιονοθύελλες, ανεμοστρόβιλοι, δασικές πυρκαγιές, τυφώνες, έντονες βροχοπτώσεις, ξηρασίες - αποδίδεται στην "κλιματική αλλαγή".
“Τον Φεβρουάριο του 1540 οι βροχοπτώσεις ουσιαστικά σταμάτησαν, πέφτοντας μόνο έξι φορές στο Λονδίνο από τότε μέχρι τον Σεπτέμβριο. Δεν ήταν μόνο εξαιρετικά ξηρός αλλά και θερμός: είναι πιθανό ότι οι υψηλότερες ημερήσιες θερμοκρασίες ήταν θερμότερες από το 2003 (το θερμότερο έτος εδώ και αιώνες)...
Ο Edward Hall σημείωσε ότι η ξηρασία στέγνωσε πηγάδια και μικρά ποτάμια, ενώ ο Τάμεσης ήταν τόσο ρηχός που "το αλμυρό νερό έρεε πάνω από τη γέφυρα του Λονδίνου", μολύνοντας την παροχή νερού και συμβάλλοντας στη δυσεντερία και τη χολέρα, που σκότωσαν χιλιάδες ανθρώπους.
Στη Ρώμη, δεν έπεσε βροχή για εννέα μήνες- στο Παρίσι, ο Σηκουάνας στέρεψε. Τα σταφύλια μαράθηκαν στο αμπέλι και τα φρούτα σάπισαν στα δέντρα. Ακόμα και τη μικρή ανάπαυλα του φθινοπώρου και του χειμώνα ακολούθησε μια δεύτερη ζεστή άνοιξη και ένα ακόμα καυτό καλοκαίρι. Τα δάση άρχισαν να πεθαίνουν, ώσπου, στα τέλη του 1541, έπεσε και έπεσε βροχή. Το 1542 ήταν μια χρονιά εκτεταμένων πλημμυρών.
Μόλις λίγες δεκαετίες αργότερα, υπήρξε αδιάκοπη βροχή και πολυετής υγρασία σε όλη την Ευρώπη, σε συνδυασμό με εξαιρετικά χαμηλές θερμοκρασίες, με προβλέψιμα αποτελέσματα - τέσσερις συγκομιδές σε αυτή τη δεκαετή περίοδο ήταν πλήρεις αποτυχίες, προκαλώντας εκτεταμένη πείνα.
Λίγο αργότερα, στον "Μεγάλο Παγετό" του 1607-1608, η Αγγλία πάγωσε τόσο πολύ που "οι κορμοί μεγάλων δέντρων άνοιξαν και ο Τάμεσης πάγωσε τόσο γερά (φωτογραφία) που οι άνθρωποι πουλούσαν μπύρα και έπαιζαν ποδόσφαιρο πάνω του".
Ένας παγωμένος Τάμεσης σήμαινε ότι δεν εισέρχονταν πλοία στο λιμάνι του Λονδίνου, με καταστροφικά οικονομικά αποτελέσματα και συναφείς αναταραχές.
Στο τέλος, η Lipscomb περνά σε μια συζήτηση για το πώς αυτή η ιστορία είναι σχετική σήμερα, επειδή "η αργά εξελισσόμενη καταστροφή της υπερθέρμανσης του πλανήτη σημαίνει ακραία καιρικά φαινόμενα".
Αυτό είναι ατυχές, αφού μόλις είχε συζητήσει την απρόβλεπτη φύση του κλίματος της Γης. Παραδέχτηκε μάλιστα ότι "η θερμότερη χρονιά εδώ και αιώνες" ήταν το 2003, σχεδόν είκοσι χρόνια πριν!
Αλλά συνολικά, είναι ένα πολύτιμο ανάγνωσμα, και επιβεβαιώνει μια παρατήρηση του συνεργάτη μας Christopher Horner, ο οποίος είπε:
"[Το] κλίμα αλλάζει - πάντα άλλαζε και πάντα θα αλλάζει. Φυσικά, το να λέει κανείς "το κλίμα αλλάζει" τον καθιστά "αρνητή της κλιματικής αλλαγής". Άντε να βγάλεις άκρη".
Διαβάστε περισσότερα στο The Pipeline
Δικτυογραφία:
Climate Changes. It Always Has, It Always Will - Climate Change Dispatch
ΕΧΩ ΠΑΨΕΙ ΠΡΟ ΠΟΛΛΟΥ ΝΑ ΑΚΟΥΩ Κ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΣΧΕΤΗ ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ, ΔΗΘΕΝ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΕ ΜΙΑ ,[ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΜΕΝΗ Κ ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΜΕΝΗ ], ΕΠΙΣΤΗΜΗ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΛΑ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΠΛΑΓΙΑ ΘΕΣΗ, ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΕΥΘΕΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑ.
ΜΑΖΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΩΡΑ ΠΛΕΟΝ ΣΥΜΒΑΔΙΖΟΥΝ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΠΛΗΘΥΣΜΟΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΚΟΛΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΚΡΥΦΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ.
ΟΠΟΙΟΣ ΤΡΟΜΑΖΕΙ Κ ΦΟΒΑΤΑΙ ΜΕ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ, ΕΧΕΙ ΧΑΣΕΙ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΖΩΗΣ Κ ΘΕΛΩ .