Πρός μεμαθηκότας εἰς τό αἱρετίζειν

Τοῦ Δημητρίου Χατζηνικολάου, πρ. Ἀν. Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων 

 

1. Εἰσαγωγή

 

Τό ἄρθρον τοῦ θεολόγου κ. Π. Τρακάδα μέ τίτλον «Ἀπάντησις πρός μή μεμαθηκότας», τό ὁποῖον ἐδημοσιεύθη εἰς τόν Ὀρθόδοξον Τύπον τῆς 10-11-2023, πλησίον τοῦ ἰδικοῦ μου ἄρθρου μέ τίτλον «Εἶναι προαιρετική ἤ ὑποχρεωτική ἡ ἀποτείχισις ἀπό αἱρετικούς ‘ποιμένας’;», μοῦ ἐθύμισε τήν παροιμίαν «μπορεῖς νά βγάλῃς τόν πίθηκον ἀπό τήν ζούγκλαν, ἀλλά δέν μπορεῖς νά βγάλῃς τήν ζούγκλαν ἀπό τόν πίθηκον»! Ὁ κ. Τρακάδας, μεμαθηκώς εἰς τό αἱρετίζειν, ὑπερέβη εἰς διαστροφήν τῆς Ἀληθείας καί αὐτόν τόν ἀρχηγόν τῆς αἱρέσεως τοῦ «Δυνητισμοῦ», τόν κατά τά ἄλλα ἐκλεκτόν (1) καί ἐνάρετον Ἀρχιμανδρίτην π. Ἐπιφάνιον Θεοδωρόπουλον (†1989), ὁ ὁποῖος θά εἶναι ἀείμνηστος, ὡς παράδειγμα ἐπαληθεύσεως τῆς προφητείας τοῦ Κυρίου, ὅτι εἰς ἐποχάς πνευματικῆς ἐκτροπῆς καί συγχύσεως θά πλανηθοῦν ἀκόμη καί ἐκλεκτοί (Ματ. 24:24). Μή εὑρών ἀληθεῖς κατηγορίας ἐναντίον μου, ὁ κ. Τρακάδας προέβη εἰς τήν κατασκευήν ἑνός «σκιάχτρου», τό ὁποῖον εὐκόλως πολεμεῖται μέ ἀναληθείας, λογικά σφάλματα, αἱρετικάς ἀπόψεις καί ἄλλας διαστροφάς τῆς Ἀληθείας, διότι μόνον ἔτσι δύνανται νά «σταθοῦν» τά σαθρά του «ἐπιχειρήματα». Εἰς ὅ,τι ἀκολουθεῖ θ’ ἀναφερθῶ εἰς τά κυριώτερα μόνον ἀπό αὐτά. 

 

2. Περαιτέρω διαστροφαί σχετικῶς μέ τόν ΙΕ՛ Κανόνα τῆς ΑΒ՛ Συνόδου

 

Ἐκτός ἀπό τήν διαστροφικήν ἑρμηνείαν τοῦ ΙΕ’ Κανόνος τῆς ΑΒ՛ Συνόδου ὡς δῆθεν δυνητικοῦ, ὁ κ. Τρακάδας εἰσάγει δύο ἐπιπλέον διαστροφάς. Πρῶτον, γράφει ἀναληθῶς ὅτι ἐγώ δῆθεν ἔχω ἀναγάγει εἰς δόγμα σωτηρίας τήν «ἀκλόνητον πίστιν» εἰς τήν «ὑποχρεωτικότητα» τοῦ ΙΕ’ Κανόνος τῆς ΑΒ՛ Συνόδου, ἐνῷ ἐγώ ἰσχυρίσθην μέ ἀπόλυτον σαφήνειαν ὅτι ὁ Κανών δέν εἶναι οὔτε ὑποχρεωτικός οὔτε δυνητικός. Ἐπί λέξει, ἔγραψα διά τόν ἐν λόγῳ Κανόνα: «Δέν ἀσχολεῖται μέ τούς μή ἀποτειχιζομένους. Αὐτοί δέν ἐμπίπτουν εἰς τό θέμα του, τό ὁποῖον δέν εἶναι τί δέον γενέσθαι ἐν καιρῷ κηρυσσομένης αἱρέσεως. Ὅστις νομίζει ὅτι αὐτό εἶναι τό θέμα τοῦ Κανόνος καί προσπαθεῖ νά τόν χαρακτηρίση ὡς δυνητικόν ἤ ὡς ὑποχρεωτικόν, ἐνῷ δέν εἶναι οὔτε τό ἕν οὔτε τό ἄλλο, τόν παρερμηνεύει. Δύναται κάποιος νά ἐπικαλεσθῇ τόν Κανόνα προκειμένου ν’ ἀποτειχισθῇ, ἀλλά δέν δύναται νά τόν ἐπικαλεσθῇ διά νά μή ἀποτειχισθῇ!» Ἐτόνισα, βεβαίως, ἐπίσης μέ ἀπόλυτον σαφήνειαν, ὅτι Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ, ἀλλά τοῦτο δέν ἀπορρέει ἀπό τόν ἐν λόγῳ Κανόνα, ἀλλά ἀπό τήν κρυσταλλίνην διδασκαλίαν καί πρᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς παράδειγμα ἐπιβολῆς φρικτῶν ἐπιτιμίων εἰς τούς παραβάτας (τούς μή ἀποτειχιζομένους, δηλαδή), ἀναφέρω τό ἑξῆς γεγονός: ὁ Ἀλεξανδρείας Ἡρακλᾶς (3ος αἰών) καθῄρεσε τόν Θμουΐδος Ἀμμώνιον, ἐπειδή αὐτός ἐκοινώνησε μέ τόν βλάσφημον Ὠριγένην, καί μάλιστα πολύ πρίν καταδικασθῇ ὁ τελευταῖος ὡς αἱρετικός (6ος αἰών, βλ. Δοσιθέου Ἱεροσολύμων, Δωδεκάβιβλος, Βιβλίον Γ՛, Κεφ. Η՛, Παρ. Β՛). Βλέπομεν, λοιπόν, ὅτι ἀπό τήν ἀρχαίαν ἐποχήν ἡ ἀποτείχισις ἀπό αἱρετικούς, ἀκόμη καί ἀπό ἀκρίτους τοιούτους, εἶναι ὑποχρεωτική, διότι αὐτή εἶναι ἡ κρυσταλλίνη διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν Ἁγίων Πατέρων. Συνεπῶς, τά ὅσα γράφει ὁ κ. Τρακάδας περί δῆθεν «ἀντιφάσεών» μου εἶναι παντελῶς ἀνυπόστατα. 

 

Δεύτερον, ὁ κ. Τρακάδας ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ ἐν λόγῳ ἱερός Κανών ἔχει λύσει τό θέμα τοῦ τί δέον γενέσθαι ἐν καιρῷ κηρυσσομένης αἱρέσεως, παρέχων δῆθεν τό δικαίωμα εἰς τόν πιστόν νά ἐπιλέγῃ εἴτε τήν κοινωνίαν μέ αἱρετικούς εἴτε τήν ἀποτείχισιν ἀπό αὐτούς, ὁπότε αἱ ἀναφοραί εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν, εἰς τούς Ἁγίους Πατέρας καί εἰς τήν Ζ՛ Οἰκουμενικήν Σύνοδον, αἱ ὁποῖαι ἀπαγορεύουν ρητῶς ἐπί ποινῇ ἀναθεματισμοῦ τήν κοινωνίαν μέ αἱρετικούς, περιττεύουν!!! Συγκεκριμένως, γράφει: «Δέν ζῶμεν εἰς τό 400, 500 ἤ 600, ἀλλά μετά τήν Πρωτοδευτέραν Σύνοδον. Ἑπομένως, ἀκόμη καί ἄν προσκομίσῃ [σ.σ. τόν ὑποφαινόμενον ἐννοεῖ] καί δεκάδας ἀκόμα χωρία οὐδέν θά εἰσφέρῃ ὑπέρ τῆς ἀποτειχίσεως», ἐφόσον «ἡ συνοδική ‘κονίστρα’ κατέληξεν εἰς τόν ΙΕ՛ Κανόνα»! Ἡ γνώμη αὐτή, ἐκτός ἀπό διαστροφήν τῆς Ἀληθείας, καθότι, ὡς προανεφέρθη, ὁ ἐν λόγῳ Κανών ΔΕΝ δίδει εἰς τόν πιστόν τήν ἐπιλογήν νά κοινωνῇ μέ αἱρετικούς, εἰσάγει καί μίαν νέαν διαστροφήν, καθότι ἐμφανίζει τήν ΑΒ՛ Σύνοδον νά νομοθετῇ ἀντιθέτως πρός τήν Ἁγίαν Γραφήν, τάς Οἰκουμενικάς Συνόδους καί τούς Ἁγίους Πατέρας! Συνεπῶς, καί αὐτός ὁ ἰσχυρισμός τοῦ κ. Τρακάδα εἶναι παντελῶς ἀνυπόστατος.

 

3. Περί τῆς δῆθεν «ἀναγωγῆς εἰς δόγμα» τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου

 

Ὁ κ. Τρακάδας ἀναμασᾶ τά ἐπίσης ἀνυπόστατα τοῦ π. Ἐπιφανίου περί τῆς δῆθεν ἀναγωγῆς τοῦ ἡμερολογίου εἰς δόγμα πίστεως (βλ. «Τά Δύο Ἄκρα», σ. 83-85) ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου (π.ἑ.). Ὁ γράφων, διατελέσας εἰς κοινωνίαν μέ τήν Σύνοδον-«κορμόν» τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου (π.ἑ.) ἐπί 18 συναπτά ἔτη (1999-2017), οὐδένα πιστόν τοῦ π.ἑ. ἤκουσα νά ἰσχυρίζηται τοιοῦτόν τι! Βεβαίως, εἰς ἕτερον ἄρθρον μου μέ τίτλον «Τό ἡμερολογιακόν ζήτημα ἐξ ἐπόψεως δογματικῆς» παραθέτω πολλά καί ἀδιάσειστα στοιχεῖα πού ἀποδεικνύουν ὅτι τό ἡμερολογιακόν ζήτημα, ναί μέν ἀφ’ ἑαυτοῦ (δηλαδή, ἡ ἀφαίρεσις 13 ἡμερῶν ἀπό τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον) δέν εἶναι δογματικόν θέμα, ἀλλ’ ἐν τῷ συνόλῳ του ἔχει δογματικόν χαρακτῆρα διά δύο λόγους. Πρῶτον, ἐδημιουργήθη ὑπό τῶν Οἰκουμενιστῶν, ὄχι διότι ὑπῆρχε ποιμαντικός τις ἤ ἄλλος λόγος, ἀλλ’ ὅπως ὁμολογοῦν εὐθαρσῶς οἱ ἴδιοι, διά νά «ἐπιτελεσθῆ τό πρῶτον σπουδαῖον βῆμα πρός ἐπίτευξιν τῆς μελετωμένης καί ὑπό τῶν πραγμάτων ἐπιτακτικῶς ἐπιβαλλομένης Κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν» (Τό Ἡμερολογιακόν Ζήτημα, Μητρ. Βιζύης Ἀνθίμου, 1922, σελ. 141). Δεύτερον, ἀνεμένετο νά προκαλέσῃ σχίσμα, πρός βλάβην τοῦ δόγματος τῆς ἑνότητος, ἐπειδή ἀνέτρεπεν ἀποφάσεις Πανορθοδόξων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καθώς καί ἐπειδή δέν ὑπῆρχε πανορθόδοξος συμφωνία. Ὅταν δέ τό σχίσμα ὄντως ἔγινε, τότε, ἀντί θεραπείας μέ τήν ἐπαναφοράν τοῦ π.ἑ., οἱ Οἰκουμενισταί ἐκίνησαν ἀπηνῆ διωγμόν ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ π.ἑ. Τά γεγονότα, λοιπόν, ὁδηγοῦν εἰς τό συμπέρασμα ὅτι τό σχίσμα ἐπεδιώκετο ἐκ μέρους τῶν Οἰκουμενιστῶν, προκειμένου ν’ ἀποδυναμωθῇ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί νά καταστῇ περισσότερον εὐάλωτος εἰς τά σατανικά σχέδιά των. 

 

Ἡ θεολογική τεκμηρίωσις τῆς ἀποτειχίσεως τοῦ 1924 ἔγινεν ὑπό πολλῶν Ὀρθοδόξων τοῦ π.ἑ. καί δή ὑπό τοῦ Ἁγίου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδου (Ϯ1955), τά κείμενα τοῦ ὁποίου βρίθουν ἀπό διαπιστώσεις ὅτι ἡ εἰσαγωγή τοῦ νέου ἑορτολογίου (ν.ἑ.) ἔγινε χάριν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ (βλ. Ἅπαντα πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, Ἔκδ. Ἱ.Μ. Ἁγ. Νικοδήμου Ἑλληνικοῦ Γορτυνίας, 1997, τ. 1 καί 2). Ὡς παράδειγμα, ἀναφέρω ὅτι διά τούς δύο «Λουθήρους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», ἤτοι τόν «πατριάρχην» Μελέτιον Μεταξάκην καί τόν «ἀρχιεπίσκοπον» Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, γράφει ὅτι «ὑπό τό πρόσχημα τοῦ συγχρονισμοῦ δέν ἐδειλίασαν οὐδ’ ἀπερρίγησαν νά καταπατήσωσιν ἀποφάσεις πανορθοδόξων Συνόδων καί Ἀποστολικούς καί Συνοδικούς Κανόνας, ἵνα προσεγγίσωσι πρός τάς Ἐκκλησίας τῆς Δύσεως διά τῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας ἐπί διασπάσει τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἐπ’ ἀθετήσει τῆς αἰωνοβίου πράξεως τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας» (βλ. π.χ. Ἅπαντα, ἔ.ἀ., τ. 1, σελ. 135, 141, 166-167, 300, 399). Αἱ διαπιστώσεις αὐταί συνοψίζονται εἰς μίαν μόνον λέξιν-κραυγήν τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ τοῦ 1924: «Φραγκέψαμε»!!! 

 

Ὁ Ἅγιος πρ. Φλωρίνης τονίζει ἐπίσης ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ π.ἑ. δέν ἀποτελοῦν «ἰδιαιτέραν Ἐκκλησίαν ἐκείνης μεθ’ ἧς διέκοψαν προσωρινῶς διά λόγους Κανονικούς τήν Ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν, ἀλλά τήν ἀνύστακτον φρουράν, τήν ἀγρύπνως φρυκτωροῦσαν ἐπί τῶν ἀδαμαντίνων ἐπάλξεων τῆς Μιᾶς Ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας» (βλ. π.χ. Ἅπαντα, ἔ.ἀ., τ. 1, σελ. 383, καί τ. 2, σελ. 24). Συνεπῶς, τά περί «παραλλήλου Ἐκκλησίας» πού ἀναφέρει ὁ κ. Τρακάδας εἶναι καί αὐτά σαθρά. Εἰς εἰδικόν ἄρθρον μου μέ τίτλον «Περί ‘παραλλήλων ἐπισκόπων’ καί ἄλλων συγχρόνων ἐκκλησιολογικῶν πλανῶν» ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ γνωστή φιλολογία περί «παραλλήλων ἐπισκόπων», τήν ὁποίαν ἐπικαλοῦνται νεο-αποτειχισμένοι τινές, εἶναι καί αὐτή σαθρή. Συγκεκριμένως, ἐπικαλοῦνται τούς ἱερούς κανόνας πού ἀπαγορεύουν τήν χειροτονίαν ἐπισκόπου εἰς ἐπισκοπήν ὅπου ὑπάρχει ἤδη ἄλλος ἐπίσκοπος (βλ. π.χ. τόν Η’ Κανόνα τῆς Α’ Οἰκ. Συνόδου καί τόν ΙΣΤ’ τῆς ΑΒ՛). Βεβαίως, οἱ ἱεροί αὐτοί κανόνες πρέπει νά τηρῶνται ἀπαρασαλεύτως ὅταν ὑπάρχῃ εἰρήνη εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί οἱ ἤδη ὑπάρχοντες ἐπίσκοποι εἶναι Ὀρθόδοξοι. Ὅταν, ὅμως, ἐν καιρῷ αἱρέσεως καί διωγμοῦ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἐπίσκοπος μίας ἐπαρχίας εἶναι σχισματικός ἤ αἱρετικός, δηλαδή «λύκος βαρύς πού κατασπαράσσει τό ποίμνιόν του», τότε εἶναι αὐτονόητον ὅτι ὄχι μόνον ἐπιτρέπεται, ἀλλά καί ἐπιβάλλεται νά τοποθετηθῇ Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος εἰς τήν θέσιν του! Αὐτό ἰσχύει κατά μείζονα λόγον ὅταν ὁλόκληρος ἡ τοπική Ἱεραρχία εἶναι σχισματική ἤ αἱρετική. Εἰς τό ἐν λόγῳ ἄρθρον μου, ἀποδεικνύεται, λοιπόν, ὅτι αὐτό εἶναι τό Πνεῦμα τῶν ἱερῶν κανόνων καί ὅτι αὐτό ἐφήρμοζον ἀνέκαθεν οἱ Ὀρθόδοξοι. 

 

Αὐτό λέγει καί ὁ Καθηγητής π. Β. Στεφανίδης ἀναφερόμενος εἰς τό Βουλγαρικόν σχίσμα (1872). Ἀφοῦ πρῶτον ἀναφέρει ὅτι ἡ συγκρότησις τοπικῆς συνόδου ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Κων-λεως ἦτο ἀπαραίτητος διά τήν κήρυξιν τοῦ σχίσματος, ἐπάγει: «Τό πατριαρχεῖον καί ἡ ἐξαρχία ἐδικαιοῦντο, μετά τήν κήρυξιν τοῦ σχίσματος, νά στέλλωσιν ἀρχιερεῖς, ὅπου ἤθελον» (Ἐκκλησιαστική Ἱστορία: Ἀπ’ Ἀρχῆς Μέχρι Σήμερον, Ἐκδ. Παπαδημητρίου, Β’ Ἔκδοσις, Ἀθῆναι, 1959, σελ. 738-739). Τό αὐτό λέγει καί ὁ π. Ἐπιφάνιος: «Ἄν ὁ Φιλάρετος [σ.σ. τῆς ΡΟΕΔ] ἐπίστευεν ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶχε πέσει εἰς αἵρεσιν, τότε ἠδύνατο νά παρέμβῃ ἐν αὐτῇ ... νά χειροτονήσῃ ἐξ ἀρχῆς Ἱερεῖς (ἤ καί Ἐπισκόπους) διά τό πλήρωμα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας» («Τά Δύο Ἄκρα», σ. 86). Βεβαίως, λόγῳ τοῦ γνωστοῦ μένους του ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ π.ἑ., ὁ π. Ἐπιφάνιος τονίζει ὅτι ὁ Φιλάρετος ὤφειλε νά μήν τούς ἀναγνωρίσῃ, διότι αὐτοί δῆθεν κηρύσσουν «ἄλλου εἴδους αἵρεσιν», ἐφόσον δῆθεν ἀνήγαγον τό ἡμερολόγιον εἰς δόγμα σωτηρίας! (Ἡ ἔμφασις ὑπάρχει εἰς τό πρωτότυπον.) Ἐπειδή, ὅμως, ἡ κατηγορία αὐτή τοῦ π. Ἐπιφανίου εἶναι ψευδής, ἕπεται ὅτι ὀρθῶς ἡ ΡΟΕΔ ἀνεγνώρισε καί συνέδραμε εἰς τόν ἀγῶνα τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ π.ἑ. μέ χειροτονίας Ἐπισκόπων. Καί, ἐάν εἶχε τοιοῦτον δικαίωμα ἡ ΡΟΕΔ, διατί νά μήν τό ἔχουν ἱεράρχαι τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας; Συμπεραίνομεν, λοιπόν, ὅτι, ἐφόσον τό 1935 οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ π.ἑ. ἐκήρυξαν συνοδικῶς τήν «ἐπίσημον ἐκκλησίαν» (ἐν δυνάμει) σχισματικήν, ἕπεται ὅτι εἶχον τό δικαίωμα νά χειροτονήσουν ἰδικούς των Ἐπισκόπους. Συνεπῶς, ἡ προσφιλής θεωρία τῶν «Δυνητιστῶν» περί «παραλλήλου Ἐκκλησίας» δέν ἰσχύει εἰς τήν περίπτωσιν πού μία τοπική ἱεραρχία πίπτει εἰς αἵρεσιν ἤ σχίσμα. 

 

Ἀπό ὅλα τά προεκτεθέντα συνάγεται ὅτι τά δύο κύρια ἀφηγήματα τῶν «Δυνητιστῶν» ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ π.ἑ., ἤτοι (1) ἡ ἐκ μέρους τῶν Οἰκουμενιστῶν εἰσαγωγή τοῦ ν.ἑ. δέν ἀπετέλει δῆθεν λόγον ἀποτειχίσεως καί ἀποκηρύξεώς των, καί (2) τό 1935 οἱ τοῦ π.ἑ. ἵδρυσαν ἀντικανονικῶς μίαν «παράλληλον ἐκκλησίαν» εἰς τήν Ἑλλάδα, καταρρέουν. Τό γεγονός ὅτι ἠκολούθησαν ἀντιφάσεις καί λάθη ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων τοῦ π.ἑ., λόγῳ τῆς προδοσίας τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος ὑπό ἀσυνέτων καί ἀθεολογήτων τινῶν ἀτόμων, καθώς καί λόγῳ τῶν διωγμῶν πού ἐκίνησαν καί ἐξακολουθοῦν νά διεξάγουν οἱ Οἰκουμενισταί ἐναντίον των, οὐδόλως μειώνει τήν ὀρθότητα τῆς ἀποτειχίσεως τοῦ 1924 καί τῆς ἀποκηρύξεως τοῦ 1935. Ἐντούτοις, οἱ «Δυνητισταί» ὁμιλοῦν ἐμπαθῶς διά «τό σχίσμα τῶν Παλαιοημερολογιτῶν», παραβλέποντες μάλιστα τό γεγονός ὅτι τά προαναφερθέντα σατανικά σχέδια τῶν Οἰκουμενιστῶν ἐπετεύχθησαν: καί τό σχίσμα ἔγινε καί ἡ ἕνωσις τῆς «παγκοσμίου ὀρθοδοξίας» μέ τόν Παπισμόν ἔγινεν ἐπισήμως, ὅταν τήν 7-12-1965 «ἤρθη» τό Σχίσμα τοῦ 1054! Ὅπως προκύπτει ἀπό τό ἑνωτικόν κείμενον εἰς τήν ἀγγλικήν (βλ. παρ. 4Β), τό ὁποῖον ἔχει τίτλον Joint Catholic-Orthodox Declaration of His Holliness Pope Paul VI and the Ecumenical Patriarch Athenagoras I, τήν 7-12-1965 ἔγινεν «ἄρσις ἀκοινωνησίας» καί ὄχι μόνον «ἄρσις ἀναθεμάτων», ὅπως διέδωσαν ψευδῶς εἰς τόν λαόν. Συνεπῶς, οἱ κοινωνοῦντες μέ τούς Οἰκουμενιστάς εἶναι (ἐν δυνάμει) Οὐνῖται.

 

Αὐτά λέγουν οἱ Ὀρθόδοξοι τοῦ π.ἑ., κ. Τρακάδα, καί ὄχι ὅτι τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον εἶναι «δόγμα σωτηρίας»! Καί τά γεγονότα τούς ἐδικαίωσαν πλήρως! Οἱ «Δυνητισταί», ὅμως, τούς θεωροῦν σχισματικούς καί κοινωνοῦν μέ τούς διώκτας των, οἱ ὁποῖοι κηρύττουν ἀνερυθριάστως ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν εἰς τόν ἀληθινόν Θεόν, ἀσχέτως ἐάν ἄλλοι Τόν ἀποκαλοῦν Ἀλλάχ, ἄλλοι Γιαχβέ κ.τλ. («πατριάρχης» Βαρθολομαῖος)! Αὐτήν δέ τήν πλάνην των προσπαθοῦν νά τήν δικαιολογήσουν ἀπομονώνοντες τό ἡμερολογιακόν ζήτημα, ὡς δῆθεν ἀστρονομικόν θέμα, μή συνυφασμένον ἀρρήκτως μέ τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Διό καί προτείνουν εἰς τούς Ὀρθοδόξους τοῦ π.ἑ. νά κρατήσουν μέν τό π.ἑ., ἀλλά νά κοινωνήσουν μετ’ αὐτῶν, ὅπως κάμνουν οἱ Ἁγιορεῖται (πλήν τῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου καί τινων Κελλίων). Ἀλλ’ ὅταν ἡ (ἐν γνώσει) κοινωνία μέ τήν αἵρεσιν καθιστᾶ τόν ἄνθρωπον «ἐχθρόν τοῦ Θεοῦ» (Ζ՛ Οἰκ. Σύνοδος, Ἅγ. Θεόδωρος Στουδίτης κ.ἄ.), τότε ποῖον τό ὄφελος ἀπό τήν διακράτησιν τοῦ π.ἑ.; Ἐξ ἴσου φαιδρόν ἦτο καί τό αἴτημα νά συζητηθῇ τό ἡμερολογιακόν εἰς τήν ψευδο-σύνοδον τοῦ Κολυμβαρίου, ὡς νά πρόκηται διά θέμα μή συνυφασμένον ἀρρήκτως μέ τόν Οἰκουμενισμόν! Ὅπως λέγεται, τό ἡμερολογιακόν ἀρχικῶς συμπεριελήφθη εἰς τά πρός συζήτησιν θέματα, ἀλλ’ οἱ Οἰκουμενισταί τελικῶς τό ἀπέρριψαν, φοβούμενοι προφανῶς ὅτι ἄν συνεζητεῖτο, ὑπῆρχε πιθανότης ν’ ἀποκαλυφθῇ ἡ ἀλήθεια, τήν ὁποίαν μισοῦν θανασίμως! 

 

Ἐπειδή, λοιπόν, τό ν.ἑ. ἔβλαψε τόσον τήν ἑνότητα τῆς Ὀρθοδοξίας ὅσον καί τά ὑπόλοιπα δόγματα πού ἀσπάζεται ἡ «παγκόσμιος ὀρθοδοξία», ἕπεται ὅτι εἶναι (ἐν δυνάμει) αἵρεσις. Μέχρις ὅτου συγκληθῇ μία ἀληθής Πανορθόδοξος Σύνοδος (καί ὄχι ψευδοσύνοδός τις, ὅπως αὐτή τοῦ 2016) διά ν’ ἀποφασίσῃ ἐπί τοῦ θέματος, εἰς τήν ὁποἰαν ἐννοεῖται ὅτι οἱ Οἰκουμενισταί δέν θά προεδρεύουν, ἀλλά θά εἶναι ὑπόδικοι διά καθαίρεσιν καί ἀναθεματισμόν, τό ν.ἑ. θά διατελῇ ὡς ἐν δυνάμει αἵρεσις. Πλανῶνται ὅσοι κατασκευάζουν «σκιάχτρα» πού εὐκόλως καταρρίπτονται, βασιζόμενοι εἰς ἀκραῖά τινά στοιχεῖα πού ὑπάρχουν εἰς τό π.ἑ., καί κατόπιν τά γενικεύουν εἰς ὁλόκληρον τόν πληθυσμόν τοῦ π.ἑ. διά νά ἔχουν ἔτσι «ἐπιχειρήματα», ἐφόσον ἐκ τῆς ἀληθείας οὐδέν τοιοῦτον προκύπτει. Ταυτοχρόνως δέ, κλείουν τά ὄμματά των εἰς τάς ἀκραίας καί σατανικάς δηλώσεις καί πράξεις τῶν «ἱεραρχῶν» των, πολλῶν ἄλλων κληρικῶν καί πολύ περισσοτέρων λαϊκῶν! Κλείουν τά ὄμματά των ἀκόμη καί εἰς τάς δολοφονίας πού ἔχουν διαπράξει οἱ Οἰκουμενισταί! Ὡς παραδείγματα, ἀναφέρω τήν δολοφονίαν τῆς ἱερομάρτυρος Αἰκατερίνης Ρούτη (Ϯ1927) καί τήν ἠθικήν αὐτουργίαν τῶν Οἰκουμενιστῶν διά τόν τραγικόν θάνατον τοῦ Μοναχοῦ Τρύφωνος τῆς Ἱ.Μ. Ἐσφιγμένου τό 2003, καθώς καί διά τόν θάνατον πολλῶν μοναχῶν τῆς ἰδίας Μονῆς κατά τόν ἀπηνῆ καί ἄκρως παράλογον καί παράνομον διωγμόν των ἀπό τά τέλη τοῦ 2002 καί ἐντεῦθεν. Οἱ ὡς ἄνω «σκιαχτροποιοί» δέν ἔχουν προφανῶς ἀντιληφθῇ ὅτι συμπλέουν μέ ἀντιχρίστους διώκτας τοῦ Χριστιανισμοῦ καί ἐγκληματίας τοῦ κοινοῦ ποινικοῦ δικαίου! Διά νά καθησυχάσουν δέ τήν συνείδησίν των, συκοφαντοῦν τά θύματά των ὅτι δῆθεν λατρεύουν τό ... Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον!!! Αὐτή εἶναι ἡ «ὀρθοδοξία» καί ἡ «δικαιοσύνη» τῶν «Δυνητιστῶν». 

 

4. Ἕτεραι διαστροφαί 

 

Ἀλλ’ ὁ κ. Τρακάδας δέν ἠρκέσθη εἰς τάς ὡς ἄνω διαστροφάς τοῦ ΙΕ՛ Κανόνος, τοῦ ἡμερολογιακοῦ ζητήματος καί τῆς «παραλλήλου ἐκκλησίας», ἀλλά προέβη καί εἰς ἄλλας φαιδρότητας. Ἰδού μερικά παραδείγματα. Πρῶτον, λέγει ὅτι δῆθεν ἡ ἀποτείχισις «ἀφορᾶ ἀποκλειστικῶς εἰς Ἁγίους»! Τοὐτέστιν, διά ν’ ἀποτειχισθῇ τις ἀπό τούς αἱρετικούς, πρέπει κατ’ ἀρχήν νά διαπιστώσῃ ὁ ἴδιος διά τόν ἑαυτόν του ὅτι εἶναι «ἅγιος»! Δεύτερον, υἱοθετεῖ τό ἀμίμητον τοῦ π. Ἐπιφανίου, ὅτι «ἐφόσον ἡ Ἐκκλησία δέν προέβη εἰς καθαίρεσιν τῶν αἱρετικῶν, ἡμεῖς δέν πρέπει νά ἀποκηρύξωμεν αὐτούς καί νά παύσωμεν τό μνημόσυνον αὐτῶν (Δύο Ἄκρα, σ. 87)». Φαντασθῆτε εἰς τό Καϊαφαϊκόν Συνέδριον τοῦ Κολυμβαρίου οἱ Οἰκουμενισταί νά ἔθετον θέμα ... καθαιρέσεώς των!!! Τρίτον, λέγει ὅτι οἱ ἀποτειχιζόμενοι ἀπό τούς Οἰκουμενιστάς χάνουν τήν ψυχήν των «ἐπειδή στεροῦνται τά ἱερά μυστήρια καί ἀποκόπτονται ἀπό τήν μόνην ταμιοῦχον τῆς Χάριτος, τήν Ἐκκλησίαν»! Ἰδού καί πάλιν ἡ διαστροφή ὅτι ἡ ἀποτείχισις ἀπό αἱρετικούς «ποιμένας» ἀποτελεῖ δῆθεν σχίσμα! Διά τήν Ἁγιοπατερικήν διδασκαλίαν περί τοῦ «μολυσμοῦ τῶν μυστηρίων» ὅταν μνημονεύωνται ἐπ’ Ἐκκλησίαις αἱρετικοί «ποιμένες» οὐδέν ἔχει ἀκούσει! Τέταρτον, κατά τόν κ. Τρακάδαν, διά νά χαρακτηρίσωμεν μίαν νέαν δοξασίαν ὡς αἵρεσιν καί νά χρησιμοποιήσωμεν ἕν ὄνομα δι’ αὐτήν, πρέπει νά τό εὕρωμεν εἰς τά Πρακτικά Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἤ εἴς τινα Θεοφόρον Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας ἤ εἴς τι ἐγχειρίδιον αἱρέσεων! Ἀλλ’ ἐν τοιαύτη περιπτώσει, δέν θά πρόκηται διά νέαν αἵρεσιν! Πέμπτον, ὑποβιβάζει τό θέμα τῆς καταργήσεως τῶν Ὀρθοδόξων θεσμῶν τοῦ ἑορτολογίου καί τῆς ἱερᾶς ἀποτειχίσεως εἰς τό ἐπίπεδον τῆς καταλύσεως ἐλαίου «ἔστω καί μίαν Τετάρτην ἤ Παρασκευήν τοῦ ἐνιαυτοῦ»! Ἕκτον, λέγει ὅτι αἱ ὀκτώ αἱρέσεις πού ἀνέφερα εἰς τό ἄρθρον μου εἶναι ἀνυπόστατοι, διό καί μέ κατηγορεῖ ὡς «δείλαιον» πού δῆθεν εἰσάγω «καινά δόγματα», μιμούμενος τούς αἱρετικούς! Τόν ἀφήνω εἰς τήν κρίσιν τῶν ἀναγνωστῶν.

 

5. Συμπέρασμα

 

Ὡς ἄκρως ἀντιχριστιανική καί γελοία αἵρεσις, ὁ Οἰκουμενισμός δέν θά ἠδύνατο νά σταθῇ εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν οὔτε ἕν δευτερόλεπτον! Ἐντούτοις, καλπάζει, ὄχι μόνον ἐπειδή εὑρέθησαν πολλοί Προδόται «ἐπίσκοποι» νά τόν στηρίξουν, ἀλλά καί ἐπειδή τοῦ προσφέρουν τάς ὑπηρεσίας των (ὡς «δεκανίκια») οἱ «Δυνητισταί», οἱ ὁποῖοι, μέ τά κηρύγματά των κατά τῆς ἀποτειχίσεως, παραλύουν τόν «αὐτόματον διορθωτικόν μηχανισμόν» πού περιέγραψα εἰς τό προηγούμενον ἄρθρον μου. Ἔτσι, πραγματικῆς ἀντιστάσεως μή οὔσης, ἐφθάσαμεν εἰς τό σημεῖον οἱ πολιτικοί καί οἱ θρησκευτικοί «ἡγέται» νά ἐκποιοῦν σταδιακῶς τόν ἀνθρώπινον, πνευματικόν καί ὑλικόν πλοῦτον τῆς Ἑλλάδος! Προτεραιότητές των εἶναι ἡ ἀντικατάστασις τοῦ πληθυσμοῦ της μέ ἰσλαμιστάς ἀπό τό Πακιστάν, τό Μπαγκλαντές κ.λπ. καί βεβαίως ἡ ὑποδούλωσις τῶν ἐναπομεινάντων Ἑλλήνων εἰς τήν ἄκρως δαιμονικήν Νέαν Τάξιν Πραγμάτων, ἡ πτωχοποίησίς των καί ἡ σωματική καί πνευματική ἐκπόρνευσίς των! Αὐτοί δέ εἴτε ἀδιαφοροῦν διά τά τεκταινόμενα εἴτε ἐρίζουν διαρκῶς διά τά αὐτονόητα! 

Σημείωση:

1. Αὐτό προκύπτει ἀπό τήν μελέτην ἄλλων ἔργων τοῦ π. Ἐπιφανίου καί δή τό ἐξαιρετικόν βιβλίον του Ἡ Μασωνία ὑπό τό Φῶς τῆς Ἀληθείας: Ἀπάντησις εἰς τό «Τεκτονικόν Ἵδρυμα τῆς Ἑλλάδος». Ἔλεγχος καί ἀνασκευή τῆς Βίβλου αὐτοῦ «Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί ὁ Τεκτονισμός», 4η Ἔκδ., Ἀθῆναι 1973. Προκύπτει ἐπίσης ἀπό μαρτυρίας ἀξιοπίστων φίλων μου, ἐν οἷς καί ὁ ἀείμνηστος λόγιος Ἱερομόναχος π. Θεοδώρητος (Μαῦρος), ὁ ὁποῖος, εἰς τό θέμα τῆς ἀποτειχίσεως ἀπό τόν Οἰκουμενισμόν, ἐκονιορτοποίσε τά «ἐπιχειρήματα» τοῦ π. Ἐπιφανίου. Βλ. π.χ. τά δύο βιβλία του: (1) Διάλογοι τῆς Ἐρήμου περί Οἰκουμενισμοῦ: Ἡ σύγχρονος ἐκκλησιαστική Οἰκουμενική Κίνησις, Κανονικῶς κρινομένη καί Ὀρθοδόξως ἀντιμετωπιζομένη, παρά σεβασμίων Πατέρων-Ἀσκητῶν τοῦ ἱεροῦ Ἄθωνος, Ἀθῆναι 1971· καί (2) Τό Ἀντίδοτον: Ἀναίρεσις τῶν κατά τοῦ ζηλωτισμοῦ ἄρθρων τοῦ βιβλίου: ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ τοῦ ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, Ἀθῆναι 1990. 

Διαβάστε την πρωτολογία επί του θέματος ΕΔΩ