Η Παγκόσμια Τάξη των Rockefeller και οι "Αρχιερείς της Παγκοσμιοποίησης"

Μετάφραση: Απολλόδωρος

2 Δεκεμβρίου 2012 | Andrew Gavin Marshall | Διάβαστε το εδώ

 

“Το να πούμε ότι προσπαθούσαμε για μια μονοκοσμική κυβέρνηση είναι υπερβολικό, αλλά όχι εντελώς άδικο. Όσοι ήμασταν στην Bilderberg αισθανθήκαμε ότι δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε να πολεμάμε για πάντα ο ένας τον άλλον για το τίποτα και να σκοτώνουμε ανθρώπους και να καθιστούμε εκατομμύρια ανθρώπους άστεγους. Έτσι, θεωρήσαμε ότι μια ενιαία κοινότητα σε όλο τον κόσμο θα ήταν καλό πράγμα” [1].

- Denis Healey, επί 30 χρόνια μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της ΛέσχηςBilderberg

 

(Από τον Andrew Gavin Marshall)

 

Τα "θεμέλια" της Λέσχης Bilderberg

 

Η Λέσχη Bilderberg, που ιδρύθηκε το 1954, ιδρύθηκε στην Ολλανδία ως μια μυστική συνάντηση που γινόταν μία φορά το χρόνο, στην οποία συμμετείχαν περίπου 130 από τις πολιτικές-οικονομικές-στρατιωτικές-πανεπιστημιακές-μεσολαβητικές ελίτ της Βόρειας Αμερικής και της Δυτικής Ευρώπης ως "ένα άτυπο δίκτυο ανθρώπων με επιρροή που μπορούσαν να συμβουλεύονται ο ένας τον άλλον ιδιωτικά και εμπιστευτικά. "[2] Στους τακτικούς συμμετέχοντες περιλαμβάνονται οι διευθύνοντες σύμβουλοι ή πρόεδροι ορισμένων από τις μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο, πετρελαϊκές εταιρείες όπως η Royal Dutch Shell, η British Petroleum και η Total SA, καθώς και διάφοροι Ευρωπαίοι μονάρχες, διεθνείς τραπεζίτες όπως ο David Rockefeller, μεγάλοι πολιτικοί, πρόεδροι, πρωθυπουργοί και κεντρικοί τραπεζίτες του κόσμου.[3] Η Λέσχη Bilderberg λειτουργεί ως "μυστική παγκόσμια δεξαμενή σκέψης", με αρχική πρόθεση "να συνδέσει κυβερνήσεις και οικονομίες στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου"[4].

 

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, κορυφαίες ευρωπαϊκές ελίτ συνεργάστηκαν με επιλεγμένες αμερικανικές ελίτ για να σχηματίσουν την Λέσχη Bilderberg, σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσουν τους ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού για να προωθήσουν την υπόθεση του "Ατλαντισμού" και της "παγκοσμιοποίησης". Ο κατάλογος των συμμετεχόντων ήταν οι συνήθεις ύποπτοι: κορυφαίοι πολιτικοί, διεθνείς επιχειρηματίες, τραπεζίτες, ηγέτες δεξαμενών σκέψης και ιδρυμάτων, κορυφαίοι ακαδημαϊκοί και πανεπιστημιακοί ηγέτες, διπλωμάτες, μεγιστάνες των μέσων ενημέρωσης, στρατιωτικοί αξιωματούχοι, ενώ η Bilderberg περιελάμβανε επίσης αρκετούς αρχηγούς κρατών, μονάρχες, καθώς και ανώτερους αξιωματούχους των μυστικών υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένων κορυφαίων αξιωματούχων της CIA, η οποία ήταν ο κύριος χρηματοδότης της πρώτης συνάντησης το 1954[5].

 

Στους Ευρωπαίους ιδρυτές της Λέσχης Bilderberg περιλαμβάνονταν ο Joseph Retinger και ο πρίγκιπας Bernhard της Ολλανδίας. Ο πρίγκιπας Bernhard ήταν, παρεμπιπτόντως, μέλος του ναζιστικού κόμματος μέχρι το 1934, τρία χρόνια πριν παντρευτεί την Ολλανδή βασίλισσα Juliana, και είχε επίσης εργαστεί για τον γερμανικό βιομηχανικό κολοσσό I.G. Farben, τον κατασκευαστή του Zyklon B, του αερίου που χρησιμοποιούνταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. [6] Από αμερικανικής πλευράς, εκείνοι που ήταν πιο επιφανείς στη δημιουργία της Λέσχης Bilderberg ήταν ο David Rockefeller, ο Dean Rusk (κορυφαίος αξιωματούχος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, ο οποίος ήταν τότε επικεφαλής του Ιδρύματος Rockefeller), ο Joseph Johnson (ένα άλλο ηγετικό στέλεχος του Συμβουλίου που ήταν επικεφαλής του Carnegie Endowment), και ο John J. McCloy (κορυφαίο στέλεχος του Συμβουλίου που έγινε πρόεδρος της Chase Manhattan Bank το 1953 και ήταν επίσης πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Ford) [7].

 

Το γεγονός ότι τα μεγάλα αμερικανικά ιδρύματα - Rockefeller, Carnegie και Ford - είχαν τόσο καθοριστική σημασία για την προέλευση της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ δεν είναι απλή σύμπτωση. Τα ιδρύματα υπήρξαν, από την ίδρυσή τους στις αρχές του 20ού αιώνα, οι κεντρικοί θεσμοί για την οικοδόμηση της συναίνεσης μεταξύ των ελίτ και τη δημιουργία συναίνεσης στην εξουσία. Είναι, εν ολίγοις, οι μηχανές της κοινωνικής μηχανικής: τόσο για τους κύκλους της ελίτ συγκεκριμένα, όσο και για την κοινωνία στο σύνολό της, γενικότερα. Όπως έγραψε ο καθηγητής Παιδείας Robert F. Arnove στο βιβλίο του : Philanthropy and Cultural Imperialism:

 

Ιδρύματα όπως τα Carnegie, Rockefeller και Ford έχουν διαβρωτική επίδραση σε μια δημοκρατική κοινωνία, αντιπροσωπεύουν σχετικά ανεξέλεγκτες και ανεξέλεγκτες συγκεντρώσεις δύναμης και πλούτου που αγοράζουν ταλέντα, προωθούν σκοπούς και, στην πραγματικότητα, καθορίζουν μια ατζέντα για το τι αξίζει την προσοχή της κοινωνίας. Λειτουργούν ως οργανισμοί "ψύξης", καθυστερώντας και αποτρέποντας πιο ριζοσπαστικές, διαρθρωτικές αλλαγές. Συμβάλλουν στη διατήρηση μιας οικονομικής και πολιτικής τάξης, διεθνούς εμβέλειας, η οποία ωφελεί τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης των φιλάνθρωπων και των φιλάνθρωπων - ένα σύστημα το οποίο... έχει λειτουργήσει ενάντια στα συμφέροντα των μειονοτήτων, της εργατικής τάξης και των λαών του Τρίτου Κόσμου [8].

 

Τα ιδρύματα αυτά είχαν διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην προώθηση της ιδεολογίας της "παγκοσμιοποίησης", η οποία έθεσε τις βάσεις για την ύπαρξη οργανώσεων όπως το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων και η Λέσχη Bilderberg. Το Ίδρυμα Rockefeller, ειδικότερα, υποστήριζε διάφορες οργανώσεις που προωθούσαν μια "φιλελεύθερη διεθνιστική" φιλοσοφία, στόχος της οποίας ήταν:

 

η υποστήριξη μιας εξωτερικής πολιτικής στο πλαίσιο μιας νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, η οποία θα παρουσίαζε τις Ηνωμένες Πολιτείες ως την ηγετική δύναμη - ένα πρόγραμμα που ορίστηκε από το Ίδρυμα Rockefeller ως "ανιδιοτελές", "αντικειμενικό" και ακόμη και "μη πολιτικό"... Η οικοδόμηση μιας νέας διεθνιστικής συναίνεσης απαιτούσε τη συνειδητή, στοχευμένη χρηματοδότηση ατόμων και οργανώσεων που αμφισβητούσαν και υπονόμευαν τους υποστηρικτές της "παλαιάς τάξης πραγμάτων", ενώ ταυτόχρονα προωθούσαν τη "νέα"[9].

 

Τα μεγάλα ιδρύματα χρηματοδότησαν και δημιούργησαν όχι μόνο ινστιτούτα προσανατολισμένα στην πολιτική, όπως οι δεξαμενές σκέψης, αλλά είχαν επίσης καθοριστική σημασία για την οργάνωση και την κατασκευή των πανεπιστημίων και της ίδιας της εκπαίδευσης, ιδίως της μελέτης των "διεθνών σχέσεων"[10]. Όπως σημειώνεται στο βιβλίο, Φιλανθρωπία και πολιτιστικός ιμπεριαλισμός:

 

Η δύναμη του ιδρύματος δεν είναι να υπαγορεύει τι θα μελετηθεί. Η δύναμή του συνίσταται στον καθορισμό επαγγελματικών και πνευματικών παραμέτρων, στον καθορισμό του ποιος θα λάβει υποστήριξη για να μελετήσει ποια θέματα σε ποια περιβάλλοντα. Και η δύναμη του ιδρύματος συνίσταται στο να προτείνει ορισμένους τύπους δραστηριοτήτων που ευνοεί και είναι διατεθειμένο να υποστηρίξει. Όπως σημείωσε ο [πολιτικός θεωρητικός και οικονομολόγος Harold] Laski, "τα ιδρύματα δεν ελέγχουν, απλώς και μόνο επειδή, με την άμεση και απλή έννοια της λέξης, δεν υπάρχει ανάγκη να το κάνουν. Αρκεί να υποδείξουν την άμεση κατεύθυνση του μυαλού τους για να ανακαλύψει όλος ο πανεπιστημιακός κόσμος ότι πάντα ήθελε να έλκεται προς αυτή τη γωνία της πνευματικής πυξίδας"[11].

 

Τα μεγάλα φιλανθρωπικά ιδρύματα που δημιούργησαν οι "ληστές βαρόνοι" βιομήχανοι και τραπεζίτες της Αμερικής δεν ιδρύθηκαν για να ωφελήσουν την ανθρωπότητα, όπως ήταν ο δηλωμένος σκοπός τους, αλλά για να ωφελήσουν τις ελίτ των τραπεζιτών και των βιομηχάνων προκειμένου να ασχοληθούν με την κοινωνική μηχανική. Μέσω των τραπεζών, αυτές οι ισχυρές οικογένειες έλεγχαν την παγκόσμια οικονομία- μέσω των δεξαμενών σκέψης, διαχειρίζονται τα πολιτικά και εξωτερικά πολιτικά ιδρύματα- και μέσω των ιδρυμάτων, μηχανεύονται την ίδια την κοινωνία σύμφωνα με τα δικά τους σχέδια και συμφέροντα. Μέσω αυτών των θεμελίων, οι ελίτ διαμόρφωσαν τις διαδικασίες, τις ιδέες και τους θεσμούς της εκπαίδευσης, εξασφαλίζοντας έτσι τη συνεχή ηγεμονία τους επί της κοινωνίας μέσω της παραγωγής και του ελέγχου της γνώσης. Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα εκπαιδεύουν τις μελλοντικές ελίτ για την κυβέρνηση, την οικονομία, τις επιστήμες και άλλα επαγγελματικά περιβάλλοντα, καθώς και για την παραγωγή των ακαδημαϊκών που αποτελούν το κύριο συστατικό των δεξαμενών σκέψης, όπως η Λέσχη Bilderberg.

 

Τα ιδρύματα ουσιαστικά "θολώνουν τα όρια" μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, ενώ ταυτόχρονα επιφέρουν το διαχωρισμό των εν λόγω τομέων στη μελέτη των κοινωνικών επιστημών. Αυτή η διάβρωση των συνόρων μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα "προσθέτει φεουδαρχικά στοιχεία στη δήθεν δημοκρατία μας, ωστόσο δεν έχει αντισταθεί, διαμαρτυρηθεί ή έστω σημειωθεί ιδιαίτερα από τις πολιτικές ελίτ ή τους κοινωνικούς επιστήμονες."[12] Ο Zbigniew Brzezinski, στρατηγιστής εξωτερικής πολιτικής, πρώην διευθυντής του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, μέλος της Bilderberg και συνιδρυτής μαζί με τον David Rockefeller της Τριμερούς Επιτροπής, έγραψε ότι η θόλωση των συνόρων "εξυπηρετεί την παγκόσμια κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών":

 

Καθώς η μίμηση των αμερικανικών τρόπων διαπερνά σταδιακά τον κόσμο, δημιουργεί ένα πιο πρόσφορο περιβάλλον για την άσκηση της έμμεσης και φαινομενικά συναινετικής αμερικανικής ηγεμονίας. Και όπως και στην περίπτωση του εγχώριου αμερικανικού συστήματος, αυτή η ηγεμονία περιλαμβάνει μια πολύπλοκη δομή αλληλένδετων θεσμών και διαδικασιών, σχεδιασμένων να δημιουργούν συναίνεση και να αποκρύπτουν ασυμμετρίες στην εξουσία και την επιρροή [13].

 

Το 1915, έλαβε χώρα μια έρευνα του Κογκρέσου σχετικά με τη δύναμη των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, η οποία ονομάστηκε Επιτροπή Walsh, η οποία προειδοποίησε ότι "η δύναμη του πλούτου θα μπορούσε να υπερκεράσει τη δημοκρατική κουλτούρα και πολιτική."[ 14] Η τελική έκθεση της Επιτροπής Walsh "πρότεινε ότι τα ιδρύματα θα ήταν πιο πιθανό να επιδιώξουν τη δική τους ιδεολογία στην κοινωνία παρά την κοινωνική αντικειμενικότητα." [15] Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να κατανοήσουμε την εξέλιξη της Λέσχης Bilderberg ως μια διεθνή δεξαμενή σκέψης που αποσκοπεί στην κατασκευή συναίνεσης και την εδραίωση της ιδεολογίας μεταξύ της ελίτ.

 

Στην πρώτη τους συνάντηση, οι Bilderbergers κάλυψαν τους ακόλουθους μεγάλους τομείς, οι οποίοι παρέμειναν κεντρικά σημεία συζήτησης για τις διαδοχικές συναντήσεις: Κομμουνισμός και Σοβιετική Ένωση- Εξαρτημένες περιοχές και λαοί στο εξωτερικό- Οικονομικές πολιτικές και προβλήματα- και Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα [16].

 

Σχεδόν κάθε Αμερικανός που συμμετείχε στις συναντήσεις της Μπίλντερμπεργκ ήταν επίσης μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων. Μεταξύ των αξιοσημείωτων Αμερικανών μελών της Λέσχης Bilderberg στα πρώτα χρόνια της ήταν οι David Rockefeller, Dean Rusk, John J. McCloy, George McGhee, George Ball, Walt Whitman Rostow, McGeorge Bundy, Arthur Dean και Paul Nitze. Όπως έγραψε ο πολιτικός επιστήμονας Stephen Gill, "Εξέχουσα θέση στο αμερικανικό τμήμα είχε το δίκτυο συμφερόντων του Rockefeller"[17].

 

Βέβαια, ενώ τα συμφέροντα των Rothschild παρέμειναν στην Λέσχη Bilderberg, όπως αποδεικνύεται από τον Edmond de Rothschild που υπήρξε μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής και τον Franco Bernabe, αντιπρόεδρο της Rothschild Europe που είναι σημερινό μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής[18], τα συμφέροντα των Rockefeller φαίνεται να κυριαρχούν περισσότερο. Όχι μόνο ο David Rockefeller κάθεται ως το μοναδικό άτομο της Συμβουλευτικής Λέσχης Μελών της Διευθύνουσας Επιτροπής, αλλά στενοί έμπιστοι του Rockefeller έχουν διατελέσει επί μακρόν μέλη της Διευθύνουσας Επιτροπής και συνδέονται με τον οργανισμό, όπως ο Χένρι Κίσινγκερ, επί μακρόν βοηθός του Rockefeller και στρατηγικός σύμβουλος της αμερικανικής αυτοκρατορίας, o Zbigniew Brzezinski, ο οποίος συνίδρυσε την Τριμερή Επιτροπή με τον David Rockefeller- Joseph E. Johnson, πρώην αξιωματούχος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών και πρόεδρος του Carnegie Endowment for International Peace- John J. McCloy, πρώην πρόεδρος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (αντικαταστάθηκε από τον David Rockefeller), πρώην βοηθός υπουργού Πολέμου, πρόεδρος της Chase Manhattan Bank (όπου αντικαταστάθηκε από τον David Rockefeller), πρώην διαχειριστής του Ιδρύματος Rockefeller, πρόεδρος του Ιδρύματος Ford και πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας- και James Wolfensohn, πρώην πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας και διαχειριστής του Ιδρύματος Rockefeller.

 

Ένα σημερινό μέλος της διευθύνουσας επιτροπής, το οποίο είναι αντιπροσωπευτικό όχι μόνο της συνέχισης των συμφερόντων του Rockefeller , αλλά και της συνεχιζόμενης επιρροής και του ρόλου των μεγάλων ιδρυμάτων, είναι η Jessica T. Matthews. Είναι πρόεδρος του Carnegie Endowment for International Peace, η οποία είχε υπηρετήσει στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας υπό τον Zbigniew Brzezinski, ήταν ανώτερη συνεργάτης στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων (στο οποίο ο David Rockefeller παραμένει επίτιμος πρόεδρος), είναι μέλος της Τριμερούς Επιτροπής, είναι διαχειριστής του Ιδρύματος Rockefeller και έχει διατελέσει μέλος των διοικητικών συμβουλίων του Brookings Institution, του Rockefeller Brothers Fund και του Joyce Foundation.

 

Bilderberg και Ευρωπαϊκή Ένωση

 

Ο Joseph Retinger, ένας από τους ιδρυτές της Λέσχης Bilderberg, ήταν επίσης ένας από τους αρχικούς αρχιτέκτονες της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς και κορυφαίος διανοητικός υπέρμαχος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Το 1946, δήλωσε στο Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων (το βρετανικό αντίστοιχο και αδελφό ίδρυμα του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων), ότι η Ευρώπη έπρεπε να δημιουργήσει μια ομοσπονδιακή ένωση και οι ευρωπαϊκές χώρες να "παραιτηθούν από μέρος της κυριαρχίας τους". Ο Retinger ήταν ιδρυτής του Ευρωπαϊκού Κινήματος (ΕΜ), μιας οργάνωσης πίεσης αφιερωμένης στη δημιουργία μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης. Ο Retinger εξασφάλισε οικονομική υποστήριξη για το Ευρωπαϊκό Κίνημα από ισχυρά οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ, όπως το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων και τους Rockefeller [19]. "Σημαντικό είναι να σημειωθεί ότι μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η κύρια χρηματοδότηση του CFR προερχόταν από την Carnegie Corporation, το Ίδρυμα Ford και κυρίως το Ίδρυμα Rockefeller [20].

 

Εκτός από τον Retinger, τον ιδρυτή της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και του Ευρωπαϊκού Κινήματος, ένας άλλος ιδεολογικός θεμελιωτής της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ήταν ο Jean Monnet, ο οποίος ίδρυσε την Επιτροπή Δράσης για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης (ACUE), μια οργάνωση αφιερωμένη στην προώθηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, και ήταν επίσης ο κύριος προωθητής και πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), του προδρόμου της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς[21].

 

Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα (που δημοσιεύθηκαν το 2001) έδειξαν ότι "η κοινότητα των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών διεξήγαγε μια εκστρατεία τη δεκαετία του '50 και του '60 για να δώσει ώθηση στην ενωμένη Ευρώπη. Χρηματοδότησε και κατεύθυνε το ευρωπαϊκό κίνημα των ομοσπονδιακών"[22] Τα έγγραφα αποκάλυψαν ότι "η Αμερική εργαζόταν επιθετικά στο παρασκήνιο για να ωθήσει τη Βρετανία σε ένα ευρωπαϊκό κράτος. Ένα υπόμνημα, με ημερομηνία 26 Ιουλίου 1950, δίνει οδηγίες για μια εκστρατεία για την προώθηση ενός ολοκληρωμένου ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Υπογράφεται από τον στρατηγό William J Donovan, επικεφαλής του αμερικανικού Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών εν καιρώ πολέμου, προδρόμου της CIA". 

 

Περαιτέρω, "το κύριο εργαλείο της Ουάσιγκτον για τη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής ατζέντας ήταν η Αμερικανική Επιτροπή για την Ενωμένη Ευρώπη, που δημιουργήθηκε το 1948. Πρόεδρος ήταν ο Donovan, φαινομενικά ιδιωτικός δικηγόρος μέχρι τότε", και "αντιπρόεδρος ήταν ο Allen Dulles, διευθυντής της CIA τη δεκαετία του '50. Στο διοικητικό συμβούλιο συμμετείχαν ο Walter Bedell Smith, ο πρώτος διευθυντής της CIA, και ένα κατάλογος πρώην στελεχών τηςOSS και αξιωματούχων που μπαινόβγαιναν στη CIA. Τα έγγραφα δείχνουν ότι η ACUE χρηματοδοτούσε το Ευρωπαϊκό Κίνημα, τη σημαντικότερη ομοσπονδιακή οργάνωση στα μεταπολεμικά χρόνια". Είναι ενδιαφέρον ότι "οι ηγέτες του Ευρωπαϊκού Κινήματος - ο Retinger, ο οραματιστής Robert Schuman και ο πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου Paul-Henri Spaak - αντιμετωπίστηκαν όλοι ως μισθωτοί από τους Αμερικανούς χορηγούς τους. Ο ρόλος των ΗΠΑ αντιμετωπίστηκε ως μυστική επιχείρηση. Η χρηματοδότηση του ACUE προερχόταν από τα ιδρύματα Ford και Rockefeller, καθώς και από επιχειρηματικούς ομίλους με στενούς δεσμούς με την αμερικανική κυβέρνηση"[23].

 

Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα σχηματίστηκε το 1951 και υπογράφηκε από τη Γαλλία, τη Δυτική Γερμανία, την Ιταλία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και τις Κάτω Χώρες. Πρόσφατα δημοσιευμένα έγγραφα από τη συνάντηση της Bilderberg του 1955 δείχνουν ότι ένα κύριο θέμα της συζήτησης ήταν η "Ευρωπαϊκή Ενότητα" και ότι "η συζήτηση επιβεβαίωσε την πλήρη υποστήριξη της ιδέας της ολοκλήρωσης και της ενοποίησης από τους εκπροσώπους και των έξι εθνών της Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα που ήταν παρόντες στη διάσκεψη". Περαιτέρω, "ένας Ευρωπαίος ομιλητής εξέφρασε την ανησυχία του για την ανάγκη επίτευξης ενός κοινού νομίσματος και ανέφερε ότι κατά την άποψή του αυτό συνεπαγόταν αναγκαστικά τη δημιουργία μιας κεντρικής πολιτικής αρχής". Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι "ένας συμμετέχων από τις Ηνωμένες Πολιτείες επιβεβαίωσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν αποδυναμωθεί στην ενθουσιώδη υποστήριξή τους στην ιδέα της ολοκλήρωσης, αν και υπήρχε σημαντική δυσπιστία στην Αμερική ως προς τον τρόπο με τον οποίο θα έπρεπε να εκδηλωθεί αυτός ο ενθουσιασμός. Ένας άλλος συμμετέχων των Ηνωμένων Πολιτειών προέτρεψε τους Ευρωπαίους φίλους του να προχωρήσουν στην ενοποίηση της Ευρώπης με λιγότερη έμφαση σε ιδεολογικές εκτιμήσεις και, πάνω απ' όλα, να είναι πρακτικοί και να εργαστούν γρήγορα."[24] Έτσι, στη συνάντηση της Λέσχης Bilderberg το 1955, έθεσαν ως πρωταρχική ατζέντα, τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής κοινής αγοράς[25].

 

Το 1957, δύο χρόνια αργότερα, υπογράφηκε η Συνθήκη της Ρώμης, η οποία δημιούργησε την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), γνωστή και ως Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Με την πάροδο των δεκαετιών, υπογράφηκαν διάφορες άλλες συνθήκες και περισσότερες χώρες προσχώρησαν στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Το 1992 υπογράφηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η οποία δημιούργησε την Ευρωπαϊκή Ένωση και οδήγησε στη δημιουργία του ευρώ. Το 1994 δημιουργήθηκε το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ινστιτούτο, το 1998 ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το 1999 λανσαρίστηκε το ευρώ. Ο Etienne Davignon, πρόεδρος της Λέσχης Bilderberg και πρώην Επίτροπος της ΕΕ, αποκάλυψε τον Μάρτιο του 2009 ότι το ευρώ συζητήθηκε και σχεδιάστηκε σε συνέδρια της Bilderberg[26].

 

Το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα (που μετονομάστηκε σε Συνθήκη της Λισαβόνας) ήταν μια κίνηση προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός ευρωπαϊκού υπερκράτους, δημιουργώντας έναν υπουργό Εξωτερικών της ΕΕ, και μαζί με αυτό, μια συντονισμένη εξωτερική πολιτική, με την ΕΕ να αναλαμβάνει τη θέση της Βρετανίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, εκπροσωπώντας όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ, αναγκάζοντας τα έθνη να ακολουθούν "ενεργά και ανεπιφύλακτα" μια εξωτερική πολιτική της ΕΕ, καθορίστηκε το πλαίσιο για τη δημιουργία μιας αμυντικής πολιτικής της ΕΕ, ως παράρτημα του ΝΑΤΟ ή χωριστά από αυτό- η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού συστήματος δικαιοσύνης, με την ΕΕ να ορίζει "ελάχιστα πρότυπα για τον ορισμό των αδικημάτων και τον καθορισμό των ποινών" και να δημιουργεί κοινή πολιτική ασύλου και μετανάστευσης- και θα παραδώσει επίσης στην ΕΕ την εξουσία να "διασφαλίζει τον συντονισμό των οικονομικών πολιτικών και των πολιτικών απασχόλησης - και το δίκαιο της ΕΕ θα υπερισχύει όλων των νόμων των κρατών μελών, καθιστώντας έτσι τα κράτη μέλη σχετικά με απλές επαρχίες μέσα σε ένα συγκεντρωτικό σύστημα ομοσπονδιακής κυβέρνησης [27].

 

Το Σύνταγμα συντάχθηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Valéry Giscard d'Estaing, πρώην πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας από το 1974 έως το 1981. Ο Giscard d'Estaing τυχαίνει επίσης να είναι μέλος της Λέσχης Bidlerberg, της Τριμερούς Επιτροπής (Trilatera Commission), και είναι επίσης στενός φίλος του Henry Kissinger, έχοντας συνυπογράψει έγγραφα μαζί του.

 

Η Συνθήκη, που ψηφίστηκε το 2009, δημιούργησε τη θέση του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, ο οποίος εκπροσωπεί την ΕΕ στη διεθνή σκηνή και ηγείται του Συμβουλίου, το οποίο καθορίζει την πολιτική κατεύθυνση της ΕΕ. Ο πρώτος Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου είναι ο Herman Van Rompuy, πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου. Στις 12 Νοεμβρίου 2009 πραγματοποιήθηκε μια μικρή συνάντηση Bilderberg, με οικοδεσπότη τον υποκόμη Etienne Davignon (πρόεδρο της Λέσχης Bilderberg), στην οποία συμμετείχαν "διεθνείς πολιτικοί και βιομήχανοι", μεταξύ των οποίων και ο Henry Kissinger. Ο Herman Von Rompuy "συμμετείχε στη συνεδρίαση της Bilderberg για να περάσει από οντισιόν για την ευρωπαϊκή θέση, ζητώντας ένα νέο σύστημα εισφορών για τη χρηματοδότηση της ΕΕ και την αντικατάσταση των πολυετών μαχών για τον προϋπολογισμό της ΕΕ." [28] 

 

Μετά την επιλογή του ως προέδρου, ο Van Rompuy έδωσε μια ομιλία στην οποία δήλωσε: "Διανύουμε εξαιρετικά δύσκολες στιγμές: η χρηματοπιστωτική κρίση και οι δραματικές επιπτώσεις της στην απασχόληση και τους προϋπολογισμούς, την κλιματική κρίση που απειλεί την ίδια την επιβίωσή μας- μια περίοδο άγχους, αβεβαιότητας και έλλειψης εμπιστοσύνης. Ωστόσο, τα προβλήματα αυτά μπορούν να ξεπεραστούν με μια κοινή προσπάθεια εντός και μεταξύ των χωρών μας. Το 2009 είναι επίσης η πρώτη χρονιά παγκόσμιας διακυβέρνησης με την ίδρυση της G20 εν μέσω της οικονομικής κρίσης- η διάσκεψη για το κλίμα στην Κοπεγχάγη είναι ένα ακόμη βήμα προς την παγκόσμια διαχείριση του πλανήτη μας."[29].

 

Όπως προκύπτει από τις διαρροές της πρόσφατης συνάντησης της Bilderberg το 2011 στην Ελβετία, η ευρωζώνη βρίσκεται σε μεγάλη κρίση και τα μέλη της Bilderberg πασχίζουν να κρατήσουν το γυάλινο σπίτι από το να διαλυθεί σε κομμάτια. Ένα σημαντικό θέμα που συζητήθηκε στη φετινή συνάντηση, σύμφωνα με τον ερευνητή δημοσιογράφο της Bilderberg, Daniel Estulin (ο οποίος φέρεται να έχει εσωτερικές πηγές στις συναντήσεις που διαρρέουν πληροφορίες, οι οποίες έχουν αποδειχθεί αρκετά ακριβείς στο παρελθόν), η συνάντηση της Bilderberg συζήτησε την κατάσταση της Ελλάδας, η οποία είναι πιθανό να χειροτερέψει, με άλλο ένα πρόγραμμα διάσωσης στον ορίζοντα, συνεχιζόμενη κοινωνική αναταραχή και πιθανή εγκατάλειψη του ευρώ. Τα προβλήματα της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της ευρύτερης παγκόσμιας οικονομίας στο σύνολό της ήταν τα θέματα που απασχόλησαν τις φετινές συζητήσεις[30].[31] Οι εκπρόσωποι από την Ελλάδα φέτος περιλάμβαναν τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, τον Έλληνα υπουργό Οικονομικών, μεταξύ πολλών τραπεζιτών και επιχειρηματιών [31].

 

Μεταξύ των ισχυρών παραγόντων της ΕΕ που συμμετείχαν στη φετινή συνάντηση ήταν και ο πρώτος Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Herman van Rompuy, ο οποίος διορίστηκε ως Πρόεδρος μετά από πρόσκληση σε ιδιωτική συνάντηση της Bilderberg τον Νοέμβριο του 2009, στην οποία εκφώνησε ομιλία υπέρ της θέσπισης φόρων σε όλη την ΕΕ, επιτρέποντας στην ΕΕ να μην εξαρτάται αποκλειστικά από τα κράτη μέλη της, αλλά να διαθέτει "δικούς της πόρους"[32].Ο Van Rompuy, ο οποίος είχε δηλώσει προηγουμένως ότι "το 2009 είναι επίσης το πρώτο έτος της παγκόσμιας διακυβέρνησης", δεν αποτελεί έκπληξη για την Bilderberg. Άλλοι σημαντικοί αξιωματούχοι της ΕΕ που συμμετείχαν στη φετινή συνάντηση ήταν ο Joaquín Almunia, αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο Frans van Daele, προσωπάρχης του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Van Rompuy, η Neelie Kroes, αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και φυσικά ο Jean-Claude Trichet, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας [33].

 

Όπως συμβαίνει με κάθε συνεδρίαση, υπάρχει ο επίσημος κατάλογος των συμμετεχόντων και στη συνέχεια υπάρχουν οι συμμετέχοντες που παρευρίσκονται, αλλά τα ονόματά τους δεν αναφέρονται σε καμία επίσημη ανακοίνωση. Στη φετινή συνάντηση, ορισμένες αναφορές αναφέρουν ότι στους συμμετέχοντες των οποίων τα ονόματα δεν αναφέρονταν, περιλαμβάνονταν ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Anders Rasmussen, γεγονός που δεν προκαλεί έκπληξη, δεδομένου ότι ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ είναι γενικά παρών σε κάθε συνάντηση, ο Jose Luis Zapatero, Ισπανός Πρωθυπουργός, η Angela Merkel, Γερμανίδα Καγκελάριος, ο Bill Gates, συμπρόεδρος του Ιδρύματος Bill και Melinda Gates και πρώην διευθύνων σύμβουλος της Microsoft, και ο Robert Gates, ο απερχόμενος υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ[34].Ο Guardian ανέφερε επίσης ότι αυτοί οι "ανεπίσημοι προσκεκλημένοι" εντοπίστηκαν στο συνέδριο ή "διέρρευσε" η παρουσία τους[35].Η Angela Merkel φέρεται να έχει συμμετάσχει σε συναντήσεις στο παρελθόν, γεγονός που θα καθιστούσε τη σημερινή της παρουσία λιγότερο από έκπληξη[36].

 

Στην πρόσφατη συνάντηση, αξιωματούχοι της ΕΕ συζητούσαν την ανάγκη να προβεί η ΕΕ σε μια "μαζική κατάληψη εξουσίας" ενόψει της τεράστιας οικονομικής κρίσης που αντιμετωπίζει η Ευρώπη και μάλιστα ο κόσμος. Χωρίς μια τέτοια κατάληψη εξουσίας, το ευρώ και μάλιστα η ίδια η Ένωση πιθανότατα θα κατέρρεε- ένα σενάριο που είναι ανάθεμα σε ό,τι έχει προσπαθήσει να επιτύχει η Λέσχη Bilderberg στα 57 χρόνια της ιστορίας της. Ο στόχος, με απλά λόγια, θα ήταν η ΕΕ να αστυνομεύει τον εαυτό της και τα έθνη της Ένωσης, με τη δυνατότητα να τιμωρεί τα έθνη για τη μη τήρηση των κανόνων, και όπως φέρεται να δήλωσε ένας Bilderberger στη συνάντηση, "Αυτό που οδεύουμε προς μια μορφή πραγματικής οικονομικής κυβέρνησης."[37] Τώρα, ενώ η δήλωση αυτή δεν μπορεί να επαληθευτεί ανεξάρτητα, υπάρχει μεγάλη τεκμηρίωση στα δημόσια αρχεία ότι αρκετοί από τους Ευρωπαίους συμμετέχοντες στη συνάντηση θα μπορούσαν εύκολα να έχουν κάνει μια τέτοια δήλωση.

 

Πριν από τη συνάντηση, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Jean-Claude Trichet, "δήλωσε ότι οι κυβερνήσεις θα πρέπει να εξετάσουν το ενδεχόμενο δημιουργίας ενός υπουργείου Οικονομικών για τη νομισματική περιοχή των 17 χωρών, καθώς το μπλοκ αγωνίζεται να περιορίσει μια κρίση δημόσιου χρέους σε ολόκληρη την περιοχή". Ο Trichet ρώτησε: "Θα ήταν πολύ τολμηρό, στον οικονομικό τομέα, με μια ενιαία αγορά, ένα ενιαίο νόμισμα και μια ενιαία κεντρική τράπεζα, να προβλέψουμε ένα υπουργείο Οικονομικών της Ένωσης;" Περαιτέρω, σύμφωνα με αυτή τη σκέψη και με τις ιδέες που διατυπώθηκαν στη συνάντηση της Bilderberg υπέρ της "αρπαγής εξουσίας", ο Trichet δήλωσε ότι υποστηρίζει "την παροχή εξουσίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση να θέτει βέτο στα δημοσιονομικά μέτρα των χωρών που "παρεκκλίνουν ζημιογόνα", αν και αυτό θα απαιτούσε αλλαγή των Συνθηκών της ΕΕ". Ένα τέτοιο υπουργείο Οικονομικών θα ασκούσε, σύμφωνα με τον Trichet, "άμεσες αρμοδιότητες σε τουλάχιστον τρεις τομείς":

 

Θα περιλάμβαναν "πρώτον, την εποπτεία τόσο των δημοσιονομικών πολιτικών όσο και των πολιτικών ανταγωνιστικότητας" και "άμεσες ευθύνες" για τις χώρες που βρίσκονται σε δημοσιονομική δυσπραγία, είπε. Θα ασκούσε επίσης "όλες τις τυπικές αρμοδιότητες των εκτελεστικών κλάδων όσον αφορά τον ολοκληρωμένο χρηματοπιστωτικό τομέα της Ένωσης, ώστε να συνοδεύει την πλήρη ολοκλήρωση των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, και τρίτον, την εκπροσώπηση της συνομοσπονδίας της Ένωσης στα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα"[38].

 

Πέρυσι, ο πρωθυπουργός του Βελγίου Yves Leterme υποστήριξε μια τέτοια ιδέα μιας "Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κυβέρνησης" όταν δήλωσε:

 

Η ιδέα μιας ενισχυμένης οικονομικής κυβέρνησης έχει τεθεί στο τραπέζι και θα σημειώσει πρόοδο. Στο τέλος, ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Χρέους ή κάτι παρόμοιο θα γίνει πραγματικότητα. Είμαι πεπεισμένος γι' αυτό. Πρόκειται για την οικονομική σταθερότητα της Ευρώπης και δεν είναι μια ιδεολογική συζήτηση για τον ομοσπονδιακό χαρακτήρα. Εγώ ο ίδιος είμαι ομοσπονδιακός. Αλλά η μεγαλύτερη ολοκλήρωση και η βαθύτερη ολοκλήρωση είναι απλώς λογικές συνέπειες της ύπαρξης ενός ενιαίου νομίσματος[39].

 

Αυτό φυσικά δεν αποτελεί έκπληξη, δεδομένου ότι ο προκάτοχος του Leterme είναι ο Herman van Rompuy, ο σημερινός συμμετέχων της Bilderberg και πρόεδρος της ΕΕ, ένας σθεναρός υποστηρικτής μιας "οικονομικής κυβέρνησης" και μιας "παγκόσμιας διακυβέρνησης". Τα σχέδια για μια "οικονομική κυβέρνηση" απαιτούν την ισχυρή δέσμευση τόσο της Γαλλίας όσο και της Γερμανίας, γεγονός που μπορεί να εξηγήσει την αναφερόμενη εμφάνιση της Merkel στη Bilderberg. Τον Μάρτιο του 2010, η γερμανική και η γαλλική κυβέρνηση δημοσίευσαν ένα σχέδιο περιγράμματος που θα "ενίσχυε τον συντονισμό της οικονομικής πολιτικής στην ΕΕ". Το σχέδιο, το οποίο είδε το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, "απαιτεί αυξημένη παρακολούθηση της ανταγωνιστικότητας των επιμέρους κρατών μελών, ώστε να μπορεί να αναληφθεί δράση έγκαιρα σε περίπτωση που ανακύψουν προβλήματα". Ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου Jean-Claude Juncker δήλωσε ως απάντηση στο σχέδιο: "Χρειαζόμαστε μια ευρωπαϊκή οικονομική κυβέρνηση με την έννοια του ενισχυμένου συντονισμού της οικονομικής πολιτικής εντός της ζώνης του ευρώ."[40] Τον Δεκέμβριο του 2010, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Wolfgang Schaeuble δήλωσε ότι, "Σε 10 χρόνια θα έχουμε μια δομή που θα ανταποκρίνεται πολύ περισσότερο σε αυτό που περιγράφει κανείς ως πολιτική ένωση"[41].

 

Όπως ανέφερε ο γερμανικός Τύπος στις αρχές του 2011, η Γερμανία και η Γαλλία διχάστηκαν σε διάφορες πτυχές μιας τέτοιας "οικονομικής κυβέρνησης". Ωστόσο, όπως δήλωσε η Merkel, "Προφανώς συζητάμε το θέμα μιας οικονομικής κυβέρνησης εδώ και πολύ καιρό" και ότι "Αυτό που οραματιζόμαστε σήμερα πηγαίνει ένα ακόμη βήμα προς αυτή την κατεύθυνση". Ωστόσο, οι διαφορές μεταξύ των δύο προσεγγίσεων είναι κυρίως οι εξής:

 

Η Γαλλία θα προτιμούσε να δει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το οποίο αποτελείται από τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων των κρατών μελών της ΕΕ, να μετατρέπεται σε ένα είδος οικονομικής κυβέρνησης. Δεδομένου ότι αρχικά θα συμμετείχαν μόνο οι χώρες-μέλη της ευρωζώνης, η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών [και παλαιότερη συμμετέχουσα στη Bilderberg] Christine Lagarde έχει ονομάσει το σχέδιο "16 συν".

 

Οι Γερμανοί επικεντρώνονται σε εντελώς διαφορετικά πράγματα. Η προτίμησή τους θα ήταν να δουν το σημερινό ταμείο διάσωσης να αντικαθίσταται από τον λεγόμενο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας το 2013. Σύμφωνα με αυτή τη ρύθμιση, σε αντάλλαγμα για οποιαδήποτε βοήθεια, οι χώρες με περιορισμένα ταμειακά διαθέσιμα θα πρέπει να υποβληθούν σε ένα αυστηρό καθεστώς περικοπής δαπανών[42].

 

Ο Mario Draghi είναι ο σημερινός πρόεδρος της Τράπεζας της Ιταλίας, καθώς και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών - - η BIS (η κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών του κόσμου). Σε μια συνέντευξη που αναρτήθηκε στον ιστότοπο της BIS τον Μάρτιο του 2010, ο Mario Draghi δήλωσε ότι ως απάντηση στην ελληνική κρίση, "Στην ευρωζώνη χρειαζόμαστε μια ισχυρότερη οικονομική διακυβέρνηση που να προβλέπει πιο συντονισμένες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και περισσότερη πειθαρχία."[43] Ο Mario Draghi συμμετείχε επίσης στο συνέδριο της Λέσχης Bilderberg το 2009[44] Ίσως δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Mario Draghi υποστηρίχθηκε από τους υπουργούς Οικονομικών της ευρωζώνης για να είναι ο διάδοχος του Jean-Claude Trichet στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ο οποίος πρόκειται να παραιτηθεί τον Οκτώβριο του 2011[45].

 

Σίγουρα, ο στόχος μιας "ευρωπαϊκής οικονομικής κυβέρνησης" θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια, ιδίως καθώς η οικονομική κρίση συνεχίζεται. Όπως δήλωσε ο Dominique Strauss-Kahn, απερχόμενος γενικός διευθυντής του ΔΝΤ και επί μακρόν συμμετέχων της Bilderberg, "η κρίση είναι μια ευκαιρία."[46] Η Bilderberg, αν και δεν είναι παντοδύναμη σε καμία περίπτωση, θα κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει την κατάρρευση του ευρώ ή το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Bilderberg, άλλωστε, από την αρχή της, έχει καταστήσει την "ευρωπαϊκή ολοκλήρωση" έναν από τους κεντρικούς της στόχους. Σε μια επίσημη βιογραφία του ιδρυτή της Bilderberg και μακροχρόνιου προέδρου πρίγκιπα Bernhard, η Λέσχη Bilderberg πιστώνεται ως "η γενέτειρα της Ευρωπαϊκής Κοινότητας"[47].

 

Αλλαγή καθεστώτος στο ΔΝΤ;

 

Η Christine Lagarde, η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών, η οποία έχει διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία κατάρτισης και πρότασης μιας "ευρωπαϊκής οικονομικής κυβέρνησης", θεωρείται επίσης η επικρατέστερη υποψήφια για τη θέση της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ. Ο γενικός διευθυντής του ΔΝΤ είναι πάντα παρών στις συναντήσεις της Bilderberg, εκτός από φέτος, δεδομένου ότι ο απερχόμενος διευθυντής Dominique Strauss-Kahn αντιμετωπίζει κατηγορίες για σεξουαλική επίθεση στη Νέα Υόρκη- ωστόσο, η κορυφαία θέση συνήθως προορίζεται για όσους έχουν προσκληθεί σε τουλάχιστον μία συνάντηση της Λέσχης Bilderberg. Αν και η κούρσα δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, ίσως είναι αξιοσημείωτο ότι η Christine Lagarde συμμετείχε σε μια συνάντηση της Bilderberg το 2009[48]. θα μπορούσε αυτό να την καταστήσει την υπέρτατη επιλογή ή υπάρχει κάποια έκπληξη στο εγγύς μέλλον;

 

Μια θέση για την Κίνα στη Νέα Παγκόσμια Τάξη;

 

Η έκθεση του ερευνητή δημοσιογράφου Daniel Estulin για τις εσωτερικές πηγές της φετινής συνάντησης έδειξε μια αρκετά εκτεταμένη συζήτηση για τον ρόλο της Κίνας, κάτι που δεν αποτελεί έκπληξη, δεδομένου ότι αυτό αποτελεί κεντρικό θέμα συζήτησης στις συναντήσεις εδώ και αρκετά χρόνια. Η Κίνα αναδείχθηκε στις συζητήσεις για το Πακιστάν, καθώς η Κίνα έχει γίνει όλο και περισσότερο ο στενότερος οικονομικός και στρατηγικός σύμμαχος του Πακιστάν, μια τάση που συνεχίζεται καθώς η Αμερική συνεχίζει να εξαπλώνει τον αφγανικό πόλεμο στο γειτονικό Πακιστάν. Η Κίνα είναι επίσης σημαντικός παίκτης στην Αφρική, απειλώντας τον ασφυκτικό έλεγχο της Δύσης στην ήπειρο, ιδίως μέσω της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ. Το πιο σημαντικό, όμως, και όχι άσχετο με τον ρόλο της στο Πακιστάν και την Αφρική, είναι ότι η Κίνα έχει γίνει ο μεγαλύτερος οικονομικός ανταγωνιστής των Ηνωμένων Πολιτειών στον κόσμο, και όπως παραδέχτηκε πρόσφατα ακόμη και το ΔΝΤ, η οικονομία της αναμένεται να ξεπεράσει εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών μέχρι το 2016. Η Bilderberg έδωσε προσοχή σε αυτό το ζήτημα όχι απλώς ως μια οικονομικο-χρηματοοικονομική θεώρηση, αλλά ως μια μαζική γεωπολιτική μετάβαση στον κόσμο: "η μεγαλύτερη ιστορία της εποχής μας"[49].

 

Αυτό που έκανε τη συζήτηση για την Κίνα στη φετινή συνάντηση μοναδική ήταν ότι για πρώτη φορά στην πραγματικότητα συμμετείχαν δύο συμμετέχοντες από την Κίνα. Οι δύο προσκεκλημένοι ήταν ο Huang Yiping, διακεκριμένος καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου (το κινεζικό Harvard), και ο Fu Ying, υφυπουργός Εξωτερικών της Κίνας. [50] Αυτό είναι ιδιαίτερα ασυνήθιστο και ενδεικτικό της σημασίας της συγκεκριμένης συζήτησης, αν αναλογιστεί κανείς ότι η Bilderberg είναι αποκλειστικά μια ευρωπαϊκή και βορειοαμερικανική (ατλαντική) οργάνωση, και στο παρελθόν, όταν τα μέλη της Bilderberg David Rockefeller και Zbigniew Brzezinski πρότειναν στην Ιαπωνία να επιτραπεί η συμμετοχή της το 1972, οι Ευρωπαίοι απέρριψαν την πρόταση, και αντ' αυτού δημιουργήθηκε η Τριμερής Επιτροπή το 1973 για να ενσωματώσει τις ελίτ της Δυτικής Ευρώπης, της Βόρειας Αμερικής και της Ιαπωνίας. Η Τριμερής Επιτροπή επέκτεινε τελικά το ιαπωνικό τμήμα της Λέσχης σε μια "Ασιατική Λέσχη του Ειρηνικού" το 2000, ώστε να περιλαμβάνει όχι μόνο την Ιαπωνία, αλλά και τη Νότια Κορέα, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, την Ινδονησία, τη Μαλαισία, τις Φιλιππίνες, τη Σιγκαπούρη και την Ταϊλάνδη.

 

Το 2009 η G20 προικίστηκε με το καθήκον της "διαχείρισης" της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης - για να συμπεριλάβει τους "αναδυόμενους" οικονομικούς γίγαντες, κυρίως την Κίνα και την Ινδία - και όπως δήλωσε το μέλος της Bilderberg Jean-Claude Trichet, αυτό σηματοδότησε "την ανάδειξη της G20 ως την πρωταρχική Λέσχη για την παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση"[51]. την ίδια χρονιά ο νεοδιορισθείς πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Herman van Rompuy δήλωσε ότι ήταν "το πρώτο έτος της παγκόσμιας διακυβέρνησης". Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι επίσης το 2009, η Κίνα και η Ινδία προσκλήθηκαν ως επίσημα μέλη της Τριμερούς Επιτροπής[52]. Αυτό υποδηλώνει έναν αυξανόμενο ρόλο της Ινδίας και ιδιαίτερα της Κίνας στις παγκόσμιες υποθέσεις, ενώ η συμμετοχή στις συναντήσεις της Bilderberg υπογραμμίζει τον στόχο να μην αποξενωθεί η Κίνα από τους καθιερωμένους θεσμούς, τις ιδεολογίες και τα συστήματα της παγκόσμιας εξουσίας, αλλά να ενσωματωθεί πληρέστερα στο σύστημα αυτό. Ο στόχος της παγκόσμιας ελίτ, που ίσως εκπροσωπείται καλύτερα από την Bilderberg, δεν είναι να επιτρέψει την κατάρρευση της αμερικανικής αυτοκρατορίας και την άνοδο μιας νέας- μάλλον, είναι να διαχειριστεί την κατάρρευση της αμερικανικής ηγεμονίας σε ένα εντελώς νέο σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης. Αυτή η "μεγάλη ιδέα" δεν είναι δυνατή χωρίς τη συμμετοχή της Κίνας, και έτσι, καθώς η Bilderberg έχει από καιρό διαποτιστεί από την ιδεολογία της "παγκόσμιας διακυβέρνησης", δεν μπορεί να θεωρηθεί έκπληξη το γεγονός ότι η Κίνα προσκαλείται. Ίσως η έκπληξη θα έπρεπε να είναι ότι απλά χρειάστηκε τόσος χρόνος.

 

Η Bilderberg Oικοδομεί μια Παγκόσμια Κυβέρνηση;

 

Ο Jon Ronson έγραψε ένα άρθρο για την εφημερίδα Guardian στο οποίο κατάφερε να πάρει συνεντεύξεις από βασικά μέλη της Λέσχης Bilderberg για ένα αποκαλυπτικό άρθρο σχετικά με την οργάνωση, επιχειρώντας να καταρρίψει τις "θεωρίες συνωμοσίας" γύρω από τη μυστικότητα των συναντήσεων. Ωστόσο, μέσα από τις συνεντεύξεις του, συνέχισαν να προκύπτουν σημαντικές πληροφορίες σχετικά με την κοινωνική σημασία της Λέσχης. Ο Ronson προσπάθησε να επικοινωνήσει με τον David Rockefeller, αλλά κατάφερε να επικοινωνήσει μόνο με τον εκπρόσωπο Τύπου του, ο οποίος είπε στον Ronson ότι οι "θεωρίες συνωμοσίας" σχετικά με τον Rockefeller και "τις παγκόσμιες δεξαμενές σκέψης όπως η Bilderberg γενικότερα" άφησαν τον David Rockefeller "πλήρως μπουχτισμένο". Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο Τύπου του, "το συμπέρασμα του κ. Rockefeller ήταν ότι επρόκειτο για μια μάχη μεταξύ λογικής και παράλογης σκέψης. Οι ορθολογικοί άνθρωποι ευνοούσαν την παγκοσμιοποίηση. Οι παράλογοι άνθρωποι προτιμούσαν τον εθνικισμό"[53].

 

Ενώ απέρριψε τις "θεωρίες συνωμοσίας" ότι η Bilderberg "κυβερνά τον κόσμο", ο Ronson εξήγησε ότι τα μέλη της Bilderberg από τα οποία πήρε συνέντευξη παραδέχθηκαν ότι "οι διεθνείς υποθέσεις είχαν, κατά καιρούς, επηρεαστεί από αυτές τις συνεδρίες". Όπως εξήγησε ο ίδιος ο Denis Healey, επί 30 χρόνια μέλος της Διοικούσας Επιτροπής, με νόημα:

 

Το να πούμε ότι προσπαθούσαμε για μια μονοκοσμική κυβέρνηση είναι υπερβολικό, αλλά όχι εντελώς άδικο. Όσοι από εμάς στην Bilderberg αισθανθήκαμε ότι δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να πολεμάμε ο ένας τον άλλον για το τίποτα και να σκοτώνουμε ανθρώπους και να καθιστούμε εκατομμύρια ανθρώπους άστεγους. Έτσι, θεωρήσαμε ότι μια ενιαία κοινότητα σε όλο τον κόσμο θα ήταν καλό πράγμα... Η Μπίλντερμπεργκ είναι ένας τρόπος να φέρουμε κοντά πολιτικούς, βιομηχάνους, χρηματοδότες και δημοσιογράφους. Η πολιτική πρέπει να περιλαμβάνει ανθρώπους που δεν είναι πολιτικοί. Φροντίζουμε να φέρνουμε κοντά νεότερους πολιτικούς που είναι προφανώς ανερχόμενοι, να τους φέρνουμε σε επαφή με χρηματοδότες και βιομηχάνους που τους προσφέρουν σοφά λόγια. Αυτό αυξάνει την πιθανότητα να έχουμε μια λογική παγκόσμια πολιτική [54].

 

Ο Will Hutton, πρώην εκδότης του Observer, ο οποίος είχε προσκληθεί σε συναντήσεις της Bilderberg στο παρελθόν, κάποτε αναφέρθηκε διάσημα στην Λέσχη ως "οι αρχιερείς της παγκοσμιοποίησης" [55]. Ο Hutton έχει πει ότι "οι άνθρωποι συμμετέχουν σε αυτά τα δίκτυα προκειμένου να επηρεάσουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος" και να δημιουργήσουν, όπως είπε, "τη διεθνή κοινή λογική" της πολιτικής. Ο πρόεδρος της Λέσχης Bilderberg, υποκόμης Etienne Davignon, δήλωσε ότι: "Δεν νομίζω ότι (είμαστε) μια παγκόσμια άρχουσα τάξη, επειδή δεν νομίζω ότι υπάρχει μια παγκόσμια άρχουσα τάξη. Απλώς πιστεύω ότι είναι άνθρωποι που έχουν επιρροή και ενδιαφέρονται να μιλήσουν σε άλλους ανθρώπους που έχουν επιρροή"[56].

 

Ο G. William Domhoff είναι καθηγητής Ψυχολογίας και Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στη Σάντα Κρουζ και έχει γράψει για την Λέσχη Bilderberg. Σε μια συνέντευξή του, απέρριψε την άποψη ότι η μελέτη τέτοιων ομάδων παραπέμπεται στη σφαίρα της θεωρίας συνωμοσίας και, αντίθετα, εξήγησε ότι μελετά "πώς οι ελίτ προσπαθούν να αναπτύξουν συναίνεση, η οποία γίνεται μέσω τέτοιων δημόσια παρατηρήσιμων οργανώσεων όπως τα διοικητικά συμβούλια των εταιρειών και το δίκτυο σχεδιασμού πολιτικής, τα οποία μπορούν να μελετηθούν λεπτομερώς και για τα οποία γίνεται αναφορά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης τουλάχιστον με μισή ακρίβεια"[57].

 

Οι Bilderbergers είναι εδώ και καιρό υπέρμαχοι της παγκόσμιας διακυβέρνησης και της "παγκόσμιας κυβέρνησης" και η "κρίση" είναι πάντα ένα εξαιρετικό μέσο μέσω του οποίου μπορούν να προωθήσουν τις ατζέντες τους. Ακριβώς όπως η ελληνική κρίση έχει εντείνει τις εκκλήσεις για τον σχηματισμό μιας "ευρωπαϊκής οικονομικής κυβέρνησης", μια ιδέα που επιδιώκεται για πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από αυτό που η Ελλάδα βρίσκεται σε κρίση, έτσι και η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι μια αφορμή για να προωθηθεί η υπόθεση της "παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης". Ο απερχόμενος γενικός διευθυντής του ΔΝΤ, Dominique Strauss-Kahn, δήλωσε τον Μάιο του 2010 ότι, "η κρίση είναι μια ευκαιρία" και ζήτησε "ένα νέο παγκόσμιο νόμισμα που θα εκδίδεται από μια παγκόσμια κεντρική τράπεζα, με ισχυρή διακυβέρνηση και θεσμικά χαρακτηριστικά" και ότι η "παγκόσμια κεντρική τράπεζα θα μπορούσε επίσης να χρησιμεύσει ως δανειστής έσχατης καταφυγής". Ωστόσο, δήλωσε: "Φοβάμαι ότι είμαστε ακόμη πολύ μακριά από αυτό το επίπεδο παγκόσμιας συνεργασίας"[58], εκτός, βέβαια, αν ο κόσμος συνεχίσει να βυθίζεται στην οικονομική και χρηματοπιστωτική καταστροφή, όπως θα προειδοποιούσε κάθε οξυδερκής οικονομικός παρατηρητής.

 

Μετά τη σύνοδο κορυφής της G20 τον Απρίλιο του 2009, "ανακοινώθηκαν σχέδια για την εφαρμογή της δημιουργίας ενός νέου παγκόσμιου νομίσματος που θα αντικαταστήσει το ρόλο του δολαρίου ΗΠΑ ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα". Στο σημείο 19 του ανακοινωθέντος που εξέδωσε η G20 στο τέλος της Συνόδου Κορυφής αναφέρεται: "Συμφωνήσαμε να υποστηρίξουμε μια γενική κατανομή ΕΤΔ που θα εισφέρει 250 δισ. δολάρια (170 δισ. λίρες) στην παγκόσμια οικονομία και θα αυξήσει την παγκόσμια ρευστότητα". Τα SDR ή Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα είναι "ένα συνθετικό χάρτινο νόμισμα που εκδίδεται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο". Όπως ανέφερε η Telegraph, "οι ηγέτες της G20 ενεργοποίησαν την εξουσία του ΔΝΤ να δημιουργεί χρήμα και να ξεκινά την παγκόσμια "ποσοτική χαλάρωση". Με τον τρόπο αυτό, θέτουν de facto σε λειτουργία ένα παγκόσμιο νόμισμα. Είναι έξω από τον έλεγχο οποιουδήποτε κυρίαρχου οργανισμού."[59] Η Washington Post ανέφερε ότι το ΔΝΤ είναι έτοιμο να μετατραπεί "σε ένα πραγματικό Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών για την παγκόσμια οικονομία":

 

Θα έχει διευρυμένη εξουσία να ενεργεί ως παγκόσμιος τραπεζίτης σε κυβερνήσεις πλούσιες και φτωχές. Και με μεγαλύτερη ευελιξία στην αποτελεσματική εκτύπωση του δικού του χρήματος, θα έχει τη δυνατότητα να διοχετεύει ρευστότητα στις παγκόσμιες αγορές με τρόπο που κάποτε περιοριζόταν στις μεγάλες κεντρικές τράπεζες, συμπεριλαμβανομένης της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ... το ΔΝΤ είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αναλάβει κεντρικό ρόλο στη διαχείριση της παγκόσμιας οικονομίας. Ως αποτέλεσμα, η Ουάσιγκτον είναι έτοιμη να γίνει το κέντρο εξουσίας για την παγκόσμια οικονομική πολιτική, όπως τα Ηνωμένα Έθνη έχουν καταστήσει εδώ και καιρό τη Νέα Υόρκη το παγκόσμιο κέντρο διπλωματίας [60].

 

Ενώ το ΔΝΤ ωθείται στο προσκήνιο της παγκόσμιας νομισματικής ατζέντας, η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) παραμένει ως η πραγματική αρχή όσον αφορά την "παγκόσμια διακυβέρνηση" συνολικά. Όπως ανέφερε το περιοδικό του ΔΝΤ, Finance and Development, το 2009, "η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS), που ιδρύθηκε το 1930, είναι το κεντρικό και το παλαιότερο σημείο εστίασης για τον συντονισμό των ρυθμίσεων της παγκόσμιας διακυβέρνησης."[61] Ο Jean-Claude Trichet, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και επί μακρόν συμμετέχων στην Bilderberg, έδωσε μια ομιλία στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων τον Απρίλιο του 2010 στην οποία εξήγησε ότι "ο σημαντικός μετασχηματισμός της παγκόσμιας διακυβέρνησης που μηχανευόμαστε σήμερα απεικονίζεται με τρία παραδείγματα:

 

Πρώτον, η ανάδειξη της G20 ως της πρωταρχικής Λέσχης για την παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση σε επίπεδο υπουργών, διοικητών και αρχηγών κρατών ή κυβερνήσεων. Δεύτερον, η καθιέρωση της Συνάντησης για την Παγκόσμια Οικονομία των διοικητών των κεντρικών τραπεζών υπό την αιγίδα της BIS ως της πρωταρχικής Λέσχης για τη διακυβέρνηση της συνεργασίας των κεντρικών τραπεζών. Και τρίτον, η επέκταση της συμμετοχής του Συμβουλίου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ώστε να συμπεριλάβει όλες τις συστημικές οικονομίες των αναδυόμενων αγορών [62].

 

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, ο Trichet τόνισε ότι "η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι ουσιώδους σημασίας για να βελτιωθεί αποφασιστικά η ανθεκτικότητα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος"[63]. Τον επόμενο μήνα, ο Trichet μίλησε στην Τράπεζα της Κορέας, όπου δήλωσε ότι "η συνεργασία των κεντρικών τραπεζών αποτελεί μέρος μιας γενικότερης τάσης που αναδιαμορφώνει την παγκόσμια διακυβέρνηση και η οποία ωθήθηκε από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση" και ότι "δεν αποτελεί επομένως έκπληξη το γεγονός ότι η κρίση οδήγησε σε ακόμη καλύτερη αναγνώριση της αυξημένης οικονομικής σημασίας τους και της ανάγκης για πλήρη ενσωμάτωση στην παγκόσμια διακυβέρνηση". Για άλλη μια φορά, ο Trichet προσδιόρισε την BIS και τα "διάφορα φόρουμ" της - όπως η Συνάντηση για την Παγκόσμια Οικονομία και το Συμβούλιο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας - ως τον "κύριο δίαυλο" για τη συνεργασία των κεντρικών τραπεζών[64].

 

Για περισσότερα σχετικά με την "Παγκόσμια Κυβέρνηση" και την παγκόσμια οικονομική κρίση, βλ: Andrew Gavin Marshall, “Crisis is an Opportunity”: Engineering a Global Depression to Create a Global GovernmentGlobal Research, 26 Οκτωβρίου 2010.

 

Το Όνειρο του Rockefeller

 

Ο David Rockefeller γιόρτασε τα 96α γενέθλιά του κατά τη διάρκεια της συνάντησης Bilderberg το περασμένο Σαββατοκύριακο και είναι ένας από τους αν όχι ο μόνος εναπομείναντας αρχικούς ιδρυτές της Λέσχης το 1954. Αν η Λέσχη Bilderberg αντιπροσωπεύει τους "αρχιερείς της παγκοσμιοποίησης", τότε ο David Rockefeller είναι ο "Πάπας".

 

Ο James Wolfensohn αντιπροσωπεύει τη σημασία των Rockefellers όχι μόνο για την Αμερική, αλλά και για ολόκληρη τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης. Ο James D. Wolfensohn, Αυστραλός υπήκοος, ήταν πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας από το 1995-2005 και έκτοτε ίδρυσε και διευθύνει την ιδιωτική του εταιρεία Wolfensohn & Company, LLC. Είναι επίσης επί μακρόν μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της Λέσχης Bilderberg, και έχει διατελέσει επίτιμος διαχειριστής του Brookings Institution, μιας μεγάλης αμερικανικής δεξαμενής σκέψης, καθώς και διαχειριστής του Ιδρύματος Rockefeller, και είναι μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων. Ο πατέρας του Wolfensohn, ο Hyman, εργαζόταν στον James Armand de Rothschild της τραπεζικής δυναστείας Rothschild, από τον οποίο πήρε το όνομά του ο James. Ο πατέρας του τον δίδαξε πώς να "καλλιεργεί μέντορες, φίλους και επαφές επιρροής" [65] Ο Wolfensohn ανέβηκε γρήγορα στον οικονομικό κόσμο και όπως ο πατέρας του είχε ζήσει στην υπηρεσία των Rothschild - της κυρίαρχης οικογένειας του 19ου αιώνα - ο James Wolfensohn έζησε στην υπηρεσία των Rockefellers, αναμφισβήτητα της κυρίαρχης οικογένειας του 20ού αιώνα. Με αφορμή τα 90α γενέθλια του David Rockefeller, ο James Wolfensohn, μιλώντας στο Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων, δήλωσε:

 

[Ο άνθρωπος που άσκησε ίσως τη μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή μου επαγγελματικά σε αυτή τη χώρα, και είμαι πολύ ευτυχής να πω ότι και προσωπικά στη συνέχεια, είναι ο David Rockefeller, ο οποίος με γνώρισε για πρώτη φορά στο Harvard Business School το 1957 ή το '58... [Στις αρχές του 20ού αιώνα] καθώς κοιτούσαμε τον κόσμο, μια οικογένεια, η οικογένεια Rockefeller, αποφάσισε ότι τα ζητήματα δεν ήταν μόνο εθνικά για τις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν αφορούσαν μόνο τις πλούσιες χώρες. Και εκεί, εξαιρετικά και εκπληκτικά, ο παππούς του David ίδρυσε το Ίδρυμα Rockefeller, σκοπός του οποίου ήταν να έχει μια παγκόσμια άποψη.

 

... Έτσι, η οικογένεια Rockefeller, κατά τα τελευταία 100 χρόνια, συνέβαλε με έναν τρόπο που είναι εντελώς εξαιρετικός στην ανάπτυξη κατά την περίοδο αυτή και έδωσε άπλετο βάρος στα ζητήματα ανάπτυξης με τα οποία συνδέθηκα. Στην πραγματικότητα, είναι δίκαιο να πούμε ότι δεν υπήρξε μεγαλύτερη επιρροή από καμία άλλη μεμονωμένη οικογένεια από την επιρροή των Rockefeller στο όλο ζήτημα της παγκοσμιοποίησης και στο όλο ζήτημα της αντιμετώπισης των ζητημάτων που, κατά κάποιον τρόπο, βρίσκονται ακόμη και σήμερα μπροστά μας. Και γι' αυτό, David, σου είμαστε βαθιά ευγνώμονες και για τη δική σου συμβολή στο να τα προωθήσεις αυτά με τον τρόπο που το έκανες [66].

 

Ο David Rockefeller υπήρξε ακόμη λιγότερο ταπεινός (αλλά ίσως πιο ειλικρινής) στη διαβεβαίωσή του για τον ρόλο της οικογένειάς του και τον δικό του προσωπικό ρόλο στη διαμόρφωση του κόσμου. Στο βιβλίο του του 2002, Απομνημονεύματα, o David Rockefeller έγραψε:

 

Για περισσότερο από έναν αιώνα ιδεολογικοί εξτρεμιστές και στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος έχουν εκμεταλλευτεί καλά δημοσιοποιημένα περιστατικά όπως η συνάντησή μου με τον Κάστρο για να επιτεθούν στην οικογένεια Rockefeller για την υπέρμετρη επιρροή που ισχυρίζονται ότι ασκούμε στους αμερικανικούς πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς. Ορισμένοι μάλιστα πιστεύουν ότι είμαστε μέρος μιας μυστικής συμμορίας που εργάζεται ενάντια στα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών, χαρακτηρίζοντας την οικογένειά μου και εμένα ως "διεθνιστές" και ότι συνωμοτούμε με άλλους σε όλο τον κόσμο για την οικοδόμηση μιας πιο ολοκληρωμένης παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής δομής - ενός κόσμου, αν θέλετε. Αν αυτή είναι η κατηγορία, δηλώνω ένοχος και είμαι περήφανος γι' αυτό[67].

 

Σαν να μην ήταν αρκετή αυτή η παραδοχή, σε μια συνάντηση της Λέσχης Bilderberg το 1991, ο David Rockefeller αναφέρθηκε ως εξής:

 

Είμαστε ευγνώμονες στην Washington Post, στους New York Times, στο Time Magazine και σε άλλες σπουδαίες εκδόσεις, οι διευθυντές των οποίων παρευρίσκονται στις συναντήσεις μας και τηρούν τις υποσχέσεις τους για εχεμύθεια εδώ και σχεδόν 40 χρόνια. Θα μας ήταν αδύνατο να αναπτύξουμε το σχέδιό μας για τον κόσμο αν είχαμε εκτεθεί στα φώτα της δημοσιότητας κατά τη διάρκεια αυτών των ετών. Αλλά ο κόσμος είναι πιο εξελιγμένος και έτοιμος να βαδίσει προς μια παγκόσμια κυβέρνηση. Η υπερεθνική κυριαρχία μιας διανοητικής ελίτ και παγκόσμιων τραπεζιτών είναι σίγουρα προτιμότερη από την εθνική αυτοδιάθεση που εφαρμόστηκε τους προηγούμενους αιώνες. [68]

 

Χρόνια πολλά λοιπόν για τα 96α γενέθλιά σας, κύριε David Rockefeller! Αλλά λυπάμαι που το λέω (ή ίσως όχι τόσο πολύ) ότι ενώ τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης "τήρησαν τις υποσχέσεις τους για διακριτικότητα", τα νέα μέσα ενημέρωσης - τα εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης - δεν το έκαναν. Όπως είπατε ο ίδιος: "Θα ήταν αδύνατο για εμάς να αναπτύξουμε το σχέδιό μας για τον κόσμο αν είχαμε υποστεί τα φώτα της δημοσιότητας κατά τη διάρκεια εκείνων των ετών." Φαίνεται ότι τα "φώτα της δημοσιότητας" πέφτουν τώρα πάνω στο "σχέδιό σας για τον κόσμο", κάνοντάς το ακόμη πιο δύσκολο να πραγματοποιηθεί. Πράγματι, "ο κόσμος είναι πιο εξελιγμένος", αλλά όχι επειδή ο κόσμος είναι "έτοιμος" για το σχέδιό σας, αλλά επειδή ο κόσμος ετοιμάζεται να το απορρίψει. Ενώ η εθνική κυριαρχία έχει σίγουρα προβλήματα και δεν είναι κάτι που θα θεωρούσα "ιδανικό", η "υπερεθνική κυριαρχία μιας διανοητικής ελίτ και παγκόσμιων τραπεζιτών" είναι περίπου το χειρότερο σενάριο που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Έτσι, ως δώρο γενεθλίων σε εσάς, κ. Rockefeller, υπόσχομαι (και είμαι βέβαιος ότι μιλάω εκ μέρους πολλών άλλων, όχι μόνο του εαυτού μου) ότι θα συνεχίσω να αποκαλύπτω τα "σχέδιά σας για τον κόσμο", έτσι ώστε το όνειρό σας - και ο εφιάλτης μας - να μην γίνει ποτέ πραγματικότητα. Το φως θα λάμψει, και εν ευθέτω χρόνω, οι άνθρωποι θα είναι έτοιμοι να ακολουθήσουν το δρόμο του.

 

Σχετικά με τον συγγραφέα: 

 

ΑΝΑΦΟΡΕΣ:

 

[1] Jon Ronson, Who pulls the strings? (part 3), The Guardian, 10 March 2001:

http://www.guardian.co.uk/books/2001/mar/10/extract1

[2] CBC, Informal forum or global conspiracy? CBC News Online: June 13, 2006:

http://www.cbc.ca/news/background/bilderberg-group/

[3] Holly Sklar, ed., Trilateralism: The Trilateral Commission and Elite Planning for World Management. (South End Press: 1980), 161-171

[4] Glen McGregor, Secretive power brokers meeting coming to Ottawa? Ottawa Citizen: May 24, 2006: http://www.canada.com/topics/news/world/story.html?id=ff614eb8-02cc-41a3-a42d-30642def1421&k=62840

[5] Stephen Gill, American Hegemony and the Trilateral Commission (Cambridge University Press: New York, 1990), page 129.

[6] Bruno Waterfield, Dutch Prince Bernhard ‘was member of Nazi party’, The Telegraph, 5 March 2010:

http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/europe/netherlands/7377402/Dutch-Prince-Bernhard-was-member-of-Nazi-party.html

[7] Joan Roelofs, Foundations and Public Policy: The Mask of Pluralism (New York: State University of New York Press, 2003), page 52.

[8] Robert F. Arnove, ed., Philanthropy and Cultural Imperialism: The Foundations at Home and Abroad (Indiana University Press: Boston, 1980), page 1.

[9] Inderjeet Parmar, “‘To Relate Knowledge and Action’: The Impact of the Rockefeller Foundation on Foreign Policy Thinking During America’s Rise to Globalism 1939-1945,” Minerva (Vol. 40, 2002), page 246.

[10] Ibid, page 247.

[11] Robert F. Arnove, ed., Philanthropy and Cultural Imperialism: The Foundations at Home and Abroad (Indiana University Press, 1980), page 319.

[12] Joan Roelofs, “Foundations and Collaboration,” Critical Sociology, Vol. 33, 2007, page 480

[13] Ibid, page 481.

[14] Ibid, page 483.

[15] Erkki Berndtson, “Review Essay: Power of Foundations and the American Ideology,” Critical Sociology, Vol. 33, 2007, page 580

[16] Joan Roelofs, Foundations and Public Policy: The Mask of Pluralism (New York: State University of New York Press, 2003), page 52.

[17] Stephen Gill, American Hegemony and the Trilateral Commission (Cambridge University Press: New York, 1990), pages 131-132.

[18] Bilderberg Meetings, Former Steering Committee Members, BilderbergMeetings.org:

http://bilderbergmeetings.org/former-steering-committee-members.html; Steering Committee: http://bilderbergmeetings.org/governance.html

[19] Holly Sklar, ed., Trilateralism: The Trilateral Commission and Elite Planning for World Management. (South End Press: 1980), 161-162

[20] CFR, The First Transformation. CFR History:

http://www.cfr.org/about/history/cfr/first_transformation.html

[21] William F. Jasper, Rogues’ gallery of EU founders. The New American: July 12, 2004:

http://findarticles.com/p/articles/mi_m0JZS/is_14_20/ai_n25093084/pg_1?tag=artBody;col1

[22] Ambrose Evans-Pritchard, Euro-federalists financed by US spy chiefs. The Telegraph: June 19, 2001:

http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/europe/1356047/Euro-federalists-financed-by-US-spy-chiefs.html

[23] Ibid.

[24] Bilderberg Group, GARMISCH-PARTENKIRCHEN CONFERENCE. The Bilderberg Group: September 23-25, 1955, page 7: http://wikileaks.org/leak/bilderberg-meetings-report-1955.pdf

[25] Who are these Bilderbergers and what do they do? The Sunday Herald: May 30, 1999:

http://findarticles.com/p/articles/mi_qn4156/is_19990530/ai_n13939252

[26] Andrew Rettman, ‘Jury’s out’ on future of Europe, EU doyen says. EUobserver: March 16, 2009: http://euobserver.com/9/27778

[27] Daily Mail, EU Constitution – the main points. The Daily Mail: June 19, 2004: http://www.dailymail.co.uk/news/article-307249/EU-Constitution–main-points.html

[28] Ian Traynor, Who speaks for Europe? Criticism of ‘shambolic’ process to fill key jobs. The Guardian, 17 November 2009: http://www.guardian.co.uk/world/2009/nov/17/top-european-job-selection-process

[29] Herman Van Rompuy, Speech Upon Accepting the EU Presidency, BBC News, 22 November 2009:

[30] Daniel Estulin, Bilderberg Report 2011, DanielEstulin.com, 14 June 2011:

http://www.danielestulin.com/2011/06/13/bilderberg-report-2011-informe-club-bilderberg-2011/

[31] Bilderberg Meetings, Bilderberg 2011: List of Participants, BilderbergMeetings.org, June 2011: http://bilderbergmeetings.org/participants_2011.html

[32] Bruno Waterfield, EU Presidency candidate Herman Van Rompuy calls for new taxes, The Telegraph, 16 November 2009: http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/europe/eu/6582837/EU-Presidency-candidate-Herman-Van-Rompuy-calls-for-new-taxes.html

[33] Bilderberg Meetings, Bilderberg 2011: List of Participants, BilderbergMeetings.org, June 2011: http://bilderbergmeetings.org/participants_2011.html

[34] PrisonPlanet, Exclusive: Unnamed Bilderberg Attendees Revealed, Gates Violates Logan Act, Prison Planet, 11 June 2011: http://www.prisonplanet.com/exclusive-unnamed-bilderberg-attendees-revealed.html

[35] Charlie Skelton, Bilderberg 2011: The opposition steps up, The Guardian, 11 June 2011: http://www.guardian.co.uk/world/blog/2011/jun/11/bilderberg-switzerland

[36] SwissInfo, World’s Powerful Bilderberg Group Meets In St Moritz, EurasiaReview, 9 June 2011: http://www.eurasiareview.com/worlds-powerful-bilderberg-group-meets-in-st-moritz-09062011/

[37] Daniel Estulin, Bilderberg Report 2011, DanielEstulin.com, 14 June 2011: http://www.danielestulin.com/2011/06/13/bilderberg-report-2011-informe-club-bilderberg-2011/

[38] Bloomberg, European Central Bank President Jean-Claude Trichet calls for Euro Finance Ministry, The Economic Times, 3 June 2011: http://articles.economictimes.indiatimes.com/2011-06-03/news/29617216_1_single-currency-jean-claude-trichet-budget 

[39] Daniel Hannan, European economic government is inevitable, Telegraph Blogs, 17 March 2010: http://blogs.telegraph.co.uk/news/danielhannan/100030219/european-economic-government-is-inevitable/

[40] Spiegel, Plans for European Economic Government Gain Steam, Der Spiegel, 1 March 2011: http://www.spiegel.de/international/europe/0,1518,680955,00.html

[41] ANDREW WILLIS, Germany predicts EU ‘political union’ in 10 years, EU Observer, 13 December 2010: http://euobserver.com/9/31485

[42] Peter Müller and Michael Sauga, France and Germany Split over Plans for European Economic Government, Der Spiegel, 3 January 2011: http://www.spiegel.de/international/europe/0,1518,737423,00.html

[43] Mario Draghi: “We need a European economic government” – interview in Handelsblatt, The Bank for International Settlements, March 2010: http://www.bis.org/review/r100325b.pdf  

[44] Bilderberg Meetings, Participants 2009, BilderbergMeetings.org, May 2009: http://bilderbergmeetings.org/participants.html

[45] Ecofin: Finance Ministers Back Mario Draghi To Lead ECB, The Wall Street Journal, 16 May 2011: http://online.wsj.com/article/BT-CO-20110516-715655.html

[46] Dominique Strauss-Kahn, Concluding Remarks by Dominique Strauss-Kahn, Managing Director of the International Monetary Fund, at the High-Level Conference on the International Monetary System, Zurich, 11 May 2010: http://www.imf.org/external/np/speeches/2010/051110.htm

[47] Stephen Gill, American Hegemony and the Trilateral Commission (Cambridge University Press: New York, 1990), pages 131-132.

[48] Bilderberg Meetings, Participants 2009, BilderbergMeetings.org, May 2009: http://bilderbergmeetings.org/participants.html

[49] Daniel Estulin, Bilderberg Report 2011, DanielEstulin.com, 14 June 2011: http://www.danielestulin.com/2011/06/13/bilderberg-report-2011-informe-club-bilderberg-2011/

[50] Bilderberg Meetings, Bilderberg 2011: List of Participants, BilderbergMeetings.org, June 2011: http://bilderbergmeetings.org/participants_2011.html

[51] Jean-Claude Trichet, Global Governance Today, Keynote address by Mr Jean-Claude Trichet, President of the European Central Bank, at the Council on Foreign Relations, New York, 26 April 2010: http://www.bis.org/review/r100428b.pdf

[52] The Trilateral Commission, About the Pacific Asian Group, May 2011: http://www.trilateral.org/go.cfm?do=Page.View&pid=13

[53] Jon Ronson, Who pulls the strings? (part 2), The Guardian, 10 March 2001: http://www.guardian.co.uk/books/2001/mar/10/extract

[54] Ibid.

[55] Mark Oliver, The Bilderberg group, The Guardian, 4 June 2004: http://www.guardian.co.uk/news/2004/jun/04/netnotes.markoliver

[56] BBC, Inside the secretive Bilderberg Group, BBC News, 29 September 2005: http://news.bbc.co.uk/2/hi/americas/4290944.stm

[57] Chip Berlet, Interview: G. William Domhoff, New Internationalist, September 2004: http://www.publiceye.org/antisemitism/nw_domhoff.html

[58] Dominique Strauss-Kahn, Concluding Remarks by Dominique Strauss-Kahn, Managing Director of the International Monetary Fund, at the High-Level Conference on the International Monetary System, Zurich, 11 May 2010: http://www.imf.org/external/np/speeches/2010/051110.htm

[59] Ambrose Evans-Pritchard, The G20 moves the world a step closer to a global currency. The Telegraph: April 3, 2009: http://www.telegraph.co.uk/finance/comment/ambroseevans_pritchard/5096524/The-G20-moves-the-world-a-step-closer-to-a-global-currency.html 

[60] Anthony Faiola, A Bigger, Bolder Role Is Imagined For the IMF, The Washington Post, 20 April 2009: http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2009/04/19/AR2009041902242.html?hpid=topnews

[61] Amar Bhattacharya, A Tangled Web, Finance and Development, March 2009, Vol. 46, No. 1: http://www.imf.org/external/pubs/ft/fandd/2009/03/bhattacharya.htm

[62] Jean-Claude Trichet, Global Governance Today, Keynote address by Mr Jean-Claude Trichet, President of the European Central Bank, at the Council on Foreign Relations, New York, 26 April 2010: http://www.bis.org/review/r100428b.pdf

[63] Ibid.

[64] Jean-Claude Trichet, Central bank cooperation after the global financial crisis, Video address by Jean-Claude Trichet, President of the European Central Bank, at the Bank of Korea International Conference 2010, Seoul, 31 May 2010: http://www.ecb.int/press/key/date/2010/html/sp100531.en.html

[65] Michael Stutchbury, The man who inherited the Rothschild legend, The Australian, 30 October 2010: http://www.theaustralian.com.au/news/features/the-man-who-inherited-the-rothschild-legend/story-e6frg6z6-1225945329773

[66] James D. Wolfensohn, Council on Foreign Relations Special Symposium in honor of David Rockefeller’s 90th Birthday, The Council on Foreign Relations, 23 May 2005: http://www.cfr.org/world/council-foreign-relations-special-symposium-honor-david-rockefellers-90th-birthday/p8133

[67] David Rockefeller, Memoirs (Random House, New York: 2002), pages 404 – 405.

[68] Gordon Laxer, “Radical Transformative Nationalisms Confront the US Empire,” Current Sociology (Vol. 51, Issue 2: March 2003), page 141.

 

Δικτυογραφία:

The Rockefeller World Order and the “High Priests of Globalization” - The Global Elite

https://theglobalelite.org/the-rockefeller-world-order-and-the-high-priests-of-globalization/