Ἡ ἐξίσωση τῶν πολλῶν

Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης

 

Η ΕΥΚΟΛΗ ΛΥΣΗ γιά νά προσεγγίσουμε τίς δύο ἐπίμαχες ἀποφάσεις τοῦ Ἀνωτάτου Εἰδικοῦ Δικαστηρίου (Μισθοδικεῖο) καί τοῦ Ἐλεγκτικοῦ Συνεδρίου γιά τίς συντάξιμες ἀποδοχές, εἶναι νά ἀποφανθοῦμε ὅτι οἱ δικαστές ἀποφάσισαν νά δώσουν αὐξήσεις στόν ἑαυτό τους καί ὅτι ἀρνήθηκαν νά κάνουν τό ἴδιο ὅταν δίκασαν τίς προσφυγές χιλιάδων συνταξιούχων!

 

«Διευκολύνοντας» τόν Προϋπολογισμό καί τήν ἐπενδυτική βαθμίδα. Τό ἴδιο ἄλλως τε λέγεται ὅτι ἔκαναν μέ τήν ἀπόφαση τοῦ Ἀρείου Πάγου ὑπέρ τῶν funds. Ἡ εὔκολη λύση εἶναι ἐπίσης νά πιστέψουμε τήν Κυβέρνηση, πού διοχετεύει στόν Tύπο τήν ἄποψη, ὅτι δέν θά ἐφαρμόσει τήν ἀπόφαση τοῦ Μισθοδικείου, καί ἄρα αὐξήσεις στίς συντάξεις τους θά δοῦν μόνον ὅσοι προσέφυγαν. Νομίζω δέν λέμε ὅλη τήν ἀλήθεια, οὔτε στήν πρώτη περίπτωση οὔτε στήν δεύτερη. Ἄς ἐπιχειρήσουμε νά προσεγγίσουμε τό θέμα διαφορετικά.

 

Ἐρώτημα πρῶτον: Ἀποφάσισαν πράγματι οἱ δικαστές μόνοι τους; Ἀφοῦ ἐπισημάνουμε ὅτι οἱ δικαστές μας ἐκτός ἀπό τό νά ἀνεβαίνουν στήν ἕδρα εἶναι καί πολῖτες τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας καί ἔχουν δικαίωμα στήν παροχή ἔννομης προστασίας ὅπως ὅλοι μας, ὀφείλουμε νά ὑπενθυμίσουμε ὅτι οἱ δικαστές εἶναι πλέον μειοψηφία στό Ἀνώτατο Εἰδικό Δικαστήριο πού ἀποφασίζει ἐπί μισθολογικῶν θεμάτων. Σέ σύνολο 9 μελῶν του, μόνον οἱ 3 εἶναι δικαστές. Οἱ ἄλλοι 6 (3+3) εἶναι καθηγητές καί δικηγόροι. Οἱ ὁποῖοι ἐλέγχονται ἀπό τήν κοινωνία γιά τήν ψῆφό τους, ὅταν βεβαίως οἱ κοινωνίες τούς ἐλέγχουν. Στήν προκειμένη περίπτωση ἡ ἀπόφαση τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου ἦταν ὁμόφωνη.

 

Ἐρώτημα δεύτερον: Γιατί τό Ἀνώτατο Δικαστήριο (ἐκλογοδικεῖο) δέν ἀποφάσισε τό ἴδιο μέ τό Συμβούλιο Ἐπικρατείας τό ὁποῖο ἔκρινε ὅτι οἱ περικοπές στίς συντάξεις χιλιάδων πολιτῶν δέν εἶναι ἀντισυνταγματικές καί τούς ἀρνήθηκε τά ἀναδρομικά; Στήν πατρίδα μας δυστυχῶς, ἐλλείψει συνταγματικοῦ δικαστηρίου τό ὁποῖο μέ τίς ἀποφάσεις του θά δεσμεύει τήν διοίκηση νά συμπεριφέρεται ὅμοια ἐπί ὁμοίων καταστάσεων, ἡ ἀπόφαση πλαίσιο τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας πού τό 2010 ἔκρινε τό μνημόνιο συνταγματικό μέ βάση τό «δίκαιο τῆς ἀνάγκης», δέν δεσμεύει τό Ἀνώτατο Εἰδικό Δικαστήριο. Γι’ αὐτό καί ἐξέδωσε διαφορετική ἀπόφαση. Ἀντιθέτως, ὅταν τό ΣτΕ δίκασε τήν ὑπόθεση τῶν συνταξιούχων, δεσμευόταν ἀπό τήν ἴδια του τήν νομολογία. «Συνταγματικό» τό μνημόνιο, «συνταγματικές» καί οἱ περικοπές του.

 

Ἀνάποδα τώρα: Ἡ ἀπόφαση τοῦ Ἀνωτάτου Εἰδικοῦ Δικαστηρίου (Μισθοδικείου) μπορεῖ νά ἐπηρεάσει τήν μελλοντική συμπεριφορά τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας ἔναντι τῶν χιλιάδων συνταξιούχων πολιτῶν; Γιά τό παρελθόν, μᾶλλον ὄχι. Ἀλλά γιά τό μέλλον ἴσως. Καθώς ὅλοι οἱ πολῖτες εἶναι ἴσοι ἐνώπιον τοῦ νόμου. Πολύ δέ περισσότερο ἄν οἱ συντάξεις στίς ἀποδοχές τῶν δικαστῶν ἐπιστρέψουν στά ἐπίπεδα τοῦ 2012 ἀπό ἐδῶ καί πέρα. Ὄχι ἀναδρομικῶς.

 

Ἐρώτημα τρίτον: Λέει τήν ἀλήθεια ἡ Κυβέρνηση ὅταν ὑποστηρίζει ὅτι οἱ δικαστές δέν θά πάρουν στό σύνολό τους τήν αὔξηση, ἀλλά μόνον ὅσοι ἐλάχιστοι προσέφυγαν;

 

Ἐάν θέλει νά σηματοδοτήσει ὅτι ἀρνεῖται νά ἐφαρμόσει τίς ἀποφάσεις συνταγματικῶς κατοχυρωμένων θεσμῶν, πού καθιέρωσε μέ κανόνα δικαίου τό Κοινοβούλιο, ὅπως τό Μισθοδικεῖο καί τό Ἐλεγκτικό Συνέδριο, μπορεῖ νά τό κάνει. Ἀλλά στήν πραγματικότητα αὐτήν τήν στιγμή ὑποστηρίζει ὅτι δέν θά τό κάνει, μέ τό ἐπιχείρημα, ὅτι εἶναι μεγάλο τό δημοσιονομικό κόστος (ψέματα, οἱ συνταξιοῦχοι δικαστές εἶναι μερικές χιλιάδες), ἐπειδή εἶναι ἐδῶ οἱ θεσμοί γιά ἔλεγχο ἐπιτηρήσεως καί ἐπειδή ἔχει τό ἄγχος τοῦ Ὀκτωβρίου γιά τήν ἐπενδυτική βαθμίδα. Οἱ συντάξεις τῶν δικαστῶν ὡστόσο θά αὐξηθοῦν. Γιά ὅλους. Ὅ,τι καί νά λέγεται, ψευδῶς. Τό Ἀνώτατο Εἰδικό Δικαστήριο ἀναφέρει ρητῶς στό σκεπτικό τῆς ἀπόφασής του τά ἑξῆς:

«Ἡ ἐκ τοῦ ἄρθρου 88 παρ. 2 τοῦ Συντάγματος ὑποχρέωση γιά παροχή πλήρους δικαστικῆς προστασίας ἀπό τήν προσβολή τῶν συνταξιοδοτικῆς φύσης δικαιωμάτων τῶν δικαστικῶν λειτουργῶν καί ἡ ἐντεῦθεν διασφάλιση τῆς πρακτικῆς ἀποτελεσματικότητας τοῦ δικαιώματος τοῦ ὁποίου ἡ προσβολή διαγνώστηκε μέ ἀπόφαση τοῦ εἰδικοῦ Δικαστηρίου, ἐπιβάλλει ὅπως ἡ συνταξιοδοτική Διοίκηση, μετά τή δικαστική διάγνωση τῆς ἀντισυνταγματικότητας μειώσεων σέ σύνταξη δικαστικοῦ λειτουργοῦ, προβεῖ, ἐφ’ ὅσον τοῦτο ζητηθεῖ καί ἀνεξαρτήτως ἄν ἡ ἀπόφαση τοῦ ἐν λόγῳ Δικαστηρίου ἀφοροῦσε στόν ἴδιο τόν αἰτοῦντα, σέ νέο, σύμφωνο μέ τό Σύνταγμα, ὑπολογισμό τῆς σύνταξης, ἐκδίδοντας νέα ἐκτελεστή διοικητική πράξη· τυχόν δέ ἄρνηση νά ἐνεργήσει σχετικῶς ἀποτελεῖ ἀπορριπτική ἐκτελεστή διοικητική πράξη πού προσβάλλεται μέ ἔφεση ἐνώπιον τοῦ Ἐλεγκτικοῦ Συνεδρίου. (…)

 

»Μή νόμιμη καί ἀκυρωτέα ἡ σιωπηρή ἄρνηση τῆς συνταξιοδοτικῆς Διοίκησης γιά ἐπανακανονισμό τῆς σύνταξης τοῦ ἐκκαλοῦντος δικαστικοῦ λειτουργοῦ, ἀφοῦ αὐτή ὄφειλε νά ὑπολογίσει τή σύνταξή του μή ἐφαρμόζοντας τίς κριθεῖσες ἁρμοδίως ὡς ἀντισυνταγματικές ρυθμίσεις, ἀλλά τίς προϊσχύσασες αὐτῶν». Περισσότερο σαφές τό δικαστήριο δέν θά μποροῦσε νά γίνει: «Ἀνεξαρτήτως ἄν ἡ ἀπόφαση τοῦ δικαστηρίου ἀφοροῦσε στόν ἴδιο τόν αἰτοῦντα». Τό νομικό θέμα λοιπόν εἶναι ἀπολύτως καθαρό καί λελυμένο. 

 

Αὐτό πού πρέπει νά κριθεῖ στό μέλλον εἶναι ἄν ἡ ἀπόφαση αὐτή τοῦ Μισθοδικείου μετά τήν ἔξοδο τῆς Ἑλλάδος ἀπό τήν ἐπιτροπεία καί τά μνημόνια μπορεῖ νά ἐπεκταθεῖ στίς πολιτικές συντάξεις. Καί ἄν ναί, σέ ποιές. Στίς ἀπονεμηθεῖσες ἤ στίς πρός ἀπονομή. Θά εἶναι μιά δύσκολη δημοσιονομική ἐξίσωση γιά τήν πολιτεία, ἀναμφίβολα λόγῳ τοῦ αὐξημένου δημοσιονομικοῦ βάρους πού συνεπάγεται, ἀλλά πρέπει νά ἐπιλυθεῖ. Ἔστω καί μέ κατανομή τοῦ κόστους βαθιά μέσα στόν χρόνο. Οἱ ἐξισώσεις πού συνεπάγονται μεγάλο δημοσιονομικό κόστος πρός ὄφελος τῶν ὀλίγων ἐπιλύονται αὐτομάτως στήν Ἑλληνική Δημοκρατία. Ὥρα εἶναι νά ἐπιλύονται καί οἱ ἐξισώσεις πρός ὄφελος τῶν πολλῶν. Γιά νά διαλυθοῦν ἐν τῇ γενέσει τους καί οἱ δηλητηριώδεις ὑποψίες πού ἀδικοῦν τόν κλάδο στό σύνολό του, ὅτι ἡ Πολιτεία θά προσπαθήσει νά καλοπιάσει τούς θεσμούς ἕνεκα τῶν πολύ σοβαρῶν ὑποθέσεων πού θά κληθοῦν νά διαχειρισθοῦν στό μέλλον.

 

πηγή