Ο Καταστατικός Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών είναι σκέτη ντροπή

Μετάφραση: Απολλόδωρος

4 Σεπτεμβρίου 2023 | IAIN DAVIS | Διαβάστε το εδώ

 

Τα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ) επιτρέπουν την παγκόσμια διακυβέρνηση και συγκεντρώνουν την παγκόσμια πολιτική δύναμη και εξουσία. Κανένα εθνικό εκλογικό σώμα στη Γη δεν έχει δώσει ποτέ τη δημοκρατική του εντολή στον ΟΗΕ να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο καθεστώς διακυβέρνησης που να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του ιδιωτικού κεφαλαίου. Αλλά αυτό ακριβώς έχει κάνει.

 

Κάθε έθνος ή μπλοκ εθνών που διεκδικεί την κυριαρχία στο καθεστώς των Ηνωμένων Εθνών επιδιώκει να μεγιστοποιήσει την επιρροή του ή την επιρροή τους. Αλλά δεν μπορούν ποτέ να ηγηθούν του ΟΗΕ, επειδή αυτός εκπροσωπεί τα συμφέροντα μιας παγκόσμιας σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (G3P), στην οποία κυριαρχούν οι ολιγάρχες και όχι τα εθνικά κράτη ή οι αντίστοιχοι πληθυσμοί τους.

 

Στην πρόσφατη Διακήρυξη BRICS XV Johannesburg II, τα κράτη μέλη ανακοίνωσαν συλλογικά:

 

Επαναλαμβάνουμε τη δέσμευσή μας στην πολυμέρεια χωρίς αποκλεισμούς και την τήρηση του διεθνούς δικαίου, συμπεριλαμβανομένων των σκοπών και των αρχών που κατοχυρώνονται στον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) ως τον απαραίτητο ακρογωνιαίο λίθο του, καθώς και τον κεντρικό ρόλο των Ηνωμένων Εθνών σε ένα διεθνές σύστημα στο οποίο συνεργάζονται κυρίαρχα κράτη.

 

Οι BRICS επιδιώκουν τη μεταρρύθμιση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ σε μια προσπάθεια να το φορτώσουν υπέρ τους. Αν και ορισμένοι μπορεί να θεωρήσουν ότι αυτό είναι προτιμότερο από την τρέχουσα κατάσταση, σημειωτέον ούτε οι κυβερνήσεις της Κίνας ούτε της Ρωσίας προτείνουν να παραιτηθούν από τις εξουσίες βέτο που διαθέτουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας.

 

Η πρωτοβουλία των BRICS έχει ήδη αναιρεθεί από τις προσπάθειες που κατέβαλε η ομάδα ΝΑΤΟ/G7, με επικεφαλής την παγκοσμιοποιητική δεξαμενή σκέψης Chatham House, να δεχτεί την Ινδία και τη Βραζιλία ως μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά την αντιστάθμισε με την προσθήκη της Γερμανίας και της Ιαπωνίας.

 

Επιπλέον, όπως ακριβώς και οι χώρες της συμμαχίας G7/ΝΑΤΟ, οι BRICS διατηρούν την κοινή δέσμευσή τους στον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ. Ο Χάρτης δεν είναι το υπέροχο, χειραφετητικό σύνταγμα για την ανθρωπότητα που ο ΟΗΕ και οι κυβερνήσεις θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε. Αντιθέτως, είναι ένα βασικό έγγραφο για την εγκαθίδρυση ενός συστήματος παγκόσμιας τυραννίας, όπου τα εθνικά κράτη υποβιβάζονται σε υποτελείς μιας διεθνούς Eγκληματοκρατίας.

 

Διαβάστε το Η Eγκληματοκρατία και τα Ψέμματά της

 

Το άρθρο 2 του Καταστατικού Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών δηλώνει ότι ο ΟΗΕ "βασίζεται στην αρχή της κυρίαρχης ισότητας όλων των μελών του". Στη συνέχεια, ο Χάρτης απαριθμεί τους πολυάριθμους τρόπους με τους οποίους τα έθνη-κράτη δεν είναι ίσα. Διευκρινίζει επίσης πώς όλα είναι υποταγμένα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ σε θέματα διεθνούς "ασφάλειας".

 

Παρ' όλες τις αξιώσεις του ΟΗΕ για υψηλές αρχές -σεβασμός στην εθνική κυριαρχία και στα υποτιθέμενα ανθρώπινα δικαιώματα- το άρθρο 2 δηλώνει ότι κανένα έθνος-κράτος δεν μπορεί να λάβει οποιαδήποτε βοήθεια από ένα άλλο όσο το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αναγκάζει αυτό το έθνος-κράτος να συμμορφωθεί με τα διατάγματά του. Ακόμα και τα κράτη που δεν είναι μέλη πρέπει να συμμορφώνονται με τον Χάρτη, είτε τους αρέσει είτε όχι, με απόφαση των Ηνωμένων Εθνών.

 

Ο Χάρτης του ΟΗΕ είναι ένα παράδοξο. Το άρθρο 2.7 διαβεβαιώνει ότι "καμία διάταξη του Χάρτη" δεν επιτρέπει στα Ηνωμένα Έθνη να παραβιάζουν την κυριαρχία ενός έθνους-κράτους - εκτός αν το κάνουν μέσω των "μέτρων επιβολής" των Ηνωμένων Εθνών. Ο Χάρτης δηλώνει, προφανώς χωρίς λόγο, ότι όλα τα έθνη-κράτη είναι "ίσα". Ωστόσο, ορισμένα έθνη-κράτη εξουσιοδοτούνται από τον Χάρτη να είναι πολύ πιο ίσα από άλλα.

 

Ενώ η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ είναι υποτίθεται ένα φόρουμ λήψης αποφάσεων που αποτελείται από "ίσα" κυρίαρχα έθνη, το άρθρο 11 παρέχει στη Γενική Συνέλευση μόνο την εξουσία να συζητά "τις γενικές αρχές της συνεργασίας". Με άλλα λόγια, δεν έχει καμία εξουσία να λαμβάνει σημαντικές αποφάσεις.

 

Το άρθρο 12 υπαγορεύει ότι η Γενική Συνέλευση μπορεί να επιλύει διαφωνίες μόνο αν λάβει σχετική εντολή από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Η πιο σημαντική λειτουργία του ΟΗΕ, "η διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας", μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Το τι σκέφτονται τα άλλα μέλη της Γενικής Συνέλευσης για τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας σχετικά με την παγκόσμια "ασφάλεια" είναι πρακτικά άσχετο.

 

Το άρθρο 23 ορίζει ποια έθνη-κράτη αποτελούν το Συμβούλιο Ασφαλείας:

 

Το Συμβούλιο Ασφαλείας αποτελείται από δεκαπέντε μέλη των Ηνωμένων Εθνών. Η Δημοκρατία της Κίνας, η Γαλλία, η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών [Ρωσική Ομοσπονδία], το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής θα είναι μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Η Γενική Συνέλευση εκλέγει δέκα άλλα μέλη των Ηνωμένων Εθνών ως μη μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. [. . .] Τα μη μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας εκλέγονται για θητεία δύο ετών.

 

Ενώ η συμμαχία G7/NATO και η συμμαχία BRICS ανταγωνίζονται φαινομενικά για την υπεροχή στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, κάθε πλευρά απλώς ανταγωνίζεται για ένα μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας. Κανείς δεν προτείνει να πετάξουμε την πίτα στον κάδο και να φτιάξουμε μια καινούργια.

 

Η Γενική Συνέλευση έχει τη δυνατότητα να εκλέγει "μη μόνιμα" μέλη στο Συμβούλιο Ασφαλείας βάσει κριτηρίων που καθορίζονται από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Επί του παρόντος, τα "μη μόνιμα" μέλη είναι η Αλβανία, η Βραζιλία, ο Ισημερινός, η Γκαμπόν, η Γκάνα, η Ιαπωνία, η Μάλτα, η Μοζαμβίκη, η Ελβετία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

 

Το άρθρο 24 διακηρύσσει ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει "την πρωταρχική ευθύνη για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας" και ότι όλα τα άλλα έθνη συμφωνούν ότι "το Συμβούλιο Ασφαλείας ενεργεί για λογαριασμό τους". Το Συμβούλιο Ασφαλείας διερευνά και προσδιορίζει όλες τις υποτιθέμενες απειλές και συνιστά τις διαδικασίες και τις προσαρμογές για την υποτιθέμενη αντιμετώπιση. Το Συμβούλιο Ασφαλείας υπαγορεύει ποια περαιτέρω μέτρα, όπως κυρώσεις ή χρήση στρατιωτικής βίας, πρέπει να ληφθούν εναντίον κάθε έθνους-κράτους που θεωρεί ότι αποτελεί πρόβλημα.

 

Το άρθρο 27 ορίζει ότι τουλάχιστον 9 από τα σημερινά 15 κράτη μέλη πρέπει να συμφωνούν για να εφαρμοστεί ένα ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Και τα 5 μόνιμα μέλη πρέπει να συμφωνούν και το καθένα από αυτά έχει δικαίωμα βέτο. Οποιοδήποτε μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, συμπεριλαμβανομένων των μονίμων μελών, αποκλείεται από την ψηφοφορία ή τη χρήση του βέτο, εάν είναι μέρος της εν λόγω διαφοράς.

 

Τα κράτη μέλη του ΟΗΕ, δυνάμει της συμφωνίας τους με τον Χάρτη, πρέπει να παρέχουν ένοπλες δυνάμεις κατόπιν αιτήματος του Συμβουλίου Ασφαλείας. Σύμφωνα με το άρθρο 47, ο στρατιωτικός σχεδιασμός και οι επιχειρησιακοί στόχοι αποτελούν αποκλειστική αρμοδιότητα των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας μέσω της αποκλειστικής στρατιωτικής επιτελικής επιτροπής τους. Αν τα μόνιμα μέλη ενδιαφέρονται για τη γνώμη οποιουδήποτε άλλου "κυρίαρχου" έθνους, θα του ζητήσουν να την παράσχει.

 

Η ανισότητα που ενυπάρχει στον Χάρτη δεν θα μπορούσε να είναι σαφέστερη. Το άρθρο 44 σημειώνει ότι "όταν το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει αποφασίσει να χρησιμοποιήσει βία", η μόνη συμβουλευτική του υποχρέωση προς τον ευρύτερο ΟΗΕ είναι να συζητά τη χρήση των ενόπλων δυνάμεων άλλου κράτους μέλους, όταν το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει διατάξει το εν λόγω έθνος να πολεμήσει ή να ενεργήσει ως "ειρηνευτικό". Για μια χώρα που είναι μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, η χρήση των ενόπλων δυνάμεών της από τη Στρατιωτική Επιτροπή Προσωπικού αποτελεί προϋπόθεση για τη συμμετοχή στο Συμβούλιο.

 

Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, ο οποίος προσδιορίζεται ως ο "ανώτατος διοικητικός αξιωματούχος" στον Χάρτη, εποπτεύει τη Γραμματεία του ΟΗΕ. Η Γραμματεία αναθέτει, ερευνά και παράγει τις εκθέσεις που υποτίθεται ότι ενημερώνουν για τη λήψη αποφάσεων του ΟΗΕ. Τα μέλη του προσωπικού της Γραμματείας διορίζονται από τον Γενικό Γραμματέα. Ο Γενικός Γραμματέας "διορίζεται από τη Γενική Συνέλευση μετά από σύσταση του Συμβουλίου Ασφαλείας".

 

Σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ, λοιπόν, το Συμβούλιο Ασφαλείας αντιπροσωπεύει τους εκτελεστές του καθεστώτος. Αυτή η ρύθμιση παρέχει στις κυβερνήσεις των σημερινών μονίμων μελών του -Κίνα, Γαλλία, Ρωσία, Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ- σημαντική πρόσθετη εξουσία επί κάθε άλλου έθνους. Δεν υπάρχει τίποτα εξισωτικό στον Χάρτη του ΟΗΕ.

 

Ωστόσο, όταν πρόκειται για θέματα πέραν της χρήσης στρατιωτικής βίας, της επιβολής οικονομικών κυρώσεων ή άλλων "τιμωριών", ακόμη και τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν είναι τίποτα περισσότερο από "εξουσιοδοτημένοι εταίροι".

 

Ο ΟΗΕ δημιουργήθηκε, σε μεγάλο βαθμό, χάρη στις προσπάθειες του ιδιωτικού τομέα του Ιδρύματος Ροκφέλερ (RF). Συγκεκριμένα, η ολοκληρωμένη οικονομική και επιχειρησιακή υποστήριξη του RF προς το Τμήμα Οικονομίας, Χρηματοοικονομικών και Διαμετακομίσεων (EFTD) της Κοινωνίας των Εθνών (LoN) και η σημαντική επιρροή του στη Διοίκηση Αρωγής και Αποκατάστασης των Ηνωμένων Εθνών (UNRRA) - τον ιδρυτικό "οργανισμό" του ΟΗΕ. Η RF ήταν ο βασικός παίκτης στη μετατροπή του LoN σε ΟΗΕ.

 

Ο ΟΗΕ προέκυψε ως αποτέλεσμα της σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Έκτοτε, ιδίως όσον αφορά την άμυνα, τη χρηματοδότηση, την παγκόσμια υγειονομική περίθαλψη και τη βιώσιμη ανάπτυξη, η σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα έχει κυριαρχήσει στο σύστημα του ΟΗΕ.

 

Ο ΟΗΕ δεν είναι πλέον διακυβερνητικός οργανισμός, αν υπήρξε ποτέ. Είναι μια παγκόσμια συνεργασία μεταξύ κυβερνήσεων και ενός πολυεθνικού υποκυβερνητικού δικτύου ιδιωτικών "ενδιαφερομένων".

 

Το 1998, ο τότε Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Κόφι Ανάν δήλωσε στο συμπόσιο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός ότι κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990 συντελέστηκε μια "ήσυχη επανάσταση" στον ΟΗΕ:

 

[Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν μεταμορφωθεί από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε εδώ στο Νταβός. Ο Οργανισμός έχει υποστεί μια πλήρη αναθεώρηση την οποία έχω περιγράψει ως "αθόρυβη επανάσταση". [. . .] [Είμαστε σε ισχυρότερη θέση να συνεργαστούμε με τις επιχειρήσεις και τη βιομηχανία. [. . .] Η δραστηριότητα των Ηνωμένων Εθνών αφορά τις επιχειρήσεις του κόσμου. [. . .] Προωθούμε επίσης την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα και τις άμεσες ξένες επενδύσεις. Βοηθάμε τις χώρες να ενταχθούν στο διεθνές εμπορικό σύστημα και να θεσπίσουν νομοθεσία φιλική προς τις επιχειρήσεις.

 

Το 2005, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), ειδικός οργανισμός του ΟΗΕ, δημοσίευσε έκθεση για τη χρήση των τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνιών (ΤΠΕ) στην υγειονομική περίθαλψη με τίτλο "Συνδέοντας για την υγεία". Μιλώντας για τον τρόπο με τον οποίο οι "ενδιαφερόμενοι" θα μπορούσαν να εισάγουν λύσεις ΤΠΕ για την υγειονομική περίθαλψη σε παγκόσμιο επίπεδο, ο ΠΟΥ σημείωσε:

 

Οι κυβερνήσεις μπορούν να δημιουργήσουν ένα ευνοϊκό περιβάλλον και να επενδύσουν στην ισότητα, την πρόσβαση και την καινοτομία.

 

Στη διερεύνηση του 2013 για την Aναπτυξιακή Aτζέντα μετά το 2015 (Ατζέντα 2030), ο ΟΗΕ ανέφερε:

 

Η εταιρική σχέση μπορεί να προωθήσει ένα πιο αποτελεσματικό, συνεκτικό, αντιπροσωπευτικό και υπεύθυνο καθεστώς παγκόσμιας διακυβέρνησης, το οποίο θα πρέπει τελικά να μεταφραστεί σε καλύτερη εθνική και περιφερειακή διακυβέρνηση [. . .]. Σε έναν πιο αλληλεξαρτώμενο κόσμο, ένα πιο συνεκτικό, διαφανές και αντιπροσωπευτικό καθεστώς παγκόσμιας διακυβέρνησης θα είναι ζωτικής σημασίας για την επίτευξη της βιώσιμης ανάπτυξης σε όλες τις διαστάσεις της. [. . .] Ένα καθεστώς παγκόσμιας διακυβέρνησης, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, θα πρέπει να διασφαλίσει ότι τα παγκόσμια κοινά θα διατηρηθούν για τις μελλοντικές γενιές.

 

Ο ΟΗΕ δεν είναι απλώς ένας διακυβερνητικός οργανισμός. Θεωρεί τον εαυτό του ως τον επικεφαλής οργανισμό σε ένα "καθεστώς παγκόσμιας διακυβέρνησης". Με τη σειρά του, το καθεστώς αυτό είναι η έκφραση της G3P. Το καθεστώς του ΟΗΕ εξουσιοδοτεί την παγκόσμια διακυβέρνηση με επικεφαλής μια διεθνή ολιγαρχία.

 

Το 2014, το Τμήμα Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων των Ηνωμένων Εθνών (UN-DESA) όρισε τον όρο "παγκόσμια διακυβέρνηση" στη δημοσίευσή του Global Governance and the Global Rules For Development in the Post 2015 Era

 

Οι τρέχουσες προσεγγίσεις για την παγκόσμια διακυβέρνηση και τους παγκόσμιους κανόνες έχουν οδηγήσει σε μεγαλύτερη συρρίκνωση του χώρου πολιτικής για τις εθνικές κυβερνήσεις [. . . ]. Η παγκόσμια διακυβέρνηση έχει γίνει ένας τομέας με πολλούς διαφορετικούς παίκτες [. . .]. Περιλαμβάνονται [οι] δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα, των μη κυβερνητικών οργανώσεων (ΜΚΟ) και των μεγάλων φιλανθρωπικών ιδρυμάτων (π.χ. Ίδρυμα Bill και Melinda Gates, Ίδρυμα Turner) και των σχετικών παγκόσμιων ταμείων για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων θεμάτων[.] Η συμμετοχή πολλών φορέων είναι αξιοσημείωτη, για παράδειγμα, στη δημόσια υγεία με την εμφάνιση παγκόσμιων συμπράξεων στον τομέα της υγείας

 

Το 2015, η διάσκεψη του προγράμματος δράσης της Αντίς Αμπέμπα για τη "χρηματοδότηση της ανάπτυξης" αποσαφήνισε τη φύση ενός "ευνοϊκού περιβάλλοντος". Εθνικές κυβερνήσεις από 193 κράτη-έθνη του ΟΗΕ δεσμεύτηκαν για τη χρηματοδότηση των αντίστοιχων πληθυσμών τους σε συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα για τη Bιώσιμη Aνάπτυξη (sustainable development), συμφωνώντας συλλογικά να δημιουργήσουν "ένα ευνοϊκό περιβάλλον σε όλα τα επίπεδα για τη Bιώσιμη Aνάπτυξη" και "να ενισχύσουν περαιτέρω το πλαίσιο για τη χρηματοδότηση της Bιώσιμης Aνάπτυξης".

 

Το 2017, το Ψήφισμα 70/224 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (A/Res/70/224) υποχρέωσε τα κράτη μέλη του ΟΗΕ να εφαρμόσουν "συγκεκριμένες πολιτικές" που "καθιστούν δυνατή" τη βιώσιμη ανάπτυξη. Το A/Res/70/224 πρόσθεσε ότι ο ΟΗΕ:

[. . .] επιβεβαιώνει την ισχυρή πολιτική δέσμευση για την αντιμετώπιση της πρόκλησης της χρηματοδότησης και της δημιουργίας ευνοϊκού περιβάλλοντος σε όλα τα επίπεδα για τη βιώσιμη ανάπτυξη [-] ιδίως όσον αφορά την ανάπτυξη εταιρικών σχέσεων μέσω της παροχής μεγαλύτερων ευκαιριών στον ιδιωτικό τομέα, στις μη κυβερνητικές οργανώσεις και στην κοινωνία των πολιτών γενικότερα.

 

Εν ολίγοις, το "ευνοϊκό περιβάλλον" είναι μια δέσμευση της κυβέρνησης, και επομένως των φορολογουμένων, για χρηματοδότηση με σκοπό τη δημιουργία αγορών που θα μπορεί να εκμεταλλευτεί ο ιδιωτικός τομέας. Τις τελευταίες δεκαετίες, διαδοχικοί Γενικοί Γραμματείς επέβλεψαν την επίσημη μετάβαση του ΟΗΕ σε μια παγκόσμια σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (G3P).

 

Ο ρόλος των εθνικών κυβερνήσεων είναι να "μεταφράσουν" την πολιτική ατζέντα που δημιουργείται από το καθεστώς G3P σε εθνική πολιτική και νομοθεσία. Για παράδειγμα, η Ατζέντα 21 επινοήθηκε από παγκοσμιοποιητικές δεξαμενές σκέψης το 1992 και στηρίζει τους σημερινούς Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης (ΣΒΑ). Αυτοί έχουν "μεταφραστεί" από τις εθνικές κυβερνήσεις σε στρατηγικές πολιτικής "καθαρού μηδενός". Οι εκλεγμένες κυβερνήσεις δεν επινόησαν την ατζέντα πολιτικής, απλώς την εφαρμόζουν.

 

Τα εθνικά κράτη δεν έχουν κυριαρχία επί των συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Η Βιώσιμη Ανάπτυξη είναι ένα μόνο πολιτικό θεματολόγιο που υποβιβάζει την κυβέρνηση στο ρόλο ενός "εξουσιοδοτημένου" εταίρου που εντάσσεται σε ένα παγκόσμιο δίκτυο που αποτελείται από πολυεθνικές εταιρείες, μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ), οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και άλλους φορείς. Οι "άλλοι παράγοντες" είναι κυρίως τα φιλανθρωπικά ιδρύματα μεμονωμένων δισεκατομμυριούχων και εξαιρετικά πλούσιων οικογενειακών δυναστειών, δηλαδή οι παγκόσμιοι ολιγάρχες.

 

Για παράδειγμα, στα "παγκόσμια ταμεία για την αντιμετώπιση συγκεκριμένων ζητημάτων", που επισημάνθηκαν το 2014 από την UNDESA, περιλαμβάνεται η Οικονομική Συμμαχία της Γλασκώβης για το Καθαρό Μηδέν (GFANZ). Εγκαινιάζοντας την GFANZ το 2021 στη σύνοδο κορυφής COP26 για την κλιματική αλλαγή στη Γλασκώβη, ο βασιλιάς Κάρολος Γ' -τότε πρίγκιπας Κάρολος- κατέστησε απολύτως σαφές ποιος ηγείται της πολιτικής ατζέντας του καθεστώτος παγκόσμιας διακυβέρνησης:

 

Η κλίμακα και το εύρος της απειλής που αντιμετωπίζουμε απαιτούν μια παγκόσμια λύση σε επίπεδο συστημάτων που θα βασίζεται στον ριζικό μετασχηματισμό της σημερινής οικονομίας μας που βασίζεται στα ορυκτά καύσιμα. [. . .] Έτσι, κυρίες και κύριοι, η έκκλησή μου σήμερα είναι οι χώρες να ενωθούν για να δημιουργήσουν το περιβάλλον που επιτρέπει [το ευνοϊκό περιβάλλον] σε κάθε τομέα της βιομηχανίας να αναλάβει την απαιτούμενη δράση. Γνωρίζουμε ότι αυτό θα απαιτήσει τρισεκατομμύρια, όχι δισεκατομμύρια δολάρια. [. . .] [Χρειαζόμαστε μια τεράστια εκστρατεία στρατιωτικού τύπου για να επιστρατεύσουμε τη δύναμη του παγκόσμιου ιδιωτικού τομέα, με τρισεκατομμύρια στη διάθεσή του, πολύ πέρα από το παγκόσμιο ΑΕΠ, και με τον μεγαλύτερο σεβασμό, πέρα ακόμη και από τις κυβερνήσεις των ηγετών του κόσμου. Προσφέρει τη μόνη πραγματική προοπτική για την επίτευξη θεμελιώδους οικονομικής μετάβασης.

 

Ουσιαστικά, λοιπόν, ο ΟΗΕ εξυπηρετεί τα συμφέροντα του ιδιωτικού κεφαλαίου. Δεν είναι μόνο ένας μηχανισμός για τον συγκεντρωτισμό της παγκόσμιας πολιτικής εξουσίας, αλλά αυτή η πολιτική εξουσία παρέχει παγκόσμιες πολιτικές ατζέντες που είναι "φιλικές προς τις επιχειρήσεις". Αυτό σημαίνει φιλικές προς τις πολυεθνικές εταιρείες.

 

Τέτοιες ατζέντες μπορεί να τυχαίνει να συμπίπτουν με τα καλύτερα συμφέροντα της ανθρωπότητας, αλλά όταν δεν συμπίπτουν -που είναι σε μεγάλο βαθμό η περίπτωση-, λοιπόν, αυτό είναι πολύ κακό για την ανθρωπότητα.

 

Ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών εξουσιοδοτεί μια παγκόσμια σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα να ασκεί παγκόσμια διακυβέρνηση. Τα εθνικά κράτη υποβιβάζονται σε "εξουσιοδοτημένους εταίρους" που τους επιτρέπεται να μεταφράζουν τις πολιτικές πρωτοβουλίες της G3P σε εθνική πολιτική.

 

Ο ισχυρισμός ότι ο Καταστατικός Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών αποτελεί "υπεράσπιση" της "εθνικής κυριαρχίας" είναι γελοίος. Ο Χάρτης του ΟΗΕ είναι η ενσάρκωση της συγκέντρωσης της παγκόσμιας δύναμης και εξουσίας στα χέρια ιδιωτικών "φορέων".

 

Δικτυογραφία:

The United Nations Charter Is A Disgrace

https://iaindavis.substack.com/p/the-united-nations-charter-is-a-disgrace