Ο πρόεδρος της ΝΙΚΗΣ Δημήτρης Νατσιός για τη σημερινή ημέρα εθνικής μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος

Σήμερα, ημέρα Μνήμης της Μικρασιατικής Καταστροφής. Δεν μνησικακούμε. Είμαστε Χριστιανοί Ορθόδοξοι. ‘Όμως οι γενοκτόνοι των παππούδων μας Τούρκοι και πάλι απειλούν και πάλι μαίνονται. Ας είναι: «έχουν τα κόλλυβα στο ζωνάρι τους», έλεγε ο γέροντας Παΐσιος. Δεν είναι αυτοί το μεγάλο πρόβλημα του Ελληνισμού. Όχι. Μες στην πόλη είναι οι οχτροί. Πρέπει να αντισταθούμε σε μια δεύτερη γενοκτονία, πολύ πιο ύπουλη, που προσφυώς ονομάστηκε Γενοκτονία της Μνήμης. Μιλούν όλοι για κρίση. Και εννοούν οικονομική. Η λέξη κρίση στη γλώσσα μας σημαίνει δίκη. «Νυν καιρός κρίσεως εστί». Δικάζεται και καταδικάζεται ένα ολόκληρο σύστημα που θεωρεί υπέρτατη αξία το χρήμα

 

Πάντοτε, μιας υλικής κατάρρευσης προηγείται μια ηθική κρίση, μια κρίση αξιών, μια κρίση της Παιδείας. «Εκ των γραμμάτων γεννάται η προκοπή και λάμπουν τα έθνη», έλεγε ο Ρ. Φεραίος. Αλλά ποιών γραμμάτων; Μας απαντά ο Μακρυγιάννης: «Αυτών που δοξάζεται ο Θεός, που γιομίζουν οι μαθητές προκοπή και αρετή και πόνο στην πατρίδα».

 

Και τέτοια δεν έχουμε. Διαβάζω δυο προφητικά κείμενα. Το 1ο των Αγιορειτών Πατέρων, έτος 1984: «Από πολλά χρόνια τώρα γίνεται προσπάθεια, διαρκώς αυξανομένη να πολεμηθεί η πίστη. Να βγει από τα ελληνικά σχολεία ο Χριστός. Να διαστρεβλωθεί η ιστορία μας. Να ευτελισθεί η σημασία των μεγάλων εορτών, που τόσο ζει ο λαός μας. Να παύσει η Ορθόδοξος Εκκλησία να επηρεάζει τη ζωή του Γένους μας. Να μείνει ο λαός μας απροστάτευτος, έκθετος, αναιμικός, έτοιμη λεία και τροφή οποιουδήποτε αισθητού ή νοητού θηρίου».

 

Το 2ο του Μικρασιάτη νομπελίστα μας ποιητή Γ. Σεφέρη: «Στα χρόνια μας πρέπει να μην το ξεχνάμε, το ζήτημα δεν είναι πια, αν θα γράφουμε καθαρεύουσα ή δημοτική. Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε ή όχι ελληνικά». 

 

Στο δημοτικό σχολείο δεν υπάρχει σήμερα στα πιο σημαντικά βιβλία της γλώσσας, μια προσευχή, εκπαραθυρώθηκαν από τα νέα βιβλία τα δημοτικά μας τραγούδια, δεν υπάρχουν οι ήρωες, οι άγιοι τα πρότυπα. Διδάσκουμε συνταγές μαγειρικής, υποσιτίζουμε πνευματικά τα παιδιά μας, τα τρέφουμε με τα ξυλοκέρατα της Δύσης. Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο δεν συναντά ο μαθητής πουθενά τον Εθνικό μας Ύμνο, θα βρει όμως κείμενα που εκθειάζουν την ανηθικότητα, την αφιλοπατρία, σε μια γλώσσα αναιμική, μίζερη, άτονη και χωρίς πνεύμα. «Όταν οι εχθροί σου θα έχουν ξεμάθει την ορθογραφία τους, να ξέρεις ότι η νίκη πλησιάζει», γράφει σπουδαίος γλωσσολόγος.

 

«Τ’ άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους, ξένους κι άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τ’ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ’ αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του», κήρυττε ο Παπουλάκος. Το Γένος μας θα επιβιώσει εν μέσω της ξενόφερτης αθλιότητας, μόνο αν ξαναζήσει το πνεύμα της Ρωμιοσύνης: Ψυχή και Χριστός μας χρειάζεται στο σπίτι, στο σχολείο, στην εργασία, στην πολιτική. Το 1922 μπορεί να καταστραφήκαμε, όμως, ας μην ξεχνάμε πως ο ίδιος λαός, μετά από 20 χρόνια, μέθυσε με το αθάνατο κρασί του Εικοσιένα πάνω στα βουνά της Βορείου Ηπείρου.

 

Θα κλείσω με κάτι προσωπικό. Ο προπάππος μου χάθηκε στο Σαγγάριο, δηλώθηκε αγνοούμενος. Η προγιαγιά μου έζησε ως τα ’90, δεν ξαναπαντρεύτηκε, τον καρτερούσε. Μας έλεγε: “Είδα χτες βράδυ στον ύπνο μου τον παππού” (23 χρονών παλικάρι έπεσε). Εμείς τα παιδιά την κοροϊδεύαμε. Πώς τον είδες, γέρο ή νέο; Πήγαινε στο σεντούκι, έβγαζε το αριστείο ανδρείας, έκανε τον σταυρό της και έλεγε με περηφάνεια: «Αυτό το έδωσε η πατρίδα στον παππού» και δάκρυζε. Ναι αυτό είναι Μικρά Ασία, αυτό είναι πατρίδα, αυτό είναι η Ρωμιοσύνη: θυσία, δάκρυα, Σταυρός και ιερά κόκαλα ηρώων και αγίων. Αιωνία η μνήμη των μαρτύρων της Μικρασιατικής Γης.