Ο σύγχρονος άνθρωπος και η «ελαστικότητα» του Ευαγγελίου (μέρος 2ο)

Γράφει ο Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

(συνέχεια από το 1ο μέρος)

Ένα άλλο μείζον πνευματικό ζήτημα αντιμετωπίζουμε τα τελευταία χρόνια και αφορά στην βλάσφημη απόδοση του πάθους της “διαφορετικότητας” στη βούληση του Θεού!!! 

 

Η Εκκλησία μας διδάσκει πως όλος ο κόσμος γίνεται δεκτός στην αγκαλιά της. Σέβεται το πρόσωπο, την προσωπικότητα και την ελευθερία του κάθε ανθρώπου να επιλέγει τον τρόπο που ζει και συναναστρέφεται τους αδελφούς του. Είναι όμως κι αυτή η ίδια ελεύθερη από τα ανθρώπινα πάθη, τα “νομίζω” και έχω τη γνώμη” των ανθρώπων, και κυρίως είναι ελεύθερη γιατί αγαπά, κηρύσσει και βιώνει την Αλήθεια, δηλαδή τον Ιησού Χριστό, και αυτή η Αλήθεια είναι η μόνη που ελευθερώνει τον άνθρωπο από τα πάθη του. 

 

Έτσι, όποιος συνειδητά επιλέγει να ενώνεται με τους αδελφούς του ως μέλος της Εκκλησίας, δέχεται την μόνη και αυθεντική και απόλυτη Αλήθεια η οποία τον ελευθερώνει από την αμαρτία (“και η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς”) και τον καθιστά με τη σύμφωνη γνώμη του, τη βιοτή του και τη συνέργεια του Αγίου Πνεύματος πολίτη της βασιλείας του Χριστού. Αυτοί που δεν έχουν αυτήν την εμπειρία και θέληση και εισέρχονται στην Εκκλησία για να γνωρίσουν την Αλήθεια, τον Χριστό, αφήνονται στο σωστικό έλεός του, αφήνουν τον παλιό εαυτό τους έξω από τον χώρο που προσφέρεται ο Χριστός και μπορεί να αναγεννά τους ανθρώπους, να μεταμορφώνει τη ζωή και τα πάθη τους. Τους αλλάζει ριζικά. Πρέπει όμως αυτοί εν ταπεινώσει και μετανοία να αφεθούν, να αφουγκραστούν με τα αυτιά αλλά και με τα μάτια της ψυχής τους έναν άλλο, πνευματικό κόσμο. Αυτός ο κόσμος, όμως, έχει όρια, κανόνες, όρους. Δεν είναι δυνατόν να προσαρμόζει η Εκκλησία κάθε φορά, σε κάθε περίσταση και διαφορετική εποχή το σωτήριο κήρυγμά της διότι τότε απλά η Εκκλησία γίνεται κόσμος και αδυνατεί να σώσει τον προσερχόμενο σ’ αυτήν αντί να εκκλησιοποιείται ο άνθρωπος αποδυόμενος τον παλαιό εαυτό του. 

 

Συνεπώς, χωρίς καμμιά διάθεση κατάκρισης και απόρριψης των προσώπων των αδελφών μας των πάσης λογής, κατ’ επίγνωσιν και κατ’ επιλογήν “διαφορετικών”, η Εκκλησία μας προσφέρει τη δυνατότητα μιάς άλλης επιλογής τρόπου ζωής, μιάν “εναλλακτική” στην επιβεβλημένη με σαθρά κριτήρια και από “καλοθελητές” του παγκοσμιοποιητικού στερεώματος, επιλογή. 

 

Με πολλή αγάπη Χριστού, με ανεκτικότητα στα πρόσωπα αλλά όχι στην αμαρτία τους, με διαλλακτικότητα αλλά και με ανυποχώρητη προσήλωση στο θέλημα του Θεού και σεβασμό και υπακοή στα όρια της Εκκλησίας μας. 

 

Ωστόσο, πρέπει να επισημανθεί ένα ακόμη μείζον πρόβλημα και αυτό έχει να κάνει με την χαλαρή έως επικίνδυνα εκκοσμικευμένη στάση και διδασκαλία κάποιων κληρικών ή λαϊκών θεολόγων που αλλοιώνουν το αιωνίου κύρους και απόλυτο για μας κήρυγμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Κάποιοι ακροβατούν επικίνδυνα για την ψυχή τους και των άλλων που γίνονται αποδέκτες του δικού τους άγνωστου για το φρόνημα και την εμπειρία της Εκκλησίας μας κηρύγματός τους. 

 

Σεβαστό πρόσωπο πρόσφατα διατύπωσε άποψη που σίγουρα συνιστά ερμηνευτική έκπτωση και παντελώς ξένη προς την Εκκλησία διδασκαλία αλλά και λανθασμένη τοποθέτηση για τις ψυχές τόσων ανθρώπων που ίσως αναζητούν μέσα τους κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που τους “σερβίρεται” τόσο έντεχνα και ανελεύθερα και καταδικάζονται σε στασιμότητα σ αυτήν την αμαρτωλή κατάσταση που αν ο άνθρωπος δεν αναγνωρίσει τα πάθη του, συντριβεί, μετανοήσει και εξομολογηθεί δεν μπορεί να του “ανοίξει” τον Παράδεισο όπως μας πληροφορούν οι θεόπνευστοι Πατέρες της Εκκλησίας. Συνεπώς, δεν “χωράει” ή καλύτερα απάδει του χώρου αυτού η αγγίζουσα τα όρια της βλασφημίας του Αγίου Πνεύματος τοποθέτηση: 

“…ο Θεός έχει δώσει σε μερικούς ανθρώπους να αισθάνονται την έλξη προς το ίδιο φύλο, δεν μπορώ να ξέρω γιατί, δεν θα κατηγορήσω εγώ τον Θεό… Ο Θεός για να ξέρει, κάτι ξέρει περισσότερο από όλους εμάς τους ανθρώπους… Είναι μιά σχέση, η οποία εάν υπάρχει μέσα ο Χριστός, να λειτουργεί λίγο πιο πνευματικά…”! 

 

Η παραπάνω τραγική θέση έχει αναλυθεί επαρκώς οπότε αρκούμαστε στη διαπίστωση ότι είναι τραγική και στα όρια της βλασφημίας ή μήπως τα ξεπερνάει αφού αποδίδει τα πονηρά έργα των ανθρώπων που ο Απόστολος Παύλος προειδοποιεί ότι δεν κερδίζουν την βασιλεία των ουρανών, στην ενέργεια του Αγίου Πνεύματος!!! 

 

Δε θα μπούμε στον πειρασμό να παραθέσουμε πολλά ακόμη παραδείγματα εκκοσμικευμένης αντίληψης και αλλοίωσης των δογματικών και μη αληθειών της πίστεώς μας. Θα κλείσουμε εδώ σημειώνοντας τον κίνδυνο, δηλαδή τον Πειρασμό, τον Διάβολο που καιροφυλακτεί και διαρκώς διαιρεί το ορθόδοξο ποίμνιο με καινοφανείς θεωρίες ανθρώπων. 

 

Όλη η παραπάνω προσπάθεια έγινε για να τεθεί το παρακάτω ερώτημα.

 

Μήπως όλα αυτά που αντιμετωπίζουμε ως πολίτες, ως οικογένειες, ως μέλη της Εκκλησίας, ως κοινωνία και έθνος είναι απότοκα αυτής ακριβώς της ευαγγελικής και ερμηνευτικής “αποστασίας” πρώτα του κλήρου και μετά του λαού; Μήπως “εξαργυρώνουμε” την σχετικοποίηση και “επικαιροποίηση” του λόγου του Θεού με τα όσα βιώνουμε τελευταία ερμηνευόμενα ως ακόμη και θεο-εγκατάλειψη; 

 

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός δεν μας προειδοποίησε ότι “έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα έν ή μία κεραία ου μη παρέλθη από του νόμου έως αν πάντα γένηται”; (Ματθ. ε, 18) 

 

Αυτός ο ίδιος ο Χριστός δεν μας προειδοποίησε στον επόμενο στίχο (19) ότι “ός εάν ουν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτως τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών”; 

 

Αλλά κι εδώ αστοχούν πολλοί με επιπόλαιες ερμηνείες, με άστοχες ερμηνείες που αλλοιώνουν πλήρως το νόημα των λόγων του Κυρίου. Οι περισσότεροι ερμηνευτές την φράση “ελάχιστος κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών” ερμηνεύουν ως έχει ενώ κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας όπως οι άγιοι Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Κύριλλος Αλεξανδρείας, Θεόδωρος Στουδίτης, Μέγας Βασίλειος, το “ελάχιστος” δεν σημαίνει τελευταίος αλλά τον “απολλυμένον”! 

 

” Πας ο λύων μίαν των εντολών τούτων, ελάχιστος κληθήσεται, δηλονότι απολλυμένος”. 

 

“Όταν δε ακούσης ελάχιστον εν τη βασιλεία των ουρανών, μηδέν άλλον υπόπτευε ή γέενναν και κόλασιν” επισημαίνει ο Χρυσορρήμων Άγιος. (averoph.wordpress.com, π. Θεοδώρου Ζήση) 

 

Μήπως, λοιπόν, όλη αυτή η φλυαρία ανθρώπων που δεν υποτάσσονται εν αγάπη, υπακοή, ταπεινώσει στην ερμηνεία των λόγων του Θεού από τους θεόπνευστους Πατέρες και Διδασκάλους της Εκκλησίας και προτιμούν να ερμηνεύουν με υποκειμενισμό και με οδηγό τα δικά τους πάθη τα μυστήρια του Θεού και να τα διδάσκουν και στους άλλους είναι μιά απ τις αιτίες της διαπίστωσης ότι ο Θεός μας εγκαταλείπει και αυτό έχει άμεσες και μεγάλες συνέπειες στη ζωή αλλά και στη σωτηρία μας; 

 

Κλείνουμε σταχυολογώντας εμπνευσμένες αναφορές του μεγάλου θεολόγου της ρωσικής διασποράς του περασμένου αιώνα, του μακαριστού π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ (Περιοδικό “Πειραϊκή Εκκλησία”) ο οποίος διαπραγματεύεται ακριβώς αυτό το θέμα. 

 

– “…ο Λόγος του Θεού πρέπει να κηρύσσεται ‘αποδοτικώς’, δηλαδή πρέπει να εμφανίζεται κατά τρόπον πειστικόν και να εμπνέη την υποταγήν κάθε νέας γενεάς και ομάδος. Δύναται να επαναδιατυπωθεί με την χρήσιν νέων κατηγοριών, εάν το απαιτούν αι περιστάσεις, αλλά προ παντός πρέπει να διατηρηθή η ταυτότης του μηνύματος”. 

 

– ” Πρέπει να είναι κανείς βέβαιος ότι κηρύσσει το ίδιον Ευαγγέλιον, που μας παρεδόθη, και ότι δεν εισάγει νέον ιδικόν του ευαγγέλιον. Δεν είναι εύκολον να προσαρμοσθή και να διαμορφωυεί ο Λόγος του Θεού εις τα παροδικά ήθη και τας απόψεις μιάς οιασδήποτε εποχής, περιλαμβανομένης και της ιδικής μας. 

 

Δυστυχώς υπάρχει συχνά η τάσις να μετρώμεν τον Λόγον του Θεού με το ιδικόν μας ανάστημα, αντί να ελέγχωμεν τας ιδέας μας με το ανάστημα του Χριστού. Αλλά και αι “σύγχροναι ιδέαι” επίσης υπόκεινται εις την κρίσιν του Λόγου του Θεού”. 

 

– ” Οι περισσότεροι από ημάς έχουν απολέσει την ακεραιότητα του βιβλικού φρονήματος…”. 

 

– ” Σήμερον ζώμεν εις εποχήν διανοητικού χάους και αποσυνθέσεως. Ίσως ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει ακόμη καταλήξει πουθενά και η ποικιλία γνωμών δεν παρέχει ελπίδας προσεγγίσεως. Πιθανόν το μόνον φως εις το διανοητικόν σκότος της απέλπιδος εποχής μας είναι ακριβώς αυτή “η πίστις, που παρεδόθη εις τους αγίους”, όσον απηρχαιωμένη και αν φαίνεται η γλώσσα της πρώτης Εκκλησίας κρινομένη με τα εφήμερα μέτρα μας”. 

 

– ” Τί λοιπόν θα κηρύξωμεν; Τι να διδάξω εις τους συγχρόνους μου ανθρώπους “εις μίαν εποχήν, ως είναι η ιδική μας; “. Θα κηρύξω τον Ιησούν, εσταυρωμένον και αναστάντα. Θα διδάξω και θα εμπιστευθώ εις όσους μου ανατεθή…τα δόγματα της πίστεως… Πιστεύω δε ότι ακριβώς τα ‘δόγματα της πίστεως’ δύνανται να βοηθήσουν μίαν απέλπιδα γενεάν, ως η ιδική μας, να ανακτήση χριστιανικόν θάρρος και ενόρασιν”. 

 

– “Όταν μελετώ…τους Πατέρες της Εκκλησίας, ευρίσκω να σχετίζονται περισσότερον με τα προβλήματα και τας ταλαιπωρίας της εποχής μου, παρά με την παραγωγήν νέων θεολόγων… Θα διεκινδύνευα να διατυπώσω την γνώμην ότι ο Μ. Αθανάσιος και ο Αυγουστίνος είναι πολύ περισσότερον σύγχρονοι από πολλούς εκ των συγχρόνων θεολόγων. Ο λόγος είναι απλούστατος : ησχολούντο με πράγματα και όχι με τους χάρτας, ενδιαφέροντο όχι τόσον διά το τι ημπορεί να πιστεύση ο άνθρωπος, όσον διά το τι έχει πράξει ο Θεός διά τον άνθρωπον. Οφείλομεν ‘εις εποχήν ως η ιδική μας’, να διευρύνωμεν τας προοπτικάς μας, να αναγνωρίσωμεν τους διδασκάλους της αρχαιότητος και να επιχειρήσωμεν διά την εποχήν μας μίαν υπαρξιακήν σύνθεσιν της χριστιανικής εμπειρίας”. 

 

entaksis