Καταφύγιο για 5.000 παιδικές ψυχές υπήρξε η Ελλάδα το 1974

Η ευγνωμοσύνη στον ελληνικό λαό που φιλοξένησε περίπου 5.000 παιδιά Κυπρίων της εισβολής, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, θα είναι αιώνια, όπως αιώνια θα είναι και η ευγνωμοσύνη στις οικογένειες που άνοιξαν τις πόρτες, τις καρδιές και τις αγκαλιές τους, σε ό,τι έφερε μαζί του ο κατατρεγμός του 1974. 

 

Αυτές οι ευχαριστίες θα αποτυπωθούν σε εκδηλώσεις που διοργανώνει η «Ομάδα πρωτοβουλίας ασυνόδευτων και φιλοξενηθέντων παιδιών στην Ελλάδα το 1974», εκπρόσωποι της οποίας παρευρέθηκαν χθες σε συνεδρία της κοινοβουλευτικής επιτροπής Προσφύγων.

 

Επώδυνες θύμισες λόγω του πολέμου, αλλά και ευχάριστες αναμνήσεις για την θερμή φιλοξενία συνοδεύουν τα παιδιά που μεγάλωσαν πλέον. Μόνο που ένα κοριτσάκι δεν άντεξε και απεβίωσε στην Ελλάδα όπου και θάφτηκε, για να ξεθαφτεί στη συνέχεια και να μεταφερθεί στην Κύπρο, όπου θάφτηκε στην αγκαλιά της μάνας γης, μαζί με την μητέρα της. 

 

Οι μνήμες αναβίωσαν χθες και οι ενήλικες, σήμερα, φιλοξενηθέντες, θυμήθηκαν όταν έτρεχαν κάτω από τα τραπέζια μετά από κάθε θόρυβο αεροπλάνου. Θυμήθηκαν τους ανθρώπους που τους φιλοξένησαν και τους προσέφεραν από το φαγητό τους, που έκοψαν από τα παπούτσια και τα ρούχα των παιδιών τους για να νοιώθουν τα δικά μας παιδιά, σαν στο σπίτι τους. Τι συγκινητικό: «Ήμουν το όγδοο παιδί της οικογένειας που με φιλοξενούσε», λέει στον «Φ» ένας από την ομάδα.

 

Τα χρόνια πέρασαν και οι τότε ανήλικοι Κύπριοι μεγάλωσαν και έκαναν δικά τους παιδιά, τα οποία γνωρίστηκαν με τα παιδιά των ανθρώπων που τους φιλοξένησαν. Και μέχρι σήμερα διατηρούν αδελφικές σχέσεις. 

 

Είναι κι αυτός, ο εξ Ελλάδος 20χρονος μονόχειρας, που όταν τον ρώτησε ένα από τα παιδιά μας, τι απέγινε το δεξί του χέρι, απάντησε πως πολεμούσε στο αεροδρόμιο της Τύπου, όπου και τραυματίστηκε.

 

Είναι αυτές οι «λεπτομέρειες» που δημιούργησαν την ουσία στις ακατάλυτες σχέσεις. Αυτές, τις σχέσεις ζωής.

 

Συναντήσαμε χθες την αντιπροσωπεία και ρωτήσαμε τις εντυπώσεις τους, σε απόσταση ασφαλείας από την τότε εποχή. Ο πρόεδρος της ομάδας κ. Ανδρέας Θεοδοσίου αναφέρει, πως η γενική εντύπωση, είναι πως κάποιοι πέρασαν καλά υπό τις περιστάσεις, κάποιοι όχι και τόσον καλά και ιδιαίτερα τα κορίτσια τα οποία φιλοξενούνταν σε ιδρύματα της Εκκλησίας της Ελλάδας. Όπως εξηγεί, ο αυστηρός τρόπος ζωής ήταν κάτι το χαρακτηριστικό και οι συνθήκες σε κάποιες περιπτώσεις θύμιζαν στρατιωτική πειθαρχία. 

 

Αυτό που οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε, λέει, είναι ότι δεν υπήρχαν φαινόμενα κακομεταχείρισης ή κακοποίησης αλλά ξυπνούσαν συγκεκριμένη ώρα, προγευμάτιζαν, πήγαιναν σχολείο, επέστρεφαν, διάβαζαν, πλένονταν, πήγαιναν για ύπνο και ξανά από την αρχή. Βεβαίως, αυτά πρέπει να τα δούμε με τον φακό και τα ισχύοντα της τότε εποχής, εξηγεί, συμπληρώνοντας, πως για τα αγόρια η κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη. 

 

Για τα περισσότερα παιδιά, η φιλοξενία διήρκεσε μια σχολική περίοδο αλλά κάποια παιδιά έμειναν μέχρι και τρία χρόνια.

 

Η Μύρο Κουή, αναφέρει, πως ο δάσκαλος της, μετά από χρόνια της θύμισε, πως στην έκτη του δημοτικού ενώ κάθονταν όλοι στην τάξη, ακούστηκε ένα αεροπλάνο να περνά πετώντας πολύ χαμηλά, κάτι το οποίο προκάλεσε πολύ έντονο θόρυβο. «Επειδή είχαμε έντονες τις μνήμες του πολέμου και τον θόρυβο των πολεμικών αεροπλάνων, όλα τα παιδιά στην τάξη έκλεισαν τ’ αυτιά τους με τα χέρια τους, εκτός από μένα που βρέθηκα κάτω από το θρανίο». Η αλήθεια είναι ότι πέρασαν χρόνια μέχρι να συνηθίσουμε τον θόρυβο των αεροπλάνων, συμπληρώνει. 

 

Ο Κώστας Γεωργίου κατάγεται από την Τύμπου και κατέληξε στο Τραγανό Ηλείας. Λέει ότι του συνέβη ανάλογο περιστατικό και εξηγεί: «Η δασκάλα, μου είπε κάθισε να γράψεις ένα γράμμα στους γονείς σου και η ίδια πήγε να φέρει τον ιερέα για να κάνει αγιασμό. Μέχρι να επιστρέψει, απογειώθηκαν αεροπλάνα από την Ανδραβίδα όπου βρίσκεται το στρατιωτικό αεροδρόμιο της περιοχής, κι εγώ νόμιζα πως είναι τούρκικα αεροπλάνα και κρύφτηκα. Μετά, όταν ήρθε η δασκάλα, μου φώναζε να βγω έξω από εκεί που μπήκα όταν άκουσα τον θόρυβο».

 

Και συνεχίζει: Όμως, θυμάμαι ακόμη κάτι, που ως παιδί μου είχε κάνει εντύπωση και με συντάραξε. Βλέπαμε ένα νεαρό παιδί, Ελλαδίτη, περίπου 20 ετών του οποίου έλειπε το ένα χέρι. Όταν γνωριστήκαμε τον ρωτήσαμε, «γιατί δεν έχεις χέρι»; Μας είπε πως υπηρετούσε στο αεροδρόμιο της Τύμπου. Πολεμούσε για μας και έχασε το χέρι του. Πέρασαν τόσα χρόνια και όποτε πραγματοποιούνται επετειακές εκδηλώσεις στην Κύπρο για τις μέρες της εισβολής τον συναντάμε. Αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι επισήμως δεν υπάρχει αναγνώριση από κανένα. 

 

«Είμαστε μέλη της οικογένειας τους μέχρι σήμερα» 

 

Ο πρόεδρος της Ομάδας Πρωτοβουλίας Ανδρέας Θεοδοσίου, αναφέρει: Αυτό που θα ήθελα να καταγραφεί από πλευράς μου, είναι η αγάπη από τον απλό Έλληνα πολίτη που μας φιλοξένησε. Ήταν αγρότες ή εργάτες, κάποιοι με πολλά παιδιά και άνοιξαν τα σπίτια τους και τις καρδιές τους και χώρεσαν κι εμάς που δεν ήμασταν παιδιά τους. Αναφερόμαστε σε ανθρώπους κάποιοι εκ των οποίων ήταν πάμπτωχοι και άνοιξαν τις πόρτες τους. Έκοψαν από τα παιδιά τους και από παπούτσια και από ρούχα, για να έχουμε κι εμείς οι οποίοι ήμασταν ξένοι. Πώς μπορούμε να τα ξεχάσουμε; Η οικογένεια που με φιλοξένησε είχε εφτά παιδιά. Με αντιμετώπιζαν όπως τα παιδιά τους. Ό,τι είχαν τα παιδιά τους, είχαμε κι εμείς. 

 

Ο δημοσιογράφος Μιχάλης Μιχαήλ, αναφέρει: Είμαστε μέλη της οικογένειας μέχρι και τώρα. Έχουμε όλοι επαφές με τι οικογένειες που μας φιλοξένησαν και μάλιστα τα παιδιά μας γνωρίστηκαν με τα παιδιά τους και συνεχίζεται αυτή η σχέση, κάτι το οποίο θεωρούμε πολύ σημαντικό. 

 

Σε δηλώσεις του μετά τη συνεδρία ο πρόεδρος της Ομάδας ανέφερε ότι πρόκειται για μια τραγική ιστορία, που δυστυχώς ο κυπριακός λαός στο σύνολο του δεν την γνωρίζει. Όπως είπε, με βάση τους επίσημους αριθμούς, στην Ελλάδα είχαν φιλοξενηθεί περίπου 2.000 παιδιά, αλλά ανεπισήμως φιλοξενήθηκαν περίπου 5.000. 

 

Μόνο στο Νομό Ηλείας φιλοξενήθηκαν 456 παιδιά, εκ των οποίων ένα μικρό κοριτσάκι, το οποίο δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Το ιατρικό πόρισμα έλεγε «ανακοπή καρδιάς». 

 

Ανέφερε επίσης, πως διοργανώνονται κάποιες εκδηλώσεις στην Ελλάδα και ζητήθηκε η στήριξη της Βουλής των Αντιπροσώπων. 

 

Συγκεκριμένα, θα οργανωθούν εκδηλώσεις στον Πειραιά, σε συνεργασία με την Ελληνική Πρεσβεία στην Αθήνα για τοποθέτηση τιμητικής πλακέτας στις 5 Ιουνίου. 

 

Στις 26/11/2023 διοργανώνεται τελετή στο νομό Ηλείας όπου θα δοθούν και τιμητικά διπλώματα στις οικογένειες και τα ιδρύματα που φιλοξενήθηκαν παιδιά. Παιδιά είχαν φιλοξενηθεί από την Κρήτη μέχρι και την Αθήνα, στο Μεσολόγγι, στο Βόλο, στην Τρίπολη, στα Γιάννενα, στη Θεσσαλονίκη και σε νησιά. 

 

πηγή