Επίκαιρο λόγω της εισβολής στην Ουκρανία

Ένα χρόνο μετά, επίκαιρο λόγω τoυ συνεχιζόμενου πολέμου στην Ουκρανία. Η ιστορία κύκλους κάνει. Τι έγινε στον Β.Π.Π.; Μήπως κατά κάποιο τρόπο έχουμε κάποια σημερινά παράλληλα γεγονότα, αλλά από την αντίθετη όψη; Στο ίδιο νόμισμα υπάρχουν πάντα δύο διαφορετικές όψεις …Τότε οι σύμμαχοι βοήθησαν την Ρωσία να νικήσει τους ΝΑΖΙ. Σήμερα βοηθούν την Ουκρανία για να νικήσει την Ρωσία…. Και για την Κύπρο;

 

Επιμέλεια από Ομάδα Εργασίας και Έρευνας του συγγραφέα κ. Α. Αντωνά.

 

Ερανισμένα ενημερωτικά αποσπάσματα, με πρόσθετες πληροφορίες και σχόλια. Για την ιστορία …. Εισβολές και … εισβολές ανέκαθεν, ένθεν και εκείθεν και από Αμερικανούς και από Ρώσους και από Τούρκους, Λυκοφιλίες … ανίερες συμμαχίες, δύο μέτρα και δύο αστάθμητα σταθμά. Δεν υπάρχει ντροπή μόνο … συμφέρον λένε οι Τούρκοι και ο ανίκανος σήμερα ΟΗΕ ουδέν πράττει! Δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν μιλά …. Για να βγουν ασφαλή συμπεράσματα διαβάστε μέχρι τέλους …  

 

Τότε με την έναρξη του Β΄Π.Π, η ΕΣΣΔ αρχικά συμμάχησε με τον Χίτλερ …και υπέγραψε σύμφωνο μη επίθεσης. Το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης ή Σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπεντροπ (επίσημα: Γερμανοσοβιετική Συνθήκη) χαρακτηρίζει το σύμφωνο μη επίθεσης που υπέγραψαν στις 23 Αυγούστου 1939 στη Μόσχα ο Υπουργός Εξωτερικών της ναζιστικής Γερμανίας Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ (Joachim von Ribbentrop) και ο Υπουργός Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης, Βιατσεσλάβ Μιχάηλοβιτς Μόλοτοφ (Вячесла́в Миха́йлович Мо́лотов). Τη συνθήκη αυτή επικύρωσε το Ανώτατο Σοβιέτ, οκτώ ημέρες μετά, στις 31 Αυγούστου. 

 

Όταν οι Γερμανοί είχαν κοινά συμφέροντα με τους Ρώσους, κατά την έναρξη του Β΄ ΠΠ, όπως συμφωνήθηκαν, αλλά δεν τελεσφόρησαν. 

 

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί ότι τα ίδια έπραξε και η επιτήδεια *Τουρκία... αργότερα… 

 

*Η Γερμανο–Τουρκική Συνθήκη Φιλίας (γερμανικά: Türkisch-Deutscher Freundschaftsvertrag‎, τουρκικά: Türk-Alman Dostluk Paktı) ήταν σύμφωνο μη επίθεσης που υπεγράφη μεταξύ της Ναζιστικής Γερμανίας και της Τουρκίας στις 18 Ιουνίου 1941 στην Άγκυρα από τον Γερμανό πρέσβη στην Τουρκία, τον Φραντς φον Πάπεν και τον Υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας Σουκρού Σαράτζογλου. Αυτή άρχισε να ισχύει την ίδια ημέρα. 

 

Μέχρι σήμερα οι κυβερνώντες στην Αγκυρα διαχρονικά φαίνεται να «ξεχνούν» ποια ήταν η φιλική στάση της επίσημης Τουρκίας έναντι των χιτλερικών καθ' όλη τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Την ώρα δηλαδή που ο ελληνικός λαός μέσα από τις αντιστασιακές του οργανώσεις, όπως και οι λαοί των υπόλοιπων υπόδουλων ευρωπαϊκών λαών πολεμούσαν με νύχια και με δόντια κατά των χιτλεροφασιστών κατακτητών η Τουρκία παντοιοτρόπως βοηθούσε και διευκόλυνε τους ΝΑΖΙ! Και ποια θα ήταν η αμοιβή της Τουρκίας από τους φίλους της Γερμανούς…, αν τυχόν νικούσαν; Η παραχώρηση των Δωδεκανήσων, του λιμανιού της Θεσσαλονίκης, εδάφη βαλκανικών χωρών κ.ά.π. Δηλ. Η Τουρκία θα ήταν ο πραιτωριανός των ΝΑΖΙ και δερβέναγας των Βαλακανίων, όπως μάταια προσπαθεί να καταστεί σήμερα. 

 

Συγκεκριμένα, στην τουρκική επικράτεια οι ΝΑΖΙ θα «δώριζαν» τη Θεσσαλονίκη και τη Χαλκιδική, τα μισά νησιά του Αιγαίου, ολόκληρη τη Θράκη, τη μισή Βουλγαρία, ολόκληρη τη βόρεια Συρία, κυρίως τις περιοχές, που διεκδικούν οι Κούρδοι, περιοχές της Γεωργίας και του Ιράκ. Επίσης, ολόκληρη την Κύπρο … κλπ.

 

*Μέχρι σήμερα λένε και ορκίζονται οι Τούρκοι ηγέτες με βάση τον «Εθνικό τους Όρκο» …«Χθες πολεμήσαμε για τη Σμύρνη, τη Θράκη, την Αλεξανδρέττα, την Κύπρο. Σήμερα πολεμούμε για το Χαλέπι και την Ανατολική Μεσόγειο. Αύριο, για την Ρωμυλία και το Μπατούμι της Γεωργίας. Ημασταν ξυπόλυτοι, τώρα πάμε με τεθωρακισμένα, δεν ξεχνάμε το Misak-ı Millî». (Το Misak-ı Millî είναι ο «Εθνικός Ορκος», σειρά έξι αποφάσεων που έλαβε η Οθωμανική Εθνοσυνέλευση κατά την τελευταία της σύγκληση, στις αρχές του 1920). 

 

Η ακόλουθη φράση του Κεμάλ κάνει πλήρως αντιληπτή την ουσία του «Εθνικού Ορκου»: «Κάθε έδαφος όπου ζούσαν και ζουν Τούρκοι περιλαμβάνεται στο Misak-ı Millî. Με την βοήθεια του Αλλάχ, θα πάρω πίσω τη Μοσούλη, το Κιρκούκ και τα (κατεχόμενα Ελληνικά) νησιά, καθώς επίσης θα ενσωματώσω εντός των συνόρων της Τουρκίας τη Θεσσαλονίκη, τη Θράκη, την Κύπρο κ.ά.». Και εμείς «μάταια αισιοδοξούμε» ότι η Τουρκία μετά τον φονικό σεισμό θα συνετισθεί … Και άλλοι *σεισμοί έγιναν, αλλά πιστοί στις εντολές του Κορανίου τους και στις παρακαταθήκες, που τους άφησαν οι βάρβαροι προπατέρες τους αμετακίνητοι και αμετανόητοι παρέμειναν ανά τους αιώνες...

 

*Νικομήδεια, 1999. Ο μεγαλύτερος σεισμός στην Τουρκία από το 1950 ήταν μεγέθους 7,6 βαθμών και συνέβη στις 17 Αυγούστου 1999, στη Νικομήδεια, 90 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Κωνσταντινούπολης, στο βορειότερο σκέλος του συστήματος ρηγμάτων της Βόρειας Ανατολίας. Περισσότεροι από 17.100 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, περισσότεροι από 50.000 τραυματίστηκαν και έως και 500.000 έμειναν άστεγοι. Οι αναφορές αναφέρουν ότι ο υψηλός αριθμός νεκρών οφείλεται κυρίως στα κακά κατασκευαστικά υλικά. Ο σεισμός σημειώθηκε στις βιομηχανοποιημένες και πιο πυκνοκατοικημένες αστικές περιοχές της Κωνσταντινούπολης, της Σακαρύα, του Γκόλτζουκ, της Νταρίτσα και του Ντεριντζέ. Από οικονομική σκοπιά, η ζημιά υπολογίστηκε στα 23 δισεκατομμύρια δολάρια. Στις βιομηχανικές περιοχές, ο σεισμός προκάλεσε σοβαρή πυρκαγιά, η οποία τέθηκε υπό έλεγχο μόλις μετά από πέντε ημέρες. Έδειξε κενά στις ικανότητες των υπηρεσιών αντιμετώπισης καταστροφών. Οι σεισμοί του 2011 στη Βαν. 

 

Ο δεύτερος μεγαλύτερος σεισμός στην Τουρκία από το 1950 σημειώθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2011 κοντά στην πόλη Βαν. Σεισμός μεγέθους 7,1 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ σημειώθηκε στις 13:41 τοπική ώρα. Σύμφωνα με την Προεδρία Διαχείρισης Καταστροφών και Έκτακτης Ανάγκης, 604 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και περισσότεροι από 4.000 ήταν οι τραυματίες. Τουλάχιστον 11.232 κτίρια υπέστησαν ζημιές, 6.017 από τα οποία βρέθηκαν μη κατοικήσιμα. Περίπου 60.000 άνθρωποι έμειναν άστεγοι. 

 

Ο σεισμός μεταξύ Σάμου και Σμύρνης. Ο τρίτος μεγαλύτερος σεισμός στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια ήταν μεγέθους 7 Ρίχτερ και σημειώθηκε στις 30 Οκτωβρίου 2020 περίπου 14 χλμ βορειοανατολικά της Σάμου. Αν και η Σάμος ήταν πιο κοντά στο επίκεντρο, ήταν η Σμύρνη, 70 χλμ βορειοανατολικά που επλήγη περισσότερο — περισσότεροι από 100 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ περισσότεροι από 1.000 είχαν τραυματιστεί. Εκατοντάδες άνθρωποι έμειναν άστεγοι και αντιμετωπίζουν παρατεταμένο εκτοπισμό τους επόμενους χειμερινούς μήνες, καθώς τα σπίτια και τα κτίριά τους έχουν υποστεί ζημιές από τον αρχικό σεισμό ή τους μετέπειτα μετασεισμούς4. Ήταν ο πιο φονικός σεισμός το 2020. 6,9 Ρίχτερ το 1971. 

 

Ο τέταρτος μεγαλύτερος σεισμός στην Τουρκία από το 1950 ήταν μεγέθους 6,9 βαθμών και συνέβη στην ανατολική πόλη της Τουρκίας, Bingol στις 22 Μαΐου 1971.Η πόλη επλήγη από σεισμό στις 18:44 μ.μ. τοπική ώρα και καταστράφηκε σχεδόν πλήρως- περισσότερο από το 90 τοις εκατό των κτιρίων γκρεμίστηκαν αφήνοντας μεγάλο μέρος του πληθυσμού άστεγο και σχεδόν 1.000 ανθρώπους νεκρούς. Ο σεισμός του 1939. Το 1939 στο Ερζίντζαν, σκοτώθηκαν 32.968 άνθρωποι και τραυματίστηκαν πάνω από 100.000. Χτύπησε την ανατολική Τουρκία στις 27 Δεκεμβρίου, έχοντας εστιακό βάθος 20 χλμ. Η δόνηση διήρκεσε 52 δευτερόλεπτα, ενώ είχε ως αποτέλεσμα να προκληθεί ένα τσουνάμι ύψους 1–3 μέτρων, που έπληξε την ακτή της Μαύρης Θάλασσας. Ο σεισμός προκάλεσε σοβαρές ζημιές σε περίπου 116.720 κτίρια. Σημειώνεται ότι 56 χρόνια μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης μεγάλος σεισμός έπληξε την τουρκοκρατούμενη πόλη. 

 

Ο σεισμός στην Κωνσταντινούπολη του 1509 έλαβε χώρα στη θάλασσα του Μαρμαρά στις 10 Σεπτεμβρίου 1509 περίπου στις 10 το βράδυ. Η ένταση του σεισμού εκτιμάται στους 7.3 βαθμούς της κλίμακας Ρίχτερ. Τον σεισμό ακολούθησε τσουνάμι και 45 μέρες μετασεισμών. Ο ακριβής αριθμός θανάτων από τον σεισμό ποικιλεί ανάλογα με διάφορες εκτιμήσεις να ορίζουν τις ανθρώπινες απώλειες άνω των 20000 και άλλες άνω των 50000…. (;) Η περιοχή που υπέστη σημαντικές ζημιές εκτεινόταν από το Τσορλού στα δυτικά μέχρι τη Νικομήδεια στα ανατολικά. Ο Γαλατάς και το Μπουγιουκτσέκμετζε υπέστησαν σοβαρές ζημιές. Στην Κωνσταντινούπολη κατέρρευσαν πολλά σπίτια και άλλα κτήρια. Το νεόκτιστο τζαμί Βεγιαζήτ Β΄ έπαθε σοβαρές ζημιές. Η κύρια δομή και ένας μιναρές κατέρρευσαν. Το Τέμενος Φατίχ υπέστη σημαντικές ζημιές, ενώ η Αγία Σοφία επιβίωσε χωρίς ιδιαίτερη ζημιά (κατέρρευσε ένας μιναρές). Εντός της Αγίας Σοφίας, μόνο το υλικό-επίχρισμα, που τοποθέτησαν οι Τούρκοι για να κρύψουν τις χριστιανικές εικόνες κατέρρευσε, αποκαλύπτοντας τες! Μεταξύ των θυμάτων συμπεριλαμβάνοντο και μέλη της Οθωμανικής δυναστείας… Μετασεισμοί συνέχισαν για 45 μέρες και οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να επιστρέψουν στις οικίες τους για 2 μήνες.
 

Εν συνεχεία επί του θέματος και ας θυμηθούμε λοιπόν χάριν της Ιστορίας…. 

 

Σύμφωνα με τον σοβιετικό ιστορικό (ειδικευμένο σε ζητήματα διεθνών σχέσεων) Σ. Χουντιάκοφ η κυβέρνηση της ΕΣΣΔ βρέθηκε σε δύσκολη θέση, που την απειλούσε με διεθνή απομόνωση, καθώς την άνοιξη του 1939 ιθύνοντες κύκλοι της Αγγλίας και της Γαλλίας ματαίωσαν τις διεξαγόμενες στη Μόσχα άγγλο-γάλλο-σοβιετικές διαπραγματεύσεις για την υπογραφή συμφώνου αλληλοβοηθείας κατά της φασιστικής επίθεσης. Είχαν προηγηθεί, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο ιστορικό, εκκλήσεις των σοβιετικών για συνασπισμό εναντίον της γερμανικής επεκτατικότητας, που όμως δεν εισακούσθηκαν από τις δυτικές δημοκρατίες, από τον Μάρτιο του 1938. Κάτω από αυτές τις περιστάσεις, η ΕΣΣΔ δέχθηκε τη γερμανική πρόταση για βελτίωση των γερμανο-σοβιετικών οικονομικών σχέσεων και για υπογραφή συμφώνου μη επίθεσης μεταξύ των δυο χωρών και προχώρησε στην αποδοχή της. Από την πλευρά της ναζιστικής Γερμανίας, ο Χίτλερ, ενώ σχεδίαζε επίθεση κατά της Πολωνίας, ήθελε να αποφύγει με κάθε τρόπο τον πόλεμο των δυο μετώπων, όπως υπήρξε για τη Γερμανία ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος του 1914. 

 

Υπό αυτές τι συνθήκες, υπεγράφη στις 23 Αυγούστου του 1939 το Σύμφωνο μη Επίθεσης μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της ναζιστικής Γερμανίας. Κατόπιν αυτού, οι ναζί μπορούσαν να ασχοληθούν με την Πολωνία δίχως τον κίνδυνο να τους εμποδίσει η Σοβιετική Ένωση, ενώ η ΕΣΣΔ, η οποία γνώριζε καλά την επιθυμία του Χίτλερ να αποκτήσει «ζωτικό χώρο» για τους Γερμανούς στην ανατολική Ευρώπη για επίθεση στη Σοβιετική Ένωση, κέρδισε χρόνο για να προετοιμάσει τον Κόκκινο Στρατό, την οικονομία της Σοβιετικής Ένωσης καθώς επίσης να κάνει τις απαραίτητες μετεγκαταστάσεις πληθυσμού προς τα ενδότερα της χώρας και για την προστασία τους και για την προστασία των συνόρων από κοινότητες με επικινδυνότητα σύναψης συμμαχίας με τον εχθρό, ώστε να μπορεί να αντισταθεί σε πιθανή επίθεση των ναζιστικών δυνάμεων. 

 

Σύμφωνα με τον Ρεϊμόν Καρτιέ, ο μεν Στάλιν υπέγραψε το Σύμφωνο με στόχο να κερδίσει χρόνο και ο Χίτλερ με την εκ των προτέρων απόφαση "να το ξεσχίσει" Με τη συμφωνία αυτή οι δύο χώρες υποχρεώνονται να μην επιτεθεί η μία στην άλλη. Επίσης καθεμία πρέπει να μείνει ουδέτερη, αν η άλλη αναμιχθεί σε πόλεμο. Το μυστικό συμπληρωματικό πρωτόκολλο. Υπήρξαν μυστικά προσαρτήματα στη συνθήκη αυτή, τα οποία προέβλεπαν ότι: Η Πολωνία θα διαμελιστεί μεταξύ των δύο χωρών με σύνορα τους ποταμούς Νάρεφ, Βιστούλα και Σαν. Με εξαίρεση τη Λιθουανία οι βαλτικές χώρες, Φινλανδία και Ρουμανία θα ανήκουν στη σοβιετική σφαίρα επιρροής. Οι γερμανικές μειονότητες της σοβιετικής σφαίρας (υπάρχουν στις βαλτικές χώρες, στη Βεσσαραβία και στην Μπουκοβίνα) θα πρέπει να την εγκαταλείψουν.

 

Το γερμανικό αντίγραφο υπήρχε μόνο σε μικροφίλμ, καθώς το χάρτινο αντίγραφο καταστράφηκε στους βομβαρδισμούς του Βερολίνου. Δόθηκε στη δημοσιότητα το 1946 μέσω του Βρετανικού και Αμερικανικού τύπου. Το σοβιετικό αντίγραφο αποχαρακτηρίστηκε το 1992 και δόθηκε στη δημοσιότητα το 1993. Με το άνοιγμα του ως σήμερα απόρρητου φακέλου των εγγράφων της Συμφωνίας του Μονάχου γίνεται, επίσης, σαφέστερη η αιτία για την οποία η ΕΣΣΔ υπέγραψε το Σύμφωνο μη Επίθεσης με τη Ναζιστική Γερμανία. 

 

Λίγες μέρες μετά την έναρξη του Πολέμου (αρχές Σεπτεμβρίου του 1939) η Πολωνία ήταν σε δύσκολη θέση στρατιωτικά, αφού της ήταν αδύνατο να αποκρούσει, με τα στρατεύματα και τον εξοπλισμό που διέθετε, τις ναζιστικές δυνάμεις και υποχωρούσε σε νέες θέσεις άμυνας. Η σοβιετική εισβολή στην Πολωνία από τα ανατολικά ξεκίνησε 16 μέρες μετά τη γερμανική εισβολή από τα δυτικά. Ο Κόκκινος Στρατός επικράτησε του Πολωνικού στρατού λόγω αριθμητικής υπεροχής, στρατηγικής και τακτικής εξαπάτησης συλλαμβάνοντας 230.000 Πολωνούς στρατιώτες και αξιωματικούς (πολλοί αξιωματικοί και επιφανείς προσωπικότητες εκτελέστηκαν κατά τη Σφαγή του Κατύν τον Απρίλιο και Μάιο του 1940). Έτσι η Πολωνία χωρίστηκε σε ένα κομμάτι κατεχόμενο από τη ναζιστική Γερμανία και ένα κατεχόμενο από τη Σοβιετική Ένωση. Περίπου 13,5 εκατομμύρια Πολωνοί πολίτες μετατράπηκαν σε Σοβιετικούς υπηκόους μετά από εικονικές εκλογές που οργάνωσε η NKVD σε κλίμα τρόμου. Βάσει, όμως, μιας συμφωνίας της 28ης Σεπτεμβρίου, με την οποία τροποποιήθηκε το Σύμφωνο μη Επίθεσης, η Λιθουανία πέρασε στη σοβιετική σφαίρα επιρροής, ενώ η Γερμανία έλαβε ως αντάλλαγμα μεγαλύτερο μέρος της κατακτημένης Πολωνίας (μέχρι τον ποταμό Μπουγκ). Το 1940 η Σοβιετική Ένωση κατέκτησε τμήματα της Ρουμανίας (Βεσσαραβία και βόρεια Βουκοβίνα, η οποία σήμερα ανήκει στην Ουκρανία). Επίσης εισέβαλε και στις βαλτικές χώρες Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία, που ενσωματώθηκαν στη Σοβιετική Ένωση. Στις 22 Ιουνίου του 1941 ο Χίτλερ παραβίασε το Σύμφωνο αυτό και επιτέθηκε στη Σοβιετική Ένωση (Επιχείρηση Μπαρμπαρόσσα). 

 

Αναλυτικά, στις 23 Αυγούστου 1939, στη Μόσχα ο υπουργός Εξωτερικών της ναζιστικής Γερμανίας Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ και ο υπουργός Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης Βιατσεσλάβ Μιχαήλοβιτς Μολότοφ υπέγραφαν το περίφημο Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης ή αλλιώς Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ. Λίγες μέρες αργότερα, στις 31 Αυγούστου, τη συνθήκη αυτή επικύρωσε το Ανώτατο Σοβιέτ. Στη συμφωνία αυτή – όπως αποκαλύφθηκε μόλις το 1946 στον δυτικό Τύπο και επιβεβαιώθηκε περίτρανα το 1993 με τον αποχαρακτηρισμό των σοβιετικών αρχείων – είχε γίνει κανονικό ντιλ μεταξύ ναζί και κομμουνιστών και προβλεπόταν ο διαμελισμός της Πολωνίας. Επίσης, προβλεπόταν να περιέλθουν οι Bαλτικές χώρες στη σοβιετική επιρροή, εκτός της Λιθουανίας. Υπό σοβιετικό έλεγχο, επίσης, θα έμεναν η Φινλανδία και η Ρουμανία. 

 

Τέλος, προβλέπονταν κάποιες συμφωνίες σχετικά με τις γερμανικές μειονότητες στη Βαλτική που έπρεπε να… πάρουν πόδι. Η καθ΄όλα αγαστή αυτή συνεργασία ναζί – κομμουνιστών, που δεν διαταράχτηκε από καμιά απολύτως ιδεολογική διαφορά, κράτησε από τον Αύγουστο του 1939 έως και τις 22 Ιουνίου του 1941 , οπότε ξεκίνησε η περίφημη επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, όπου οι ναζί παραβίασαν το σύμφωνο μη επίθεσης και επιτέθηκαν στη Σοβιετική Ένωση. 

 

Να υπογραμμίσουμε κάτι που παραδόξως δεν λαμβάνεται υπόψη όταν μιλούμε για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτό είναι ότι τα δύο πρώτα χρόνια της ναζιστικής επίθεσης στην Ευρώπη, η χώρα που σήκωσε μόνη στην πλάτη της την αντίσταση ενάντια στον ναζισμό ήταν η Αγγλία. Επίσης, μια ακόμα «λεπτομέρεια» είναι ότι η ιμπεριαλιστική Αμερική έμενε πιστή στο δόγμα της ουδετερότητας ενώ γίνονταν –κυρίως από πλευράς Τσόρτσιλ – συνεχείς εκκλήσεις να λάβει μέρος στον ευρωπαϊκό πόλεμο, πράγμα που, όταν έγινε, συνετέλεσε αποφασιστικά στη νίκη των συμμάχων και στη σοβιετική επέκταση ως νικήτριας δύναμης (που υπερασπίστηκε την επικράτειά της στην ουσία) σε ολόκληρη την Ευρώπη, κάνοντας σήμερα τον Πούτιν και τους πουτινολάτρες να απορούν με το θράσος των χωρών που συνορεύουν με τη Ρωσία να αξιώνουν εθνική ανεξαρτησία! Ας επανέλθουμε όμως στα ιστορικά. 

 

Και να σημειώσουμε πόσο σημαντική τότε, υπήρξε η «ιμπεριαλιστική» αμερικανική βοήθεια, που έλαβε η «αντι-ιμπεριαλιστική» Σοβιετική Ένωση, κυρίως σε πολεμικό υλικό και τυποποιημένα τρόφιμα. Χάρη στη βοήθεια αυτή, οι Σοβιετικοί απέκρουσαν τη χειμερινή επίθεση κατά της Μόσχας. Επίσης, υπήρχε και το περίφημο αμερικάνικο πρόγραμμα Lend-Lease, με το οποίο η Σοβιετική Ένωση έλαβε σημαντική υλικοτεχνική βοήθεια από τις ΗΠΑ.

 

Συγκεκριμένα: Οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέδωσαν στη Σοβιετική Ένωση από την 1η Οκτωβρίου 1941 έως τις 31 Μαΐου 1945 τα ακόλουθα: 427.284 φορτηγά, 13.303 οχήματα μάχης, 35.170 μοτοσικλέτες, 2.328 οχήματα υπηρεσίας πυρομαχικών, 2.670.371 τόνους προϊόντων πετρελαίου, που αντιστοιχούσαν στο 57% των αεροπορικών καυσίμων υψηλών οκτανίων, 4.478.116 τόνους τροφίμων (κονσέρβες κρέατος, ζάχαρη, αλεύρι, αλάτι κ.λπ.), 1.911 ατμομηχανές, 66 ντίζελ μηχανές τρένου, 9.920 αυτοκίνητα, 1.000 βαρέα φορτηγά, 35 φορτηγά βαρέων μηχανημάτων. Τα παρεχόμενα είδη πυρομαχικών (πυρομαχικά, βλήματα πυροβολικού, νάρκες, διάφορα εκρηκτικά) ανήλθαν στο 53% των συνολικών εγχώριων αναγκών. 

 

Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της τεράστιας συμμετοχής των ΗΠΑ στην ανάπτυξη των σοβιετικών υποδομών ήταν η μεταφορά ενός ολόκληρου εργοστασίου ελαστικών που αφαιρέθηκε… συμπαγές από το εργοστάσιο της Ford Company’s River Rouge Plant και μεταφέρθηκε στην ΕΣΣΔ! Η χρηματική αξία των προμηθειών και των υπηρεσιών το 1947 ανήλθε σε περίπου 11 δισεκατομμύρια δολάρια. Γράφει ο Νικήτα Χρουστσόφ σχετικά με την ιμπεριαλιστική βοήθεια Lend-Lease στα απομνημονεύματά του: «Θα ήθελα να μιλήσω με κάθε ειλικρίνεια για τις απόψεις του Στάλιν για το εάν ο Κόκκινος Στρατός και η Σοβιετική Ένωση θα μπορούσαν να είχαν αντιμετωπίσει τη ναζιστική Γερμανία και να επιζήσουν από τον πόλεμο χωρίς βοήθεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία. 

 

Ο Στάλιν επανέλαβε πολλές φορές όταν συζητούσαμε ελεύθερα μεταξύ μας ότι “αν δεν μας είχαν βοηθήσει οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεν θα είχαμε κερδίσει τον πόλεμο”». Επίσης ο αιμοσταγής Σοβιετικός δικτάτορας Ιωσήφ Στάλιν στη τη Διάσκεψη της Τεχεράνης, το 1943, αναγνώρισε δημόσια τη σημασία των αμερικανικών προσπαθειών, κατά τη διάρκεια ενός δείπνου στη διάσκεψη: «Χωρίς αμερικανικές μηχανές τα Ηνωμένα Έθνη δεν θα μπορούσαν ποτέ να είχαν κερδίσει τον πόλεμο». Αλλά και η συμβολή της Μεγάλης Βρετανίας προς τη Σοβιετική Ένωση δεν ήταν μικρή. 

 

Τον Ιούνιο του 1941, μέσα σε λίγες εβδομάδες από τη γερμανική εισβολή στην ΕΣΣΔ, υπεγράφη η Αγγλοσοβιετική Συμφωνία και η πρώτη βρετανική νηοπομπή βοήθειας ξεκίνησε διαπλέοντας την επικίνδυνη Αρκτική θάλασσα προς το Μούρμανσκ, όπου κατέπλευσε τον Σεπτέμβριο. Μετέφερε 40 Hawker Hurricanes μαζί με 550 μηχανικούς και πιλότους της αγγλοσοβιετικής επιχείρησης Benedict, που προορίζονταν για την αεράμυνα του λιμανιού και την εκπαίδευση Σοβιετικών πιλότων. Η αποστολή ήταν η πρώτη από πολλές προς το Μούρμανσκ και το Αρχαγγέλσκ – οι οποίες πήραν το όνομα νηοπομπές της Αρκτικής. Ακολούθησαν και άλλες πολλές… 

 

Τέλος, όπως είναι γνωστό σε όλους, μετά τις συμφωνίες της Γιάλτας και του Πότσνταμ, οι υπερβολικές απαιτήσεις του Στάλιν ικανοποιήθηκαν και με το παραπάνω, πράγμα το οποίο συζητιέται ακόμα στη Δύση. Μάλιστα, σε σχετική ερώτηση, ο Ρούσβελτ είχε απαντήσει ότι «κάναμε το καλύτερο δυνατό». Ωστόσο, και αυτές τις δύο συμφωνίες τις καταστρατήγησε ο Σοβιετικός ηγέτης. 

 

Τον Φεβρουάριο του 1948, ο Στάλιν ακολουθώντας κατά πόδας τα βήματα του παλαιού συμμάχου του, του Χίτλερ, επιχειρεί μια εισβολή, αυτή τη φορά «από τα μέσα», με ένα κομμουνιστικό πραξικόπημα που βαφτίστηκε ρομαντικά «Ο Νικηφόρος Φεβρουάριος» και είχε ως αποτέλεσμα την ένταξη της Τσεχοσλοβακίας στο σοβιετικό μπλοκ επιρροής. Και στην Ελλάδα ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος… και ισοπεδώθηκε … 

 

Σαν να μην έφταναν αυτά, την ίδια χρονιά, ο Στάλιν προχώρησε στον αποκλεισμό του Βερολίνου, πράγμα που έφερε τους Δυτικούς στο αμήν ενώ δεν είχαν πλέον καμιά εμπιστοσύνη στους Σοβιετικούς. Όλα αυτά υπήρξαν και η αφορμή να δημιουργηθεί το ΝΑΤΟ, το οποίο ήρθε ως απάντηση στη σοβιετική επεκτατική επιθετικότητα. Στο δια ταύτα προς διαλογισμό και για τον ρόλο, που παίζουν όλοι οι έμποροι των εθνών και ανθρώπων μέχρι σήμερα.. Οι σύμμαχοι τότε βοήθησαν τους Ρώσους να νικήσουν τους ΝΑΖΙ. Σήμερα βοηθούν τους Ουκρανούς να νικήσουν την Ρωσία, αλλά δεν είδαμε κανένα από αυτούς να βοηθά την Κύπρο όταν το 1974 οι βάρβαροι Τούρκοι εισέβαλαν στο άοπλο νησί, την αναγνωρισμένη χώρα ΟΗΕ, για την εκδίωξη των τουρκικών στρατευμάτων εισβολής. Ούτε σφαίρα δεν απέστειλαν, ούτε καν ανθρωπιστική βοήθεια στους χιλιάδες εκτοπισμένους από τα πάτρια τους εδάφη… Μισός αιώνας πέρασε και η Κύπρος κινδυνεύει ακόμη και σήμερα …. Και άλλοι τρίβουν τας χείρας τους και άλλοι τις νίπτουν … 

 

Και το Κυπριακό ζήτημα ή Κυπριακό πρόβλημα και συνηθέστερα, απλώς «Κυπριακό» είναι το μετέωρο ζήτημα, που σχετίζεται με το μέλλον της Κύπρου. Σύμφωνα με τους Ελληνοκύπριους, το Κυπριακό ζήτημα μετά την τουρκική εισβολή του 1974 είναι ζήτημα διεθνούς δικαίου που οφείλεται στην παράνομη στρατιωτική εισβολή και κατοχή του βορείου τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία… 

 

Και οι σκοποί και αρχές λοιπόν των Ηνωμένων Εθνών είναι: 

• Να διατηρούν τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια, και για να επιτευχθεί αυτό: να παίρνουν αποτελεσματικά συλλογικά μέτρα για να προλαβαίνουν και να απομακρύνουν κάθε απειλή της ειρήνης και για να καταστέλλουν κάθε επιθετική ενέργεια ή άλλης μορφής παραβίαση της ειρήνης και να πετυχαίνουν, με ειρηνικά μέσα και σύμφωνα με τις αρχές της δικαιοσύνης και του διεθνούς δικαίου, διευθέτηση ή διακανονισμό διεθνών διαφορών ή καταστάσεων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε διατάραξη της ειρήνης.  
• Να αναπτύσσουν ανάμεσα στα έθνη φιλικές σχέσεις που θα βασίζονται στο σεβασμό της αρχής των ίσων δικαιωμάτων και της αυτοδιαθέσεως των λαών και να παίρνουν άλλα μέτρα κατάλληλα για την ενίσχυση της παγκόσμιας ειρήνης.  
• Να πετυχαίνουν διεθνή συνεργασία για την επίλυση διεθνών προβλημάτων οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και ανθρωπιστικής φύσεως, και για την ανάπτυξη και ενθάρρυνση του σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών για όλους, χωρίς διάκριση φυλής, φύλου, γλώσσας ή θρησκείας, και 
• Να αποτελούν ένα κέντρο που θα συντονίζει τις ενέργειες των εθνών για την επίτευξη αυτών των κοινών σκοπών. Όλα τα Μέλη στις διεθνείς τους σχέσεις θα απέχουν από την απειλή ή τη χρήση βίας, που εκδηλώνεται εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας οποιουδήποτε κράτους είτε με οποιαδήποτε άλλη ενέργεια ασυμβίβαστη προς τους Σκοπούς των Ηνωμένων Εθνών. 

Όλα τα Μέλη θα παρέχουν στα Ηνωμένα Έθνη κάθε βοήθεια σε κάθε ενέργεια που αναλαμβάνουν σύμφωνα με τους όρους αυτού του Χάρτη και δε θα βοηθούν κανένα κράτος εναντίον του οποίου τα Ηνωμένα Έθνη θα έχουν προχωρήσει σε προληπτικές ή εξαναγκαστικές ενέργειες. Μέλος των Ηνωμένων Εθνών εναντίον του οποίου το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει αναλάβει προληπτική ή εξαναγκαστική ενέργεια μπορεί να στερηθεί προσωρινά την άσκηση των δικαιωμάτων και προνομίων που είναι συναφή με την ιδιότητα του Μέλους, με απόφαση της Γενικής Συνελεύσεως, ύστερα από πρόταση του Συμβουλίου Ασφαλείας.  

 

Η Γενική Συνέλευση, με πρόταση του Συμβουλίου Ασφαλείας, μπορεί να αποβάλει από το Οργανισμό Μέλος των Ηνωμένων Εθνών το οποίο επανειλημμένα παραβίασε τις αρχές που περιέχονται στον Χάρτη αυτόν. Και ποιο πολεμοκάπηλο έθνος αποβλήθηκε μέχρι σήμερα; Η Τουρκία πρώτη έπρεπε να αποβληθεί, διότι ο ορισμός της εισβολής λέει, ότι παράνομη είναι η επίθεση ενός όγκου εχθρικών δυνάμεων, που περνούν τα σύνορα και μπαίνουν σε μια χώρα με σκοπό τη λεηλασία ή τη μόνιμη κατάκτηση …. 

 

Π.χ. Η εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο το 1974 …Χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι, 250,000 εκτοπισμένοι, 550 εκκλησίες συλημένες, 850 όμηροι γυναίκες βάναυσα κακοποιημένες,30,000 εγκλωβισμένοι, το 37% των εδαφών κατειλημμένο …Όλα τα ιερά και όσια ισοπεδωμένα …. κλπ, κλπ … Ποιος λοιπόν έτεινε χείρα βοήθειας, πλην του αδελφού Ελληνικού λαού;

 

Και τελειώνουμε με τα σοφά συμβολικά λόγια του μεγάλου Ο. Ελύτη. 

 

Ήρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους. Έφεραν το Σοφό, τον Οικιστή, και το Γεωμέτρη, βίβλους γραμμάτων και αριθμών, την πάσα υποταγή και δύναμη, το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας. Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους. Ούτε μέλισσα καν δεν γελάστηκε το χρυσό ν’ αρχίσει παιχνίδι ούτε ζέφυρος καν, τις λεύκες να φουσκώσει ποδιές. Έστησαν και θεμελίωσαν στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα πύργους κραταιούς και επαύλεις ξύλα και άλλα πλεούμενα, τους νόμους τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα, στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας. Και το μέτρο δεν… έδεσε ποτέ με την σκέψη τους.  

 

Ούτε καν ένα χνάρι θεού στην ψυχή τους σημάδι δεν άφησε ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει. Έφτασαν ντυμένοι «φίλοι» αμέτρητες φορές οι εχθροί μου τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας. Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε παρά μόνο σίδερο και φωτιά. Στ’ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά. Μόνο όπλα και σίδερο και φωτιά ….
Οδυσσέας Ελύτης – ‘Αξιον Εστί – Ψαλμός Z 

 

Βιβλιογραφία 

Bendersky, Joseph W (2000). A History of Nazi Germany: 1919–1945. Rowman & Littlefield. Biskupski, Mieczyslaw B.; Wandycz, Piotr Stefan (2003). Ideology, Politics, and Diplomacy in East Central Europe. Boydell & Brewer. Brackman, Roman (2001). The Secret File of Joseph Stalin: A Hidden Life. Frank Cass. Carley, Michael J. (1993). "End of the 'Low, Dishonest Decade': Failure of the Anglo-Franco-Soviet Alliance in 1939". Europe-Asia Studies 45 (2): 303–41. doi:10.1080/09668139308412091. Carr, Edward Hallett (1949). "From Munich to Moscow—I". Soviet Studies (Taylor & Francis) 1 (1): 3–17. doi:10.1080/09668134908409726. Διεθνή και Ελληνικά ΜΜΕ. Wikipedia κλπ.
 

Επιμέλεια – Αποσπασματική έρευνα Ομάδας Εργασίας και Έρευνας του συγγραφέα κ. Α. Αντωνά, από Ελληνική Κύπρο. 

 

Σημ. Απολογούμαστε για τα πρόσθετα πληροφοριακά αποσπάσματα, αλλά κατά την ταπεινή μας άποψη συγκυριακά όλα συνδέονται μεταξύ τους με λώρο ομφάλιο και προστέθηκαν, για την εξαγωγή ολοκληρωμένων αυτονόητων συμπερασμάτων.