Στις 7 Δεκεμβρίου του λήγοντος έτους, το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο της Θράκης γιόρτασε σε κλίμα συγκίνησης, κατάνυξης και λαμπρότητας την επέτειο των 50 ετών από την έναρξη των προσπαθειών για την ίδρυσή του. Ο Γεώργιος Μανούδης μετέδωσε, τότε, πριν από μισό αιώνα, την αγωνία του, για το μέλλον της περιοχής, και μπόρεσε να πείσει πολυμελή ομάδα πανεπιστημιακών από το ΑΠΘ και το ΠΑΜΑΚ, καθώς και πολυάριθμους τοπικούς παράγοντες, για την εθνική ανάγκη ίδρυσης Πανεπιστημίου στην περιοχή.
Από τους πανεπιστημιακούς της πρωτοβουλίας, για την ίδρυση του Δημοκρίτειου, είμαι η μοναδική εν ζωή, ενώ ο γιός του Γεωργίου Μανούδη, ο Άρης Μανούδης, παρέδωσε στον Πρύτανη του Δημοκρίτειου, Αλέξανδρο Πολυχρονίδη, το πολύτιμο Αρχείο με τις λεπτομέρειες και τις φωτογραφίες, που κρατούσε επιμελώς ο πατέρας του και που αποτελεί την ιστορία της ίδρυσής του.
Όι τοπικές αρχές και η κοινωνία τίμησαν με την αθρόα παρουσία τους την εκδήλωση, η οποία σηματοδοτεί την έναρξη σειράς εορτών, μέσα στο 2023.
Δυστυχώς, και πριν περατωθεί μήνας από την εορταστική εκείνη εκδήλωση στην Κομοτηνή, υπήρξαν σε αυτήν, εξαιρετικά δυσάρεστα συμβάντα, τα οποία ναι μεν υπογραμμίζουν την καταλυτική σπουδαιότητα του Δημοκρίτειου, στη Θράκη, αλλά ταυτόχρονα προβάλλουν, δυστυχώς, και την ανεπαρκή κρατική παρουσία και μέριμνα στην περιοχή (ακριβώς όπως και πριν από 50 χρόνια).
Να αναφερθώ, λοιπόν, στο πρόσφατο θέατρο του παραλόγου, που ανέβηκε στον Ίασμο Θράκης με πρωταγωνιστή τον μουσουλμάνο δήμαρχο Οντέρ Μουμίν. Ο περί, ου, λοιπόν δήμαρχος απέλυσε εργαζόμενο τού εκεί δήμου, με την κατηγορία ότι ανήκε στους τρομοκράτες Γκιουλενιστές, που όπως είναι γνωστό, τυγχάνουν άσπονδοι εχθροί του κ. Ερντογάν. Αλλά ωστόσο η χώρα μας δεν έχει λόγους να είναι εναντίον τους. Στη συνέχεια της απόλυσης του υπαλλήλου, ο δήμαρχος έσπευσε να εγκρίνει τη μετακίνηση του στην Αθήνα για «λόγους ασφαλείας» και «δημοσίου συμφέροντος», εκλαμβάνοντας προφανώς τη Θράκη, ως περιοχή της Τουρκίας, στο εσωτερικό της οποίας οι Γκιουλενιστές διώκονται ως τρομοκράτες, και εντός της οποίας οφείλει να εφαρμοστεί η ίδια τουρκική πολιτική.
Δυστυχώς, το απαράδεκτο αυτό επεισόδιο, συνδέεται, θα έλεγα, άμεσα, με το περιεχόμενο των αποσπασμάτων από τον λόγο μου στον εορτασμό των 50 ετών, από την έναρξη των προσπαθειών ίδρυσης του Θρακικού Πανεπιστημίου, και τα οποία παραθέτω στη συνέχεια:
«Αυτό το Πανεπιστήμιο έγινε για να ακουστούν ακόμη πιο δυνατά σε αυτή την παραμεθόρια περιοχή οι χτύποι της καρδιάς της Ελλάδας. Για να φωτιστούν τα κάθε μορφής σκοτάδια μέσα από τη λαμπερή παρουσία του ελληνικού κράτους, και την ιδιαίτερη φροντίδα του για αυτή τη γωνιά της πατρίδας μας».
«Καθώς, λοιπόν, είμαι, η τελευταία αυτής της ομάδας, που ζω ακόμη, πιστεύω ότι οφείλω να απαντήσω, στο αν πράγματι η ίδρυση του Δημοκρίτειου ανέδειξε και θωράκισε την περιοχή. Στο αν η λειτουργία του εκπλήρωσε τα οράματα των πανεπιστημιακών της Βόρειας Ελλάδας.
Η απάντηση, φυσικά, και δεν είναι δύσκολη, καθώς η επίδραση του Δημοκρίτειου, στην εμφάνιση, στη ζωντάνια, στην ανάπτυξη της περιοχής είναι έντονα παρούσα και αναμφισβήτητη. Για όσους, όπως εγώ, γνώριζαν τη Θράκη, και ειδικότερα την Κομοτηνή πριν από τη γένεση του Δημοκρίτειου, η ανατροπή του παντός είναι, θα έλεγα, ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Αλλά και πως να μην είναι, όταν 24.000 νέα παιδιά, που νοικιάζουν διαμερίσματα, που αγοράζουν τα πάντα επιτοπίως, και που διαθέτουν αρκετά από τα εισοδήματά τους για διασκέδαση, έχουν δημιουργήσει, σε καθημερινή βάση, μια άλλη όψη, πιο λαμπερή και πιο αισιόδοξη, σε σύγκριση με το πριν.
Αλλά, όμως, εγώ ήμουν και εξακολουθώ να είμαι γκρινιάρα, ούσα σίγουρη ότι μεταφέρω απόψε εδώ και τη συνέχεια των απαιτήσεων, για την περιοχή, όσων πια δεν είναι μαζί μας. Το Δημοκρίτειο υπήρξε μια εξαιρετική πρωτοβουλία για τη Θράκη. Αλλά, δεν αρκεί για την περίπτωσή της. Και ήδη προ πολλού, είναι η σειρά της Πολιτείας να συμπληρώσει τα υπόλοιπα.
Θα επανέλθω, λοιπόν, στη γκρίνια μου, που εμπεριέχεται σε σωρεία βιβλίων, άρθρων, συνεδρίων και ομιλιών μου, και που άρχισε από την αρχή της δεκαετίας του ‘60 χωρίς να έχει σταματήσει ποτέ.
Αναφέρομαι στο ελληνικό κράτος το οποίο όφειλε, αμέσως μετά την προσάρτηση αυτής της περιοχής, να τη θωρακίσει κατά απόλυτη προτεραιότητα, με δημόσιες επενδύσεις σε έργα υποδομής, με υψηλής ποιότητας δημόσια εκπαίδευση και δημόσια υγεία, με διευκόλυνση παροχής δανείων με ευνοϊκούς όρους σε ιδιώτες επιχειρηματίες για επενδύσεις στην περιοχή, με κατάρτιση και εφαρμογή ταχύρρυθμων αναπτυξιακών προγραμμάτων, τα οποία να αναδεικνύουν τις ιδιαιτερότητες της περιοχής, με διορισμό των αρίστων εκάστοτε δημοσίων υπαλλήλων, με εφαρμογή καλά μελετώμενων προγραμμάτων προσέγγισης ξένων επενδυτών, με ιδιαίτερες προδιαγραφές του μεταναστευτικού προγράμματος της περιοχής και προπαντός, όλα αυτά, με συνέχεια και συνέπεια. Δηλαδή, όχι όπως συνέβη πολύ συχνά στο διάστημα αυτής της πεντηκονταετίας, να εναλλάσσονται περίοδοι ενθουσιασμού, για τη Θράκη, μέσα στις οποίες να γίνονται έργα και να λαμβάνονται τα εκάστοτε δέοντα αναπτυξιακά μέτρα, αλλά στη συνέχεια αυτές να διαδέχονται από μακροχρόνιες περιόδους κρατικής αδιαφορίας και ουσιαστικής εγκατάλειψης της περιοχής.
Και στο σημείο αυτό να αναφερθώ στο κυριότερο αποτέλεσμα που θα έπρεπε να έχει η συνεχής κρατική φροντίδα για την εθνικά ευαίσθητη περιοχή της Θράκης: αυτή θα όφειλε προ πολλού να έχει καταλήξει στην επίτευξη κατά κεφαλήν εισοδήματος στην περιοχή υψηλότερου του αντίστοιχου μέσου εθνικού όρου. Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, το κατά κεφαλήν εισόδημα Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης είναι το χαμηλότερο σε σύγκριση με το αντίστοιχο κάθε άλλης περιοχής της επικράτειας, εκτός αυτού του Βορείου Αιγαίου. Όπως άλλωστε ήταν και στις δεκαετίες των προσπαθειών για την ίδρυση του Δημοκρίτειου. Τότε, και δυστυχώς φοβούμαι ότι ισχύει και σήμερα, η Θράκη εθεωρείτο από τους δημοσίους υπαλλήλους ως, περίπου, τόπος εξορίας. Και τότε, όπως και σήμερα, μπορούμε να μιλήσουμε για τον οικονομικό και δημογραφικό γιγαντισμό της περιοχής της πρωτεύουσας, που καταπνίγει με την αδηφαγία και την αδιαφορία της τις αναπτυξιακές δυνατότητες της περιφέρειας. Θυμάμαι ότι στο παρελθόν, όταν ήταν επί τάπητος η ίδρυση του εδώ Πανεπιστημίου, ξέφευγα όταν βρισκόμουν στην Αθήνα, με κάποιο είδος κηρυγμάτων σε κοινωνικές συναναστροφές, και εξαγριωνόμουν κυριολεκτικά όταν ως γενικό συμπέρασμα προέκυπτε το «πόσο μακριά βρίσκεται η Θράκη από την Αθήνα».
Ανακεφαλαιώνοντας, θεωρώ ότι, σίγουρα, η συμβολή του Δημοκρίτειου στην ενίσχυση της γενικότερης φυσιογνωμίας της περιοχής είναι αποφασιστική και είναι αναμφισβήτητη. Δεν είναι, ωστόσο, αρκετή, αλλά αντιθέτως πρέπει το ταχύτερο να πλαισιωθεί και από ισχυρή κρατική φροντίδα. Απαιτείται κατεπειγόντως, ένας γενικότερος συντονισμός για τη λήψη μέτρων, που θα ανεβάσουν το κατά κεφαλή της εισόδημα και θα δημιουργήσουν ισχυρά αναπτυξιακά κίνητρα, έτσι που η Θράκη να περάσει στις ταχέως αναπτυσσόμενες περιοχές της Ελλάδας. Το Δημοκρίτειο έχει δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις, και θα αποτελέσει ισχυρότατο μοχλό ανάπτυξης όταν και αν συνυπάρξει με ισχυρή κρατική βοήθεια.
Χρόνια πολλά στο Δημοκρίτειο. Να τα χιλιάσει σε μια Ελλάδα ανεξάρτητη και ισχυρή».
Δεν είναι αδιανόητα καθόλου. Είναι εσκεμμένα προβλήματα καθοδηγούμενα από την ΜΙΤ Τουρκίας. Έτσι ξεκίνησαν και οι ΤΚ εξτρεμιστές στην Κύπρο. Έστρεφαν την προσοχή μας στα διάφορα προβλήματα, που δημιουργούσαν και εμείς οι αφελείς δεν αντιληφθήκαμε ότι έγιναν αστακοί με βαρύτατο οπλισμό. Όταν το 63 επιτέθηκαν για να καταλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία, αυτοί με πολυβόλα μας πολεμούσαν και εμείς με κυνηγετικά (Η ΕΟΚΑ είχε αφοπλισθεί μετά τις συμφωνίες Ζ.Λ. και τον οπλισμό της οι δόλιοι Άγγλοι τον παρέδωσαν στη ΤΜΤ. Σε κατειλημμένα φυλάκια των τούρκων, ου ολίγα όπλα με εγχάρακτο την λέξη ΕΟΚΑ βρήκαμε.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα βάση σχεδίου και όπως βλέπω και σήμερα στην Θράκη τα ίδια προεόρτια συμβαίνουν...
Στο δια ταύτα. Ο μυστικός παράνομος εξοπλισμός των Τουρκοκύπριων εξτρεμιστών...
Η Τ.Μ.Τ. Κύπρου εξοπλιζόταν από την Τουρκία, με όπλα τα οποία μυστικά έρχονταν στην Κύπρο από τη Μερσίνα και το Αναμούρ, συσκευασμένα σε πλαστικά, με μυστικές αποστολές πλοιαρίων και θάβονταν στο έδαφος και κρυσφήγετα. Για τις αποστολές οπλισμού είχε συσταθεί ειδική ομάδα στη Σχολή Κομάντος στο Egrintir, με βοήθεια τόσο του Υπουργού Άμυνας Edhem Menderes, όσο και του Υφυπουργού του στρατηγού Salih Joskun. Η μυστική αποστολή οπλισμού ήταν υπόθεση πολύ λεπτή και προγραμματιζόταν μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. «Οι αξιωματικοί της Τ.Μ.Τ. έφθαναν στο νησί μυστικά και φρόντιζαν τόσο για τη μεταφορά οπλισμού όσο και για την εκπαίδευση στελεχών.
Τα στελέχη της Τ.Μ.Τ. το 1959 ανέρχονταν γύρω στους 2000 άνδρες. Ο παράνομος εξοπλισμός της καταγράφεται από τον διοικητή του Γραφείου Ειδικού Πολέμου (1967-1974), στρατηγό Kemal Yamak, στο βιβλίο του «Golgede kalan izler ve Golgeler en gizler», Αύγουστος 2009. «Το Απόρρητο Ημερολόγιο της Κ.Υ.Π. για την Κύπρο», δημοσίευσε 80 μυστικές εκθέσεις από τις 13 Ιουνίου του 1959 έως τις 28 Νοεμβρίου του 1960 της ελληνικής Κ.Υ.Π. (Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών) είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό για τους μετα-Ζυριχικούς εξοπλισμούς της τουρκοκυπριακής κοινότητας». Καμία ενέργεια και καμία αντιμετώπιση από ΚΔ και είδαμε τα αποτελέσματα... Αν οι εθελοντές Κύπριοι δεν ήταν εύτολμοι, από τότε η Κύπρος θα είχε αλωθεί...
Π.χ. Τρανή απόδειξη του εξοπλισμού των Τουρκοκυπρίων, ήταν η αυτοβύθιση του πλοιαρίου Deniz, στις 18 Οκτωβρίου του 1959, που μετέφερε όπλα, «ολόκληρο οπλοστάσιο», από την Τουρκία για λογαριασμό των Τουρκοκυπρίων.(Ίσως να ήταν το 10ο που τυχαία απεκαλύφθη.) Όπως σημειώθηκε τότε, τον Απρίλιο του 1960 η εκτίμηση του ειδικού κλάδου αστυνομίας των βρετανικών αρχών, Special Branch, ήταν ότι η Τ.Μ.Τ. κατείχε άνω των 3000 παράνομα όπλα και η Ε.Ο.Κ.Α. μόλις 354, ενώ στις 3 Αυγούστου του 1962 η εβδομαδιαία έκθεση των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών κατέγραφε εκπαιδεύσεις Τουρκοκυπρίων νότια του χωριού Πέτρα του Διγενή και εκπαιδεύσεις στα όπλα μελών της Τ.Μ.Τ. στο χωριό Πλατάνι, αλλά και στην Τουρκία...
«Στις 3 Μαΐου του 1963, ο ύπατος αρμοστής Sir Arthur Clark ενημέρωσε την Υπουργό Δικαιοσύνης Στ. Σουλιώτη ότι στις αποθήκες της ΤΟΥΡ.ΔΥ.Κ., πέραν των αναγκών της δύναμης, υπήρχαν πλεονάσματα οπλισμού και εφοδίων. Κατά τις εκτιμήσεις της ελληνικής στρατιωτικής ηγεσίας η δύναμη των Τουρκοκυπρίων το 1963 ανερχόταν σε 7.000 «ενόπλους, με πολύ καλήν εκπαίδευσιν και με εφοδιασμόν (οπλισμό, Πυρ/κά, Μέσα Επικοινωνιών κτλ)», ενώ οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες, σε άκρως απόρρητη έκθεσή τους στις 20 Δεκεμβρίου του 1963, μία μόλις μέρα πριν την «κρίση των Χριστουγέννων του 1963», υπολόγιζαν τη δύναμη της Τ.Μ.Τ. στη Λευκωσία σε 2000 άνδρες και οι ένοπλοι Έλληνες εθελοντές περί 800.... και κατατρόπωσαν τους βαρβάρους ...Ας προετοιμασθούμε και στη Θράκη. Οι ακρίτες μας τολμηροί είναι, φτάνει να είναι έσω έτοιμοι και εξοπλισμένοι διότι εμείς στην Κύπρο δεν ήμασταν....
Α.Α.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΔΕΛΦΟΙ ΕΙΔΙΚΑ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΑΣ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΛΙΓΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ 1963 ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΟΠΟΥ ΟΙ ΤΚ ΜΑΣ ΕΠΙΑΣΑΝ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ... ΙΣΩΣ ΔΙΔΑΧΘΟΥΝ ΤΟ ΤΙ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΚΑΛΩΣ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΧΤΗ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ