ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΙΣ ΜΑΝΕΣ ΤΩΝ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ.

Με ευλαβική επιμέλεια από Αντώνη Αντωνά, αδελφό εθνομάρτυρα, αγνοούμενου για 36 χρόνια. 47 Χριστούγεννα και Πάσχα πέρασαν, που πρέπει να μας θυμίζουν τον πόνο των μανάδων μας, για τα χαμένα τους παιδιά, που ακουμπισμένες μέρα νύχτα στην έξω πόρτα τα ανέμεναν με βουρκωμένα μάτια. Σημειώνεται ότι η δεύτερη βάρβαρη εισβολή έγινε στις 14-15 Αυγούστου, που ήταν και το μικρό Πάσχα των Ελλήνων και κατά την διάρκεια της σφαγιάστηκαν χιλιάδες άμαχοι…. 

Ακόμη μια μάνα έφυγε ….

 

Απόσπασμα του Κώστα Βενιζέλου με πρόσθετο αφιέρωμα από Αντώνη Αντωνά. 

 

«Η Παναγιώτα Σολωμή από την Κώμη Κεπήρ, «έφυγε» πριν από λίγες ημέρες από τη ζωή. Δεν την έχω γνωρίσει ποτέ. Ήταν, όμως, ως να την ήξερα. Ήταν μια γνώριμη φυσιογνωμία γιατί ήταν πάντα εκεί, παρούσα. Έδινε μάχες για τη μεγάλη υπόθεση των αγνοουμένων. Ήταν μια φιγούρα που στεκόταν καρτερικά, δίπλα στους άλλους συγγενείς αγνοουμένων, ζητώντας να μάθει για τους δικούς της ανθρώπους. 

 

Μαυροφορεμένη, κρατούσε πάντα στα χέρια της μια κορνίζα με δυο φωτογραφίες, του συζύγου της Παύλου και του γιου της, Σολωμή. Ήταν σε όλες τις εκδηλώσεις αγνοουμένων. Ήταν στις αντικατοχικές εκδηλώσεις, στις πορείες των γυναικών, όταν τότε γινόντουσαν. 

 

Τι απέγιναν, πού βρίσκονταν; Είχε πέραν από τον σύζυγο και τον γιο της, άλλα δεκατέσσερα συγγενικά πρόσωπα, που χάθηκαν τα ίχνη τους το καλοκαίρι εκείνο του 1974. Αυτή η φιγούρα, που την έβλεπε κανείς σιωπηλή να κρατά σφικτά τις φωτογραφίες των αγαπημένων της, εξέφραζε την κυπριακή τραγωδία. Σε δύσκολους καιρος, που η συλλογική μνήμη έχει ξεθωριάσει, Η Παναγιώτα, μαζί με άλλες γυναίκες, άλλους συγγενείς, ήταν εκεί για να θυμίζουν την υπόθεση των αγνοουμένων. 

 

Το 1974 ήταν στο χωριό της Κώμη Κεπήρ μαζί με την οικογένειά της. Εκεί την βρήκε η εισβολή, η προέλαση των τουρκικών κατοχικών δυνάμεων. Ο σύζυγός της μέχρι πρότινος αγνοούμενος Παύλος Σολωμή, 42 χρόνων τότε και ο γιος της, επίσης μέχρι πρότινος αγνοούμενος, 18 χρονών παιδί, Σολωμής Παύλου, είχαν συλληφθεί από τα κατοχικά στρατεύματα και αγνοούνταν μέχρι το 2018. Τα λείψανά τους εντοπίστηκαν σε ομαδικό τάφο στην κατεχόμενη γη της Καρπασίας, στη Λίμνη Γαλάτειας και ταυτοποιήθηκαν. 

 

Πέντε σχεδόν δεκαετίες, κουβαλούσε τον πόνο της αναμονής, τον πόνο που αισθάνεται ο καθένας για τον χαμό δικού του ανθρώπου. Η Παναγιώτα είχε γράψει στο Προσφυγικό Βήμα–πρέπει να ήταν το 1998– για την τραγικότερη μέρα της ζωής της: «Στις 15 Αυγούστου 1974, γύρω στις 9:30 π.μ., Τούρκοι στρατιώτες μπήκαν μέσα στο σπίτι μας και μας συνέλαβαν. Οδηγηθήκαμε σ’ ένα κοντινό τουρκικό χωριό, όπου ένας ανώτερος Τούρκος αξιωματικός μάς ανέκρινε. Οι αξιωματικοί του στρατού μάς διαβεβαίωσαν ότι οι άνδρες θα αφήνονταν ελεύθεροι σε τρεις μέρες. Κανείς από αυτούς δεν ήταν στρατιώτης… Οι περισσότεροι ήταν ηλικιωμένοι, που έμειναν πίσω για να προστατέψουν την περιουσία τους και ο μικρότερος ήταν ο γιος μου. Κανείς δεν επέστρεψε …. 

 

Η Παναγιώτα παρέμεινε με την κόρη της, Χριστίνα, τρία χρόνια εγκλωβισμένες στο χωριό τους. Αρνιόταν να εγκαταλείψει τη γη της παρά τις πιέσεις, που δεχόταν από τους Αττίλες. Σε μια επίσκεψη του Ραούφ Ντενκτάς στην περιοχή, το 1975, του παρέδωσε επιστολή με την οποία ζητούσε να μάθει τι απέγιναν οι δικοί της. Ο Ντενκτάς πήρε την επιστολή, αλλά τα ερωτήματα της Παναγιώτας έμειναν αναπάντητα. Ο τότε κατοχικός ηγέτης, είχε μια ισοπεδωτική προσέγγιση στο θέμα αυτό. Ήθελε να το «κλείσει» για να μην το βρίσκει μπροστά του. Ήταν, για αυτόν και την κατοχική δύναμη, ένα… ενοχλητικό θέμα. Ήταν το μόνο θέμα που θα μπορούσε να εκθέσει την Τουρκία, καθώς με την κατοχή είχε σχεδόν από την αρχή… εναρμονιστεί η λεγόμενη διεθνής κοινότητα.» Κ.Β. 

 

Η Παναγιώτα Σολωμή εκδιώχθηκε από τους κατακτητές το 1977 και μαζί με την κόρη της, Χριστίνα, πήγαν στη Λεμεσό, στον προσφυγικό συνοικισμό του Αγίου Αθανασίου. Είχε μπροστά της τον αγώνα για επιβίωση αλλά και τον αγώνα για την εξακρίβωση της τύχης των δικών της ανθρώπων. Ήταν μια εμβληματική φυσιογνωμία, που ταυτίστηκε με το θέμα των αγνοουμένων. Ήταν μια φιγούρα, που «κουβαλούσε» σε όλη της τη ζωή την κυπριακή τραγωδία. Επέμενε μέχρι τέλους. Ήταν στάση ζωής. Άνθρωπος της γης, αγρότισσα, αγάπησε τον τόπο και βρέθηκε πολλές φορές να αναμετράται με τη λήθη και την αδιαφορία. Εκείνη η φιγούρα, σιωπηλή και συνάμα μαχητική, θα παραμείνει στη μνήμη μας.» ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ.  

 

Το εντυπωσιακό μνημείο της «Μάνας Αγνοουμένου» 

 

Η ανέγερση του μνημείου που ορθώνεται στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας πρέπει να αποτελεί από τούδε υπόμνηση του χρέους, που έχουμε απέναντι στην πατρίδα μας, στις παρούσες και τις μέλλουσες γενιές για αγώνα υπέρ Ελευθερίας και το χρέος μας για τη διακρίβωση της τύχης όλων των αγνοουμένων μας. 

 

Το Μνημείο της Μάνας των αγνοουμένων, τοποθετήθηκε στην είσοδο του Τύμβου Μακεδονίτισσας στην Λευκωσία, όπου βρίσκονται μνημεία Ε/Κυπρίων και εξ Ελλάδος αξιωματικών και οπλιτών, οι οποίοι έπεσαν κατά τη τουρκική εισβολή του 1974, υπερασπιζόμενοι την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας.  

Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου έγιναν τον Ιούλιο του 2018, στον τύμβο της Μακεδονίτισσας, από τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Νίκο Αναστασιάδη. 

 

Στην τελετή από ελληνικής πλευράς, παρέστησαν ο ΥΕΘΑ, Πάνος Καμμένος και ο Β’ αντιπρόεδρος της Βουλής, Γιώργος Βαρεμένος. Στην τελετή, συγγενείς αγνοουμένων από την Κύπρο και την Ελλάδα, των οποίων η τύχη δεν έχει ακόμη διακριβωθεί, κρατούσαν φωτογραφίες των αγαπημένων τους προσώπων. (Εκατοντάδες αγνοούμενοι μας ακόμη δεν έχουν ανευρεθεί, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του φίλτατου Επιτρόπου Προεδρίας κ. Φώτη Φωτίου και συνεργατών του, που το έργο τους παρεμποδίζεται από τους βαρβάρους κατακτητές του φασιστικού καθεστώτος της κατεχόμενης Ελληνικής Β. Κύπρου. Παρεμποδίζεται για να μην φανούν και άλλα έργα και πράξεις τους, αφού κάθε αγνοούμενος που ανευρίσκεται σε ομαδικό τάφο, στα κατεχόμενα μας εδάφη φέρει εμφανέστατα ίχνη κακοποίησης. Ακρωτηριασμοί, καψίματα, σπασμένα οστά, αποκεφαλισμοί και με μια σφαίρα στο κεφάλι …)  

 

 

*Το μνημείο της Μάνας των Αγνοουμένων αποτελούσε διαχρονικό αίτημα της Παγκύπριας Οργάνωσης Συγγενών Αδηλώτων Αιχμαλώτων και Αγνοουμένων. Το φιλοτέχνησε ο γλύπτης Αχιλλέας Βασιλείου αφιλοκερδώς και αποτελεί δωρεά του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας.  

 

Το έργο αποτελεί δωρεά του ελληνικού υπουργείου Εθνικής Άμυνας ήταν πρόταση του υποπτέραρχου (Ι) ε.α. της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας Νίκου Ήμελλου, ο οποίος μαζί με τον εξ Ελλάδος γλύπτη Αχιλλέα Βασιλείου, εργάστηκαν αφιλοκερδώς.  

 

Σχεδιαστικά το Μνημείο αποτελείται από το άγαλμα της Μάνας σε φυσικό μέγεθος κατασκευασμένο από ηφαιστειογενή πετρώματα (λάβα) της Σαντορίνης, περιβαλλόμενο από 43 και 1619 ηφαιστειογενείς πέτρες, με την κάθε μια να αναγράφει το όνομα του κάθε ενός αγνοούμενου, των περιόδων 1963-1964 και 1974.  

 

Το ηφαιστειογενές υλικό επελέγη συνδέοντας το μαύρο χρώμα του, με την μαυροφορεμένη Μάνα. Το άγαλμα με ένα ειδικό μηχανισμό περιστρέφεται αργά δίνοντας την εντύπωση ότι η Μάνα ψάχνει τον αγνοούμενο της, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Το δεξί της χέρι ακουμπά στο μέτωπο σαν σκίαστρο στον ήλιο. Το αριστερό κρατάει λουλούδια που προσφέρονται σε χαρά ή σε λύπη. Οι πέτρες με τα ονόματα των αγνοουμένων, βρίσκονται επάνω σε ανάμεικτο χώμα που προέρχεται από την Ελλάδα και την Κύπρο, δηλώνοντας ότι τα χώματα αυτά είναι κοινά. Όλα τα υλικά συγκεντρώθηκαν από εθελοντές κατοίκους της Σαντορίνης και από το προσωπικό της Αεροπορική Μονάδας και μεταφέρθηκαν στην Κύπρο με C-130.  

 

«Είναι στο πρόσωπο της μαυροφορεμένης μάνας, η οποία έδωσε σιωπηλά το δικό της αγώνα, που συμπυκνώνεται συμβολικά το βάρος που φέρουν η σύζυγος, η αδερφή, ο αδελφός, η κόρη, ο πατέρας, ο γιος και ο κάθε συγγενής, διερχόμενοι καθημερινά και καρτερικά την αγωνία και το μαρτύριο της αδιευκρίνιστης τύχης των προσφιλών τους προσώπων, ως αποτέλεσμα της κυπριακής τραγωδίας του 1974.» 

Απόσπασμα ομιλίας Προέδρου Αναστασιάδη.
 

Προσθέτω και εγώ ταπεινά και ευλαβικά ένα λυρικό πόνημα τιμής ένεκεν. ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ στη μάνα όλων των αγνοουμένων Παναγιώτα και σε όλες τις μάνες, αλλά και στην δική μου μακαριστή μάνα Ανδριάνα, που ξενυχτούσαν εκεί στο επαίσχυντο οδόφραγμα αναζητώντας τα παιδιά τους, τους συγγενείς, τους φίλους αγνοούμενους Όλες πέθαναν με τον πόνο, όπως και η τραγική μου μάνα, που αναζητούσε όλα τα δίσεκτα χρόνια τον γιο της τον αγαπημένο Χριστάκη… Ξεψύχισε από πόνο ανείπωτο, λαβωμένη από εγκεφαλικό επεισόδιο αφήνοντας την τελευταία της πνοή ΕΚΕΙ, ​που τα πύρρεια δάκρυα των μανάδων αχνίζουν μέχρι σήμερα. Τον ίδιο τραγικό θάνατο είχαν οι περισσότερες μάνες και έφυγαν σχεδόν μαζί με τους πονεμένους πατέρες …Ελάχιστοι ζουν σήμερα …. Αιωνία τιμή και δόξα στις μάνες και πατέρες των νεκρών και αγνοουμένων. ​Έφυγαν νωρίς οι πονεμένοι μας γονείς. Ας τους τιμούμε όλοι εμείς. ​Εθνομάρτυρες ήταν και αυτοί ….. 

 

Σε πρώτο πλάνο η μακαριστή Παναγιώτα. Ανάμεσα τους και η δική μας μητέρα. ‘Ολες έφυγαν … ΛΗΣΜΟΝΗΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ. ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΗ ΤΑΜΠΕΛΛΑ ΣΤΑ ΑΓΡΙΟΧΟΡΤΑ ΣΤΟ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑ ΜΕ ΤΟ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΚΑΙ ΤΙΣ ΦΩΤΟ ΤΩΝ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΗΡΩΪΚΩΝ ΜΑΝΑΔΩΝ… ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΧΝΩ … 

 

Λήδρα Πάλας: Το οδόφραγμα των Μανάδων των Αγνοουμένων … 

 

Διαβάστε το πιο πάνω άρθρο της αγαπητής διαπρεπούς συγγραφέως-ερευνήτριας Φανούλλας Αργυρού. Όχι μόνο θα συγκινηθείτε, αλλά και θα θυμώσετε για την αχαριστία μας έναντι αυτών των πονεμένων μανάδων μας … 

 

Απόσπασμα:  

 

Το 2003, όμως ήλθε και το κτύπημα των μαυροφορεμένων Μητέρων. Τις απέκλεισαν από το οδόφραγμα.΄Οπως ακριβώς ήθελε ο Ραούφ Ντενκτάς. Ενοχλούσε η παρουσία τους τόσο τους Τούρκους όσο και άλλους περιλαμβανομένων και δικών μας γιατί απέρριπταν και την ΔΔΟ βλέπετε. (Όπως ενοχλούσε κάποτε και μια πολύμηνη επιτυχής διαμαρτυρία ομογενών στο Λονδίνο έξω από την τουρκική Πρεσβεία, μέχρι που μπήκαν θεοί και δαίμονες να την σταματήσουν και εκείνη).  

 

Και ξεκίνησαν να τρέχουν έκτοτε πρόσφυγες και μη, να δείχνουν το διαβατήριο και την ταυτότητά τους στις κατοχικές αρχές για να … ψωνίζουν από τους Τούρκους, να παίζουν σαν τρελοί στα καζίνο των κατεχομένων με διανυχτερεύσεις. Ανώνυμοι και ΕΠΩΝΥΜΟΙ, τους γνωρίζουν οι φρουροί…  

 

Έτσι φθάσαμε «αισίως» πλέον ξανά (2021) σε μια νέα αλαζονική επιστροφή προς τα κατεχόμενα με το διαβατήριο στο χέρι! Ξανά με το νέο άνοιγμα των οδοφραγμάτων (είχαν κλείσει λόγω κορωνοιού) για να κεραστούν λουκουμάδες και Turkish delight να τους καλωσορίσουν οι Τουρκοκύπριοι με … κόκκινο χαλί! Τι αίσχος, τι ντροπή. Τι ταπείνωση του Ελληνισμού… 

 

Τι άλλο να γράψω ουκ ημπορώ, τι άλλο να λαλώ ουκ οιδα, σκοτίζεται ο λογισμός και το μυαλό στερεύει, καρδιά και ψυχή εγείρονται και ο θυμός θεριεύει…. 

 

ΑΙΩΝΙΟ ΑΝΑΘΕΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ …

 

ΣΤΙΣ ΜΑΝΕΣ ΤΩΝ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ 

 

Του Αντώνη Αντωνά. 

 

Με Κεφαλαία. 

 

ΜΕ ΠΟΝΟ ΤΟΥΣ ΓΙΟΥΣ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ,
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΤΙΣ ΜΑΧΕΣ.
ΑΚΟΥΜΠΙΣΜΕΝΕΣ ΞΑΓΡΥΠΝΕΣ,
ΟΙ ΠΟΝΕΜΕΝΕΣ ΜΑΝΕΣ, 

ΣΤΗ ΚΑΓΚΕΛΕΝΙΑ ΕΞΩ ΠΟΡΤΑ,
ΜΕΣ΄ΤΑ ΛΙΟΠΥΡΙΑ, ΤΗΝ ΒΑΡΥΧΕΙΜΩΝΙΑ….
ΣΚΟΥΡΙΑΣΕ ΤΟ ΚΑΓΚΕΛΟ, ΛΥΓΙΣΕ Η ΠΟΡΤΑ,
ΤΟ ΣΚΟΥΡΙΑΣΑΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ, 

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΑ ΣΙΔΕΡΑ ΕΛΥΓΙΣΕ,
ΚΥΡΤΩΣΑΝ ΟΙ ΜΑΡΑΖΩΜΕΝΕΣ ΜΑΝΕΣ,
ΑΠ΄ ΤΗΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΩΝ ΣΠΛΑΧΝΩΝ ΤΟΥΣ.
ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΛΥΓΙΖΑΝ ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ, 

ΟΙ ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΤΟΥΣ ΕΔΙΝΑΝ,
ΚΑΙ ΑΝ ΓΟΝΑΤΟΥΣΑΝ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ,
ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΙΚΕΣΙΑ,
ΣΤΟΝ ΘΕΟ, ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ. 

ΠΕΡΑΣΑΝ ΜΑΥΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΙΣΕΚΤΑ,
ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΑΝ ΑΛΛΟ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΤΟΥΣ,
ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ΑΙΩΝΙΑ, ΣΤΕΡΕΨΑΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥΣ,
ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ, Ν΄ΑΝΑΠΑΥΘΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΕΣ, 

ΚΛΕΙΣΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΕ ΠΙΚΡΑ,

ΕΦΥΓΑΝ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΤΟΥΣ, 

 

ΣΥΝΕΧΙΣΑΝ ΝΑ ΠΕΤΑΛΟΥΔΙΖΟΥΝ, ΓΥΡΩ, ΟΛΟΓΥΡΑ ΚΑΙ ΨΑΧΝΑΝ
ΤΟΥΣ ΛΕΒΕΝΤΕΣ ΤΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΡΙΖΩΜΈΝΟΥΣ ΒΡΑΧΟΥΣ,
ΠΟΥ ΑΝ ΚΑΙ ΗΞΕΡΑΝ ΟΤΙ ΟΙ ΜΥΡΙΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΘΑ ΠΕΡΝΟΥΣΑΝ,
ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΟΥΚ ΕΛΑΤΩ ΒΡΟΝΤΟΦΏΝΑΖΑΝ,
ΚΑΙ ΗΡΩΙΚΑ ΕΠΕΦΤΑΝ ΞΑΝΑ ΣΗΚΩΝΟΝΤΑΝ,
ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΑΝ ΜΕ ΠΕΙΣΜΑ ΠΟΛΕΜΟΥΣΑΝ. 

ΤΙ ΨΑΧΝΕΤΕ ΠΟΝΕΜΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ ΣΤΗ ΓΗ;
ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ ΑΝΕΒΕΙΤΕ, ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΑΣ
ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΝΤΑΜΏΣΕΤΕ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΕΚΕΙ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ,
ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΥΣ,
ΠΟΥ ΗΡΘΑΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ, ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ,
ΝΑ ΣΜΙΞΟΥΝ ΞΑΝΑ, Ν΄ΑΝΑΠΑΥΘΟΥΝ
ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΜΟ ΝΑ ΕΧΟΥΝ. ΠΥΡΡΕΙΑ ΔΑΚΡΥΑ ΧΑΡΑΣ ΑΝΑΜΙΚΤΑ ΜΕ ΛΥΠΗ,
ΣΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΤΑ ΑΓΙΟΧΩΜΑΤΑ ΠΕΦΤΟΥΝ,
ΧΕΙΜΑΡΡΟΙ ΘΕ ΝΑ ΓΕΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ,
ΣΤΑ ΤΑΡΑΓΜΕΝΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ ΘΕ ΝΑ ΠΝΙΞΟΥΝ,
ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟ ΣΤΑ ΤΑΡΤΑΡΑ ΘΑ ΡΙΞΟΥΝ. 

ΑΣ ΑΝΑΠΑΥΣΕΙ Ο ΠΟΝΟΨΥΧΟΣ ΘΕΟΣ,
ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ, ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΣΟ ΠΟΝΟ ΦΥΓΑΝ,
ΝΑ ΑΠΟΤΑΞΕΙ ΤΟ ΚΑΚΟ, ΤΗΝ ΛΥΠΗ ΤΗΝ ΑΝΕΙΠΩΤΗ
ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΜΟ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΕΚΕΙ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΟΠΟΥ ΠΗΓΑΝ …
 

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΑΙΩΝΙΑ ΣΤΙΣ ΤΙΜΗΜΕΝΕΣ ΜΑΝΕΣ, ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ…

 

Ας … 

Καρτερούμεν μέραν νύχταν
να φυσήσει ένας αέρας
στουν τον τόπον πο `ν καμένος
τζι’ εν θωρεί ποτέ δροσιάν
 

Για να φέξει καρτερούμεν
το φως τζιήνης της μέρας
πο `ν να φέρει στον καθ’ έναν
τζιαι Ένωση τζαι Λευτεριά.

Του Δ. Λιπέρτη.
 

ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΚΎΠΡΟΥ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΙΤΕΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ. ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΤΙΣ ΗΡΩΪΔΕΣ ΜΑΝΕΣ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΚΑΙ Ο ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΑΣ ΤΙΣ ΕΥΛΟΓΕΙ ΚΑΙ ΑΝΑΠΑΥΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ. ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΝΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣΟΥΝ ΟΠΩΣ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΜΑΣ.ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΕΙΘΕ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΕΜΑΣ ΝΑ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΙ ΚΑΙ ΑΦΥΠΝΙΣΕΙ … 

 

Επιμέλεια Αντώνη Αντωνά από Ελληνική Κύπρο, αδελφό του ήρωα πεσόντα Χριστάκη Αντωνά.