Είμαστε έτοιμοι για το ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΑΓΏΝΙΣΜΑ; EIMAΣΤΕ; Τώρα θα φανούν οι ΑΞΙΟΙ!

Υπάρχει μια πολύ πετυχημένη έκφραση που λέει ότι την ώρα του διαγωνίσματος, ο καθηγητής παραμένει σιωπηλός. 

 

Αυτό σημαίνει ότι ο καθηγητής έχει φροντίσει στον παρελθόντα χρόνο, να μεταδώσει τις απαραίτητες γνώσεις, ίσως (αν είναι και πολύ ευσυνείδητος) να έχει βοηθήσει και τον κάθε μαθητή προσωπικά, σύμφωνα με τις ελλείψεις και τις αδυναμίες του, ώστε ανάλογα και με τις δυνατότητες του καθενός διαγωνιζομένου, να υπάρξει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

 

Αν αυτό επιτευχθεί, θα είναι μια σημαντική επιτυχία και για τον καθηγητή, ο οποίος θα έχει κάνει καλά τη δουλειά του και θα έχει επιτύχει το σκοπό του αλλά και για τους μαθητές, οι οποίοι ως επιτυχόντες και ανάλογα το βαθμό της επιτυχίας τους, θα έχουν περάσει μια δοκιμασία η οποία τους δυνάμωσε και τους έκρινε ικανούς να προχωρήσουν περαιτέρω…
 

Όμως…
Στη διάρκεια του διαγωνίσματος, της δοκιμασίας, ο καθηγητής παραμένει σιωπηλός.
Είναι βέβαια κοντά και δίπλα στους μαθητές του, τους παρακολουθεί αλλά τη συγκεκριμένη, καθορισμένη χρονική διάρκεια, δεν μπορεί, δεν επιτρέπεται να βοηθήσει.
Εκεί ο κάθε διαγωνιζόμενος πρέπει να αποδείξει μόνος του την αξία του.
 

Ανάγοντας το ανωτέρω παράδειγμα στο πεδίο της πίστης μας, ας δούμε κάποια παραδείγματά…
 

Στην περίπτωση του πατριάρχου Αβραάμ, ο οποίος όχι μόνο αξιώθηκε μεγάλων ευλογιών και υποσχέσεων από τον Θεό αλλά αξιώθηκε και της επισκέψεως Του, υπό την μορφή των Τριών Αγγέλων.  

 

Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα της μεγάλης δοκιμασίας για τον πατριάρχη Αβραάμ και μπορούμε να προσδιορίσουμε χρονικά ως διάστημα της δοκιμασίας από την στιγμή που του ανακοινώνεται ως θέλημα Θεού, η θυσία του υιού του, έως και την στιγμή που Άγγελος Κυρίου ανακοινώνει την ακύρωση της θυσίας.  

 

Το χρονικό διάστημα λοιπόν της δοκιμασίας, κατά τη διάρκειά της, ο Θεός αν και παρακολουθεί ως πανταχού παρών, δεν επεμβαίνει, δεν ενισχύει, δεν παρηγορεί τον Αβραάμ αλλά ως άλλος καθηγητής, παρακολουθεί σιωπηλά τον μαθητή του να διαγωνίζεται.  

 

Περνάμε σε άλλη περίπτωση, του Αγίου Αντωνίου του Μέγα, του καθηγητή της ερήμου. Διαβάζουμε στον βίο του:
Κατά τη διάρκεια της νύχτας εκείνης, δημιουργούν οι δαίμονες τέτοιο χτύπο, ώστε να νομίζει κανείς, ότι όλος εκείνος ο τόπος σειόταν. Έδωσαν δε την εντύπωση οι δαίμονες ότι τρύπησαν τους τέσσερις τοίχους του μικρού σπιτιού και φάνηκαν να μπαίνουν από τις οπές, αφού πρώτα μεταμορφώθηκαν σε φανταστικά θηρία και ερπετά.  

 

Γέμισε τότε αμέσως όλος ο χώρος από μορφές λιονταριών, αρκούδων, λεοπαρδάλεων, ταύρων και φιδιών ασπίδων και σκορπιών και λύκων. Και το καθένα από αυτά ενεργούσε κατά το δικό του τρόπο.  

 

Ο Μέγας Αντώνιος υπέμεινε τη φρικτή δοκιμασία και τους φυσικούς πόνους που του προξενούσε το δάγκωμα ή το τσίμπημα του κάθε ζώου με υπομονή και παράλληλα ενέπαιζε τους δαίμονες.
 

Φτάνοντας η μεγάλη δοκιμασία στο τέλος της…  

O Αντώνιος ύψωσε τα μάτια του προς τα πάνω, είδε τη στέγη να φαίνεται ότι ανοίγει λίγο-λίγο και να κατεβαίνει κάποια ακτίνα φωτός μέχρις αυτόν. Οι δαίμονες ξαφνικά έγιναν άφαντοι και ο πόνος του σώματος σταμάτησε αμέσως, και το σπίτι ήταν και πάλι ακέραιο.  

 

Ο δε Αντώνιος, όταν αντιλήφθηκε τη θεία βοήθεια, πήρε βαθειά αναπνοή και αφού ανακουφίστηκε από τους πόνους, απηύθυνε προσευχή προς τον Θεό, και είπε·  

“Πού ήσουν; Γιατί δεν εμφανίστηκες από την αρχή για να μου παύσεις τα βασανιστήρια;”
Ακούστηκε τότε μία φωνή να του λέει:
“Αντώνιε, εδώ ήμουν. Αλλά περίμενα να δω το αγώνισμά σου. Αφού λοιπόν άντεξες με υπομονή και δεν νικήθηκες, θα σου είμαι βοηθός και θα συντελέσω στο να γίνεις ξακουστός παντού”.  

 

Kαι φτάνουμε στο τελευταίο και μέγιστο παράδειγμα.
 

Ο ίδιος ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός, βίωσε την απουσία του Θεού Πατέρα όταν περνούσε την ύστατη και μέγιστη δοκιμασία επάνω στον σταυρό.
Δεν υπάρχει πιστός Ορθόδοξος Χριστιανός που να μην συγκλονίζεται κάθε φορά με την κραυγή του Κυρίου:
«Θεέ μου Θεέ μου, ἱνατί με ἐγκατέλιπες;»
 

Εδώ όμως χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, διότι υπάρχει υψηλή θεολογία και προκειμένου να αποφύγουμε λάθη, ας καταφύγουμε στην ερμηνεία ενός Αγίου.
 

O Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ερμηνεύοντας αυτό το χωρίο, γράφει ότι ο Πατέρας δεν εγκατέλειψε ποτέ τον Υιό Του, αλλά εκείνη την ώρα ο Χριστός εκφράσθηκε ως δικός μας εκπρόσωπος, δηλαδή με την κραυγή Του «ἐν ἑαυτῷ τυποῖ τό ἡμέτερον», που σημαίνει ότι ομιλούσε αντί για εμάς.  

 

Όλοι οι άνθρωποι, μετά το προπατορικό αμάρτημα είχαν εγκαταλειφθεί από τον Θεό, ανθρωπομορφικά μιλώντας και όχι κατ’ ουσίαν. Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τον Θεό, με την τέλεση και επικράτηση της αμαρτίας.  

 

Επομένως, ο Ιησούς Χριστός, την ώρα που σταυρώνει την αμαρτία επάνω στον σταυρό Του, με αυτή την κραυγή εκφράζει τον πόνο όλης της ανθρωπότητας και ζητά την εξιλέωση από τον Θεό Πατέρα.  

 

Πώς τώρα όλα αυτά μπορούμε να τα μεταφέρουμε στο σήμερα και τι σχέση έχουν με εμάς;
Ο Κύριος μέσα από τους λόγους Του στην Αγία Γραφή, μας έχει ενημερώσει ότι θα έρθει η ώρα που η ανθρωπότητα θα δώσει ένα πολύ δύσκολο “διαγώνισμα” και μιλούμε φυσικά για τα έσχατα.  

 

Από την αρχή, την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, του πατριάρχου Αβραάμ και των Προφητών, του Μωϋσή και των δέκα εντολών, περνώντας στην εποχή που ήρθε ο Ίδιος ως θεάνθρωπος και έζησε μαζί μας και κήρυξε το Ευαγγέλιο, έπειτα με τους Αποστόλους και τους μαθητές αυτών, με τους Αγίους όλων των εποχών και φτάνοντας και στο σήμερα, με τα όσα υψηλά πνευματικά αναστήματα υπάρχουν, ο Κύριος δεν έπαψε ποτέ να μας προετοιμάζει γι’αυτό το δύσκολο “διαγώνισμα”.  

 

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, μας προορίζει για κατά χάριν θεούς και ήρθε ο ίδιος να μας δείξει πώς να τον μιμηθούμε, ώστε να γίνουμε καθ’ομοίωσιν Αυτού.  

Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για να Τον μιμηθούμε, είναι η απόλυτη πίστη σε Αυτόν.
«Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού» μας λέει ο Απόστολος Παύλος, στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή.  

 

Πριν από αυτό όμως, ο ίδιος ο Θεός μας έχει ζητήσει:
«Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμί», δείχνοντάς μας έτσι ότι η αγιότητα είναι η «ομαλή κατάστασις της θεοειδούς ψυχής του ανθρώπου».  

 

Ένα κομμάτι της “ύλης” και ως επί μέρους “διαγωνίσματα”, τα οποία μας προετοιμάζουν ως ανθρωπότητα μέχρι να φτάσουμε στο “τελικό διαγώνισμα”, είναι και οι προφητείες.  

Άλλες πραγματοποιήθηκαν, άλλες εκπληρώνονται στον παρόντα χρόνο και άλλες μέλλει να εκπληρωθούν.  

 

Αυτό που πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι ενώ υπάρχει πληθώρα προφητειών για το τι μέλλει γενέσθαι, είτε από τους λόγους του Κυρίου στην Αγία Γραφή, είτε από τους λόγους Προφητών και Αγίων, είτε από τους λόγους φωτισμένων γερόντων, μοναχών και λειτουργών, θα παρατηρήσουμε ότι οι τρόποι αντιμετώπισης των δεινών και ειδικά στο πρακτικό και υλικό πεδίο που δίνονται, είναι “με το σταγονόμετρο”.  

 

Γιατί όμως αυτό; Γιατί δεν υπάρχει αντίστοιχη πληθώρα προτάσεων εκ Θεού για τους τρόπους αντιμετώπισης των δεινών όπως υπάρχει πληθώρα προφητειών και προρήσεων;  

 

Ο πρώτος και κύριος λόγος είναι ότι ο Θεός επιθυμεί να εμπιστευτούμε και τον εαυτό μας και τους δικούς μας ανθρώπους και την ανθρωπότητα ολόκληρη στην Θεία Πρόνοιά Του. Πρωτίστως, ο Θεός επιθυμεί να έχουμε βεβαία και ακλόνητη πίστη, ώστε να αντιμετωπίσουμε τα επερχόμενα με πνευματικό τρόπο.  

 

Ένας άλλος λόγος είναι ότι αν μας έδινε ο Θεός έτοιμο και τον τρόπο αντιμετώπισης, θα ήταν σαν να μας έδινε και το “λυσάρι” στα πόδια κατά την ώρα του “διαγωνίσματος”.  

 

Φανταστείτε ας πούμε, κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας του πατριάρχη Αβραάμ, ενώ ανέβαινε το βουνό με τον γιο του Ισαάκ για να τελέσει τη θυσία, ο Θεός να του έλεγε: “Mην ανησυχείς. Όταν ανέβεις στο βουνό και πριν κατεβάσεις το μαχαίρι στο γιο σου, εγώ θα ακυρώσω τη θυσία”.  

 

Δεν θα ακυρωνόταν από αυτό όλη η έννοια της δοκιμασίας; Του “διαγωνίσματος”;
Βέβαια στην περίπτωση αυτή, όπως και του Ιώβ για παράδειγμα, ο Θεός δοκιμάζει τους δίκαιους, με σκοπό να τους δοξάσει (κατά το ανθρώπινο) και να τους ευλογήσει ακόμα περισσότερο.  

 

Είναι σαν τον καθηγητή που γνωρίζει ότι ο άριστος μαθητής θα γράψει άριστα στο διαγώνισμα και μένει η επιβεβαίωση, η οποία θα εκφραστεί με τον μέγιστο βαθμό αξιολόγησης, ως δίκαιη ανταπόδοση.  

 

Τι γίνεται όμως στην περίπτωση των περισσοτέρων από εμάς;
Ο καλός Θεός γνωρίζει ότι για να απαλλαγούμε από την πώρωση, για να σπάσει το “τσιμέντο” που έχει πιάσει η καρδιά μας, πρέπει να περάσουμε από τη “μυλόπετρα” των θλίψεων και των δοκιμασιών.  

 

Πρέπει να νιώσουμε αυτή την συντριβή, ίσως και τη θεοεγκατάλειψη (ανθρωπομορφικά μιλώντας) για να οδηγηθούμε στην ταπείνωση, στην συνειδητή μετάνοια και να τον αναζητήσουμε με λαχτάρα να έρθει και να σκηνώσει στην ζωή μας και στην καρδιά μας.  

 

Να μας δείξει Αυτός την οδό που θα πορευτούμε διότι προς Αυτόν υψώσαμε την ψυχή μας. (Κατά τον ψαλμό του Δαυίδ 142).
Mόνο τότε θα είμαστε στην κατάλληλη κατάσταση ώστε να διαθέσουμε με ελεύθερη βούληση, τον εαυτό μας ως “λευκή κόλλα” στον Κύριο, ο οποίος θα έχει ήδη σβήσει τα προηγούμενά μας λάθη και θα γράψει εκ νέου, ρήματα ζωής αιωνίου.  

 

Υπάρχουν πολλές πνευματικές παρακαταθήκες Αγίων μας, που εξηγούν την αναγκαιότητα, την αξία και την ωφέλεια των θλίψεων στη ζωή μας, όταν αυτές αξιοποιούνται βέβαια κατά Θεόν αλλά όλα αυτά εμπεριέχονται και ολοκληρώνονται στη φράση του Κυρίου μας:  

“ὅτι στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἷς τήν ζωήν”.  

 

Kαλή μετάνοια σε όλους μας.  

 

Ζ.Α.

 

πηγή