«Οι επίγονοι του Σούτσου, του Βούλγαρη και του Φραγκούλη καταδικάζουν τον π Αναστάσιο Γκοτσόπουλο»

«Είναι εντολή Κυρίου να μη σιωπά κάποιος σε περίσταση που κινδυνεύει η Πίστη. Διότι λέγει "Λάλει και μη σιωπήσης" [Πράξ. 18, 9]. Ώστε όταν πρόκειται περί πίστεως, δεν είναι δυνατόν να πη κανείς "Εγώ ποιός είμαι΄;" (Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης)

 

Γράφει ο Αριστείδης Δασκαλάκης

 

Ήταν 16 Απριλίου του 1834, όταν οι βαυαρόδουλοι κρατούντες Δ. Σούτσος, Α. Βούλγαρης, Φ. Φραγκούλης και Μάσσον (εισαγγελέας), αποφασίζουν να βγάλουν απ’ τη μέση δύο σύμβολα του αγώνα. Τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και τον Δημήτριο Πλαπούτα. Ηθικός αυτουργός ο Ι. Κωλέττης. Σίγουρα τη λαιμητόμο θα δοκίμαζαν και οι Τζαβέλας και Νικηταράς αλλά και άλλοι ήρωες του ‘ 21.

 

Βρέθηκαν δυο δικαστές αδέκαστοι, ο Τερτσέτης και ο Πολυζωίδης που δεν έβαλαν την υπογραφή τους, αψηφώντας απειλές και συνέπειες. Δεν δίκασαν το ’21, δεν καταδίκασαν την Ελλάδα, δεν υπέκυψαν στις πιέσεις του υπουργού δικαιοσύνης του Σχινά και του αντιβασιλέα Μάουερ.  

 

Και η ιστορία επαναλαμβάνεται σε διάφορες εκδοχές και παραλλαγές.  

 

Υπουργοί υποταγμένοι στα κελεύσματα ξένων δυνάμεων και σφαιρών επιρροής, πρωθυπουργοί που θέτουν ξένους οργανισμούς πάνω απ’ το εθνικό συμφέρον, όπως τότε, με αντάλλαγμα τη διατήρηση ή επαύξηση της εξουσίας, της περιουσίας ….της αναλγησίας. Προδότες γραικύλοι ή κατ’ επίφασιν Έλληνες δικτατορίσκοι, αλλόκοτοι κι επικίνδυνοι.  

 

Αυτοί οι θιασώτες της κάθε αθλιότητας, στο όνομα του κοινού καλού, βλάπτουν ενσυνείδητα την κοινωνία, τον λαό, τον Ελληνισμό. 

 

Υπόδουλοι ηγετορίσκοι, αρλεκίνοι της πολιτικής. Ιδιοτελείς εντεταλμένοι υπαλληλίσκοι ξένων συμφερόντων, διεκπεραιωτές τελευταίας βαθμίδας, αλλότριων σχεδίων. Στο όνομα του προσωπικού συμφέροντος που το βαφτίζουν κοινό καλό, χωρίς ηθικές αναστολές καταπατούν Σύνταγμα, διεθνείς Συνθήκες, κάθε ανθρωπισμό και έννοια δημοκρατίας, προκειμένου να εκτελέσουν κατά γράμμα αυτό που εντέλλονται. 

 

Η λεγόμενη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία, με το πρόσχημα της υγείας, υποχρεώνει σε εμβολιασμό, ο οποίος είναι όμως «προαιρετικός» και που αν δεν προχωρήσεις στην προαιρετική αυτή πράξη, χάνεις τη δουλειά σου και τη δυνατότητα επιβίωσης ή στην καλύτερη περίπτωση περιορίζεσαι στην καθημερινότητά σου, μιας και δεν έκανες αυτό που θα σε φέρει σε δυσμενέστερη θέση ως προς την υγεία, απ’ τον αρνητή «ψεκασμένο».  

 

Αυτοί λοιπόν οι φωστήρες, επειδή όλοι ξέρουμε πλέον πως δεν αγωνιούν για το καλό μας, αποφάσισαν πως δεν αρκεί να βλάψουν την υγεία μας. Γιατί «κάποιος» τους ψιθύρισε στο αυτί πως στόχος τελικός είναι η ψυχή μας. 

 

Έτσι οι νομοθέτες της κακιάς ώρας κατέληξαν, πως καλό θα είναι να αποκλείσουν τον άνθρωπο απ’ τον Θεό. Να του στερήσουν τα ζωογόνα Ιερά Μυστήρια, το Σώμα και το Αίμα του μεγάλου Νομοθέτη, την ελπίδα, τη σωτηρία. 

 

Σφράγισαν Ιερούς Ναούς και κυνήγησαν τους κληρικούς της απείθειας. 

 

Το «δούλειον ήμαρ», το καθεστώς δουλείας κάτω απ’το οποίο ζει εδώ και χρόνια η Ελλαδική Εκκλησία δεν αφήνει και πολλές επιλογές. 

 

Η ιεραρχία είτε δια της σιωπής, είτε μέσω γραφικών και κατευναστικών δηλώσεων, λιβάνισαν και επικρότησαν υπουργικές αποφάσεις. Προσκύνησε κι αυτή το είδωλο της επιστήμης. Της ψευδο-επιστήμης που έκρυψε το Θεό απ’ τους τυφλούς οφθαλμούς των. Δεν λογάριασαν πολιτικοί και δεσποτάδες ούτε τις μεγάλες δεσποτικές και θεομητορικές εορτές. Ούτε οι καμπάνες ήχησαν ένα φεγγάρι. 

 

Και το Ισλάμ στην Ελλάδα έτυχε προστασίας και αμνηστίας. Αρχιερείς την ώρα που σιωπούσαν στην απαγόρευση της τέλεσης των Ιερών Μυστηρίων, υπερθεμάτιζαν υπέρ του Κορανίου, των σχισματικών και αχειροτόνητων ψευδοπροκαθημένων, και των παπικών αντιπροσώπων και νούντσιων. 

 

Τραπέζια πολυτελή σε εξοχικά των προκαθημένων, στους πολιτικούς ηγετίσκους, για τις ευχαριστίες. 

Αυτοί κυβερνούν. Και οι άλλοι ποιμαίνουν.  

 

Και τι γίνεται τελικά με τον στίχο απ’ το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο: “ἐγώ εἰμι ὁ ποιμὴν ὁ καλός. ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων· ” (Ιω. 10,11).  

Πάει περίπατο. Ή μάλλον τηρείται με μια μικρή παραλλαγή. Πολύ μικρή. Μια λέξη μόνο κι αντιστρέφεται το νόημα. Γιατί οι ποιμένες πλέον θέτουν την ψυχή τους υπέρ των «λύκων». 

 

Η επέμβαση της πολιτείας στα της λατρείας και η απαγόρευση τέλεσης Θ. Λειτουργίας αποτελεί κατάλυση των θεμελιωδών άρθρων 3 (σχέσεις Εκκλησίας-Πολιτείας) και 13 (θρησκευτικής ελευθερίας) του Ελληνικού Συντάγματος καθώς και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (άρθρο 9 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου).  

 

Κι εδώ δεν μπορείς να επικαλεστείς το απόφθεγμα «απόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ» που είπε ο Κύριος. Αλλά «απόδοτε τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Καίσαρι», σε αυτό τον ανάποδο κόσμο που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και τα «δυο μέτρα και δυο σταθμά» είναι κανόνας.  

 

Και έρχεται τελευταία και καταϊδρωμένη η δικαστική εξουσία, να αποδώσει δικαιοσύνη. Ποια δικαιοσύνη; Του ισχυρού. Αυτού που την διορίζει. Που την ντύνει, την θρέφει και που στο τέλος μπορεί να της δωρίσει και κάποιο υψηλό πολιτειακό αξίωμα.  

 

Θέτοντας ανώτερους θεσμούς και αξίες (Πίστη, Σύνταγμα, διεθνείς συμβάσεις) στη σκιά των ΚΥΑ και των ευτελών νομοθετικών διατάξεων, γίνεται τιμωρός του ανυπότακτου λαού. 

 

Η στέρηση της προσωπικής ελευθερίας είναι πλέον γεγονός. Όμως η στέρηση της μετοχής του Έλληνα στα Ιερά Μυστήρια αποτελεί βεβήλωση της πίστεως. Αποτελεί διωγμό Διοκλητιανού ή Οκτωβριανών της πάλαι ποτέ Σοβιετίας.  

 

Κι αν κάποιος ευλαβής κληρικός δεν υπακούσει τότε η δαμόκλειος σπάθη τίθεται επί τον τράχηλο αυτού.
 

Αυτό το «λάθος» έκανε και ο π Αναστάσιος Γκοτσόπουλος που σκέφτηκε να τελέσει Θεία Λειτουργία την ημέρα του Ευαγγελισμού, στις 25 Μαρτίου.  

 

Και καταδικάστηκε απ’τους «άξιους» επιγόνους των δικαστών των ηρώων του ’21. Των φραγκολεβαντίνων δικαστικών υπαλληλίσκων της Βαυαροκρατούμενης Ελλάδος.  

 

Όπως τότε, έτσι και σήμερα. Βαυαροκρατούμενοι και Αμερινοκρατούμενοι οι κυβερνήτες της πατρίδας, εκτελούν κατά γράμμα ένα εγχειρίδιο που έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει μοιραστεί σε πολλές κυβερνήσεις.  

 

Οι προσχηματισμένοι δικαστές, που καταδίκασαν τον π Αναστάσιο μια τέτοια άγια και μεγάλη ημέρα, καταδίκασαν την Θεοτόκο, την Πατρίδα και τους ελευθερωτές της . Τον ίδιο το Χριστό.  

Γιατί ο στόχος δεν είναι τελικά ο π Αναστάσιος, αλλά η Πατρίδα, η πίστη, οι ρίζες, η ιστορία μας. Και ο κληρικός ή λαϊκός που τα τιμά όλα αυτά, παρά τις απαγορεύσεις, γίνεται πρόξενος όλων αυτών στην ψυχή του Ορθόδοξου Έλληνα. 

 

Η τιμωρία, αυτή όντως αποτελεί τιμή για τον πατέρα. Διότι μαρτυρεί και ομολογεί Χριστό και Πατρίδα. Η τιμή είναι κυρίως οι συνέπειες. 

 

Κάποτε, ιερείς και αρχιερείς απαγόρευαν την είσοδο σε ναούς μόνο σε βέβηλους, άνομους και αιμοσταγείς βασιλείς και κρατούντες. Όπως ο επίσκοπος Μεδιολάνων άγιος Αμβρόσιος που το 390 μ.Χ. εμπόδισε τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο να εισέλθει στον μητροπολιτικό ναό, γιατί ήταν ένοχος για τη σφαγή 7000 κατοίκων της Θεσσαλονίκης. Και όμως ο Θεοδόσιος υπάκουσε, υπέκυψε στον αφορισμό και δέχτηκε το επιτίμιο της Εκκλησίας μετανοών. Όταν έγινε πάλι δεκτός στην κοινωνία της Εκκλησίας, κατά την εορτή των Χριστουγέννων, αφού προηγουμένως δημοσίως ομολόγησε μέσα στον Ιερό Ναό την αμαρτία, πέφτοντας μπρούμητα, εκφώνησε εκείνο το λόγο του Δαυίδ:  

“Ἐκολλήθη τῷ ἐδάφει ἡ ψυχή μου· ζῆσόν με κατὰ τὸν λόγον σου” (Ψαλμ. 118,25). 

 

Άγιες εποχές. Η Εκκλησία, ακούγοντας τη μεγαλειώδη φωνή του προφήτου Ησαϊα «δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς.» (26,9) πρώτη αυτή εφάρμοζε τη δικαιοσύνη. Τα όπλα ήταν έτοιμα για άμυνα και επίθεση. Οι μάχες δίνονταν κάτω απ’ τις πιο δύσκολες συνθήκες. Και σε εποχές ακόμη βαρβαρότητας και δεσποτισμού, τότε που δεν ακουγόταν καμιά φωνή διαμαρτυρίας και ελέγχου, αλλά όλοι μεταβάλλονταν σε ευτελείς κόλακες της εξουσίας. Μόνο η Εκκλησία με το στόμα των θαρραλέων διακόνων της ασκούσε δημόσιο έλεγχο, επιτιμούσε και αφόριζε βασιλείς και αυτοκράτορες. Και κάποτε κάποτε αυτοί μετανοούσαν. Και σώζονταν και λαός αλλά και βασιλείς (όπως τότε στη Νινευή).  

 

Σήμερα η διοικούσα εκκλησία δεν ελέγχει, αλλά λιβανίζει την εξουσία, υπό το φόβο κυρώσεων και διωγμών.  

Ένοχοι σιωπούν απέναντι σε κάθε βεβήλωση ιερών και οσίων.
Και αντί να κλείσουν τους Ιερούς Ναούς για κάθε πολιτικό υβριστή της πίστεως, να αφορίσουν, να ελέγξουν δημόσια όπως τα παλιά καλά χρόνια, συνεργάζονται με την εκάστοτε εξουσία. Αν τα βρίσκουν στα οικονομικά, τότε όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. 

 

Η κρατική εξουσία (με τη σιωπή, τη συνέργεια και τις ευλογίες της διοικούσας Εκκλησίας απ’ ότι φαίνεται, απαλλάσσοντάς την απ’ τη άχαρη θέση να τιμωρήσει η ίδια των κληρικό), διώκει, δικάζει και καταδικάζει αυτόν που έχει την ανώτερη εξουσία επί της γης.  

 

Αυτόν που κληρονόμησε απ’ τον Χριστό και μέσω των Αποστόλων, τη δύναμη του «δεσμείν και λύειν» τις αμαρτίες όσων μετανοούν και εξομολογούνται. 

Υπόλογοι στον Κύριο πολλοί αρχιερείς. Φαρισαίοι που τήρησαν σιγή ιχθύος όταν οι βέβηλοι κυβερνήτες, νομοθετούσαν εναντίον της εκκλησίας.  

Ενάντια στο χριστεπώνυμο πλήρωμα, ενάντια στα Θεία Μυστήρια, ενάντια στο Χριστό με τα τριάντα αργύρια στην τσέπη.
 

«Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν.» 

 

Μιλούσε μεταφορικά ο Κύριος. Μα σήμερα οι θιασώτες της πλάνης, οι κατ’επίφαση επίσκοποι της ορθοδόξου Ελλαδικής Εκκλησίας (ευτυχώς υπάρχουν εξαιρέσεις), δεν αρκέστηκαν στη μεταφορά, που έτσι κι αλλιώς την τιμούν εδώ και χρόνια ,με τον οικουμενισμό, την πανθρησκεία, τα συλλείτουργα και τις συμπροσευχές , τώρα και με την απόδοση του αμαρτήματος της ομοφυλοφιλίας στην θέληση του Θεού, επαίσχυντοι ρασοφόροι που λιβανίζουν τα κοράνι, που συμπροσεύχονται με ιμάμηδες, που συνεύχονται και μνημονεύουν πάπες και καρδιναλίους, που συναγελάζονται με μασόνους, μεταβλήθηκαν από ποιμένες σε αιμοβόρους λύκους και φοβισμένοι υπόδουλοι των «αόρατων» δυνάμεων της εσπερίας, έκλεισαν κυριολεκτικά τις πόρτες σε καιρούς πανδημίας. Μετρούσαν πιστούς και έλεγχαν για μάσκες. 

 

Ο π Αναστάσιος λοιδορείται από μέσα ενημέρωσης και από ακατήχητους πολίτες. Η δυσφήμιση μπορεί μεν να αμαυρώσει την προσωπική υπόληψη, δεν μπορεί όμως να σπιλώσει το χαρακτήρα, επειδή αυτός φρουρείται από το Θεό. Οσο ο άνθρωπος δε συγκατατίθεται στην αμαρτία, δεν υπάρχει καμιά δύναμη, ούτε ανθρώπινη ούτε σατανική, που να μπορεί να κηλιδώσει την ψυχή.  

 

«Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσι καί εἴπωσι πᾶν πονηρόν ῥῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. χαίρετε καί ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθός ὑμῶν πολύς ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ. ε΄, 11-12)
(Όποιος διώκεται γιά τόν Χριστό καί γιά τήν ζωή τού Χριστού, αυτός δεν πρέπει να λυπάται, να στενοχωρήται, νά πικραίνεται, αλλά να χαίρεται και να σκιρτά από αγαλλίαση, γιατί θα λάβει μεγάλο μισθό στους ουρανούς. Πρόκειται για την δόξα με την οποία θα περιβληθούν οι Μάρτυρες και οι διωκόμενοι.) 

 

Σε κάθε γενεά οι εκλεκτοί απεσταλμένοι του Θεού ονειδίσθηκαν και καταδιώχθηκαν. 

Ο Νώε χλευάσθηκε ως φανατικός και διαδοσίας ανησυχαστικών ειδήσεων. Άλλοι δοκίμασαν εμπαιγμούς και μάστιγες και δεσμά και φυλακή. Αλλοι βασανίσθηκαν. Ο Αβελ, ο πρώτος Χριστιανός γιος ανάμεσα στα τέκνα του Αδάμ, είχε μαρτυρικό θάνατο. Ο Ενώχ, ενώ περπατούσε με το Θεό, ήταν αγνοημένος από τον κόσμο.  

 

Πόσες φορές λοιπόν αυτό το γεγονός δε βεβαιώθηκε στην ιστορία των απεσταλμένων του Θεού!  

 

Και όταν ο υπέροχος, ο εύγλωττος εκείνος Στέφανος υπέστη τη θανατική ποινή που του επέβαλε το ιουδαϊκό Συνέδριο, το έργο του ευαγγελίου δε ζημιώθηκε.  

Γιατί το μαρτύριο και ο διωγμός είναι το ισχυρότερο μέσο διάδοσης του Ευαγγελίου. Δίνει θάρρος στους αδύναμους τη πίστη να ανανήψουν.  

 

Το ουράνιο φως που έλαμψε στο πρόσωπό του, η θεϊκή ευσπλαχνία που εκδηλώθηκε με την επιθανάτια προσευχή του, απέβησαν τα αιχμηρά, μεταπειστικά βέλη για το νεαρό, αδιάλλακτο μέλος του Συνεδρίου που παρευρισκόταν στην εκτέλεση, και έτσι ο διώκτης Φαρισαίος Σαύλος μεταβλήθηκε σε σκεύος εκλογής για να γνωστοποιήσει το όνομα του Χριστού σε εθνικούς, σε βασιλείς και σε παιδιά του Ισραήλ. 

 

Χρόνια πολλά αργότερα ο γηραιός πια Παύλος έγραφε από το κελί της φυλακής του στη Ρώμη:
«καὶ τοὺς πλείονας τῶν ἀδελφῶν ἐν Κυρίῳ πεποιθότας τοῖς δεσμοῖς μου περισσοτέρως τολμᾶν ἀφόβως τὸν λόγον λαλεῖν.»(Φιλιπ. 1,14)  

(Και έτσι οι πλείστοι από τους εν Κυρίω αδελφούς ενισχύθησαν εις την πίστιν και απέκτησαν θάρρος από τα δεσμά και την φυλακήν μου, ώστε να έχουν τώρα μεγαλυτέραν τόλμην, δια να κηρύττουν χωρίς φόβον τον λόγον του Ευαγγελίου.)
 

Αυτοί είναι το παράδειγμα κάθε Έλληνα στις πονηρές εποχές που διάγουμε.
Οι δεδιωγμένοι και λοιδορούμενοι εν υπομονή.  

Βοά η Γραφή: 

«ὑπόδειγμα λάβετε, ἀδελφοί μου, τῆς κακοπαθείας καὶ τῆς μακροθυμίας τοὺς προφήτας, οἳ ἐλάλησαν τῷ ὀνόματι Κυρίου.» (Ιακ. 5,10) 

(Πάρετε, αδελφοί μου, ως παράδειγμα κακοπαθείας, υπομονής και μεγαλοκαρδίας τους προφήτας, οι οποίοι σαν απεσταλμένοι και πρεσβευταί του Θεού ελάλησαν προς τους ανθρώπους εξ ονόματος του Κυρίου. ) 

 

«ἰδοὺ μακαρίζομεν τοὺς ὑπομένοντας· τὴν ὑπομονὴν Ἰὼβ ἠκούσατε, καὶ τὸ τέλος Κυρίου εἴδετε, ὅτι πολύσπλαγχνός ἐστιν ὁ Κύριος καὶ οἰκτίρμων.» (Ιακ. 5,11)
(Ιδού, μακαρίζομεν και καλοτυχίζομεν εκείνους, που δεικνύουν υπομονήν. Από την Αγ. Γραφήν έχετε ακούσει και μάθει την υπομονήν του Ιώβ και είδατε το χαρούμενον και ευτυχισμένον τέλος, που έδωσεν εις την δοκιμασίαν του ο Κυριος. Διότι ο Κυριος είναι πολυεύσπλαγχνος και γεμάτος συμπάθειαν και στοργήν.) 

 

«ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς·» (Εβρ. 11,36) (Άλλοι δε εδοκίμασαν εμπαιγμούς και μαστιγώσεις, ακόμη δε δεσμά και φυλακήν.)
 

Ο καιρός του ακίνδυνου χριστιανισμού πέρασε. Τώρα είναι καιρός ομολογίας.
Τώρα δοκιμάζεται η υπομονή και η πίστη την Ορθοδόξων.

«Ὧδε ἡ ὑπομονὴ τῶν ἁγίων ἐστίν, οἱ τηροῦντες τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν πίστιν Ἰησοῦ» (Αποκ. 14,12)