«Όπου υπάρχει κίνδυνος αυξάνεται μαζί αυτό που φέρνει τη σωτηρία» (μέρος Α)

Του Κων/νου Π. Ρωμανού*

 

1. Η θριαμβευτική υποδοχή του Σωτήρα στο χωριό

 

Θα ξεκινήσουμε μ’ ένα τυχαίο συμβάν που οδηγεί σε περαιτέρω σκέψεις και συμπεράσματα. Κάπου στην επαρχία και μάλιστα στο χωριό μας, ακούστηκε ότι προσεχώς θα μας επισκεπτόταν πασίγνωστος πολιτικός για να μιλήσει στον κόσμο. Ας μην ασχοληθούμε με το ζήτημα γιατί ο πολιτικός μας επέλεξε ετούτο τον καιρό μεταξύ άλλων και το δικό μας χωριό να μιλήσει, μεγάλη μας τιμή πάντως. Πιο ενδιαφέρον είναι να προλάβουμε εξαρχής να πούμε ότι ο εν λόγω πολιτικός, όπως άλλωστε οι περισσότεροι από τη συντεχνία του, πόρρω απέχει του να είναι άγγελος: και ψεύδεται χωρίς ενδοιασμό οπόταν το ψεύδος συμφέρει την καριέρα του, και εκμαυλίζει οπαδούς και ψηφοφόρους με δήθεν επαναστατικές ιδεολογίες, που όμως καθόλου δεν επηρεάζουν τις παλαιομοδίτικες πελατειακές εξυπηρετήσεις και επιδοτήσεις κάτω από το τραπέζι, με ότι αυτό σημαίνει για το μέλλον της έννοιας του δημοσίου συμφέροντος.

 

Στα προηγούμενα να προστεθεί ότι ο συγκεκριμένος, όταν μ’ αυτά και μ’ αυτά και με άλλα ανέβηκε ψηλά, πολύ ψηλά στην ιεραρχία της συντεχνίας, έμεινε πάντα πιστός στις μεθοδεύσεις του. Πλέον είχε προαχθεί, αξιοποιώντας τις διευρυμένες δικαιοδοσίες του, από μικρό - σε μεγάλο απατεώνα με την δυνατότητα να παίζει σε πόκερ και αυτό το εθνικό συμφέρον. Και είχε επιτυχίες που προοιωνίζουν ένα ακόμα φωτεινότερο μέλλον.  

 

Δεν είναι αξιοπερίεργο που κάποιες «επιτυχίες» του πολιτικού μας άφησαν τελικά σε πολλούς την πικρή γεύση της …προδοσίας. Πάντως, το χώνεψε μία χαρά και αυτό, μπορούσε πλέον ως άλλος Μιθριδάτης να αφομοιώσει κάθε δηλητήριο. Απόδειξη ότι και στον λόγο του στο χωριό η προδοσία που έβλεπε ο λαουτζίκος, μεταμορφώθηκε σε μεγάλη συμβολή στην ειρήνη και σταθερότητα της περιοχής, απόλυτα σύμφωνης με το εθνικό συμφέρον. Όσο για τα υπόλοιπα, την υποβάθμιση της δημόσιας υγείας, τον πληθωρισμό, τις συνέπειες της ενεργειακής κρίσης κτλ, η απάντηση ήταν απλή: όλα θα διορθώνονταν όταν ο πολιτικός μας, με την ψήφο του δημοκρατικού λαού θα γινόταν εξουσία. 

 

Όλα αυτά θυμίζουν βέβαια κωμική ελληνική ταινία του 60’, μία ομοιότητα που έγινε στη συνέχεια απόλυτη όταν η θερμή υποδοχή του απατεώνα μας απογειώθηκε με το γεύμα και λαϊκό γλέντι που οργάνωσαν οι οπαδοί του, επιδοτούμενοι και μη. Έξι κατσίκια θυσιάστηκαν για την ευόδωση του σκοπού, όπως απαιτούν οι πανάρχαιες λαϊκές παραδόσεις φιλοξενίας των Σωτήρων του έθνους. Τιμή και υπερηφάνεια και ομοθυμία · προπαντός όχι ερωτήσεις, διότι ερωτήσεις δείχνουν έλλειψη σεβασμού προς το τιμώμενο πρόσωπο και τη θέση που κατέχει στην κοινωνική ιεραρχία. 

 

2. Ο ετεροκατευθυνόμενος Πολιτικός
 

Λογικό: εσύ, ο υπήκοος, ζητάς απολογισμό; Οι αποφάσεις παίρνονται από τους υπεύθυνους, οι οποίοι δεν λογοδοτούν σε κανένα, ακριβώς διότι αυτοί είναι οι υπεύθυνοι και όχι εσύ! Μόνη ελπίδα του, είναι, να κερδίσει την εύνοια του υπεύθυνου με την προσήλωση σ’ αυτόν, την υποταγή στις διαταγές του και την έμπρακτη απομόνωση και καταγγελία των όποιων αντιφρονούντων. Ακόμα και η αυτοδικία εναντίον των τελευταίων επιτρέπεται, όπου ο νόμος δυσκολεύεται λόγω ελλείψεως αποδείξεων να τιμωρήσει. Μάλιστα, η αυτοδικία συμφερότερο για την εξουσία είναι να είναι οργανωμένη, ώστε να μην εξαρτάται καθόλου από το τυχαίο, για να είναι η δράση της έγκαιρη, επίκαιρη και αποτελεσματική. Εξ’ ου και η ύπαρξη του παρακράτους: στην Ελλάδα την προδικτατορική εποχή δεξιόστροφου, τη μεταπολιτευτική δε εποχή αριστερόστροφου.  

 

Είπαμε ότι ο πολιτικός δεν λογοδοτεί στους υπηκόους· είναι επομένως αυτεξούσιος; Όχι, καθόλου· έχει αόρατους, μακρινούς αφέντες οι οποίοι έχουν την δύναμη να τον στείλουν στη σύνταξη ή και στον άλλο κόσμο. Σ’ αυτούς βεβαίως και λογοδοτεί. Αυτούς δεν επιτρέπεται επ’ ουδενί να προδώσει. Στον κόσμο των αόρατων αφεντικών ισχύει ο νόμος της μαφίας: απόλυτος σεβασμός προς τον αφέντη και σκληρή τιμωρία των παραστρατημάτων του υποτελούς. Εδώ η πειθαρχία είναι πολύ πιο αυστηρή απ’ ότι στις σχέσεις πολιτικού και λαού, όπου συνυπολογίζονται οι ζημιές που ίσως κάνει ο αυταρχισμός στην πρόσοψη της «Δημοκρατίας».  

 

3. Περί της κρυφής ατζέντας της «Δημοκρατίας»
 

Η Δημοκρατία ως γνωστόν αντικατέστησε στους νεότερους χρόνους την απολυταρχία. Μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο εξαπλώθηκε στη μεγάλη πλειοψηφία των κρατών του πλανήτη, τα οποία θεώρησαν συμφέρον να φέρουν το όνομα ρεπούμπλικα ή Δημοκρατία ως προμετωπίδα. Η ίδια η ύπαρξη ενός κράτους στην παρούσα ιστορική συγκυρία νομιμοποιείται ευκολότερα αν αυτό έχει να επιδείξει ένα δημοκρατικό πολίτευμα. 

 

Δεν είναι εδώ ο χώρος για εκτεταμένη πολιτική θεωρία. Θα πάμε κατευθείαν σ’ ένα ειλικρινέστατον λόγιον Γερμανού πολιτικού, ο οποίος λίγα χρόνια πριν είπε: «Βεβαίως και επηρεάζουμε τις γνώμες των ανθρώπων. Διότι αν δεν τις επηρεάζαμε τι θα γινόταν; Ο καθένας θα σκεφτόταν ό,τι ήθελε. Δηλαδή; Αναρχία. Μπορεί όμως με την αναρχία να λειτουργήσει η Δημοκρατία; Όχι βέβαια. Άρα χάριν της Δημοκρατίας πρέπει να κατευθύνουμε τις γνώμες των πολιτών….». 

 

Η αντίφαση που εμπεριέχεται στην άποψη αυτή, είναι ενδεικτική του φαινομένου «κρίση της Δημοκρατίας» που υποτίθεται ότι οφείλεται , σύμφωνα με την εξουσία ευρωπαϊκής κοπής σήμερα, στη φωνή «ακροδεξιών» κομμάτων τα οποία δήθεν υπονομεύουν τη Δημοκρατία. Στην πραγματικότητα «κρίση της Δημοκρατίας» σε πρώτο πλάνο είναι η άρνηση της κατεστημένης πολιτικής να αποδεχθεί την πολυφωνία, που εξ ορισμού εμπεριέχει η έννοια της Δημοκρατίας. Προφανώς εκείνο που πρωτίστως τους ενδιαφέρει είναι να διεκπεραιώσουν μια προϋπάρχουσα ατζέντα την οποία προστατεύουν με κάθε τρόπο. Φοβούνται ότι χωρίς τον έλεγχό τους η μειοψηφία θα μπορούσε να επιτύχει, με δημόσιο διάλογο, να πείσει την πλειοψηφία να δώσει στην εκτελεστική εξουσία μία εντολή που θέτει σε κίνδυνο την ατζέντα που υπηρετούν.  

 

Αν τα πράγματα έφθαναν εκεί, ο πολιτικός θα είχε να επιλέξει α) να εκτελέσει τη λαϊκή εντολή όπως απαιτεί η αληθινή έννοια της Δημοκρατίας, β) να μην την εκτελέσει αποκαλύπτοντας σε όλους ότι η Δημοκρατία που ευαγγελίζεται δεν ήταν άλλο από μία φάρσα. Και στις δύο περιπτώσεις ο πολιτικός μας θα είχε χάσει· στην α) περίπτωση απέναντι στα ανελέητα αφεντικά του ως προδότης των δεσμεύσεων που είχε αναλάβει προκειμένου να του δοθεί εξουσία· στη β) περίπτωση απέναντι στον λαό που εξαπάτησε, αλλά και πάλι απέναντι στα αφεντικά του, λόγω ανικανότητας. Ανικανότητα να συντηρήσει την ψευδαίσθηση της Δημοκρατίας. Διότι η διακυβέρνηση των μαζών στην παρούσα ιστορική συγκυρία νομιμοποιείται μέσα από την ψευδαισθητική Δημοκρατία…. 

 

4. Η Μεγάλη Κεντρική Μονάδα (Central System Operator)… 

 

Εν συντομία τώρα μερικές παρατηρήσεις αναφορικά με τον τρόπο που η εξουσία χρησιμοποιεί για να επιτύχει τη διακυβέρνηση που υπηρετεί την δική της ατζέντα. Ο φιλόσοφος Λάϊμπνιτς στην «Μοναδολογία» του όρισε ότι οι Μονάδες «δεν έχουν παράθυρα», δηλαδή δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Δέχονται εντολές μόνο από μία Μεγάλη Κεντρική Μονάδα. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, ας φανταστούμε τα ανθρώπινα άτομα που απαρτίζουν τη μάζα. Επικοινωνούν μόνο με ένα Central System Operator όπως στην κυβερνητική τεχνολογία. Από αυτόν λαμβάνουν, το κάθε άτομο ξεχωριστά, επαναληπτικά δύο ειδών εντολές τις οποίες και εσωτερικεύουν συν τω χρόνω. Η πρώτη εντολή εξαίρει την ανεπανάληπτη ποιοτική ιδιαιτερότητα της κάθε μονάδας: «Είσαι μοναδικός, είσαι ο εαυτός σου, κάθε σκέψη σου και κάθε κρίση σου είναι αποτέλεσμα εσωτερικών σου διεργασιών. Δημοκρατία είναι η εξουσία διαφορετικών ατομικοτήτων οι οποίες ελεύθερα διαβουλεύονται περί του πρακτέου. (Ορθά όλα αυτά εάν και εφ’ όσον υπάρχουν γνήσιες ατομικότητες. Στη μαζική όμως κοινωνία η ατομικότητα έχει προ πολλού εσωτερικά διαβρωθεί, οι δήθεν ελεύθερες επιλογές της οριοθετούνται από ένα περιορισμένο φαντασιακό: Τι να πάρω για πλύσιμο, Persil ή Ava;) 

 

Η πρώτη εντολή είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ψευδαίσθησης της Δημοκρατίας. Παραμένει πάντα η ίδια. Νομιμοποιεί και σταθεροποιεί την προσήλωση στις εντολές του δεύτερου είδους, οι οποίες μεταβάλλονται όποτε χρειασθεί. Έτσι αυτό που σήμερα είναι καλό, σε ελάχιστο χρόνο γίνεται κακό και το ανάποδο. Στο πλάνο αυτό κυριαρχεί η τεχνική της μετατόπισης των εννοιών. Ο γενναίος παρουσιάζεται ως θρασύς, ο γενναιόδωρος ως σπάταλος, ο φίλος του λαού ως λαϊκιστής, ο πατριώτης ως εθνικιστής, ο προδότης ως πραγματιστής κ.τ.λ. Οι όροι που χρησιμοποιούνται δεν ορίζονται, ούτε διευκρινίζονται, αλλά είναι πάντα φορτισμένοι με θετικό ή αρνητικό πρόσημο που δεν επιδέχεται αμφισβητήσεως αφού αυτό επιτάσσει η… «Δημοκρατία». Και η Δημοκρατία, δηλαδή η ψευδαίσθηση της Δημοκρατίας, έχει εμπεδωθεί στο άτομο μέσω της πρώτης εντολής. 

 

Αν κάποιος αμφισβητήσει τους όρους που επιβάλλει με θετικό ή αρνητικό πρόσημο η «Δημοκρατία» επικαλούμενος την έλλειψη αναγκαίων διακρίσεων ή και αντιφάσεων στη χρήση των όρων αυτών, καθίσταται ύποπτος εναντίωσης στην ίδια τη Δημοκρατία. Η συνηθέστερη τρέχουσα ποινή για το ατόπημα αυτό είναι ο επαγγελματικός και κοινωνικός αποκλεισμός. Παρά ταύτα προτιμάει η «Δημοκρατία» την κατά το δυνατόν ομαλή λειτουργία του Central System Operator , δηλαδή να πείθει την πλειοψηφία ότι η αποδοχή των όρων της κοσμοθεώρησής τους, είναι αποτέλεσμα δικής τους αυτόνομης κρίσης και επ’ ουδενί έξωθεν επιβολής. 

 

5. …είναι Αόρατη!! 

 

Μένει να δούμε πώς το άτομο, που εκ των πραγμάτων εντάσσεται στη μάζα όλων όσων έχουν αποδεχθεί τους όρους του Central System Operator, εξηγεί στον εαυτό του πώς συμβαίνει η ανεπανάληπτη ιδιαιτερότητά του να έχει παρ’ ελπίδαν… μαζικό χαρακτήρα. Η απάντηση που προσφέρεται στο άτομο, προκειμένου η ατομικότητά του να επιβιώσει αυτής της αντίφασης, είναι ότι η ομοφωνία είναι αποτέλεσμα σύμπτωσης. Σύμπτωσης απόψεων, οι οποίες παρήχθησαν δήθεν σε κάθε περίπτωση ατομικά, χωρίς έξωθεν επιβολή, οι οποίες συγκλίνουν στο ίδιο αποτέλεσμα, απλούστατα, επειδή αυτό είναι το ορθό! Ο μεγάλος αριθμός των «ανεξάρτητων» γνωμοδοτήσεων που συγκλίνουν είναι η ισχυρότερη απόδειξη της ορθότητας του αποτελέσματος. Εάν βρίσκονται παρά ταύτα κάποιοι που το αμφισβητούν, αυτό συμβαίνει διότι είναι καθυστερημένοι, στερημένοι κοινού νου, η κατά το ελληνικώτερον…. «ψεκασμένοι». 

 

Και σε αυτήν την περίπτωση η Μεγάλη Κεντρική Μονάδα παρέμεινε αόρατη για τη μεγάλη μάζα. Καμία ένδειξη, δεν έφθασε να την αποκαλύψει: Ούτε η κατά λέξη αναπαραγωγή της γλώσσας της εξουσίας στα περισσότερα κράτη, ούτε η περίεργη σύγκλιση των αφηγημάτων περί δήθεν επερχόμενων κινδύνων και δήθεν αναγκαίων μέτρων που πρέπει να εφαρμοσθούν, ούτε η εφαρμογή ταυτόσημων αναθεωρητικών απόψεων περί δήθεν ανυπαρξίας βιολογικού αρσενικού και θηλυκού φύλου, δήθεν ανυπαρξίας ενός ιστορικού προσδιορισμού των εθνών (το ομότροπον, ομόθρησκον και ομόγλωσσον του Ηροδότου), δήθεν ανύπαρκτης εθνικής ομοιογένειας η οποία ως εξ αυτού δεν βλάπτεται από τους εισαγόμενους ανομοιογενείς πληθυσμούς κ.τ.λ. 

 

Οι μάζες των πολιτών των «Δημοκρατιών της Δύσης αρνούνται να δουν ότι η ταυτότητα των αφηγημάτων της σήμερον στα διάφορα κράτη, λογικά προϋποθέτει την ύπαρξη κάποιας κοινής αφετηρίας, μίας μεγάλης κεντρικής μονάδας από την οποία εκπορεύονται. Προφανώς εξηγούν την ταυτόσημη θεματική ατζέντα στο επίπεδο κρατών και πάλι ως φαινόμενο σύμπτωσης, αντίστοιχης αυτής που παρατηρήθηκε ανάμεσα στις γνώμες των ατόμων του δικού τους κράτους. Έτσι και τα κράτη φθάνουν από μόνα τους, χωρίς έξωθεν καθοδήγηση, να συμπίπτουν στις ίδιες αλήθειες- λόγω του φωτός που εκπέμπει αφ’ εαυτής η Μεγάλη Αλήθεια, δηλαδή η «Δημοκρατία». 

 

συνεχίζεται στο Β μέρος

 

Κων/νος Π. Ρωμανός
*Διδάκτωρ Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Χαϊδελβέργης
Τακτικός τ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου
Email: romanoskonstantin@yahoo.com