« Όπου υπάρχει κίνδυνος αυξάνεται μαζί αυτό που φέρνει τη σωτηρία» (μέρος Β)

Του Κων/νου Π. Ρωμανού*

συνέχεια από το Α μέρος

6. Ουρανοκατέβατη Επανάσταση
 

Από ποια Κέντρα προτείνονται οι επιμέρους αλήθειες τις οποίες οι «μαζικές ατομικότητες» αυτοβούλως ενστερνίζονται; Παλαιά είχαμε μάθει ότι οι επαναστατικές αλλαγές γίνονται από κάτω, από τον λαό, ο οποίος με εξέγερση τις επιβάλλει στην απρόθυμη εξουσία την οποία τιμωρεί, αν χρειασθεί, ακόμα και με την εσχάτη των ποινών (π.χ αποκεφαλισμός Λουδοβίκου δεκάτου έκτου, εκτέλεση του Τσάρου). Αντιθέτως σήμερα οι επαναστατικές αλλαγές κυοφορούνται ψηλά, στους κόλπους της εξουσίας, με πλήρη άγνοια της μάζας, η οποία αρχικά μένει άναυδη μπροστά στο εξωτικό περιεχόμενο των αιτημάτων, που έξαφνα καλείται να υιοθετήσει με απόλυτη προτεραιότητα. Ποιος θα το ΄λεγε, π.χ, ότι η Δημοκρατία μας υστερεί σκανδαλωδώς στο ζήτημα της αναγνώρισης των τρανσέξουαλ; Η ότι κινδυνεύουμε να αρρωστήσουμε από την πλήξη αν ο πολιτισμός μας δεν εμπλουτισθεί με γυναικείες υπάρξεις καλυπτόμενες ολόσωμα από την μπούρκα; Η ότι τα παιδιά μας υποφέρουν α) επειδή στο σχολείο έχουν να κάνουν μόνο με συμμαθητές που η μητρική τους γλώσσα είναι αποκλειστικά τα ελληνικά, β) επειδή είναι καταδικασμένα να ζουν μέσα στο «λάθος σώμα» με το οποίο γεννήθηκαν και γ) επειδή οι γονείς τους είναι καταναγκαστικά ένας άνδρας και μία γυναίκα; 

 

Όλες οι καταστροφικές και διαστροφικές «επαναστάσεις» της σήμερον προέρχονται και επιβάλλονται όχι από τη βάση, αλλά άνωθεν. Ορατοί φορείς είναι οργανώσεις «μη κυβερνητικές» οι οποίες ακούγονται στον δημόσιο χώρο με δυσανάλογα δυνατή φωνή να προωθούν αντίστοιχα αιτήματα. Τα Μ.Μ.Ε της εξουσίας έχουν ανεβάσει την ένταση του ψιθύρου μικροσκοπικών ομάδων σε επίπεδο κραυγής. Σαν να απαιτεί δήθεν η πλειοψηφία να αντιμετωπίσει εδώ και τώρα το κράτος την κατάφωρη αδικία. Πως να παραβλέψει μετά από αυτό το κράτος την κραυγή της βάσης; Δεν του μένει άλλο παρά το συντομότερο να νομοθετήσει υπέρ του Δικαίου. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχει το Κοινοβούλιο… 

 

Η άνωθεν επιβολή της «επανάστασης» σε όλους τους λαούς της Δύσης είναι αποτέλεσμα της υπερεθνικής ιεραρχίας Μεγάλη Μονάδα 🡪 κράτη🡪 λαοί. Να σημειώσουμε ότι ο κάθε άνθρωπος έχει ένστικτο επιβίωσης με μία αντένα που ανιχνεύει «προς τα πού φυσάει ο άνεμος», δηλαδή ποιες εξελίξεις δεν είναι απλά μια αθώα μόδα, αλλά διαταγή αόρατης εξουσίας. Αυτό, ώστε η συμπεριφορά του να μην τον καταστήσει, χωρίς να το καταλάβει, στόχο δυνάμεων πολύ μεγαλύτερων από τις δικές του. Όταν επομένως βλέπουν να υιοθετούνται από νομοθέτες, δικαστές, ΜΜΕ κ.τ.λ. κατάφορα παράλογα, εξωφρενικά αιτήματα που με κανένα τρόπο δεν αντιστοιχούν σε κοινωνικές ανάγκες, ένα κρυφό καμπανάκι χτυπάει και ειδοποιεί: «Προσοχή! κάποια μεγαλύτερη δύναμη πρέπει να το προωθεί αυτό, μην κάνεις το λάθος να βάλεις τα γέλια»… Μάλιστα όσο πιο παράλογο και προκλητικό για τον κοινό νου είναι ένα μέτρο που προτείνεται ή υιοθετείται (όπως π.χ «γονέας α΄» και «γονέας β’» αντί «μητέρα» και «πατέρας» -ώστε να μην προσβάλλονται δήθεν οι νυμφευμένοι ομοφυλόφιλοι), τόσο μεγαλύτερη εικάζεται ότι πρέπει να είναι η δύναμη κάτω από την επιφάνεια, που παρόλη την αντίθεση του κοινού νου, το επιβάλει.  

 

7. Η μοναξιά του αγωνιστή
 

Έχεις τη διάθεση να αντιτεθείς με λόγους και πράξεις κατά του παράλογου; Θέλεις να επικαλεσθείς τα ατομικά σου δικαιώματα, ανθρώπινα και πολιτικά; Μόνο στάσου και σκέψου: και η «Δημοκρατία» έχει δόντια! Δεν έχεις το δικαίωμα να παραβείς τον νόμο που θέσπισε η Δημοκρατία στο όνομα του λαού! Ο νόμος της είναι πρόοδος στον δρόμο της ισότητας, σε κανένα δεν επιτρέπεται να σταθεί απέναντί του ! Εσύ τι είσαι; Σίγουρα φασίστας, ακροδεξιός, ρατσιστής, έχουμε ράμματα για τη γούνα σου. Σκέψου! 

 

Ο ολοκληρωτισμός αν παλαιότερα χρειαζόταν τη δικτατορία, έχει εντωμεταξύ επεξεργασθεί τρόπους να επιβάλει τη θέλησή του στις μάζες μέσα από τη Δημοκρατία. Προκαλεί από το προσκήνιο διάβρωση της Δημοκρατίας, διαφθείρει μέσω σύγχυσης και τρόμου τους λαούς. Μετατοπίζει τις έννοιες της ηθικής και της ευπρέπειας, ώστε η διαστροφή να περνάει για αρετή και το αντίθετο. Μέσα σε όλες τις μορφές απολυταρχίας που έχουν προηγηθεί, η σημερινή είναι η πιο ολοκληρωτική. Διότι έχουν υπάρξει στο παρελθόν απολυταρχίες, διδάσκει η ιστορία, που ήθελαν το καλό του λαού, αν και χωρίς εξουσία του λαού. (π.χ. Πεισίστρατος). 

 

Όποιος σήμερα έχει διάθεση να αγωνισθεί για τον λαό, πρέπει να υπομείνει την απομόνωση σε μεγάλο βαθμό, από τον ίδιο το λαό! Άθελα έρχεται στο μυαλό η περίπτωση ενός μεγάλου αγωνιστή υπέρ του λαού ο οποίος καταδικάστηκε σε μαρτυρικό θάνατο και εβίωσε την απόλυτη μοναξιά του όταν καθ’ οδόν προς την εκτέλεσή του αντί για λόγους παρηγοριάς άκουγε κραυγές μίσους «σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν!». Ο αγωνιστής αυτός, το όνομά του Ιησούς ο Ναζωραίος, αντί να καταραστεί τους σταυρωτές του, είχε την μεγαλοψυχία να ζητήσει στα τελευταία του από τον Θεό να τους συγχωρέσει: «Άφες αυτοίς» είπε, «ου γαρ οίδασιν τί ποιούσιν». 

 

Από το παράδειγμα αυτό συγκρατούμε ότι η ακλόνητη πίστη στο Θεό ήταν αυτό που έδωσε στον αγωνιστή Ιησού τη δύναμη να αντέξει την αχαριστία του λαού και τη μοναξιά του μέσα σε αυτόν. Όχι η πίστη στον ευμετάβλητο, από σκοτεινές εξουσίες παρασυρόμενο λαό, αλλά η πίστη σε μία ανώτερη, αιώνια ηθική εξουσία που σώζει αυτούς που την επικαλούνται. 

 

8. Ο Φεμινισμός, πρόδρομος του Μετανθρωπισμού
 

Μπορεί κανείς σήμερα, γεννάται το ερώτημα, υπό την συνθήκη ενός ολοκληρωτικού άθεου υλισμού, να αγωνισθεί για τον λαό παρά τον λαό; Από πού θα προκύψει η νομιμοποίηση ενός τέτοιου αγώνα; Ναι, γνωρίζουμε ακόμα τις αξίες που από τα αρχαία χρόνια νομιμοποιούσαν τους αγώνες: Θεός, λατρεία των προγόνων, τιμή, υπόληψη, ανδρεία, αρετή, αλήθεια, ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα, πατρίδα, πολίτης, έθνος, ιστορία (που θα κρίνει κάποτε το παρόν), φύση και φυσικός νόμος. Κάποια από αυτά συγκινούν ακόμα τους ανθρώπους… 

 

Σε πολεμική αντίθεση προς τα ανωτέρω προτάσσονται τις τελευταίες δεκαετίες ιδανικά του Μεταμοντέρνου όπως αντιρατσισμός, διαφορετικότητα (σε πολεμική αντίθεση με την ομοιότητα που έχει αρνητικό πρόσημο επειδή επιτρέπει την συγκρότηση έθνους), αποδέσμευση της σεξουαλικότητας από την ηθική και το κερασάκι στην τούρτα, αποδέσμευση του φύλου (άρρεν-θήλυ) από τον βιολογικό του προσδιορισμό! Προ των πυλών είναι το ιδανικό μίας «βελτίωσης» της εξωανθρώπινης αλλά και της ανθρώπινης φύσης μέσω γονιδιακής μηχανικής.  

 

Τα δήθεν μεταμοντέρνα ιδανικά υποστηρίζονται από οργανώσεις και θεσμούς που ανεπαισθήτως εγκαθιδρύθηκαν απανταχού από τη Μεγάλη Κεντρική Μονάδα. Για τον λόγο αυτόν διαθέτουν πολλούς θορυβώδεις οπαδούς, οι οποίοι εργάζονται ακούραστα υπέρ της κατίσχυσης των νεότερων ιδανικών επί των παλαιότερων (όπως π.χ το ιδανικό ενός «κόσμου χωρίς σύνορα» που καταργεί πατρίδες, φυλές, γλώσσες, παραδόσεις, θρησκείες κ.τ.λ). Ούτε ενδιαφέρει τους σημερινούς δήθεν επαναστάτες ότι ο κόσμος που ονειρεύονται αντί να προάγει τη διαφορετικότητα που ευαγγελίζονται, οδηγεί στην ισοπέδωση της υπαρκτής διαφορετικότητας των εθνικών πολιτισμών, δηλαδή στον χυλό! 

 

Το ίδιο διαπιστώνεται αναφορικά με την (ήδη πολλαπλώς νομοθετημένη) αφαίρεση του βιολογικού προσδιορισμού από την έννοια του φύλου, που καταργεί τη θεμελιώδη διαφορετικότητα του δίπολου άρρεν-θήλυ με το έωλο επιχείρημα ότι το φύλο είναι δήθεν τυχαία κοινωνική κατασκευή! Προφανώς ο στόχος εδώ είναι, με σκαπανέα τον νεώτερο φεμινισμό, η καταστροφή της ανθρώπινης ταυτότητας καθ΄ εαυτής, εφόσον η έννοια «άνθρωπος» δεν υφίσταται στην πραγματικότητα έξω από το δίπολο άρρεν-θήλυ. Επομένως, με αυτό το σκεπτικό και η ίδια η έννοια «άνθρωπος» είναι τυχαία κοινωνική κατασκευή, πράγμα που δίνει στον «Μετανθρωπισμό» τη νομιμοποίηση να τροποποιήσει τον υπάρχοντα άνθρωπο τεχνολογικά, ακόμα ριζοσπαστικότερα απ’ ότι ο σημερινός φεμινισμός κάνει με το φύλο (π.χ δημιουργία Χίμαιρας, μείξη ανθρώπου με ζώο). Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι ο Μετανθρωπισμός είναι κληρονομιά του νεώτερου φεμινισμού! 

 

Σήμερα έχουμε ήδη φθάσει στο σημείο εκείνο της εξέλιξης, όπου τα μικρά παιδιά διδάσκονται στο σχολείο ότι πρέπει να πάρουν σοβαρά το αίσθημα «δυσφορίας προς το φύλο» στο οποίο ανήκουν και το οποίο η επιστήμη μπορεί και οφείλει να αλλάξει με αιματηρές επεμβάσεις και φαρμακευτική αγωγή (απαγορεύεται μάλιστα κάθε εναντίωση των γονέων). Δεν είναι μακριά, όπως φαίνεται η στιγμή όταν η ψευτοεπιστημονική διάγνωση μιας δήθεν «δυσφορίας προς την ανθρωπινότητα» δικαιωματικά θα συμπεριληφθεί, όπως η σημερινή «δυσφορία προς το φύλο» στα αιτήματα που απαιτούν την άμεση επίλυσή τους. Ο ορίζοντας για μια τέτοια πολιτική εξέλιξη ήδη υπάρχει στο λόγο περί «Μετανθρώπου» και «Transhumanism» .- Ο «Μετάνθρωπος» εάν τυχόν συγγενεύει με άνθρωπο θα είναι σίγουρα «Υπάνθρωπος», όπως εκείνο το «Transhumanism» είναι στην πραγματικότητα «Antihumanism».  

 

9. Μεγάλη Αναδιάταξη
 

Ο Klaus Schwab, πρόεδρος του Νταβός, στο βιβλίο του «Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση» χωρίς κανένα ενδοιασμό εξαγγέλλει ότι προσεχώς η τεχνολογία θα αλλάξει όχι μόνο το περιβάλλον, αλλά την ίδια τη φύση του Ανθρώπου προκειμένου αυτός να προσαρμοσθεί ευκολότερα στις νέες τεχνολογίες!!! Αυτό μας υπενθυμίζει, από μία κριτική σκοπιά, το βιβλίο της Hanna Arendt του 1951 «Στοιχεία και Καταβολές Ολοκληρωτικής Εξουσίας», όπου η συγγραφεύς αποφαίνεται ότι ο πραγματικός στόχος της ολοκληρωτικής εξουσίας δεν είναι απλώς οι υπάρχοντες κοινωνικοί θεσμοί και οι παραγωγικές σχέσεις αλλά η αλλαγή της φύσης του Ανθρώπου. – Ποιος να φαντασθεί, ότι ο Ολοκληρωτισμός θα διεκήρυσσε χωρίς να κρύβεται, εβδομήντα χρόνια αργότερα, ότι ακριβώς αυτός είναι ο σκοπός του! 

 

Μία γεύση της αποτελεσματικότητας των μεθόδων του Ολοκληρωτισμού δίνει σήμερα σε όλη την ανθρωπότητα η πανδημία του COVID19. Δισεκατομμύρια ανθρώπων εξαναγκάσθηκαν, δια της δημιουργίας φόβου και εκβιασμού, να εμβολιασθούν με άγνωστα σκευάσματα γενετικής θεραπείας. Ο προαναφερθείς Klaus Schwab βλέπει εδώ ένα «παράθυρο εισόδου» στην προγραμματιζόμενη «Μεγάλη Αναδιάταξη» (GreatReset) του συστήματος, «όπου τίποτα δε θα μείνει όπως ήταν πριν».  

 

Ποιος ερωτήθηκε αν συμφωνεί με το Great Reset; Αλλά πάλι ποιος ερωτήθηκε από τους λαούς της Δύσης αν συμφωνούν π.χ με την αντικατάστασή τους από Αφρικανούς και Ασιάτες μετανάστες; Όσα γκάλοπ έγιναν έδειξαν ότι πάνω από το 70% των ιθαγενών πολιτών των κρατών της Δύσης ήταν κατά της παράνομης μετανάστευσης · όμως ποια κυβέρνηση (εκτός της Ουγγαρίας και Πολωνίας) έλαβε υπόψιν της τα γκάλοπ; 

 

10. Πώς σπάει ο βράχος 

 

Προκειμένου να εξηγήσει την υπακοή του γενικού πληθυσμού στις εντολές των κυβερνήσεων περί COVID19 ο Βέλγος ψυχολόγος Mattias Desmet εξηγεί την υπνωτική δράση αυτών των εντολών με στόχο τη δημιουργία μαζικής ψύχωσης (mass formation psychosis). Βασική προϋπόθεση για την επιτυχία της ύπνωσης, είναι η αίσθηση κοινωνικής απομόνωσης των ατόμων (εδώ συμφωνεί η ψυχολογία με τον Λάϊμπνιτς ότι οι μονάδες δεν έχουν παράθυρα) και της συνακόλουθης επιθυμίας του συνανήκειν των ατόμων σε μία κοινή προσπάθεια για την αντιμετώπιση ενός κοινού κινδύνου (του COVID). Τόσο δυνατή είναι η επιθυμία για συμμετοχή σε μία κοινότητα που τα άτομα είναι πρόθυμα να κάνουν θυσίες γι αυτήν, όπως lockdown, μάσκες, απώλεια εισοδημάτων και ατομικών δικαιωμάτων, ακόμα και παραίτηση από τη λογική! Μάλιστα, όσο πιο παράλογα είναι τα επιβαλλόμενα μέτρα, τόσο μεγαλύτερη η θέληση να τα υποστούν. 

 

Παρά ταύτα, μία παμπάλαια γνώση των λιθοκόπων λέει ότι και ο πιο σκληρόςβράχος θα σπάσει αν βρεθεί το κατάλληλο σημείο εισόδου στον όγκο του. Το ίδιο επισημαίνεται στο λαϊκότερον «τον τεμπέλη φοβάται ο βράχος». Ο τεμπέλης αντί να χτυπάει επί ώρες τον βράχο εδώ κι εκεί χωρίς αποτέλεσμα, παρατηρεί και σκέφτεται να ανακαλύψει το σημείο εισόδου· από κει με ένα χτύπημα ο φαινομενικά συμπαγής βράχος ανοίγει… 

 

Πόσο συμπαγής άραγε είναι ο βράχος; Ο Desmet, που είναι και στατιστικολόγος, μας λέει, πως οι εις βάθος υπνωτισμένοι, σκληροί σαν μπετόν, είναι απροσδόκητα, μόνο 30% του γενικού πληθυσμού. Ακολουθεί ένα 40% που είναι και δεν είναι πεπεισμένοι, αλλά ακολουθούν τους προηγούμενους· από φόβο; Από οπορτουνισμό; Τέλος, υπάρχει το 30% των αντίπαλων της κυρίαρχης πολιτικής COVID. Αυτοί θέλουν να αντισταθούν. 

 

Να το πράξουν! Προτρέπει ο καθηγητής Desmet. Να καταστρέψουν τη ψευδαίσθηση της ομοφωνίας! Αν τα κατάφερναν με κάποιο τρόπο, να πάρουν μαζί τους το φοβισμένο 40% θα τελείωνε το πρόγραμμα μαζικής ψύχωσης. Αλλά πως; Να δημιουργήσουν δικές τους κοινότητες ως σταθερές βάσεις που αντιστέκονται στην απομόνωση και δίνουν ενέργεια στα μέλη τους; Ίσως. Πάντως η πίστη στον Θεό δεν εγγράφεται στην σημαία του Desmet, όπως όμως συμβαίνει στην περίπτωση ενός μεγάλου αγωνιστή - διαφωτιστή-γιατρού, του καθηγητή Bhakti. Τι συναισθηματικός, υπέροχος στοχαστής αυτός πάλι! Καταδικάζει την ύβρη κατά της Φύσης και του Θεού. Προκαλεί ειδικά τους Έλληνες να φανούν αντάξιοι της αποστολής τους στην ανθρωπότητα.  

 

Οι «Αριστοκράτες του Πνεύματος» διότι γι’ αυτούς γράφει ο Julius Evola στο έργο του «Ιππεύοντας την Τίγρη», επιδιώκουν να αντιμετωπίσουν την ύβρη της Νέας Εποχής από το υψηλότερο πνευματικό επίπεδο του εσωτερικά άτρωτου». Ιππεύουν την Τίγρη μέχρι να εξαντληθεί η ορμή της και τότε την πλήττουν καίρια. Κάποιοι άλλοι πάλι, βασίζουν τις ελπίδες τους στις εσωτερικές αντιθέσεις του ολοκληρωτισμού, οι οποίες μπορεί να επιφέρουν έκρηξή του εκ των έσω.  

 

Ο θρησκευόμενος λαός έλεγε παλαιότερα χαρακτηριστικά: «Ο διάβολος είναι γάιδαρος». Το νόημα εδώ, είναι ότι με όλη του την πονηριά, καταλήγει να κάνει χοντρές γκάφες. Εκεί ποντάρει και ο Γκαίτε στο έργο του Φάουστ. Θα κλείσουμε τώρα με μία φράση του εμπνευσμένου Γερμανού ποιητή Hοelderlin από το ποίημα «Patmos»: «Όπου υπάρχει κίνδυνος, αυξάνεται μαζί αυτό που φέρνει τη σωτηρία». 

 

Κων/νος Π. Ρωμανός
*Διδάκτωρ Φιλοσοφίας Πανεπιστημίου Χαϊδελβέργης
Τακτικός τ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου
Email: romanoskonstantin@yahoo.com