H Παναγιά η παραμελημένη, η τελευταία μας ελπίδα

«Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι, ἐν σοὶ Παρθένε ἄχραντε·»

(Εἱρμὸς τῆς θ ́ ὠδῆς ἐν τῷ Ὄρθρῳ τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου.) 

 

Γράφει ο Αριστείδης Δασκαλάκης

 

Κι έφτανε ένα και μόνο ένα «γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά Σου» για να ανατραπούν όλοι οι φυσικοί νόμοι που διατρέχουν παρελθόν, παρόν και μέλλον. Σε όλη την έκτασή του ο χωροχρόνος ταλαντώνεται και ανασυντάσσεται και ατακτεί μέσα στην τάξη του, υπηρετώντας, την μοναδική εκείνη κτιστή ύπαρξη, το μόνο δημιούργημα σε όλη την κτίση που πλήρωσε στο ακέραιο, τον σκοπό για τον οποίο υπάρχει η κτίση. Τον μοναδικό προορισμό του ανθρώπου. Την πληρέστερη δυνατή ενότητα με τον Θεό.  

 

Οι νόμοι της φύσεως, η αποκωδικοποίηση των οποίων, χρειάστηκε αιώνες για να επιτευχθεί από την ανθρώπινη διανόηση, υποχωρούν και υποκλίνονται μπροστά στην δεκαπεντάχρονη παιδούλα, το υπερπολύτιμο σκεύος εκλογής, τον μοναδικό φάρο και οδοδείκτη σωτηρίας των ανθρώπων. Η χωρίς λογική κι επιχειρήματα, αυτή, απάντηση της Υπεραγίας Θεοτόκου στον αρχάγγελο Γαβριήλ, η απόλυτη και χωρίς αμφισβήτηση αποδοχή του Θείου θελήματος, ανοίγει την αυλαία , για την δεύτερη πράξη στο θέατρο της ανθρώπινης ιστορίας. Ο άνθρωπος με εκπρόσωπό του την Παναγία, αποδέχεται, υπακούει στο Θείο θέλημα , ο Θεός ελεεί και μανιωδώς αγαπώντας το δημιούργημά του, προσκαλεί. Και αυτή η αλληλοπεριχώρηση κτιστού και ακτίστου, ανοίγει το δρόμο μιας νέας διαθήκης. Μιας νέα συμφωνίας Θεού και ανθρώπου. Της Καινής Διαθήκης.  

 

Τα λείψανα των προφητών σκιρτούν στην ταπεινή απάντηση της δεκαπεντάχρονης.  

 

Μωυσής, Ησαϊας, Ιεζεκιήλ, Δαυίδ, Ιακώβ, Αββακούμ, Δανιήλ, Συμεών. Ο καθένας μίλησε για μια ιδιότητα, ένα χαρακτηριστικό της Παναγίας, ένας γεγονός της εν τω κόσμω ιστορίας της. Σαν να μην χωρούσε η ανθρώπινη διάνοια, ακόμα κι αυτή η αγιασμένη των προφητών, το σύνολο της προσωπικότητας και των ιδιοτήτων της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο Κύριος προστάτεψε απ’ την «τρέλα», ίσως , τους αγίους του προφήτες, αποκαλύπτοντας στον καθένα από λίγο απ’ αυτό που ετοιμαζόταν η ανθρωπότητα να δεχτεί. Τη μέγιστη ανθρώπινη ύπαρξη από γενέσεως έως συντελείας.  

 

Σήμερα γρίφοι δεν υπάρχουν πια. Ούτε σκιές. Το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος ενανθρώπισε. Έλαβε σάρκα και οστά μέσα στην κοιλία της Παρθένου Μαρίας. Εισήλθε στον κόσμο τούτο από θύρα κεκλεισμένη. Αναστήθηκε. Αναλήφθηκε. Απέστειλε τον Παράκλητο.  

 

Το σταυρόλεξο πλέον, έχει λυθεί. Οι απαντήσεις δόθηκαν . Τα γεγονότα καταγράφηκαν ιστορικά –και τα προ αιώνων προλεγόμενα αλλά και τα γενόμενα κοντά στο σημείο μηδέν της ανθρωπότητας, αλλά και εκκλησιαστικά.  

 

Τότε που ο κατήφορος φαινόταν χωρίς επιστροφή . Τότε που η ελπίδα της ανθρωπότητας έσβηνε σαν το πολλών ωρών τρεμάμενο καντήλι . Τότε που όλοι οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης έβγαιναν σιγά-σιγά ψεύτες, τότε στο βαθύ σκοτάδι , που η πηχτή νύχτα κυριεύει την ύπαρξη και λυγίζει την ψυχή, μια ταπεινή δούλη Κυρίου, μια άσημη παιδούλα διαλέγεται με έναν μαντατοφόρο. Με έναν απεσταλμένο του ουρανού. Με ένα αρχάγγελο που προσκυνά το μεγαλείο της. Με σκυμμένο το κεφάλι , με επίγνωση της αναξιότητάς της, αποδέχεται την πρόσκληση. Την πρόκληση και αποστολή. Η ανθρωπότητα σείεται από δυσμάς προς ανατολάς. Στον Άδη οχλοβοή. Τα δαιμόνια τρέμουν χωρίς να ξέρουν. Ψυχανεμίζονται το τέλος της κυριαρχίας τους. Κάτω απ’τα μνήματα γιορτή. Η αυγή σκορπά το μαύρο της νύχτας. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ καταδέχεται τον Θεό. Πρεσβεύει γι’αυτόν ότι καλύτερο έχει να προσφέρει στον Δημιουργό η ανθρωπότητα. Η Παναγία μας.  

 

Σήκωσε στους ώμους της, τις τύχες του κόσμου.  

 

Η πανανθρώπινη σοδειά από γενέσεως του κόσμου έως της δευτέρας ελεύσεως του Μεσσία, έδωσε το καλύτερο καρπό στα σπλάχνα της Αγίας Άννας. Κι αυτός ο αγνός και μελίρρυτος καρπός έφερε τον Σωτήρα Χριστό. 

 

«Οὐδέν τοίνυν ἐν βίῳ οἷον ἡ Θεοτόκος Μαρία· περίελθε ὦ ἄνθρωπε πᾶσαν τήν κτίσιν τῷ λογισμῷ καί βλέπε, εἰ ἐστιν ἴσον ἤ μεῖζον τῆς ἁγίας Θεοτόκου Παρθένου. …».  

 

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, λέει πως δεν υπάρχει, κάτι ίσο ή ανώτερο από την Παρθένο Μαρία. 

 

Ολόκληρος ο βίος της Παναγίας ήταν μια πορεία προς την τελειότητα, «καθ' ομοίωσιν» Θεού. Αυτόν τον «καθ' ομοίωσιν» Θεού άνθρωπο, εκπροσωπεί η Παναγία μας, λέει ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας. Για το λόγο αυτό ο ιερός συγγραφέας τονίζει πως η Θεοτόκος αποτελούσε τον κανόνα και το πρότυπο για τη δημιουργία του ανθρώπου. Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο με τελικό σκοπό τη θέωση έχοντας ως πρότυπό Του την Παναγία, γιατί ήταν η μόνη που ανέδειξε την τέλεια ανθρώπινη φύση. 

 

Προορίστηκε, αυτή η πρέσβειρα της ανθρωπότητας, για να μαλακώσει την οργή του Θεού.
Να εγχύσει περισσότερο έλεος στη δικαιοσύνη Του.
 

Ο άνθρωπος την παρακάλεσε, την θύμιασε, την λιτάνεψε, γέμισε με εκκλησιές την κτίση στο όνομά της. Έκλαψε στο εικόνισμά της, ζήτησε τις πρεσβείες της, σύρθηκε γονυπετής σχίζοντας γόνατα-παλάμες ως ικέτης στη χάρη της.  

 

Και η Παναγιά δάκρυσε. Η Παναγιά μεσίτευσε. Η Παναγιά μυρόβλησε. Η Παναγιά θαυματούργησε.  

 

Ο άνθρωπος εξώκειλε. Έχασε την περπατησιά του. Μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο απομακρύνθηκε απ’ τη στράτα της σωτηρίας. 

 

Οι μέριμνες, οι επίπλαστες ανάγκες, η τρυφηλή ζωή, ο τρόμος απώλειας κάθε άνεσης και κάθε υλικού αποκτήματος, καριέρας, δόξας, τον οδηγούν στον κατήφορο.  

 

Η επιστήμη θεοποιήθηκε. Και πολλοί εκπρόσωποί της, οιωνοί άγγελοι του σκότους, υποσκάπτουν την σωτηρία μας. 

 

Η λογική έχει αλυσοδέσει την καρδιά. Και το επιχείρημα της Αναστάσεως εκ νεκρών ,έχει εξοβελισθεί, από μια σειρά λογικών επιχειρημάτων και ανευλαβών επιστημονικών δεδομένων και αποδείξεων. 

 

Η ιεραρχία σε ελεύθερη πτώση. Μιμητές των Φαρισαίων αρχιερέων. 

 

Ο άνθρωπος την έβρισε, την χλεύασε, την αποκαθήλωσε. Νέοι σωτήρες αναδύθηκαν απ’τα καταγώγια της ανθρώπινης λογικής. Ιατροί και εν γένει επιστήμονες των αναπόδεικτων υποθέσεων και των ψευδών εκτιμήσεων, ανεπίσκοποι επίσκοποι, δημοκόποι και λαοπλάνοι. Λογχίζουν τον Υιό. Λογχίζουν και τη μάνα Του. Την μάνα μας. Την Παναγιά μας. 

 

Και η Παναγιά δακρύζει. Μυροβλύζει. Μεσιτεύει. Παρακαλεί τον Κύριο και υιό της.
 

Παναγιά μου, τώρα τα εικονίσματά σου υπόκεινται σε μέτρα καραντίνας και νόμους του υπουργείου προστασίας ή υβριστικές εγκυκλίους επισκόπων.  

 

Τώρα το ποίμνιο σκορπίστηκε. Καλοφτιαγμένες κυρίες με κόμμωση εξεζητημένη, υποκλίνονται κρατώντας απόσταση από εσένα. Κουστουμαρισμένοι τοπικοί παράγοντες, κάθονται αμήχανοι προσοχή μπροστά σου, με ένα σταυροκόπημα που θυμίζει μαντολίνο. 

 

Μόνο φίμωτρα σκουπίζουν την εικόνα σου. Επαγγελματίες ψεκαστές, εντεταλμένοι επισκόπων ή προϊσταμένων ενοριών, προσπαθούν να αλλοιώσουν των ευωδία σου. 

 

Πόσοι σε φιλούν; Πόσοι σε καταβρέχουν με δάκρυα; Πόσοι σε αγκαλιάζουν;  

Μα εσύ συνεχίζεις το έργο σου. Θάλασσα η αγάπη σου. Κλαις. Κλαις και παρακαλείς τον υιό και Υιό. Καμιά μάνα δεν αρνήθηκε τα παιδιά της. Παναγία. Μάνα μας. 

 

Φωνάζεις ευωδιάζοντας. Εδώ είμαι. Η μεσίτριά σας. Προστρέξτε σε εμένα. Παρακαλέστε τον υιό και Κύριό μου και Κύριό σας.  

 

Μα ο κόσμος, μες στην τρελή δίνη των ανέσεων, της τρυφηλής ζωής, της γλυκιάς αμαρτίας, της ραθυμίας και της απάτης, αντικατέστησε το πρωτεύον με τα άνευ αξίας και σημασίας. Το Θείο με το δαιμονικό. Την άσκηση με την εξάρτηση.
Την Ελπίδα με την αθεΐα.  

 

Παναγιά μου, απαύγασμα της Θείας Οικονομίας, τώρα περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή, που η ανθρωπότητα παραπαίει, τώρα που οι δαιμονικές εξουσίες οργώνουν την ανθρωπότητα, τώρα που ο βούρκος της αμαρτίας πνίγει την ανάσα και η αποδοχή των εντολών των πονηρών δυνάμεων βρίσκει πλήρη εφαρμογή στην ανθρωπότητα, τώρα που το ανθρώπινο έκπτωτο γένος δοκιμάζεται σκληρά, τώρα στο τελευταίο σκοτάδι πριν το χάραμα, σε ικετεύουμε, κλίνουμε γόνυ και σε παρακαλούμε θερμά, να εντείνεις τις παρακλήσεις στον Κύριο και Θεό σου, αλλά και Yιό σου, να κοντύνει τις ημέρες της δοκιμασίας και να στηρίξει τον αμαρτωλό και κλαίοντα λαό Του. 

 

Υπεραγία Θεοτόκε Σώσον Ημάς.
Καλή Παναγιά