Κροκέτες από Γρύλους

19 Αυγούστου 2022, Sylvia Shawcross Διαβάστε το εδώ

 

Μετάφραση: Απολλόδωρος

 

Τώρα, που τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας πληθαίνουν σε έναν κόσμο που βρίσκεται στο χείλος κολοσσιαίων αλλαγών, η ελπίδα μας βρίσκεται στην Τεχνητή Νοημοσύνη. Φοβάμαι ότι έτσι θα πρέπει να γίνει, γιατί προφανώς η Φυσική Νοημοσύνη μας έχει απογοητεύσει οικτρά. 

 

Θέλω να πω, κοιτάξτε το αναθεματισμένο μεγάλο χάος στο οποίο έχουμε περιέλθει όλοι μας, και όλα αυτά επειδή δεν είχαμε την "Alexa" εκεί όλους αυτούς τους αιώνες για να μας βοηθήσει να οδηγηθούμε προς τη σωστή κατεύθυνση. 

 

Μόνο οι τραπεζίτες, οι πολιτικοί και οι προμηθευτές του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος φαίνεται να ευημερούν, ενώ οι απλοί άνθρωποι συνεχίζουν μόνο με έναν από τους τρεις τρόπους: σε πλήρη αυταπάτη και/ή σε μια ανανεωμένη καθημερινή κατάσταση οργής και/ή σε τρομερή δυστυχία. Κυρίως αγωνιζόμαστε να πληρώσουμε όλους τους λογαριασμούς και κυρίως τους φόρους μας, ώστε οι θεοί του όρους Νταβός να μπορούν να παίζουν τα παιχνίδια τους χωρίς να ανησυχούν πολύ για όλα αυτά τα πεζά πράγματα που κατάφεραν να μας φορτώσουν να ασχοληθούμε. 

 

Κυρίως όμως, υποσυνείδητα ή όχι, όσοι από εμάς τους κοινούς θνητούς δεν έχουμε οδηγηθεί ακόμα σε σκληρή ζωή, γινόμαστε εξαιρετικά νευρωτικοί. Απλά δεν το λέμε νευρωτικό. Το αποκαλούμε κάθε λογής πράγματα όπως πάθος, εξειδίκευση ή/και ενασχόληση με βαθιά σημαντικά θέματα. Αυτό μας οδηγεί στο να παίρνουμε ό,τι διαβάζουμε στο διαδίκτυο και να ξεσηκωνόμαστε στο τμήμα σχολιασμού προκειμένου να καπηλευτούμε το όλο θέμα όπως γράφτηκε. Μπορούμε στη συνέχεια να εκθέσουμε το όποιο ιδιαίτερο πάθος μας, ώστε να αποδείξουμε σε όλους και σε όλες πόσο ειδικοί είμαστε. 

 

Αυτό γίνεται για να διδάξουμε σε όλους και σε όλες πόσο βαθιά σημαντικό και πιεστικό είναι το συγκεκριμένο θέμα μας, αν όχι πόσο βαθιά σημαντικοί είμαστε εμείς. 

 

(Κάτι τέτοιο συνέβη και με το τελευταίο μου άρθρο γνώμης, και αδυνατώ ακόμα και σήμερα να καταλάβω πώς σχετίζεται η 11η Σεπτεμβρίου με το φόρεμα για το οποίο έγραφα ή πώς είμαι κάποιο είδος δειλής που δεν παίρνω θέση για κάτι για το οποίο δεν είχα καν γράψει ή χρησιμοποιώ λάθος διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.... αλλά παρεκκλίνω....) 

 

Κάποιοι συγγραφείς, όπως εγώ τώρα, δεν μπορούν πλέον να ανησυχούν πολύ για το τι λέμε, γιατί κανείς δεν θέλει πραγματικά να το ακούσει "όπως είναι" αλλά όπως "θα μπορούσε" να είναι για "αυτούς". Αυτό, θα έλεγε κανείς, θα έκανε το έργο της συγγραφής πολύ πιο εύκολο. Υποθέτω ότι κατά κάποιο περίεργο τρόπο το κάνει. Θέλω να πω, αν οι άνθρωποι πρόκειται να διαβάσουν αυτό που θέλουν και όχι αυτό που υπάρχει, εμείς οι συγγραφείς είμαστε απλώς άνθρωποι που πετάμε γράμματα του αλφαβήτου εκεί έξω σαν βόδια σε ένα κοινό που έχει σκοπό να προσβληθεί ή/και να αυτοεξευτελιστεί πομπωδώς. 

 

Οπότε, πραγματικά δεν έχει σημασία τι δημοσιεύουμε εκεί έξω όταν το σκέφτεστε. Αλλά δεν πειράζουν όλα αυτά... Δεν είμαι καθόλου πικραμένη για όλα αυτά και έχω ξεχάσει εντελώς το τελευταίο άρθρο. 

 

Τώρα έχω εμμονή με το γεγονός ότι οι Θεοί θέλουν να τρώμε έντομα. 

Δεδομένων των τρομερών προειδοποιήσεων επί δεκαετίες για τη μείωση του πληθυσμού των εντόμων, πραγματικά δεν βγάζει κανένα νόημα να υπαγορεύουν στη συνέχεια ότι πρέπει να τα τρώμε, αλλά από την άλλη πλευρά δεν βγάζουν πολλά νόημα πια, οπότε ποιοι είμαστε εμείς να αμφισβητήσουμε το γιατί; Οι Θεοί έχουν αποφασίσει ότι τα έντομα θα βρίσκονται στις κοιλιές μας και όχι στα παρμπρίζ μας και πρέπει να το αποδεχτούμε αυτό. 

 

Δεδομένου ότι ο Καναδάς κατασκευάζει το μεγαλύτερο κλειστό εργοστάσιο γρύλων στον κόσμο κάπου στο Οντάριο, το οποίο παράγει τέσσερα δισεκατομμύρια γρύλους ετησίως, πήγα στο Amazon και έψαξα για πρωτεΐνη γρύλων. 

 

Το μόνο συμπέρασμα στο οποίο μπορώ να καταλήξω είναι ότι θα πεθάνουμε όλοι από την πείνα. Θέλω να πω, είναι δυνατόν, αν και απομακρυσμένα είμαι σίγουρος, να έχουν υπολογίσει κάπως λάθος όλα αυτά; Αν οι γρύλοι πρόκειται να αντικαταστήσουν τις μετεωρισμένες αγελάδες, τότε θα χρειαστούν πάρα πολλοί γρύλοι για να φτιάξουν μια μπριζόλα. Γι' αυτό ίσως ένα κιλό σκόνη γρύλου κοστίζει 46,25 δολάρια και αν είναι βιολογικό 59,99 καναδικά δολάρια. 

 

Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο πρέπει να κοστίζει η διατροφή των γρύλων με βιολογική τροφή, αλλά προφανώς είναι πολύ ακριβή. Και όλα αυτά επειδή οι γρύλοι είναι προφανώς, σύμφωνα με τον επαγωγικό συλλογισμό, δεν έχουν μετεωρισμό. Ίσως αν τάϊζαν τους γρύλους στις αγελάδες. Αλλά παρεκκλίνω και πάλι... 

 

Με αυτές τις τιμές σκέφτομαι ότι θα υπάρξει ένας πολύ πραγματικός κίνδυνος να αρχίσουν οι άνθρωποι να μαζεύουν τους δικούς τους γρύλους. Οι άνθρωποι αναπόφευκτα θα αρχίσουν να ανακατεύονται στα άγρια χόρτα κελαηδώντας τεχνητές φωνές ζευγαρώματος γρύλων και αναβοσβήνοντας χαμόγελα πυγολαμπίδων τη νύχτα. Τρέμω στη σκέψη ποια θα είναι η μεγάλη τελική τιμωρία των κουνουπιών όταν αρχίσουμε να τα τσιμπάμε κι εμείς. Αλλά μήπως παρεκκλίνω πάλι; Ναι... Πιθανόν. 

 

Το όλο θέμα είναι ότι και οι γρύλοι έχουν δικαιώματα. 

Σε πολύ καιρό από τώρα, θα γράφουν για τη βαρβαρότητα του ολοκαυτώματος των αλογόμυγων ή της γενοκτονίας των ακριδών. Θα ντρεπόμαστε και θα σπαράζουμε και θα αρχίσουμε να στήνουμε αγάλματα γιγάντιων μελισσών, σκαθαριών και λιβελούλων στις κεντρικές πλατείες των έξυπνων πόλεών μας για να τιμήσουμε τις θυσίες τους για την ανθρωπότητα. Μικρά παιδιά θα κρέμονται σαν μαϊμούδες από τις γιγάντιες χάλκινες κεραίες των αλογόπαπιων. Θα τραβηχτούν φωτογραφίες. Θα κατασκευαστούν μουσεία. 

 

Οι θλιμμένοι άνθρωποι θα κουνήσουν το κεφάλι τους για τις φρικαλεότητες και οι ηλικιωμένοι θα μιλήσουν για το πώς βασάνιζαν σκουλήκια στην άκρη της πετονιάς επειδή δεν ήξεραν καλύτερα. Θα είναι ένα ντροπιαστικό κεφάλαιο στην ιστορία μας. 

 

Όσο για τους γρύλους, ας το παραδεχτούμε: τραγουδούν. Μια συγκέντρωση γρύλων ονομάζεται ορχήστρα για κάποιο λόγο - παίζουν μουσική στα χωράφια κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο. Οι γρύλοι τραγουδούν για το δείπνο τους και τραγουδούν για τους συντρόφους τους. Χοροπηδούν σαν κοτόπουλα των λιβαδιών χορεύοντας και τρίβοντας τα πίσω πόδια τους σε μια φρενίτιδα ερωτοτροπίας. 

 

Οι γρύλοι προφανώς έχουν συναισθήματα. Ίσως μόνο έναν υποτυπώδη εγκέφαλο φυσικά, αλλά έχουν συναισθήματα. Και αυτό είναι το μόνο που έχει σημασία. Γιατί τους βάζουμε σε τεράστιες αποθήκες και τους μεγαλώνουμε σε μικρά κλουβιά χωρίς γρασίδι, αέρα και ηλιακό φως μόνο και μόνο για να τους αλέσουμε και να τους βάλουμε σε πλαστικές σακούλες; 

 

Πώς μπορούμε να φιμώσουμε τη μουσική του πράσινου γρασιδιού; Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο σκληροί; Σώστε τους καταραμένους γρύλους πριν να είναι πολύ αργά. 

 

Αυτά ήθελα να πω. Λοιπόν, αυτό και αναρωτιέμαι πόσο δυνατά μπορούν να γίνουν έξι δισεκατομμύρια γρύλοι και αν έχουν την Υγιεινή και Ασφάλεια σε αυτό το θέμα ή όχι. 

 

Τέλος πάντων.... Τώρα πρέπει να καθίσω και να δω πώς θα καταφέρει το τμήμα σχολίων να το αλλάξει αυτό. Γι' αυτό ζω τώρα. Ειδικά οι εντομολόγοι ίσως. Δεδομένου ότι δεν είμαι ειδικός. Σε τίποτα πραγματικά, που αν το καλοσκεφτώ, είναι ίσως το πιο ριζοσπαστικό πράγμα που κάνω στη ζωή μου.
 

*********** 

 

Δικτυογραφία
Cricket Croquettes – OffGuardian
https://off-guardian.org/2022/08/19/cricket-croquettes/