ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΧΑΜΑΙΛΕΟΝΤΑ

Γράφει ο Χρίστος Γούδης

 

Ένας παλιός και καλός φίλος, που δεν είναι πια κοντά μας, ο μεγάλος σκηνοθέτης Δήμος Θέος, του οποίου το έργο ήταν πάντοτε επικεντρωμένο στην αμιγώς ελληνική ανάγνωση του κόσμου, στο τελευταίο του λογοτεχνικό έργο, λίγο πριν πεθάνει, στο «Οχτώ και Δέκα Επιχειρήματα για την Αιωνιότητα του Κόσμου» (Εκδόσεις Κάκτος, Ιούλιος 2018), αποτύπωσε με προφητική ενάργεια τα όσα παρατηρούμε σήμερα, με την λακωνικής λιτότητας φράση: «Δυστυχώς, διανύουμε την έρημο κάτω από τον αστερισμό του χαμαιλέοντα». Μιαν έρημο με κινούμενη άμμο, που είμαστε αναγκασμένοι να πορευόμαστε κάτω από την εξουσία όλων αυτών των συμφεροντολόγων υποκριτών και των αναξιόπιστων υποκειμένων που προσαρμόζουν κατά περίσταση τα πιστεύω τους, τις αρχές τους, και τις ιδέες τους, προς ίδιον πάντα όφελος.

 

Το φαινόμενο δεν είναι φυσικά ελληνικό, με πρόσφατο παράδειγμα την ρητορική υστερία των δυτικών υπέρ της τάχατες «δημοκρατικής» Ουκρανίας και την παράλληλη αποπληρωμή του φυσικού αερίου σε ρούβλια, κατ’ επιταγή του κατ’ αυτούς απόλυτου άρχοντα του Κακού, του τσάρου Βλαδίμηρου της «δολοφονικής» Ρωσίας.  

 

Στα του οίκου μας, τον αδιάντροπο χαμαιλεοντισμό τον ζήσαμε πρόσφατα από μεν τους εξ «ευωνύμων» με το σκίσιμο των μνημονίων εν μια νυκτί που μόλις κατσικώθηκαν στην κυβέρνηση έγινε μεσαίωνας, από δε τους εκ «δεξιών» με την εξάλειψη των λαθρομεταναστών οι οποίοι, αμέσως μετά την αναρρίχηση στην εξουσία αυτών που μας υπόσχονταν ότι θα μας απαλλάξουν από την παράνομη παρουσία τους, αναδείχθηκαν σε πρότυπο της υπερήφανης πολυπολιτισμικής μας πολιτικής, με κορυφαία την αναφορά του πρωθυπουργού μας, κατά την πρόσφατη ομιλία του στο Κογκρέσο (17.5.2022), στον (όντως μεγάλο) Έλληνα Γιάννη Αντετοκούνμπο. 

 

Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της εν τοις πράγμασι χαμαιλεοντικής συμπεριφοράς του πολιτικού μας κατεστημένου θα πρέπει να προσλαμβάνονται οι κενοί περιεχομένου λεονταρισμοί, κομπορρημοσύνες και μεγαλοστομίες προς την Σύγκλητο και τον Λαό των Ρωμαίων (Senatus Populusque Romanus, συντομογραφικά SPQR), εν προκειμένω ενώπιον του αμερικανικού Κογκρέσου, ότι οι υπερπτήσεις και η γενικότερη παραβατική επιθετική συμπεριφορά των γειτόνων μας δεν θα γίνουν ανεκτές.  

 

Από πότε και από ποιούς ρε παιδιά; Χρόνια και ζαμάνια οι Τούρκοι μας έχουν κάνει, και συνεχίζουν απτόητοι να μας κάνουν, κόσκινο τον θαλάσσιο και εναέριο χώρο μας, και άλλα τόσα χρόνια και ζαμάνια παραμένουν άρχοντες στα ελληνικά εδάφη της Κύπρου μας, χωρίς να τολμάμε να βγάλουμε κιχ. Πότε ακριβώς σκοπεύουμε να τους αντιμετωπίσουμε; Μήπως όταν μας έρθουν τα F-35, ad calendas graecas, τουτέστιν του Αγίου Ποτέ; Και με τι στρατό; Με τις εννεάμηνες θητείες των νεοσύλλεκτων; Ή με το υψηλό φρόνημα ελληνικότητας που διδάσκεται στα πολυπολιτισμικά σχολεία μας, τα οποία δεν είναι πλέον παρά φυτώρια συμμοριών ανηλίκων;  

 

Μπορεί κανείς από τους αρλεκίνους της πολιτικής μας σκηνής και τους τηλεοπτικούς παρακεντέδες τους ή έστω τις αναρίθμητες «μωρές παρθένες» της προπαγανδιστικής ενημέρωσης να μας το εξηγήσει;  

 

Τα πράγματα μέρα με τη μέρα γίνονται όλο και πιο επικίνδυνα. Από πάσης απόψεως, διεθνούς και εθνικής. Τους σημερινούς χαμαιλέοντες σύντομα θα τους καταπιεί η κινούμενη άμμος της ερήμου που έρχεται, και κανείς μας δεν θα είναι σε θέση ούτε καν τους θυμάται για να τους εξυβρίσει. Μήπως κάτι άλλο πρέπει να γίνει και μάλιστα σύντομα; Μήπως είναι ώρα αναστοχασμού και έγκαιρης αφύπνισης, μέσα από την διορατική προειδοποίηση ότι, 

ο κάθε ένας που ακούει τα λόγια αυτά και δεν τα κάνει πράξη,
μοιάζει με άνθρωπο ελαφρύ που έχτισε στην άμμο.
Κι έπεσε η βροχή, κι ήλθαν οι ποταμοί, και φύσηξαν οι άνεμοι,
και κλόνισαν το σπίτι. Και το σπίτι έπεσε, κι η πτώση ήταν μεγάλη…