Εκατό χρόνια Ιατρικού Φασισμού (Α μέρος)

22 Σεπτεμβρίου 2020, Dale Steinreich, Διαβάστε το εδώ 

 

Μετάφραση: Απολλόδωρος

 

[Αρχικά δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 2010.] 

 

Σαν σήμερα πριν από εκατό χρόνια, στις 16 Απριλίου 1910, ο Henry Pritchett, πρόεδρος του Ιδρύματος Carnegie, έβαλε τις τελευταίες πινελιές στην Έκθεση Flexner.[1] Κανένα άλλο έγγραφο δεν θα είχε τόσο βαθιά επίδραση στην αμερικανική ιατρική, ξεκινώντας την πορεία της προς την καταστροφή μέχρι και μετά τον πρόσφατα ψηφισμένο (και με τον γελοίο τίτλο) Νόμο περί Προστασίας Ασθενών και Προσιτής Φροντίδας του 2010 (PPACA), γνωστός και ως "Obamacare". Ο Flexner μπορεί να κατανοηθεί με ακρίβεια μόνο στο πλαίσιο όσων οδήγησαν σε αυτόν. 

 

Η ιατρική της ελεύθερης αγοράς δεν ξεκίνησε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1776 με την Επανάσταση. Από το 1830 έως περίπου το 1850, οι νόμοι και οι κανονισμοί αδειοδότησης που επιβλήθηκαν κατά την αποικιακή περίοδο και την πρώιμη Αμερική γενικά καταργήθηκαν ή αγνοήθηκαν. Αυτό προκλήθηκε από την αυξανόμενη αποδοχή του εκλεκτικισμού (1813) και της ομοιοπαθητικής (1825), ενάντια στην κυρίαρχη ιατρική (αλλοπαθητική) της εποχής που περιελάμβανε αφαίμαξη και ενέσεις υψηλών δόσεων μεταλλικών και μεταλλοειδών ενώσεων που περιείχαν υδράργυρο ή αντιμόνιο.[2] 

 

Οι εκλεκτικοί έδιναν έμφαση στα φυτικά φάρμακα, την ανάπαυση στο κρεβάτι και τα ατμόλουτρα, ενώ οι ομοιοπαθητικοί έδιναν έμφαση σε ένα διαφορετικό σύνολο φαρμάκων σε μικρές δόσεις (αφήνοντας το σώμα να αυτοθεραπευτεί όσο το δυνατόν περισσότερο), στη βελτίωση της διατροφής και της υγιεινής και στη μείωση του στρες. Τα χειρότερα αποτελέσματα που παρήγαγαν αυτές οι θεραπείες ήταν αλλεργικές αντιδράσεις έως καμία βελτίωση. Ως εκ τούτου, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι άρχισαν να προτιμώνται έναντι της φρικτής αιμορραγίας και των μεταλλικών ενέσεων της αλλοπαθητικής, οι οποίες σκότωναν μεγάλο αριθμό ασθενών. 

 

Μέχρι το 1860, υπήρχαν περισσότεροι από 55.000 γιατροί που ασκούσαν το επάγγελμα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένας από τους υψηλότερους κατά κεφαλήν αριθμούς γιατρών στον κόσμο (περίπου 175 ανά 100.000).[3] Μέχρι το 1870, περίπου 62.000 γιατροί ασκούσαν το επάγγελμα στις Ηνωμένες Πολιτείες,[4] εκ των οποίων περίπου 5.300 ήταν ομοιοπαθητικοί και περίπου 2.700 εκλεκτικοί.[5] Η εκπαίδευση ήταν άφθονη και φθηνή και η είσοδος στις πιο αναγνωρισμένες σχολές δεν ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Τα περισσότερα σχολεία ήταν ιδιωτικά. Άδειες άσκησης επαγγέλματος δεν απαιτούνταν ούτε επιβάλλονταν, και ο καθένας μπορούσε να ιδρύσει μια πρακτική.[6] 

 

Όπως η μυθική απεικόνιση του Χόλιγουντ της αμερικανικής "Άγριας Δύσης" ως ενός τόπου όπου οι κάτοικοι κάθε πόλης αλληλοσκοτώνονταν σε πιστολίδι κάθε λεπτό της ημέρας, έτσι και η περίοδος της ελεύθερης αγοράς στην αμερικανική ιατρική έχει επίσης διαστρεβλωθεί ως μια περίοδος όπου οι πόλεις κατακλύζονταν από πλανόδιους κομπογιαννίτες που συνταγογραφούσαν επικίνδυνες θεραπείες που σκότωναν σωρηδόν τους κατοίκους της πόλης. Η οργανωμένη κυρίαρχη ιατρική επινόησε αυτόν τον μύθο και, όπως προαναφέρθηκε, ήταν αυτοί και όχι οι ομοιοπαθητικοί και οι εκλεκτικοί που σκότωναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων μέσω της αφαίμαξης και της δηλητηρίασης από μέταλλα.[7] Γι' αυτό χρειαζόταν χρόνος και προσπάθεια για οποιονδήποτε θεραπευτή να κερδίσει την ευρεία εμπιστοσύνη μιας τυπικής κοινότητας στην Αμερική του δέκατου ένατου αιώνα. Το κοινό που μάζευε τυφλά το λάδι του φιδιού που διανέμονταν από τα βρώμικα ταξιδιωτικά μπαούλα των κομπογιαννιτών του καρναβαλιού είναι ένας άγριος μύθος. 

 

Παρόλο που αποτελούσαν μόνο το 13% περίπου των ασκούντων ιατρών,[8] οι εκλεκτικοί και οι ομοιοπαθητικοί έκαναν ζημιά στα εισοδήματα των αλλοπαθητικών. Οι αλλοπαθητικοί άρχισαν να οργανώνονται σε πολιτειακό επίπεδο για να χρησιμοποιήσουν την καταναγκαστική δύναμη της κυβέρνησης όχι μόνο για να περιορίσουν αυστηρά (αν όχι να απαγορεύσουν εντελώς) τους εκλεκτικούς και τους ομοιοπαθητικούς και τις σχολές που τους εκπαίδευαν, αλλά και για να περιορίσουν τον αριθμό των αλλοπαθητικών που ασκούν το επάγγελμα, ώστε να αυξήσουν δραματικά τα εισοδήματα και το κύρος τους.[9] 

 

Ο Αμερικανικός Ιατρικός Σύλλογος (AMA) είχε ήδη ιδρυθεί το 1847 από τον Nathan Smith Davis. Ο Davis είχε εργαστεί στον Ιατρικό Σύλλογο της Νέας Υόρκης με θέματα αδειοδότησης και εκπαίδευσης. Ενώ η πρόφαση ήταν πάντα πιο αυστηρά πρότυπα προς τον υποτιθέμενο σκοπό των αποτελεσματικών θεραπειών, ο αποκλεισμός ήταν η πραγματικότητα. Ως εκ τούτου, δεν αποτελούσε έκπληξη το γεγονός ότι το 1870, ο Davis εργάστηκε με επιτυχία για να απαγορεύσει στις γυναίκες και στους μαύρους γιατρούς να γίνουν μέλη της AMA.[10] 

 

Η AMA δημιούργησε το Συμβούλιο Ιατρικής Εκπαίδευσης το 1904 ως εργαλείο για τον τεχνητό περιορισμό της εκπαίδευσης.[11] Ωστόσο, η σύγκρουση συμφερόντων της AMA ήταν πολύ προφανής. Σε αυτό το σημείο μπήκαν στο προσκήνιο ο Abraham Flexner, αμερικανός εβραϊκής καταγωγής και το Ίδρυμα Carnegie. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Flexner, ο Simon, ήταν διευθυντής του Ινστιτούτου Ιατρικών Ερευνών Rockefeller και πρότεινε τον αδελφό του Abraham για τη θέση του Carnegie. Η αποδοχή του ρόλου από τον Abraham ήταν η τέλεια συμβίωση ειδικών συμφερόντων. Η επιθυμία του Carnegie ήταν να προωθήσει την κοσμικότητα μέσω της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, επομένως είδε την ατζέντα της AMA ως ευνοϊκή προς αυτόν τον σκοπό. Οι ευεργέτες του Rockefeller είχαν συμμαχήσει με τις αλλοπαθητικές φαρμακευτικές εταιρείες και μισούσαν τα κερδοσκοπικά σχολεία που δεν μπορούσαν να ελεγχθούν από τα ιδρύματα των μεγάλων επιχειρήσεων που επηρεάζονταν από το κράτος. Και τέλος, η AMA απέκτησε μια αντικειμενική βιτρίνα στο πρόσωπο του Carnegie.[12] 

 

Ο Abraham Flexner όχι μόνο δεν ήταν καν αλλοπαθητικός γιατρός, αλλά δεν ήταν και ευρέως γνωστή αυθεντία σε θέματα εκπαίδευσης [13] , πόσο μάλλον ιατρικής εκπαίδευσης, καθώς δεν είχε δει ποτέ το εσωτερικό μιας ιατρικής σχολής πριν ενταχθεί στο Carnegie. Η έκθεσή του ήταν ήδη αποτελεσματικά γραμμένη, αφού ουσιαστικά ήταν η αδημοσίευτη έκθεση της AMA του 1906 για τις ιατρικές σχολές των ΗΠΑ. Επιπλέον, ο Flexner συνοδευόταν στην επιθεώρησή του από τον N.P. Colwell της AMA για να διασφαλίσει ότι η επιθεώρηση θα κατέληγε στα προκαθορισμένα συμπεράσματα. Στη συνέχεια ο Flexner πέρασε αρκετό χρόνο στα κεντρικά γραφεία της AMA στο Σικάγο προετοιμάζοντας το τμήμα του τελικού προϊόντος που αποτελούσε το πραγματικό του έργο.[14] 

 

Ανεξάρτητα από αυτές τις σκανδαλώδεις περιστάσεις, τα κρατικά ιατρικά συμβούλια και τα νομοθετικά σώματα χρησιμοποίησαν την έκθεση ως βάση για το κλείσιμο των ιατρικών σχολών. Περί την εποχή του Flexner, υπήρχαν 166 ιατρικές σχολές- μέχρι τη δεκαετία του 1940 υπήρχαν μόλις 77 - μια μείωση κατά 54%. [15] Οι περισσότερες μικρές αγροτικές σχολές έκλεισαν και μόνο δύο αφροαμερικανικές σχολές επιτράπηκε να παραμείνουν ανοιχτές. [16] Μέχρι το 1963, παρά την πρόοδο της τεχνολογίας και την τεράστια αύξηση της ζήτησης, ένα αποτέλεσμα της έκθεσης ήταν να διατηρηθεί ο αριθμός των γιατρών ανά 100.000 άτομα στις Ηνωμένες Πολιτείες - 146 - στο ίδιο επίπεδο που ήταν το 1910. [17] Από τους περίπου 375.000 ιατρούς που ασκούσαν το επάγγελμα το 1977, μόνο περίπου 6.300 ή 1,7% ήταν αφροαμερικανοί. [18] 

 

Ενώ τα εισοδήματα και το κύρος των γιατρών αυξήθηκαν δραματικά, το ίδιο συνέβη και με το φόρτο εργασίας της φροντίδας. Οι Wolinsky και Brune (1994) αναφέρουν ότι οι γιατροί ανήκαν σταθερά στην κατώτερη μεσαία τάξη την εποχή της ίδρυσης της AMA και έβγαζαν περίπου 600 δολάρια ετησίως. Το ποσό αυτό αυξήθηκε σε περίπου 1.000 δολάρια γύρω στο 1900. Μετά τον Flexner, τα εισοδήματα άρχισαν να εκτοξεύονται στα ύψη, έτσι ώστε μια μελέτη της AMA το 1928 διαπίστωσε ότι το μέσο ετήσιο εισόδημα είχε φτάσει στο επιβλητικό (για την εποχή) ποσό των 6.354 δολαρίων. [19] Ακόμη και κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, οι γιατροί κέρδιζαν τέσσερις φορές περισσότερα από τον μέσο όρο των εργαζομένων. [20] Μια έρευνα του 2009 έδειξε ότι οι οικογενειακοί γιατροί (στο χαμηλό άκρο του εύρους των ιατρικών εισοδημάτων) είχαν διάμεσο εισόδημα 197.655 δολάρια και οι χειρουργοί σπονδυλικής στήλης (στο υψηλό άκρο) διάμεσο εισόδημα 641.728 δολάρια. [21] Τα στοιχεία αυτά είναι απίστευτα για τους απλούς Αμερικανούς, ακόμη και σε καλές οικονομικές εποχές. Επιπλέον, η κυκλική ανεργία που πετάει τους εργαζόμενους εκτός εργασίας σε όλους σχεδόν τους άλλους κλάδους με την έλευση της ύφεσης ή της ύφεσης έγινε ανύπαρκτη στους γιατρούς μετά τον Flexner. 

 

Ωστόσο, ούτε καν ο Flexner δεν μπόρεσε να καταργήσει τους νόμους της οικονομίας: ο φόρτος εργασίας των γιατρών σε ορισμένες περιοχές έγινε εξοντωτικός έως αδύνατος, με αποτέλεσμα ορισμένοι γιατροί να μην δέχονται πλέον νέους ασθενείς. Ορισμένοι γιατροί πρωτοβάθμιας περίθαλψης σήμερα είναι κλεισμένοι για τουλάχιστον δύο μήνες, και αν δεν έχετε κάποιου είδους σύνδεση για να μπείτε νωρίτερα ή αν δεν πληρώσετε για concierge φροντίδα, η εναλλακτική σας λύση για επείγουσα περίθαλψη είναι η ίδια με όλων των άλλων το Σαββατοκύριακο: τα επείγοντα, όπου θα περιμένετε για ώρες, ή ένα walk-in, όπου θα δείτε ένα ή δύο ονόματα γιατρών αναρτημένα στο κτίριο, αλλά θα περιμένετε για ώρες για έναν νοσηλευτή. 

 

Νοσοκομεία
 

Φυσικά, δεν θα είχε νόημα να περιοριστούν οι ιατρικές υπηρεσίες χωρίς να περιοριστούν τα νοσοκομεία. Τα κερδοσκοπικά ιδρύματα ήταν τα πρώτα που έφυγαν, και όπου δεν απαγορεύονταν ευθέως, αντιμετώπιζαν μια σειρά από ρυθμιστικές επιβαρύνσεις που οι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί απέφυγαν - όπως οι φόροι εισοδήματος και περιουσίας. Οι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί έλαβαν γενναιόδωρες κρατικές επιδοτήσεις, φορολογικά εκπεστέες εισφορές και τοπικές υπηρεσίες σχεδιασμού που εργάζονταν υπέρ τους για να εμποδίσουν τους ανταγωνιστές κερδοσκοπικών εταιρειών να επεκταθούν. Αυτές οι κρατικά υποστηριζόμενες διακρίσεις εις βάρος των κερδοσκοπικών νοσοκομείων είχαν το τίμημά τους: την εποχή του Flexner, σχεδόν το 60 τοις εκατό όλων των νοσοκομείων των ΗΠΑ ήταν κερδοσκοπικά ιδρύματα. Μέχρι το 1968, μόνο το 11% ήταν κερδοσκοπικά ιδρύματα, με μερίδιο περίπου 8% των εισαγωγών στα νοσοκομεία. [22] 

 

Η εξάλειψη των περισσότερων κερδοσκοπικών ιατρικών σχολών και νοσοκομείων είχε νόημα για την AMA και την υπόλοιπη οργανωμένη ιατρική, δεδομένου ότι ελέγχονταν από ιδιοκτήτες ή μετόχους που είχαν το κίνητρο να ελέγχουν το κόστος προκειμένου να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη. Οι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί ήταν ελεύθεροι να επιδιώξουν τους πολιτικούς στόχους που ευνοούσε η οργανωμένη κυρίαρχη ιατρική, ιδίως τον στόχο μιας πολύ πιο μακροχρόνιας και δαπανηρής εκπαίδευσης, η οποία λειτουργούσε ως άλλο ένα εμπόδιο εισόδου στο επάγγελμα. (Ιδιαίτερα διασκεδαστικό ήταν ένα άρθρο του 2004 από δύο γιατρούς του Dartmouth που υποστήριζαν τη διατήρηση περιορισμένης εισόδου λόγω του υψηλού κόστους). [23] 

 

Η άνοδος της "ασφάλισης" υγείας
 

Στις αρχές της δεκαετίας του 1900, δημιουργήθηκαν προπληρωμένα προγράμματα υγείας για τους εργάτες ξυλείας και ορυχείων του Όρεγκον και της Ουάσινγκτον για να αντισταθμίσουν τους εγγενείς κινδύνους αυτών των βιομηχανιών. Στο πλαίσιο ενός κερδοσκοπικού ασφαλιστικού συστήματος ελεύθερης αγοράς, οι απαιτήσεις παρακολουθούνταν στενά από τους ρυθμιστές. Οι αμοιβές, οι διαδικασίες και οι εξαιρετικά μακρές παραμονές στο νοσοκομείο παρακολουθούνταν και ήταν αντικείμενο αμφισβήτησης. Μια ομάδα γιατρών στο Όρεγκον, η οποία δυσανασχετούσε με αυτό το είδος ελέγχου, δημιούργησε ένα σχέδιο όπου οι διαδικασίες αποζημιώνονταν και οι αμοιβές καταβάλλονταν χωρίς πολλές ερωτήσεις. Σχέδια με παρόμοιες δομές άρχισαν να κυριαρχούν στην αγορά σε άλλες περιοχές λόγω των πλεονεκτημάτων που παρείχε η κυβέρνηση. 

 

Το 1939 αυτά τα χαλαρά σχέδια περιορισμού του κόστους άρχισαν να διατίθενται στην αγορά με την ονομασία Blue Shield. Την ίδια χρονιά, ο Blue Cross υποστηρίχθηκε από την Αμερικανική Ένωση Νοσοκομείων. Ο Blue Cross, που υπήρχε ήδη εδώ και δέκα χρόνια, είχε ξεκινήσει ως ένα πρόγραμμα νοσοκομειακής ασφάλισης για τους δασκάλους των σχολείων του Ντάλας, το οποίο τους επέτρεπε να πληρώνουν για νοσοκομειακή περίθαλψη έως και τριών εβδομάδων με χαμηλές μηνιαίες πληρωμές. 

 

Μετά από αυτό, η οργανωμένη κυρίαρχη ιατρική διεξήγαγε έναν έντονο πόλεμο κατά των μη μπλε προγραμμάτων. Ο Goodman (1980) υποστηρίζει ότι ορισμένοι γιατροί έχασαν τα προνόμια των νοσοκομείων, ακόμη και τις άδειές τους, επειδή δέχονταν μη μπλε προγράμματα.[24] Οι Μπλε απέκτησαν επίσης κυβερνητικά πλεονεκτήματα που δεν ήταν διαθέσιμα σε μη μπλε προγράμματα. Σε πολλές πολιτείες, δεν πλήρωναν καθόλου ή πλήρωναν χαμηλούς φόρους ασφαλίστρων και μερικές φορές δεν πλήρωναν φόρους ακίνητης περιουσίας. Επίσης, δεν ήταν υποχρεωμένα να διατηρούν ελάχιστες αναλογίες παροχών/ασφαλίστρων και μπορούσαν να μην έχουν καθόλου ή να έχουν χαμηλά υποχρεωτικά αποθεματικά. Με τα κυβερνητικά πλεονεκτήματα, τα Blues κατέληξαν σταθερά να κυριαρχούν στον κλάδο. Μέχρι το 1950, η Blue Cross κατείχε το 49% της αγοράς νοσοκομειακής ασφάλισης, ενώ η Blue Shield κατείχε το 52% της αγοράς τυπικής ιατρικής ασφάλισης [25]. Συγχωνεύτηκαν το 1982 και σήμερα καλύπτουν έναν στους τρεις Αμερικανούς [26] 

 

Η "ασφάλιση" που δημιούργησε ο Μπλε Σταυρός κάθε άλλο παρά πραγματική ασφάλιση ήταν.

• Τα νοσοκομεία πληρώνονταν με βάση το κόστος συν (cost-plus basis). Οι ασφαλιστές δεν πλήρωναν ένα άθροισμα των τιμών που χρεώνονταν στους ασθενείς για τις υπηρεσίες, αλλά τεχνητά "κόστη" που δεν είχαν καμία αναγκαία σχέση με τις τιμές των παρεχόμενων υπηρεσιών. 
• Ασφάλιση των διαδικασιών ρουτίνας. Αυτό μετέτρεψε την ασφάλιση σε προπληρωμένη κατανάλωση που ενθάρρυνε την υπερβολική χρήση των υπηρεσιών.  
• Ασφάλιστρα με βάση την "κοινοτική αξιολόγηση". Η λέξη "κοινότητα" σήμαινε ότι κάθε άτομο σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή ανεξάρτητα από την ηλικία, τις συνήθειες, το επάγγελμα, τη φυλή ή το φύλο χρεωνόταν το ίδιο ασφάλιστρο. Για παράδειγμα, ο μέσος 60χρονος επιβαρύνεται με τετραπλάσιες ιατρικές δαπάνες σε σχέση με τον μέσο 25χρονο, αλλά βάσει της κοινοτικής αξιολόγησης και οι δύο πληρώνουν το ίδιο ασφάλιστρο (δηλαδή, οι νέοι επιβαρύνονται υπερβολικά και οι ηλικιωμένοι λιγότερο).  
• Ένα σύστημα "pay-as-you-go". Σε αντίθεση με τη γνήσια καταστροφική νοσοκομειακή ασφάλιση που τοποθετούσε τα ασφάλιστρα σε αυξανόμενα αποθεματικά για την πληρωμή των απαιτήσεων, η νέα "ασφάλιση" των Μπλε εισέπραττε ασφάλιστρα που κάλυπταν μόνο τις αναμενόμενες δαπάνες κατά το επόμενο έτος. Εάν μια μεγάλη ομάδα ασφαλισμένων αρρώσταινε επί σειρά ετών, τα ασφάλιστρα όλων των ασφαλισμένων έπρεπε να αυξηθούν για να καλυφθεί η αύξηση του κόστους.

Αυτά τα γνωρίσματα σημαίνουν καταστροφή από την έκρηξη κόστους, οπότε φυσικά ενσωματώθηκαν στα προγράμματα Medicare και Medicaid της ομοσπονδιακής κυβέρνησης όταν δημιουργήθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1960 για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της μη προσιτής υγειονομικής περίθαλψης για τους φτωχούς και τους ηλικιωμένους - ένα πρόβλημα που δημιούργησαν οι πολιτειακές και οι ομοσπονδιακές κυβερνήσεις! 

 

Αυτό αφήνει μόνο το μυστήριο του πώς η ασφάλιση υγείας συνδέθηκε με την απασχόληση. Η απάντηση βρίσκεται δύο δεκαετίες πριν από το Medicare και το Medicaid. Οι έλεγχοι μισθών και τιμών που θέσπισε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου εμπόδισαν τους μεγάλους εργοδότες να ανταγωνίζονται για την εργασία με βάση τα μισθολογικά ποσοστά, οπότε ανταγωνίζονταν με βάση την ποιότητα των παροχών. Η πιο αποτελεσματική παροχή για την προσέλκυση εργατικού δυναμικού στους μεγάλους εργοδότες ήταν τα γενναιόδωρα ασφαλιστήρια συμβόλαια υγείας. 

 

Η απόφαση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης να επιτρέψει στις παροχές των μεγάλων εργοδοτών να αποκτώνται αφορολόγητα, ενώ ουσιαστικά φορολογούσε τα προγράμματα που αγόραζαν οι μικρές επιχειρήσεις και οι αυτοαπασχολούμενοι, δημιούργησε ένα σύστημα όπου η ιατρική ασφάλιση συνδέθηκε όχι μόνο με το μέγεθος του εργοδότη ενός εργαζομένου αλλά και με την ίδια την απασχόληση. Η τιμή της ασφάλισης υγείας για πολλούς αυτοαπασχολούμενους εργαζόμενους και μικρές επιχειρήσεις έγινε απρόσιτη. 

 

Οργανισμοί συντήρησης υγείας (HMO)
 

Οι Οργανισμοί Συντήρησης Υγείας (HMOs) ήταν προπληρωμένες πρακτικές που ξεκίνησαν κυρίως στη δυτική ακτή των ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του 1900. Η Western Clinic στην Tacoma (1910) και η Ross-Loos στο Λος Άντζελες (1929) ήταν μεταξύ των πρώτων. (Η Ross-Loos έγινε τελικά μέρος της Insurance Company of North America [INA], η οποία συγχωνεύθηκε στην CIGNA το 1982). Η Kaiser Permanente ξεκίνησε με πελατεία εργατών ναυπηγείων κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά τον πόλεμο, είχε νοσοκομεία και γιατρούς, αλλά όχι πλέον εργατικό πελατολόγιο, οπότε άρχισε να κάνει μάρκετινγκ στο ευρύτερο κοινό και μέχρι τη δεκαετία του 1970 είχε περισσότερους από 3 εκατομμύρια εγγεγραμμένους σε πέντε πολιτείες. [27] 

 

Παρόλα αυτά, οι HMO είχαν περιορισμένη απήχηση. Μέχρι το 1970, η Kaiser ήταν η μόνη μεγάλη HMO στις Ηνωμένες Πολιτείες, με τους περισσότερους από τους εγγεγραμμένους πελάτες της να αναγκάζονται να ενταχθούν μέσω των εργατικών τους συνδικάτων [28]. 

 

Πολύ περισσότερα για τις HMOs θα καλυφθούν σε μια επικείμενη ανασκόπηση στο Quarterly Journal of Austrian Economics. Ο σκοπός εδώ είναι να τονίσουμε ότι, παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς ορισμένων, οι HMOs κάθε άλλο παρά επιχειρήσεις της ελεύθερης αγοράς είναι. Ο νόμος του 1973 για τους οργανισμούς συντήρησης υγείας διέθεσε ομοσπονδιακές επιχορηγήσεις και δάνεια στους HMO, αφαίρεσε ορισμένους πολιτειακούς περιορισμούς εάν οι HMO πιστοποιούνταν ομοσπονδιακά και απαίτησε από εργοδότες με 25 ή περισσότερους υπαλλήλους που προσέφεραν τυπικές παροχές ασφάλισης υγείας να προσφέρουν ομοσπονδιακά εγκεκριμένα προγράμματα HMO. 

 

"Obamacare", ή ακριβέστερα, Συντηρητική Ρεπουμπλικανική Φροντίδα 

 

Όταν εξετάζετε το ίδιο το νομοσχέδιο, ενσωματώνει όλα τα είδη των ρεπουμπλικανικών ιδεών... Πολλές από τις ιδέες όσον αφορά το ανταλλακτήριο, τη δυνατότητα συγκέντρωσης και βελτίωσης της αγοραστικής δύναμης των ατόμων στην ασφαλιστική αγορά, προέρχονται από το Heritage Foundation. ( Barack Obama, NBC's Today Show, 30 Μαρτίου 2010) 

 

Το τελευταίο κεφάλαιο στην υγειονομική περίθαλψη των ΗΠΑ είναι ένα από τα πιο σουρεαλιστικά. Ο νόμος για την προστασία των ασθενών και την προσιτή περίθαλψη του 2010 υπογράφηκε ως νόμος από τον Barack Obama στις 23 Μαρτίου 2010. Μεταξύ πολλών διατάξεων, ο νόμος περιλαμβάνει διευρυμένη επιλεξιμότητα Medicaid, απαγόρευση της άρνησης κάλυψης για προϋπάρχουσες παθήσεις και απαίτηση αγοράς ομοσπονδιακά εγκεκριμένης ασφάλισης υγείας ή καταβολής προστίμου. 

 

Ενώ το περιεχόμενο της πράξης συνοψίζεται σε μυριάδες σημεία, πολύ πιο ενδιαφέρουσα είναι η συντηρητική ρεπουμπλικανική προέλευσή της. Ο Stuart Butler του Heritage Foundation, ο διανοούμενος πίσω από τις αστικές επιχειρηματικές ζώνες, σε κατάθεσή του στη Γερουσία το 2003 πρότεινε ένα σχέδιο για καθολική υγειονομική κάλυψη [29]. Ακολουθεί ένα εκπληκτικό τμήμα της κατάθεσης που ακούγεται σαν να ειπώθηκε από έναν Ευρωπαίο σοσιαλιστή: 

 

Σε μια πολιτισμένη και πλούσια χώρα όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, είναι λογικό για την κοινωνία να αποδεχτεί την υποχρέωση να διασφαλίσει ότι όλοι οι κάτοικοι έχουν προσιτή πρόσβαση τουλάχιστον σε βασική υγειονομική περίθαλψη - όπως αποδεχόμαστε την ίδια υποχρέωση να διασφαλίσουμε ένα λογικό επίπεδο στέγασης, εκπαίδευσης και διατροφής. 

 

Λάβετε υπόψη ότι ο Butler είναι ο σημερινός αντιπρόεδρος εσωτερικής και οικονομικής πολιτικής του συντηρητικού Heritage. Δεν είναι περίεργο που ο Butler φαίνεται να έχει βρει έναν νέο θαυμαστή στο πρόσωπο του αρθρογράφου των New York Times Paul Krugman. Butler και πάλι:

 

Οι υποχρεώσεις για τα άτομα δεν χρειάζεται να είναι μια "σκληρή" εντολή, με την έννοια ότι η μη κάλυψη θα είναι παράνομη. Θα μπορούσε να είναι μια "ήπια" εντολή, που σημαίνει ότι η αποτυχία κάλυψης θα μπορούσε να οδηγήσει στην απώλεια φορολογικών παροχών και άλλων κρατικών δικαιωμάτων. Επιπλέον, εάν οι ομοσπονδιακές φορολογικές παροχές ή άλλη βοήθεια συνοδεύουν την απαίτηση, τα κράτη και οι τοπικές αρχές θα μπορούσαν να λάβουν την αξία της βοήθειας που χάνει το άτομο που δεν αποκτά κάλυψη, προκειμένου να αποζημιωθούν οι πάροχοι που παρέχουν υπηρεσίες στην ανασφάλιστη οικογένεια. 

 

Τώρα, το "Obamacare" είναι σίγουρα κάτι περισσότερο από μια απλή εντολή, αλλά η εντολή είναι σίγουρα αυτό που κάνει συντηρητικούς όπως ο Rush Limbaugh και ο Sean Hannity, οι οποίοι έχουν διασυνδέσεις, αν όχι χορηγία, με το Heritage Foundation, να ουρλιάζουν περισσότερο. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτές οι ιδέες επηρέασαν το σχέδιο υγειονομικής περίθαλψης του Mitt Romney στη Μασαχουσέτη. 

 

Ο Romney υπέβαλε τον εαυτό του σε μια πρόσφατη συνέντευξη από τον Bill O'Reilly του Fox News, η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως καταστροφή [30]. Ο O'Reilly στάθηκε στο γεγονός ότι τα εξωτερικά φορολογικά δολάρια χρηματοδότησαν το μισό σχέδιο, και ο Romney συμφώνησε, προσθέτοντας ότι η χρηματοδότηση εγκρίθηκε από δύο συντηρητικούς ρεπουμπλικάνους γραμματείς του Υπουργείου Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών (HHS), τον Tommy Thompson και τον Mike Leavitt. Απαντώντας σε σχετική ερώτηση, ο Romney παραδέχθηκε ότι δεν γνώριζε ότι το κόστος των επειγόντων περιστατικών στη Μασαχουσέτη είχε αυξηθεί κατά 17% τα τελευταία δύο χρόνια. Υποστήριξε επανειλημμένα ότι το σχέδιο έλυσε ένα πρόβλημα, αλλά δεν μπορούσε να διευκρινίσει ποιο ήταν αυτό, δεδομένου ότι η Μασαχουσέτη είχε το υψηλότερο κατά κεφαλήν κόστος τόσο πριν από το σχέδιο όσο και μετά. 

 

Όσον αφορά άλλους συντηρητικούς Ρεπουμπλικανούς, ο πρώην κυβερνήτης του Αρκάνσας Mike Huckabee έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι βλέπει "κάποια καλά πράγματα" στο Obamacare, ιδίως την επέκταση της χρήσης του Medicaid. 

 

Οι ψηφοφόροι που είναι αρκετά αφελείς ώστε να πιστεύουν ότι θα λάβουν μια πλήρη κατάργηση από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα φαίνεται ότι θα απογοητευτούν σημαντικά. Το "Obamacare", με τη συνέχιση του κοινωνικοποιημένου κόστους για ιδιωτικά κέρδη στην αμερικανική ιατρική, ήταν η θεραπεία που ο συντηρητικός Ρεπουμπλικανός γιατρός είχε στο μυαλό του εδώ και αρκετό καιρό. Το πρόβλημα είναι ότι οι Δημοκρατικοί ήταν οι πρώτοι που την εφάρμοσαν. 

 

Παραπομπές (Α μέρους)

 

1. Abraham Flexner, Medical Education in the United States and Canada: A Report to the Carnegie Foundation for the Advancement of Teaching, bulletin IV (New York: Carnegie Foundation, 1910).
2. Ronald Hamowy, "The Early Development of Medical Licensing Laws in the United States, 1875-1900," Journal of Libertarian Studies 3, no. 1 (1979): 73-119.
3. Στοιχεία απογραφής. Βλέπε επίσης Hamowy.
4. Στοιχεία απογραφής. Βλέπε επίσης Hamowy.
5. Stanford E. Chaillé, "The Medical Colleges, the Medical Profession, and the Public", New Orleans Medical and Surgical Reporter, Μάιος 1874, σ. 818-19. Βλέπε Hamowy, σ. 105, σημείωση 4.
6. Hamowy, σ. 73.
7. Ενώ ο ιδρυτής του εκλεκτικισμού, Samuel Thomson, ήταν αγρότης, ο ιδρυτής της ομοιοπαθητικής Samuel Hahnemann ήταν πραγματικός γιατρός, ορισμένες από τις γνώσεις του οποίου κατέληξαν να ενσωματωθούν στην κυρίαρχη ιατρική.
8. Chaillé.
9. Η άλλη άποψη, του κοινωνιολόγου Paul Starr στο βιβλίο του The Social Transformation of American Medicine (New York: Basic Books, 1982) είναι ότι οι εκλεκτικοί και οι ομοιοπαθητικοί αυτοκτόνησαν στην καριέρα τους, ενώνοντας τις δυνάμεις τους με τους αλλοπαθητικούς στην εκστρατεία για την επανασφάλιση της αδειοδότησης. Ο Starr δεν βλέπει τον Flexner ως αποφασιστικό παράγοντα για τη δολοφονία των ιατρικών σχολών. Συγκρίνετε με τον Reuben Kessel, "Price Discrimination in Medicine", Journal of Law and Economics 1 (Οκτώβριος 1958): 20-53: "Αν ο αντίκτυπος στη δημόσια πολιτική είναι το κριτήριο της σπουδαιότητας, η έκθεση Flexner πρέπει να θεωρηθεί ως μία από τις σημαντικότερες εκθέσεις που γράφτηκαν ποτέ".
10. Eugene Perry Link, The Social Ideas of American Physicians (1776-1976) (Οι κοινωνικές ιδέες των Αμερικανών ιατρών (1776-1976): Studies of the Humanitarian Tradition in American Medicine (Plainsboro, NJ: Associated University Presses, 1992), κεφ. 4.
11. Ένα πρόσφατο άρθρο σημειώνει μια υποτιθέμενη πρόσφατη αύξηση των σχολών και των φοιτητών που υπονομεύεται από την υποπροσφορά θέσεων ειδικευομένων που χρηματοδοτούνται από το Medicare. Suzanne Sataline και Shirley S. Wang, "Medical Schools Can't Keep Up, Wall Street Journal, updated Apr. 12, 2010.
12. Llewellyn H. Rockwell, Jr. "Ιατρικός έλεγχος, ιατρική διαφθορά", Chronicles, Ιούνιος 1994.
13. Το πρώτο του βιβλίο, The American College: A Criticism, εκδόθηκε τον Οκτώβριο του 1908, ωστόσο εντάχθηκε στο δυναμικό του Carnegie την ίδια χρονιά.
14. John C. Goodman και Gerald L. Musgrave, Patient Power (Washington, DC: Cato, 1992), σελ. 137-61.
15. Βλ. τόσο τον Rockwell όσο και τους Goodman και Musgrave (ιδίως το διάγραμμα στη σ. 145).
16. Andrew H. Beck, "The Flexner Report and the Standardization of American Medical Education" (Η έκθεση Flexner και η τυποποίηση της αμερικανικής ιατρικής εκπαίδευσης). JAMA, 5 Μαΐου 2004.
17. Goodman και Musgrave, σ. 145.
18. Goodman και Musgrave, σ. 147.
19. Πολύ χονδρικά, σχεδόν 80.000 δολάρια του 2009.
20. Howard Wolinsky και Tom Brune, The Serpent on the Staff: The Unhealthy Politics of the American Medical Association (Νέα Υόρκη: Tarcher Putnam, 1994). Βλέπε "Rags to Riches" στο κεφάλαιο 3.
21. AMGA Medical Group, 2009.
22. Goodman και Musgrave, σ. 156.
23. William Weeks και Amy Wallace, "Weakness in Numbers", Barron's, 14 Ιουνίου 2004.
24. John C. Goodman, The Regulation of Medical Care: Is the Price Too High? (Ουάσιγκτον, DC: Cato, 1980). Βλέπε επίσης Goodman και Musgrave, σ. 159.
25. Goodman και Musgrave, σ. 160.
26. Βλέπε Blue Cross Blue Shield, "The Blue Cross Blue Shield System," About Us, πρόσβαση στις 22 Σεπτεμβρίου 2020.

 

Συγγραφέας: Dale Steinreich 

Ο Dale Steinreich είναι οικονομολόγος και Associated Scholar του Ινστιτούτου Mises.

 

συνεχίζεται στο Β μέρος
------------------ 

 

Δικτυογραφία:
One Hundred Years of Medical Fascism | Mises Institute
https://mises.org/library/one-hundred-years-medical-fascism