«… Την ψυχή μου δεν μπορείς να μου την πάρεις» (νεομάρτυς Ντανιέλα από το Βουκουρέστι)

Η Αγία Νεομάρτυς Ντανιέλα (Δανιηλία),
το μαρτυρικό λουλούδι του Πάσχα
6 Απριλίου 2004 

+ Μεγάλη Τρίτη

 

Προστάτρια όσων έχουν ψυχιατρικές ασθένειες και ψυχιάτρων 

 

(κείμενο και για μεγάλα παιδιά- από το περιοδικό Προς τη Νίκη)  

 

«Γεννήθηκε καί μεγάλωσε στη Ρουμανία. Από μικρή ήταν πολύ κοντά στο Θεό. Γι’ αυτό καί ο πατέρας της την μάλωνε πολύ σκληρά: “Που ήσουν; Όλη μέρα στην εκκλησία πάς με τους παπάδες σου; Τι σου πρόσφερε ο Θεός;” Η ίδια δεν έλεγε τίποτα, μόνο δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. Τη νύχτα προσευχόταν πολλές ώρες. Τα αδέλφια της της φώναζαν: “Τι σου δίνει ο Θεός; Τι μας ζαλίζεις με τους παπάδες σου; Τι σου δίνει η πίστη σου;”…  

 

Όταν τελείωσε το πανεπιστήμιο, πήγε στο μοναστήρι. Ο πατέρας της την έψαχνε για πολύ καιρό και αφού την έφερε στο σπίτι την χτύπησε φρικτά. Για δεύτερη φορά έφυγε από το σπίτι, προκειμένου να δώσει τον εαυτό της στο Θεό, αλλά και πάλι ο πατέρας της τη βρήκε, την χτύπησε, της έσχιζε το ράσο, της έβγαλε από το λαιμό το σταυρό και της πήρε όλες τις εικόνες της. Τότε εκείνη του είπε: “Καλά, μου τα πήρες όλα, αλλά την ψυχή δεν μπορείς να μου την πάρεις”.  

 

Βλέποντας ο πατέρας της ότι δεν μπορεί να την κάνει να παρεκκλίνει από την ορθόδοξη ζωή, σε συνεννόηση με κάποιους γιατρούς τη στιγματίζουν με τη διάγνωση της ψυχασθένειας και την αναγκάζουν να παίρνει ψυχοφάρμακα εφ ορού ζωής. Τα δυο τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε στο νοσοκομείο με σωληνάκια στη μύτη σε κατάσταση αφασίας και παραλυσίας. Έτσι βασανισμένη παρέδωσε το πνεύμα της σ’ Εκείνον πού τόσο είχε αγαπήσει. Στον τάφο της άρχισαν να γίνονται θαύματα».  

 

Αναρωτιέσαι ίσως σε ποια αγία να ανήκει αυτός ο βίος; Ίσως να φέρνεις στο νου σου την αγία Βαρβάρα (έζησε τον 3ο μ.Χ. αιώνα) ή την αγία Ειρήνη (έζησε τον 4ο μ.Χ. αιώνα) ή την αγία Μαρκέλλα από τη Χίο (έζησε τον 15ο μ.Χ. αιώνα) ή την αγία Χρυσή (έζησε τον 18ο μ.Χ. αιώνα). Κι όμως ο βίος πού διάβασες ανήκει σε μια νέα, πού “μαρτύρησε” για το Χριστό, τον 21ο αιώνα, στις 6 Απριλίου του 2004. Το όνομά της; Ντανιέλα. Η Ντανιέλα έδωσε την μαρτυρία της αγάπης της στο Χριστό, όχι μόνο στο σπίτι της, μα και στο σχολειό της. «Βοηθούσε τους συμμαθητές της στα μαθήματα και καθόταν τη -νύχτα και έγραφε γι’ αυτούς.

 

Ήταν πολύ καλή μαθήτρια, τόσο στο σχολείο, όσο και στο πανεπιστήμιο. Όταν ήταν φοιτήτρια, περιποιούνταν μια παράλυτη γερόντισσα, πού την είχαν ξεχάσει όλοι. Την έπλενε, της έκανε τις αγορές, της τραγουδούσε, της διάβαζε κι έφερνε χαρά στην ψυχή της γερόντισσας. Στο σχολικό χορό, όταν τελείωσε το λύκειο, δεν ήθελε να πάει κι έλεγε στους συμμαθητές καί καθηγητές της: “Δεν μπορώ. Ξέρετε ότι σας αγαπώ όλους πολύ, αλλά συγχωρέστε με, δεν μπορώ να έρθω στο τραπέζι”. Μια φορά κάποιος την χτύπησε πολύ, αν και ήταν αθώα. Αφού υπέμεινε με σιωπή το ξύλο, γονάτισε και φίλησε το πόδι πού με αγριότητα την είχε χτυπήσει».  

 

Η Ντανιέλα ξεψύχησε τη Μ. Τρίτη του 2004. Ίσως μπορείς να θυμηθείς την κατάσταση πού επικρατούσε εκείνον τον καιρό στο σπίτι σας σε καθεστώς ελευθερίας. Μ. Τρίτη του 2004 ήταν, όταν η μεγάλη σου αδελφή, δευτεροετής τότε φοιτήτρια της Φιλοσοφικής, είχε φύγει από το σπίτι, γιατί είχαν κανονίσει με την παρέα της να περάσουν τις διακοπές του Πάσχα στο Εξωτερικό. Μάταια προσπαθούσε η μητέρα σου να τη βρει σε κάποιο από τα κινητά πού είχε, για να της αλλάξει την απόφαση.  

 

Την χρονιά εκείνη, εσύ έκανες προετοιμασία για τις Πανελλήνιες και σκεφτόσουν να μην παρακολουθείς τις ακολουθίες της Μ. Εβδομάδας, για να προλάβεις να τελειώσεις εγκαίρως την ύλη. Και πράγματι, κάποιες φορές δεν πήγες καθόλου στην εκκλησία, αλλά και όσες φορές πήγες ήσουν αρκετά καθυστερημένη.  

 

Τι θα σκεφτόταν άραγε η Ντανιέλα αν ζούσε ανάμεσά σας; Ασφαλώς θα πονούσε πολύ η “ψυχή της, γιατί κάποιοι νέοι αφήνουν τόσο εύκολα το Χριστό και θα έχυνε πολλά δάκρυα μπροστά στον Εσταυρωμένο παρακαλώντας Τον να στηρίζει τα χριστιανικά νιάτα σε κάθε εποχή.  

 

Άλλα κι εσύ καί οι άλλες νέες της εποχής σου, πώς θα νιώθατε αν γνωρίζατε ότι σε μια γειτονική χώρα τον 21ο αιώνα μια νέα παίρνει το στεφάνι του μάρτυρα για την πίστη της στο Χριστό;  

 

Εκείνη ξενυχτούσε στην προσευχή κι εσύ μειώνεις τις ώρες της λατρείας;  

Εκείνη αρνούνταν τη συμμετοχή στις κοσμικές συγκεντρώσεις του σχολείου κι εσύ τόσο αβασάνιστα συμβιβάζεις Χριστό και κόσμο;  

Εκείνη ξυλοκοπήθηκε για την αγάπη του Χριστού κι εσύ διστάζεις να ομολογήσεις καί να δώσεις Χριστό στο σπίτι ή στο σχολείο;  

 

Τώρα πού γνώρισες τη σύγχρονη μάρτυρα από το Βουκουρέστι, πού ακούει στο όνομα Ντανιέλα, να την παρακαλείς να σε στηρίζει στον προσωπικό σου αγώνα καί να δυναμώνει την πίστη σου. Να θυμάσαι πάντα τα λόγια της: “Μου τα πήρες όλα, αλλά την ψυχή δέν μπορείς να μου την πάρεις”.  

 

Να είσαι σίγουρη ότι καί στην ελληνική γη υπάρχουν πολλές Ντανιέλες πού αγαπούν το Χριστό, πού καθημερινά Τον ομολογούν με την ζωή και τα λόγια τους, πού αντιστέκονται στις προσκλήσεις και προκλήσεις του κόσμου καί πού όταν οι περιστάσεις το απαιτούν καταθέτουν κι αυτές το προσωπικό τους μαρτύριο.  

 

Ε. Βλ. άρθρο του Ιωάν Βλαντούκα στο περιοδικό ATITUDINI με τίτλο: «ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤ1ΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΝΤΑΝΙΕΛΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΥΚΟΎΡΕΣΤΙ».  

 

Από το περιοδικό «Προς τη Νίκη» – Αύγουστος 2010 / ηλ. πηγή: Ελληνισμός – Ορθοδοξία ***

 

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΝΤΑΝΙΕΛΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΟΥΚΟΥΡΕΣΤΙ  

 

Αυτό το εκλεκτό λουλούδι άνθισε στη ρουμανική γη το 1967. Από μικρή ήταν πολύ κοντά στο Θεό. Οταν έβγαινε από το σχολείο περνούσε πάντοτε από την εκκλησία. Γι’ αυτό ο πατέρας της την μάλωνε πολύ σκληρά:  

- Που ήσουν; Ολη μέρα στην εκκλησία πας με τους παπάδες σου; Τι σου πρόσφερε ο Θεός;
Αυτή δεν έλεγε τίποτα, μόνο δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της.  

Ηταν ευλαβής και προσευχόνταν πολλές ώρες. Στο σχολικό χορό, όταν τελείωσε το λύκειο δεν ήθελε να πάει. Η καθηγήτριά της την παρακαλούσε να πάει κι αυτή μαζί τους, ενώ εκείνη έλεγε: 

- Δε μπορώ. Ξέρετε ότι σας αγαπώ όλους πολύ, αλλά συγχωρήστε με δε μπορώ να έρθω στο τραπέζι. 

 

Είχε χαρακτήρα πράο και ήταν καλή με όλους. Βοηθούσε τους συμμαθητές της στα μαθήματα και καθόνταν τη νύχτα και έγραφε γι’ αυτούς. Ήταν πολύ καλή μαθήτρια τόσο στο σχολείο όσο και στο πανεπιστήμιο. Ήταν πολύ εργατική. Όλα τα ρούχα της τα έφτιαχνε μόνη της. Ηταν πνευματικό τέκνο του μεγάλου πνευματικού π.Σοφιανού από τη μονή Αντίμ.  

 

Όταν ήταν φοιτήτρια περιποιούνταν μια παράλυτη γριά την οποία είχαν ξεχάσει όλοι την κυρία Ιωάννα. Η Ντανιέλα πήγαινε καθημερινά, το πρωί πριν το πανεπιστήμιο και το βράδυ. Ηταν αρκετά μακριά και ο κόπος μεγάλος. Την έπλενε, την περιποιούνταν, της έκανε τις αγορές. Την έπλενε, της τραγουδούσε και της διάβαζε και έφερνε χαρά στην ψυχή της γριάς.

 

Μια φορά κάποιος την χτύπησε πολύ την οσία Ντανιέλα αν και ήταν αθώα. Αφού υπέμεινε εν σιωπή το ξύλο, γονάτισε και φίλησε το πόδι που με αγριότητα την είχε χτυπήσει.  

Ηταν πολύ πράος χαρακτήρας και ελεούσε τους άλλους. Ποτέ δεν κατηγορούσε κανέναν και πάντα έριχνε το φταίξιμο στον εαυτό της.  

 

Κάποια πρόσωπα από την οικογένεια της προσπαθούσαν να την πείσουν να παντρευτεί.
- Όχι, όχι, εγώ θέλω να μείνω με τον Θεό, έλεγε.
- Μπορείς να είσαι με το Θεό και παντρεμένη, της έλεγαν.
Κι αυτή απαντούσε:
- Ναι,αλλά αν θα παντρευτώ σημαίνει ότι θα βάλω λίγο τον Θεό στην άκρη και εγώ δεν το θέλω αυτό. Θέλω να δώσω τα πάντα στο Θεό.  

Τη νύχτα προσευχόταν πολλές ώρες. Ποτέ δεν έπεφτε για ύπνο χωρίς να κάνει τον κανόνα της. Τ΄αδέλφια της φώναζαν:
- Τι σου δίνει ο Θεός, τι μας ζαλίζεις με τους παπάδες σου, τι σου δίνει η πίστη σου; Αφού ο πατέρας σου δίνει φαγητό… Γιατί πήγες στο πανεπιστήμιο για να μπεις σε μοναστήρι; 

 

Όταν τελείωσε το πανεπιστήμιο πήγε στο μοναστήρι. Ο πατέρας της την έψαχνε για πολύ καιρό και αφού την έφερε σπίτι την χτύπησε φριχτά.  

Μια φορά, την τελευταία βραδιά πριν την τελευταία αναχώρηση της για το μοναστήρι έκλαψε και προσευχήθηκε ασταμάτητα. Εκανε χίλιες μετάνοιες ζητώντας φωτισμό από την Παναγία. Ξημερώματα αποκοιμήθηκε. Οταν ξύπνησε πήρε την εικονίτσα της Παναγίας που της είχε χαρίσει ο π.Σοφιανός. Εκανε το σταυρό της, φίλησε την εικονίτσα και αποφασισμένη μάζεψε τα πραγματά της κι έφυγε. Επειτα έδωσε ένα γράμμα σε μία φίλη της για να το δώσει στον π. Σοφιανό. 

 

Να το περιεχόμενο του: 

«Πάτερ είδα στο ονειρο μου την εικόνα της Παναγίας. Και είδα την εικόνα να ζωντανεύει και η Παναγία με κοίταζε προσεχτικά και εγώ τη ρωτούσα, τι να κάνω; Και είδα ότι με κοίταζε με πολύ πόνο. Και είδα δάκρυα στο μάγουλο της. Ξαφνικά άπλωσε τα χέρια της να προσευχηθεί και ένα δάκρυ έσταξε στο χέρι μου. Οταν μ΄ακούμπησε το δάκρυ Της ξύπνησα και αποφάσισα να φύγω».  

 

Κι έφυγε. Στο δρόμο του Σταυρου στο δρόμο του Σωτήρος Χριστου.  

Όμως ο πατέρας της την βρήκε και αυτήν την φορά. Οταν την έφερε από το μοναστήρι τη χτύπησε πάλι φριχτά. Της έσχισε την μοναχική ενδυμασία μ΄ένα ψαλίδι και την πέταξε στα σκουπίδια. Της έβγαλε από τον λαιμό τον σταυρό και της φώναξε: εσύ… και οι παπάδες σου και η εκκλησία σου… 

 

Τότε εκείνη λιποθύμησε. Οταν ξύπνησε είπε στον πατέρα της «σε παρακαλώ άφησέ μου τις εικόνες, δε μπορώ να ζήσω χωρίς αυτές» 

Τότε ο πατέρας της έβαλε τις εικόνες κάτω τις πάτησε και τις πήρε όλες.
Αυτή του είπε:
- Καλά μου τα πήρες όλα αλλά την ψυχή δε μπορείς να μου την πάρεις
Και από τότε προσευχόνταν μόνο έτσι:
- Παναγία βοήθησέ με, Κυριε Ιησου Χριστε μη με αφήνεις. 

 

Βλέποντας ο πατέρας της ότι δε μπορεί να την κάνει να παρεκκλίνει από την ορθόδοξη ζωή, σκέφτηκε κάτι διαβολικό. Βρήκε κάποιους συναδέλφους του γιατρούς και της έβγαλαν διάγνωση ”παρανοϊκή σχιζοφρένεια συνοδευόμενη με μυστικιστικό ντελίριο”. 

 

Μέχρι το τέλος της ζωής της ήταν υποχρεωμένη να παίρνει φάρμακα για να ησυχάσει. 

Τα δυο τελευταία χρόνια της τα πέρασε στο νοσοκομείο με σωληνάκια στη μύτη. Εξαιτίας των φαρμάκων ήταν σχεδόν πάντα αναίσθητη. Ο πατέρας της την φύλαγε από το πρωί μέχρι το βράδυ στις 22.00-23.00 μην τυχόν και έρθει σε επαφή με ευσεβή και πιστά πρόσωπα.  

 

Η ακινησία της στο κρεβάτι και τα φάρμακα που της έδινε ο ψυχίατρος της προκάλεσαν παράλυση και απόφραξη του αυλού του εντέρου. 

 

Ετσι βασανισμένη πέθανε την Τρίτη 6 Απριλίου 2004, την Μεγάλη Εβδομάδα. Αυτό έγινε περίπου στις 22.00. Επειδή ο πατέρας της δε θα δεχόνταν να έρθει ιερέας, κατά θαυμαστό τρόπο έμαθε για το θανατό της ο π.Κωνσταντίνος και κατά τις 23.00 ετέλεσε την ακολουθία εις κεκοιμημένους. Ο πατέρας της για πρώτη φορά έλειπε, αν και προηγουμένως τον είχαν δει στο νοσοκομείο…  

 

Στον τάφο της άρχισαν να γίνονται θαύματα.  

Το πρώτο θαύμα έγινε την Τετάρτη 12 Μαίου 2004 κάνοντας καλά έναν νέο που επί 8 χρόνια έπασχε από την ίδια μ΄αυτήν ασθένεια.το 2004 έκανε καλά έναν φοιτητή που έπασχε από μια ασθένεια των αγγείων και το 2005 έναν νεαρό που είχε κρίση σκωληκοειδίτιδος..  

 

Ο τάφος της οσίας Ντανιέλας βρίσκεται στο κοιμητήριο Αντρονάκε στη συνοικία Κολεντίνα στο Βουκουρέστι.  

 

(Αρθρο του Ιοάν Βλαντούκα για το περιοδικό ATITUDINI. Ο τίτλος ανήκει στο περιοδικό.)
Απόδοση στα ελληνικά π. Γεώργιος Κονισπολιάτης 

proskynitis.blogspot
επιμέλεια ανάρτησης: ιστολόγιο “Αντέχουμε…¨”