Η σύγκρουση με το cancel culture άρχισε!

Γράφει ο Θανάσης Κ.

 

Υπάρχει μια βασική έννοια για την Πολιτική Επιστήμη: το raison d’ etat.

Βασική όπως η “βαρύτητα” για τη Φυσική, όπως η “μίτωση” για τη Βιολογία, όπως τα “θεμελιώδη θεωρήματα” της Μαθηματικής Ανάλυσης, όπως οι κανόνες της Αρμονίας (του Πυθαγόρα, του Αριστόξενου και του Μπαχ) στη Μουσική…  

 

Το raison d’ etat, ισοδυναμεί με τους λόγους “ύπαρξης” των κρατικών θεσμών. Χωρίς τους οποίους δεν υπάρχει ούτε Ελευθερία, ούτε Δικαιοσύνη, ούτε δικαιώματα, ούτε ευημερία μέσα σε μια κοινωνία. Ούτε ισορροπία στη διεθνή σκηνή, ούτε κανόνες μεταξύ των κρατών…  

 

Το raison d’ etat δεν αφορά μόνον την Εξωτερική Πολιτική (αν και απ’ αυτήν ξεκίνησε). Αφορά και όλα όσα δίνουν υπόσταση στην “κρατική οντότητα” και νομιμοποιούν την υπόσταση του κράτους – όχι απλώς έναντι των άλλων κρατών, αλλά και έναντι των πολιτών του.  

 

Το raison d’ etat εμφανιζόταν τα τελευταία χρόνια ως “ξεπερασμένη” ή “απαρχαιωμένη” έννοια, γιατί – υποτίθεται ότι – ο κόσμος όδευε πλέον στην εποχή της “παγκοσμιοποίησης”, όπου τα κράτη “μαραζώνουν” και επικρατούν σταδιακά οι παγκόσμιοι οργανισμοί και οι διεθνείς θεσμοί…  

 

Αυτό πρώτον, ήταν ψέμα. Και δεύτερον, αποδείχθηκε αυταπάτη:  

–Ήταν ψέμα γιατί η έννοια του raison d’ etat είναι “νεωτερική” – όχι “αρχαϊκή!. Εμφανίστηκε ταυτόχρονα με την έναρξη της “νεωτερικής εποχής”. Πριν κυριαρχούσε στην Ευρώπη το φεουδαρχικό ancient regime, δηλαδή ο “αρχαϊκός κόσμος”, όπου οι κοινωνίες ήταν χωρισμένες σε Αυτοκρατορίες, δουκάτα και “πριγκιπάτα” αβέβαιης και ασταθούς συνοχής. Μετά κυριάρχησαν (στην Ευρώπη, τουλάχιστον) τα κράτη ως “υποκείμενα”: Οι σχέσεις μεταξύ των κρατών, οι ανταγωνισμοί μεταξύ τους και οι κανόνες που συμφωνούνταν κάθε φορά ανάμεσά τους.  

 

–Και είναι αυταπάτη, γιατί η λεγόμενη “παγκοσμιοποίηση” εν ονόματι της οποίας επαγγέλλονταν τον “μαρασμό” των κρατών, ήδη υποχωρεί! Η “παγκοσμιοποίηση” υποχωρεί! Όχι τα κράτη…  

 

Και ο κόσμος χωρίζεται ξανά σε αντίπαλα στρατόπεδα μεταξύ κρατών και σε ευρύτερους περιφερειακούς κατακερματισμούς, οπότε στην ημερήσια διάταξη μπαίνουν ξανά οι συμμαχίες κρατών και τα εθνικά συμφέροντα που καθορίζουν με ποια πλευρά θα πάει κάθε κράτος…  

 

* Μέχρι πριν λίγο καιρό, μας έλεγαν ότι δεν υπάρχουν πια “άξονες” στην εξωτερική πολιτική – ότι αυτό είναι δήθεν, “ξεπερασμένη” έννοια.  

 

Σήμερα κανείς δεν τολμά να πει κάτι τέτοιο. Έχουμε τις ΗΠΑ να ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους στον Ειρηνικό δημιουργώντας “άξονα” ΗΠΑ- Βρετανίας-Αυστραλίας και επεκτείνοντας τον με Ινδία, Ιαπωνία και Βιετνάμ.  

 

–Μας έλεγαν ότι υπάρχουν πλέον μόνο “μηχανισμοί Συλλογικής Άμυνας” (όπως το ΝΑΤΟ) ή “υπερεθνικές Ενώσεις” (όπως η ΕΕ)!  

 

Τώρα πλέον όλα αυτά ανατρέπονται: το ΝΑΤΟ είναι “εγκεφαλικά νεκρό”, η ΕΕ αποδεικνύεται “εντελώς ανεπαρκής” να υπερασπιστεί ακόμα και μέλη της που άμεσα απειλούνται από τρίτες χώρες. Η Ελλάδα οικοδομεί “συμμαχίες κατά κοινού εχθρού” με άλλα κράτη ΜΗ μέλη του ΝΑΤΟ (Ισραήλ, Αίγυπτο, Εμιράτα κλπ) Αλλά και συμμαχία με κράτος-μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ (Γαλλία) ενάντια σε άλλο μέλος του ΝΑΤΟ (Τουρκία)…  

 

— Μας έλεγαν ότι η έννοια του “εθνικού συμφέροντος” είναι πια “ξεπερασμένη”. Και σήμερα όσοι τα έλεγαν όλα αυτά, επικαλούνται όλο και περισσότερο τα “εθνικά συμφέροντα” της Τουρκίας να κάνει όσα κάνει (σε βάρος μας), επικαλούνται τα εθνικά συμφέροντα της Γαλλίας να κάνει όσα κάνει (υπέρ μας κατ’ αρχήν), επικαλούνται τα εθνικά συμφέροντα της Γερμανίας να παίρνει “ίσες αποστάσεις”! Επικαλούνται ακόμα τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ (να εγκαταλείπουν ουσιαστικά την Ευρώπη και να αναδιατάσσουν τις δυνάμεις και τις συμμαχίες τους στον Ειρηνικό).  

 

Φαίνεται πως όλοι πια δίνουν προτεραιότητα στο εθνικό συμφέρον τους. Που ως χθες το θεωρούσαν “ξεπερασμένο” κάποιοι δικοί μας…  

 

* Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του εθνικού συμφέροντος: Το Δημόσιο συμφέρον.  

 

Αν το Εθνικό συμφέρον συνοψίζει όσα προβάλλουν τις θέσεις και τις επιδιώξεις μιας χώρας στο εξωτερικό, το Δημόσιο συμφέρον δίνει υπόσταση σε όσα συνοψίζουν την ενότητα της κοινωνίας στο εσωτερικό της. Κι έτσι νομιμοποιεί τους θεσμούς της και το Πολίτευμά της και την λειτουργία της…  

 

Το αναφέρει ρητά και το δημοκρατικό μας Σύνταγμα (όπως και τα συντάγματα όλων των δημοκρατικών χωρών), πως “όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους…” (άρθρο 1 παράγραφος 3) Η έννοια του “Λαού” υπερβαίνει τις γεωγραφικές, κοινωνικές και άλλες “υποδιαιρέσεις” του. Και πραγματώνεται ως “δημόσιο συμφέρον” όπου ενοποιούνται όλες οι εσωτερικές αντιθέσεις του.  

 

Και η έννοια του “Έθνους” δίνει διαχρονική ταυτότητα στον “Λαό”! Είναι η Ιστορία του, ο Πολιτισμός του, η Παράδοσή του, η αγωνία του για την κοινή του μοίρα, η ιδιοπροσωπεία του.

 

Οι “Έλληνες”, όπως θεσπίζει το δημοκρατικό μας Σύνταγμα, δεν είναι,,, “πληθυσμός ατόμων” είναι Λαός με εθνική ταυτότητα.  

 

Κι όσοι κηρύσσουν ‘τελειωμένα” τα έθνη, ουσιαστικά ακυρώνουν και το Λαό (στον οποίο συχνά αναφέρονται)! Γιατί “λαοί” χωρίς συλλογική ταυτότητα είναι λοβοτομημένοι! Έτοιμοι να φάνε τις σάρκες τους ή να διαμελιστούν.  

 

Η Ελλάδα είναι χώρα, όπου κατοικεί Λαός με εθνική συνείδηση! Δεν είναι …“χώρος”, από τον οποίος περνούν διάφοροι κατά καιρούς – και εγκαθίστανται όσοι δεν μπορούν να πάνε παρακάτω…  

 

* Βασική έννοια του δημοσίου συμφέροντος (και του εθνικού, ασφαλώς) είναι η δημόσια Ασφάλεια. Που είναι ταυτόχρονα θεμελιώδης υποχρέωση της Πολιτείας να την παρέχει. Και θεμελιώδες δικαίωμα των πολιτών, χωρίς το οποίο ακυρώνονται όλα τα άλλα δικαιώματα.  

 

Αν οι πολίτες δεν νοιώθουν ασφαλείς, τότε έχει ήδη καταργηθεί η ίδια η Ελευθερία τους! Δεν μπορούν ούτε να εργαστούν ούτε να “πολιτευθούν”, ούτε να βγουν από το σπίτι τους ούτε καν να μείνουν στο σπίτι τους (αφού κι εκεί κινδυνεύουν πλέον).  

 

Χωρίς δημόσια Ασφάλεια δεν υπάρχει ούτε Δικαιοσύνη – ούτε εμπιστοσύνη των πολιτών στη Δικαιοσύνη.  

 

Ούτε πολιτικές ελευθερίες! Γιατί όταν οι πολίτες ζουν μέσα στο φόβο, δεν μπορούν ούτε να εκλέξουν ελεύθερα τους εκπροσώπους τους, ούτε να τους ελέγξουν, ούτε να εκφραστούν οι ίδιοι…  

 

Η δημόσια Ασφάλεια δεν είναι “αντίθετη” προς την Ελευθερία. Είναι βασική προϋπόθεση Ελευθερίας.  

 

–Το να μένουν ανεξέλεγκτα τα σύνορα ακυρώνει την ίδια την υπόσταση του κράτους, και τη δημόσια ασφάλεια, και το δημόσιο συμφέρον και το εθνικό συμφέρον και το ίδιο το raison d’ etat του Πολιτεύματος.  

 

–Και τώρα μας ζητούν να δεχθούμε την ανεμπόδιστη κατάλυση των συνόρων από “εργαλειοποιημένους”, εν ονόματι της…”ανθρωπιάς”!  

 

Τα δικαιώματα των “εργαλειοποιημένων” τα βλέπουν. Τα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών να ζουν μέσα σε ασφαλή σύνορα, ούτε που τα υποψιάζονται καν.  

 

–Προσπαθούν να καταργήσουν την Αστυνομία. Την απαξιώνουν, προσπαθούν να την αφοπλίσουν και την διασύρουν κάθε φορά που υπάρχει συμπλοκή μεταξύ αστυνομικών και παρανόμων…  

 

Τα θύματα της αστυνομικής βίας τα βλέπουν. Και τα αναδεικνύουν σε “σύμβολα”. Για τα θύματα της ίδιας της Αστυνομίας, ούτε που καταδέχονται να ασχοληθούν…  

 

–Απαιτούν η Αστυνομία να ΜΗΝ κυνηγάει τους κακοποιούς. Δηλαδή να μην κάνει τη δουλειά της. Για να “μην υπάρξουν θύματα”, λέει…  

 

Δηλαδή ζητούν να μείνει η κοινωνία χωρίς αστυνομική φύλαξη. Πράγμα που δεν θίγει ασφαλώς τους πλούσιους με πάνοπλους σωματοφύλακες σε καλά φυλασσόμενες επαύλεις. Θίγει όμως σίγουρα τον απλό “λαό”, που το μόνο που υπάρχει να τον προστατεύει από τους κακοποιούς είναι ένας ευσυνείδητος αστυνομικός. Που δεν θα παρακολουθήσει αδιάφορος το έγκλημα, αλλά θα τρέξει και θα ρισκάρει ο ίδιος να πιάσει τον εγκληματία…  

 

–Απαιτούν να γίνει ο Ποινικός Κώδικας όλο και πιο “ελαστικός” και “επιεικής” για τους εγκληματίες: Η Αστυνομία να είναι δύσκολο να τους πιάσει. Κι αν “παρ’ ελπίδαν” συλληφθούν, η Δικαιοσύνη να είναι όλο και πιο δύσκολο να τους καταδικάσει. Και οι προβλεπόμενες ποινές να είναι όλο και χαμηλότερες.  

 

Όλα αυτά κλονίζουν το δημόσιο αίσθημα Ασφάλειας και την εμπιστοσύνη των πολιτών στο κράτος και τη Δικαιοσύνη. Κλονίζουν την συν-αντίληψη των πολιτών για το δημόσιο συμφέρον. Κλονίζουν την ίδια την υπόσταση του σύγχρονου κράτους. Κλονίζουν το raison d’ etat…  

 

Κι όλα αυτά στο όνομα των “δικαιωμάτων”! Ή μάλλον κάποιων δικαιωμάτων. Που τα έχουν, λέει, μόνον τα μέλη των ποικίλων “προστατευομένων μειονοτήτων. Ποτέ οι υπόλοιποι πολίτες, που δεν ανήκουν σε κάποια μειονότητα.  

 

–Οι “δικαιωματιστές” δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για τα “ανθρώπινα δικαιώματα”! Γι’ αυτό δεν δίνουν δεκάρα για τα δικαιώματα των αδύναμων πολιτών στην ασφάλεια.  

 

–Δεν νοιάζονται για την “ανθρώπινη ζωή”. Γι’ αυτό δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για τα νεκρά παιδιά από αδέσποτες σφαίρες στα Λιόσια. Ούτε έδειξαν ιδιαίτερη ευαισθησία για τους νεκρούς της Αστυνομίας. Ούτε για το πως θα προστατεύονται οι αστυνομικοί, όταν συγκρούονται με βίαιους κακοποιούς…  

 

–Δεν δίνουν δεκάρα για τα παιδιά των παράνομων μεταναστών. Γι’ αυτό και φωνάζουν για τις υποτιθέμενες “απωθήσεις” στα σύνορα, αλλά δεν έβγαζαν άχνα για την τραγική και συστηματική κακοποίηση παιδιών στη Μόρια…  

 

Υπηρετούν την ατζέντα τους, να καταργήσουν το κράτος, να υπονομεύσουν το raison d’ etat του κράτους. Να το αφοπλίσουν, να το απαξιώσουν κι ύστερα να το υποκαταστήσουν με… ΜΚΟ, που απ’ αλλού χρηματοδοτούνται και άλλα εξυπηρετούν – και δεν έχουν καμία σχέση με το δημόσιο συμφέρον ούτε ελέγχονται από κανένα.  

 

Δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα αυτό. To debunk the Police ήλθε πλέον και στην Ελλάδα! Μαζί με όλο το cancel culture ή woke culture, δηλαδή το κίνημα αποδόμησης των πάντων: από τον Όμηρο μέχρι τον Σαίξπηρ και τον Μάρκ Τουέην και τον Μπερνάρ Σω. Από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη μέχρι τον Σπινόζα, τον Κάντ και τον Ένγκελς. Από τον Νεύτωνα και τον Γκάους μέχρι τον Αίνστάϊν, τον Σρέντιγκερ και τον Φάϊνμαν. Όλοι αυτοί είναι, λέει, “ρατσιστές” και εκπρόσωποι της “τοξικής πατριαρχίας”.  

 

Αυτό το cancel culture, αμφισβητεί όχι απλώς το raison d’ etat κάθε σύγχρονου κράτους. Όχι απλώς το δημόσιο συμφέρον στο εσωτερικό του και το δικαίωμά του να προασπίζεται τα συμφέροντά του στο εξωτερικό, ακόμα και τα σύνορά του.  

 

Αποδομεί και ολόκληρο τον ανθρώπινο Πολιτισμό. Ιδιαίτερα τον Δυτικό Πολιτισμό στο σύνολό του. 

 

Παρ’ όλα αυτά το raison d’ etat επιστρέφει! Οι κοινωνίες ζητούν την ασφάλειά τους, τα δικαιώματά τους ως Πολίτες, όχι ως προστατευόμενες μειονότητες, την ασφάλεια των συνόρων τους, χωρίς την οποία δεν μπορεί να σταθεί οποιοδήποτε πολίτευμα, την προστασία του δημοσίου συμφέροντος μέσα στη χώρα τους και την υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος στο εξωτερικό. Και πάνω απ’ όλα οι κοινωνίες υπερασπίζονται την πολιτιστική τους ταυτότητα!

 

Όσοι πιστεύουν στη αποδυνάμωση των κρατών στη διεθνή σκηνή, έχουν ήδη χάσει το τρένο!  

Όσοι επιμένουν στην διάλυση της εσωτερικής συγκρότησης και λειτουργίας των κρατών, δίνουν την απεγνωσμένη “μάχη οπισθοφυλακών”, να διαλύσουν τις κοινωνίες εσωτερικά, αφού δεν μπόρεσαν να καταργήσουν τα κράτη διεθνώς.  

Η αντιμετώπισή τους είναι “υπαρξιακό ζήτημα” για τις σύγχρονες κοινωνίες.  

 

Το λένε raison d’ etat ακριβώς γι’ αυτό. Γιατί διασφαλίζει τους λόγους ύπαρξης μιας σύγχρονης κοινωνίας.  

Και σήμερα πλέον επιστρέφει...  

Η σύγκρουση με το cancel culture έχει αρχίσει. Έφτασε και στην Ελλάδα πια.  

Ετοιμαστείτε! 

 

πηγή