ΓΙΑ ΤΑ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Γράφει ο Χρίστος Γούδης

 

Στο «Βήμα της Κυριακής» της 28ης Νοεμβρίου 2021, δημοσιεύθηκε ένα εκτενές αφιέρωμα σε πρόσφατες εκδόσεις σχετικές με την επανάσταση του 1821, τις αφορμές, τα αίτια, την εξέλιξη και την διαδρομή της, όπως και σε εκδόσεις σχετικές με τις ποιητικές εκφάνσεις που αναδύθηκαν από γεγονότα και πρόσωπα της ιστορικής αυτής περιόδου του γένους των Ελλήνων.

 

Όλα αυτά γραμμένα από ένα μωσαϊκό από ελληνόφωνους και ξενόγλωσσους (ως προς την γραφή, την γραμματική, και το συντακτικό), από ειδικούς και ανειδίκευτους (ως προς την αίσθηση της Ιστορίας), από έμπειρους και άπειρους (ως προς την έννοια του ελληνικού έθνους), και από κάποιους πλούσιους (σε βερμπαλισμούς και φιοριτούρες) και άλλους μακάριους και πτωχούς (τω πνεύματι).  

 

Δεν με εκπλήσσει το γεγονός ότι αγνοήθηκαν επιδεικτικά σχετικά έργα μου, τα οποία συνέγραψα ή στα οποία μετείχα ενεργά σχετικά με την ιστορία, την εικονογραφία και την ποιητική πρόσληψη της Επανάστασης, όπως για παράδειγμα: την «Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας: 1821- Το Θαύμα της Ελληνικής Επανάστασης» (Κάκτος, 2020), την σχετική ποιητική συλλογή μου «Έλληνες» (Μέτρον, 2006), και, σε συνεργασία με την Μαρία Καλλινάκη, το τρίτομο έργο «1821: Εικονογραφία της Ελληνικής Επανάστασης» (Κάδμος, 2012), όπως και το πολύ πρόσφατο επετειακό αφιέρωμα, σε συνεργασία με την Στέλλα Σωτηροπούλου, για τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση: «1821, Τα Δοξασμένα Χρόνια» (Κάκτος, 2021), ένα εικονογραφημένο ποιητικό κείμενο με τα μείζονα γεγονότα, για μικρούς και μεγάλους, το οποίο, έτυχε ευμενέστατης υποδοχής από το ελληνόφρον αναγνωστικό κοινό.  

 

Τι να κάνουμε όμως; «Βήμα» είναι αυτό. Ένα βήμα εμπρός ή ένα βήμα πίσω; Εξαρτάται από το εάν κάποιος πιστεύει – ως modus vivendi και modus operandi – στην προέλαση ή στην υποχώρηση, στη μάχη ή στη φυγή, μπροστά στις προκλήσεις της ζωής. Εν πάση περιπτώσει, ανακαλώντας στη μνήμη μου στίχους από το ποίημα μου «Ενός εστί χρεία», από τη συλλογή μου «Ιερή Συνεύρεση» (Εκδόσεις Τραυλός, 2001): 

 

Επειδήπερ πολλοί επεχείρησαν ανατάξασθαι 

Επειδήπερ πολλοί επεχείρησαν ερμηνεύσαι 

Και πολλοί περί πολλά επί ματαίω διαπόρησαν 

Ετύρβασαν αμφισβήτησαν  

Αμφέβαλαν και απέρριψαν 

 

την μεγίστη υπαρξιακή ουσία της Ελληνικής Επανάστασης, θεωρώ υποχρέωσή μου, αναφερόμενος στο προαναφερθέν και μη μνημονευθέν από «Βήματος» έργο, να σας καταθέσω το δικό μου προσωπικό 

 

ΕΠΙΜΕΤΡΟ 

της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821 

 

Η Επανάσταση του 1821 αποτέλεσε τη ληξιαρχική πράξη γεννήσεως της νεότερης Ελλάδας, αυτής που γνωρίζουμε σήμερα, με τα επιτεύγματα και τις αποτυχίες της, με τα καλά της και τα κακά της. Ήταν μια βίαιη και εκρηκτική γένεση με συγκεκριμένα γονοτυπικά και φαινοτυπικά χαρακτηριστικά που προβάλλουν έντονα ακόμη και σήμερα, στην ακόμη διαμορφούμενη φυσιογνωμία της. Η αναμόχλευση των γεγονότων, η αναδίφηση και αξιολόγηση των πηγών, ο αναστοχασμός των διεργασιών και η αποτύπωση της εικονογραφίας που η Επανάσταση δημιούργησε, υπό μορφήν επικής ταινίας, αποτελεί προσπάθεια επαναπροσέγγισης και συνειδητοποίησης του μεγάλου αυτού και καθοριστικού γεγονότος που διαμόρφωσε την κρατική υπόσταση του νεότερου ελληνικού έθνους. 

 

Το αποτέλεσμα αυτής της εκ των πραγμάτων προσωπικής προσπάθειας, με τον συνακόλουθο και αναπόδραστο υποκειμενισμό της, θα το κρίνει ο αναγνώστης. Σε τί συνίσταται όμως αυτή η σεναριακής φύσεως προσπάθεια; Είναι Ιστορία; Είναι Μύθος; Είναι κατήχηση ή αποδόμηση; Είναι προβολή του εθνικού φαντασιακού ή επικριτική πιστοποίηση βαρβαροτήτων και προσωπικών αθλιοτήτων; Τί είναι εξάλλου Ιστορία; Είναι εθνική μνήμη, ψυχρή επιστήμη ή παιδαγωγική διαδικασία; Πιστεύουμε πως είναι όλα αυτά μαζί, επιμερισμένα και ζυγοσταθμισμένα σε μια σύμμεικτη αφήγηση όπου οι συντελεστές βαρύτητας που αποδίδονται σε ιδέες, γεγονότα, πρόσωπα, δράσεις και πράξεις συνθέτουν την ιστορική τοπολογία ενός έργου που από τη φύση του δεν έχει τη δυνατότητα ποτέ να θεωρείται αντικειμενικό. Διότι αυτή η έννοια είναι ξένη προς την ενασχόληση της ιστοριογραφίας. Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει άμυθος Ιστορία ούτε ανιστόρητος Μύθος. Ούτε υπάρχει επιστημονική Ιστορία στερούμενη εθνικής μνήμης. Ούτως ή άλλως η Ιστορία δεν είναι επιστήμη, όπως τουλάχιστον αυτή αυτοπροσδιορίζεται μέσα από την αυστηρή και ψυχρή οπτική των Θετικών Επιστημών. Κι αυτό γιατί είναι βαθύτατα ανθρώπινη. Γιατί η Ιστορία γράφεται με αίμα. Και το αίμα έχει τη δική του μνήμη, τη δική του κρίση και τη δική του υπόσταση. Και δεν αντικαθίσταται από το μελάνι άκαπνων ιστοριογράφων ενδεδυμένων με τον μανδύα της «ψυχρής» και «αντικειμενικής» Επιστήμης. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν στηρίζεται σε γεγονότα, αναμφισβήτητα και τεκμηριωμένα. Δεν μπορεί παρά να χτίζεται πάνω σε αυτά. Η Ιστορία έχει επίσης ήρωες και προδότες ή ακόμα και πρόσωπα που σε κάποιες στιγμές ήταν ήρωες και σε κάποιες άλλες προδότες. Δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ρόλους και να επιμερίσει ευθύνες. Έχει οπτικές γωνίες θέασης και κριτήρια γραφής που διαφέρουν από έργο σε έργο, λόγω διαφορετικών ιδεολογιών, αντιλήψεων και επιδιώξεων, εθνικών ή ατομικών. Δεν μπορεί κανείς παρά να επηρεάζεται από όλα αυτά, καθώς τραβάει γραμμές για να αξιολογήσει πρόσωπα και πράγματα, αποφάσεις και δράσεις, και για να τοποθετηθεί γύρω από θέματα «ηθικά», τα οποία ποτέ δε βρίσκονται «πέραν του καλού και του κακού».  

 

Λένε επίσης πως κανείς δεν θα πρέπει να συγχέει την Ιστορία με την Μνήμη. Σωστό. Όμως κανείς δεν μπορεί να γράψει ιστορία όταν πάσχει από αμνησία ή Αλτσχάϊμερ. Ιδιαίτερα όταν η Ιστορία είναι υψιπετής και όχι χαμερπής, ιστορία αητών και όχι σκωλήκων. Λένε επίσης ότι η Ιστορία δεν είναι Μύθος. Σωστό. Όμως ο Μύθος ως απόσταγμα πραγματικών γεγονότων, πράξεων, δράσεων, συμπεριφοράς ανθρώπων, που κάποιες φορές προβάλλονται όλα τους σε ένα εξιδανικευμένο πρόσωπο ως έκφανση ηρωϊσμού και αγνότητας, ως παράδειγμα μίμησης ή ως δίδαγμα προτρεπτικό της διαμόρφωσης εθνικής συνείδησης, έχει και αυτός τη θέση του στη γραφή της Ιστορίας («και ο μύθος κρύπτει νούν αληθείας», Ανδρέας Κάλβος). Σίγουρα πολλοί από τους ήρωες του ’21 δεν ήταν άγγελοι. Ούτε ο Κολοκοτρώνης, ούτε ο Καραϊσκάκης, ούτε ο Ανδρούτσος, ούτε ο Παπαφλέσσας. Αγωνίστηκαν όμως για το Γένος των Ελλήνων με τα όποια ελαττώματά τους. Υπήρξαν άγγελοι; Ναι, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο Γεωργάκης Ολύμπιος, ο Ηλίας και ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης, ο Μάρκος Μπότσαρης, και ο μέγιστος Ιωάννης Καποδίστριας. Και, όπως οι άγγελοι, έφυγαν νωρίς, πέταξαν για να συναντήσουν την χορεία των αγγέλων στους ουρανούς, και να φροντίζουν το έθνος των Ελλήνων μέσα από τον παντεπόπτη οφθαλμό του Θεού της Ελλάδας. 

 

Και όποιος διερωτηθεί αν ο ποιητικός λόγος αποτελεί τρόπο γραφής της Ιστορίας, θα πρέπει να γνωρίζει ότι η αντιμετώπιση της Ιστορίας ενέχει και συναισθηματική φόρτιση, πέραν των όποιων υποκειμενικών εκτιμήσεων γύρω από πρόσωπα και πράγματα που, εκ της φύσεώς τους, παραμένουν ανοικτά στον υποκειμενισμό. Η Ιστορία είναι θερμή και αισθαντική όπως ο Έρωτας. Κανείς ερωτευμένος δεν καταφεύγει στη χημική ερμηνεία της βιολογικής παγίδας που υποκρύπτει η Φύση κάτω από το αίσθημά του. Προτιμά να γράφει ποιήματα. Ιδιαίτερα όταν αναφέρεται στην Ελληνική Επανάσταση που και αυτή όπως ο Έρωτας έχει πρόσωπο. Το πρόσωπο των ηρώων της. Αυτών και των πράξεών τους που εικονοποιήθηκαν και αγιοποιήθηκαν μέσα από την αισθητική Ελλήνων και Φιλελλήνων εικαστικών δημιουργών. 

 

Άλλωστε η εικονογραφία είναι εκείνη που, μέσα από την ένταση και την συχνότητα της εμφάνισης εμβληματικών μορφών και γεγονότων, ηρωϊσμών και ολοκαυτωμάτων, αποτελεί έναν επιπλέον εργαλειακό μηχανισμό ερμηνευτικής προσέγγισης και προσδιορισμού της πραγματικής τους βαρύτητας κατά την εκάστοτε εποχή της παραγωγής των εικαστικών δημιουργημάτων, παρέχοντας ταυτόχρονα, με την κατάλληλη αναδιάταξή τους, μια χρονική ιχνηλάτηση των δρώμενων και της εντύπωσης που αυτά προκάλεσαν, αρχίζοντας από την εποχή που συνέβησαν και συνεχίζοντας με τις εγχαράξεις της ιστορικής μνήμης στη νεωτερικότητα. Μια νεωτερικότητα που διαμορφώθηκε εν πολλοίς ως αποδέκτης μετεικασμάτων και απόηχου γεγονότων σημαντικών, σε μια Ελλάδα που πορεύεται πάντοτε επί πτερύγων ανέμων, ανεμοβατεί, κρημνοβατεί, εκστασιάζεται, με όλους τους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται, αλλά ποτέ δεν ζει σε σκουληκότρυπες, υπονόμους και αποχετευτικούς αγωγούς. Τα χρώματα της Ελλάδας ήταν πάντοτε ζωηρά όπως το γαλανό του ουρανού της και το φωτεινό του ήλιου της, και ποτέ υποχθόνια και ζοφερά όπως το μυαλό των τρωκτικών της που ψωμίζονται εις βάρος της. 

 

Αυτή είναι η δική μας ερμηνεία των γεγονότων της Ελληνικής Επανάστασης. Αλήθεια, «ποιός μπορεί να διαφωνήσει όσον αφορά την ερμηνεία που δίνει ένα έθνος στο παρελθόν του; Είναι το μόνο του μέσον για να αντιμετωπίσει το μέλλον, και ότι πραγματικά έγινε, συχνά έχει μικρότερη σημασία από ότι πιστεύεται ότι έγινε» (Χένρυ Κίσσινγκερ). Όμως, όλα αυτά δεν λέγονται για να αποκρύψουν την αλήθεια που αναδύεται μέσα από την αφήγηση και την εικονοποίηση των δραματικών γεγονότων του 1821. Την αλήθεια ότι την Ελληνική Επανάσταση άλλοι την ξεκίνησαν (Φιλική Εταιρεία, φωτισμένοι διανοούμενοι Έλληνες της Διασποράς), άλλοι την συνέχισαν (ντόπιοι οπλαρχηγοί και ναυμάχοι, κλήρος και προύχοντες), και άλλοι την τελείωσαν (Μεγάλες Δυνάμεις), χάρις όμως στους αγώνες, τις θυσίες και τα ολοκαυτώματα ενός: του αείζωου ελληνικού έθνους, που ξεσηκώθηκε μόνο του, παρά την δυσμενέστατη περιρρέουσα διεθνή ατμόσφαιρα, και αγωνίσθηκε επί μακρόν μόνο του, χειριζόμενο παράλληλα κατά τρόπο αριστοτεχνικό τις ιστορικές συγκυρίες, που του επέτρεψαν να αποκτήσει την ελευθερία του. Μια αλήθεια που συνοδεύει τη χώρα μας μέχρι των ημερών μας, όπου ορατή είναι ακόμα η ανήσυχη συνύπαρξη στη δρώσα κοινωνία της, του homo habilis, του homo erectus, του homo neadertalensis και του homo sapiens, και πάντα ορατή η ελπίδα ότι ο υπολανθάνων homo helllenicus, ο Έλλην Λόγος, σε αναζήτηση της αρετής και της ανθρώπινης θέωσης, θα εξέλθει και πάλι θριαμβευτής και κυματοδηγός του Έθνους, «ίνα σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς ζήσωμεν εν τω νυν αιώνι». 

 

Όλα τα άλλα είναι δοκησισοφίες και μασκαρέματα, ιστορίες της πολυθρόνας γραμμένες από ανθρώπους με «προκρούστεια» αντίληψη των πραγμάτων, οι οποίοι, στο όνομα κάποιας δικής τους «αλήθειας», αρνούνται ή υποβιβάζουν στο δικό τους «μέγεθος» τα όσα συνέβησαν, επειδή ποτέ δεν θα μπορούσαν όχι να τα πράξουν οι ίδιοι, αλλά ούτε καν να διανοηθούν ότι θα μπορούσαν ποτέ να συμβούν. Η αναγωγή της μεγαλοσύνης σε μικρότητα εξυπηρετεί τα υπαρξιακά τους προβλήματα και τους κάνει να νιώθουν καλύτερα. Γιατί αυτό που ποτέ δεν θα μπορέσουν να αντιληφθούν είναι ότι η Ελληνική Επανάσταση του 1821 έγινε υπό το φως του νοητού Ήλιου της Δικαιοσύνης, γι’ αυτό που πραγματικά και διαχρονικά χαρακτηρίζει τον Έλληνα, για το «γαμώτο»! 

 

Χρίστος Γούδης

Η Ιερά Μονή Αγίου Ανδρέα στην Κατεχόμενη Aγία Καρπασία στην Ελληνικη Κύπρο.

Η σκλαβωμένη Μονή του Απόστολου Ανδρέα βρίσκεται σε βραχώδη παραλία στο ανατολικότερο άκρο του ακρωτηρίου της Καρπασίας. Κτίστηκε το 1867 με την πρωτοβουλία του οικονόμου ιερέα Ιωάννη και εγκαινιάστηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Σωφρόνιο Α’.

 

Σε βραχώδη έκταση στα νότια του ακρωτηρίου κτίστηκε το 1867 η μονή του Αποστόλου Ανδρέα, στο μέρος όπου πιστεύεται ότι αποβιβάστηκε ο Απόστολος Ανδρέας. Η παράδοση αναφέρει ότι ο Άγιος με θαύμα φανέρωσε πηγή νερού. Μέχρι την Τούρκικη εισβολή του 1974 ήταν από τα σημαντικότερα προσκυνήματα της Κύπρου.

 

Το κτίριο ανοικοδομήθηκε στο χώρο όπου κατά την πρώτη ιεραποστολική περιοδεία ο Απόστολος Ανδρέας αναγκάστηκε να αποβιβαστεί από το καράβι του και με θαυματουργό τρόπο φανέρωσε πηγή νερού. 

 

Τα διάφορα κτίσματα που αποτελούν το σύνολο της Μονής του Αποστόλου Ανδρέα είναι διατεταγμένα γύρω από μια κεντρική πλατεία. Το ανατολικό της άκρο καταλαμβάνεται από τον παλαιότερο γοτθικό ναό του 15ου αιώνα, ο οποίος αντικατέστησε παλαιότερη εκκλησία, πιθανόν παλαιοχριστιανική, την οποία δεν γνωρίζουμε. Ο γοτθικός ναός είναι τετράγωνος (διαστάσεις: 6,42 μ. Χ 6,42 μ.) με δύο κλίτη. 

 

Το βόρειο κλίτος καταλήγει στα ανατολικά σε μικρή αψίδα. Ένας κεντρικός πεσσός υποβαστάζει τα άκρα τεσσάρων σταυροθολίων που στεγάζουν το ναό. Στα νότια του ναού διατηρούνται δύο συνεχόμενες αψίδες από πελεκητή πέτρα και στα ανατολικά του ναού υπάρχει τοίχος με θύρα που οδηγεί στο αγίασμα κοντά στη θάλασσα όπου έλαβε χώρα το θαύμα του Αγίου. Δεν γνωρίζουμε εάν ο παλαιότερος αυτός ναός συνδεόταν με μοναστηριακά κτίρια. 

 

Στα δυτικά του γοτθικού ναού και σε ψηλότερο επίπεδο βρίσκεται ο ναός του 1867. Πρόκειται για μονόκλιτο ναό (25,40 μ. Χ 7,92 μ.) και καλύπτεται με ένα ευρύ οξυκόρυφο θόλο. Το δυτικό τμήμα του ναού περιλαμβάνει διώροφο κτίσμα που λειτουργεί σαν γυναικωνίτης και βαπτιστήριο. Κατά μήκος της νότιας και της δυτικής πλευράς του ναού αναπτύσσονται στοές με τόξα. Το 1914 προστέθηκε στα δυτικά του ναού ένα επίμηκες κτίσμα και το 1930 προστέθηκαν τα κελιά πάνω από τη νότια στοά του ναού, το κωδωνοστάσιο και ένα νέο-αναγεννησιακό κτίριο με δωμάτια φιλοξενίας στα βορειοδυτικά του ναού. Τέλος, το 1960 κτίστηκε κτιριακό συγκρότημα σε σχήμα Γ, που καταλαμβάνει τμήμα της δυτικής και τη βόρεια πλευρά της πλατείας. 

 

Από το 1974 η «Τουρκοκυπριακή αστυνομία» και ο στρατός εισβολής σε συνεργασία με αρχαιοκαπήλους, έκλεψαν ανεκτίμητης αξίας εκκλησιαστικές εικόνες και εκκλησιαστικά αντικείμενα από το μοναστήρι, όπως έπραξαν και με τις υπόλοιπες 550 εκκλησίες και μοναστήρια της Κύπρου. 

 

Η παράδοση και το θαύμα 

 

Λέγεται πώς γύρω στον 1ο αι. μ.Χ., ο Άγιος «ξέμεινε» στην Κύπρο, όταν το καράβι που τον μετέφερε αγκυροβόλησε στο νησί λόγω νηνεμίας. Τότε ένα άλλο καράβι έκανε στάση στο ακρωτήρι και ο Άγιος ζήτησε από τον καπετάνιο να τον πάρει μαζί του. «Μπορώ να σε πάω μέχρι την Πάτρα, αφού εκεί πηγαίνουμε, φτάνει να μας δείξεις που έχει λίγο νερό να πιούμε». Ο Άγιος, απάντησε πως εκεί κοντά του σε ένα βράχο ανέβλυζε νερό. Όμως οι ναύτες και ο καπετάνιος δεν βρήκαν ούτε σταγόνα και εκνευρισμένος τον ξαναρώτησε που είδε το νερό. 

 

Τότε ο Απόστολος Ανδρέας γονάτισε μπροστά στον βράχο, προσευχήθηκε κι αφού χτύπησε την πέτρα με τη ράβδο του άρχισε να τρέχει νερό. Έκτοτε, σε εκείνο το σημείο αναβλύζει το «αγίασμα του Αποστόλου Ανδρέα». Όταν αργότερα ξεκίνησαν το ταξίδι προς την Πάτρα, ο τυφλός γιος του καπετάνιου φώναξε «πατέρα, τα πανιά μας έχουν μια τρύπα». Ο καπετάνιος από τον ενθουσιασμό του, ζήτησε από τον Άγιο να τους βαφτίσει όλους χριστιανούς. Αργότερα επέστρεψε στην Κύπρο όπου έκτισε το Μοναστήρι στο όνομα του Αγίου στο ομώνυμο ακρωτήρι της κατεχόμενης Αγίας Καρπασίας, γης Αγίων και ηρώων…. 

 

Η κάρα του Αποστόλου Ανδρέα έφτασε στο νησί της Κύπρου στις 7 Οκτωβρίου 1967, με την ευκαιρία της εκατονταετηρίδας της ομώνυμης εκκλησίας και εκτέθηκε για μια βδομάδα σε λαϊκό προσκύνημα. Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα χριστιανικά γεγονότα του νησιού.  

 

Πηγή ORTHODOXIANEWS 

 

Τα τρία της Κύπρου περιστέρια. Απόσπασμα. A.A. 

 

Τζιαί επί τέλους οι Κυπραίοι τζιαί ούλλoς,/ ο Ελληνισμός αυτός ο μαρτυρικός λαός να πνάσουσιν…,/απ αύτηνν του κόσμου την μαυροσκότεινη/ μαυρογέρημη τραγωδία να ησυχάσουσιν…. , ειρήνη/ τζιαί αναπαμό νάχουν, διότι δεν έχουν ποτέ λυγίσει/ τζιαι αν τα ματωμένα τους γόνατα τους,/ καμιά φορά ακούμπαγαν το χώμα/ ήταν γιατί μόνο στους νεκρούς τους ήρωες,/ γονάτιζαν τζιαι για προσευχή….. 

 

……Τζιαί άφησε τον τελευταίο στεναγμό,/ το τρίτο ματοβαμμένο περιστέρι….,/ στον τρούλλο του Αποστόλου Ανδρέα,/ στ΄Άγιο υπόδουλο μοναστήρι της Ουρανίας Καρπασίας…./ποτίζοντας τζιαι τούτο, το πικροχολωμένο/ το δακρύβρεχτο με το αίμα του το Άγιο Αθάνατο Δέντρο της Ελευθερίας…./.και προσδοκώμενης Ανάστασης της πικροβασανισμένης Κύπρου…,/ το μοναχικό χρυσοπράσινο φύλλο που κλυδωνίζεται,/ στη φουρτουνιασμένη θάλασσα της Μεσογείου…... 

 

Οι βάρβαρες σημαίες της Τουρκίας και του ψευδοκράτους μολύνουν το άγιο μοναστήρι. 

 

Ως των Αποστόλων Πρωτόκλητος 

και του κορυφαίου αυτάδελφος 

τον Δεσπότην των όλων, Ανδρέα, 

ικέτευε, ειρήνην, τη οικουμένη δωρήσασθαι 

και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος. 

 

Εσύ της Κύπρου προστάτη Άγιε μας Ανδρέα πού στην Κύπρο,/ όταν πάτησες το άγιο σου πόδι/ ανάβλυσε αγίασμα που μ΄ αυτό,/ ξεδίψασαν οι θαλασσοδαρμένοι σύντροφοι σου / ευλόγησε πάλι το ποίμνιο σου, τους πιστούς Χριστιανούς Κυπραίους,/ Έλα πίσω Απόστολε μας, συγχώρεση να δώσεις,/ για τις αμαρτίες μας τζιαί τούτην μόνον την φοράν,/ τους βάρβαρους θε να λυγίσεις τζιαί γονατίσεις,/ και απ΄τα τιμημένα χώματα της Κύπρου, να αποσείσεις /Αυτούς τους βαρβάρους που αμάχους κατάκαψαν,/ εκκλησιές λεηλάτησασιν, ιερά και όσια καταπατήσασιν…/ το ιερό σου μοναστήρι το σκλαβωμένο συλήσαν και μολύνασιν… Υστάτη ικεσία με πύρρεια δάκρυα αναπέμπουμε, απόδιωξε τους Άγιε μας, απόδιωξε τους ….. 

 

Πρόσθετες πληροφορίες για τον Άγιο και Απόστολο Ανδρέα. 

 

Ο ευσεβής ψαράς έσπευσε να ακολουθήσει πρώτος τον Ναζωραίο, γι’ αυτό και ονομάστηκε Πρωτόκλητος: «καὶ ἤκουσαν αὐτοῦ οἱ δύο μαθηταὶ λαλοῦντος, καὶ ἠκολούθησαν τῷ Ἰησοῦ» (Κατά Ιωάννη 1, 37). Ανδρέας και Φίλιππος εμφανίζονται κατόπιν να εκφράζουν τη δυσπιστία τους για τον χορτασμό των τόσων ανθρώπων με τους πέντε κρίθινους άρτους και τα δύο ψάρια (Κατά Ιωάννη, 6, 6-10). Αναφέρεται επίσης και στην περίπτωση της παράκλησης των προσύλητων Ελλήνων να δουν τον Κύριο (Κατά Ιωάννη 12, 20-22). Τελευταία φορά το όνομα του Ανδρέα αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη όταν ανέβηκε μαζί με τους άλλους αποστόλους στο υπερώο της Ιερουσαλήμ «προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τη προσευχή και τη δεήσει συν γυναιξί και Μαρία τη μητρί του Ιησού και συν τοις αδελφοίς αυτού» (Πράξεις Αποστόλων 1, 13-14), όπου και έλαβε μαζί με τους άλλους τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος (Πράξεις Αποστόλων 2, 4). Όλα τα υπόλοιπα που τον αφορούν μας παραδίδονται από κατοπινές χριστιανικές διηγήσεις, εκκλησιαστικούς λόγιους και λαϊκούς θρύλους… 

 

Η δράση του ήταν μεγάλη αλλά και τα θαύματα που έκανε πολλά. Το κήρυγμά του μετέστρεψε πολλούς στην χριστιανική πίστη, με αποτέλεσμα να ενοχληθεί ο Λέσβιος και να θέλει να τον συλλάβει και να τον θανατώσει. 

 

Ωστόσο ο Λέσβιος αρρώστησε βαριά και αναζήτησε τη βοήθεια του Ανδρέα, ο οποίος τον θεράπευσε και πλέον απολάμβανε του σεβασμού και του κύρους στην Αχαΐα. Πολλοί ήταν εκείνη μετά που πήγαιναν τους αρρώστους τους στον Πρωτόκλητο του Ιησού.

 

Ο Λέσβιος μεταστράφηκε κι αυτός στον χριστιανισμό, και αντικαταστάθηκε από τον σκληροπυρηνικό Αιγεάτη. Η σύζυγός όμως του Αιγεάτη, Μαξιμίλλα, πίστεψε στον Χριστό μέσα από το κήρυγμα, αλλά και μετά από θαυματουργική ίασή της από τα χέρια του του Ανδρέα. 

 

Στον χριστιανισμό μετέστρεψε επίσης και τον αδελφό του ανθύπατου, Στρατοκλή, γεγονός που επέσυρε το θυμό και την ενόχληση του Ρωμαίου ηγεμόνα. Ο Αιγεάτης τον συλλαμβάνει και τον κατηγορεί πως διαδίδει μια νέα θρησκεία. 

 

Ο Ανδρέας φυλακίζεται, μέσα από το κελί χειροτονεί ωστόσο τον Στρατοκλή επίσκοπο Πατρών. Αυτό ήταν που ενόχλησε περισσότερο και τον Αιγεάτη, ο οποίος θα τον υποβάλλει στο φρικτό και βασανιστικό μαρτύριο της σταύρωσης, έπειτα από τη σύμφωνη γνώμη -ή την παρότρυνση, κατά κάποιες πηγές- του τοπικού ειδωλολατρικού ιερατείου. Η απόφαση πάρθηκε και δεν ήταν άλλη από την μαρτυρική σταύρωση, όπως ακριβώς και ο δάσκαλός του ο Ιησούς. 

 

 

Ο Ρωμαίος αξιωματούχος εξοργίστηκε και διέταξε στην σταύρωση του Απόστολου Ανδρέα σε σταυρό σχήματος Χ, που ονομάστηκε από τότε «Σταυρός του Αγίου Ανδρέα». 

 

Με την ευλογία του Αγίου Ανδρέα μας,  

 

Χρόνια Πολλά και Λεύτερα στη πολύπαθη Ελληνική Κύπρο.

Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες.
Χρόνια πολλά στον Ελληνισμό.  

 

Του Αντώνη Αντωνά εις μνήμη της χαροκαμένης μάνας Ανδριάνας και όλων των μανάδων και πατέρων, που πρόωρα φύγαν, για να παν να συναντήσουν τα μονάκριβα τους παιδιά, που πρόσφεραν την ζωή τους αντίδωρο θυσίας και αθανασίας στην αγαπημένη τους πατρίδα.

Από πότε κατοικούν οι Έλληνες την Ελλάδα;

Γράφει ο Μιχάλης Κουτσός, Φιλόλογος – Συγγραφέας

 

Διαβάστε το δεύτερο μέρος ΕΔΩ

 

Στην ερώτηση που έγινε στον κ. Σάμψων από πότε νομίζετε ότι κατοικούμε συνεχώς στην Ελλάδα σύμφωνα με τα ευρήματά σας αλλά και των συναδέλφων σας, απάντησε: Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι η παρουσία μας εδώ αρχίζει από την μέση παλαιολιθική εποχή, χονδρικά από 60.000 μέχρι 50.000 χρόνια πριν και συνεχίζεται στις επόμενες περιόδους.

 

Μαρτυρίες ιστορικές προέρχονται και από αρχαίους συγγραφείς, που μιλούν για την αυτοχθονία των Αθηναίων και κατ’ επέκταση όλων των Ελλήνων, όπως αναφέρεται στα επόμενα κείμενα.  

 

Επιτάφιος Θουκυδίδη κεφ. 36  

 

[36] Ἄρξομαι δὲ ἀπὸ τῶν προγόνων πρῶτον· δίκαιον γὰρ αὐτοῖς καὶ πρέπον δὲ ἅμα ἐν τῷ τοιῷδε τὴν τιμὴν ταύτην τῆς μνήμης δίδοσθαι. τὴν γὰρ χώραν οἱ αὐτοὶ αἰεὶ οἰκοῦντες διαδοχῇ τῶν ἐπιγιγνομένων μέχρι τοῦδε ἐλευθέραν δι᾿ ἀρετὴν παρέδοσαν.  

 

Μενέξενος Πλάτωνος (237 b -c)  

 

Τῆς δ᾽ εὐγενείας πρῶτον ὑπῆρξε τοῖσδε ἡ τῶν προγόνων γένεσις οὐκ ἔπηλυς οὖσα, οὐδὲ τοὺς ἐκγόνους τούτους ἀποφηναμένη μετοικοῦντας ἐν τῇ χώρᾳ ἄλλοθεν σφῶν ἡκόντων, ἀλλ᾽ αὐτόχθονας καὶ τῷ ὄντι ἐν πατρίδι οἰκοῦντας καὶ ζῶντας, καὶ τρεφομένους οὐχ ὑπὸ μητρυιᾶς ὡς οἱ ἄλλοι, ἀλλ᾽ ὑπὸ μητρὸς τῆς χώρας.  

 

Επιτάφιος Λυσίου (17)  

 

Ἥ τε γὰρ ἀρχὴ τοῦ βίου δικαία· οὐ γάρ, ὥσπερ οἱ πολλοί, πανταχόθεν συνειλεγμένοι καὶ ἑτέρους ἐκβαλόντες τὴν ἀλλοτρίαν ᾤκησαν, ἀλλ’ αὐτόχθονες ὄντες τὴν αὐτὴν ἐκέκτηντο καὶ μητέρα καὶ πατρίδα.  

 

Πανηγυρικός Ισοκράτους (24)  

 

ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες οὐδ’ ἐρήμην καταλαβόντες οὐδ’ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ’ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν, ὥστ’ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες καὶ τῶν ὀνομάτων τοῖς αὐτοῖς, οἷσπερ τοὺς οἰκειοτάτους».  

 

Αδιάψευστοι μάρτυρες της πανάρχαιας ελληνικής παρουσίας στον συγκεκριμένο ελλαδικό χώρο είναι η Ελληνική Μυθολογία, η οποία ιστορεί πρόσωπα και γεγονότα που χάνονται στα βάθη του χρόνου χωρίς να μπορούμε να τα χρονολογήσουμε αλλά σίγουρα είναι πολύ παλιά, όπως βεβαιώνουν και τα πολλά αρχαιολογικά ευρήματα. Πολλοί από αυτούς τους μύθους αναφέρονται και σε γεωλογικά φαινόμενα, τα οποία οι Γεωμυθολόγοι διαπιστώνουν με τις έρευνές τους. Υπάρχουν όμως και άλλες αρχαιολογικές μελέτες, που στηρίζουν την άποψη αυτή.  

 

Δώδεκα διαδοχικές εκδόσεις, εμπλουτισμένες συνεχώς με νεότερα δεδομένα, κυκλοφόρησαν πάνω στην ανθρωπολογική – εθνογενετική μελέτη των Ελλήνων. Βάση αυτού του έργου αποτελεί η διδακτορική διατριβή τού Άρη Ν. Πουλιανού, που εκπονήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας υπό την επίβλεψη του διάσημου καθηγητή Ανθρωπολογίας Γ. Φ. Ντεμπέτς. H έρευνα στηρίχθηκε στη μελέτη 70 ανθρωπολογικών γνωρισμάτων 3.000 περίπου Ελλήνων, πολιτικών προσφύγων του 1949 στην τ. Σοβιετική Ένωση. Τα γνωρίσματα αυτά (π.χ. ύψος σώματος, πλάτος προσώπου, χρώμα δέρματος, σχήμα ματιών), αντανακλούν με τη σειρά τους τις δομές των γονιδίων και του DNA. Η στατιστική επεξεργασία, σε συνδυασμό με την γεωγραφική τους κατανομή, απέδειξε μαθηματικά την ακατάπαυστη βιολογική συνέχεια των Ελλήνων σε όλη τη διάρκεια της ιστορικής και προϊστορικής εποχής (λόγω της μικρής στατιστικής απόκλισης στη διασπορά των ανθρωπομετρικών και σωματοσκοπικών γνωρισμάτων), που ανάγεται τουλάχιστο στη Μεσολιθική (15.000 έτη) και Άνω Παλαιολιθική περίοδο (25.000 χρόνια). Επίσης, η ιστορική συνέχεια αποδεικνύεται από τη σύγκριση των μετρήσεων των σύγχρονων κατοίκων με αυτές των αρχαίων και προϊστορικών κρανίων της Ελλάδας, οι οποίες στατιστικά δεν παρουσιάζουν διαφορές. Έτσι, παρά τις κατά καιρούς επιδράσεις και περιορισμένες (κυρίως εσωτερικές) μετακινήσεις πληθυσμών, με την ανθρωπολογική έρευνα έγινε φανερό ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας έμεινε βασικά αναλλοίωτος και ότι οι σύγχρονοι Έλληνες είναι απόγονοι των αρχαίων φύλων που κατοικούσαν στην ελληνική χερσόνησο.  

 

Η πανάρχαια πόλη Λυκόσουρα καταρρίπτει τις «ινδοευρωπαϊκές» ψευτοθεωρίες. Τα ερείπια της Λυκόσουρας βρίσκονται στο Πελασγο-αρκαδικό που μετά έγινε Αρκαδο-λακωνικό βουνό, το Λύκαιο, της οποίας η αρχή της ίδρυσής της, όπως επισήμως αναφέρεται, χάνεται στο 8.000 μέχρι το10.000 π.Χ.. Η πόλη Λυκόσουρα προκύπτει από πολλές έρευνες ως η αρχαιότερη πόλη στον κόσμο. Ο Αριστοτέλης αναφέρει τους Αρκάδες (Πελασγούς), «προσελήνιους», δηλαδή ότι υπήρχαν πριν δημιουργηθεί η σελήνη (αυτόχθονες).  

 

Όταν τώρα μιλούν τα αρχαιολογικά ευρήματα για ύπαρξη αλφαβήτου παύουν τα υποθετικά σενάρια. Και τέτοια έχουμε πολλά και σημαντικά. Τα ευρήματα αυτά πιστοποιούν ότι υπήρχε ελληνικό αλφάβητο, αφού μερικά γράμματα είναι τα ίδια με τα ελληνικά. Σε ανασκαφές που έγιναν στην όχθη της λίμνης της Καστοριάς κοντά στην περιοχή του Δισπηλιού ανακαλύφθηκε ένας οικισμός. Μεταξύ των άλλων ευρημάτων ανακαλύφτηκε και μια ξύλινη πινακίδα, στην οποία ήταν χαραγμένα διάφορα σύμβολα. Σύμφωνα με την επίσημη χρονολόγηση που διεξήχθη με την μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα (C14), η επιγραφή κατατάσσεται το 5.250 π.Χ, ενώ πολλοί ερευνητές έχουν εκφράσει την άποψη πως πιθανόν να ανήκει και στο 7.250 π.Χ. Τα σύμβολα της πινακίδας μοιάζουν με αυτά της Γραμμικής Α΄.  

 

Ο αρχαιολόγος Π. Χρυσοστόμου την σφραγίδα αυτήν την χρονολογεί το 5.000 π.Χ. Περιέχει τρεις σειρές συμβόλων που μοιάζουν με τα ελληνικά γράμματα. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι: «Το Ανατολικό Δόγμα, ότι οι Έλληνες ήρθαν από την Ανατολή και δεν είναι αυτόχθονες, δεν ισχύει πλέον. Από καιρό υπήρχαν υποψίες, αλλά αυτή τη φορά η τύχη είναι με το μέρος μας. Άρα η παγκόσμια ιστορία θα πρέπει να ξαναγραφτεί, τουλάχιστον ως προς την καταγωγή του πολιτισμού».  

 

Όμως οι Έλληνες έφτασαν μέχρι τις εσχατιές του κόσμου κι έτσι ας μην μας παραξενεύουν οι υπερβολές των υφιστάμενων μύθων, όπως η Αργοναυτική εκστρατεία και τα ταξίδια του Ηρακλή σε πολλές ηπείρους. Τεκμήρια αυτής της εξάπλωσης είναι τα παρακάτω ευρήματα, τα οποία πιστοποιούν την ύπαρξη ελληνικού αλφάβητου χιλιάδες χρόνια πριν και συνεπώς και την ελληνική παρουσία σε πολλές τις ηπείρους.  

 

Υπάρχει Ελληνική γραφή στο Θιβέτ στους περίφημους εξωγήινους δίσκους Ντροπά που χρονολογείται στο 10.000 π.Χ.  

 

Ο ανταποκριτής του BBC στο Νέο Δελχί, Ρατζιγιάσρι Ράο μετέδωσε το 2002. «Θαλάσσιοι επιστήμονες στην Ινδία θεωρούν ότι ένας από τους χώρους των δυτικών Ινδικών παραλίων αρχαιολογικού ενδιαφέροντος ίσως να έχει ηλικία 9.000 ετών. Έχει ανασυρθεί τεράστιος αριθμός ευρημάτων (εργαλεία, αγγεία, ανθρώπινα ομοιώματα, οστά, οικειακά είδη, κλπ), το σημαντικότερο όμως απόκτημα είναι ένα κομμάτι από πέτρινο έργο τέχνης, πάνω στο οποίο διακρίνονται ανάγλυφα ίχνη ελληνικής αλφαβητικής γραφής. Οι Ινδοί μελετητές έχουν καταλήξει ότι πρόκειται για μία μορφή πρώιμης ελληνικής γραφής. Διακρίνονται τα σύμβολα Μ, Υ, Ο.  

 

Στο χωριό της Γαλλίας Γκλοζέλ, ανακαλύφθηκαν το 1924 από τους Κλώντ και Εμίλ Φραντέν πινακίδες και δύο ενεπίγραφα χαλίκια, τα οποία χρονολογούνται γύρω στο 10.000 π.Χ. Μερικά από τα σύμβολα που γίνονται αντιληπτά είναι τα: Θ, Ξ, Φ, Μ, Τ, Π, Ε, Λ, προφανώς όχι σε αυτήν ακριβώς την μορφή.  

 

Λίθινη επιγραφή σε ταφικό μνημείο ανακαλύφθηκε το 1838 στο Grave Creek στην Δ. Βιρτζίνια των Η.Π.Α. Διακρίνονται τα γράμματα: Τ, Σ, Λ, Α, Χ, Κ. Η χρονολόγηση με ραδιενεργό άνθρακα την τοποθετεί στην ίδια εποχή με τις επιγραφές του Δισπηλιού (5.250 π.Χ.) και των Γιούρων της Αλοννήσου (5000 π.Χ) 

 

πηγή

30 Νοεμβρίου 1943: Η (ατιμώρητη) δολοφονία των Ελλήνων ανάπηρων στρατιωτών ηρώων του 1940-1941, από τους Γερμανούς κατακτητές

Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης

 

Με την κατάρρευση του Μετώπου και τη συνθηκολόγηση του Ελληνικού Στρατού το 1941 οι 15.000 ανάπηροι στρατιώτες, ήρωες του έπους του 1940-1941, συγκεντρώθηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας, αρχίζοντας τον αγώνα επιβίωσή τους, όπως άλλωστε και όλος ο Ελληνικό λαός που δοκιμαζόταν από την κατοχή. Οι ανάπηροι, όμως, ήρωες του έπους στα βορειοηπειρωτικά βουνά του 1940 και 1941 είχαν και επιπλέον λόγους αντίστασης στους κατακτητές και την 28η Οκτωβρίου 1941, πραγματοποιούν μαζί με τους φοιτητές την πρώτη εκδήλωση τιμής στο ΟΧΙ και καταθέτουν στεφάνια στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.

 

Σε όλες τις κινητοποιήσεις της Αθήνας για τροφή, στις εθνικές επετείους της 25ης Μαρτίου και της 28ης Οκτωβρίου, προπορεύονταν οι ήρωες του 1940-1941 με τα αναπηρικά τους αμαξίδια, με τα δεκανίκια ή με τα μπαστούνια τους, με τους επιδέσμους στα κεφάλια τους, στα μάτια τους και τις νοσοκόμες να σπρώχνουν τα αμαξίδια, να υποβαστάζουν τους ακρωτηριασμένους, από τα κρυοπαγήματα ή να οδηγούν τους τυφλούς.  

 

Στις 3 Μαρτίου 1943 οι ανάπηροι πήραν μέρος στον ξεσηκωμό για ματαίωση της επιστράτευσης, μαζί με τους εργαζόμενους της Αθήνας και του Πειραιά, τους δημόσιους υπάλληλους, τους φοιτητές, τους επαγγελματίες και τους βιοτέχνες με τίμημα 46 νεκρούς από τις σφαίρες των Γερμανικών και Ιταλικών κατοχικών αρχών και των ελληνόφωνων συνεργατών τους.

 

Λίγους μήνες αργότερα, την 30η Νοεμβρίου 1943 οι κατοχικές δυνάμεις, μαζί με τους εγχώριους συνεργάτες τους, ξεχύθηκαν στα δεκαεννέα νοσοκομεία της Αθήνας αναζητώντας τους 15.000 ανάπηρους του ελληνοϊταλικού πολέμου.  

 

Υπό την προσωπική καθοδήγηση του επικεφαλής της Γκεστάπο Φον Στρόουπ τα εκτελεστικά όργανα των Γερμανών κατακτητών καθώς και αυτά των δοσίλογων, περικύκλωσαν τα στρατιωτικά νοσοκομεία, φόρτωσαν σε αυτοκίνητα τους ανάπηρους και τους παρέδωσαν στις φυλακές Χαϊδαρίου και Χατζηκώστα.

 

Τα ξημερώματα της 3οης Νοεμβρίου 1943 εκτελούνται από τους Γερμανούς κατακτητές 283 Έλληνες στρατιώτες με αναπηρία……. Οι ανάπηροι Έλληνες στρατιώτες, οι ήρωες της Κορυτσάς και της Χιμάρας, του Ρούπελ και της Κρήτης, θύμιζαν πολλά στους ηττημένους νικητές Γερμανούς και Ιταλούς, στους δοσίλογους, κουκουλοφούρους και μαυραγορίτες.  

 

Σήμερα, το δικαίωμά μας να ζητούμε αποκατάσταση και την επανόρθωση, και αυτού του εγκλήματος των κατοχικών αρχών και των ελληνόφωνων συνεργατών τους, είναι ζωντανό και επίκαιρο.  

 

Κανένας ατιμώρητος. Δικαιοσύνη τώρα!

Αχ αυτή η Μποτσουάνα!

Γράφει ο Economist

 

Το είδαμε και αυτό! Μια χώρα της υποσαχάριας Αφρικής εντόπισε πρώτη την νέα μετάλλαξη όμικρον (Ο) της covid-19 σε τέσσερις πλήρως εμβολιασμένους διπλωμάτες ερχόμενους από χώρα της Ασίας.

 

Καλά είναι δυνατόν ο αναπτυγμένος ιατρικά δυτικός κόσμος να μην είχε ήδη ανακαλύψει την νέα μετάλλαξη και να περίμενε να ενημερωθεί γι' αυτήν από την Μποτσουάνα; Και είναι δυνατόν η Μποτσουάνα να πρόλαβε μέσα σε δύο ημέρες να γεμίσει με το νέο στέλεχος όλο τον κόσμο; Μήπως το νέο στέλεχος κυκλοφορούσε ελεύθερα από τους εμβολιασμένους σε όλο τον κόσμο και κάποια στιγμή ήρθε εισερχόμενο και στην Μποτσουάνα; Μήπως κάποιοι γνώριζαν το νέο στέλεχος και αποσιώπησαν το γεγονός για να ξεφορτωθούν τα υφιστάμενα εμβόλια που δεν καλύπτουν την νέα μετάλλαξη; Πιθανό και λογικό σενάριο αλλά συνάμα εγκληματικό.

 

Και τελικά τι επιστήμη είναι αυτή που επιτρέπει σε εμβολιασμένους να μεταφέρουν ελεύθερα τον κορονοϊό σε όλο τον κόσμο; Γιατί πέρα από το ανωτέρω γεγονός που το αποδεικνύει αυτό, όλοι γνωρίζουμε περιστατικά εμβολιασμένων ανθρώπων που ενώ νοσούν, κυκλοφορούν ελεύθερα επιδεικνύοντας το πιστοποιητικό εμβολιασμού τους και διασπείρουν τον ιό σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους!  

 

Μήπως τελικά αφήνουν ελεύθερους τους εμβολιασμένους μόνο και μόνο για να στοχοποιήσουν τους ανεμβολίαστους επειδή δεν έχουν σκύψει το κεφάλι παρόλη την κάθε είδους τρομοκρατία που έχουν δεχτεί;  

 

Ηλίας Ευαγγελόπουλος  

Οικονομολόγος

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ Β. ΚΥΠΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΒΛΕΨΕΙΣ ΤΩΝ ΕΙΣΒΟΛΕΩΝ.

Σχετικά με εμπεριστατωμένο άρθρο του κ. Αντωνά Αντώνη – Συγγραφέα από Ελληνική Κύπρο, προσθέτω. 

 

Η πλήρης Άλωση της κατεχόμενης Βόρειας Ελληνικής Κύπρου ...

 

Γράφει ο Κολοκοτρωναίος – ΚΣ. 

 

Στέλνω την βαθύτατη εκτίμηση μου ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΣΑΕΙ ΚΥΠΡΟΥ ΜΑΣ.  

 

Παραθέτω εν συντομία σχόλιο μου… 

 

ΘΥΜΟΣ είναι τό αίσθημα που εγείρουν σε μένα οι Ληστές θρασείς Τουρκοι, οι ψυχικώς ανάπηροι, οι νοηματικώς πρωτόγονοι, και κυριολεκτικά, ακόμη ευρισκόμενοι στην κατάσταση βαρβάρων νομάδων, συνεχώς επιτιθέμενοι κατά άλλων λαών την γη και τον πλούτο, διότι η τεμπέληδες αδυνατούν να είναι ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ κάποιου αξιοθέατου πολιτισμού, και έτσι αρέσκονται να καταστρέφουν τους πολιτισμούς και τα έργα των ανθρώπων, όπως οι γύφτοι που εισβάλουν στους οίκους άλλων να λεηλατήσουν και να δολοφονήσουν τους δικαιούχους της οικίας.  

 

Μα ο θυμός μου στρέφεται επίσης καί κατά την ΠΛΗΘΩΡΑ εκείνων των λαών-τις δειλές, υποτιθέμενες, δημοκρατίες-που υπο τάπητος ενισχύουν το τερατώδες ΣΑΤΑΝΙΚΟ ισλαμικό κίνημα που απλώνεται ωσάν θανατηφόρα ίωση κατά της ανθρωπότητας.  

 

Το ότι οι ΛΗΣΤΕΣ αιμοχαρείς Τούρκοι ονειρεύονται να ΚΛΕΨΟΥΝ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ ΜΑΣ, είναι κατά γράμμα η κορανική ισλαμική συνταγή.  

 

Προσθέτω παράδειγμα αυτού του σατανικού ΙΣΛΑΜΙΚΟΥ αποτρόπαιου σχεδίου ΚΑΤΟΧΗΣ της ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΦΗΛΙΟΥ: 

 

Αποσπάσματα από το "Milestones" του Σαχίντ Κάτμπ (ιδρυτικό μέλος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, και κατ'επέκταση η ισλαμιστική σκέψη της Τουρκίας, του Ιράν, της Σαουδικής Αραβίας, της Παλαιστίνης, του Κατάρ, του Λιβάνου, της Συρίας κ.λπ.): 

 

«Το Ισλάμ δεν είναι η κληρονομιά μιας συγκεκριμένης φυλής ή χώρας. Είναι η θρησκεία του Αλλάχ και ισχύει για ολόκληρο τον κόσμο, έτσι έχει το δικαίωμα να καταστρέψει όλα τα εμπόδια με τη μορφή των θεσμών και των παραδόσεων των ανθρώπων… 

 

Υπάρχουν πολλά πρακτικά εμπόδια για την εδραίωση της κυριαρχίας του Αλλάχ στη γη, όπως η δύναμη του κράτους, το κοινωνικό σύστημα, οι παραδόσεις των ανθρώπων και γενικά ολόκληρο το ανθρώπινο περιβάλλον. Το Ισλάμ χρησιμοποιεί τη δύναμη για να άρει αυτά τα εμπόδια ... 

 

Το Ισλάμ… δεν μπορεί να περιοριστεί εντός γεωγραφικών ή φυλετικών ορίων… Το Ισλάμ ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για να εδραιώσει την κυριαρχία του Αλλάχ, στη όλη γη του Αλλάχ και να κάνει πραγματικότητα το μήνυμά του, με τη μορφή μιας μουσουλμανικής 0ύμα...υποτελής στον Αλλάχ και ακολουθώντας μόνο τη Σάρία του Αλλάχ. Αυτό το Ισλάμ έχει το δικαίωμα να άρει όλα τα εμπόδια στο δρόμο του»  

 

«Το Ισλάμ δεν είναι απλώς μια πεποίθηση .... Το Ισλάμ ... κάνει πρακτικά βήματα για να ... εκμηδενίσει όλα αυτά τα συστήματα καθώς είναι εμπόδια .... Μόνο με αυτόν τον τρόπο, ο τρόπος ζωής μπορεί να αφιερωθεί πλήρως στον Αλλάχ, έτσι ώστε καμία οποιαδήποτε ανθρώπινη εξουσία ούτε το ζήτημα της υπακοής σε αυτές τις αρχές να παραμένει ... 

 

Η Τζιχάντ στο Ισλάμ είναι απλώς ένα όνομα για την προσπάθεια να γίνει αυτό το σύστημα ζωής [της Σαρία] κυρίαρχο σε ολόκληρο τον κόσμο .. 

 

Έτσι, ένας μουσουλμάνος που αγωνίζεται με τον τρόπο της Τζιχάντ αγωνίζεται:
 

με το σώμα του [βίαιη τζιχάντ],  

τα λόγια του, με [πολιτική τζιχάντ] για να διεισδύσει στην κυβέρνηση],  

και με [οικονομική Τζιχάντ] να επιβάλει τις απαιτήσεις του και να υπερισχύσει την κατοχή του μέσω του πλούτου του [όπως η πετρελαϊκή επιρροή της Σαουδικής Αραβίας] ...» 

 

Έτσι, όπου υπάρχει μια ισλαμική κοινότητα-[η μουσουλμανική μειονότητα στην Δ. Θράκη, ή στα κατεχόμενα, ως παράδειγμα] εφόσον η παρουσία αυτής είναι πάγιο παράδειγμα θεόσταλτου συστήματος ζωής, αυτή η μουσουλμανική κοινότητα έχει το δικαίωμα που της έχει δοθεί από τον Αλλάχ να προχωρήσει και να αναλάβει τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας, έτσι ώστε να θεμελιώσει το θεϊκό σύστημα του Αλλάχ στη γη..., 

 

Ισλάμ ... η θρησκευτική Πίστη [στον Αλλάχ].... σημαίνει να είσαι πάνω από όλες τις δυνάμεις της γης ... πάνω από όλες τις αξίες της γης που δεν προέρχονται από την πηγή της Πίστης[στον Αλλάχ], πάνω απ 'όλα τα έθιμα της γης που δεν έχουν χρώμα με το χρωματισμό της Πίστης[στον Αλλάχ], πάνω απ 'όλους τούς νόμους της γης που δεν έχουν εγκριθεί από την Πίστη[στον Αλλάχ], και πάνω απ' όλες τίς παραδόσεις που δεν προέρχονται από την Πίστη [στον Αλλάχ],... 

 

Το πρώτο καθήκον [των μουσουλμάνων] είναι να αντικατασταθούν όλα αυτά με ισλαμικές ιδέες και παραδόσεις...,» 

 

Απο το Κοράνι: 

"Δεν θα βρείτε τους ανθρώπους που πιστεύουν στον Αλλάχ και στην Αλ-Κουιγιαμα-Ημέρα της Κρίσης- να παίρνουν ως σύμμαχους τους εχθρούς του Θεού και του Προφήτη του, είτε αυτοί είναι οι πατέρες τους, οι γιοί τους είτε οι αδελφοί τους ή οι συμπατριώτες τους." [Κοράνι 58-22] Κορανι-Εγχειρίδιο Εκπαίδευσης Τρομοκρατών. 

 

Και το Κοράνι του Ισλαμ λέει: 

«Οι πιστοί να μην πάρουν για φίλους και συμμάχους άπιστους αντί πιστών. Όποιος το κάνει αυτό δεν θα έχει σχέση με τον Αλλάχ "[Κοράνι 3-28]» 

 

Η τυπική αναφορά του Κορανικού Tafsir-Εξήγηση-του Al-Tabari(Αλ Ταμπαρι) για αυτόν τον στίχο δίνει οδηγίες στους Μουσουλμάνους που ζουν μεταξύ των μη μουσουλμάνων σε μη μουσουλμανικές χώρες: «Να Συμπεριφέρεστε επιφανειακά φιλικά σε αυτούς, ενώ μέσα σας να τρέφετε εχθρότητα για αυτούς… Ο Αλλάχ έχει απαγορεύσει στους πιστούς να είναι σε φιλικες ή και τρυφερές σχέσεις με τους απίστους ...» 

 

Από του Μωαμεθ το στόμα: «Σκοτώστε τους Άπιστους οπουδήποτε τους βρίσκετε, και πάρτε τους ως αιχμάλωτους, και πολιορκήστε τους, και στήσετε τους παντού ενέδρες σε κάθε τόπο. Αλλά αν μετανοήσουν και τηρούν την προσευχή(στον Αλλαχ και Μωαμεθ) και πληρώνουν το Zakat (Ζακατ-φόρος για την προώθηση του Ισλάμ, σε αντίθεση με τον βαρύ φόρο Τζίζια που πληρώνουν οι Σκλάβοι=Ντίμμι(οι Άπιστοι) ως υποτιμητικη δήλωση), τότε άφησε τους να πάνε τον δρόμο τους...» "[Κοράνι 9: 5]Κορανι. Εγχειρίδιο Εκπαίδευσης Τρομοκρατών. 

 

Και πάλι ο Μωαμεθ λέει: «Έχω διαταχθεί να πολεμήσω εναντίον των λαών, μέχρι να δεχτούν ότι Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να λατρεύεται εκτός από τον Αλλάχ, και ότι ο Μωάμεθ είναι ο απόστολος του Αλλάχ». "[al-Bukhari τόμος 8 # 387]  

 

Αυτή η τελευταία πρόταση είναι η Σαχάδα, η ισλαμική διακήρυξη της Πίστεως των Μουσουλμάνων, οπότε σύμφωνα με το Ισλάμ είναι θεϊκό να διεξάγει ο μουσουλμάνος ατελείωτο επεκτατικό πόλεμο σε όλους τους άπιστους μέχρι να μετατραπούν ως Ισλάμιστες, ή να εκτελεσθούν.  

 

Αυτά τα λίγα περί βαρβάρων και καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του. 

 

Λευτεριά στη Ελληνική Κύπρο κατεχόμενη και μη
 

Κολοκοτρωναίος – Κ.Σ.

ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Γράφει ο Απόστολος Παπαδημητρίου

 

Έντονα απασχόλησε πρόσφατα τα μέσα ενημέρωσης η έξαρση της βίας κατά γυναικών με θύτες άνδρες. Ως συνήθως η είδηση προβάλλεται με εστίαση στη στατιστική και αποφεύγεται με άκρα επιμέλεια η διερεύνηση των αιτιών, που συντελούν στο φαινόμενο, που βέβαια δεν είναι αποκλειστικά της εποχής μας. Ως λύση οι «ειδήμονες» προτείνουν την ενθάρρυνση των γυναικών που ζουν το δράμα της ενδοοικογενειακής βίας, ώστε να τολμήσουν αυτές να καταγγείλουν τον βίαιο σύζυγο ή σύντροφο, περιοριζόμενοι συνήθως να κάνουν γνωστό ότι σε κάποια αστικά κέντρα λειτουργούν ξενώνες βραχυχρόνιας παροχής φροντίδας σε γυναίκες, θύματα βίας. Έτσι οι πλείστοι αναπαύονται με την αίσθηση ότι επιτέλεσαν το καθήκον τους!

 

Ο άνδρας, ισχυρότερος σωματικά, καθ’ όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας υπήρξε κατά κανόνα θύτης με θύμα τη γυναίκα και όχι μόνο τη σύζυγό του. Κατά πολεμικές επιχειρήσεις ή περιόδους δουλείας, η γυναίκα έπεφτε θύμα βιασμού ή αρπαζόταν ως λάφυρο από τον νικητή. Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις, κατά τις οποίες η γυναίκα άσκησε βία. Σ΄ αυτές ή θα χρησιμοποίησε δόλο ή θα ζήτησε τη βοήθεια άλλου άνδρα ή ανδρών μένοντας ηθική αυτουργός.  

 

Είναι από τη φύση του βίαιος ο άνδρας; Κατά το παρελθόν κάποιοι ερευνητές, εμφορούμενοι από υλιστικές αντιλήψεις, αναζήτησαν τα αίτια της βίας στη δομή του εγκεφάλου του δράστη. Γράφηκαν πολλά φαιδρά και άκρως αντιεπιστημονικά για τον γεννημένο εγκληματία (χωρίς βέβαια να αναφέρονται σε πάσχοντες από ψυχικές λεγόμενες νόσους). Αργότερα αναπτύχθηκαν και φιλοσοφικές δοξασίες περί του ελευθέρου ή καταναγκαστικού στις ανθρώπινες ενέργειες. Αν οι ερευνώντες είχαν τη διάθεση να δοθούν ελαφρυντικά στους διαχρονικά θύτες, τότε ίσως να οδηγούμασταν σε κοινωνία, στην οποία θα είχε καταρρεύσει ο θεσμός της απόδοσης δικαιοσύνης. 

 

Η Εκκλησία έχει διατυπώσει με σαφήνεια τη θέση ότι ο άνθρωπος, ως πλάσμα του Θεού, είναι ελεύθερος, συνεπώς υπεύθυνος για τις πράξεις και τις παραλείψεις του. Ακόμη και αυτή η θέση ενοχλεί αρκετούς στην εποχή μας, οι οποίοι ενώ υπερτονίζουν το αγαθό της ελευθερίας, αγνοούν το κύριο μέρος του περιεχόμενου της περιορίζοντας την ανάλυσή της στα πεδία εθνικό και κοινωνικοπολιτικό. Τους διαφεύγει κατά τρόπο τραγικό το κυριότερο, η πνευματική ελευθερία, καθώς οι πνευματομάχοι έχουν πληθυνθεί δραματικά στον δυτικό κόσμο. 

 

Η Εκκλησία θεωρεί θεμελιώδη τον αγώνα για την κατανίκηση των παθών, τα οποία επιβάλλουν στον άνθρωπο την πιο φρικτή δουλεία. Προβάλλει την ασκητική βιωτή ως προϋπόθεση, για την κατανίκησή τους. Αλλά η ασκητική βιωτή χλευάζεται σε εποχή που ο καταναλωτισμός και η άνευ ορίου απόλαυση των ηδονών έχει καταστεί λατρεία στον δυτικό κόσμο, στον οποίο ανήκει και η νεοελληνική κοινωνία, μετά το 1960. Το πρότυπο κοινωνικού βίου στη Δύση συμβάλλει τα μέγιστα στην έξαρση δύο από τα πλέον φοβερά πάθη, της φιλαργυρίας, καθώς το χρήμα ανοίγει πολλές θύρες, και της φιληδονίας, η οποία διδάσκεται στο πλέον σημαντικό σχολείο της εποχής μας, την τηλεόραση. Φυσικά από κανένα μας δεν λείπει και η ροπή προς τη φιλοδοξία, για να συμπληρωθεί το τρίπτυχο των φοβερών παθών, κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας.  

 

Με βάση τα αναπτυχθέντα, επιχειρώ τώρα να προβάλω ελαφρυντικά κατά των θυτών, που είναι συνάμα και θύματα, θύματα κοινωνίας, που υποθάλπει την εγκληματική συμπεριφορά και στη συνέχεια προσπαθεί να απομονώσει το θύμα της, που έχει υπερβεί τα εσκαμμένα, οδηγώντας το ενώπιον της δικαιοσύνης, η οποία ποτέ δεν αναζητά τον ηθικό αυτουργό. Και πώς να στραφεί εναντίον του, αφού και οι δικαστικοί, ως μέλη της κοινωνίας έχουν μερίδιο ευθύνης;  

 

Τηλεόραση, ο πλέον σημαντικός προαγωγός σε εγκληματικότητα στην εποχή μας. Η βία και το σεξ παρελαύνουν με υπόδειξη ότι ακόμη και οι πλέον ακατάλληλες ταινίες είναι κατάλληλες για εφήβους 16 ετών. Και βέβαια για τις «κατάλληλες» από ηλικίας 8 ετών τί να γράψω; Τί να γράψω για τις παιδικές εκπομπές με τους δράκους και τις μάγισσες; Και τί να γράψω για την επί ώρες παραμονή στην οικία των παιδιών μόνων τους, καθώς οι γονείς τρέχουν για τον άρτο όχι πάντα τον επιούσιο, αλλά και τον καταναλωτικό, εκμαυλισμένοι από τις καπιταλιστικές σειρήνες; Και σαν να μην έφθανε αυτό έρχονται να συμπληρώσουν τον βιασμό της αθώας παιδικής ψυχής τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, τα οποία προσφέρουν ως δώρα οι ίδιοι οι γονείς ή συγγενείς. Εκεί με τα αντανακλαστικά σε υπερδιέγερση ο «παίκτης» αγωνίζεται να ξεπεράσει τον άγνωστο με την καλύτερη επίδοση, δηλαδή εκείνον που σκότωσε περισσότερους κακούς! Και όταν εισέλθει στην εφηβεία, εισέρχεται συνάμα στον σκοτεινό λαβύρινθο του διαδικτύου, όπου τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα κατέχουν οι ιστοχώροι με σεξουαλικό περιεχόμενο, κατά φύσιν ή παρά φύσιν. Πόσα είναι τα θύματα της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης, που υποθάλπει τον δικαιωματισμό χωρίς υπόμνηση υποχρεώσεων! Πόσοι γονείς απαιτούν από τα παιδιά τους την πρωτιά με κάθε τρόπο!  

 

Η άσκηση βίας δεν ξεκινά μετά τη σύναψη κάποιας ερωτικής σχέσης. Έχουν προηγηθεί πολλές πρακτικές εφαρμογές στο σχολικό περιβάλλον, στο οποίο η βία κατά των αδυνάτων γνωρίζει τρομακτική «άνθηση»! Το φαινόμενο δήθεν ανησυχεί κατά καιρούς τους αρμόδιους και ζητούν από τα θύματα να γνωστοποιούν τις εναντίον τους επιθέσεις. Είναι τόσο ρηχοί οι τρόποι, τους οποίους οι ειδικοί προτείνουν για τον περιορισμό του κακού, που θα λάβει προσεχώς τρομακτικές διαστάσεις σ’ όλες τις δυτικές κοινωνίες, αν δεν έχει ήδη λάβει.  

 

Αλλά δεν είναι μόνο η κοινωνία προαγωγός στην εγκληματικότητα, είναι και η οικογένεια, η οποία βάλλεται καταιγιστικά με την ψήφιση νόμων, που αποσκοπούν στη διάλυσή της. Θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον να διεξαχθεί έρευνα όχι μόνο μεταξύ των δραστών εγκλήματος, αλλά και άλλων σοβαρών αξιοποίνων πράξεων. Από ποιες οικογένειες προέρχονται; Ποια ήταν τα παιδικά τους χρόνια; Γνώρισαν αγάπη και στοργή; Δέχθηκαν αγωγή με βάση ηθικές αρχές «ξεπερασμένες» ή με βάση την αντιηθική της επικράτησης του ισχυρότερου, κατά το πρότυπο της άγριας φύσης; Αλλά αυτά είναι «ψιλά γράμματα»! Παρέβη τον νόμο, θα υποστεί τις συνέπειες. Η νομολογία δεν επιρρίπτει ευθύνη στους γονείς παρά μόνο, αν ο δράστης είναι ανήλικος. Ίσως στο μέλλον, αφού οι δημαγωγοί ισχυρίζονται ότι στην εποχή μας ωριμάζει η κρίση πρωιμότερα, να νομοθετηθεί η ενηλικίωση ενωρίτερα. Έτσι θα απαλλάσσονται και οι γονείς και οι παιδεραστές! Αλήθεια τα εγκλήματα κατά των γυναικών είναι περισσότερα από τα θύματα της παιδικής πορνείας; Τον λόγο έχουν οι γυναικείες οργανώσεις. 

 

Για μία ακόμη φορά η δυτική κοινωνία προσπαθεί να αυτοδικαιωθεί με το προσωπείο της υποκρισίας. Σε κοινωνία που έχουν επικρατήσει άθλιες αρχές κοινωνικού και οικογενειακού βίου με υπέρμαχους διανοούμενους, πολιτικούς, κοινωνικούς αναλυτές, επιστήμονες, οικονομικούς παράγοντες, τους κυρίαρχους του «παιχνιδιού», και με την ένοχη σιωπή των θρησκευτικών ηγετών, οι οποίοι παθητικά αντιμετώπισαν τη μετάβαση στην μεταχριστιανική εποχή στον δυτικό κόσμο, είναι οι ίδιοι οι ένοχοι, που σπεύδουν να καθησυχάσουν την κοινή γνώμη, που ανησυχεί για την πορεία της κοινωνίας, αν πράγματι ανησυχεί, ότι τα πάντα βρίσκονται υπό έλεγχο! Είναι βέβαιο ότι το κακό θα εκτραχυνθεί, καθώς υφίστανται όλες οι προϋποθέσεις εξάπλωσής του. Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται (Ντοστογιέφσκι).

 

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

Τι λένε οι επιστήμονες για την καταγωγή των Ελλήνων

Γράφει ο Μιχάλης Κουτσός, Φιλόλογος – Συγγραφέας 

 

(διαβάστε το πρώτο μέρος ΕΔΩ)

 

Ας αφήσουμε όμως τους ειδικούς επιστήμονες να αρθρώσουν τον επιστημονικό τους λόγο. Ο αρχαιολόγος Αδαμάντιος Σάμψων έχει πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις επί του θέματος σχετικά με το αν οι Έλληνες είναι αυτόχθονες. Ο Αδαμάντιος Σάμψων είναι αρχαιολόγος, καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και διδάσκει Προϊστορική Αρχαιολογία της Μεσογείου και Αρχαιολογία της Προκολομβιανής Αμερικής και της Ασίας. Αναφέρει λοιπόν ότι ο αρχαιολόγος Θεοχάρης έκανε έρευνες στην Θεσσαλία και παρ’ όλο που δεν είχε στοιχεία, είχε την πίστη ότι υπάρχει γηγενής πληθυσμός, που δεν σταμάτησε ποτέ να αναπτύσσεται στην Ελλάδα την παλαιολιθική, την μεσολιθική και κατόπιν την νεολιθική περίοδο. Ωστόσο δεν είχε διεξάγει έρευνες, για να μπορέσει να τη στηρίξει.

 

Στα Γιούρα βρήκαμε πρώιμη εξημέρωση ζώων, άρα και πρώιμη εξημέρωση ειδών, που αυτό σημαίνει ότι τα είδη αυτά που ισχυρίζονται ότι προήλθαν από την Ανατολή υπήρχαν στο σπήλαιο από το 8.500 π.Χ. Στην Κύπρο έχει βρεθεί όχι ένας αλλά πολλοί μικροί οικισμοί της εποχής γύρω στο 9.000 π. Χ, όπου βρέθηκαν εργαλεία από οψιδιανό λίθο, που δηλώνουν ανθρώπινη παρουσία.  

 

Τα αποδεικτικά στοιχεία όμως δεν σταματούν εδώ. Στη Φτελιά της Μυκόνου ανακαλύφτηκαν σπίτια με πέτρα, αψίδες, θεμέλια του 5.000 π.Χ. που σημαίνει ότι δεν είναι δυνατόν να είχανε προχωρήσει τόσο πολύ στην οικοδομική τέχνη και να μην είχανε γραπτή γλώσσα. Ο κ. Πουλιανός είχε αποκαλύψει με τις έρευνές του ότι οι Σαρακατσάνοι ανήκουν στην Ελληνική φυλή εδώ και 50.000 χρόνια. Είμαστε γηγενείς είτε το θέλουμε είτε όχι. Ο κ. Τριανταφυλλίδης καθηγητής γενετιστής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο έκανε μία μελέτη και απέδειξε ότι το 75% του DNA των Ελλήνων προέρχεται από την παλαιολιθική και 25% από την νεολιθική εποχή και δεν έγιναν επιμιξίες μεταξύ ημών και άλλων λαών.  

 

Στην Βοιωτία στο σπήλαιο Σαρακηνού υποστηρίζει ο κ. Σάμψων ότι βρέθηκαν τρία δόντια ανθρώπου, τα οποία τοποθετούνται στην μεσολιθική εποχή δηλαδή γύρω στο 9.000 έως το 8.500 π.Χ. Αυτά τα δόντια έφεραν κάποιο DNA, το οποίο έδειξε συγγένεια με το νεολιθικό DNA, που υπάρχει στη Θεόπετρα της Θεσσαλίας. Αυτό δείχνει μία συνέχεια του ελληνικού πληθυσμού από την παλαιολιθική στην μεσολιθική και μετά στην νεολιθική εποχή.  

 

Η αρχή της ιστορικής εμφάνισης ενός λαού έχει σχέση και με τη γλώσσα του. Τα γλωσσικά ευρήματα είναι ιστορικά ντοκουμέντα για την ύπαρξη αυτού του λαού. Γι’ αυτό θα αναφερθούμε εκτενώς και στο από πότε εμφανίστηκε το ελληνικό αλφάβητο, πράγμα που πιστοποιεί και την ιστορική εμφάνιση των Ελλήνων. Ο πολιτισμός ενός λαού δεν εκφράζεται μόνο με αντικείμενα της καθημερινής ζωής και της τέχνης αλλά κυρίως με τα γραπτά του μνημεία. Φανταστείτε τον ελληνικό πολιτισμό χωρίς τα γραπτά του μνημεία, παρ’ όλο ότι μόνο το 10% της Ελληνικής γραμματείας πρέπει να έχει διασωθεί. Επομένως μας ενδιαφέρει πάρα πολύ από πότε έχουμε γραπτά μνημεία, έστω και απλώς γράμματα της Αλφαβήτου, διότι αυτό καθ’ εαυτό το αλφαβητικό σύστημα είναι η μεγαλύτερη εφεύρεση των αιώνων και γιατί, για να μας έχουν διασωθεί έστω και λίγα γράμματα, σημαίνει πώς είχαν αλφάβητο, γράφανε σε αυτό, αλλά δυστυχώς δεν μας έχουν διασωθεί ακόμη τέτοια κείμενα.  

 

Γράμματα του ελληνικού αλφάβητου βρέθηκαν σε αγγεία της Μήλου που χρονολογούνται γύρω στο 3.000 π.Χ, πάνω στα οποία υπάρχουν ξεκάθαρα ελληνικά γράμματα, που αποτελούν μία εξέλιξη από την νεολιθική γραφή. Αυτά εξελίχθηκαν στη συνέχεια στην Γραμμική Β΄, η οποία εκτός από τα δεκάδες σύμβολα που έχει, περιέχει κάποια που πιθανόν να είναι εξέλιξη των νεολιθικών γραμμάτων. Τελικά όλα αυτά εξελίχθηκαν στην ελληνική γραφή, η οποία υπάρχει συγκροτημένη στην Ελλάδα πιθανόν από το 700-750 π. Χ.  

 

Η άποψη ότι το ελληνικό αλφάβητο είναι φοινικικό δεν ευσταθεί. Ο Έβανς λέει ότι τα φοινικικά γράμματα είναι αντιγραφή των Κρητικών. Ο Αριστοτέλης λέει ότι «ο Παλαμήδης εποίησε άφωνα και φωνούντα». Ο Παλαμήδης συγκεκριμένα βρήκε 14 από τα 24 γράμματα που χρησιμοποιούμε και σήμερα, ενώ τα υπόλοιπα τα βρήκαν ο Επίχαρμος, ο Συμωνίδης και ο Λίνος. Κάποια από τα γράμματα που ανακάλυψε ο Παλαμήδης είναι το Χ, Μ, Ν, Α, Υ, Δ σε αυτή την γραφή που βρέθηκαν το Χ και το Ν στην Μήλο. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Γενικά η γραφή στην Ελλάδα είναι πολύ παλαιότερη από αυτή των Φοινίκων.  

 

Η άποψη ότι τα Ομηρικά έπη καταγράφηκαν μόνο επί Πεισιστράτου (τέλος του 6ου αι.) είναι εσφαλμένη, διότι είναι εύλογο το ερώτημα πώς 28.00 στίχοι (15.000 της Ιλιάδας και 13.000 της Οδύσσειας περίπου) παραδίδονταν προφορικά και δεν υπήρχε γραπτό κείμενο. Ο Μιστριώτης υποστηρίζει ότι η ποικιλία λέξεων ήταν τέτοια, ώστε δεν μπορεί κανείς να τις αποδώσει χωρίς γραφή. Το ίδιο υποστηρίζει και ο καθηγητής Τζίλμπερτ Χάιγκετ, ενώ ὁ διάσημος συγγραφέας Χόρστ Μπλάνκ λέγει ότι οι ραψωδοί κουβαλούσαν μαζί τους γραπτό χειρόγραφο. Η Γαλλίδα Ελληνίστρια Ζακλίν Ντέ Ρομιγύ δηλώνει κατηγορηματικά ότι: «Όμηρος και γραφή συνυπάρχουν».  

 

Η άποψη ότι οι Φοίνικες δάνεισαν κάποια σύμφωνα και αμέσως οι Έλληνες έγραψαν ορθογραφημένα τα Έπη, δεν έχει ισχυρά επιχειρήματα, όπως αναφέρει το Λεξικό Σούδα. Ο William Durant, Αμερικανός ιστορικός και φιλόσοφος υποστηρίζει: «Οἱ Φοίνικες δέν ἦσαν οἱ ἐφευρέται τοῦ ἀλφαβήτου, τό κυκλοφόρησαν μόνο ἀπό τόπο σέ τόπο. Τό ἐπῆραν ἀπό τούς Κρῆτες καί τό μετέφεραν στήν Τύρο, στήν Σιδῶνα, στήν Βύβλο καί ἄλλες πόλεις τῆς Μεσογείου. Ὑπῆρξαν οἱ «γυρολόγοι» καί ὄχι οἱ ἐφευρέται τοῦ ἀλφαβήτου.».  

 

(Συνεχίζεται)

πηγή

Σημεία των καιρών μας: Άνδρας το «ζητούμενο»!...

Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος

 

Προσβολές και θεατρινισμοί επιπέδου παλιμπαιδισμού, νταηλίκια εκ του ασφαλούς, και στον γενικότερο ορυμαγδό η επωδός πόνου και χαμένων «ανδρικών» μεγαλείων με γυναίκες εμφανέστατα επιθετικές, με άνδρες προφανέστατα παθητικούς, με «gay parades» στην Ελλάδα, την Ευρώπη, την Υφήλιο και με ελάχιστους πλέον «αρσενικούς» να βιώνουν τον πατροπαράδοτο στο πέρασμα των αιώνων ρόλο του «κυνηγού».

 

«΄Ανδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον…» 

 

Για το λεξικογράφο (Τεγόπουλος – Φυτράκης) ο «άνδρας» είναι αρσενικός και ενήλικος άνθρωπος, ο «σύζυγος» για το σπίτι και την οικογένεια του, ο «στρατιώτης» για το διοικητή της στρατιωτικής του μονάδας.  

 

Για τον Υπουργό Εμπορίου, εάν έμπαινε στον κόπο να ρίξει μια ματιά στην καθημερινότητα που βιώνουμε στον 21ο αιώνα, ο «άνδρας» αποτελεί πλέον «αγαθό σε ανεπάρκεια» που μάλλον χρειάζεται να υπαχθεί στη λίστα «διατιμημένων». 

 

Εάν, όμως, στην καρέκλα του Υπουργού Εμπορίου καθόταν μια φεμινίστρια φοβάμαι ότι μάλλον θα αμφισβητούσε την αναφορά σε «αγαθό!..» 

 

Για τις μισές των εκπροσώπων του μοντέρνου φεμινιστικού κινήματος ο σύγχρονος άνδρας αποτελεί πλέον απλά και μόνο «σκιά του παρελθόντος του» και για τις υπόλοιπες του συνόλου των φεμινιστριών ένα ακόμη απλό αλλά προσπελάσιμο εμπόδιο στη δική τους ανοδική πορεία σε ψηλότερους θώκους εξουσίας! 

 

Κοινωνικό-ψυχολογικά οι πρώτες «μισές» έχουν δίκιο καθώς το χθεσινό πρότυπο του άνδρα «πατριάρχη» που με τη χειρωνακτική ή πνευματική του εργασία ήταν ο ζωοδότης της οικογένειάς του και ως αυτοδημιούργητος παράγοντας κυριαρχούσε στο κοινωνικό-οικονομικό στερέωμα έχει εκλείψει προ πολλού καθώς η αγορά εργασίας διεκδικήθηκε και κερδήθηκε από τεράστιους αριθμούς γυναικών σε όλα τα επίπεδα της κατοχής δεξιοτήτων και γνώσεων. 

 

Στα Πανεπιστήμια πολλές πρωτιές κερδίζονται πια από θυγατέρες και εγγονές μας και ακόμη και στις Στρατιωτικές και Αστυνομικές Σχολές πολλές πρωτιές τις κέρδισαν γυναίκες!  

 

Σήμερα σε Ευρώπη και Αμερική σχεδόν μία στις δύο οικογένειες έχουν την εργαζόμενη γυναίκα, σύζυγο, μητέρα να κερδίζει περισσότερα από τον εργαζόμενο άντρα, σύζυγο, πατέρα! 

 

Το πρόβλημα με την οικονομική διάσταση του «ανδρισμού» ήταν ότι ενώ από τη μια πλευρά παρείχε στον άνδρα εξουσία, υπεροχή, αυτονομία, κινητικότητα από την άλλη τον τύλιγε σε άγχος, ανησυχία, μοναξιά. Αυτά τα προβλήματα τα έχουν τώρα πια και οι εργαζόμενες γυναίκες και ιδιαίτερα εκείνες που ανήκουν στην κατηγορία των «στελεχών» πέρασαν πλέον και στο γυναικείο στρατόπεδο. 

 

Είναι δεδομένο γεγονός ότι υπάρχει το ανάλογο τίμημα που καταβάλλει το γυναικείο φύλο συμμετέχοντας πλέον ενεργά στις στρεσογόνες καταστάσεις που απαιτεί ο ρόλος «της εργαζόμενης» η οποία υπόκειται σε αγχωτικές αντιδράσεις, νευρώσεις και έλκη του δωδεκαδακτύλου και του πυλωρού μέχρι και έκθεση σε καρδιόπαθειες και… εγκεφαλικά! 

 

Χωρίς, ειλικρινά, καμία απολύτως ειρωνική πρόθεση καλώ να «καλωσορίσουμε» τις θυγατέρες και εγγονές μας στον απαιτητικό κόσμο της επαγγελματικής και οικονομικής καθημερινότητας. 

 

Στην εποχή μας η μαζική είσοδος των γυναικών σε όλες τις κοινωνικές - οικονομικές δραστηριότητες έφερε και τη μετάλλαξη της κλασικής έννοιας του «ανδρισμού» που οδηγεί σταθερά και μάλλον αμετάκλητα, όχι ακόμη αλλά στο εγγύς μέλλον, στην εξίσωση των ρόλων «άνδρας-γυναίκα». 

 

Αυτό, προσωπικά, δεν το θεωρώ αρνητικό, αν και έτσι το κρίνουν όσοι διαπιστώνοντας ότι μάλλον θα είναι αναπόφευκτο το τέλος της κλασικής ανδροκρατίας, θεωρούν ότι εμείς οι αρσενικοί «homo sapiens» καταντήσαμε «ανδρείκελα!»... 

 

Παρηγορητικά και, σίγουρα με μια δόση ευγενικής ειρωνείας (μπορεί και είναι ευγενική και καλοπροαίρετη η Αριστοφανική ειρωνεία), στους επικριτές αυτούς θα προτείνω να υψώσουμε έναν ανδριάντα στον «πεσόντα Ιππότη» ο οποίος στον ανδρικό του ρόλο συνθέτει με επιτυχία την αντίθεση της βιαιότητας και της πραότητας. 

 

Όσοι έχουν μελετήσει ιστορικά ντοκουμέντα γνωρίζουν ότι για τους Ιππότες εξουσία και βιαιότητα χωρίς κάποια στοιχεία τρυφερότητας συνιστούν κτηνωδία, ενώ αντίστροφα έντονη τρυφερότητα και συμπόνοια χωρίς τον ανδρικό δυναμισμό και επιθετικότητα σβήνουν τη «φλόγα» που μας έδωσε ο Προμηθέας την οποία και πλήρωσε, όπως τουλάχιστον μας διαβεβαιώνει ο σχετικός αρχαϊκός μύθος, τόσο ακριβά!…

Ίων Δραγούμης: «Πάρτε πρώτα-πρώτα τον Αυλώνα» [27 Νοέμβρη 1912]

Γράφει η Ευαγγελία Κ. Λάππα

Μαθήτρια Γ’ Λυκείου

27 Νοεμβρίου 2021 

 

Ο Ίων Δραγούμης (1878 - 31 Ιουλίου 1920), ήταν μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της νεότερης Ελλάδας. Υπήρξε ήρωας των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων της εποχής του, πολιτικός, διανοούμενος αλλά και συγγραφέας. 

 

Παραθέτω το παρακάτω κείμενο, το οποίο γράφτηκε στις 27 Νοεμβρίου του 1912 και είναι απόσπασμα από τα «κρυμμένα ημερολόγια» του, ο οποίος τα έγραφε κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων. Σ’ αυτό, ο Ίων Δραγούμης γράφει, μεταξύ άλλων, ότι είπε στον τότε πρωθυπουργό Ελ. Βενιζέλο, «πάρτε πρώτα-πρώτα τον Αυλώνα… για πολλούς λόγους… Όχι, γιατί θα μας θυμώσουν… οι Ιταλοί και οι Αυστριακοί για τον Αυλώνα».  

 

Όμως, ως γνωστόν «δε προλάβαμε» (θα μπορούσαμε και εκ των υστέρων) να απελευθερώσουμε αυτή τη πόλη, που αποτελούσε το κλειδί της Αδριατικής θάλασσας και μια από τις σημαντικότερες πόλεις της Ηπείρου. Την επόμενη ακριβώς μέρα, 28η Νοεμβρίου 1912, ο Αυλών έπεσε στα χέρια των Αλβανών αφού εκεί έγινε η ανακήρυξη της Αλβανικής ανεξαρτησίας, με ιταλική και αυστριακή καθοδήγηση. Λες κι ο Ίων Δραγούμης, που τα έγραφε εκείνη τη μέρα στο ημερολόγιό του, να ήξερε ότι θα χάναμε τον Αυλώνα και ακολούθως τη μισή Ήπειρο. Η προτροπή του αυτή θύμιζε και θυμίζει το πόσο σημαντική θα ήταν η απελευθέρωση αυτής της πόλης. Δυστυχώς όμως κανείς δεν την άκουσε και έτσι ο Αυλών παρέμεινε μέχρι και σήμερα αλύτρωτος… 

 

Ιδού το κείμενο: 

 

«27 του Νοέμβρη 

[…] 

 

Κάποια ενέργεια46 πέντε χρόνια είχαμε καταπιαστεί και κάναμε με το Σουλιώτη47. Και ήρθαν και μας είπαν οι επίσημοι πως αυτά που κάνουμε είναι ουτοπίες, πως περπατούμε στον αέρα, πως ήμαστε θεωρητικοί. Τους είπαμε πώς εκείνοι είναι θεωρητικοί και χάνονται στις θεωρίες τους. Μα δε μας άκουγαν. 

 

Τότε λοιπόν αποφάσισαν να κάνουν την πολιτική που ήταν οι αντίποδες της δικής μας. Και πήραν τη δουλειά την έτοιμη τη δική μας, και τη μεταχειρίστηκαν για να στηρίξουν απάνω της την πολιτική τους.48 Ήθελαν και καλά να κάνουν πόλεμο της Τουρκίας γιατί βρέθηκαν τις πολύπλοκες ενέργειες που απαιτούσαν και πολύπλοκες σκέψεις. Που να κάθονται αυτοί να σκοτίζονται με ισοπολιτείες, με αγώνες στην Τουρκία για τη συγκυριαρχία των Ρωμιών με τους Τούρκους. Πιο εύκολο και πιο απλό ήταν να σκεφτούν να διαλύσουν την Τουρκιά και να πάρουν στο Ελλαδικό κράτος τους Ελληνικούς πληθυσμούς και έτσι να λείψουν από τη μέση οι πολύπλοκες σκέψεις και ενέργειες. Τους λέμε ότι τα πράγματα είναι πολύπλοκα και πολυσύνθετα στην Τουρκία και γενικά στην Ανατολή και απ' αυτό είναι και οι σκέψεις μας και οι ενέργειες μας τέτοιες, μα αυτοί δεν ακούν, δε θέλουν να ακούσουν, δεν έχουν καιρό ν' ακούσουν γιατί βιάζονται να απλοποιήσουν τα πράματα. Ο πόλεμος γι' αυτούς είναι η πιο πρόχειρη και εύκολη σκέψη. Και δεν έχουν παρά να διατάξουν αφού όλα είναι στα χέρια τους, ως και σύμμαχοι πού εμείς τους προετοιμάσαμε για κάθε περίσταση, ως και για την περίσταση του πολέμου. 

 

Μα ο πρωθυπουργός άλλη σκέψη είχε κρυφά μέσα του που δεν φανερώνεται στον καθένα: φοβούνταν μήπως γεννηθεί πάλι το Κρητικό ζήτημα και αναγκαστεί να παραιτηθεί από την κυβέρνηση. Και γι' αυτό έπνιξε το Κρητικό ζήτημα σ' ένα μεγαλύτερο ζήτημα, βιάστηκε και είπε στους Βούλγαρους να κάνουμε πόλεμο, και ύστερα ήταν πολύ αργά για να αλλάξει δρόμο και για να συνεννοηθεί μαζί τους πώς θα μοιράζονταν μεταξύ μας τους τόπους που θα παίρναμε. 

 

Του είπα· «Καλά, κάνετε πόλεμο αφού το αποφασίσατε, μα όχι τώρα, κάντε τον την άνοιξη που ο καιρός θα είναι καλύτερος, και ο στρατός θα είναι πιο έτοιμος και καιρό θα έχουμε να συνεννοηθούμε με τους συμμάχους μας ψιλοκοπίς49». 

 

Όχι, ήθελε να γίνει τώρα ο πόλεμος για να μην πέσει από πρωθυπουργός. Μεγαλοφυΐα, αλήθεια! Και έπειτα του είπα και γώ και οι άλλοι. Καλά κάνετε πόλεμο. Πάρτε πρώτα-πρώτα τον Αυλώνα, την Καβάλα, το Δεδεαγάτς, το καθένα για πολλούς λόγους (και χωρίς να εμποδιστεί η άλλη, η κύρια εκστρατεία στη Μακεδονία και στην Ήπειρο). Όχι, γιατί θα μας θυμώσουν οι Βούλγαροι με την Καβάλα και το Δεδεαγάτς, και οι Ιταλοί και οι Αυστριακοί για τον Αυλώνα. Έπειτα αυτά δεν έχουν καμία σημασία! Τι μιλάτε σείς για στρατηγικά σχέδια, κυττάξτε τη δουλειά σας, στρατηγοί δεν είστε. Μα, κύριε πρόεδρε, είναι πολιτικά ζητήματα αυτά και όχι στρατιωτικά. Όχι, τίποτε, ξέρω εγώ τι κάνω. Και το στρατό που μπορούσε να τον έστελνε σ' αυτά τα μέρη τον έστειλε στα νησιά. Και όταν πήραμε τα νησιά, αμέσως οι Βούλγαροι μας είπαν, εσείς πήρατε και τα νησιά, λοιπόν πάρετε λιγότερα στη Μακεδονία. 

 

Μου είπε ο Σουλιώτης· «Τι να κάνουμε. Νικηθήκαμε. Ας τους αφήσουμε να κάνουν ό,τι ξέρουν. Πήραν την άλλη αντίληψη, που δεν είναι δική μας. Ποιος ξέρει; ίσως έχουν δίκιο αυτοί και όχι εμείς. Ας μην κρίνουμε και κατακρίνουμε. Ας κυττάξουμε να γίνουν όσο μπορεί καλύτερα τα πράγματα σύμφωνα με τη δική τους την πολιτική. Δεν μπορούμε να κάνουμε και τίποτε άλλο». 

 

Και έτσι εκείνος πήγε στο Βουλγάρικο στρατό για να παρακολουθήσει τον πόλεμο, και γω πήγα στο Ελληνικό επιτελείο για τον ίδιο σκοπό. Και όταν άρχισε η διαπραγμάτευση της ειρήνης, που ένας από μας έπρεπε να πήγαινε για να μπορέσουμε κάτι να κάνουμε, τουλάχιστο για τους Ρωμιούς που θα μείνουν στην Τουρκιά, ούτε τον ένα ούτε τον άλλο θέλησαν να μας στείλουν, και έστειλαν άλλους. Το ίδιο είμαστε εμείς και οι άλλοι. Τί διαφορά υπάρχει, και εκείνοι έχουν μύτη, στόμα, καπέλο, πόδια και παντελόνια, και κείνοι φορούνε πολιτικά. Όλοι είμαστε ίσοι και ισοδύναμοι στον κόσμο. Τί μας έχουν ανάγκη εμάς; 

 

(Πηγή: Ίων Δραγούμης, τα «κρυμμένα» ημερολόγια, Οκτώβριος 1912 – Αύγουστος 1913, Εκδόσεις Πατάκη, σελ. 104 - 108). 

__________________________ 

 

Σημειώσεις

 

46. Εννοεί τη μυστική Οργάνωση Κωνσταντινουπόλεως (1908-1912), που ίδρυσαν οι Γεώργιος Μπούσιος, Αθανάσιος Σουλιώτης-Νικολαΐδης και Ίων Δραγούμης. Στόχος της οργάνωσης ήταν η πολιτική συγκρότηση και εκπροσώπηση του Ελληνισμού στην Οθωμανική Αυτοκρατορία «υπό το φως» και της επανάστασης των Νεότουρκων, που είχαν συμπεριλάβει στις διακηρύξεις τους την ισοπολιτεία. Η οργάνωση δομήθηκε πάνω στο όραμα ενός «ιδιότυπου εθνικισμού» (ο χαρακτηρισμός από τον Θάνο Βερέμη) και του «Ανατολισμού» των Δραγούμη και Σουλιώτη - Νικολαΐδη, οι οποίοι πίστευαν ότι το δυνάμωμα του έθνους δεν ήταν αυτοσκοπός, δεν ταυτιζόταν με την εδαφική μεγέθυνση του ελλαδικού κρατιδίου και, κυρίως, είχαν αντιτεθεί στη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Χάρη στη δράση της οργάνωσης, η εκπροσώπηση των Ελλήνων στις πρώτες εκλογές μετά την επανάσταση των Νεότουρκων υπήρξε εντυπωσιακή: από τους 253 βουλευτές του οθωμανικού κοινοβουλίου, οι 23 είχαν ελληνική εθνική καταγωγή, και 15 από αυτούς ήταν μέλη της οργάνωσης. Ωστόσο, η αναλογικότητα είχε καταπατηθεί από τους Νεότουρκους (εκλέχτηκε μόλις ένας βουλευτής ανά 100 χιλιάδες πληθυσμού, αντί του ενός ανά 50 χιλιάδες που είχε διακριθεί, χωρίς όμως και να συμφωνηθεί – ο πληθυσμός των Ελλήνων της οθωμανικής επικράτειας τότε ξεπερνούσε τα 2,5 εκατομμύρια). Οι εξελίξεις σχετικά με τους Νεότουρκους, η μικρή απήχηση των ιδεών της οργάνωσης στο εθνικό κέντρο, όπως και η καταλυτική έκρηξη των Βαλκανικών Πολέμων, που κατακερμάτισαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, κατακρήμνισαν την ιδέα των εμπνευστών της οργάνωσης, επισφραγίζοντας τον ουτοπικό, κατά την άποψη πολλών, χαρακτήρα της. 

 

47. Ο Αθανάσιος Σουλιώτης (Σύρος, 6 Ιανουαρίου 1878 – Θεσσαλονίκη, 22 Μαρτίου 1945) ήταν Έλληνας αξιωματικός. Απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων, του Τμήματος Γεωδαισίας και Χαρτογραφίας. Το 1905 συναντιέται στην Αθήνα με τον τότε γενικό πρόξενο στη Θεσσαλονίκη Λάμπρο Κορομηλά, στον οποίο εκδηλώνει τη διάθεσή του να εργαστεί ως κατάσκοπος στη Μακεδονία. Με την καταφατική απάντηση του Κορομηλά παίρνει τυπική άδεια εκπαιδεύσεως από τον ελληνικό στρατό και καταφθάνει στη Θεσσαλονίκη, με το ψευδώνυμο Αθανάσιος Νικολαΐδης στο διαβατήριο του, ως αντιπρόσωπος της γερμανικής εταιρείας ραπτομηχανών Northmann. Ιδρύει τη μυστική Οργάνωση Θεσσαλονίκης, την οποία και διευθύνει μέχρι το 1907. Η οργάνωση στελεχώνεται από εξήντα μυημένα μέλη, που ανήκουν κυρίως στην οικονομική ελίτ της πόλης, και διεξάγει συστηματικό πόλεμο κατά της βουλγαρικής «διεισδυτικότητας» στη Μακεδονία. Στόχος της οργάνωσης ήταν η «ειρηνική προπαγάνδα», ο οικονομικός αποκλεισμός των «εξαρχικών» και οι στοχευμένες (με εκφοβιστικό χαρακτήρα) εκτελέσεις Βουλγάρων. Τα μέλη της οργάνωσης δεν προσλάμβαναν Βούλγαρους και «εξαρχικούς» στις επιχειρήσεις τους, ενώ άρχισαν να αγοράζουν παντού στη Μακεδονία εκτάσεις γης. Ο Κορομηλάς είχε υπομνηματίσει σε προξενικό έγγραφο: Αθανάσιος Σουλιώτης, ανθυπολοχαγός. Εν Θεσσαλονίκη από 30 Μαρτίου 1906. Ο κ. Σουλιώτης είναι ικανότατος και νοημονέστατος. Κατόρθωσε εν αύτη τη πολυπράγμονι Θεσσαλονίκη, εν η διευθύνει έξω του προξενείου ΙΔΙΑΝ οργάνωσιν, να μη νοηθεί κι παρ' ουδενός. Διεξάγει εξαιρέτως την υπηρεσίαν του. 

 

Τον Ιούλιο του 1906 στο Δεδέαγατς (Αλεξανδρούπολη) ο Σουλιώτης θα συναντηθεί με τον συνομήλικό του υποπρόξενο Ίωνα Δραγούμη και έκτοτε ισχυρή φιλία θα δέσει τους δυο άνδρες, μέχρι τον θάνατο του τελευταίου. Το 1908, όπως αναφέρεται πιο πάνω, οι δυο τους, μαζί με τον Γ. Μπούσιο, θα ιδρύσουν την Οργάνωση Κωνσταντινουπόλεως κατά το πρότυπο της Οργάνωσης Θεσσαλονίκης, ως προς το τυπικό, τη μυστικότητα και την οργανωτική δομή, προωθώντας την ιδέα του Ανατολισμού και τη συνεννόηση με τους Βούλγαρους και τους λοιπούς βαλκανικούς λαούς, υπό το πρίσμα της ανόδου των Νεοτούρκων στην εξουσία. Το 1909, για μικρό διάστημα, υπηρέτησε με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού στη Σχολή Ευελπίδων, διδάσκοντας στρατιωτική γεωγραφία. Στις 29 Φεβρουαρίου 1912 ορίστηκε διαγγελεύς του Υπουργείου Εξωτερικών στην Κωνσταντινούπολη. Κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους, ο Σουλιώτης συμμετέχει ως παρατηρητής στον βουλγαρικό στρατό και αργότερα επανέρχεται στην Αθήνα. Με τους Δραγούμη και Μπούσιο εκδίδουν την Πολιτική Επιθεώρηση, ένα έντυπο πολιτικού προβληματισμού. Ο Σουλιώτης θα αποστρατευθεί το 1922 με τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Το 1935 θα χρηματίσει υπουργός Γενικός Διοικητής Θράκης. Προτού πεθάνει, του απονεμήθηκε ανώτερος στρατιωτικός βαθμός σε αναγνώριση των εθνικών του υπηρεσιών. Θα συγγράψει απομνημονεύματα για τις οργανώσεις που σύστησε και, ιεραρχικά, διηύθυνε. Το αρχείο του φυλάσσεται στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα (ΑΣ ΚΣΑ). 

 

48. Και είπε ό Βενιζέλος· «Κι έχει δίκαιο, ο κακομοίρης, να με αντιπαθεί. Πάτησα στη δουλειά του για να κάνω ο, τι έκανα» κλπ. Βλ. πιο πάνω, σελ. 

49. Λεπτομερέστερα, ενδελεχώς.