π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος: Η ενότητα μέσα στην Εκκλησία, το είναι της ζωής μας

Η εισαγωγή και ο επίλογος της εκπομπής “Ράδιο Παράγκα” που έγινε την Κυριακή 23-06-2002 ημέρα της Πεντηκοστής.

 

Εισαγωγή

 

Καλησπέρα σας! 

Η μνήμη ελογοτομήθη. 

Τότε (που) λογοτομείται η μνήμη πολλές φορές γίνεται αυτό. 

Και όταν γίνει σε πράγματα τα οποία είναι ουσιαστικά για τη ζωή μας ή πράγματα τα οποία καθορίζουν τη ζωή μας, τότε μία μνήμη λογοτομημένη μας κάνει να ζούμε ανάπηρα. 

 

Και υπάρχουν μνήμες που καθορίζουν τη ζωή μας. 

Μνήμες που είναι γενετικοί κώδικες. 

Μνήμες που καθορίζουνε το είναι μας, το παν για τη ζωή μας. 

Μνήμες, απ’ αρχής, που έχουν τεθεί μέσα μας από το δημιουργό μας. 

Μνήμες γενετικού κώδικα. 

 

Ο Θεός μας έβαλε μία τέτοια μνήμη μέσα μας, όταν μας έφτιαξε. Μία μνήμη, ενότητας. Πρωτογενούς μεν, για να λειτουργούν όλα τα συστατικά της υπάρξεως μας εν ενότητι. 

Όλα, ότι έχουμε πάνω μας, να’ χουν ενότητα. Πέρα από αυτή τη μνήμη που αφορά το πρόσωπό μας και την ισορροπία της ζωής μας και της αρμονίας των εν ημίν υπαρχόντων συστατικών, αυτή τη μνήμη την αύξησε με κάλλος περίσσιο, για να μπορούμε, εμείς μαζί με τους άλλους, ζώντας μέσα στην κοινωνία που έφτιαξε, κατά το πρότυπο της δικής του τριαδικής κοινωνίας, να έχουμε μία ενότητα όλοι μέσα στη ζωή μας. Το είπε ο ίδιος «Εγώ καί ο Πατήρ έν εσμέν» (Ιω. ι’ 22-30) και στα τροπάρια της σημερινής ημέρας «εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε».  

 

Και έρχεται η ενότητα, να γίνει μία μνήμη ουσιαστική, μνήμη καθοριστική, μνήμη ζωής.  

Γενετικός κώδικας είπαμε και αυτό εννοούμε μνήμη.  

Χωρίς αυτό δεν μπορείς να ζήσεις.  

Όταν αλλοιώνονται οι γενετικοί κώδικες αδυνατείς να ζήσεις.  

 

Και αν αυτές οι μνήμες αλλοιωθούν μέσα μας, τότε έρχεται ανισορροπία, στο προσωπικό μας είναι και στο είναι του κοινωνικού ιστού. Και μιας και ζούμε μέσα σε κοινωνίες, αν αυτή η μνήμη της ενότητας χαθεί, αν αυτή η μνήμη της ενότητας αλλοτριωθεί, αν καταστραφεί, τότε και η προσωπική μας, προσωπική ισορροπία δεν μπορεί ποτέ να σταθεί όρθια και αρχίζουμε και ζούμε αρρωστημένα.  

 

«Eἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε».  

 

Η Εκκλησία είναι μία πρόκληση ενότητας. Είναι μία πρόκληση, για να ζήσουμε, αφού εν’ ενότητι ζει η Αγία Τριάδα. Είναι μία πρόκληση για την οποία παλεύουμε, είναι μία πρόκληση που πολλές φορές τη χάνουμε. Αλλά προκαλώντας την ενότητα γιατρευόμαστε. Αγωνιζόμαστε μεσ’ την Εκκλησία να ξεπεράσουμε την αδυναμία της μη ενότητας και προσπαθούμε να αποκτήσουμε ενότητα. Όλα είναι μία ιστορία, αγώνος προσωπικού και αγώνος κοινωνικού. Και αυτή η ενότητα επιτυγχάνεται, αν γνωρίζουμε την αλήθεια και αν έχουμε ελεύθερο πρόσωπο. Και εκεί πια γιατρεύεται όλος ο ανθρώπους και όλη η κοινωνία.  

 

Η ενότητα.  

Το παν, για τη ζωή μας.  

Η ενότητα μέσα στην Εκκλησία, το είναι της ζωής μας.  

 

Η Ενότητα μέσα στην Εκκλησία, η δυνατότητα να θεραπεύσουμε όλα τα ασθενούντα της εν ἡμῖν προσωπικούς υπαρχούσης ανισορροπίας και όλης της ανισορροπίας και τραγωδίας του κόσμου.  

 

Γιατί διασπάται αυτή ενότητα;  

Ποιοι είναι οι παράγοντες που μπορεί να διασπαστεί η εν Εκκλησία ενότητα;  

Αν τους ξέρουμε, αν τους προσδιορίσουμε, πολύ πιο εύκολα μπορούμε να τους γιατρέψουμε. Εκεί ας στρέψουμε σήμερα τη ματιά μας, ημέρα της Πεντηκοστής, ημέρα της προκλήσεως για ενότητα. Ημέρα της προσκλήσεως για ενότητα, «εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε».  

 

Ας προσδιορίσουμε τις αιτίες της μη ενότητας για να αγωνιστούμε για την ενότητα, για την εν ἡμῖν ζωή, για τη ζωή του κόσμου.  

 

Επίλογος  

 

Ναι, η Εκκλησία παραμένει και ένα αποφατικό γεγονός. Είναι αποκαλυπτόμενη. Βλέπουμε το σώμα της να λειτουργείται μεσ’ το χώρο του κόσμου, αλλά δεν είναι οριζόντια η διάσταση της. Παραμένει στην ρίζα του ένα γεγονός αποφατικό, της αποκαλύψεως του μυστηρίου του Θεού. Και μετέχοντας, με κατανοητές εκφράσεις και συντεταγμένες, στο χώρο της Εκκλησίας, με λογική, που μας έδωσε ο Θεός, μετέχουμε στο χώρο τον αποφατικό, την αποκάλυψη του μυστηρίου και εκεί ακριβώς βρίσκεται, το κύτταρο της ενότητας. Όχι μόνο ό,τι βλέπουμε και ό,τι καταλαβαίνουμε. Ότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται το μυστήριο της αποκαλύψεως του Θεού. Και την ώρα που κινούμεθα μες’ την εκκλησία και υπάρχουμε και σκεφτόμαστε, να ξέρουμε που γινόμαστε φορείς αυτής της αποκαλύψεως του μυστηρίου του Θεού. Που εκφράζεται πια εκεί η αγάπη του Θεού, αν έχουμε την ίδια αγάπη σαν κι Εκείνον. Όπου ξεπερνούμε τις καθημερινές μιζέριες ή γκρίνιες, το διχασμό την μη κατανόηση του άλλου, το ξεπέρασμα των φυλετικών γεγονότων, της ράτσας. Όπου μετέχουμε στο χώρο της αλήθειας του Χριστού. Δεν μπορούμε να έχουμε ενότητα, αν δεν γνωρίζουμε την αλήθεια του Χριστού, αν δεν αποκαλύπτεται το πρόσωπο του άλλου. Και μετέχουμε σε αυτό το αποφατικό γεγονός, αν γίνομεθα πρόσωπα πραγματικά, αν υπάρχει ελευθερία. 

 

Η αγάπη, η αλήθεια, η ελευθερία. Όσο και να τα ορίσεις, δεν μπορείς να τα κυριαρχήσεις . Αποφατικό το γεγονός γαρ. Αλλά εκεί πάνω θα δουλέψουμε, όσο αναπτύσσεται η αγάπη, όχι σε σωματιακά επίπεδα, ούτε σε θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης, μία άλλη αποκαλυπτώμενη αγάπη που πιάνει πράγματα που δεν πιάνονται και δεν γίνονται κατανοητά με το μυαλό. Ξεφεύγουν από υπολογισμούς, από ισολογισμούς, αποκαταστάσεις κοινωνικής λειτουργικότητας και είναι κάτι μυστικό. Αρχίζει και αποκάλυπτεται η ενότητα της εκκλησίας.

 

Όσο ζούμε την αλήθεια του Χριστού. Αποκαλύπτεται η αλήθεια της εκκλησίας. Όσο καλλιεργούμε την ελευθερία του προσώπου. Αποκαλύπτεται η αλήθεια της εκκλησίας. Και μέσα από εκείνα τα μεγέθη μπορεί η ενότητα να γίνει πιο ορατή, είναι μία δική μας υπόθεση . Και η ενότητα είναι μία διεργασία που ήδη συντελείται και συνέχεια θα ζυμώνεται αυτή η διεργασία βαθύτατα και εμείς μέσα εκεί θα πέφτουμε και θα σηκωνόμαστε και πάλι. Η ελευθερία του προσώπου, η αλήθεια, η αγάπη. Ως ορατά μεν γεγονότα αλλά από πίσω κρύβουν αυτό το μυστήριο της αποκαλυπτόμενης αγάπης στο Χριστό μας. Εκεί είναι η ενότητα της εκκλησίας.  

 

Ευχόμαστε να πιάσατε τα μεγέθη και κάπου να τα λειτουργήσετε μυστικά μεν, αλλά ως φανερούμενα της προσεγγίσεως του άλλου ανθρώπου.  

 

πηγή

 

Ακούστε όλη την εκπομπή