Τα Γαλάζια Εδάφη (Α μέρος)

Του Βασίλη Κυρατζόπουλου

 

“Η Τελειοτάτη των ευλογιών εστίν η ειρήνη” Μεγ. Βασίλειος

 

Σήμερα θα αναφερθούμε σε ποικίλα θέματα, το καθένα από τα οποία αποτελεί αντικείμενο διαφορετικού επιστημονικού κλάδου και χρήζει προσοχής και μελέτης εις βάθος. Οι εν λόγω αναφορές γίνονται σκοπίμως, προς αποκάλυψη των μακροπρόθεσμων μεθόδων που χρησιμοποιεί η Τουρκική Δημοκρατία (ΤΔ), προκειμένου να επιτευχθεί ο στρατηγικός της στόχος σ’ ότι αφορά τις θάλασσες. 

 

Τη δεκαετία του 1960 οι επιστήμονες μας ενημέρωναν για πολλές γνωσιακές αλλαγές και επί πλέον, για τις επερχόμενες καταστροφές για το ανθρώπινο είδος και το περιβάλλον, λόγω του τρόπου ζωής και της διαχείρισης φυσικών πόρων. Είναι γεγονός ότι δεν έχει διευκρινιστεί το πότε θα επέλθει η εν λόγω καταστροφή αλλά είναι επίσης γεγονός ότι κάποιοι έχουν καταστρώσει μακροπρόθεσμες στρατηγικές προς αποκομιδή όσο το δυνατόν περισσότερων οφελών χρησιμοποιώντας τις επιστημονικές μελέτες, συντομεύοντας έτσι τις επερχόμενες καταστροφές … 

 

Γεωμετρική μορφή της γης 

 

Μία από τις γνωσιακές αλλαγές της δεκαετίας του 1960 ήταν ότι η γη είχε ωώδες (ή ωοειδές) σχήμα και όχι ελλειψοειδές όπως γνωρίζαμε. Έτσι δικαιολογούνταν πλέον οι μηδαμινές διαφορές που επισημαίνονταν στη μέτρηση της επιτάχυνσης της βαρύτητας στον ίδιο γεωγραφικό παράλληλο στα διαφορετικά σημεία της επιφάνειας της γης. Όμως με την εν λόγω γνωσιακή αλλαγή προκύπτει νέο ερώτημα: Εάν ο πυρήνας της γης ταυτίζεται με το κέντρο βάρους της, ή με τα κέντρα του ωώδους σχήματός της, ούτως ώστε να επισημανθεί επακριβώς το επίκεντρο του κέντρου βαρύτητας της γης. 

 

Παραστάσεις α΄: Y, είναι η δυσδιάστατη συνάρτηση του ωοειδούς. Όταν περιστραφεί γύρω από τον άξονα (χ), το εμβαδόν της παράπλευρης επιφάνειας του γεωμετρικού σχήματος που θα σχηματιστεί υπολογίζεται με τη συνάρτηση (S ) 

 

Στη δεκαετία του 1980 προτείνεται η κοινά αποδεκτή “λύση” στο εν λόγω επιστημονικό ερώτημα, που στηρίζονταν στα δεδομένα που αποστέλλονταν από τους δορυφόρους διαστημόπλοια που “απεγκλωβίζονταν” από την έλξη της γης και ξεκινούσαν τα ταξίδια τους στο ηλιακό σύστημα και όχι μόνο. Έτσι διαπιστώνεται ότι λόγω της έλξης της γης, του ηλίου και αντικειμένων του ηλιακού συστήματος σε συνάρτηση των αποτελεσμάτων των πέντε κινήσεων της γης[1], χωρίς να ληφθούν υπ’ όψιν οι ατμοσφαιρικές διαταραχές, το “γεωμετρικό σχήμα” της γης είναι “δυναμικό”. Δηλαδή η γη δεν έχει σταθερό σχήμα. 

 

Η ακριβής εικόνα της γης από το διάστημα και η μαθηματική έκφρασή της (EGM2008) 

 

Ο ευρωπαϊκός δορυφόρος GOCE (Gravity Field και Steady-State Ocean Circulation Explorer) της ESA για χρόνια συγκεντρώνει στοιχεία προς χαρτογράφηση της βαρύτητας της γης με ακρίβεια Έτσι θα προκύψει ο ορισμός του “γεωειδούς” (δηλαδή η μαθηματική μορφή της γης, όπως ορίζουν οι Johann Carl Friedrich Gauss και Johann Benedict Listing): Το γεωειδές είναι η επιφάνεια ενός ιδανικού παγκόσμιου ωκεανού, χωρίς παλίρροιες και ρεύματα, διαμορφωμένο μόνο από τη βαρύτητα. 

 

Το σχήμα αυτό είναι μία κρίσιμη αναφορά για τη μέτρηση της ωκεάνιας κυκλοφορίας, της αλλαγής στη στάθμη της θάλασσας[2] και τη δυναμική του πάγου. Το νέο γεωειδές (EGM2008) προσφέρει λοιπόν την καλύτερη άποψη της παγκόσμιας βαρύτητας που είχαμε ποτέ. Τα δεδομένα της βαρύτητας από τον δορυφόρο GOCE βοηθούν ώστε οι επιστήμονες να αποκτήσουν πληρέστερη γνώση των διεργασιών που προκαλούν τους σεισμούς, όπως αυτών που ζούμε τελευταία στην Ελλάδα. 

 

Τα προαναφερόμενα θα αποτελούσαν σοβαρές και χρήσιμες για την ανθρωπότητα ακαδημαϊκές συζητήσεις μέχρι να εμφανιστούν οι διενέξεις μεταξύ των εθνών-κρατών με πρόσχημα την εφαρμογή της Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας[3] (Σύμβαση – 1982). Έτσι προς απόκτηση ή φύλαξη εθνικών-κρατικών συμφερόντων ενεπλάκησαν πολιτικοί, νομικοί και οδεύουμε προς σοβαρές αντιπαραθέσεις των ενόπλων δυνάμεων

 

Το Νερό Νεράκι και η Γαλάζια Μάζα 

 

Πριν αναφερθούμε στα σοβαρά προβλήματα που προκάλεσε η Σύμβαση – 1982, η οποία συντάχτηκε έχοντας υπόψη μία γη με σταθερό γεωμετρικό σχήμα, που στην πραγματικότητα είναι μία μη κανονική, δυναμική, κινούμενη μάζα του Σύμπαντος, ας ψηλαφίσουμε μερικές σοβαρές προειδοποιήσεις των επιστημόνων της δεκαετίας του 1960, που όφειλαν να ασχοληθούν οι πολιτικοί και οι νομικοί, όμως τις αγνόησαν: 

 

Μας προειδοποιούσαν για την τρύπα του όζοντος που σημειώνονταν στους πόλους. 

 

Μας προειδοποιούσαν για την επερχόμενη αύξηση της θερμοκρασίας του φλοιού της γης, που θα επιφέρει αλλαγές στο κλίμα και την εμφάνιση νέων ιών στη φύση. Η αλλαγή του κλίματος που θα επιφέρει ισχυρότερους ανέμους θα επηρεάσει και τη δυναμικότητα του σχήματος της γης. 

 

Μας ενημέρωναν για τους επερχόμενους πολέμους με αίτιο το καθαρό – πόσιμο νερό. Την απαρχή αυτών την τοποθετούσαν στη δεκαετία του 2030. 

 

Αν και διδασκόμαστε ότι το 75% της επιφάνειας της γης καλύπτεται από νερό, στην πραγματικότητα το σύνολο του όγκου του νερού αποτελεί μόλις το 0.13% του όγκου της γης [Κοίτα πίνακα 1]. Ενώ ο όγκος του καθαρού-πόσιμου νερού μόλις το 0.00182% [Κοίτα πίνακα 1]. Δηλαδή ως προς το έτος 2021 για τα 7,81 δις πληθυσμού της γης για όλη τη ζωή του καθενός μας αναλογεί 0,0.00252 km3 καθαρό-πόσιμό νερό. Άρα η ζωή μας εξαρτάται από τις νέες τεχνολογίες που θα αναπτυχτούν προς παρασκευή καθαρού-πόσιμου νερού από τα χωρικά ύδατα κάθε χώρας… 

 

Τα στελέχη του ΟΗΕ από το 1949, στην προσπάθειά τους να προλάβουν, κυρίως λόγω “ψυχρού πολέμου”, την αναπόφευκτη διένεξη περί χωρικών υδάτων, στις 29/4/1958 στη Γενεύη θα καθορίσουν τα γαλάζια εδάφη κάθε κράτους μέλους του οργανισμού, αλλά και τους κανόνες εκμετάλλευσης θαλασσών και ωκεανών[4]. Οι κανόνες θα ισχύουν από τις 3/1/1963. Όταν η Ελλάδα θα προσχωρήσει στη Σύμβαση περί Υφαλοκρηπίδας το 1972, η ΤΔ αν και δεν είχε υπογράψει καμία σύμβαση θα επανέλθει στη “φιλολογία” περί δικαιωμάτων στο Αιγαίο. 

 

Οι πολιτικές αλλαγές – συγκρούσεις μεταξύ των κρατών μελών του ΟΗΕ από τη δεκαετία του 1970 θα αναγκάσουν τον ΟΗΕ να “μοιράσει” όσο το δυνατόν δικαιότερα το μεγαλύτερο τμήμα του 96,54% των υδάτων [πρώτη γραμμή του Πίνακα 1] σε όλα τα κράτη μέλη του. Έτσι στις 10/12/1982 θεσμοθετείται το Δίκαιο της Θάλασσας (Σύμβαση – 1982) που θα κυρωθεί από 157 κράτη μέλη στο σύνολο των 168 μελών που παραβρέθηκαν στο Montego Bay της Τζαμάικας. Ενώ η Ελλάδα θα υπογράψει από την πρώτη μέρα την Σύμβαση – 1982, η ΤΔ ήταν ένα από τα κράτη -μέλη που δεν υπόγραψε. Άρα σε συνδυασμό με την Σύμβαση του 1958 η ΤΔ δεν δικαιούται, ούτε να καρπωθεί τα καλά, αλλά ούτε να υποστεί τα δεινά της Σύμβασης – 1982. 

 

Εάν αναζητήσουμε “κάποια” σύμβαση από την οποία εκρέουν τα δικαιώματα της ΤΔ σε θαλάσσιες ζώνες, πρέπει να πάμε μέχρι την Ιδρυτική Σύμβαση της ΤΔ, δηλαδή τη Συνθήκη της Λωζάννης (ΣΛ). Ως προς το άρθρο 12 [5] της ΣΛ η ΤΔ σ’ ότι αφορά για νησιά και βραχονησίδες εκτός Ίμβρου και Τενέδου (αρθ. 14 ΣΛ) δεν έχει καμία δικαιοδοσία πέρα των τριών θαλάσσιων μιλίων από τις ακτές της Ανατολίας. Τα Δωδεκάνησα θα παραχωρηθούν στην Ιταλία, άρθρο 15[6], με δυσμενέστερες συνθήκες του αρθ.12. Επί παραδείγματι η Ιταλία θα γίνει κάτοχος της νήσου Αρκός (Kara Ada), που εξ ολοκλήρου προ του 1920 ανήκε σε Ελληνορθόδοξη Μονή, η οποία απέχει μόλις 600 μέτρα από το λιμένα της Αλικαρνασσού (Bodrum) [Κοίτα χάρτη 1]. 

 

Μεταγενέστερα Ιταλία και ΤΔ θα υπογράψουν δύο Συνθήκες[7] στις οποίες γίνεται αναφορά σε 37 νησιά και συμπλέγματα βραχονησίδων, που περνούν στην κυριότητα της Ιταλίας [Κοίτα χάρτη 1]. 

 

Με την ήττα της Ιταλίας στο Β’ ΠΠ στις 10/2/1947 στο Παρίσι θα υπογραφεί η Συνθήκη Ειρήνης μεταξύ Συμμαχικών Δυνάμεων και της Ιταλίας [8]. Βάσει του άρθ. 14 “Η Ιταλία εκχωρεί εις την Ελλάδα εν πλήρη κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου…”. Χωρίς να συζητήσουμε για τα 105 εκ $ ΗΠΑ που καταδικάζεται η Ιταλία να αποδώσει στην Ελλάδα για επανορθώσεις (αρθ. 74 εδάφιο Β’, όμως δεν είναι του παρόντος), ας επικεντρωθούμε στο ότι οι κυβερνήσεις της Ελλάδας σιωπηλά και “άνευ ανταλλαγμάτων;” με τραγικό τρόπο παραχωρούν στην ΤΔ άνευ συμβάσεων και έγγραφων δηλώσεων προς τον ΟΗΕ, νησιά και βραχονησίδες που είναι “πλησίον της ηπειρωτικής Τουρκίας”!, όπως αυτή της νήσου Αρκός. Έτσι ανοίγουν και οι ορέξεις… 

 

Εφόσον η ΤΔ δεν έχει υπογράψει τις Συμβάσεις 1958 και 1982, και παραμένει μέλος του ΟΗΕ, κάθε πράξη της στις θάλασσες που θίγει δικαιώματα άλλου κράτους μέλους, πρέπει να θεωρηθεί πειρατεία και να αντιμετωπιστεί έτσι. Εν ολίγοις ο “Επιτήδειος Ουδέτερος” αντί να λογοδοτήσει για τις πειρατικές του εξορμήσεις, που υλοποιεί πέρα των τριών μιλίων από τις ακτές του, απαιτεί και 119 νησιά και βραχονησίδες… 

 

Χάρτης 1: Ιταλό – Τουρκική Σύμβαση και νησιά – βραχονησίδες που παραδόθηκα στην κυριότητα της Ιταλίας 

 

Επίσης πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι μέχρι να διευθετηθεί στην Κοινωνία των Εθνών το θέμα της πειρατείας, οι πειρατές του 19ου αι. που δεν εξουδετερώνονταν άμεσα, εξυπηρετούσαν συμφέροντα υπερδυνάμεων της περιόδου εκείνης, συνήθης πρακτική και στις κλειστές θάλασσες της Μεσογείου. 

 

Κινήσεις του “Επιτήδειου Ουδέτερου” από την μία και του “Προβλέψιμου” από την άλλη 

 

“Καθ’ όλη τη διάρκεια του Β’ ΠΠ, η ΤΔ υπήρξε ένας μη-εμπόλεμος, αλλά όχι απλός θεατής. Με μόνη την διπλωματία της διατήρησε την εδαφική της ακεραιότητα έναντι τόσο της Ναζιστικής Γερμανίας όσο και της Σοβιετικής Ενώσεως… Καθόλην την διάρκεια του πολέμου, η τουρκική διπλωματία υπήρξε ένα λαμπρό επίτευγμα, με όλα τα μέτρα εκτός εκείνων της εντιμότητας και της ηθικής ακεραιότητας. Μόνο τριάντα χρόνια αργότερα όταν εισέβαλαν στην Κύπρο, οι Τούρκοι αποκάλυψαν ότι δεν έμειναν ικανοποιημένοι από τα κέρδη που τους είχε επιφέρει η διπλωματία τους.”[9] 

 

Ακριβώς ένα μήνα πριν την υπογραφή της Σύμβασης -1982, στις 10/11/1982 θα ανακοινωθεί ο θάνατος του προέδρου της Σοβιετικής Ένωσης (ΕΣΣΔ) Leonid Ilyich Brezhnev. Την θέση του θα πάρει ο Yuri Vladimirovich Andropov, ο οποίος προσπαθεί να διαχειριστεί τις μάχες του Αφγανιστάν, στις οποίες είχε εμπλακεί η ΕΣΣΔ από τις 24/12/1979. Έτσι ενώ η ΕΣΣΔ θα υπογράψει άμεσα την Σύμβαση – 1982 το ίδιο αναμένονταν να πράξει και η ΤΔ, ως κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, προς διαφύλαξη των δικαιωμάτων της στον Εύξεινο Πόντο. Όμως μέχρι των ημερών μας όχι μόνο θα αποφύγει την κύρωση της Σύμβασης – 1982, αλλά στις 31/12/2020 στην Τακτική Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ [10] θα αποτελέσει τη μοναδική χώρα από τις 157 που αντιπροσωπεύτηκαν, που θα καταψηφίσει “τον ενοποιημένο χαρακτήρα της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας και τη ζωτική σημασία της διατήρησης της ακεραιότητάς της”… 

 

Πώς και από πού αντλεί αυτού του είδους συμπεριφορά η ΤΔ; 

 

Το καθεστώς Ahmet Kenan Evren – Halil Turgut Özal εισακούγοντας τους τότε επιστημονικούς ψιθύρους, θα προσεγγίσει τα Ισλαμικά κράτη προκειμένου να βρει διέξοδο στα οικονομικά προβλήματα που μάστιζαν την χώρα ένεκα των διεθνών κυρώσεων που της επιβλήθηκαν λόγω της Κυπριακής εισβολής- κατοχής. Στη δεκαετία του 1980 θα θεωρήσει σημαντικότερες τις διαφορές στο Αιγαίο, με σύμμαχο κράτος του ΝΑΤΟ, παρά με τους θεωρητικά εχθρούς, όπως Βουλγαρία, Ρουμανία και ΕΣΣΔ. Έτσι θα επανεμφανιστεί η διπλωματία του Β’ΠΠ με τα τότε γνωρίσματά της… 

 

Η στρατηγική προς επίτευξη του νέου οράματος[11] απαιτούσε δύο εργαλεία: 

 

πολλαπλά δυνατότερες Ένοπλες Δυνάμεις από αυτές που διατηρούσε η Ελλάδα, 

 

επιστημονικές εκθέσεις που θα προσκομιστούν στους διεθνείς οργανισμούς, ούτως ώστε η αναθεωρημένη Σύμβαση – 1982 (ή όποια άλλη) να έλθει στα απαιτητά μέτρα της ΤΔ. 

 

Για αμφότερα εργαλεία τότε απαιτούνταν πίστωση χρόνου και σύμμαχοι (που προφανώς βασίζονταν στα αμοιβαία συμφέροντα της αρχής kazan – kazan). 

 

Το ψαροκάικο Hora (ή MTA Sismik-1) λόγω έλλειψης υποδομών δεν ήταν σε θέση να συλλέξει τα απαραίτητα δεδομένα ούτως ώστε να συνταχθούν οι απαιτούμενες επιστημονικές εκθέσεις. Έτσι η δεκαετία του 1980 αναλώθηκε σε Ελλάδα και ΤΔ σε όμοια “πολιτικά” γεγονότα: Βγάλτε το MTA Sismik-1 από την μία, βυθίστε το Hora από την άλλη, Asil Nadir από την μία, Γιώργος Κοσκωτάς από την άλλη… 

 

Σε ότι αφορά τα αμυντικό-επιθετικά και την οικονομία, τα γεγονότα εξελίσσονται τελείως διαφορετικά. Τη δεκαετία του 1980 η ΤΔ λόγω του “Κουρδικού” προβλήματος, εκμεταλλευόμενη τον πόλεμο Ιράκ – Ιράν θα εισβάλει στο Ιράκ. Έτσι μετά την Κύπρο, η εισβολή της ΤΔ σε δεύτερη γειτονική χώρα θα είναι “ανεκτή” από τους διεθνείς οργανισμούς και τις υπερδυνάμεις. Την ίδια δεκαετία στην ΤΔ θα εισβάλουν τα Ισλαμικά κεφάλαια και οι Ευρωπαϊκές επενδύσεις, αρχής γενομένης το “Σχέδιο Νότια Ανατολή” (GAP, Güneydoğu Anadolu Projesi), που εκτός των άλλων συμπεριλαμβάνει φράχτες προς παραγωγή ενέργειας, τεχνητές λίμνες ως αποταμιευτές πόσιμου νερού και δίχτυο άρδευσης. Στην Ελλάδα πρωτοστατεί η πράξη μετάβασης της οικονομίας στους “σοσιαλδημοκράτες” από τις υπόλοιπες παρατάξεις. ΑΤΑ, υψηλά επιτόκια, απεργίες θα διώξουν τις “ξένες επενδύσεις”. Το “έξω από ΕΟΚ” θα μετατραπεί σε “ισχυρό χαρτί” των σοσιαλδημοκρατών… 

 

Παράλληλα με τις προσπάθειες “ομαλοποίησης της οικονομίας” με ξένα κεφάλαια, την δεκαετία του 1980 οι μυστικές υπηρεσίες της ΤΔ θα οργανώσουν ομάδες κρούσης, χρησιμοποιώντας τους εκτελεστές της εθνικιστικής παράταξης (στην Ελλάδα γνωστοί ως Γκρίζοι Λύκοι) και τον υπόκοσμο (κυρίως το δίκτυο μεταφοράς ναρκωτικών προς Δύση). Οι ομάδες κρούσης θα ξεκινήσουν εκτελέσεις “των εχθρών της Τουρκίας και του Τουρκισμού” ανά την υφήλιο. Βασικοί στόχοι ήταν στελέχη των Κούρδων του PKK και των Αρμενίων της ASALA[12]. Αν και στο εγχείρημα θα συμμετάσχει προσωπικό των Τουρκικών Προξενικών Αρχών (κυρίως Γαλλίας, Γερμανίας, Ολλανδίας, Βουλγαρίας, κ.α.) η Γαλλία αντιδρά μόλις το 2021[13]… 

 

Οι Ένοπλες Δυνάμεις της ΤΔ 

 

Όταν ενδυναμώνεται και εμπλουτίζεται ο OYAK [14] από την μία, αποψιλώνονται ΕΛΒΟ, ΠΥΡΚΑΛ, ΕΒΟ, κ.α. από την άλλη. Όταν η ΤΔ διαισθάνεται οχυρωμένη, θα δοκιμάσει την προβλέψιμη Ελληνική ενδοτικότητα τη νύχτα των Ιμίων (βράδυ 30ης – 31ης Ιανουαρίου 1996) [15, όπως και υποσημείωση 7]. Η ΤΔ ήδη από τη δεκαετία του 1980 δρομολογεί τη συνεργασία Πανεπιστημίων, ερευνητικού κέντρου TÜBİTAK με τις Ένοπλες Δυνάμεις σε πολλαπλά επίπεδα, μερικά εξ αυτών είναι: 

 

Ο εμπλουτισμός του ουρανίου, που δρομολογήθηκε από το 1959 στο Κέντρο Έρευνας Πυρηνικής Ενέργειας, το οποίο εδρεύει στο Çekmece της Κωνσταντινούπολης [16]. Η κάθε είδους έρευνα συνεχίζεται με τους δύο εν λειτουργία αντιδραστήρες (λειτουργούν από 1962 και 1984 αντίστοιχα). Άρα δεν είναι απαραίτητο το Akkuyu προς εύρεση “καθαρού υλικού” παραγωγής πυρηνικών κεφαλών… 

 

Με το τμήμα Ινστιτούτο Έρευνας Διαστημικών Τεχνολογιών του Ερευνητικού Κέντρου της ΤΔ (TÜBİTAK-UZAY)[17], το οποίο ήδη έχει τοποθετήσει σε τροχιά δύο δορυφόρους (RASAT, GÖKTÜRK-2). Οι δύο δορυφόροι εκτός από επικοινωνιακά συστήματα (TÜRKSAT 6A), διαθέτουν συστήματα ελέγχου γεωργικής παραγωγής (HASSAS) που ελέγχουν το GAP, οπτικά και μετρικά συστήματα διαστήματος (OPMER), κα. Το Ινστιτούτο έχει διαθέσιμο νέο δορυφόρο που λειτουργεί με χαμηλές ραδιοσυχνότητες επικοινωνίας με κινούμενα αντικείμενα (ίσως με drones ?). Στόχος της ΤΔ είναι η εκτόξευση και τοποθέτηση σε τροχιά δορυφόρου με τις “ίδιες της τις δυνάμεις”. 

 

Με τμήματα πληροφορικής των Πολυτεχνείων Κωνσταντινούπολης και Άγκυρας, που δορυφόροι Ινστιτούτα αυτών ασχολούνται αποκλειστικά με την βελτιστοποίηση (optimization) των λογισμικών τεχνητής νοημοσύνης (artificial intelligence) και αυτών που είναι εγκαταστημένα σε drones. Από Ελληνικής πλευράς το 2020 διαπιστώθηκε ο συνδυασμός όλων των προαναφερόμενων, όταν drones και ερευνητικά σκάφη επιχείρησαν από κοινού και σάρωσαν Μεγίστη και Στρογγύλη πρώτα, Κόλπο Αλεξανδρούπολης και Δέλτα Έβρου [18] έπειτα… 

 

Στην ΤΔ τρέχουν δεκάδες ερευνητικά προγράμματα των προαναφερόμενων. Από την πλευρά του το Γενικό Επιτελείο των Ενόπλων Δυνάμεων έχει αναλάβει τη μελέτη και την εύρεση τρόπου να ανταπεξέλθουν οι Ένοπλες Δυνάμεις σε δύο μέτωπα και με πλήρη συνδυασμό όλων των όπλων… Αποφεύγοντας το δράμα που υπέστησαν στην Κύπρο στις 22/7/1974 [εξουδετέρωση δύο αντιτορπιλικών από την ίδια της την αεροπορία (επίσης με μεγάλες απώλειες)]. 

 

Μια προτεινόμενη λύση ήταν η ευρεία χρήση των Μη Επανδρωμένων Σκαφών (UAV) που είναι σε θέση να μεταφέρουν φορτίο μέχρι 150 κιλά. Ένα από αυτά, το Bayraktar TB2, παράγεται εξ ολοκλήρου στην ΤΔ και το κόστος παραγωγής του ανέρχεται στα 7.000 $ ΗΠΑ, έναντι των F16 που το κόστος απόκτησης για κάθε ένα ανέρχεται στα 18 εκ. $ ΗΠΑ. Η εταιρεία παραγωγής ισχυρίζεται ότι κάθε κέντρο ελέγχου (control rooms) που στοιχίζει 61 εκ. $ ΗΠΑ είναι σε θέση να ελέγχει 1.000 UAV τύπου TB2 ή συνδυασμό σμηνών. Είναι γνωστό ότι τα ΤΒ2 έχουν συμπληρώσει 300.000 ώρες επιχειρησιακές πτήσεις σε Συρία, Ιράκ, Artsakh – Nagorno Karabah, Λιβύη, που εκτός των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων επίσημα χρησιμοποιούνται από Ουκρανία, Κατάρ και Αζερμπαϊτζάν. 

 

Φημολογείται ότι οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν υποβάλει αίτημα απόκτησης 10.000 ΤΒ2, που θα φέρουν εγκαταλειμμένους από το ΝΑΤΟ έξυπνους πυραύλους, οι οποίοι έχουν υποστεί αναγόμωση και αναβάθμιση λογισμικού. Δεν είναι γνωστό πόσα μικρότερα UAV με σμήνος των 9 σκαφών αυτόματης πτήσης είναι στη διάθεση των Ένοπλων Δυνάμεων της ΤΔ. Συγκεκριμένα αυτών που χρησιμοποιήθηκαν στο βάψιμο της Ελληνικής σημαίας στη Μεγίστη[19] και έχουν δοκιμαστεί με επιτυχία. 

Ως προς ποιο “αμυντικό στόχο” όλα αυτά; 

 

συνεχίζεται στο Β μέρος

 

Σημειώσεις (1ου μέρους)

 

[1] 1: Περιστροφή γύρω από τον άξονά της. 2: Περιστροφή γύρω από τον Ήλιο, 3: Δονήσεις ως προς το σύμπαν, 4: Ηλιακή μεταβατική περιφορά, 5: Γαλαξιακή μεταβατική περιφορά. 

[2] Κοίτα, https://3vita.gr/ypohorise-ksafnika-i-thalassa-sto-kavouri-52031, https://www.iefimerida.gr/ellada/hamili-stathmi-thalassas-aktes-fainomeno 

[3] Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, η οποία υπογράφηκε στο Montego Bay της Τζαμάικα στις 10/12/1982 καθώς και η Συμφωνία η σχετική με την εφαρμογή του μέρους ΧΙ της Σύμβασης, που υπογράφηκε στη Νέα Υόρκη στις 28/7/1994. Για τη Ελλάδα Ν.2321-1995, ΦΕΚ Α’ 136 – 23/6/1995. 

https://treaties.un.org/pages/ViewDetailsIII.aspx?src=TREATY&mtdsg_no=XXI-6&chapter=21&Temp=mtdsg3&clang=_en 

[4] Κοίτα 1958 Geneva Convention on the Law of the Sea, https://treaties.un.org/pages/ViewDetails.aspx?src=TREATY&mtdsg_no=XXI-2&chapter=21 

Ελλάδα και ΤΔ, η κάθε χώρα για τους δικούς της λόγους (κοινό αιτιατό το Αιγαίο) δεν θα προσχωρήσουν στην εν λόγω Σύμβαση. Συγκεκριμένα θα υπογραφούν 4 Συμβάσεις και 1 Πρωτόκολλο: 

 

Σύμβαση / Πρωτόκολλο Προσχώρησε         Ελλάδα     ΤΔ 

6465 – Σύμβαση Ανοικτής Θάλασσας (29/4/1958) Όχι Όχι
6466 – Πρωτόκολλο Υποχρεωτικής Επίλυσης Διαφορών (29/4/1958) Όχι Όχι 

7302 -Σύμβαση Υφαλοκρηπίδας (29/4/1958) 6/11/1972 Όχι 

7477 – Σύμβαση περί Χωρικών Υδάτων και Υδάτινων Ζωνών (29/4/1958) Όχι ‘Όχι 

8164 – Σύμβαση για την Αλιεία και την Διατήρηση των Έμβιων Πόρων της Ανοικτής Θάλασσας (29/4/1958) Όχι Όχι

 

[5] Συνθήκη Λωζάννης άρθρο12. Κοίτα https://www.hellenicparliament.gr/onlinePublishing/DOD/011-057.pdf 

 

Άρθρον 12. Η ληφθείσα απόφασις τη 13η Φεβρουαρίου 1914 υπό της Συνδιασκέψεως του Λονδίνου εις εκτέλεσιν των άρθρων 5 της Συνθήκης του Λονδίνου της 17/30 Μαΐου 1913, και 15 της Συνθήκης των Αθηνών της 1/14 Νοεμβρίου 1913, η κοινοποιηθείσα εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν τη 13 Φεβρουαρίου 1914 και αφορώσα εις την κυριαρχίαν της Ελλάδος επί των νήσων της Ανατολικής Μεσογείου, εκτός της Ίμβρου, Τενέδου και των Λαγουσών νήσων (Μαυρυών), ιδία των νήσων Λήμνου, Σαμοθράκης, Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας, επικυρούνται, υπό την επιφύλαξιν των διατάξεων της παρούσης Συνθήκης των συναφών προς τας υπό την κυριαρχίαν της Ιταλίας διατελούσας νήσους, περί ων διαλαμβάνει το άρθρον 15. Εκτός αντιθέτου διατάξεως της παρούσης Συνθήκης, αι νήσοι, αι κείμεναι εις μικροτέραν απόστασιν των τριών μιλλίων της ασιατικής ακτής, παραμένουσιν υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν…. 

[6] Συνθήκη Λωζάννης άρθ. 15. Κοίτα https://www.hellenicparliament.gr/onlinePublishing/DOD/011-057.pdf

 

Η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστι της Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό της Ιταλίας και των νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και της νήσου Καστελλορίζου (όρα χάρτην υπ’ αρ. 2)…. 

[7] TRAITE ITALO-TURQUE 28/12/1932 και TRAITE ITALO-TURQUE (Castellorizo) 4/1/1932 

[8] Για την Ελλάδα κοίτα ΦΕΚ Α”-226.22/10/1947 

[9] Από τον επίλογο – συμπεράσματα του Frank G. Weber, “Ο Επιτήδειος Ουδέτερος“, εκδ.οικ. Πανεπιστήμιο Missouri, 1979 για την Ελλάδα Εκδόσεις ΘΕΤΙΛΗ Α’ εκδ. 1983. 

[10] Κοίτα: UN 75 session, Resolution Adopted by the General Assembly on 31/12/2020 (A/RES/75/239, ) 

[11] Ενώ η ΤΔ πορεύεται με την εθνικιστική ιδεολογία του Κεμαλισμού (1920 – 1982), το 1969 ο Necmettin Erbakan, ως παραλλαγή της εθνικιστικής θεωρίας του Τουρκοκύπριου Alparslan Türkeş περί Τουρκο-Ισλαμικής Σύνθεσης (Türk İslam Sentezi), θα αναπτύξει τη νέα θεωρία της Εθνικής Άποψης (Millî Görüş), που επιδιώκει την όσμωση Εθνικισμού – Ισλάμ. Η στρατηγική πορεία της νέας θεωρίας θα γραφτεί από τον Ahmet Davutoğlu (Stratejik derinlik: Türkiye’nin uluslararası konumu, εκδ. οικ.. Küre, Κωνσταντινούπολη 2001, για την Ελλάδα Το στρατηγικό βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας, εκδ. οικ. Ποιότητα, Αθήνα 2010). Προφανώς η νέα όσμωση είναι σχεδόν ακατόρθωτο να πραγματοποιηθεί. Κοίτα άρθρο Β. Κυρατζόπουλος, Η Πραγματικότητα – Η αισθηματική σφαίρα και ο Ρεαλισμός, Αθήνα 30/1/2015. https://www.antibaro.gr/article/12087. 

https://www.academia.edu/45577876/Η_Πραγματικότητα_Η_αισθηματική_σφαίρα_και_ο_Ρεαλισμός?

email_work_card=thumbnail 

[12] Το εγχείρημα είχε πολλαπλούς σκοπούς: 

 

Μετά την επίθεση του Mehmet Ali Ağca κατά του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’ στις 13/5/1981, τη συμμόρφωση των εκτελεστών της εθνικής παράταξης, που είχαν διαφύγει στο εξωτερικό. 

 

Τη διάσπαση του Κουρδικού κινήματος, εσωτερικά δε εφαρμόζοντας το από τις μυστικές υπηρεσίες οργανωμένο παρόμοιο πρόγραμμα της CIA, “ναρκωτικά έναντι όπλων”. 

 

Την αντεπίθεση κατά της Αρμενικής Μαρξιστικής – Λενινιστικής οργάνωσης ASALA, η οποία την περίοδο 1975 – 1991 θα τελέσει 84 επιθέσεις κατά Τουρκικών στόχων (κυρίως διπλωματών) με 46 νεκρούς και 299 τραυματίες. Στις 28/4/1988 ο Γεν. Γραμ. της ASALA Agop Agopiyan θα εκτελεσθεί στο Παλ. Φάληρο Αττικής από Τουρκικές δυνάμεις… 

 

Την αντεπίθεση κατά των στελεχών του Σταλινικού PKK (κυρίως των χρηματοδοτών). Επειδή οι περισσότεροι είχαν πλουτίσει στην Ευρώπη με λαθρεμπόριο (κυρίως ναρκωτικών), ο Τουρκικός υπόκοσμος υπάκουσε με μεγάλη προθυμία τις Τουρκικές Κρατικές Αρχές, με στόχο να πάρει τη θέση του Κουρδικού δικτύου. 

 

Όλα θα τερματιστούν με την εκεχειρία ΡΚΚ – ΤΔ (7/5/1996) και τις αποκαλύψεις που εκτυλίχθηκαν μετά το δυστύχημα του Susurluk (3/11/1996). Τέλος με την παράδοση του ηγέτη του ΡΚΚ Abdullah Öcalan, από τις Ελληνικές Αρχές στις Αρχές των ΗΠΑ στην Κένυα στις 15/2/1999… 

 

Για τη δράση κοίτα Soner Yalçın, Doğan Yurdakul, Reis Gladio nun Türk Tetikçisi, εκδ. οικ. Doğan, Κωνσταντινούπολη 2003. 

 

[13] Κοίτα https://articles.cafeyn.co/4ed399/le-journal-du-dimanche/2021-03-14/les-lourds-secrets-de-lambassadeur-turc 

[14] Κοίτα Β. Κυρατζόπουλος, “Λύκου Ανάβασις”, εκδ. οικ. Τσουκάτου, Αθήνα 2006. 

[15] Κοίτα Αθανάσιος Έλλις, Μιχάλης Ιγνατίου, Ίμια τα Απόρρητα Τηλεγραφήματα των Αμερικάνων, εκδ. οικ. Α.Α.Λιβάνη, Αθήνα 2009. 

[16] Κοίτα http://repository.bilkent.edu.tr/handle/11693/53834 

[17] Κοίτα https://uzay.tubitak.gov.tr/tr/proje-brosurleri 

[18] Κοίτα https://europost.gr/synagermos-eisvoli-toyrkikon-kataskopeytikon-drones-ston-evro-pos-apantise/ 

[19] Κοίτα https://www.protothema.gr/greece/article/1048662/tourkiki-proklisi-sto-kastelorizo-drone-petaxe-kokkini-bogia-stin-elliniki-simaia-deite-video/, Όπως https://www.anixneuseis.gr/%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%b2%ce%bf%ce%ba%ce%ac%cf%84%cf%83%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%ac-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%81-%cf%84-%ce%b5%cf%81%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%b3%ce%ac%ce%bd-%ce%b2%ce%bb/ 

[20] Τη Σύμβαση του 1899 έχουν υπογράψει Ελλάδα (4/4/1901) και ΤΔ (12/6/1907), ενώ η Κύπρος τη Σύμβαση του 1907 (12/11/1993). 

[21] Οι χώρες που δήλωσαν την αντίθεσή τους στην απόφαση είναι: Αφγανιστάν, Αλγερία, Μπαχρέιν, Κόμορος, Τζιμπουτί, Αίγυπτος, Γκάμπια, Ιράκ, Ιορδανία, Κένυα, Κουβέιτ, Λίβανος, Λιβύη, Μαυριτανία, Μαρόκο, Νιγηρία, Ομάν, Παλαιστίνη, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Σομαλία, Σουδάν, Συρία, Ταϊβάν, Τόγκο, Τυνησία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Βανουάτου, Υεμένη. 

[22] Κοίτα https://twitter.com/tcsavunma/status/1304480478704144384 

[23] Αν και το κόμμα της επίμονα αρνούνταν ότι είχε συμφωνηθεί μέχρι και την Συμφωνία των Πρεσπών (12/6/2018), όπου στους υπόλοιπους παρέμεινε να παραχωρήσουν γλώσσα και εθνικότητα...

[24] Ιστορικά για πρώτη φορά η περιοχή θα αναφερθεί στη Συνθήκη του Βουκουρεστίου (10/8/1913) ως Βαρντάσκα. 

[25] Κοίτα άρθρο Β. Κυρατζόπουλος, “Η Πραγματικότητα Η αισθηματική σφαίρα και ο Ρεαλισμός”, Αθήνα 30/1/2015, 

https://www.academia.edu/45577876/Η_Πραγματικότητα_Η_αισθηματική_σφαίρα_και_ο_Ρεαλισμός 

[26] Χρησιμοποιώντας την ιδεολογία Turan και την βιομηχανική της παραγωγή (που στηρίζεται κυρίως από τη Γερμανία) , να προσεγγίσει τις “αδελφές” δημοκρατίες της Κασπίας (Αζερμπαϊτζάν, Τουρκμενιστάν, Κιργιζισταν, Ουζμπεκιστάν, Καζακιστάν), χρησιμοποιώντας το Σουνιτικό Ισλάμ και τις Ισλαμικές χώρες της Ευρείας Μέσης Ανατολής. 

[27] Κοίτα Γιώργος Δ. Κοντογιώργης, “Κοινωνική Δυναμική και Πολιτική Αυτοδιοίκηση, Οι ελληνικές Κοινότητες της τουρκοκρατίας”, εκδ. οικ. νέα σύνορα, Αθήνα 1982. 

  

πηγή